Κύριε Διευθυντά,
Για λόγους ηθικής τάξης, αλλά και αυτονόητης κοινωνικής αξιοπρέπειας, σας αποστέλλω μιαν απάντηση, στο από 14-7-2019 άρθρο του κ-ου Κώστα Λούρμπα, υπο τον τίτλο «Γρηγόρης Πλιάκας, ο αδικημένος από τις συγκυρίες ποιητής μας», που αφορούσε την μνήμη του πατέρα μου, αοιδίμου ποιητή της Γαστούνης, Γρηγόρη Πλιάκα.
Το κείμενο του κ-ου Λούρμπα, πέραν του αντιφατικού τίτλου του – από την μια μιλά στον τίτλο για έναν αδικημένο ποιητή – πνευματικό άνθρωπο και στο κείμενο τον παρουσιάζει παθητικά συμμετέχοντα σε αποτρόπαιες πράξεις! – βρίθει από ανακρίβειες και αναπόδειχτες αξιολογικές του κρίσεις.
Αλλά ας βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Σε ό,τι αφορά τις δικές μου εμπειρίες πέραν του συναισθηματικού φορτίου για τον πατέρα μου, ζούσα καθημερινά την ορμέμφυτη ευγένειά του και την ακένωτη ευαισθησία του, τις οποίες μεταξύ άλλων είχε εγκωμιάσει, ένας εκ των μεγαλυτέρων Ελλήνων του 20-ου αιώνα – που «υποκλίνονταν ευλαβικά», στον πατέρα μου – ο γίγαντας της Γαστούνης Αδαμάντιος Πεπελάσης.
Έβλεπα έτσι τον πατέρα μου, να μην φορά ένα ατίμητης αξίας ρολόι, αλλά να το βγάζει επιλεκτικές στιγμές της ημέρας για να δει την ώρα και στο ερώτημά μου «γιατί μπαμπά, δεν φοράς το ωραίο ρολόι σου δεν ζηλεύεις», η αφοπλιστική απάντησή του «γιατί είναι πρόκληση παιδί μου, ένα τόσο ακριβό ρολόι για εμένα, αν ζηλέψεις ποτέ κάτι στη ζωή σου αυτό να είναι οι καλοί άνθρωποι και τίποτα άλλο»!
Ενώ από την άλλη καθημερινά γινόμουν μάρτυρας ατελείωτων επαφών του πατέρα μου, από τους πνευματικούς ανθρώπους τόσο της Ηλείας, όσο και της Αθήνας, που του ζητούσαν ποιήματά του, ή να κάνει διαλέξεις για την μεταπολεμική μας ποίηση και τα αισθητικά ρεύματα της. Διάχυτος ήταν ακόμα σε εμένα ο άπειρος σεβασμός της κοινωνίας της Γαστούνης, των πνευματικών ανθρώπων και της εκπαιδευτικής κοινότητας της τοπικής κοινωνίας, που τον αντιμετώπιζαν με ξεχωριστή αγάπη και τιμή. Αλλά για τον πατέρα μου, θα σταχυολογήσω μερικές κριτικές σκέψεις, υψηλού κύρους πνευματικών ανθρώπων, που τεκμαίρουν αδιάσειστα την ηθική και πνευματική του αξιοπρέπεια και μεγαλοσύνη.
Γράφει έτσι στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ο έγκυρος Χάρης Πάτσης «Οι παραδοσιακοί στίχοι του διαποτίζονται από έμφυτη μελαγχολία και βαθύτερη ανθρωπιά, προδίδουν ευαίσθητη ψυχή και τίμια συνείδηση», παραθέτοντας και το ποίημα του «Φθινόπωρο. Και ενώ η μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια για την λογοτεχνία της εποχής κάνει την τόσο τιμητική αναφορά για τον ποιητή της Γαστούνης Γρηγόρη Πλιάκα, που με την ποίησή του εισάγει την Γαστούνη, στον πνευματικό Παρνασσό της λογοτεχνικής δημιουργίας, ο κ-ος Λούρμπας αναφέρει την αξιολογική κρίση τρίτου συμπολίτη μας από την Γαστούνη, του κ-ου Διονυσίου Κόλλια – μάλιστα και νεκρού σήμερα, του οποίου δεν μπορούμε να έχουμε αντικειμενικά την μαρτυρία του- που κατά την εκτίμησή του «Δεν μπορεί να τιμηθεί ένας που αποτελεί μηδενικό προσφοράς στην τοπική κοινωνία»! Ένας άνθρωπος λοιπόν, που με την κατά τεκμήριο πανελλαδικής εμβέλειας ποιητική δημιουργία του, σήκωσε το πολιτισμικό κύρος μιας επαρχιακής πόλης είναι κατά τον κύριο Λούρμπα, αν μεταφέρει αληθινά την μαρτυρία του νεκρού κ-ου Διονυσίου Κόλλια, «μηδενικό προσφοράς»!
Κατά το δεύτερο λόγο τώρα, ο μεγάλος οικουμενικός μας διανοούμενος και εκ των μεγαλυτέρων Ελλήνων του 20-ου αιώνα, Πρύτανης στο UCLA στο Berkeley και τ. Διοικητής της Αγροτικής και Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά και του «ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», Διαμαντής Πεπελάσης, στο μνημειώδες βιβλίο του, του από τις εκδόσεις Καστανιώτη «Στην Άκρη του αιώνα, Γαστούνη-Berkeley» γράφει για τις αναμνήσεις του από τον ποιητή στα νεανικά του χρόνια «Θυμάμαι ακόμα τις συζητήσεις για την προσάρτηση της Αυστρίας από τον Χίτλερ, ή την πολιτική του Μουσολίνι στην Αιθιοπία. Άκουγα μόνο, χωρίς να συμμετέχω, καθώς ήμουν πολύ μικρός. Εκεί όμως που ένοιωθα συγκλονισμένος ήταν στις ατελείωτες συζητήσεις για την Ισπανία, και τον εμφύλιό της. Ιδιαίτερα όταν έπαιρνε τον λόγο και μιλούσε με φωνή βελούδινη, ο νεαρός Γρηγόρης Πλιάκας. Δούλευε στον τοπικό γεωργικό συνεταιρισμό και έγραφε ποιήματα. Ωραία ποιήματα γεμάτα πόνο για το κακό που είχε βρεί την Ισπανία, αλλά και έρωτα για τις ωραίες κοπέλες, που ο καλός του πολεμούσε τον φασισμό του Φράνκο. Κρεμόμουν από τα χείλη του κι ήθελα να του φιλήσω το χέρι». Και ενώ γράφει τα τόσο τιμητικά και ηθικά μεγάλα για τον πατέρα μου – ποιητή της Γαστούνης Γρηγόρη Πλιάκα, ο γίγαντας Διαμαντής Πεπελάσης, με άφατο σεβασμό και αγάπη και είναι γνωστό σε όλους στην κοινωνία της Γαστούνης, ότι ο πατέρας μου υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος του πνευματικού κύκλου του ιστορικού Φαρμακείου της Γαστούνης των τ. Δημάρχων της, Αντωνίου και Κωνσταντίνου Πεπελάση, ο κ-ος Λούρμπας κάνει και έναν ακόμα υπαινιγμό, ότι αν τάχα ήταν φίλος ο πατέρας μου με τον Κώστα Πεπελάση! ήτοι «αποδείχτηκε την περίοδο 196-67, ήταν Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου με Δήμαρχο τον φίλο του, όπως έλεγε Κώστα Πεπελάση»! Επιπρόσθετα εδώ, πώς αλήθεια η τοπική κοινωνία της Γαστούνης, είχε αναδείξει Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου της έναν άνθρωπο που κατά τον κ-ο Λούρμπα, ήταν «αυταρχικός, αντιδημοκρατικός και παθητικά συμμετέχων, στην αποσιώπηση της ειδεχθούς δολοφονίας ενός 13-χρονου κοριτσιού; Aκόμα επικαλούμαι την μαρτυρία και το αντίστοιχο άρθρο για τον Γρηγόρη Πλιάκα, του έγκριτου συγγραφέα από την Γαστούνη και Δ/χου Μηχανικού Ε.Μ.Π. Πάνου Ν. Αβραμόπουλου ή Πεπελάση, που ήταν ανεψιός των Κώστα και Διαμαντή Πεπελάση και ανατράφηκε στο Φαρμακείο ως ορφανός από πατέρα και βίωνε καθημερινά για είκοσι περίπου χρόνια, τις σχέσεις των θείων του Κώστα και Διαμαντή- όποτε κατέβαινε στην Γαστούνη- αλλά και του πατέρα μου, όσο ζούσε και ανάσαινε πνευματικά στο περίφημο φαρμακείο, που ήταν και ο πνευματικός «Παρνασσός» της Γαστούνης.
Καθώς και του έγκριτου Δικηγόρου από την Κελεβή Ηλείας κ-ου Λεωνίδα Μαργαρίτη, που στην μονογραφία του για τον «ποιητή της Γαστούνης Γρηγόρη Πλιάκα» αναδεικνύει τις πνευματικές αρετές και το ηθικό κύρος του πατέρα μου. Σε ό,τι αφορά τώρα τους υπαινιγμούς του κ-ου Κώστα Λούρμπα για τον πατέρα μου, ότι συμμετείχε παθητικά στην αποσιώπηση της δολοφονίας και κατακρεούργησης ενός 13-χρονου κοριτσιού! και ότι ο πατέρα μου ήταν αυταρχικός και αντιδημοκρατικός «… με αυταρχικότητα, καμιά σχέση με δημοκρατική λειτουργία, κάτι που έλεγε ότι πίστευε», τα θεωρώ ηθικά ανάξια να τα σχολιάσω και κινούμενα στη σφαίρα της ηθικής ασχήμιας από πλευράς του, προσβάλλουν βάναυσα τη μνήμη του πατέρα μου και μάλιστα γράφοντας χρονικά ασύγχρονα τα σχόλιά του, μετά από τόσες δεκαετίες από τα γεγονότα, αποσκοπώντας άραγε σε τί; Αλλά την απάντηση για το ηθικό κύρος και το πνευματικό ύψος του πατέρα μου την έχουν δώσει οι Διαμαντής Πεπελάσης, Χάρης Πάτσης και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες τω γραμμάτων μας. Μάλλον κάτι ηθικά ανώτερο από τον κ-ο Λούρμπα!
Με τιμή Παύλος Γρ. Πλιάκας Γαστούνη Ηλείας
12-8-19