Οι λόφοι Κονελιάνο και Βαλντομπιαντένε στην Ιταλία, όπου παράγεται ο διάσημος αφρώδης οίνος προσέκο, μπήκαν πρόσφατα στον Κατάλογο Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, μαζί με τα αριστουργήματα του αμερικανού αρχιτέκτονα Φρανκ Λόιντ Ράιτ, ύστερα από μια εκστρατεία που κράτησε περίπου 15 χρόνια. Δεν είναι τυχαίο.

Η Ιταλία έχει 55 μνημεία στον Κατάλογο, τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα, πράγμα που δυσκολεύει πλέον την ένταξη άλλων, όμως, οι περίφημοι λόφοι, που διακρίνονται για την ομορφιά τους, τους αμπελώνες και τα μικρά χωριά δεν θα μπορούσαν να λείπουν.

Και να που ένας Ιταλός αντιδρά. Μπορεί ο συγγραφέας και κριτικός τέχνης Καμίλο Λανγκόνε να θαυμάζει την ομορφιά της περιοχής, ειδικά του Κοντελιάνο, «τόπο των μεγάλων ζωγράφων και των ωραίων γυναικών», όπως λέει, αλλά δεν έχει καθόλου καλή γνώμη για το προσέκο… Μα είναι δυνατόν; Η δήλωσή του είναι ξεκάθαρη: «Το προσέκο είναι η βάση του σπριτς», γράφει στο Ilfoglio, «και το σπριτς γεννήθηκε για να διορθώνει τα κακά κρασιά»…

Ακούγεται αφοριστικό; Και όμως δεν είναι ο μόνος. (Μικρή παρένθεση. Σε περίπτωση που δεν ξέρετε τι είναι το σπριτς κάντε κλικ εδώ και διαβάστε την ιστορία του για να μην την επαναλάβω, ξεφύγω σε λέξεις και βάλει πάλι τις φωνές ο διευθυντής μου ότι γράφω «σεντόνια» -κλασικός δημοσιογραφικός όρος για τα μεγάλα κείμενα- που δεν διαβάζονται…)

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Aperol Spritz (@aperolspritzofficial) on Sep 26, 2017 at 8:59am PDT

Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στην κακεντρέχεια, που σκάει τελευταία με ορμή στα σπριτς και ειδικά στο Aperol Spritz, ένα υπέροχο, όταν είναι καλοφτιαγμένο (και, ναι, είμαι fan) απεριτίφ με πολύπλοκα αρώματα, έναν διακριτικό συνδυασμό πικράδας και γλύκας, και ένα χρώμα πορτοκαλί που καίει καρδιές όπως ο ήλιος την ώρα που βυθίζεται στη θάλασσα, ας πούμε του Κάπρι… Για να πω την αλήθεια, τη δύση ενός τεράστιου χρυσαφένιου δίσκου στον Πάνορμο της Σκοπέλου έχω στον νου μου, αλλά το Κάπρι «παίζει» σε πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times με τίτλο «Το Aperol spritz δεν είναι καλό ποτό», εξ ου λοιπόν και η αναφορά.

«Σερβιρισμένο σε τεράστια ποτήρια κρασιού με τo λογότυπο του brand, το γλυκό απεριτίφ συνδυάζεται με κακής ποιότητας προσέκο, σόδα και μια τεράστια φέτα πορτοκάλι, που είναι σαν να πίνεις Capri Sun έπειτα από προπόνηση ποδοσφαίρου μια ζεστή μέρα» γράφει όλο ξινίλα η Ρεμπέκα Πέπλερ, κάνοντας λογοπαίγνιο με τη μάρκα παχύρρευστων χυμών Capri Sun (φυσικοί χυμοί με πρόσθετη ζάχαρη ή γλυκαντικά).

Yποστηρίζει, ακόμη, ότι το Aperol Spritz οφείλει την τεράστια επιτυχία του στην εξαιρετικά επιτυχημένη καμπάνια του Campari. Και για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την άποψή της καταφεύγει στην Κάτι Πάρλα, μια Αμερικανίδα που ζει στη Ρώμη.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Tracey A. (@traceyadlai) on Jul 11, 2019 at 12:58am PDT

Συγγραφέας του βιβλίου μαγειρικής «Food of the Italian South», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, η Πάρλα, η οποία προτιμά τα πιο πικρά ποτά, ισχυρίζεται ότι τα περισσότερα σπριτς έχουν ως βάση γλυκό προσέκο κακής ποιότητας και «αν το Aperol Spritz δεν σερβιριστεί αμέσως ο πάγος λιώνει και νερώνει το ποτό, που δεν είναι καν η καλύτερη εκδοχή του».

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχει εντελώς άδικο. Εχετε πιει ποτέ κακό σπριτς; Χάλια είναι και σερβίρεται συνήθως σε πολύ τουριστικά μέρη: άνευρο, με επίπεδη γεύση, ίσως υπερβολικά γλυκό και νερωμένο, χωρίς καν τη χαρά και τη δροσιά της φυσαλίδας. Ομως θα ήθελα να υπερασπιστώ και το ποτό και τα ελληνικά μπαρ, δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι διαθέτουμε μερικά από τα καλύτερα μπαρ του κόσμου και οι βραβευμένοι μας bartenders δίνουν τον τόνο στους συναδέλφους τους σε όλη την Ελλάδα.

Τα τελευταία τρία χρόνια το Aperol Spritz, στην κλασική εκδοχή του (Prosecco DOC και Aperol σε ίσα μέρη συν λίγη σόδα, σε μεγάλο μπουλ ποτήρι γεμάτο με πάγο και μια ροδέλα πορτοκάλι) είναι το νούμερο ένα κοκτέιλ της εποχής γιατί πιο καλοκαιρινό δεν υπάρχει: είναι εύκολο, είναι δροσερό, είναι ελαφρύ, χωρίς πολύ αλκοόλ, και δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς να βραδιάσει για να το απολαύσει.

Από το Αιγάλεω μέχρι το Χαλάνδρι, οπωσδήποτε στο κέντρο της πόλης (μου έρχονται, για παράδειγμα, στο μυαλό ωραία μπαρ όπως τα Zillers, The Clumsies, Odori, Mai Tai, Copper Street Bar, Drupes & Drips, Upupa Epops, αλλά και το ολοκαίνουργο Locali στην οδό Σαρρή) και σε hot καλοκαιρινούς προορισμούς, μπορεί να βρει κανείς απίθανες twisted παραλλαγές με τη συμβολή ελληνικών προϊόντων όπως ελληνικά αφρώδη κρασιά, ελληνικά βότανα και γαρνιτούρες (όπως η φλούδα από αγγουράκι αντί για πορτοκάλι, που ταιριάζει τέλεια στα σπριτς), και τα εξαιρετικά ανθρακούχα αναψυκτικά Three Cents, που δημιούργησαν οι Γιώργος Μπάγκος, Δημήτρης Νταφόπουλος, Γιώργος Τσιρίκος και Βασίλης Καλαντζής.

Εν τω μεταξύ, διαβάζω στην Grubstreet, στο Internet άρχισε η αντεπίθεση… Είναι σπάνιο και όμως συνέβη: Οι New York Times κατάφεραν να συσπειρώσουν, διαδικτυακά, όλους τους Αμερικανούς σε ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον του συγκεκριμένου άρθρου. Θα συμφωνήσω.

Το Aperol Spritz μπορεί να είναι το πιο ινσταγκραμικό κοκτέιλ (το hashtag #aperolspritz έχει ξεπεράσει τις 1.200.400 δημοσιεύσεις) αλλά δεν είναι το καλύτερο ποτό ή το καλύτερο καλοκαιρινό ποτό. Και ναι, το επιτυχημένο μάρκετινγκ, όπως έγραψαν σε άλλο άρθρο τους οι New York Times, πέτυχε να το κάνει δημοφιλές. Είναι, όμως, ένα πολύ ευχάριστο ποτό που δεν θα σε ρίξει στα πατώματα με άτιμο hangover την άλλη μέρα το πρωί, όπως κάτι άλλα κοκτέιλ, ονόματα δεν λέμε με φουλ της ζάχαρης και του αλκοόλ. Εντάξει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News