Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr

Προσκύνημα έκανε ομάδα γυναικών της Ορθόδοξης Εκκλησίας από το Βεράτι στον ιστορικό ναό του αγίου Δημητρίου στο χωριό Ντομπρόνικα Βερατίου.

Παρότι έχουν επισκευαστεί η στέγη και η αψίδα και τοποθετήθηκαν δύο πέτρινοι σταυροί στην οροφή, ο ναός εσωτερικά είναι ερειπωμένος, αφού στο χωριό δεν υπάρχει επαρκής Ορθόδοξος πληθυσμός. Στα χρόνια του αθεϊστικού καθεστώτος της Αλβανίας είχε μετατραπεί σε αποθήκη συνεταιρισμού, με καταστροφικά αποτελέσματα, ενώ στην αυλή του είχαν γίνει γυρίσματα της ταινίας «Σκερντέμπεης».

Όπως μαρτυρούν υπογραφές είναι κτίσμα του 1863 και εικονογραφήθηκε το 1870. Είναι ένα μνημείο, που δείχνει από τη μια τη μανία του αθεϊσμού και από την άλλη την αντοχή του Θεού. Αποτελεί τη διάψευση όσων ήταν ποτισμένοι από το αφιόνι του ολοκληρωτισμού και έταζαν επίγειο παράδεισο, που αποδείχθηκε μια μάταιη εγκαρτέρηση!

Και θυμίζει ότι εκείνοι, που ζουν χωρίς πίστη στο Θεό, έχουν μέλλον, που μοιάζει με σκοτεινή θάλασσα.

Άλλοτε τρικυμισμένη και άλλοτε γαλήνια, Με μια θάλασσα, της οποίας το κύμα θα τους «αλατίζει» ανελέητα τα σπλάγχνα.

Θα τους ατονεί την καρδιά και θα τους κάνει τη θέληση αναιμική.

Αυτός ο ναός, που είχε περιπετειώδη πορεία και καρτερά πιστούς, είναι δώρο της θείας αγάπης, μέσα στη φθαρτότητα. Μια ακόμη ακόμα κορφή για όσους δεν αρέσκονται στη χαμοζωή. Μια ζωτική ευκαιρία για ένα επί πλέον άθλημα, ηθικό, υπεύθυνο, δημιουργικό.

Μια πίστωση χρόνου για το πλησίασμα του Θεού από ψυχές, που είναι ώριμες να δεχτούν τη φωνή της χάριτος και να γίνουν «κήποι χαρίτων».

Είναι πίστωση χρόνου, που δίνεται από τον Άχρονο, για κείνες τις καρδιές, που περιμένουν την παρακίνηση μέσα σε τούτο τον δακρύβρεχτο κόσμο.

Αυτός ο ναός μέσα από το παρελθόν του διαλαλεί ότι το αύριο δεν είναι κάτι το μυστηριώδες.

Δεν είναι κάτι το αβέβαιο. Δεν είναι στείρος ρεμβασμός.

Ούτε μια στατική ενατένιση ή μια ρομαντική προσδοκία, Είναι μια παρόρμηση δημιουργική.