Μανώλης Αθανασιάδης: Αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 225 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Σταύρος Μαρμαρινός στον «Εθνικό Κήρυκα»
Oι Δωδεκανήσιοι της Αμερικής τον ήξεραν από χρόνια, για τον αγώνα του για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου.
Οι Ελληνες στην Ελλάδα τον άκουγαν τακτικά στις εκπομπές της «Φωνής της Αμερικής», όταν μεταδίδονταν για δεκαετίες στα βραχέα κύματα και μάλιστα σε κρίσιμες για τη γενέτειρα περιόδους. Και η Ομογένεια διάβαζε τακτικά τις ανταποκρίσεις του στον «Εθνικό Κήρυκα» από την Ουάσιγκτον.
Θυμάμαι τον Μανώλη Αθανασιάδη, σαν να ήταν χθες. Και θυμάμαι πάντα εκείνο που συνήθιζε να λέει αυτός ο μεγάλος πατριώτης: «Γεννήθηκα Τούρκος, μεγάλωσα Ιταλός, γέρασα Αμερικανός και θα πεθάνω Ελληνας».
Γεννήθηκε στη Ρόδο και έγινε καθηγητής των Νεοελληνικών στο φημισμένο πανεπιστήμιο Columbia (Κολούμπια) της Ν. Υόρκης.
Οι περιπέτειες της γενέτειρας Ελλάδος και ιδιαίτερα της Δωδεκανήσου, τον συγκλόνισαν, με αποτέλεσμα να δοθεί με όλες τις δυνάμεις του για τη βοήθειά της με κάθε τρόπο. Τον βοήθησαν οι πολλές γνωριμίες του με διάφορες προσωπικότητες της αμερικανικής ζωής και οι συνεργασίες του, για το σκοπό αυτό, με διάφορες κρατικές αμερικανικές υπηρεσίες. Διετέλεσε, μεταξύ άλλων, πρόεδρος του Εθνικού Δωδεκανησιακού Συμβουλίου Αμερικής, καθώς και της Δωδεκανησιακής Νεολαίας Αμερικής.
Θυμάμαι όταν τον είχαμε πριν πολλά χρόνια ανταποκριτή του «Εθνικού Κήρυκα» στην Ουάσιγκτον.
Ηταν μια περίοδος που είχε γεμίσει η Νέα Υόρκη από «λαθραίους» Ελληνες μετανάστες, πολλοί από τους οποίους ήταν «σκαστοί» από καράβια. Αναζητούσαν, κρυφά και φοβισμένα, μήπως τους ανακαλύψει το Ιμιγκρέισον, μια δουλειά και μια ευκαιρία να μείνουν μόνιμα στην Αμερική, για μια καλύτερη ζωή.
Το κυνήγι «λαθραίων» μεταναστών εκείνη την εποχή, ήταν καθημερινό από τις κρατικές υπηρεσίες. Πολλές φορές έφταναν ξαφνικά αυτοκίνητα του Ιμιγκρέισον στο Ντίτμαρς της Αστόριας, που ύστερα από λίγο έφευγαν γεμάτα από αυτούς.
Μεγάλος ο καημός και η αγωνία τους, ώστε ρουφούσαν κυριολεκτικά τον «Εθνικό Κήρυκα», όταν δημοσίευε καμία πληροφορία σχετική με πιθανότητα αλλαγής στη νομοθεσία, ή που τους έδινε ελπίδα να βρουν τρόπο να μείνουν στην Αμερική.
Θυμάμαι, που τότε ζητούσαμε από τον Μανώλη Αθανασιάδη, να αναζητεί τέτοιες πληροφορίες στις αρμόδιες υπηρεσίες της Ουάσιγκτον. Και το έκανε με πολλή ευσυνειδησία. Αν όχι κάθε Σαββατοκύριακο, πάντως κάθε δύο ή τρία, είχαμε χτυπητό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που τους ενδιέφερε. Ο Μανώλης Αθανασιάδης όργωνε τις αρμόδιες υπηρεσίες, έβρισκε στοιχεία και έπαιρνε δηλώσεις αξιωματούχων.
Θυμάμαι ότι κάποια μέρα, του τηλεφώνησα, ζητώντας του να «βγάλει» πάλι θέμα για τους λαθραίους, για να το βάλουμε στο φύλλο του Σαββατοκύριακου στην κορυφή της πρώτης σελίδας, επειδή είχαμε πολλά τηλεφωνήματα από κόσμο. «Μα, ό,τι υπήρχε το έγραψα, δεν υπάρχει κάτι άλλο», μου απάντησε.
Τον πίεσα να κάνει ό,τι μπορεί. «Εντάξει, θα πάω πάλι και θα ξαναψάξω και να δω τι ελπίδες υπάρχουν γι' αυτούς τους ανθρώπους», είπε. Και το έκανε. Μας έδωσε ένα μεγάλο, καταπληκτικό, λεπτομερές ρεπορτάζ. Πολλά ήταν τα ευχαριστήρια τηλεφωνήματα με την παρότρυνση να μην τους ξεχνάμε, που πήραμε από εκείνους τους ανθρώπους που αγωνιούσαν.
Οταν μιλούσε για εθνικά θέματα ο Μανώλης Αθανασιάδης, ήταν χείμαρρος. Ξεχείλιζε από πατριωτισμό και πάθος. Θυμάμαι μια μέρα που ήλθε στη Νέα Υόρκη και το βράδυ πήγαμε να φάμε στο παλαιό και πολύ όμορφο εκείνο εστιατόριο-ταβέρνα «Εστία» στην 86η Οδό του ανατολικού Μανχάταν. Συνήθιζε μάλιστα να έχει και ζωντανή μουσική με κιθάρα και στη συνέχεια με μπουζούκι. Αρκετές φορές ερχόταν σε περισσότερο κέφι και σιγοτραγουδούσε κι αυτός.
Μου μίλαγε για την αμερικανική πολιτική, για την κατάσταση στην Ελλάδα και για το μεγάλο τρέχον θέμα, το Κυπριακό. Σε κάποια στιγμή, με τη σχετικά υψηλή φωνή του, μου είπε ότι «ήλθαν σπίτι μου νωρίς τα ξημερώματα και δεν με άφησαν να κοιμηθώ, γιατί χρειάζονταν τη βοήθειά μου σε κάποια χαρτιά». Δεν κατάλαβα, για ποιους μιλούσε. «Ηλθαν και με φώναξαν από τη CIA», μου απάντησε με την ίδια δυνατή φωνή. Εσπευσα να του ψιθυρίσω στο αυτί, να μην κατονομάζει έτσι φωναχτά την υπηρεσία αυτή μέσα σε τόσο κόσμο. Χαμήλωνε τη φωνή, αλλά στη συνέχεια της συζήτησής μας, ξαναφώναζε και εγώ του ξαναέλεγα να χαμηλώσει τη φωνή.
Ο Μανώλης Αθανασιάδης μιλούσε πάντα με θαυμασμό για το έργο που επιτελεί η «Φωνή της Αμερικής» από την Ουάσιγκτον. Σε ένα από τα τηλεφωνήματά του ότι θα ερχόταν την επόμενη ημέρα στη Ν. Υόρκη, μου είπε ότι μπορεί και ακούει τις εκπομπές όπου πάει, γιατί έχει ένα πολύ μικρό ραδιόφωνο βραχέων κυμάτων. Το έφερε μαζί του όταν ήλθε την επόμενη μέρα στην εφημερίδα. Τρελάθηκα, γιατί είχα χόμπι μ' αυτά τα πράγματα και δεν είχα δει ποτέ μου τόσο μικρό ραδιόφωνο των βραχέων κυμάτων που να χωρά στην παλάμη. Τις επόμενες μέρες αγόρασα κι εγώ.
Κατά την επίσκεψή του εκείνη την ημέρα, ενώ συζητούσαμε μου είπε σε μια στιγμή ότι έχω ραδιοφωνική φωνή. «Εχει μέταλλο και θα σε παίρναμε αμέσως στη «Φωνή της Αμερικής», αν θέλεις», μου είπε. Προτίμησα και έμεινα στη Νέα Υόρκη και στην εφημερίδα μου.
Μερικούς μήνες πριν πεθάνει, μου τηλεφώνησε ο Μανώλης Αθανασιάδης. Η υγεία του ήταν κλονισμένη και προέβλεπε το τέλος του. Και μου είπε ότι σκέπτεται να στείλει σε ορισμένους φίλους του, διάφορα τμήματα από το αρχείο του. Μου έστειλε κι εμένα κάποια δημοσιεύματα.
Ο Μανώλης Αθανασιάδης, ο μεγάλος αυτός πατριώτης, εκπλήρωσε την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του: «...Θα πεθάνω Ελληνας»!
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
