ΑΛΕΚΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έφτασα τα 56. Από το 1977 και μετά έχω ζήσει μέσα στο Καραϊσκάκη, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, και σε ένα σωρό στην Ευρώπη κορυφαίες στιγμές. Οι ήττες δεν στάθηκαν ποτέ ικανές να με κάνουν να δω διαφορετικά τον Ολυμπιακό. Και πώς ήταν δυνατόν άλλωστε, όταν το πάθος για την ερυθρόλευκη ήταν και συνεχίζει να είναι ανέκαθεν, όχι μόνο άσβεστο, αλλά να φουντώνει κάθε μέρα που περνάει. Ατελείωτα χιλιόμετρα, με πούλμαν, τρένα και αμάξια, όργωσα όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα, για να βρεθώ για 90 λεπτά κοντά της. Πού να έμπαινα και σε αεροπλάνα, δηλαδή. Μια φορά μπήκα σε εκδρομή της 7 σε αεροπλάνο, και αυτή ήταν στο Παλέρμο με τη Γιούβε, στο 1-2 , γιατί είχε χαλάσει το πούλμαν και επέστρεψα αναγκαστικά με αυτό. Είναι αδύνατον να χωρέσει μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή σε λίγες γραμμές. Τι να πουν βέβαια και ένα σωρό άλλα παιδιά που έχουν ταξιδέψει πολύ περισσότερο από μένα. Κάποιες εκδρομές, κάποια ματς λογικό είναι να ξεχωρίζουν ελάχιστα από τα υπόλοιπα. Όπως ας πούμε το διπλό στη Βρέμη, η εκστρατεία στο Τορίνο, η διπλή εκδρομή σε Λιμόζ και Μαδρίτη, η κερκίδα στο Ντόρτμουντ, τα Final 4 σε Τελ Αβίβ, Σαραγόσα, Ρώμη, Παρίσι, οι εκδρομές σε Λονδίνο, Μάντσεστερ, Άγιαξ, η εκδρομή στη Θεσσαλονίκη με Καλαμαριά 17 άτομα με το τρένο. Η εκδρομή στην Τούμπα το 1987, η επιστροφή με τρένο από Καυτανζόγλειο γιατί μας είχαν αφήσει τα πούλμαν. Το τρένο για τις Σέρρες, η Αλιστράτη Σερρών μετά από ματς με τη Δόξα Δράμας. Στη Λάρισα με τον Ηρακλή, όλα τα υπόλοιπα γήπεδα που οργώναμε ως τιμωρημένοι σε όλη την επικράτεια.

Τι να πρωτοθυμηθώ... Τελικούς Κυπέλλων σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη με ΠΑΟΚ και Άρη, Παγκρήτιο, ΟΑΚΑ, πορείες από Μοναστηράκι, τις σκασιές σε Λεωφόρο από την Αλεξάνδρας και το Λυκαβηττό;... και όχι μόνο για ποδόσφαιρο με την 13 απούσα;; Τις εκδρομές σε Αλεξάνδρειο, Ιβανώφειο; Στο Μόσχος; Δυστυχώς για τους «άλλους» υπάρχουν βίντεο και φωτό που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές και δεν μπορούν να αναπτύξουν την προπαγάνδα τους. Θα συμπληρώσω και πόσα ακόμη που έχουν μείνει ανεξίτηλα γραμμένα στο μυαλό όλων όσων τα έζησαν. Εμείς τσακωμένοι με την αλήθεια σίγουρα δεν είμαστε. Και πόσα δεν γράφονται από όσα έχουμε ζήσει στα νιάτα μας. Δεν μας νοιάζει αν τα παραδέχονται ή αν τα παραποιούν οι ψεύτες για να παραμυθιάζουν τους πιτσιρικάδες τους, γιατί ξέρουμε και εμείς και αυτοί ποια είναι η αλήθεια. Ο καθένας επιλέγει πώς να ζει. Το ψέμα όπως και να το αναπαράγεις ψέμα παραμένει...

Δεν ξέρω αν δεν υπήρχε ο Ολυμπιακός στη ζωή μου, πώς θα την είχα ζήσει. Σίγουρα όλα αυτά τα ταξίδια που έκανα ήταν το κίνητρο ο έφηβος. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για τις ταλαιπωρίες και τα έξοδα, γιατί οι οπαδικές στιγμές, οι αιώνιες φιλίες με τα παιδιά που τις ζήσαμε και τις μοιραστήκαμε μαζί είναι τελικά αυτό που μένει από μια ζωή αφιερωμένη στον Ολυμπιακό και τις κερκίδες των γηπέδων. Όλοι μας νιώθουμε σαν τα λιοντάρια στο κλουβί με τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζει ο πλανήτης. Περιμένουμε πώς και πώς να ξεχυθούμε στα γήπεδα, μόλις επανέλθει η κανονικότητα. Δεν σκεφτόμαστε τίποτε άλλο. Ίσως είναι και ένα καλό μάθημα, ερυθρόλευκοι «συγκρατούμενοι» μου, τις ώρες που «προαυλιζόμαστε» να εκτιμάμε τα όσα ζούσαμε και τα θεωρούσαμε ως δεδομένα, ή αφήναμε κάποιες «στιγμές» να μην τις περνάμε με τον Ολυμπιακό.