Κάλπη ή βουτιά στη θάλασσα;

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Στην περίπτωση της δεύτερης επιλογής… σας θέλω ψύχραιμους

Το δίλημμα έχει ήδη τεθεί. Κάλπη ή βουτιά στη θάλασσα;

Και βέβαια όλοι έχουμε κουραστεί, διότι αυτό το καλοκαίρι μάς τρέχει από κάλπη σε κάλπη και στο τέλος θα ξεπεράσουμε και τους Ινδούς, όπου οι εκλογές διαρκούν πάνω από ένα μήνα, λόγω του τεράστιου πληθυσμού της χώρας.

Όμως αλήθεια  έχετε αποφασίσει; Έχετε φέρει βόλτα στο μυαλό σας τί θα επιλέξετε αυτά τα κρίσιμα λεπτά πίσω από το εκλογικό παραβάν, ή μήπως η σκέψη σας έχει αγκιστρωθεί σε εκείνο το γραφικό παραλιάκι, που όταν βουτάτε το σώμα σας στα νερά του νιώθετε εξαγνισμένοι και αναγεννημένοι από το ξόδεμα στα μικρά και τα μίζερα.

Στην περίπτωση της δεύτερης επιλογής… σας θέλω ψύχραιμους. Διότι δεν είναι καθόλου απίθανο, εάν η ψήφος σας καταλήξει «δαγκωτό» στα «μπάνια του λαού», να βρεθείτε προ εκπλήξεων, όπως πρόσφατα συνάδελφος που περιέγραφε την περιπέτειά του σε «στίγμα» άλλης μέρας, όταν βρέθηκε να μην έχει πρόσβαση στην αγαπημένη του παραλία, αφού παντού υπήρχαν συρματοπλέγματα.

Διότι εσείς μπορεί να έχετε την άποψη ότι η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της και το περιγιάλι σε όλο τον κόσμο, αλλά κάποιοι θεωρούν ότι είναι τουλάχιστον ανήθικο να καταπατούνται οι παραλίες των επιχειρηματιών, από τζαμπατζήδες παραθεριστές που αξιώνουν να κάνουν το μπάνιο τους χωρίς να πληρώσουν αυτούς που φέρνουν την ανάπτυξη…

Και αν μετακινήσετε την εικόνα αυτή στο μεγάλο κάδρο, και κάνετε τις αναγωγές, θα δείτε πόσο περίτεχνα θεμελιώνεται η προσέγγιση αυτή, ως κυρίαρχη πολιτική αντίληψη και σε άλλα επίπεδα, όπως για παράδειγμα στους συνταξιούχους που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν ως «κακομαθημένοι», μεθερμηνεύοντας παλαιότερη αξέχαστη πολιτική ρήση, ότι «οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζούνε για αρκετά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους».

Βέβαια στις μέρες μας, είναι ένα ζήτημα εάν και πόσοι θα φτάσουν στη σύνταξη, αφού εξαντλούνται τα όρια των ανθρώπινων αντοχών, από αυτούς που σοδομούν στα εργασιακά μας δικαιώματα, θεμελιώνοντας «τρίσπαστα» ωράρια και μισθούς πείνας που εξανεμίζονται στο πρώτο πενθήμερο, ίσα για να καλύψουν τα στοιχειώδη. Ασφαλώς από όλα αυτά, κανείς δεν ξεμπερδεύει μονοκονδυλιά, με μια ψήφο.

Είναι όμως μια καλή αρχή, για να φρενάρει η πολιτική ταλάντωση που άγει και φέρει την καθημερινότητά μας στη μέγκενη του καλύτερου κακού και του χειρότερου κακού, μηρυκάζοντας την παραλυτική βεβαιότητα ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει.

Όμως η ιστορία έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο. Ότι αυτός ο κόσμος, χρόνια τώρα αλλάζει, χάρη στο θάρρος και την ανυπακοή, όσων έχουν αποκτήσει την πολιτική συνείδηση ότι κανείς δεν θα μας χαρίσει ό,τι δεν διεκδικούμε…

 

Μπορεί επίσης να σας αρέσει