Την Κυριακή του Ασώτου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων παρέστη συμπροσευχόμενος στον Καθεδρικό Ι. Ναό Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στην Λευκωσία και με την ευλογία και προτροπή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου
κ.κ. Χρυσοστόμου εκήρυξε τον Θείον λόγον.

Συνήθως την παραβολή του Ασώτου,είπε ο Σεβασμιώτατος,την βλέπουμε σαν μια ανάγλυφη και μεγαλειώδη απεικόνιση της αγάπης του Θεού - Πατέρα,που δέχεται τον αμαρτωλό άνθρωπο, που μετανοεί.

Σήμερα θα ήθελα να δούμε την παραβολή αυτήν από την σκοπιά των δύο αδελφών. Εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Τους χωρίζει ένα χάσμα !

1. Ο « νεώτερος υιός « φεύγει από τον Πατέρα νομίζοντας ότι έτσι θα κατακτήσει την ελευθερία και την ζωή. «Δεν θα σε πούμε πια πατέρα,δεν θα σε πούμε πλάστη πιά. Ποθούμε λευτεριάς αγέρα. Κοντά σε σένα είν´η σκλαβιά» (Γ. Βερίτης).

Είναι ο εκπρόσωπος πολλών σημερινών ανθρώπων. Είναι κοσμοπολίτες. Δεν θέλουν περιορισμούς.

Παίρνουν, βέβαια « το επιβάλλον μέρος της ουσίας «. Τα χαρίσματα,που τους έδωσε ο Θεός.

Καί μ αυτά μπορούν να επιτύχουν πολλά. Στην επιστήμη , στην τεχνολογία,στην τέχνη,στον πολιτισμό.

Και σήμερα ,πράγματι,ο άνθρωπος έχει επιτύχει πολλά. Όμως χωρίς Θεό μένουμε παρά ταύτα πάμπτωχοι.

Διαθέτουμε τόση δύναμη και κινδυνεύουμε να αυτοκαταστραφούμε. Ο Πύργος της Βαβέλ που χτίσαμε καταρρέει. Η τεχνητή ευμάρεια παραχωρεί την θέση της στην οικονομική κατάρρευση. Και μένουμε ψυχικά πεινασμένοι. « ενδεείς και περιδεείς,άποροι και απορημένοι».

2. Από την άλλη έχουμε τον «πρεσβύτερο υιό». Αυτός, θα λέγαμε, είναι ο εκπρόσωπος του θρησκευομένου ανθρώπου.

Μένει πιστός στον Πατέρα. Την υπακοή στον Θεό την βλέπει σαν νόμο αναγκαστικό. Δεν ξέρει ότι ο Θεός είναι ζωή, χαρά, ελευθερία.

Αυτός βλέπει την θρησκευτική ζωή σαν μια κατηφή σοβαρότητα. Δεν νοιώθει ευτυχισμένος.

Δεν αξιοποιεί τα δώρα ,που του χάρισε ο Θεός. «Πάντα τα εμά σα εστίν». Θα του πει ο Πατέρας. Αυτός όμως το αγνοεί.

Διεκδικεί μια διακεκριμένη θέση μπροστά στον Θεό. Και κρίνει τους άλλους με αυστηρότητα. Θέλει να του αναγνωρίζουν την ανωτερότητά του. Καταντά υποκριτής σ´αυτή του την προσπάθεια.

3. Έχουμε λοιπόν από την μια τον νεώτερο υιό, που αναζητά μια ψεύτικη ελευθερία μακριά από τον Θεό.

Από την άλλη τον πρεσβύτερο υιό, που έχει μεταβάλλει την θρησκευτική ζωή σε φυλακή. Και δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους.

Πώς θα κλείσει αυτό το χάσμα? Πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι η αχαλίνωτη ελευθερία οδηγεί το άτομο στην υποδούλωση. Στο «βόσκειν χοίρους» των παθών.

Αλλά και στην σχέση του με τους άλλους η αγάπη είναι το όριο της ελευθερίας. Αλλοιώς οδηγούνται πάντα και τα πάντα σε διάλυση !

Και εμείς οι πιστοί να καταλάβουμε ότι Πατέρας μας είναι ο Θεός της συγγνώμης, της αγάπης, της ελευθερίας, της χαράς.

Και να μη αξιώνουμε προνόμια από τον Θεό για την υπακοή μας. Γιατί έτσι γινόμαστε σκληροί,χωρίς αγάπη, επιρρεπείς στην κατάκριση και στην καταδίκη των άλλων.

4. Πρέπει, λοιπόν, να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στους δύο αδελφούς. Γιατί τελικά είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Θεού. Χρειάζεται μια αλλαγή νοοτροπίας.

Οι μακριά από τον Θεό να καταλάβουν ότι παρεξήγησαν τον Πατέρα και να τον πλησιάσουν.

Και εμείς οι πιστοί να επανεξετάσουμε την γνησιότητα της σχέσεώς μας με τον Θεό.

Δηλ.οι άνθρωποι οι αδιάφοροι απέναντι στην Εκκλησία να γίνουν πιστοί και οι πιστοί να γίνουμε άνθρωποι. Άνθρωποι, που θα επιβεβαιώνουν το «ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή».

Και μάλιστα όταν τον χαριτώνει η Χάρη του Θεού, πού πρέπει να ακτινοβολεί και στην ζωή του.