Η ιστορία των Αρχανών και το βιβλίο του Ν. Χριστινίδη

Δαμαρτυρία, κριτική και πρόσκληση για την αποκατάσταση και αποκάλυψη τα αλήθειας.

Προς τον κ. Νίκο Χριστινίδη, κάτοικο Αρχανών, συγγραφέα του βιβλίου «Ψηφίδες αρχανιώτικης ιστορίας» και την Περιφέρεια Κρήτης, χρηματοδότρια και εκδότρια αυτού του βιβλίου.

Το παραπάνω βιβλίο, τουλάχιστον όσον αφορά το πρόσωπό μου και την ιστορική δράση του γιατρού πατέρα μου, Αντωνίου Πλουμίδη, δεν είναι αντικειμενικό, αμερόληπτο και αξιόπιστο. Σε πολλά σημεία, ηθελημένα ή αθέλητα, μάλλον το πρώτο, αποσιωπά την αλήθεια, παραποιεί ή υποβιβάζει τα γεγονότα ή τα αντιπαρέρχεται εν σπουδή.

Θα περίμενα περισσότερη αλήθεια, όταν μάλιστα το βιβλίο εκδίδεται και κυκλοφορεί με χρήματα των φορολογούμενων πολίτων. Κυρίως διαμαρτύρομαι έντονα, για όσα αφορούν και καταγράφονται για τον πατέρα μου και είμαι υποχρεωμένη να υπερασπιστώ τη μνήμη του και ν’ αποκαταστήσω την αλήθεια.

Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι ο αξιότιμος συγγραφέας δεν αφιερώνει ούτε δυο αράδες για τη δημόσια παρουσία μου στον Δήμο Αρχανών, για τρεις ολόκληρες τετραετίες. Δεν καταδέχεται επίσης ν’ αναφερθεί στο γεγονός, ότι ήμουνα μαζί με άλλους, από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του «Μορφωτικού Συλλόγου Αρχανών», του οποίου αργότερα υπήρξε και ο ίδιος πρόεδρος.

Μα να ήταν μόνο αυτό; Δεν γράφει, στις «Ψηφίδες» του, ούτε δυο λόγια για τον Μανόλη Μπουνάκη, έναν σπουδαίο Αρχανιώτη, ιστοριοδίφη και διανοούμενο, με πλούσιο ιστορικό αρχείο, πρόεδρο του Μορφωτικού Συλλόγου και εξαίρετο υπάλληλο του Δήμου μας.

Φαντάζομαι ότι θα πήρε πολύτιμα στοιχεία από το έργο του εκλεκτού αυτού συμπολίτη μας. Ας είναι όμως. Εγώ,δεν θεωρώ ότι προσβάλλομαι. Μου αρκεί η εμπιστοσύνη και η αγάπη των συμπολιτών μου, που με τίμησαν για τόσα πολλά χρόνια.

Δεν χρειάζομαι τον έπαινο κανενός άλλου. Αλλά την…άκρα του τάφου σιωπή για τον Μανόλη Μπουνάκη και το έργο του τη θεωρώ μεγάλη αδικία και θλίβομαι πραγματικά για την παράλειψη αυτή. Αν μη τι άλλο, έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε μια εξήγηση στον γιο του.

Για να επισημάνω όμως την αξιοπιστία του βιβλίου, δεν μπόρω vα μην παρατηρήσ, ότι ο συγγραφέας θεωρεί πιο σημαντικό το γεγονός ότι:

«Διορίζεται δεξιός ιεροψάλτης Αρχανών ο Μιχαήλ Σαρινόπουλος… Πουλιέται στις Αρχάνες μια ραπτομηχανή Σίγγερ… Πουλιέται στις Αρχάνες ένας ημίονος…» (σελ. 157,115).

Όντως κοσμοϊστορικά γεγονότα, άξια αναφοράς!

Ο συγγραφέας είναι δάσκαλος και συνάμα ποιητής. Σίγουρα θυμάται τον Καβάφη: «Και την Κοινή Ελληνική Λαλιά ως μέσα στην Βακτηριανή την πήγαμε, ως τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα;»!

Ωστόσο δεν πρέπει να είμαι άδικη. Αναφέρεται απρόσωπα στο πρόσωπό μου, γράφοντας ότι «το 1976 -1980 η τότε δημοτική Αρχή επιχείρησε να αλλάξει» το υπάρχον, όπως γράφει, μέχρι τότε έμβλημα των Αρχανών, με το σημερινό. Αλλά και εδώ ατύχησε, γιατί αν με είχε συμβουλευθεί, θα μάθαινε ότι όταν ανέλαβα τον Δήμο δεν «αντικατέστησα» κανένα παλαιότερο έμβλημα, γιατί απλούστατα δεν βρήκαμε στον Δήμο κάτι τέτοιο.

Το νέο έμβλημα, με εισήγηση του επιφανούς αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη, το χάραξε ο Γιάννης Παρμακέλης, χωρίς αμοιβή και όντως του προσδώσαμε συλλεκτική αξία, καταστρέφοντας τις μήτρες και με τα χρήματα που συγκεντρώσαμε, τοποθετήσαμε στην πλατεία το άγαλμα του Αρχανιώτη αγωνιστή Γιώργη Καπετανάκη.

Πάμε τώρα και στον πατέρα μου, για να τον ενημερώσω για τη ζωή και το έργο του, μιας και δεν μου έκανε την τιμή να με ρωτήσει σχετικώς. Ας ακούσει λοιπόν ποιος ήταν ο Αντώνιος Πλουμίδης, για μάθουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι. Ήταν αυτός που υπηρέτησε, ως υπίατρος στη Μικρασιατική εκστρατεία, του 1919 – 1922, φθάνοντας μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό, σώζοντας τις ζωές των τραυματισμένων στρατιωτών.

Γύρισε στην πατρίδα, διορίστηκε κοινοτικός γιατρός, το 1924 και όχι το 1938, – όπως λανθασμένα, γράφει – και στάθηκε κοντά και δίπλα στους συμπολίτες τους, γιατρός και συμπαραστάτης σε κάθε δύσκολη περίσταση. Το 1938, επί δικτατορίας Μεταξά, συλλαμβάνεται, καταδικάζεται για τα δημοκρατικά του φρονήματα, φυλακίζεται και στη συνέχεια εξορίζεται στο Σταυροχώρι της Σητείας, αφήνοντας, στο σπίτι και στο έλεος του Θεού, εμένα πέντε χρονών και στην κοιλιά της ετοιμόγεννης μάνας μου, τον αδελφό μου Μιχάλη.

Με την έναρξη του πολέμου και την εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη, δραπετεύει και καταφθάνει εδώ για να πολεμήσει τους εισβολείς και στις Αρχάνες μετατρέπει το ξενοδοχείο του Αρνογιαννάκη σε νοσοκομείο, για την περίθαλψη των τραυματιών και όχι μόνο. Την ίδια εποχή, ο μεγαλύτερος και πρώτος του γιος Αχιλλέας, γιατρός κι αυτός, πολεμά στην Αλβανία για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας.

Γυρίζει ήρωας από το μέτωπο και επειδή δεν κατατάσσεται στα Τάγματα Ασφαλείας, δεν υπηρετεί τους Γερμανούς, αναγκάζεται ν αυτοεξοριστεί στην Αφρική, για να επιβιώσει. Σε πιάνει φρίκη. Οι προδότες νικητές και οι νικητές ηττημένοι!

Αντίστοιχα ο πατέρας μου, το 1941- 1946, μπαίνει στην Εθνική Αντίσταση, ζώντας στα βουνά και πολεμώντας τον κατακτητή. Μετά την απελευθέρωση, το 1946, συλλαμβάνεται και πάλι, κακοποιείται, βασανίζεται (εικονικές εκτελέσεις την Ασφάλεια κλπ) φυλακίζεται, καταδικάζεται και εκτοπίζεται στον Άη- Στράτη και στην Ικαρία. Μακριά από το σπίτι του, σύνολο δέκα χρόνια. Πέντε στα βουνά για την ελευθερία της πατρίδας και άλλα πέντε, μετά την απελευθέρωση, επειδή έκανε το έγκλημα να αγωνιστεί για την απελευθέρωσή της!

Βλέπετε, δεν πήγε με το μέρος των Γερμανών, δεν υπηρέτησε στα Τάγματα Ασφαλείας, όπως τόσοι και τόσοι, για να λάβει ως ανταμοιβή χρήμα, δόξα, τιμές, δημόσιες θέσεις! Πίσω του, όλα αυτά τα χρόνια, μια γυναίκα, και δυο μικρά παιδιά, χωρίς κανένα πόρο ζωής, χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο. Από όλα αυτά, το μόνο που βρήκε ο συγγραφέας άξιο αναφοράς, είναι μια αίτηση του πατέρα μου, προς το Κοινοτικό Συμβούλιο, για αύξηση της αμοιβής του, η οποία και απορρίφθηκε. Δεν υπήρχαν λεφτά για τον κοινοτικό γιατρό, αλλά είχε περίσσευμα η Κοινότητα Αρχανών, για δώσει δώρο 1.156,20 δρχ. στον γάμο του Παύλου και της Φρειδερίκης. Αλλά και η καταγραφή αυτή για τον πατέρα μου, κατά τη δική μου αντίληψη, γίνεται υπαινικτικά κατά τρόπο απαξιωτικό και υποτιμητικό.

Δεν είχα την αξίωση από τον κ. Χριστινίδη, να καταγράψει όλα τα παραπάνω, αλλά λίγες λέξεις περισσότερες, (όπως έκανε και για τους δικούς του συγγενείς), για έναν Αρχανιώτη, με τέτοιο ιστορικό βιογραφικό, που πάνω από τον εαυτό του και την οικογένειά του, αγαπούσε με πάθος τον τόπο του και την πατρίδα του.

Αυτός λοιπόν ήταν ο πατέρας μου και είμαι υπερήφανη, είμαστε όλοι οι απόγονοί του υπερήφανοι γι’ αυτόν, που άφησε παρακαταθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας και ανθρωπιάς, στην πατρίδα, στον τόπο του και στην οικογένειά του. Και αν με ρώταγε ο κ. Χριστινίδης, θα του έλεγα ακόμη και για τον προπάππο μου, τον παππού του πατέρα μου, τον Καπετάν Νικόλα Πλουμίδη, που, για δέκα χρόνια, από το 1821 μέχρι το 1831, πολεμούσε στην Πελοπόννησο, με το Σώμα των Κρητικών, έγινε χιλίαρχος και μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, γύρισε στη Βιάννο, άνοιξε σχολείο και μάθαινε τα Κρητικόπουλα γράμματα. Οι ιστορικές πηγές και οι αποδείξεις, στη διάθεση του «ερασιτέχνη- ερευνητή», όπως αυτοαποκαλείται ο κ. Χριστινίδης.

Αλλά, λέει ο λαός, ο παπάς πρώτα ευλογεί τα γένια του.

Αναφέρεται πολλές φορές στον εαυτό του, στον πατέρα του — και καλά κάνει – ότι διορίστηκε ως έφεδρος λοχίας της πολεμικής περιόδου 1917-1922, γραμματέας της Κοινότητας Αρχανών και – στην συνέχεια, διά μακρών, στον αδελφό του πατέρα του και θείο του Ιωάννη Νικ. Χριστινίδη. Εδώ θα σταθώ περισσότερο, γιατί η αναφορά στον θείο του έχει και ιστορικό ενδιαφέρον.

Γράφει (σελ. 163): «(Ιωάννης Νικ. Χριστινίδης (1895- 1968) υπηρέτησε στη Χωροφυλακή ως αξιωματικός της και στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής βρίσκεται αστυνομικός διευθυντής Ιωαννίνων. Συνεργάστηκε με τον τότε Μητροπολίτη και με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα και κατά την απελευθέρωση βοήθησε στην εξασφάλιση της τάξης, ώστε με υποδειγματικό τρόπο και χωρίς έκτροπα να παραδοθεί η πόλη αλώβητη στις εισελθούσες ομάδες Εθνικής Αντίστασης. Τότε με επιστολή του (Γενάρης ’44) τον ευχαριστεί ο Ναπ. Ζέρβας αναφέροντας ότι «το αγωνιζόμενο έθνος εκτιμά τις υπηρεσίες σας και ότι εν καιρώ θα δοθεί η ευκαιρία να το αποδείξει και εμπράκτως».

Στο κείμενο αυτό υπάρχει κάτι το οξύμωρο, παράδοξο και παραπλανητικό. Και εξηγούμαι: Οι Γερμανοί έφυγαν από τα Γιάννενα τον Οκτώβριο του 1944. Συγκεκριμένα η Ιστορία γράφει ότι οι Γερμανοί αποχώρησαν από τα Γιάννενα το βράδυ 14 Οκτωβρίου 1944 και την επομένη το πρωί μπήκε στην πόλη ένα τάγμα του ΕΔΕΣ του Ζέρβα. Πώς γίνεται λοιπόν να ευχαριστεί ο Ζέρβας τον Χριστινίδη, τον Γενάρη του 1944, για κάτι που έλαβε χώρα οχτώ μήνες αργότερα;

Εδώ βρίσκεται το οξύμωρο. Νομίζω ότι ο συγγραφέας, μιας και αναφέρεται και κάνει δημόσια χρήση της επιστολής του Ζέρβα προς τον θείο του, έχει την υποχρέωση να δώσει στη δημοσιότητα ολόκληρο το περιεχόμενό της, ώστε να μάθουνε και εμείς οι αναγνώστες του βιβλίου του, ποιες ήταν ακριβώς οι εθνικές υπηρεσίες του θείου, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στα Γιάννενα, που έκαναν τον Ζέρβα να του στείλει ευχαριστήριο επιστολή. Δεύτερον. Τι εννοεί ο κ. Χριστινίδης, όταν γράφει ότι μπήκαν στα Γιάννενα, οι «ομάδες Εθνικής Αντίστασης»; Δηλαδή το μονοπώλιο της Εθνικής Αντίστασης το είχαν μόνον οι ορδές του Ζέρβα; Και όλοι οι άλλοι, που πολεμούσαν στα βουνά τους Γερμανούς, τι ήταν; Προδότες και Γερμανοτσολιάδες; Ας μας το ξεκαθαρίσει και αυτό.

Τα γράφω αυτά γιατί δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη, ούτε στον Ζέρβα, ούτε στον τότε Μητροπολίτη Ιωαννίνων, γιατί πρόκειται για τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας και για μένα τα πιο κατάπτυστα.

Σημειώνω μόνο ότι Μητροπολίτης στη διάρκεια της Κατοχής στα Γιάννενα ήταν ο Σπυρίδων Βλάχος, και από το 1949 Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας. Ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης, που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην πόλη, συνέστησε «πατρικώς» στο ποίμνιο και στους πολίτες υποταγή στους κατακτητές, συμμόρφωση προς τις εντολές τους και αποφυγή κάθε πράξης Αντίστασης και συνεργασίας με τους αντάρτες. Φυσικά οι «αντάρτες» του Δεσπότη Ιωαννίνων, με τους οποίους το…χριστεπώνυμο ποίμνιο δεν έπρεπε να έχει καμία επαφή, ήταν οι άνδρες του ΕΛΑΣ που πολεμούσαν τους Γερμανούς.

Τον Δεσπότη Ιωαννίνων και τον ομοϊδεάτη φίλο του Ναπολέοντα Ζέρβα, δυο από τους φανατικότερους διώκτες του Αριστερού Κινήματος στη χώρα μας, σφοδρούς αντικομμουνιστές με πατέντα, τους βρίσκουμε, τον Φεβρουάριο του 1945, στο Δικαστήριο Δωσίλογων Αθηνών, μάρτυρες υπεράσπισης των κατοχικών κυβερνήσεων και του Ιωάννη Ράλλη, ιδρυτή των Ταγμάτων Ασφαλείας, να καταθέτουν πόσο… καλά και άγια ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας και τι καλό κάνανε στον τόπο!

Και ας είχε εκδώσει η κατοχική κυβέρνηση την υπ’αριθ. 44/1943 απόφαση, με την οποία την ανωτάτη διοίκηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής είχε ο Γερμανός υποστράτηγος των Ες-Ες, Στρόοπ.

Και αφήστε τον αρχιστράτηγο των Συμμαχικών Δυνάμεων και μετέπειτα Πρόεδρο των ΗΠΑ, Αϊζενχάουερ, να δηλώνει εκείνη την εποχή (3-1-1944), ότι «Όσοι υπηρετούν στα Τάγματα Ασφαλείας είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας… Αυτά τα μισθοφορικά όργανα της Γκεστάπο είναι ανάξια να φέρουν τό όνομα του Έλληνα».

Εδώ όμως είναι Γραικία. Ο λόγος του Βλάχου και του Ζέρβα είναι ιερός, είναι Θέσφατο.

Όσο για το αν σημειώθηκαν έκτροπα ή όχι, κατά την είσοδο των ορδών του Ζέρβα στα Γιάννενα τον Οκτώβριο του ‘44, παραπέμπω τον φίλο κ. Χριστινίδη και τους αναγνώστες του βιβλίου του, εκτός των άλλων, πρώτον στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας της 12ης – 13ης Δεκεμβρίου 2009, δεύτερον στο βιβλίο «Γεγονότα από τη νεότερη ιστορία» του Γ ιάννη Παπαϊωάνου, (Γιάννενα 2006) και τρίτον στο βιβλίο «Όσα θυμάμαι» του γιατρού και αυτόπτη μάρτυρα Πέτρου Αποστολίδη, εκδ. Κέδρος. Από εκεί θα μάθει την κτηνώδη συμπεριφορά των ανδρών του Ζέρβα και πως γράφεται η Ιστορία.

Για τον Ζέρβα πάλι πολλά μπορούν να ειπωθούν. Θα προσθέσω κι εγώ μια «ψηφίδα», αγνωστη στους.πολλούς. Τρ ημερολόγιο γράφει: 18 Ιουνίου 1945. Τα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλα κρέμονται στον φανοστάτη της πλατείας Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων. Το αίμα νωπό ακόμα, στάζει, πήζει, λεκιάζει το πλακόστρωτο της πλατείας. Πάνω ο νομάρχης, ο διοικητής της Χωροφυλακής, οι άνδρες του Ζέρβα και η «καλή κοινωνία» των Τρικάλων έχουν στήσει πανηγύρι, τρωγοπίνουν και γλεντάνε.

Κάτω τα κοινωνικά αποβράσματα, οι ανθρωποφάγοι, οι κανίβαλοι του ΕΔΕΣ, κορυβαντιούν, ωρύονται και τραγουδάνε: «Ζέρβα σε θέλει ο βασιλιάς»! Πάντοτε οι βασιλιάδες θέλουν κοντά τους έναν «Ζέρβα», για σφουγγοκωλάριο! Και υπάρχουν πολλοί που το αποδέχονται και το θεωρούν και τιμή τους!

Νταούλια, πίπιζες, ζουρνάδες δυο μερόνυχτα γλέντι! Καταφθάνει ο Ζέρβας από την Αθήνα και συμμετέχει στο γλεντοκόπι!

Το ίδιο γίνεται στη Λευκάδα, το 1946. Δεκάδες κεφάλια αριστερών κρεμασμένα στους φανοστάτες, από τους λυκανθρώπους του Ζέρβα. Τώρα τι λες, δάσκαλε Χριστινίδη; Με τίνος το μέρος πρέπει να είναι τα παιδιά στο σχολείο σου; Με τον Κρέοντα ή την Αντιγόνη του Σοφοκλή;

Και από την Κατοχή των Γερμανών, περνάμε στην κατοχή των συνταγματαρχών, είκοσι και κάτι χρόνια αργότερα. Άλλη μια στέρηση της ελευθερίας. Αυτή τη δικτατορία πολλοί την αποδέχτηκαν, την υπηρέτησαν, τη στήριξαν. Πολιτικοί, δικαστικοί, νομάρχες, δήμαρχοι, καθηγητές, δάσκαλοι, Τραμματείς και Φαρισαίοι, παραβιάζοντας τον όρκο τους στο Σύνταγμα και στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Μας το θύμισε ο συγγραφέας με μια μικρή παράγραφο στο βιβλίο του: « 1967, Ξεκίνησε η έκδοση της μαθητικής εφημερίδας στα σχολεία Αρχανών με τον τίτλο «Τα Φτερουγίσματα», όπου καταχωρούνταν εργασίες μαθητών και δασκάλων, αλλά και ανταποκρίσεις με τα επίκαιρα δρώμενα της κωμόπολης».

Αυτά γράφει και τίποτα περισσότερο. Γιατί όμως; Τι ήταν όμως στην ουσία τα «Φτερουγίσματα»; Έχω μερικά φύλλα στην κατοχή μου και τα παρουσιάζω:

«Φτερουγίσματα

15/θήμερος Μαθητική Εφημερίς των Δημοτικών Σχολείων.

Αρχάναι 4-1-68

Αρμόδιοι διδ/λοι: 1ου Σχολ. Νικ. Χριστινίδης, 2ου Σχολ. Ελ. Ουσταμανωλάκη».

Πάμε λοιπόν παρακάτω. Διαβάζω και αντιγράφω μερικά αποσπάσματα:

«Αρχάναι 3 Μαϊου 1968»:

Αι ειδήσεις μας

Μεγαλοπρεπής και επιβλητική υπήρξε η συμμετοχή των σχολείων μας εις τας εκδηλώσεις τας οποίας οργάνωσε ο Δήμος μας, επ’ ευκαιρία της πρώτης επετείου της Εθνικής Εορτής της 21ης Απριλίου…».

Ακολουθεί ποίημα με τίτλο «21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967», του οποίου η τελευταία στροφή είναι:

«Γι’ αυτό ας φωνάξωμε

μέσα από την ψυχή μας

ζήτω ο Παπαδόπουλος

και όλοι οι υπουργοί μας».

Στο τεύχος που έχω, το όνομα του ποιητή είναι σβησμένο με μαρκαδόρο. Μπορεί να μας πει ο κ. Χριστινίδης ποιος είναι ο ποιητής με την κουκούλα, (δάσκαλος ή μαθητής), αφού στην εφημερίδα ρητά αναφέρεται ότι σ’αυτήν καταχωρούνται εργασίες μαθητών και δασκάλων; Γιατί ντρέπεται να αποκαλύψει το όνομά του; Αν δεν το κάνει ο κ. Χριστινίδης, ας το αποκαλύψει όποιος έχει στην κατοχή του το φύλο αυτό της εφημερίδας. Αν πάλι δεν θέλει ο ίδιος να το δημοσιεύσει, ας μου το δώσει να το κάνω εγώ, που δεν φοβάμαι.

«Αρχάναι 4-10- 1968:

Απέραντος ευγνωνοσύνη»:

Είναι το κύριο άρθρο της εφημερίδας, γραμμένο σε άπταιστη καθαρεύουσα, όπου «Απέραντος είναι η ευγνωμοσύνη όλων μας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν, η οποία κατέστησε πλέον την δωρεάν παιδείαν πραγματικότητα…» και συνεχίζει το ίδιο λιβάνισμα και στο τέλος, ως συντάκτες του αναφέρεται ότι είναι «Μαθηταί των Δημοτικών Σχολείων Αρχανών».

Αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο» στους δασκάλους, που έμαθαν τα παιδιά, από το Δημοτικό, να γράφουν τόσο ωραία την καθαρεύουσα!

Και κλείνω αυτές τις καταχωρίσεις με τις ευχές των αγροτών προς τον Παπαδόπουλο, (μέσω της μαθητικής εφημερίδας!), με ένα ποίημα, μόνο που το όνομα του ποιητή είναι και πάλι σβησμένο με μαρκαδόρο.

Απολαύστε το!

«Αρχάναι 1-4-1969:

Στην πρώτη επέτειο της διαγραφής των αργοτικών χρεών

Μία ευχή στον Πρωθυπουργό μας κ. Γ. Παπαδόπουλον:

Και όλοι μαζί τα χέρια τους υψώνουνε

και συνεχώς τα χείλη ψιθυρίζουν

παρακαλούν Χριστό και Παναγιά

στον στοργικό πατέρα μας υγεία να χαρίζουν!».

Αυτό το χουντικό σχολικό έντυπο προπαγάνδας, που επιβάλλανε στα μικρά παιδιά αδίστακτοι προπαγανδιστές, από την αρχή μέχρι το τέλος, λιβάνιζε, χειροκροτούσε και εξυμνούσε τους συνταγματάρχες και τα έργα τους. Την ίδια στιγμή σαπίζανε στις φυλακές, στα ξερονήσια, βασανιζότανε στις «Ασφάλειες», στέλνονταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα εκατοντάδες- χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες. Μεταξύ αυτών και πολλοί άριστοι, γενναίοι, υπερήφανοι Αρχανιώτες, που δεν καταδέχτηκαν να προσφέρουν γη και ύδωρ στους επίορκους στρατιωτικούς. Για όλους αυτούς τους τελευταίους δεν βρήκα στο βιβλίο του κ. Χριστινίδη, με μεγάλη μου θλίψη, ούτε καν μια λέξη συμπάθειας.

Ο Αϊνστάιν έχει πει: «Όταν βλέπεις το κακό δίπλα σου να γίνεται και δεν διαμαρτύρεσαι, κάνεις μεγαλύτερο κακό, απ αυτόν που το διαπράττει».

*Η Μαρία Αντ. Πλουμίδου είναι τέως  δήμαρχος Αρχανών

 

Μπορεί επίσης να σας αρέσει