Με την «πανδημία» των τροχαίων στη Ρόδο τι θα γίνει;

Μιχάλης Μαστής

Οι λέξεις δεν αρκούν για να το περιγράψουν. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: πέντε νεκροί από την αρχή του χρόνου στη Ρόδο, δεκάδες οι τραυματίες και εκατοντάδες ίσως τα τροχαία ατυχήματα υλικών ζημιών.

Η πανδημία κι οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν, μηδένισαν σχεδόν το κακό για όσο διάστημα μας είχαν τραβήξει το χειρόφρενο, αλλά το τελευταίο διήμερο και πάλι η ΡΟΔΟΣ μέτρησε 50 και πλέον τροχαία ατυχήματα στην άσφαλτο!

Η πρόσφατη μελέτη του Πολυτεχνείου της Κρήτης, μας ανέδειξε και πάλι πρωταθλητές. Στην κορυφή του τρόμου, του πόνου και του καθημερινού εφιάλτη που βιώνουν οι οικογένειες που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Τόσο άδικα, τόσο σκληρά. Νέοι οι περισσότεροι, χωρίς… υποκείμενα νοσήματα.

Για όλο αυτό το κακό που σκορπά ανυπολόγιστο πόνο και θλίψη σε εκατοντάδες οικογένειες κάθε χρόνο και το οποίο «καλά κρατεί» εδώ και δεκαετίες, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται πάει από το κακό στο χειρότερο.

Μια πανδημία δηλαδή σε πλήρη έξαρση εδώ και δύο δεκαετίες (τουλάχιστον) είναι τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Για τη Ρόδο μας, τον νομό μας, τη χώρα ολόκληρη.

Δεν θα κουραστούμε να το επισημαίνουμε. Δεν θα σταματήσουμε να το «φωνάζουμε» προς κάθε κατεύθυνση. Ότι έχουμε πόλεμο.

Τον πόλεμο της ασφάλτου. Με νεκρούς, με πολυτραυματίες. Με τσακισμένες καρδιές, με πόνο και εφιάλτες που δεν γιατρεύονται ποτέ και με κανένα «εμβόλιο» σε εκείνους που μένουν πίσω.

Ό,τι μέχρι σήμερα έχει δοκιμαστεί, έχει αποτύχει εκ των δεδομένων και των στατιστικών μελετών που βλέπουμε και διαβάζουμε. Καμία αστυνόμευση, καμία αυστηρότητα, κανένα μέτρο και πρόστιμο δεν μπόρεσε να σταματήσει τη διαρκή αυτή τραγωδία. Τις αιτίες όλοι τις γνωρίζουμε και από εμάς τους ίδιους και μόνο, εξαρτάται να περιοριστεί το κακό.

Μέχρι τότε όμως, κανείς δεν μπορεί να κλείνει άλλο τα μάτια και τα αυτιά. Ήρθε η ώρα να ληφθούν πλέον ειδικά για τη Ρόδο και το Νότιο Αιγαίο που παρουσιάζει τέτοια έξαρση, ειδικά μέτρα. Ξεκινώντας συστηματικά από τα σχολεία μας και την παιδεία μας.

Γιατί όλα μα όλα, με την παιδεία και τη νοοτροπία μας έχουν να κάνουν. Αν από εκεί δεν βάλουμε τις σταθερές βάσεις, τότε ας μην περιμένουμε τους «μάγους Χουντίνι» να κάνουν θαύματα με τα ραβδάκια τους.