Δασκάλα σε ξεχασμένο νησί

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Κωστούλα Τωμαδάκη στο Matrix24.gr

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις επτά. Άκουσε τα βήματα της μαμάς στο διάδρομο. Σηκώθηκε και άνοιξε το παράθυρο. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και η θάλασσα έλαμπε. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Την περίμενε τόσο καιρό.

Ο Χρήστος δεν είχε συμμαθητές και φίλους παρόλο που μεγάλωσε σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Κατοικούσε σε ένα μικρό νησί στην άκρη του Αιγαίου.

Ξεκίνησε για το σχολείο. Η δασκάλα του τον περίμενε στην είσοδο. Δεν υπήρχαν παιδιά και δάσκαλοι στο προαύλιο. Ούτε φωνές, γέλια και σπρωξίματα. Ούτε ο παπάς για τον αγιασμό δεν κατάφερε να έρθει από τους Λειψούς.

Οι φίλοι του που ζουν στις πόλεις θα κλοτσάνε μπάλες και θα κάνουν ποδήλατο στις μεγάλες πλατείες.

Ο Χρήστος αγαπάει το νησί του κι ας είναι μια σταλιά στον χάρτη. Έχει φωτογραφίες πάνω σε ποδήλατο με βοηθητικές από την πρώτη δημοτικού. Από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια. Πώς γίνεται να μην έχεις συμμαθητές; Πώς είναι η ζωή στο σχολείο; Ο Χρήστος δεν ένιωσε ποτέ μοναξιά χάρη στη δασκάλα του.

Η Μαρία-Φαίδρα Τσιαλέρα, που βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, δίνει συνέχεια αγώνες και τους κερδίζει. Σχεδόν είκοσι χρόνια που υπηρετεί στα Δωδεκάνησα έχει δώσει και την ψυχή της για τους μικρούς μαθητές που συχνά κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δάσκαλο. Οι Αρκιοί, είναι ένα μικρό νησί με 35 κατοίκους και ένα μαθητή. Παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τη μοναξιά του χειμώνα η κυρία Τσιαλέρα κατάφερε να κάνει γνωστό το σχολείο στα πέρατα του κόσμου.

Συμμετέχει σε κοινές δράσεις με άλλα σχολεία, έχει μια συνεχή διαδραστική δραστηριότητα ενώ στις εκδηλώσεις του σχολείου έχει καταφέρει να συμμετέχει όλο το χωριό. Με μια βαλίτσα στο χέρι οι αναπληρωτές δάσκαλοι στηρίζουν εμπράκτως την εκπαιδευτική διαδικασία. Με αεροπλάνα, βαπόρια και τρένα φτάνουν σε δυσπρόσιτα χωριά και σε απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου. ``Ήμουν με το χάρτη στα χέρι”, λέει η Αθηνά.

Ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός έχει διασχίσει όλη την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Από την Πελοπόννησο ως τα νησιά της άγονης γραμμής . Ξεκίνησε να διδάσκει το 2007 στο Πετροχώρι, έξω από την Πάτρα. Τον επόμενο χρόνο κλήθηκε να διδάξει σε ένα χωριό της Αμοργού, στο νομό Ρεθύμνου για δύο χρόνια και μετά πάλι στην Πελοπόννησο. “Δεν προλαβαίνεις να γνωριστείς με τα παιδιά και μετά φεύγεις``.

Όσο για μένα, ένιωθα συνέχεια σαν να είχα ξενιτευτεί. Δυστυχώς οι αναπληρωτές τρέχουν κάθε χρόνο όπου τους βάλει ο Πίνακας. “Θυμάμαι πήρα το καράβι από τον Πειραιά, να φτάσω στη Νάξο. Από ‘κει θα έπαιρνα το καράβι για την Αμοργό. Είχα αφήσει στη μάνα μου τη δίχρονη κόρη μου. Ο άντρας μου υπηρετούσε στη Χαλκίδα. Βρισκόμαστε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και στις γιορτές. Υπάρχουν περιπτώσεις εκπαιδευτικών που σε άλλη περιοχή υπηρετεί ο άντρας και σε άλλη η γυναίκα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εκπαιδευτικοί αναγκάστηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να εξασφαλίσουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Σε νησιά όπως η Σαντορίνη, η Μύκονος, η Ρόδος, η Κρήτη, οι εκπαιδευτικοί θα πληρώσουν το μισό και παραπάνω μισθό για ένα δυαράκι. “Νέα χρονιά, νέο νησί. Κουφονήσια. Ψάχνεις για σπίτι. Το ενοίκιο είναι ο μισός μισθός. Το νησί είναι όμορφο και τα παιδιά εξαιρετικά”.

“Γκρινιάζω αλλά μένω”, θα μου πει η Σοφία. Προσπαθεί να δώσει μια απάντηση αλλά όλο της ξεφεύγει. ``Μπορεί το μισθολογικό να είναι χάλια και οι συνθήκες απάνθρωπες, μπορεί η επίσημη πολιτεία να αδιαφορεί αλλά εκεί υπάρχει εκτίμηση και αγάπη”.

Το να πηγαίνεις σχολείο σε ένα ακριτικό νησί ή σε ένα απομακρυσμένο χωριό δεν έχει μόνο μειονεκτήματα. Η προσπάθεια των εκπαιδευτικών να δώσουν όσα περισσότερα εφόδια στους μαθητές τους γεμίζει δύναμη και ελπίδα. Η λέξη φροντιστήριο είναι άγνωστη. Η εισαγωγή στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα είναι αδύνατη χωρίς τη βοήθεια αυτών των εκπαιδευτικών που αμείβονται ελάχιστα και δίνουν αγώνα για να πραγματοποιήσουν τα παιδιά τα όνειρά τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή τους.

Με μποφόρ στο Αιγαίο οι “νομάδες” εκπαιδευτικοί είναι πρόθυμοι να ενισχύσουν την εκπαίδευση. Με όρους σχολικής επιτυχίας, δεν υπάρχει κανένας δείκτης που να λέει ότι οι μαθητές των απομακρυσμένων σχολείων είναι λιγότερο ενεργοί, λιγότερο δημιουργικοί από τα παιδιά της πόλης. Η σταθερότητα των εκπαιδευτικών είναι σημαντική και το κράτος θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του. Εξίσου σημαντικό είναι ο δάσκαλος και η δασκάλα να είναι συνειδητοποιημένοι, πρόθυμοι να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο.