του Αντώνη Πανούτσου
Ο Μαραθώνιος είναι μια πολιτιστική περιουσία της Ελλάδας και ειδικά του Δήμου Αθηναίων. Η κλασική διαδρομή είναι για τους μαραθωνοδρόμους ότι η Μέκα για τους πιστούς του Μωάμεθ. Αν μπορούσε ο Ιάπωνας που έχει τρέξει τον αγώνα να προσθέσει το Χατζή στο όνομα του θα το έκανε. Το event είναι πρέπει να διαφυλάσσεται, να μην «φτηναίνει» συνέχεια με αγώνες και αγωνάκια, με ημιμαραθώνιους, μαραθώνιους της ειρήνης, των 10χλμ και «τύλιξε μου τον όσο είναι να τον πάρω».
Από την άλλη οι κοντές διαδρομές πρέπει να υπάρχουν. Βάζουν στο κόλπο της άθλησης ανθρώπους που πιθανότατα δεν θα το έκαναν χωρίς διοργανώσεις. Είναι άλλο να τρέχεις μόνος σου στο πάρκο και άλλο σε μια διοργάνωση που στο τέλος θα πάρεις ένα δίπλωμα ή μετάλλιο να το κοτσάρεις στο ράφι της βιβλιοθήκης να βλέπουν όσοι έρχονται τι αθληταράς είσαι. Γιατί ο αθλητισμός είναι ο μεγάλος αντίπαλος της φθοράς του χρόνου. Σε κάνει να πιστεύεις ότι αύριο θα είσαι καλύτερος. Δηλαδή νεότερος, από χθες.
Κάπου πρέπει να ενθαρύνεται ο κόσμος να μετέχει σε αθλητικές εκδηλώσεις. Κάπου να μην δημιουργούνται προβλήματα στην ζωή των υπολοίπων επειδή την μία μέρα έχει αγώνα δρόμου και την άλλη ποδηλατάδα. Καταλαβαίνω ότι κάθε ένας θέλει να τερματίζει στο Καλλιμάρμαρο ή μπροστά από την Βουλή αλλά σιγά-σιγά οι διοργανώσεις δρόμου πρέπει να αποκεντρώνονται, βάζοντας και άλλες διαδρομές στο παιχνίδι. Γνωρίζω ότι η κυβέρνηση έχει ευαισθησία στα θέματα μαζικού αθλητισμού. Ιδιαίτερα του αθλητισμού σε μεγαλύτερες ηλικίες που είναι πιο δύσκολο να τις σηκώσεις από τον καναπέ.
Χρειάζεται φαντασία στις διοργανώσεις, σεβασμός στην καθημερινότητα όλων και οι δρομείς θα ζήσουν καλά και οι υπόλοιποι καλύτερα...
