Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Λίγοι προσκυνητές ξεκίνησαν για το ερημικό μοναστήρι της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, μέσα στο άγριο φαράγγι, κοντά στο χωριό Βροσίνα Ζίτσας, προκειμένου να ψάλλουν την ιερή παράκληση στην Παναγία μας.

Μετά την ανάβαση με τα πόδια, που έμοιαζε σαν πορεία προς τον ουρανό, σαν σκαρφάλωμα στις κορυφογραμμές της αρετής, μέσα στο μικρό και στενό ναό του Μοναστηριού με φθαρμένες από το χρόνο αγιογραφίες, σμιλεμένο μέσα σε βράχο και χτισμένο το 1628, όπως μαρτυρά επιγραφή στη νότια εξωτερική πλευρά του, οι προσκυνητές βρήκαν ξεκούραση στο πνεύμα. Κι ένιωσαν όμορφα, αγνά κι ωραία.

Στην ηρεμία της η καρδιά τους τ' αφομοίωνε όλα. Και φλογιζόταν και μεθούσε με της Παναγίας το γλυκό άκουσμα, με της Αλήθειας την ευωδιά.

Μετά την παράκληση στον ανακαινισμένο πρόσφατα ναό, ακολούθησε συνομιλία για το Θεό, αλλά και με το Θεό (!) στον επίσης πρόσφατα ανακαινισμένο εξωτερικό χώρο, ενώ ακόμη έχουν ανακαινιστεί ένα κελί και ένας βοηθητικός χώρος και περιμένουν τη σειρά τους τα άλλα κελιά.

Σ' αυτό το Μοναστήρι, γεννήθηκε σε κάποιους η όρεξη για το σωτήριο βήμα. Να αλλάξουν ζωή.

Ίσως να βοήθησε η Παναγία. Δεν είναι μόνο σώμα ο άνθρωπος, ώστε να νιώθει μόνο ικανοποιημένος από τις τροφές και τις απολαύσεις. Είναι πρώτα απ' όλα ψυχή.

Και σαν ψυχή έχει βαθύτερες εφέσεις και ανάγκες, που όταν ικετεύει την Παναγία, αυθόρμητα ξεπηδούν.

Και δεν μένει άδειος, κρύος και ανικανοποίητος. Τι έμεινε στους προσκυνητές ως αίσθηση, φεύγοντας από το μοναστήρι, ενώ νύχτωνε... Ότι η Παναγία ζει στη γη. Δεν είναι σχήμα αυτό.

Ζει στις εκκλησίες, όπου την προσκυνούν οι πιστοί... Ζει μέσα μας όχι μόνο ως μια ανάμνηση, αλλά ως πραγματική παρουσία, όταν την πιστεύουμε και φροντίζει μυστικά για τη σωτηρία μας.

Ζει με τον πλούτο των ευγενών συναισθημάτων και των συναισθημάτων εκείνων, που παρορμούν τον άνθρωπο σε αγάπη.

Ζει στον κόσμο των σκέψεων και των ιδεών μας. Ζει ως κατευθυντήρια και επανορθωτική δύναμη και αναδέχεται τα λάθη και τις θλίψεις μας. Μας προστατεύει και μας αναγεννά.