«Σελίδες ανάλεκτες από ένα ξεχωριστό κι αξέχαστο ταξίδι...»

Rodiaki NewsRoom

Ένα ακόμα βιβλίο του Δανιήλ Σπάρταλη

Γράφει ο Κώστας Ε. Σκανδαλίδης

Έχω την τύχη να είμαι φίλος επιστήθιος του εκλεκτού συμπολίτη μας Δανιήλ Σπάρταλη. Κι αυτό λέει πολλά. Και προπάντων με ενθουσιάζει, γιατί, όπως λέμε στην κοινή γλώσσα, «τα χνώτα μας ταιριάζουν». Μπορούμε να συνομιλούμε, πίνοντας τον καφέ μας, για ώρες ατέλειωτες, χωρίς τελειωμό.

Και πάντα η συζήτηση να μένει για να συνεχισθεί την επόμενη φορά. Και το πιο ωραίο είναι πως έχουμε κι οι δυο ασπασθεί μια ρήση του Βακχυλίδη που λέει: Έτερος εξ ετέρου σοφός το τε πάλαι το τε νυν, που πάει να πει: Ο καθένας γίνεται σοφός από τον άλλον και παλιά και τώρα. Με μια απαραίτητη όμως επισήμανση: Ο ωφελημένος των συζητήσεων -δεν το κρύβω- είμαι πάντα εγώ, αφού γίνομαι σοφότερος από όσα ακούν τα αυτιά μου από το μελίρρυτο στόμα του Δάνου.

Ο Δάνος είχε την τύχη να είναι παιδί της Ελληνικής Διασποράς και ιδιαίτερα να γευθεί στην παιδική και νεανική του ηλικία την Παιδεία του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού στο Κάιρο. Σ’ εκείνα τα εκτός Ελλάδος θρανία διδάχθηκε και αγάπησε την ελληνική γλώσσα και έμαθε να την υπηρετεί πιστά και να την υπερασπίζεται ίσαμε σήμερα ως κόρη οφθαλμού.

Θυμούμαι, όταν το 1985-1986 μου έφερνε εκείνα τα υπέροχα χρονογραφήματά του στα «Νέα της Δωδεκανήσου» προς δημοσίευση και τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα και τα ρουφούσα στην κυριολεξία και ζήλευα κι αναρωτιόμουνα αν θα μπορούσα κι εγώ κάποτε να αποκτήσω το λεξιλόγιό του, τον ειρμό της σκέψης του, τον πλούτο των γνώσεών του.

Αυτή λοιπόν η υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας για τον Δάνο εξακολουθεί να τον διακατέχει και να τον συναρπάζει συνεχίζοντας έτσι το ταξίδι του στα καταπράσινα χωράφια της ελληνικής γραμματείας. Έτσι λοιπόν σε πρόσφατο καφέ μού εμπιστεύτηκε την πρώτη ανάγνωση του νέου του ποιήματος για την ελληνική γλώσσα (σε πολυτονική γραφή), το οποίο και παραδίδω στην κρίση σας:

Τοῦ νοῦ τό πισωγύρισμα
ἤ ἔρωτας στήν γλῶσσα μας

Τά χρόνια κι’ ἄν διαβῆκαν βιαστικά
καί μακρυά μου φῦγαν,
μ’ αγιάτρευτος ὁ ἔρωτας καί ζωντανός ἀκόμα,
ἐδῶ, σέ μιά γωνιά, κρυφά ἐφώλιασε‧
σέ μιά καρδιά διψῶσα
γιά ’κείνην τήν μονάκριβη
τήν ἑλληνίδα γλῶσσα,
πού νιός μαζί σεργιάνιζα στ’ ἀπάτητα
κι’ ανήροτα τῆς μάθησης τότ’ ἀλώνια…

Ἄχ! πῶς καί ποτέ δέν ἔσβησε
μήτε καί λάκισε στιγμή,
παρέα πάντα νά ’χω ζωντανή
τῶν γεροδασκάλων διδαχή
τά βλογημένα ’κεῖνα χρόνια…

Και συμπληρώνει κάτω από αυτό το μαλαματένιο ποίημα το υστερόγραφό του:
Κάθε χρόνο ἡ Ἐκκλησία -30 Ἰανουαρίου- πανηγυρίζει τήν «μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν». Γιά ἐμᾶς, τούς παλιούς μαθητές, ἐκεῖ στό Κάϊρο καί στά δικά μας τότε Σχολεῖα, ἦταν ἡ ξεχωριστή «ἡμέρα τῶν Γραμμάτων» καί πολύ τήν χαιρόμασταν.

Είχα επίσης την αγαθή τύχη να είμαι ο πρώτος αναγνώστης του νέου του πονήματος «Σελίδες ανάλεκτες…». Και δεν σας κρύβω πως σεργιάνισα μαζί του εκεί στα μέρη της Ελληνικής Διασποράς, στο ξακουστό Κάιρο των Ελλήνων, που δεν κατάφερα να επισκεφτώ ποτέ μου, περπάτησα μαζί του στις ροδίτικες δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 και του ‘80 που πλέον εξέλιπαν ανεπιστρεπτί, μελαγχόλησα για τη σημερινή μας όψη, απόλαυσα την ενάργεια της γραφίδας του φίλου μου, τον λεξιλογικό του πλούτο, θαύμασα τον ψυχικό του κόσμο, τον πλούτο της καρδιάς του, μα προπάντων τον αέναο πλέον έρωτα με τη μοναδική δική του αγάπη, τον έρωτά του με την Κατίνα του.

Μου σκάλισε μνήμες ακόμα και δικές μου, αναβίωσα τη Ρόδο των ονείρων μου στο φτωχό μου μυαλό και τον ευχαριστώ καθημερινά για όλα όσα εκείνος μου προσφέρει με τη γραφίδα του και αποθηκεύω εγώ στην καρδιά και στο μυαλό.

Κι είναι εκείνες οι ατέλειωτες συζητήσεις σαν βρισκόμαστε στον καφέ, όταν ξεκινά ο Δάνος να μου λέει και να μου λέει για την Κατίνα του και την όμορφη οικογένειά του, τα καμάρια της ζωής του, και να προσπαθεί κάθε φορά να με πείσει πως «συνομιλεί» με την Κατίνα του και πως εκείνη του απαντά και πως κι εκείνος της ανταπαντά.

«Δεν είμαι τρελός Κώστα», να μου λέει κι εγώ να του λέω πως όχι και να του σφίγγω το χέρι για την ομορφιά του λόγου του και για το κατόρθωμά του να μπορεί να μετατρέπει τις ώρες της μοναξιάς του σε ζωντανούς διαλόγους και στιγμές με την Κατίνα που λάτρεψε και περπάτησε μαζί της μια ολόκληρη ζωή κι έφτιαξαν αντάμα πράματα και θάματα. Τα δύο τους παιδιά και τις δυο εγγονούλες τους.

Σας συνιστώ να το διαβάσετε. Μας αφορά όλους. Στις σελίδες του βρίσκεται και η δική μας ζωή.

Φίλε Δάνο, θα εξακολουθώ να σε θαυμάζω και να σε βλέπω σαν φάρο Αλεξανδρινό.