Το ανεπίλυτο πρόβλημα στέγασης του ΙΚΑ Ρόδου και εμείς

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς
Πρώην βουλευτής και νομάρχης Δωδεκανήσου

Οι λίγες γραμμές που θα ακολουθήσουν γράφονται με αφορμή μια εμπεριστατωμένη και αντικειμενική περιγραφή του δημοσιογράφου Μιχάλη Μαστή, για το τι συνέβη και γιατί μέχρι σήμερα, δεν έγινε δυνατόν να υπάρξει μια λύση.

Το δημοσίευμα αφορά το πρόβλημα στέγασης ή μεταστέγασης των Υπηρεσιών του ΙΚΑ.

Περίπου τριάντα χρόνια κρατά αυτή η κολόνια, μετα την εκτίμηση ότι το παλιό κτήριο που στέγαζε τις Υπηρεσίες του ΙΚΑ κρίθηκε ακατάλληλό, δεν καταφέραμε, Κοινωνία, τοπικοί φορείς, Κεντρική Διοίκηση, να δώσουμε λύση στο πρόβλημα.
Είναι βέβαιο ότι η Κεντρική Διοίκηση διαχρονικά φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, δεν θα πρέπει όμως να θεωρούμε και να πιστεύουμε, πως Κοινωνία και όλοι εμείς που κατά καιρούς την εκπροσωπούσαμε και την εκπροσωπούμε, είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Από το 1992 ετίθετο στο τραπέζι των συζητήσεων με τους εκπροσώπους των Υπουργείων το πρόβλημα.
Δυστυχώς πάντα ετίθετο, χωρίς ενιαία άποψη των τοπικών φορέων, άλλοι στήριζαν την άποψη νέου κτηρίου, άλλοι την ενοικίαση κτηρίων και τη στέγαση των υπηρεσιών και αυτοί που στήριζαν την άποψη κατασκευής νέου κτηρίου, διαφωνούσαν στο πού.

Η αμαρτία έλλειψης ομοφωνίας στις απαιτήσεις, είναι η «λυδία μας λίθος», και απάντηση στο γιατί στην πορεία των χρόνων χάθηκαν προνόμια και ευκαιρίες εξαιτίας αυτού του λόγου.

Μια δεύτερη, όχι λιγότερο σοβαρή αιτία, ήταν και είναι, ότι πάρα πολλές φορές το ατομικό, ιδιωτικό συμφέρον, μπαίνει πάνω από το όφελος του Κοινωνικού συνόλου.

Ένας άλλος λόγος, είναι ότι όσοι ασχοληθήκαμε με τα κοινά (βάζω μέσα και τον εαυτό μου για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) μετρούσαμε περισσότερο από όσο έπρεπε το λεγόμενο πολιτικό κόστος, όταν υπήρχε η αναγκαιότητα λήψης σοβαρών αποφάσεων.

Καμιά άποψη από όσες είχαν συζητηθεί, δεν είναι ικανή να δώσει λύση στο πρόβλημα.

Υπάρχει μια βασική αρχή όταν καλείσαι να χωροθετήσεις μια δραστηριότητα.

Η γνώση των συνθηκών και η χωρητικότητα της συγκεκριμένης περιοχής.

Γενικά η πόλη της Ρόδου για να μπορέσει να αναπνεύσει έχει ανάγκη μιας νέας χωροθέτησης των παραγωγικών της δραστηριοτήτων, που μέσα σε αυτές εντάσσονται και όλων των μορφών υπηρεσίες παροχής υπηρεσιών.

Οι προτάσεις για ανακαίνιση του παλαιού κτηρίου, η ενοικίαση άλλων κτηρίων, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θα λύσουν.

Είναι τραγική η άποψη μεταφοράς του ΙΚΑ στο παλιό Νοσοκομείο, όπως τραγική και καταστροφική ήταν και είναι η εγκατάσταση διαφόρων υπηρεσιών και άλλων, στα εν λόγω κτήρια.

Τα κτήρια του παλιού Νοσοκομείου (αναφέρομαι στα Ιταλικά κτήρια) αποτελούν ένα ανεκτίμητο πλούτο, ο οποίος πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την αποσυμφόρηση του Μαντρακιού και την ενοποίηση των χώρων πρασίνου του κέντρου της πόλης.

Επιμένω και θα επιμένω όσο ζω και υπάρχω, εκεί θα πρέπει να μεταφερθούν τα Δικαστήρια και ας αντιδρούν όσοι έχουν συμφέροντα να αντιδρούν, με την ταυτόχρονη ενοποίηση του πάρκου του παλιού Νοσοκομείου, με το πάρκο της Έπαυλης, με την κατάργηση του δρόμου της Ερυθρού Σταυρού.

Πρέπει να κατασκευασθεί νέο κτήριο για το ΙΚΑ, το κόστος ανακαίνισης του παλιού κτηρίου, ίσως είναι μεγαλύτερο από το κόστος κατασκευής του νέου κτηρίου.

Το πού, είναι απλό στη λύση του, το νέο ΙΚΑ πρέπει να κτιστεί στο ακίνητο που βρίσκεται δίπλα στο νέο Νοσοκομείο.
Δύο είναι οι βασικοί λόγοι: ο πρώτος, οι νέοι οδικοί άξονες και αυτοί οι οποίοι είναι ή ήταν σχεδιασμένοι και δεν υλοποιήθηκαν (για λίγους είναι γνωστό το ποιοι ευθύνονται), δίνουν εύκολη πρόσβαση για όλους τους κατοίκους του νησιού, πόλη, ανατολικός και Δυτικός άξονας.

Ο δεύτερος, θα βρίσκεται κοντά στο Νοσοκομείο, το νέο κτήριο του ΙΚΑ θα στεγάζει όλους τους γιατρούς όλων των Ταμείων και εάν αναβαθμιστούν και στελεχωθούν τα εργαστήρια του Νοσοκομείου, οι ασθενείς θα μπορούν να εξυπηρετούνται από αυτά.

Την προσπάθεια για αυτή τη λύση την ξεκίνησα, αν δεν με απατά η μνήμη το ‘96 και ‘97 μετά τη θεμελίωση του νέου Νοσοκομείου, κόλλησε τότε η προσπάθεια γιατί το ακίνητο ανήκε στο Υπουργείο Οικονομικών και έπρεπε να δοθεί στο Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Έληξε ο χρόνος της θητείας μου και ομολογώ πως «δεν πρόκαμα, όπως έλεγε ο αείμνηστος Φλωράκης».

Ο τόπος έχει ανάγκη από σοβαρές παρεμβάσεις, σίγουρα χρειάζονται πόροι, αλλά πιο πολύ από όλα χρειάζεται μκροχρόνιος σχεδιασμός, συναντίληψη και ενεργοποίηση της Κοινωνίας.

Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, φταίμε και εμείς και για όσα γίνονται και για αυτά που δεν γίνονται.