Ευτυχισμένοι στην Αυστραλία με τη μεγάλη, ελληνική οικογένειά τους!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Ρένα Τούμπα από την Κατταβιά και ο σύζυγός της Νίκος, που πέτυχαν σε όλα στην ξενιτιά

Αγαπημένοι μαζί! Εκείνη μόλις είχε γυρίσει από το κομμωτήριο αφού είχε καταλάβει ότι θα βγει φωτογραφία, εκείνος την περίμενε με χαμόγελο και φαίνεται ότι αυτή η γλυκιά κι επικοινωνιακή γυναίκα είναι η κινητήριος δύναμη για να συμβούν τα πάντα, τα οποία είναι μόνο καλά!

Μια μεγάλη ελληνική οικογένεια στην Αυστραλία που διατηρεί τη γλώσσα, τους χορούς και τα ήθη όχι μόνο για την δεύτερη και την τρίτη γενιά της, αλλά και για την τέταρτη αφού και τα εγγόνια τους ντύνονται τσολιάδες, χορεύουν ελληνικά και παίζουν μπουζούκι!

Η ευτυχία φαίνεται όταν υπάρχει όπως κι η δυστυχία άλλωστε. Κι εδώ η μελωδία της ευτυχίας κράτησε τον τόνο όταν η συζήτηση με τη Ρένα Τούμπα από την Κατταβιά που έφυγε από το νησί το 1954 και τον σύζυγό της Νίκο, εξελίχθηκε.

Την Τετάρτη έφυγαν για το ταξίδι της επιστροφής, αλλά φρόντισαν και η εφημερίδα να πάει στα χέρια τους και η χαρά να εξαπλωθεί ανάμεσα στους δικούς τους, περιμένοντάς την.

Τυχερή γυναίκα είστε! Με τρεις πατρίδες, με πολλά ταξίδια, με ωραία οικογένεια...
Στο χωριό μου την Κατταβιά με ξέρουνε ως Ρένα, στην Κύπρο με λένε Ροδιτού. Ναι, είμαι τυχερή, δοξάζω το Θεό γι’ αυτό.

Είστε 53 χρόνια παντρεμένοι, αλλά φαίνεται στο μεταξύ σας ότι έχετε μια ζωντανή, ωραία σχέση! Πώς τα καταφέρνετε;
Μυστικό δεν υπάρχει. Μιλάμε μεταξύ μας και βέβαια σέβεται ο ένας τον άλλο.

Και τώρα, ξεκινώντας από την Αυστραλία κάνατε μια πολύ μεγάλη σε διάρκεια κρουαζιέρα, κι ύστερα απ’ αυτήν πήγατε στην Κύπρο, κι ήρθατε και στη Ρόδο. Τέλεια!
Κάθε χρόνο πάμε διακοπές. Μου λέει φέτος, ο άντρας μου ο Νίκος που είναι από τη Λάρνακα της Κύπρου «θέλεις να πάμε και στη Ρόδο, να καθίσουμε και στο πανηγύρι του χωριού σου;». Το χωριό μου είναι η Κατταβιά. Κι έτσι ξεκινήσαμε την κρουαζιέρα μας από την Αυστραλία, απ’ όπου φύγαμε για να πάρουμε το κρουαζιερόπλοιο από τη Βαρκελώνη στις 15 Απριλίου, στις αρχές Ιουνίου ολοκληρώνοντας φτάσαμε Σιγκαπούρη που είναι από την Αυστραλία μόνο επτά ώρες και τότε μου είπε ο σύζυγός μου «θέλεις να πάμε και στο πανηγύρι του χωριού σου;» Στο μεταξύ όμως πήγαμε και έξι εβδομάδες στην Κύπρο και ήρθαμε 9 Ιουλίου στη Ρόδο.

Τον κόσμο γυρίσατε, πήγατε και στο πανηγύρι τελικά;
Ναι, στο χωριό μου την Κατταβιά, στην Αγία Παρασκευή στην πλατεία του χωριού όπου είδαμε όλους τους συγχωριανούς μας. Είναι στη Ρόδο αυτό το διάστημα και ο αδελφός μου ο Ζανέττος Παπακωνσταντίνου, με τη σύζυγό του τη Μαρία που ζουν κι αυτοί στο Μπρίσμπεϊν.

Πότε έφυγε η οικογένειά σας από τη Ρόδο, για να μεταναστεύσει στην Αυστραλία;
Ο πατέρας μου ο Γιάννης, έφυγε μόνος του το 1952 και άφησε όλη την οικογένεια στη Ρόδο. Ήταν ράφτης, είχε το ραφτάδικό του στην οδό Αμερικής όπου εκεί στο πίσω μέρος του, ζούσαμε όλη η οικογένεια. Τα Σαββατοκύριακα όμως τα περνούσαμε στην Κατταβιά, το χωριό της μαμάς μου. Ο πατέρας μου ήταν από τα Κοσκινού.

Πότε ενώθηκε η οικογένεια η οποία έζησε καθαρά ελληνικά στη μακρινή ήπειρο, όλα αυτά τα χρόνια;
Ο πατέρας μου, πήγε να βρει εκεί τον καλό του φίλο από τη Μεσαναγρό, τον Γιάννη Κάλλη που του είχε κάνει πρόσκληση. Σε δύο χρόνια, πήρε στην Αυστραλία και όλη την οικογένεια, τη μαμά και εμάς τα τέσσερα παιδιά. Ήτανε δύσκολο για την οικογένεια. Πήγαμε Αυστραλέζικο σχολείο, στο σπίτι μιλούσαμε ελληνικά και το απόγευμα πηγαίναμε και μία ώρα στα ελληνικά. Η μαμά στο ραφτάδικο μαζί με τον μπαμπά, τα χρόνια περνούσαν, κι όλα εμείς τα παιδιά είχαμε μάθει ελληνικά, εγώ ειδικά ήμουν το αστέρι γιατί δεν ντρεπόμουνα ούτε να χορέψω ούτε να απαγγείλω ποίημα.

Με το σύζυγό σας επίσης δημιουργήσατε οικογένεια στην οποία κυριαρχεί έντονα το ελληνικό στοιχείο!
Οκτώ χρόνια μετά από τη δική μας οικογένεια, ήρθε στο Μπρίσμπειν και ο άντρας μου, ο Νίκος από το χωριό του στη Λάρνακα της Κύπρου και δεν ήξερε ούτε αγγλικά, ούτε να χορέψει ελληνικούς χορούς. Εγώ χόρευα στην Ελληνορθόδοξη κοινότητα και την ημέρα που ήρθε κι εκείνος μου είπαν: «χόρεψε με το Νίκο, να του μάθεις...»! Όπως λέει τώρα ο Νίκος για εκείνη την εποχή είχε σκεφτεί «εγώ ήρθα από το χωριό μου που δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε με κοπέλα, κι εδώ χόρεψα με κοπέλα. Εδώ είναι καλά...»! Από τότε γίναμε φίλοι και μετά παντρευτήκαμε, κάναμε τέσσερα παιδιά, τα μεγαλώσαμε με τα ελληνικά ήθη και έθιμα…

Και κάποιος παίζει μπουζούκι απ’ ό,τι βλέπω!
Τα παιδιά μας, αλλά και τώρα τα εννέα εγγόνια μας, ξέρουν καλά ελληνικά, ο ένας μας ο εγγονός που είναι 12 ετών παίζει και μπουζούκι, χορεύουν όλα σε ελληνικά χορευτικά συγκροτήματα των συλλόγων, είναι μαζί μας στις ελληνικές εκκλησίες, και αυτούς τους μήνες που εμείς ταξιδεύουμε οι δύο γαμπροί μας που είναι κι αυτοί Έλληνες, όπως είναι κι οι νύφες μας, είναι επίτροποι στην εκκλησία στη θέση του Νίκου.

Τα πήγατε καλά στην Αυστραλία.
Ο άντρας μου ο Νίκος Τούμπας, είναι αυτοδημιούργητος, ξεκίνησε ως συνέταιρος του μεγαλύτερου αδελφού του, του Χάρη και αργότερα έκανε τα δικά του μαγαζιά. Εγώ είχα τη φροντίδα των παιδιών και τις μετακινήσεις τους κάθε μέρα, από το Αυστραλέζικο σχολείο στο ελληνικό, στους χορούς της ελληνικής κοινότητας και της κυπριακής, στο Κατηχητικό ενώ βοηθούσα όσο γινόταν και στη δουλειά. Ο σύζυγός μου, αρρώστησε κάποια στιγμή όχι με κάτι σοβαρό, αλλά αυτό τον έκανε να αναθεωρήσει και ν’ αλλάξει ζωή, να σταματήσει το άγχος το μεγάλο. Όταν σταμάτησε τη δουλειά είχαμε δύο παιδιά και κάναμε κι άλλα δύο, κι είμαστε πολύ τυχεροί γιατί είναι αυτά που μας κρατάνε νέους μέχρι σήμερα.

Αυτή η μεγάλη ελληνική οικογένεια του Μπρίσμπεϊν, συναντιέται συχνά;
Συγκεντρωνόμασταν στο σπίτι κάθε Δευτέρα για φαγητό επειδή η μέρα είναι ευνοϊκή, 19 άτομα σύνολο και πρέπει να σας πω ότι κυρίως ο άντρας μου μαγειρεύει, αλλά τελικά κουραζόμασταν πολύ και τους είπαμε και το κάνουμε κάθε δεύτερη Δευτέρα.

Τι φαγητά περιλαμβάνει το ελληνικό τραπέζι τις Δευτέρες στο σπίτι σας στην Αυστραλία;
Βάζουμε σούβλα, ο Νίκος φτιάχνει το κλέφτικο, κεφτέδες, παστίτσιο, κοκκινιστό κυπριακό, φτιάχνει τραχανά σούπα και τον τραχανά τον κάνει ο ίδιος, οι σπεσιαλιτέ του είναι ο μπακλαβάς και οι λουκουμάδες...

Αυτός ο μικρός που χορεύει με τόσο πάθος ντυμένος τσολιάς, ποιος είναι;
Είναι ο εγγονός μας, “μασκότ” της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Αγίου Γεωργίου. Μέσα στο Μάιο κάθε χρόνο έχουμε το τριήμερο ελληνικό γλέντι που περνάνε απ’ αυτό 60-70.000 άνθρωποι. Όλοι νοσταλγούν τη Ρόδο και με την πρώτη ευκαιρία την επισκέπτονται, όπως κι εμείς.