Τα μυστικά ενός πρωταθλητή για την ανατροπή της δεκαετίας!

Rodiaki NewsRoom

Πώς βίωσε ο Αντώνης Μαρκάκης από τον πάγκο του Ιάλυσου τον απίστευτο τελικό του F4 των παίδων

Ούτε 24 ώρες δεν είχαν περάσει από τη στέψη της παιδικής ομάδας του Ιάλυσου και ήταν αναμενόμενο ο τελικός να αποτελεί θέμα συζήτησης σε όλα τα μπασκετικά «πηγαδάκια». Το πιο πιθανό είναι να το συζητούν οι φίλοι του αθλήματος και μετά από 24 μέρες (ή και μήνες), όχι μόνο ώρες…

Όμως πόσα κοινά σημεία έχει η οπτική γωνία ενός φιλάθλου με εκείνη του προπονητή που ζει από τον πάγκο όλη αυτήν την τρέλα της ανατροπής και του πήγαινε-έλα από την «κόλαση» στον «παράδεισο»;

Ο Αντώνης Μαρκάκης, μιλώντας στη «Ροδιακή», στάθηκε στην εμπειρία του τελικού που ήταν «Μο-να-δι-κός!

Τι άλλο να πω; Τα είχε όλα! Εναλλαγές στο σκορ, σασπένς μέχρι το τέλος… πολλά διδάγματα αυτό το παιχνίδι, πολλά… μπράβο και στους φιλάθλους, στους γονείς όλων των ομάδων που ήταν εκεί» και αποκάλυψε τι είχε γίνει πριν τον τελικό, τι έγινε κατά τη διάρκεια και τι ειπώθηκε στα τάιμ άουτ των τελευταίων δευτερολέπτων.

«Πριν καν ξεκινήσουμε, ξέραμε ότι το παιχνίδι θα ήταν ντέρμπι. Μετά τον αγώνα με την Κω, γιατί πρώτα κοιτάξαμε και αφοσιωθήκαμε στον ημιτελικό, μιλήσαμε και είπαμε με τα παιδιά “τώρα θα ασχοληθούμε με τον τελικό απέναντι στον Κολοσσό”.

Ξέραμε ότι το παιχνίδι θα πήγαινε πόντο – πόντο. Υπήρχε πάρα πολύ άγχος, εντάξει, είναι η ηλικία τέτοια. Τα πιο πολλά παιδιά δεν κοιμήθηκαν το προηγούμενο βράδυ, είχαμε συνομιλίες μέχρι αργά. Πριν το παιχνίδι, τους έβλεπες ότι ήταν όλοι στρεσαρισμένοι όσο δεν πάει και φάνηκε και από τον τρόπο που παίζανε…

Και όσο είχε την ομάδα ο Χρήστος (σ.σ. Αβεκλούριος), ο οποίος μάλιστα είναι και σαν δεύτερος πατέρας τους αφού τα περισσότερα παιδιά τα είχε από μίνι, και από όταν ανέλαβα εγώ, ο μέσος όρος ήταν πάνω από εβδομήντα πόντους στην επίθεση. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε κάτω από πενήντα κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι ήταν πάρα πολύ αγχωμένα τα παιδιά, έκαναν βιαστικές επιλογές και όσο και αν προσπαθούσαμε να το βελτιώσουμε λιγάκι, όσο να ‘ναι, σε έναν τελικό υπάρχει πίεση και δεν είναι κάτι εύκολο…».

Τι αντιμετώπισε την ώρα του τελικού; «Ο Κολοσσός είχε μία πολυφωνία στο σκορ που δεν την είχε στο παιχνίδι μας στον πρώτο γύρο. Τα παιδιά ήταν πολύ βελτιωμένα, ειδικά στην άμυνά τους. Κάποια διαστήματα είχαμε να αντιμετωπίσουμε και έναν τύπο ζώνης. Τα δικά μας παιδιά δεν έχουν εξοικειωθεί τόσο με τη ζώνη, το αποφεύγουμε εμείς όσο μπορούμε σε αυτές τις ηλικίες. Δεν μας πήγαν τα σουτ, ο Κολοσσός έπαιξε πάρα πολύ καλά κι είχε αυτήν την πολυφωνία που με ξάφνιασε κάπως και έπρεπε να τη διαχειριστούμε εκείνη τη στιγμή».

Όσον αφορά στο τι είπε στους παίκτες του, ο Μαρκάκης αποκάλυψε: «Ότι όλη η χρονιά παιζόταν στα τρία λεπτά που έμεναν και ότι έπρεπε να κοιτάξουμε να δώσουμε την μπάλα στον ψηλό για να μπορέσουμε να ανοίξουμε λίγο τα σουτ, να είναι πιο ελεύθερα και οι συνθήκες πιο κατάλληλες για να σουτάρουν. Κάναμε κάποια επιπόλαια σουτ μέχρι τότε.

Σε εκείνο το σημείο μπήκε μέσα ο Κοντός, έγινε αλλαγή με τον Τριντή, που είναι και οι δύο πολύ καλοί σουτέρ αλλά “τραβούσε” πιο πολύ ο Κοντός. Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Κοντός δεν είχε δείξει αυτό που μπορεί και μάλιστα την προηγούμενη μέρα είχαμε μιλήσει και του είχα πει ότι περίμενα από αυτόν κάποια μεγάλα σουτ γιατί …το έχει το παιδί. Και το απέδειξε κιόλας. Του είπα “μπες μέσα, θέλω ένα – δύο” κι έβλεπα στο πρόσωπό του “θα μπω μέσα και θα σουτάρω”.

Ξεκινάμε από τη φάση που είναι μπροστά ο Κολοσσός κι είχαμε πει να κάνει πικ εν ρολ ο Κωνσταντίνος (σ.σ. Παντελίδης) και να πάει για διείσδυση, να βγάλει πάσα για σουτ. Δεν έγινε, πήρε την μπάλα ο ψηλός κι έκανε το ντράιβ κι έβαλε το καλάθι. Περνάμε έναν πόντο μπροστά και θέλει πέντε δευτερόλεπτα κι αρχίζουν οι πανηγυρισμοί. Και να τρέχω να μαζέψω τώρα δώδεκα παιδιά από την εξέδρα και να τους πω ότι δεν είχε τελειώσει ακόμη το παιχνίδι, ελάτε πίσω.

Εκεί πάνω από προπονητής, πρέπει να είσαι και παιδαγωγός, και πατέρας, και φίλος. Πρέπει να ηρεμήσεις τα παιδιά και να τους πεις “έχουμε ακόμη πέντε δευτερόλεπτα, συγκεντρωθείτε και παίξτε καλή άμυνα. Δεν αφήνουμε το τρίποντο” γιατί φάνηκε ότι ο Κολοσσός θα πήγαινε για μεγάλο σουτ.

Γίνεται ακριβώς έτσι η φάση και μάλιστα από φίλο μου, τον γιο του Μιχάλη Αμπελά, ένα πάρα πολύ καλό σουτ. Και ξαφνικά βλέπεις από εκεί που είχες δώδεκα παιδιά να πανηγυρίζουν, να κλαίνε και να χτυπιούνται στον πάγκο. Ευτυχώς, είχα κρατήσει ένα τάιμ άουτ, όπως πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Έπρεπε, τώρα, σε ένα λεπτό να τα ηρεμήσω, να στήσουμε plays και να τους ανεβάσω την ψυχολογία για να παλέψουμε έστω και την παραμικρή ελπίδα που είχαμε στα δύο δευτερόλεπτα για ένα σουτ.

Προηγουμένως, είχα βγάλει έξω τον Κοντό γιατί είχε τέσσερα φάουλ και περίμενα να πηγαίναμε παράταση και τον ήθελα για την παράταση. Όλοι περίμεναν στην τελευταία επίθεση είτε από τον Τριντή που λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε βάλει το μεγάλο σουτ και περάσαμε μπροστά είτε από τον Κωνσταντίνο που είναι από τους καλύτερους παίκτες που έχουμε στο πρωτάθλημα.

Έτσι, στήσαμε ένα play από το πλάγιο άουτ με μία μικρή παραλλαγή: εκεί που πάει ο Κοντός με τον ψηλό να κάνουν διπλό σκριν στον Κωνσταντίνο, αντί να ρολάρει προς το καλάθι, του είπα να προσποιηθεί ότι πάει για σκριν και να πεταχτεί ο Παντελίδης έξω και να πάει στη γωνία, που είναι η αγαπημένη του.

Εκεί πια κάνεις το σταυρό σου, έχεις μία ευκαιρία… κι όμως έγινε! Κι αυτό που με χαροποίησε πιο πολύ είναι ότι αυτό που συνέβη θα χαραχθεί στη μνήμη των παιδιών. Όπως και όσων είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν.

Είχα ποντάρει και σε κάτι άλλο: έχω την τύχη να έχω δεμένη ομάδα. Ήθελα σίγουρη πάσα κι έβαλα­ μέσα στον Τσαμπικάκη γι’ αυτό το λόγο. Ο Τσαμπικάκης με τον Κοντό συνεργάζονται πάρα πολύ καλά. Κι ενώ ο Τσαμπικάκης θα μπορούσε να ψάξει και για άλλη πάσα, χωρίς να χρονοτριβήσει, κατευθείαν έδωσε στον Κοντό. Δηλαδή, ο συνδυασμός αυτών των δύο στο άουτ, ήταν ό,τι καλύτερο για την ομάδα. Συν του ότι είχες κι έναν Παντελίδη να τον κυνηγάει όλος ο Κολοσσός, κι έναν Τριντή που είχε βάλει το σουτ νωρίτερα…».