Έχασε το πόδι του αλλά ποτέ το χαμόγελό του

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Τσαμπίκος Τσάππης, παίζει πια στο Γ. Σ. Δωδεκάνησος με αμαξίδιο και ονειρεύεται

Ξαφνιάστηκα όταν τον είδα να χαμογελάει πάνω στο αμαξίδιο, με ακρωτηριασμένο το πόδι και να φωτογραφίζεται δίπλα στα νέα μέλη της ομάδας Γ.Σ. Δωδεκάνησος Μπάσκετ με Αμαξίδιο. Λες και τη γλεντάει τη ζωή που του φέρεται σκληρά, που κοιτάει να τον βάλει κάτω, να τον “γονατίσει” χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Τσαμπίκος Τσάππης, από την Κρεμαστή, που ζει πια και εργάζεται στις Καλυθιές όπου τον αγαπάνε όλοι, έχασε το πόδι του από καρκίνο, μετά από σειρά χειρουργείων που είχαν διάρκεια επτά χρόνων. Και ξαναβγήκε στη ζωή, της έβγαλε τη γλώσσα, αγωνίζεται, στηρίζεται από την οικογένειά του που είναι το βασικότερο όλων και θέλει να γίνει… καλός στο μπάσκετ με αμαξίδιο! Μοιάζει ωραία η ζωή, Κυριακή πρωί όταν τον συναντώ για να με συνοδεύσει σ΄ ένα τραπεζάκι γι αυτήν την κουβέντα, κουτσαίνοντας ακόμα ελαφρά αφού δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από τη μεγάλη του περιπέτεια. Στο Φαληράκι όλοι του μιλούν, όλοι τον χαιρετούν ενώ ξεκινά να θυμάται…

Χάσατε το πόδι σας, αλλά το χαμόγελό σας είναι πλατύ! Πώς μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος αυτό;
Ήθελα να φύγει το πόδι από πάνω μου, να λυτρωθώ. Ξαναβρήκα το κέφι μου, χαμογελούσα μέσα στο νοσοκομείο. Έγραψα πάνω στο πόδι ενώ περίμενα να έρθουν να με πάρουν: «καλό ταξίδι, σ΄ ευχαριστώ για όλα»! Και επιτέλους ακρωτηριάστηκα. Σήμερα είμαι πιο χαρούμενος. Αντιμετώπισα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που το τίμημά του ήταν να χάσω το πόδι μου. Ζω στους ρυθμούς του προβλήματος ακόμα, αλλά είμαι πιο ήσυχος. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου.

Βγήκατε έξω, δουλεύετε και κάτσατε σε αμαξίδιο για να παίξετε μπάσκετ!
Πάντα ήμουνα κινητικός, χόρευα σε μπαλέτα από πολύ μικρή ηλικία, από τα 12 μου χρόνια, και πάντα έλεγα «θα ξαναρχίσω τον χορό, τη γυμναστική...»... Αντί γι’ αυτό, έχασα το πόδι μου, κι όταν είδα τα κιλά μου να ανεβαίνουν θέλησα κάτι να κάνω και σκέφτηκα να πάω στην ομάδα Γ. Σ. Δωδεκάνησος Μπάσκετ με Αμαξίδιο. Έστειλα μήνυμα στον αρχηγό της ομάδας τον Μιχάλη Χατζηδημητρίου και ήταν άμεση η απάντησή του. Με αγκαλιάσανε αμέσως, ο πρόεδρος της ομάδας ο κ. Κάλλιστος Διακογεωργίου, ο Νέλος Χοσάδας, ο στρατηγός, όπως τον ξέρουν όλοι… Μου δώσανε καρότσι, κάνω προπονήσεις ώστε να μάθω να κινούμαι με καρότσι για τις ανάγκες της ομάδας, αλλά 95 κιλά που έφτασα να είμαι, πάνω σε καρότσι είναι πολλά, γι’ αυτό έκοψα τα τσιμπολογήματα.

Πώς τα πάτε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, έχετε ταλέντο;
Άσχετος είμαι, αλλά μου λένε ότι τα πάω καλά. Παλιά, έπαιζα μπάσκετ στον Φοίβο Κρεμαστής, αλλά είχα να πιάσω μπάλα τριάντα χρόνια. Θέλω να αθληθώ, να ξεφεύγω από την καθημερινότητα, ν΄ ανέβω επίπεδο. Οι παίκτες της ομάδας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, είναι πολύ δυνατοί, αλλά κι εγώ δεν πάω για χαβαλέ, θέλω να τους ακολουθήσω. Είμαι 45 ετών, κι έχω όρεξη να διακριθώ, λες και είμαι κανένα παιδάκι. Να βγουν έξω τα παιδιά που τους έτυχε κάτι πολύ άσχημο όπως εμένα, γιατί η ζωή συνεχίζεται και μπορεί να ξαναγίνει και ωραία. Μια ζωή μετ’ εμποδίων, αλλά δεν το έβαζα κάτω.

Τι έγινε με το πόδι, από τι το χάσατε;
Επτά χρόνια πριν συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με το πόδι μου. Πρηζόταν και στη διάρκεια της ημέρας, γινόταν τούμπανο από το γόνατο και κάτω. Δεν έδινα σημασία, νόμιζα ότι ήταν επειδή δούλευα πολύ, αλλά τελικά ήταν καρκίνος. Έκανα πέντε χειρουργεία γιατί επέμενε ο όγκος. Τον αφαιρούσαμε και έβγαινε ξανά. Μαγνητικές κάθε 3 μήνες, κι ακόμα μέχρι σήμερα, ταξίδια κάθε 3 μήνες, κι ακόμα μέχρι σήμερα. Ταξίδια, ταξίδια, αγωνία για το αποτέλεσμα των εξετάσεων. Αυτά δίνουν μεταστάσεις σε ζωτικά σημεία. Στο τρίτο χειρουργείο όταν αφαιρέθηκε ο όγκος, μου είπε ο γιατρός «αν ξαναβγεί πρέπει να πάμε σε ακρωτηριασμό». Έπινα καφέ στο Μοναστηράκι μόνος μου, κι έκλαιγα. Εκείνη τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω. Ήτανε σαν να έφαγα ένα δυνατό χαστούκι.

Είπατε τότε «γιατί σ΄ εμένα, γιατί εγώ»;
Εντάξει, πολλές φορές το έχω πει. Αλλά εντάξει. Αυτό που με απασχολούσε είναι πώς θα το πω στους δικούς μου ανθρώπους. Αισθάνθηκα αμέσως ενοχές. Όλη η οικογένεια ζει στον δικό σου ρυθμό και στη δική σου αγωνία. Ξεκίνησαν τα χειρουργεία. Όταν παρουσιάστηκε για τέταρτη φορά ο όγκος, τον ψηλάφιζα κιόλας, είχα πολύ δυνατούς πόνους, δεν κοιμόμουν το βράδυ. Μ’ έβαλαν κι αυτή τη φορά στο χειρουργείο, αλλά είδαν ότι δεν γινόταν τίποτα πια γιατί ο ένας όγκος είχε γίνει τρεις όγκοι. Ξανά αναμονή, ξανά χειρουργείο, πήγαμε για ακρωτηριασμό. Από μικρό παιδί ήμουνα στο μεροκάματο όταν άλλοι έπαιζαν μπάλα. Από όπου κι αν πέρασα άφησα την ταυτότητά μου και μόλις επαγγελματικά στάθηκα στα πόδια μου, μου έτυχε αυτό!

Ποια η διαφορά με αυτούς που ακρωτηριάζονται από τροχαία;
Εγώ ταλαιπωρούμουν επτά χρόνια. Μεγάλη διαφορά να ακρωτηριάζεσαι από τροχαίο ή από πρόβλημα υγείας. Εδώ μιλάμε για τη ζωή την ίδια.

Μπορείτε τώρα, με το πρόσθετο πόδι να χορέψετε τους αγαπημένους σας παραδοσιακούς χορούς;
Δεν έχω το γόνατο μου δυστυχώς, ακρωτηριάστηκα από τον μηρό. Λέρικο χορό μόνο, ένα μπρος κι ένα πίσω. Για καλή μου τύχη γνώρισα τον Πέτρο, που έχασε το πόδι του σε ατύχημα με μηχανή, ζει στην Αθήνα και μου έλυσε όλες τις απορίες, με στήριξε ψυχολογικά και έμεινε δίπλα μου μέχρι και σήμερα αν και ζει στην Αθήνα. Επίσης ήταν σημαντικό για εμένα που σε όλα αυτά τα ταξίδια μου, έμενα σε σπίτι συγγενών που επίσης με στήριξαν πάρα πολύ, κι όχι σ΄ ένα ξενοδοχείο. Εγώ ξέρω τι πέρασα, κι ακόμα περνάω. Μια μέρα, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο με το πρόσθετο πόδι το οποίο πρέπει να αλλάξω αυτό τον καιρό, να το προσαρμόσω στα νέα δεδομένα του ποδιού που έπαψε να είναι πρησμένο, έπεσα! Γύρισε το πόδι κι έπεσα.

Τι περιμένετε από εδώ και πέρα;
Υγεία. Όχι άλλα προβλήματα. Να είναι καλά τα παιδιά μου, η γυναίκα μου που χωρίς αυτήν δεν θα γινόταν τίποτα, να είναι καλά να χορεύει εκείνη, κι εγώ να διακριθώ στο μπάσκετ…

Γελάτε πάλι, και καπνίζετε βλέπω!
Καπνίζω λίγο, μ’ αρέσει. Πάντα γελάω, είμαι χαζοχαρούμενος. Και πριν έτσι ήμουν. Έχω κλάψει όμως και πολύ, αλλά θέλω να είμαι μόνος μου.