Μια ελληνική ταινία που απευθύνεται σε όλους γιατί στοχεύει να τους συγκινήσει όλους, είναι αυτή που “εγκαινιάζει” την νέα μας χρονιά, γεμίζοντας τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Η “Ευτυχία” δεν χρειάστηκε να βρει άλλο τίτλο, αφού ονοματολογικά αλλά και νοηματικά αγγίζει τις καρδιές μας με τους χιλιτραγουδισμένους στίχους της σαν Ευγενία Παπαγιαννοπούλου, αλλά και σαν το ζητούμενο στη ζωή.
Η μεταφορά στην οθόνη στιγμιοτύπων της ζωής της ιδιαίτερης αυτής Ελληνίδας στιχουργού, που είχε το χάρισμα να μετατρέπει τον πόνο αλλά και το πάθος των πολυτάραχων ημερών του βίου της σε ανυπέρβλητους στίχους ξεκινά μ’ ένα υλικό που από μόνο του είναι συναρπαστικό.
Ο μικρασιατικός ξεριζωμός που βίωσε στα νιάτα της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της που έκρυβε δύναμη αλλά κι απίστευτη ευαισθησία μαζί με επικίνδυνους εθισμούς που την παίδευαν πάντα “ενσαρκώνονται” με τον καλύτερο τρόπο από δύο ηθοποιούς που την ακολουθούν στη νεότητα αλλά και στην ωριμότητά της αντίστοιχα.
Τα εναλλασσόμενα πλάνα που μοιράζονται οι εξαιρετικές Κάτια Γκουλιώνη με την Καριοφυλλιά Καραμπέτη, που “αποτυπώνει” την ώριμη Ευτυχία, δεν αφήνουν ούτε μια στιγμή κανένα ενδοιασμό ότι πρόκειται για την ίδια γυναίκα που κινείται και συμπεριφέρεται με μια αυτοτέλεια που συναρπάζει.
Η πιστότητα στην ερμηνεία των χαρακτήρων που υποδύονται και οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επίσης ένα στοίχημα που νομίζω έχει κερδηθεί, αφού μόνο προσθέτει χωρίς να επηρεάζει αρνητικά στην αποτύπωση μιας εποχής μακρινής μεν, αλλά όχι ξεχασμένης.
Η σκηνοθεσία του Άγγελου Φραντζή έχει κάτι που ξαφνιάζει ευχάριστα, η προσπάθειά του δεν φαίνεται για να χαλάσει το αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα έχει συμβάλει σ’ αυτό, κάτι που το εκτιμώ πολύ όπως κι όλη η ατμόσφαιρα που παραπέμπει χωρίς να γίνεται επίμονα παραστατική.
Δεν ξέρω, αλλά εντυπωσιάστηκα απρόσμενα απ’ αυτή την ταινία (ίσως επειδή είναι κι ελληνική) και καθώς έχω την τάση να μην εμμένω σε λεπτομέρειες όταν το σύνολο είναι αποδεκτό, καταλαβαίνω απόλυτα την υποδοχή που της επεφύλαξε ειδικά το γυναικείο κοινό, που απ’ ό,τι διαπίστωσα αποτέλεσε και την πλειοψηφία των θεατών της.