Όπως δείχνουν τα πράγματα, η κατασκευή του νέου αεροδρομίου, στο Καστέλλι, έχει δρομολογηθεί. Έτσι, αργά (το πιθανότερο) ή γρήγορα (θολό τοπίο), το νυν αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης», θα παραχωρήσει τη θέση του ή πιο σωστά, τη λειτουργία του, στο νέο αεροδρόμιο, λίγο έξω από το Καστέλλι της επαρχίας Πεδιάδος! … και όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα και «επώνυμα» αεροδρόμια (Ορλί, Χίθροου, Σχίπχολ, Τέγκελ … Ελ. Βανιζέλος κ.ά.), πρέπει να έχει κι αυτό, το δικό του όνομα.
Μετά από πολλή σκέψη, συζητήσεις και –κυρίως- δημόσια διαβούλευση, (διότι, χωρίς δημόσια διαβούλευση δεν κινείται φύλλο, ασχέτως ότι η τελική απόφαση, πάντα, λαμβάνεται σε άλλο επίπεδο), η στήλη έχει καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι το νέο αεροδρόμιο θα πρέπει να έχει αφενός ένα όνομα ιστορικό και αφετέρου, το όνομα να είναι σχετικό με την πτήση. Ένα τέτοιο όνομα, που συγκεντρώνει τις παραπάνω προδιαγραφές, είναι το ΔΑΙΔΑΛΟΣ… Αεροδρόμιο «ΔΑΙΔΑΛΟΣ» (Daedalus Airport)!
Περάσαμε κάποιες δεκαετίες με το αδόκιμο (για αεροδρόμιο) όνομα «Νίκος Καζαντζάκης», που είναι δυσπρόφερτο, δεν θυμίζει κάτι στη μεγάλη πλειοψηφία του κοινού που ταξιδεύει (και μην αυταπατόμαστε γι’ αυτό), απομνημονεύεται δύσκολα, αλλά –κυρίως- δεν έχει καμία σχέση με την πτήση. Εκτός, αν μας αρκεί ότι ο Καζαντζάκης μπορεί να είχε ταξιδέψει και με αεροπλάνο!
Όμως, η υπερβολική αγάπη και η εκτίμησή μας προς το μεγάλο κρητικό συγγραφέα, οδήγησαν στο να ονομάσουμε πλοίο (ferry boat) με το όνομά του, καθώς και στη μετονομασία του κηποθεάτρου ΟΑΣΙΣ, όπου με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται εκεί, έχει μια κάποια σχετικότητα… Όχι ότι το «Ελευθέριος Βενιζέλος» αποτελεί καλύτερη επιλογή, για αεροδρόμιο. Κι αυτό ηχεί παράξενα στο αυτί του ταξιδιώτη. Ιδιαίτερα, όταν –για συντομία- γράφεται El. Venizelos, μάλλον, θυμίζει … Ελ Αλαμέιν.
Αντίθετα, το όνομα «Δαίδαλος» είναι γνωστό, ακόμα και στους ξένους, από την ελληνική Μυθολογία. Όλοι θυμόμαστε το μύθο της απόδρασης του Δαιδάλου, μαζί με το γιο του Ίκαρο, από την Κρήτη. Εδώ, ο μηχανικός και αρχιτέκτονας Δαίδαλος, κατασκεύασε το μυθικό «δαιδαλώδες» (κατά τη σημερινή έκφραση) ανάκτορο της Κνωσού, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς Μίνως, να απαγορεύσει την απομάκρυνση του Δαιδάλου από την Κρήτη, για να μην κατασκευαστεί αλλού, άλλο όμοιό του.
Τότε είναι, λοιπόν, που ο Δαίδαλος κατασκεύασε φτερά, για τον ίδιο και για το γιο του Ίκαρο, ώστε να πετάξουν μακριά. Όλοι θυμόμαστε, ότι με τον εφηβικό του ενθουσιασμό, την τόλμη αλλά και την απερισκεψία του, ο Ίκαρος πέταξε ψηλά, ο ήλιος έλιωσε το κερί που συγκρατούσε τα φτερά και ο νέος κατέπεσε και πνίγηκε στη θάλασσα, που αργότερα ονομάστηκε Ικάριο πέλαγος… Ο Δαίδαλος, αναφέρεται ότι έφτασε στη Σικελία, όπου και έζησε ως το τέλος της ζωής του…
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι το εγχείρημα της πτήσης ανθρώπου με δικές του δυνάμεις, μιμούμενος την απόδραση των Δαίδαλου και Ίκαρου, πέτυχε ο έλληνας πρωταθλητής ποδηλασίας Κανέλλος Κανελλόπουλος, στις 23 Απριλίου του 1988.
Ποδηλατώντας το πειραματικό αεροπλάνο «Δαίδαλος» (σοφή επιλογή του ονόματος), βάρους 32 kg, πέταξε από το Ηράκλειο, ως τη Θήρα (Σαντορίνη) σε 3 ώρες και 54 λεπτά, πιστοποιώντας ότι (έστω και με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας) ο άνθρωπος μπορεί να καλύψει με τις δικές του δυνάμεις, απόσταση που σύμφωνα με το μύθο, κάλυψε ο Δαίδαλος, ώστε να δραπετεύσει από την επιτήρηση του Μίνωα…
Μια που ξεκινήσαμε αναφέροντας άστοχες ονοματοδοσίες, να μην ξεχάσουμε και τον εγκέφαλο (;) που «βάφτισε» τη Σχολή των πιλότων της πολεμικής Αεροπορίας, «Σχολή Ικάρων». Προφανώς, το όνομα δεν παραπέμπει σε αίσιο τέλος (happy end), αφού –όπως είπαμε- ο Ίκαρος κατέπεσε στη θάλασσα.
Ασφαλώς και η μάλλον ατυχής ονομασία της Σχολής δεν εμποδίζει τους χειριστές μας να έχουν μια άρτια και ζηλευτή πτητική εκπαίδευση, παραμένει ωστόσο ανεξήγητο, γιατί να συμβαίνουν σχετικά συχνά ατυχήματα στους πιλότους μας, ενώ δεν διαβάζουμε να συμβαίνουν –τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό- στους χειριστές των εξ ανατολών γειτόνων μας. Στατιστικά, όντας περισσότεροι, και με τις απειράριθμες καθημερινές παραβιάσεις (ασκήσεις), θα έπρεπε να είχαμε συχνές αναφορές ατυχημάτων τουρκικών αεροσκαφών!
Το «Ν.Καζαντζάκης» θα διακόψει τη λειτουργία του, τη στιγμή που θα αρχίσει να λειτουργεί το Αεροδρόμιο … «Δαίδαλος». Το ίδιο έγινε και με το δίδυμο «Ελληνικό» – «Ελ. Βενιζέλος». Έχουν παρέλθει σχεδόν είκοσι χρόνια (28 Μαρτίου, 2001), από τη διακοπή της λειτουργίας του Ελληνικού, και η έκταση του πρώην αεροδρομίου, που εξυπηρετούσε την Αθήνα για 60 χρόνια, παραμένει ανεκμετάλλευτη, στην πράξη. Αν και υπάρχει σχέδιο για την αξιοποίησή της, η δαγκάνα της γραφειοκρατίας φρενάρει τις μέχρι στιγμής προσπάθειες…
Το τι θα γίνει η έκταση του σημερινού αεροδρομίου «Ν.Καζαντζάκης», (μετά την έναρξη λειτουργίας του … «Δαίδαλος», στο Καστέλλι) είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ιδέες μπορεί να υπάρχουν, όμως από μια ιδέα, ως την υλοποίησή της, μεσολαβεί … χάος.
Άλλο κοντινό αρνητικό παράδειγμα είναι η αμηχανία και η αδράνεια, στην εκμετάλλευση της Αμερικανικής Βάσης Γουρνών, 25 χρόνια μετά από την εκκένωσή της. Η προνομιακή αυτή έκταση παραμένει πρακτικά αναξιοποίητη, με εξαίρεση το Ενυδρείο (λαμπρή εξαίρεση του κανόνα), ένα Εκθεσιακό Κέντρο, που λειτουργεί σποραδικά και την εγκατάσταση του Μουσικού Σχολείου, σε κάποια από τα υπάρχοντα κτήρια.
Επανερχόμενοι στην έκταση του «Ν.Καζαντζάκης» και στο ποια θα είναι η χρήση αυτής της έκτασης των 3.000 στρεμμάτων, μας προέκυψε το «νέο», ότι για να χρηματοδοτηθεί το «Δαίδαλος» (λέμε τώρα…), του Καστελλίου, η έκταση έχει δεσμευτεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, προκειμένου να γίνει η σύμβαση των €180.000.000, για την κατασκευή του νέου αεροδρομίου· έτσι, «εν αγνοία» των τοπικών παραγόντων Δήμου και Περιφέρειας.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Προσευχή, πρωτίστως, προσευχή, μια και όλα είναι θέλημα Θεού … and keep our fingers crossed! (παίζει και η τύχη το ρόλο της). Στο κάτω – κάτω, εάν και εφόσον δεν μπορέσουμε να αλλάξουμε κάτι, θα είναι μια προφανής δικαιολογία, ότι δηλ. «… εν αγνοία μας, μας πρόλαβαν άλλοι και τι να σχεδιάσεις σε δεσμευμένο οικόπεδο;»!!!
Έτσι, παρά τις όποιες αντιδράσεις, σχετικά με την υλοποίηση του έργου, η έναρξη των εργασιών φαίνεται να βρίσκεται κοντά. Σε πόσο καιρό θα είναι έτοιμο; Ακούγεται ότι θα λειτουργήσει σε πέντε χρόνια, περίπου. Εκείνο που είναι ήδη έτοιμο, είναι το όνομα… «ΔΑΙΔΑΛΟΣ», λοιπόν!