Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου | Romfea.gr

(διερευνώντας συνειδητές ἀποδομήσεις μέ προκάλυμα τόν προοδευτικό μύθο)

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ὁ Ποινικός Κώδικας (ΠΚ) καί ὁ Κώδικας Ποινικῆς Δικονομίας (ΚΠΔ);

Εἶναι οἱ δύο ὄψεις τοῦ πλαισίου ποινικῆς διασφάλισης τῆς ἀτομικῆς προστασίας καί τῆς κρατικῆς καί κοινωνικῆς εὐνομίας, μέ προεκτάσεις στίς διευρωπαϊκές καί διακρατικές ἀπαιτήσεις.

Μέ ἀντίδικο τήν παντοειδή παραβατικότητα, γιά τήν ὁποία ὁρίζονται δυνητικά μέτρα τιμωρίας καί περιστολῆς, ἀναστολῆς καί (ἀπο)θεραπείας. Μέ διασφαλιζόμενα ὁπωσδήποτε τά ἀτομικά δικαιώματα τῶν διωκομένων, ἀνακρινομένων, δικαζομένων, ἀλλά καί τῶν δεδικασμένων παραβατῶν.

Διατάξεις ἐπί διατάξεων διαρθρώνονται, γιά νά περιλάβουν ὅλα τά στατιστικά δεδομένα τῆς χειρότερης καί ἐναγέστερης μέχρι καί τήν ἡπιότερη παραβατικότητα, ἀλλά καί γιά νά ἀποτρέψουν κάθε προκλητή ἤ πλημμελή κακοδικία.

Ἡ διαρκής δικονομική πρακτική ἀντιμετωπίζει στήν πράξη τήν ἀποτελεσματικότητα ἤ τήν προβληματικότητα κάποιων δικονομικῶν προβλέψεων, καί μάλιστα μέ διευρυμένη τήν παραβατικότητα στά νέα δεδομένα τοῦ διεθνοχώρου καί τοῦ κυβερνοχώρου.

Τό κράτος μέ νομοπαρασκευαστικές ἐπιτροπές τοῦ ἁρμόδιου Ὑπουργείου (ἡ τελευταία ἀπό τό 2015) πάντοτε μεθόδευε ἀναθεωρήσεις, δεῖγμα ἐργασίας καί προσφορᾶς (δέν ὁμιλῶ γιά ψηφοθηρία…).

Ἔτσι, λοιπόν, μέ τό νομοσχέδιο ΠΚ-ΚΠΔ πού ἔθεσε πρότριτα σέ δημόσια διαβούλευση τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΥΔΔΑΔ), σέ μιά πολλαπλά προεκλογική περίοδο καί χρονιά (εὔλογη ἡ πρόκληση αἰτιογένεσης…), ἐπιχειρεῖται ἀπό πλευρᾶς Ὑπουργείου ἡ πρόσφατη ὁλοκλήρωση μιᾶς τετραετοῦς νέας διορθωτικῆς καί συμπληρωματικῆς ἐργασίας “μέ ραγδαῖες ἀλλαγές” (ὅπως πανηγυρίστηκε), ὥστε τό δικονομικό μας σύστημα νά ἐμφανιστεῖ ἀρτιότερο, ἀξιοπιστότερο καί προσαρμοσμένο σέ ἀνάλογες Εὐρωπαϊκές συμφωνίες καί στά ἐκσυγχρονισμένα μοντέλα ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν (βλ. δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ ΥΔΔΑΔ κ. Μιχ. Καλογήρου στόν ἱστότοπο Lawspot.gr 9.3.2019 καί 20.3.2019).

Ἐκ παραλλήλου ἐπιχειρεῖται πρακτικά μιά ἀποσυμφόρηση στό φόρτο τῆς δικονομίας καί ἡ ἐπιτάχυνση ἀπονομῆς τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης, μέ μιάν εὐρεία ἀπάλειψη περιπτώσεων πού ἀποποινικοποιοῦνται ἤ ἀντιμετωπίζονται ἐπιεικέστερα, ὥστε νά ἀποσυμφορίζονται τά δικαστήρια καί οἱ σωφρονιστικοί μας χῶροι, ἀλλά καί τό παράλληλο σύστημα ἀστυνόμευσης.

ΑΠΟΦΕΥΓΩ νά συνεξετάσω ἐκτενέστερα τήν ἔνταση πού θά ἐπι-προσθέσει ἡ περιώνυμη “ἰθαγενοποίηση” τῶν πολυάριθμων μεταναστευτικῶν ρευμάτων, παρ᾽ ὅλες τίς ἀνθρώπινες καί ἀνθρωπιστικές ὀφειλετικές παροχές ἤ τίς σκόπιμες κρατικές καί διεθνιστικές ἀνταποδοτικές ἐκδοχές.

Μέ προβληματίζει, ὅπως καί ὅσους μέ σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα τό διαβλέπουν, ἡ ἀναπόφευκτη δημογραφική ἀνάμειξη πού θά γεννήσει καίριες ἐντάσεις ταυτοποίησης καί ἄφευκτων προβλημάτων τουλάχιστον δικονομικῆς τάξεως.

Ὅ,τι θά συμβεῖ καί στόν εὐρύ Εὐρωπαϊκό χῶρο καί στήν Εὐρω-ασία, ὅπου σημειωτέον π.χ. σέ 30 περίπου χρόνια ἡ Ρωσία στό δυτικό της τμῆμα ἀναλογικά θά μουσουλμανο-κατακλυσθεῖ καί στό ἀνατολικό της θά κινεζο-κατακλυσθεῖ (βλ. “Δελτίο ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων”, ἀνατύπωση ἀπό τήν “Κιβωτό τῆς Ὀρθοδοξίας” 138, 4.4.2019, σ. 31, δήλωση τοῦ ἁρμόδιου γιά τή στήριξη τῆς οἰκογένειας ἐπισκόπου Ντμίτρι Σμιρνόφ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας· νά ὑποκρύπτεται ἄραγε ἡ λειτουργία τοῦ πνευματικοῦ νόμου πίσω ἀπό μιάν τέτοια ἀπειλή;)

Δέν εἶναι ἡ μοναδική ὑποβόσκουσα ἔνταση, σέ συνδυασμό καί μέ τίς μεταλλαγές τοῦ “δικοῦ μας” ΠΚ καί τοῦ ΚΠΔ.

Παραπέμπω στό περ. “Παρακαταθήκη” τ. 124, Ἰαν-Φεβρ 2019, σσ. 20-21 καί στό ἄρθρο. “Μπορεῖτε νά προσβάλλετε τόν Χριστιανισμό, ἀλλ᾽ ὄχι τό Ἰσλάμ”, μέ παρουσίαση δύο πρόσφατων ἀποφάσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ): στίς 25.10.2018 δικαίωσε τήν Αὐστρία ἔναντι μιᾶς αὐστριακῆς γιά τυπική ἀναφορά σέ ἱστορικά δεδομένα περί τόν Μωάμεθ, ἐνῶ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου στίς 17.07.2018 εἶχε δικαιώσει ρωσσίδες ταραξίες γυναῖκες ἔναντι τῆς Ρωσσίας γιατί τίς ἀπέτρεψε-ἐμπόδισε σέ ἀπόπειρα βλάσφημης κατά τοῦ Χριστοῦ διοργάνωσης!

Αὐτή καί (ὄχι) μόνο ἡ διαφορότητα τοῦ περισπούδαστου ΕΔΑΔ περί τή βλασφημία καταδεικνύει τά τακτικιστικά μέτρα τῶν “προοδευτικῶν Εὐρωπαϊκῶν μοντέλων” πού ἐπικαλεῖται τό δικό μας Ὑπουργεῖο ὡς πρότυπα ἀναφορᾶς γιά τίς διαγενόμενες ἀλλαγές, ἀλλά καί τόν τρόπο ἐφαρμογῆς τους σέ μιά προκλητή πολυπολιτισμική (ἀντι)κοινωνία στό ἄμεσο αὔριο.

Εἶναι κάπως… ἐνωρίς νά προβλεφθοῦν ἀπό τώρα τέτοια προβλήματα στήν παροῦσα δική μας ἀναθεώρηση τοῦ ΠΚ.

Πρός τό παρόν οἱ ἀναθεωρητές ἀρκοῦνται στήν ἱκανοποίηση δεδηλωμένων θέσεων τῶν λεγομένων “ἀθέων”.

Ἄν καί παρεισάγεται στό νέο νομοσχέδιο τό ἄρθρο 191Α παρ. 2 πού ὁρίζει τό διώξιμο καί κολάσιμο ὅσων ρυπαίνουν ἤ φθείρουν τόπους ἰδιαίτερης ἐθνικῆς ἤ θρησκευτικῆς σημασίας καί προκαλοῦν φόβο καί ἀνησυχία σέ ἀπρόβλεπτο ἀριθμό ἀτόμων.

Εἶναι ἴσως μιά σαφής δικονομική ἀποτροπή πιθανῶν ἐντάσεων μέ στοχοποιημένους θρησκευτικούς χώρους ἀπό φανατικούς ἤ καί μιά πρόβλεψη ἀποτρεπτική γιά κάτι ἀνάλογο σέ μιά ὁρατή δημογραφική ἀνάμειξη ἰθαγενῶν Ἑλλήνων (Ρωμηῶν) καί ἰθαγενοποιήσιμων μεταναστῶν.

Ἐκεῖνο πάντως πού προξενεῖ ἐντύπωση, καθώς ἀπό τό Ὑπουργεῖο ΔΔΑΔ δέν δημοσιοποιήθηκε αἰτιολογική ἔκθεση γιά τίς πολλαπλές ἀλλαγές, εἶναι ἡ διεύρυνση τοῦ ἄ. 184 (μιᾶς σαφοῦς λιτῆς παραγράφου τριῶν σειρῶν) σέ πολλαπλάσιας ἔκτασης τέσσερις παραγράφους!

Ἀξίζει νά τήν παραθέσουμε, γιά νά ἐξαγάγουμε σχετικά συμπεράσματα:

«Άρθρο 184, Διέγερση σε διάπραξη εγκλημάτων, βιαιοπραγίες ή διχόνοια:

1. Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσω του διαδικτύου προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη πλημμελήματος ή κακουργήματος και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή με χρηματική ποινή.

2. Με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή τιμωρείται η πράξη της προηγούμενης παραγράφου αν με αυτήν επιχειρείται η τέλεση βιαιοπραγιών κατά ομάδας ή προσώπου που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή το γενετήσιο προσανατολισμό, καθώς και αν ο υπαίτιος είναι θρησκευτικός λειτουργός.

3. Με φυλάκιση τιμωρείται η πράξη των προηγούμενων παραγράφων αν είχε ως άμεσο επακόλουθο την τέλεση εγκλημάτων.

4. Με την ποινή της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται και όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσω του διαδικτύου προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια με αποτέλεσμα να προκληθεί διατάραξη της κοινής ειρήνης κατά το άρθρο 189.»

Ἔχουμε ἕναν λεπτομερή πολλαπλασιασμό ποινικῶν ὅρων, εὔλογα ἐπικαιροποιημένων στά νεοπλάσματα μιᾶς νέας κοινωνίας (!), πού ὅλα αὐτά ἐπιδοτοῦν τίς ἀγωνίες μας γιά τό ἄμεσο μέλλον.

Καί τέτοιες ρῆτρες, τόσο λεπτομερῶς ἀνασχεδιασμένες, πολλαπλασιάζουν τήν δικαιολογημένη κάθετη διαμαρτυρία μας γιά τήν ἐξ ἀντιθέτου ἀπαλοιφή τῶν ἄρθρων 198 καί 199 (καί τοῦ 201), πού πρέπει νά ἐπανέλθουν στό νέο νομοσχέδιο μέ τήν ἀποτρεπτική τους σημασία καί λειτουργικότητα, καθώς ἀφοροῦν τουλάχιστον στήν εὐρύτερη θρησκευτική καί κοινωνική γαλήνη.

ΠΑΝΤΩΣ, μέ τό νέο σχέδιο νόμου ΠΚ-ΚΠΔ κατά κάποιον τρόπο τό πολιτειακό σύστημα δείχνει νά μεριμνᾶ ἐπιστημονικά καί διαβουλεύεται κοινωνικά γιά τόν περαιτέρω “ἐξευρωπαϊσμό” τῆς ποινικῆς δικονομίας. Περιλαμβάνει σημαντικές διορθώσεις καί ἀξιόλεκτες βελτιώσεις.

Καί ἀποβλέπει ὡς πρός πρακτικότερο μέτρο συνάμα στήν ἀνεκτή “νομιμοποίηση” τῆς πολύμορφης ἐλαφρᾶς παραβατικότητας, τήν ἀποδεσμεύει ἀπό τό δικονομικό σύστημα, παραδέχεται τό θεραπευτικό μέτρο τῆς ἐξυγιαντικῆς “μετάνοιας” καί τῆς προσφορᾶς κοινωνικῆς ἐργασίας καί γενικά ἀντιμετωπίζει μέ ρεαλιστικότερο τρόπο τήν γενική κοινωνική προβληματικότητα.

Εἶναι ὡσάν νά διαλαλεῖ ἔμμεσα αὐτό πού ἡ Ἐκκλησία μας, δηλ. ὅλοι ἐμεῖς ὡς ἐκκλησιαστικό σῶμα, παραδεχόμεθα καί ἐξομολογούμεθα αὐτήν τήν περίοδο μέ τά ἀνάλογα τροπάρια περί μεταπτωτικῆς παραβατικότητας καί ἐθελομετανοίας.

Παρεμπιπτόντως νά ὑπογραμμίσω αὐτό πού ἐπανειλημμένα συναντοῦμε ὡς ἐπίτιτλο καί στούς ἰσχύοντες καί στούς νεότερους κώδικες δικονομίας: τή λέξη-κλειδί “μετάνοια”.

Μιά ἑλληνική λέξη πού ἤδη τήν κατανοοῦμε μέσα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική της σημαντική καί παρασημαντική.

Ἡ ἀκαδημαϊκή κοινότητα, οἱ ἑνώσεις δικαστῶν καί εἰσαγγέλων, οἱ δικηγορικοί φορεῖς, τά κόμματα, ὅπως καί κάθε ἄλλος φορέας συνεχίζουν νά διατυπώνουν τίς παρατηρήσεις, τίς προτάσεις, τίς ἐκκλήσεις τους γιά τή βελτίωση τοῦ νομοσχεδίου.

Καί ἡ κοινωνία μελετᾶ τούς νέους κώδικες δικονομίας, προσβλέποντας σέ κάτι καλύτερο καί πληρέστερο, στά νεότερα δεδομένα τῆς διακρατικῆς καί τῆς ἠλεκτρονικῆς διακοινωνίας ὅπου ἐπίσης ἀσκοῦνται ἤ διακινδυνεύονται ποινικά ἐγκλήματα.

Στή σχετική διαδικτυακή ἀνάρτηση ἀπαριθμοῦνται ἤδη οἱ ἀνάλογες παρεμβάσεις ἀνά κεφάλαιο καί ἄρθρο.

ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ μέσα στό πλῆθος τῶν ἀναγκαίων ἤ ἀναπόφευκτων ἀναθεωρήσεων, πέρα ἀπό τίς καλομελετημένες μεταλλάξεις, παρεισέφρυσαν ὅπως εἴδαμε καί σκόπιμες καταργήσεις σημαντικῶν ἀσφαλιστικῶν δικλείδων, ποινικῶν προβλέψεων.

Εἶναι εὐρέως γνωστό ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος παρενέβη ἄμεσα στό ζήτημα τῆς ἀναθεώρησης, εἰδικά γιά τά τρία ἄρθρα, ὅπως δηλώθηκε ἀπό τό Γραφεῖο Τύπου μετά τίς συνεδρίες τοῦ Ἀπριλίου (3/4/2019).

Ὅπως καί ὅταν παλαιότερα προκλήθηκαν καί παραμένουν ἀνοικτά πολλά “μέτωπα” ποιμαντικῆς διαφωνίας σέ ἄλλα ζητήματα μέ ἄλλους πολιτειακούς φορεῖς (θρησκευτικά, μεταποίηση τῆς ἱστορίας καί καταπτώχευση τῆς παιδείας, θεσμική καταρράκωση τοῦ γάμου, πολλαπλοί νόμοι ἐλευθεριότητας, ὁμοφυλίας καί ἀποδόμησης τῆς οἰκογένειας, “συμφωνία” τῶν Πρεσπῶν, προτάσεις συνταγματικοῦ ἀποχωρισμοῦ, μονόπλευρα “δογματική” πρόταση “συμφωνίας Ἐκκλησίας-Κράτους” κ.π.ἄ.).

Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐκφράζοντας μέ ἑτοιμότητα τήν συλλογική ἐκκλησιαστική διαφορότητα πρός τίς ἀθεϊστικές μεθοδεύσεις, ἀποφάσισε νά παρέμβει στή δημόσια διαβούλευση, διατυπώνοντας δημόσια καί ἁρμοδίως τίς ἀπόλυτες (καί εὔλογες) ἀντιρρήσεις της σέ τρία σημεῖα (ἄ. 198, 199, 201) γιά τόν ΠΚ-ΚΠΔ «τόν ὁποῖο εἰσηγεῖται ἡ Νομοπαρασκευαστική Ἐπιτροπή πού συνέστησε ὁ τέως ὑπουργός Δικαιοσύνης κ. Νικόλαος Παρασκευόπουλος καί συγκεκριμένα γιά τήν κατάργηση τῶν ἄρθρων 198, 199 καί 201 πού ἀφοροῦν στήν κακόβουλη βλασφημία, στήν καθύβριση θρησκευμάτων καί στήν περιύβριση νεκροῦ, γεγονός τό ὁποῖο θά ἔχει ἀρνητικά ἀποτελέσματα γιά τό ἀγαθό τῆς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης, θέμα πού ἀφορᾶ καί ὅλες τίς δραστηριοποιούμενες στόν τόπο μας γνωστές θρησκεῖες» (Δελτίο Τύπου δημοσιευμένο στά ΜΜΕ, 4/4/2019).

Μέ ἕναν σαφέστατο κοινωνικό ρεαλισμό (χρέος ποιμαντικῆς), γιά τόν ὁποῖο καί ἔχει εὐθύνη καί δικαιοῦται νά ἔχει λόγο εὐθύνης καί τό ἀποδεικνύει μέ τίς τόσες καί παντοειδεῖς πρός ἅπαντας φιλανθρωπίες.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ΔΙΣ δέν ἐπικαλεῖται κάποιο κίνητρο θεολογικό ἤ ἐκκλησιαστικό γιά τίς ρητές ἀντιρρήσεις της στίς τρεῖς ἀπαλοιφές (ἀτυχῶς, ἡ θεολογική ὁρολογία καί ἐν ταὐτῷ ἡ παραδοσιακή ἐκκλησιαστική διατύπωση ἀπαρέσκουν, ὅταν ἀπευθύνονται στήν συνεχῶς νεωτερίζουσα νέα Ἑλλάδα, στήν Ἑλλάδα πού παρωθεῖται νά ἀπολησμονεῖ τό παραδοσιακό της γονιδίωμα καί νά ὑφίσταται μόνο σάν “ἐργάτρια” σέ ξένες ἰδεολογικές ἀγορές).

Ἡ ΔΙΣ ἐπικαλεῖται λοιπόν μιά ἐκσυγχρονισμένη νομική ἐπιχειρηματολογία, εὐρωπαϊκῶς παραδεκτή, στό προοδευτικό γλωσσικό ἰδίωμα τῆς μετανεωτερικότητος, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά ἀπειλή τῆς κοινωνικῆς καί θρησκευτικῆς εἰρήνης, ὡς ὑπερασπίσιμο δικαίωμα κάθε νόμιμου θρησκειακοῦ φορέα.

Ἄλλωστε, οἱ βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ ἤ τῆς Ἐκκλησίας (καί κάθε νόμιμου θρησκευτικοῦ φορέα) ―σωστά ἐπισημαίνεται ἀπό νομικούς― δέν ἀπομειώνουν τόν Θεό, ἀλλά προσβάλλουν εὐθέως τούς πιστούς στή λατρευτική ἀναγωγή τῆς ζωντανῆς πίστεως καί ὄντως δημιουργοῦν βάση διασάλευσης τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης, τῆς εἰρήνης ἀναφορικά πρός τό προστατευόμενο θρησκευτικό πίστευμα, σέ διαλεκτική ἀκόμη καί πρός ἐκείνους πού ἀπιστοῦν ἤ δηλώνουν “ἄθεοι”.

«Η θρησκευτική πεποίθηση είναι σπουδαίο πολιτισμικό αγαθό σε μία δημοκρατούμενη πολιτεία και δικαίως προστατεύεται από τα Συντάγματα…» (Ἀλέξανδρου Π. Κωστάρα, “Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποποινικοποίησης (Η κατάργηση της κακόβουλης βλασφημίας και της καθύβρισης θρησκευμάτων στο Σχέδιο του Νέου Ποινικού Κώδικα)”, ἐφημ. “Κιβωτός της Ορθοδοξίας”, 138, 4.4.2019, σ. 20).

Καί ἐπικαλοῦμαι ἕνα πρόσφατο βδελυρό καί ἐπίμεμπτο παράδειγμα πού δικαιώνει ἐκ τοῦ ἀντιθέτου τίς ἀγωνίες μας καί τίς διαμαρτυρίες μας· κανείς δέν θά ἀνεχόταν νά ἀνεβάζονται σέ δημόσιους χώρους ἔργα ὑβριστικά π.χ. κατά τῆς Δημοκρατίας ἤ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας ἤ τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς ἤ τῶν Κομμάτων ἤ… ἤ καί τῶν τριτοφυλικῶν συνανθρώπων μας (ὁ νοῶν νοείτω).

Καί ὅμως· πρόσφατα, ἀπό τίς 2.2.2019 στό Κρατικό Θέατρο Βορείου Ἑλλάδος ἀνεβαζόταν γιά μέρες τό βλάσφημο θεατρικό ἔργο “Πυρκαγιές” τοῦ Λιβανοκαναδοῦ Οὐαλντί Μουαουάντ μέ βλασφήμιες καί ὕβρεις κατά τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (βλ. περ. “Παρακαταθήκη” ἔνθ.ἀν., σ. 21).

«Ἄς τολμοῦσαν οἱ βλάσφημοι κακοτέχνες νά ὑβρίσουν τό πρόσωπο τοῦ Μωάμεθ καί θά βλέπαμε τήν ἄλλη μέρα ποῦ θά ἔψαχναν νά βροῦν τά κεφάλια τους» (ὅπ.π.).

Ποῦ λοιπόν βρισκόμαστε; Ποῦ ὑπάρχει μιά στοιχειώδης νομική προστασία τῆς πίστης τῶν πατέρων μας;

Μιᾶς πίστης πού συνιστᾶ ὁμολογημένα ἕναν ἀπό τούς τρεῖς βασικούς πυλῶνες τῆς εὐρωπαϊκῆς “σύνθεσης”;

Πῶς, μέ τόσες βλάσφημες ἐκτροπές μέχρι καί σήμερα, ἀποτολμᾶται νά καταργηθοῦν οἱ διατάξεις τῶν ἄ. 198 καί 199;

Καί ἀπό ποιούς θά ζητήσουμε κάθε δυνατή προάσπιση τοῦ βασικοῦ μας δικαιώματος, τόν στοιχειώδη σεβασμό τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς θρησκευτικότητος;

Γιά νά μήν προχωρήσω στήν ἐκκλησιαστικότητα πού προκαλεῖ τόσην ἀλλεργία στήν πολιτειακή καί τή δημοσιογραφική μικροπρέπεια, ἀλλά (ὅπως ἀποδείξαμε) ἀκόμη καί στήν ΕΔΑΔική προσχηματικότητα!

ΟΤΑΝ στό νέο νομοσχέδιο ΠΚ-ΚΠΔ εἰσήχθησαν καί παρεισήχθησαν ἤ καί παρέμειναν τροποποιημένες πλῆθος προβλέψεων γιά τήν προστασία τῶν δικαιωμάτων ἀκόμη καί τῆς παραμικρῆς κοινωνικῆς διαφορότητος, καταρχήν δέν διαπιστώνεται ἄλλο κίνητρο γιά τήν κατάργηση εἰδικά τῶν ἄ. 198 καί 199 παρά μόνο μιά ἰδεολογική ἀπαρέσκεια πρός τήν παραδοσιακή πίστη τῆς Ρωμηοσύνης. Καί πράγματι αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού μᾶς βρίσκει κάθετα ἀντίθετους στήν παραδοχή του: οἱ ἰδεολογικές παρεμβάσεις καί τροποποιήσεις στό νέο νομοσχέδιο, προανηγγελμένες ἀπό ἐτῶν (!), ἐξαιτίας συστηματικῶν πιέσεων ἀπό τούς ἰδεολόγους τῆς ἀθεΐας.

Εἶναι γνωστές αὐτές οἱ ἰδεολογικές ἐμμονές καί οἱ συνεχεῖς ἐπίμονες παρεμβάσεις, ὅπως σημειώνει ὁ ὁμ. καθηγητής Νομικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θράκης κ. Ἀλέξανδρος Π. Κωστάρας μέ παρέμβασή του σέ ἐκδήλωση τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν πού δημοσιεύτηκε καί στήν ἐφημερίδα “Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας” (βλ. ἀνωτ.).

Πρόκειται γιά δημοσίευση τεκμηριωμένων ἐπιστημονικῶν νομικῶν ἀντιρρήσεων καί ἀνασκευῆς τῶν ἀπόψεων τοῦ καθηγητῆ Μανωλεδάκη καί τῶν λοιπῶν ἀθεϊζόντων γιά μιά “ἐπιστημονικοφανή” αἰτιολόγηση ἀπαλειφῆς τῶν ἄ. 198 καί 199 τοῦ μέχρι σήμερα ἰσχύοντος ΠΚ-ΚΠΔ, μέ τό πρόσχημα πώς τό ποινικό δίκαιο ἀσχολεῖται μόνο μέ προάσπιση “ὑλιστικῶν ἀγαθῶν” καί ὄχι ἰδεατῶν ἀγαθῶν.

Τουναντίον, ὁ ΠΚ-ΚΠΔ προασπίζει ὄχι μόνο τά “ὑλιστικά”, ἀλλά πλεῖστα ὅσα ἔννομα “ἰδεατά ἀγαθά” (δημόσια ἀσφάλεια καί κοινωνική εἰρήνη), τονίζει καί ἐξηγεῖ διά μακρῶν ὁ κ. Κωστάρας, παρατηρώντας ἐπιπλέον μετά λόγου γνώσεως ὅτι τό νέο νομοσχέδιο ΠΚ-ΚΠΔ δέν συνοδεύεται ἀπό “αἰτιολογική ἔκθεση” γιά τίς καταργούμενες διατάξεις καί τίς ἀλλαγές.

Μέ ἄλλα λόγια ἐπιχειρεῖται “σιωπηλά” μιά τόσο κραυγαλέα κατάλυση τῶν δικλείδων δικονομικῆς διασφάλισης τοῦ στοιχειώδους δημοσίου σεβασμοῦ τῆς πίστεως καί δή τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως.

Κατά κάποιον τρόπο ἔχουμε ἄλλη μιάν κρατικήν ἀπόδοση προτεραιότητας στήν ἐλάχιστη ἀριθμητική “φανατισμένη ὀλιγαρχία” σέ βάρος τῆς πραείας καί ὑπομονετικῆς πλειοψηφίας.

Ἔχουμε “δημοκρατική” ἀναγνώριση ἰδεολογικῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων στούς ἐλαχιστότατους καί ὄχι στήν ἀριθμητική πλειοψηφία.

Καί αὐτό συνιστᾶ μιάν παλινδρόμηση σέ ἄλλους καιρούς καί χρόνους καί τόπους, τ.ἔ. τῆς Γαλλικῆς ἐπανάστασης καί τῶν γενετικῶν της ὁριακῶν ἀμυνῶν ἔναντι μιᾶς ἀκραῖα καί ἀπόλυτα ἐξουσιαστικῆς θρησκειακῆς μανίας στή Δύση (μέ ἱερές ἐξετάσεις κλπ).

Ἡ ἐμμονή τῶν ἀθεϊστῶν, ἡ μετάφραση στά ἑλληνικά ἐκείνων τῶν Γαλλικῶν φιλοσοφικῶν δεδομένων, ἐνσημαίνει ἔλλειμμα διαλεκτικῆς στούς ἰσόβιους φοιτητές τῶν ξένων ἰδεολογημάτων.

Ἐπιμένουν διαρκῶς νά “φορέσουμε” ἐκεῖνο τό Γαλλικό φιλοσοφικό ἐπενδύτη, τή διέξοδο ἐκείνων τῶν ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων ἀπό ἐκείνων τῶν θρησκευτικο-πολιτικῶν συνθηκῶν. Δέν τούς ἀρέσουν, ὡς φαίνεται, οἱ ματωμένες καί χιλιοδοξασμένες Ρωμέηκες φορεσιές.

ΑΤΥΧΩΣ ὁ εὐρύς νομικός καί ὁ δικαστικός κόσμος δέν ἔδειξε νά ἐνοχλεῖται ἀπό αὐτήν τή συγκεκριμένη κατάργηση.

Ἴσως καταπονημένος ἀπό τόν νομικό ἐπαγγελματισμό ἤ τόν δικονομικό φόρτο καί ἐπιζητώντας ἕνα ἀνετότερο πλαίσιο ἐργασίας.

Ὡστόσο καί αὐτή ἀκόμη ἡ παραθεώρηση ἀποδεικνύει ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ὅτι ἡ νομοθέτηση καταρχήν καί ἡ μέχρι σήμερα διατήρηση τῆς συγκεκριμένης ρήτρας (τῶν ἄ. 198 καί 199) ἀπομείωσε αἰσθητά καί θεράπευε κάποια πραγματική ἀνάγκη κοινωνικῆς προστασίας ἀπό αὐτό τό δαιμονιῶδες πάθος τῆς βλασφημίας, ὥστε νά μήν ἐπεκτείνεται καί νά μήν ἀναταράσσει τίς ἐκκλησιαστικές (ἤ ἔστω νόμιμες θρησκευτικές) εὐαισθησίες τῆς κοινωνίας.

Οἱ μόνοι πού δέν θά ἔπρεπε νά τό δείξουν πώς ἐνοχλοῦνται εἶναι οἱ ἄθεοι. Ἐκτός καί ἄν μερικοί ἄνθρωποι θέλουν νά ὑποδύονται (καί) τούς “ἀθεόφοβους” καί νά προκαλοῦν μέ μιάν ἀναιδή καί ἀντικοινωνική ἀντιθρησκευτική συμπεριφορά.

Ὅποιος δέν πιστεύει, ἀξιοπρεπῶς φερόμενος δέν βλασφημεῖ οὔτε παροργίζει τούς πιστεύοντες.

Ὅποιος πορεύεται ἀθεεί, παρορᾶ μέν τήν ἐλευθερία τῆς πίστεως, ἀλλά γιατί ἀλαζονεύεται καί ἐπιδιώκει νά μήν παρορᾶται ὁ ἴδιος;

Πόσο δημοκρατική εἶναι μιά ἐλευθεριότητα γνώμης πού ἐπιδιώκει νά ἐπιβάλλεται ἀποκλειστικά μόνον αὐτή ἀπέναντι στήν ἐλευθερία τῆς γνώμης-πίστης τῆς πλειονότητος;

Μᾶλλον ἐπιβεβαιώνονται πλεῖστοι σώφρονες στοχαστές ἐπ᾽ αὐτοῦ, διαπιστώνοντας πώς καταργώντας τήν πίστη στό Θεό καταπολεμᾶται τελικά ὁ ἄνθρωπος (εἶναι ἡ σημερινή πρακτική συνέπεια τοῦ διεθνοῦς ἀθεϊσμοῦ).

Ὄντως καταργοῦνται πολλά ἄρθρα τοῦ ἰσχύοντος ΠΚ-ΚΠΔ, καί ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ἐπιφέρονται σημαντικές συμπληρωματικές βελτιώσεις στήν ἰσχύουσα δικονομία.

Ἀλλά γιατί νά καταργηθεῖ τό κολάσιμο τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων συμβόλων;

Ποιόν ἐνοχλεῖ ἡ δικονομική πρόβλεψη τιμωρίας τῆς δημόσιας ὕβρεως κατά τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων;

Παρεισάγεται μέν τό ἄρθρο 191Α παρ. 2 πού ὁρίζει τό διώξιμο καί κολάσιμο ὅσων ρυπαίνουν ἤ φθείρουν τόπους ἰδιαίτερης ἐθνικῆς ἤ θρησκευτικῆς σημασίας καί προκαλοῦν φόβο καί ἀνησυχία σέ ἀπρόβλεπτο ἀριθμό ἀτόμων.

Ἀλλά μήπως δέν προκαλοῦν τό λαϊκό αἴσθημα καί τή δημόσια κοινωνική γαλήνη ὅσοι θά ἀφεθοῦν πλέον νά ἀσεβοῦν στά θεῖα καί νά ρυπαίνουν τίς συνειδήσεις ἀπρόβλεπτου ἀριθμοῦ ἀνθρώπων εἴτε μέ φυσική αὐτουργία εἴτε μέ ἠλεκτρονική αὐτουργία βλάσφημων λόγων καί συνθημάτων καί εἰκόνων;

Τό νέο ἄ. 191Α παρ.2 ἀναφέρεται σέ (περιορισμένους) “τόπους”, παρορώντας τό πασίδηλο γεγονός τῆς Ρωμέηκης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς πίστης τῆς κοινωνούμενης καί διακοινωνούμενης σέ ὅλο τόν εὐλογημένο χῶρο τῆς πατρίδας μας.

Οἱ νέοι κώδικες ποινικῆς δικονομίας σέ ποιό κράτος ἀφοροῦν; Ποιά κοινωνία καί τίνων πολιτῶν τήν κοινή ζωή ἀποβλέπουν νά διασφαλίσουν;

Ἡ ἀπαλοιφή τῆς ἀποτρεπτικῆς τιμωρητικῆς ρήτρας τῶν ἄ. 198 καί 199 μήπως σέ λίγα χρόνια θά ἐπιτρέψει ὄχι μόνο ἔμμεσες, ἀλλά καί εὐθεῖες δημόσιες προσβολές κατά τῆς πίστης, εὐθεῖες δημόσιες καταφρονητικές ἐκδηλώσεις ἤ καί “στρατευμένες διαδηλώσεις” κατά τῶν λιτανειῶν, τῶν Ἐπιταφίων, τῶν πανηγύρεων, τῶν δημοσίων ἐκκλησιαστικῶν διοργανώσεων;

Μέ τήν συνηθισμένη πιά παρελκυστική ἐπίκληση τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας ἔκφρασης ἀπό στρατευμένες συλλογικότερες ἀπρέπειες…

Ἡ κατάργηση τῆς στοιχειώδους δικονομικῆς ἄμυνας καί τῶν δύο αὐτῶν ἄρθρων μήπως μᾶς προετοιμάζει σταδιακά σέ ἐπιταγμένη δημόσια τέλεια ἀπαλοιφή τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβόλων καί τῶν θρησκευτικῶν μας ἐθίμων;

Κάτι σάν αὐτό πού πρόσφατα ἐπισυνέβη σέ διατεταγμένη ἐπιχείρηση σύλληψης μιᾶς τριακοντάδος Μυτιληνιῶν πού ἔστηναν ἐκ νέου τόν Σταυρό σέ ἕνα παραθαλάσσιο ὕψωμα στό νησί.

Βεβαίως, παραμένει ἄθικτο τό ἰσχύον ἄ. 200 πού κολάζει τή ”διατάραξη θρησκευτικών συναθροίσεων”, κάτι πού δέν “ἐνοχλεῖ” τή διευρωπαϊκή καί διεθνική προοδευτικότητα, τουναντίον μάλιστα προβλέπεται καί ἐπιβάλλεται νά ὑπάρχει ὡς ποινική κλείδα ἀσφάλειας σέ μιά συνεχῶς διευρυνόμενη καί ἐκτραχυνόμενη ἀντεπικοινωνία (αὐξανόμενες ἐπιθέσεις θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ).

Τό καθ᾽ ἡμᾶς, ἐπιμένουμε πώς πρέπει νά ἐπανέλθουν σέ ἰσχύ στό νέο νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καί τά ἄρθρα 198, 199.

Ὅπως καί τό 201, πού συνιστᾶ τό σεβασμό στό ἔσχατο στοιχειῶδες δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου, τό σεβασμό στό νεκρό σῶμά του, κάτι πού ἀνέκαθεν σεβόταν ἡ διανθρώπινη πολιτισμική παράδοση, ὥστε νά τιμοῦμε σήμερα τά ἀνασκαμμένα ταφικά σύνολα τῶν ἀρχαίων, ἐνῶ ἐκ παραλλήλου τιμοῦμε ἐκκλησιαστικά τά μνημεῖα καί τά σώματα τῶν Ἁγίων καί τῶν Δικαίων.

Ἡ ἀπαλοιφή μιᾶς τέτοιας ποινικῆς ρήτρας δέν ἀποκλείεται νά εὐνοεῖ μελλοντικά μέτρα ὑποχρεωτικῆς καύσης τῶν νεκρῶν, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν προθανάτια βούληση τῶν νεκρῶν ἤ τή μεταθανάτια βούληση τῶν συγγενῶν (ἄς φαντασιωθοῦμε καί λίγο σέ ἕναν τρελλά ἀναδομούμενο πολιτισμό).

ΤΟ ΓΡΑΨΑΜΕ πρόσφατα σέ κείμενο ἥπιας ἀποτίμησης πώς κάθε ἐξουσιαστική “φόρμα” ἐπιδιώκει νά ἐπιβάλει στή λαϊκή συλλογικότητα πολιτικά, οἰκονομικά, κοινωνικά μέτρα διαχείρισης συνειδήσεων.

Ἔτσι ὥστε ἡ νομή τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας νά μεταστρέφεται σέ ἐξουσία τῆς νομῆς ἐπί τῶν πολιτῶν.

Τά ἰδεολογικά ὁρμέμφυτα διεκδικοῦν τήν ἀποκλειστικότητα, καί στό λαό ἐπιμερίζονται τά ἐλάχιστα, μέ προκάλυμμα τόν ἐπικοινωνιακό πολιτικαντισμό.

Ὑποτίθεται πώς ὑφίσταται μιά ὀργανωμένη συστημική πολιτικῶν καί πολιτειακῶν πλαισίων, καί ὁ εὐρύτερος “εἰσαγγελικός” κύκλος τῶν διευρωπαϊκῶν μηχανισμῶν, γιά νά ἀποτρέπουν τίς παρατροπές.

Κατ᾽ οὐσίαν κυβερνώμεθα ἀπό ἕνα μηχανισμό διαχειριστῶν, μέ ἀφομοιώσιμους ἐντολοδόχους τῆς διεθνοῦς συστημικῆς πού ἰσοπεδώνουν τό λαϊκό αἴσθημα.

Μιά πολιτική πρακτική πού μερικοί θά τήν καταλόγιζαν σέ ὀσφυοκάμπτες ἔναντι τῶν μειζόνων συνεταιρισμῶν, μέ μοναδικά προτερήματα τήν τυπολογική ἐξωτερική ἐγρήγορση στή διεκδίκηση ποσοστῶν ἀνάπτυξης, ἀλλά καί τήν ἐσωτερική ἐπιβολή τῶν ἰδεολογικῶν προταγμάτων στή μεθοδευμένη ἀφωνία τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος.

Ἀλλαγές μέ ἀνταλλάγματα, ἰδού τό περιφερειακό πολιτικό σύστημα, σέ μιάν Εὐρώπη πού ἀρχίζει νά φυλλορροεῖ.

Καί, γιά νά μήν μᾶς καταλογίσουν ὅτι τά παραλέμε διαμαρτυρόμενοι, ἐμπιστευόμαστε τήν ἀπόκρισή μας γιά τούς ἐπιστήμονες τοῦ ἀθεεί ἀνθρωπιστικοῦ μύθου καί τῶν ἀποδομήσεων σέ ἕνα νεότερο καταξιωμένο φιλόλογο, ἱστορικό, λογοτέχνη καί κυριολεκτικά δάσκαλο (†2019), ἕνα Μανιάτη στιβαροῦ μαχητικοῦ λόγου: «Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι σέ πολλές χῶρες ἡ ἄρχουσα τάξη, πού ἄλλοτε παρουσιαζόταν σάν συντηρητής τοῦ θρησκευτικοῦ ἤθους, σήμερα, μ᾽ ἕνα ἐπίχρισμα προοδευτισμοῦ, θέλει νά πρωτοστατεῖ σέ ἀντιθρησκευτικές/ἀντιχριστιανικές ἐκδηλώσεις. Μήπως, ὅμως, ἡ ἔκπτωση τοῦ θρησκευτικοῦ καί ἐθνικοῦ στοιχείου, πού εἶναι ζυμωμένα μέ τήν ἱστορική συνείδηση τῶν λαῶν, ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῶν μονοπωλίων πού δέν ἔχουν καμμία πατρίδα καί καμμία θρησκεία (ἐκτός ἀπό ἐκείνη τοῦ κέρδους), γιατί ἔτσι ἐλαττώνεται ἡ ἠθική ἀντίσταση τῶν λαῶν στίς κερδοσκοπικές τους ἐπιθέσεις;» (Σαράντου Ἰ. Καργάκου, “Μαθήματα Ἐκθέσεων” Gutenberg, 20ή ἔκδοση 1993, σ. 308).