Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Τα μνημεία, ανεξάρτητα σε ποια κατηγορία ανήκουν, είναι η πολιτιστική κληρονομιά ενός τόπου και συμβάλλουν στην τουριστική του ανάδειξη.

Στο πλαίσιο αυτό θα αποκατασταθεί και θα συντηρηθεί το Οθωμανικό Τέμενος Ιμαρέτ και ο περιβάλλοντας χώρος του στην Άρτα,που έχει εμβληματικό χαρακτήρα για την πόλη, με 1.000.000 ευρώ, τα οποία εξασφάλισε η περιφέρεια Ηπείρου.

Το μνημείο αυτό έγινε ευρύτερα γνωστό από το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου «Ιμαρέτ-στη σκιά του ρολογιού».

Με απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και μετά από γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, εγκρίθηκαν οι δύο μελέτες, που είχαν υποβληθεί: Α) Αρχιτεκτονική και Στατική για την Αποκατάσταση του Οθωμανικού Τεμένους Ιμαρέτ και του περιβάλλοντος αυτού χώρου Β) συντήρηση για την καταγραφή προβλημάτων δομικών υλικών (λίθων, κονιαμάτων).

Δεν λείπουν και εκείνοι, που αντιδρούν στην αξιοποίηση του Ιμαρέτ, θεωρώντας το Οθωμανικό κατάλοιπο, που δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό της περιοχής.

Δεν, πρέπει όμως,να ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός δεν έχει σύνορα και ένα κομμάτι της ιστορίας αυτούτου τόπου είναι και η κατάκτησή του από του Οθωμανούς.

Επιπλέον χρειάζεται ανεκτικότητα απέναντι στα μνημεία, προς τα οποία οποιοσδήποτε φόβος και μίσος είναι αναίτια. Μας αρέσει, για παράδειγμα, που εκκλησίες στην Τουρκία δεν παρέμειναν στην αυθεντική τους μορφή και είτε μεταβλήθηκαν σε μουσεία είτε καταστράφηκαν;

Δεν έλειψαν στο πρόσφατο παρελθόν βανδαλισμοί στο Ιμαρέτ της Άρτας,όπως συνθήματα με σπρέι και λαθρανασκαφές, ωστόσο η τοπική αρχαιολογικήυπηρεσία, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να το προστατεύσει από τη φθορά.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ IMAΡΕΤ

Τα Ιμαρέτ λειτουργούσαν ως πτωχοκομεία καιείχαν οικονομική αυτοτέλεια. Το Ιμαρέτ της Αρτας διέθετε ένα τζαμί, ένα χαμάμ, ένα εστιατόριο με κλίνες για οδοιπόρους και φτωχούς και έναν μεντρεσέ (μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο).

Μόνο το τζαμί σώζεται σήμερα. Κτίστηκε στα τέλη του 15ου αιώνα από τον Φαΐκ-πασά, που ήταν ο πρώτος διοικητής της Άρτας μετά την κατάληψή της από τους Τούρκους το 1449.

Σύμφωνα με τον αρχιτέκτονα, αρχαιολόγο Αναστάσιο Ορλάνδο, στο «Αρχείον των βυζαντινών μνημείωντης Ελλάδος» (έκδοση 1936), «Το πρώτον των σωζομένων τζαμίων ευρίσκεται εν τω Δυτικώς της Αρτης και επί δεξιάς όχθης του Αράχθου κειμένω χωρίω Μαράτι, όπερ ωνομάσθη ούτω εκ του Ιμαρέτ ήτοι ορφανοτροφείου συσταθέντος αυτόθι υπ' αυτού του κτίτορος του τζαμίου Φαΐκ-πασσά. Ο πασσάς ούτος ήτο εις εκ των πρώτων μετά την υπό των Τούρκων κατάληψιν της Αρτης (1449) διοικητών αυτής, αποθανών [...] το έτος 1537. Κατά ταύτα και το τζαμί [...] είναι κτίσμα του τέλους του 15ου αιώνος...».

Το τζαμί υπήρξε θέατρο μαχών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Μετά την απελευθέρωση της Άρτας, το τζαμί είχε μετατραπεί σε εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο.

Το 1938 με βασιλικό διάταγμα το τζαμί ανακηρύχθηκε σε διατηρητέο ιστορικό χώρο. Κατασκευάστηκε με υλικά τα οποία μεταφέρθηκαν από τον παλαιό βυζαντινό Ναό της Παρηγορήτισσας, από την αρχαία Νικόπολη αλλά και από διάφορα αρχαία κτίσματα της Αμβρακίας.