Ὁ πρῶτος κάθε χρόνο ἑορτασμός τῆς Παναγίας τῆς Γουμένισσας τιμήθηκε μέ τήν καθιερωμένη ἀρχιερατική θεία λειτουργία στή φερώνυμη Ἱερά Μονή καί τή λιτάνευση τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνας στήν ἀκριτική κωμόπολη.

Ὁ ἑορτασμός αὐτός ἔχει ἐπιπλέον καί ἕνα ἐξαιρετικά σπουδαῖο συμβολισμό γιά τήν ἀκριτική Μακεδονία, ἐδῶ στά βόρεια σύνορα τῆς πατρίδας μας· σημαίνει τήν τελική ἀποτροπή κάθε ἰδεολογικῆς ὑποκλοπῆς τῆς ἱστορικότητας τῆς Μακεδονίας. Αὐτό ἄλλωστε σημαίνεται καί μέ τούς ἱστορικούς τίτλους τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ὁρίζονται καί ὑπάρχουν ἐκκλησιαστικά κατά τήν τάξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου “ὑπέρτιμοι καί ἔξαρχοι… (πάσης ἤ δυτικῆς ἤ κεντρικῆς ἤ ἀνατολικῆς ἤ ἄνω) Μακεδονίας”.

Ἀναλύοντας τό νόημα τοῦ φετινοῦ ἑορτασμοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, στό ἑσπερινό του κήρυγμα τόνισε μεταξύ ἄλλων πολλῶν:

«Ὁ φετινός πρῶτος ἑορτασμός τῆς Παναγίας μας, ἐδῶ στήν ἀκριτική Γουμένισσα τῆς ἑλληνικότατης Μακεδονίας, μᾶς πρόφθασε καί πάλι σέ ἕνα συμβολικό σταθμό: ἀνάμεσα στή σχετική ἄνεση τῆς κοσμικῆς ζωῆς καί στήν ἀποφασιστικότητα τῆς νηστείας· ἀνάμεσα στόν ἀπομονωτικό ἀτομισμό καί στή συγχωρητική ἐκκλησιαστικότητα· ἀνάμεσα στή χαλάρωση τῆς ἀλλοτρίωσης καί στήν ἄθληση τῆς φιλόθεης μετάνοιας καί τῆς προσευχητικῆς χριστοποίησης· …ἕνα βῆμα ψυχικῆς προετοιμασίας, πρίν ἀπό τό γρήγορο βηματισμό πρός τό ποθητό Πάσχα. Αὔριο ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ περίοδος πού ἄλλοτε (ἀκόμη καί σέ περιόδους ὁριακῆς ἀπόθλιψης) ἀναδείκνυε ἀθλητές καί πρωταθλητές τῆς ἐπιποθήσεως τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἀγωνιστικότητα τῶν ἐκτενέστερων προσευχῶν καί τό ἐνάθλημα τῆς ἐγκράτειας, τῆς νηστείας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Ἦταν ἕνας τρόπος συλλογικά ἀποδεκτός ἀπό τό ἐκκλησιαστικό σῶμα, μέ τό βλέμμα πρός τό σωτήριο Πάθος καί τήν Ἀνάσταση, ἕνας τρόπος ὑπακοῆς καί ἐθελούσιας ἀσκητικῆς ἐξομοίωσης πρός τό Σωτήρα καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι ἀπό παιδιά ἀκόμη, χάρη στό παράδειγμα τῶν γονιῶν μας, χάρη στό κοινά παραδεκτό ὑπόδειγμα τῶν δασκάλων καί τῆς κοινωνίας, μαθαίναμε νά ἀποστερούμεθα καί νά ξεπερνοῦμε τήν παθολογική αὐτολατρεία. Μαθαίναμε πῶς νά ἀποκόπτουμε τόν ἀρρωστημένο τρόπο ζωῆς, πού δυστυχῶς σήμερα διαφημίζεται μέ κάθε πολυμέσο διαδικτύωσης καί διαφήμισης καί ἀναπαραγωγῆς. Ἄλλοτε ἐθιζόμασταν νά παλεύουμε μέ τόν ἀτίθασο ἑαυτό μας, κάτι πού σήμερα κοινωνικά καί πολιτειακά καταφάσκεται διεθνῶς ὡς “ἀτομικό νομικό δικαίωμα”, ὡς “ἀτομικό νομοθετικό θέσπισμα”, ὡς “διεθνές ἀτομικό προνόμιο”, ὡς “ἀποκλειστικότητα αὐτοδίκαιας αὐθαιρεσίας”. Καί μᾶς ἀπόμεινε ἀπό ἐκείνη τή λεβέντισσα καί λεβεντογέννα νηστεία (τῶν τροφῶν καί τῶν παθῶν), ἀπό ἐκείνη τήν ἐκκλησιαστική ἀγωνιστικότητα τῆς ἐνεργοῦ ἀγαπήσεως τοῦ Χριστοῦ,… μᾶς ἀπέμεινε μόνον τό ἄνοιγμα τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς, δίχως τή δική μας ἐκκλησιαστική ἀνταπόκριση! Μᾶς ἀπέμεινε μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς καί ὅλον τόν κόσμο, μόνον ἡ ὑπομονή τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς καί ὅλον τόν κόσμο!

»Τρανή ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Παναγία μας. Τό ὁμολογοῦμε σέ ἕνα τροπάριο: «Τήν ὑπερένδοξον τοῦ Θεοῦ Μητέρα καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἁγιωτέραν ἀσιγήτως ὑμνήσωμεν καρδίᾳ καί στόματι, Θεοτόκον αὐτήν ὁμολογοῦντες, ὡς κυρίως γεννήσασαν Θεόν ἀνερμηνεύτως καί πρεσβεύουσαν ἀπαύστως ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (θεοτοκίον ἀντί κοντακίου τῆς πρώτης ὥρας). Ἔφθασε καί ἀξιώθηκε νά γίνει ἡ Μητέρα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, τῆς τέλειας θείας συγκαταβάσεως, γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Κανένα πλάσμα τοῦ Θεοῦ, οὔτε οἱ ἄγγελοι, δέν ἔχουν αὐτό τό χαρισματικό καί συνάμα ἐθελούσιο προνόμιο τῆς ὑπέρμετρης ἁγιοσύνης, τῆς ἐνθεώσεως, τῆς πιό τέλειας κοινωνίας μέ τό Θεό. Καί προσομοιάζει διαρκῶς στό σαρκωμένο Υἱό τοῦ Πατρός, τόν ἐνανθρωπισμένο Υἱό καί Θεό Της: ζεῖ γιά κεῖνον καί ζεῖ γιά μᾶς, βλέπει διαρκῶς Ἐκεῖνον καί βλέπει διαρκῶς πρός ἐμᾶς, ἐπιποθεῖ διαρκῶς Ἐκεῖνον ὡς Υἱό καί Θεό καί Σωτήρα Της καί λαχταρᾶ διαρκῶς ἐμᾶς σάν παιδιά Της! Ἡ ἄμετρη αὐτή καί πανάγια γενναιοδωρία τῆς Παναγίας ἔρχεται νά γλυκάνει ἀκόμη καί τή στενοχωρία τῆς συνεχιζόμενης κοινωνικῆς ταλαιπωρίας. Μέσα ἀπό τήν ἀμέτρητη δική Της Μητρική εὐσπλαχνία προσφέρεται σέ ὅλους ἐμᾶς ἡ συγκατάβαση τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της καί Θεοῦ μας. Ἄν ἡ μητρότητα εἶναι τό πιό πολύτιμο δώρημα στή φυσικότητά μας (καί μέσα ἀπό αὐτό ἀρτιώνεται ἡ ζωή μας καί γεύεται τήν ἀσφάλεια τῆς φυσικῆς πατρότητας), ἀκόμη πολυτιμότερο δώρημα στήν ὀντολογική μας ἀρτίωση καί πληρότητα εἶναι ἡ Πανάχραντη δωρεά τῆς δικῆς Της Πνευματικῆς Μητρότητας. Τήν μοιράζεται κατά φύσιν μέ τόν ἐνανθρωπισμένο Υἱό Της ἀποκλειστικά. Ἐξαιτίας Του τήν μοιράζεται κατά χάριν καί μέ μᾶς, τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της, τούς ἐνσωματωμένους στό ἐκκλησιαστικό Του Σῶμα.

»Μπορεῖ νά φαίνεται πώς τάχα ἐμεῖς (μέ τή συλλογική μας ἑορταστική παρουσία) δίνουμε “ἀξία” καί “νόημα” στήν παροῦσα Θεομητορική ἑορτή. Βεβαίως, ἑορτή θά πεῖ ἑορτασμός, ἐκκλησιαστική συμμετοχή στό ἑορταζόμενο γεγονός ἤ πανηγύρι γύρω ἀπό τό τιμώμενο πανίερο πρόσωπο. Ἡ ἀποδοχή αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀναγνώρισης συνιστᾶ μιά ἔκφραση ταπείνωσης τῶν Ἁγίων καί προπαντός ταπείνωσης τῆς Παναγίας μας. Δέχονται κι ἀποζητοῦν τή δική μας εὐλάβεια (ὄχι πρός ὄφελός τους, ἀλλά γιά νά στήσουν γέφυρες κοινωνίας μέ μᾶς). 

»Ἐπίκεντρο τοῦ ἑορτασμοῦ εἶναι ἡ θεία λειτουργία, ἡ λατρευτική ὁλοπροσφορά τῆς Ἐκκλησίας στό Χριστό καί διά τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁλοπροσφορά στόν Πατέρα. Αὐτό μᾶς διδάσκει ὁ εἰκονισμός τῆς Παναγίας μας: ὀμορφιά Της εἶναι ὁ βασταγμός τοῦ Χριστοῦ μας, κάλλος Της εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος ἐνανθρώπησε δι᾽ Αὐτῆς καί γαλακτοτροφήθηκε καί ἀνατράφηκε καί ὑπηρετήθηκε (μέχρι καί τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψη καί τήν διαρκή Πεντηκοστή τῆς Ἐκκλησίας Του). Ἡ Παναγία μας χαίρεται μέ τήν δόξα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της, πού Τόν μοιράζεται μέ ὅλους ἐμᾶς ὡς μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Του σώματος. Ὁ εἰκονισμός Της μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς καθοδηγεῖ στό Χριστό. Οἱ νοερές προσευχές Της ἐκεῖ μᾶς ἀνεβάζουν. Τά θαύματά Της μέ Αὐτόν μᾶς ἑνώνουν. Αὐτό τό ὑπέρκαλλο νόημα ἔχει καί ἡ σημερινή Θεομητορική ἑορτή, ἡ γιορταστική ἀνάμνηση τῆς ἀνεύρεσης καί ἐπανενθρόνισης τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος Της. Ἐφόσον ἔχουμε Ἐκείνην, ἐγκαρδιωνόμαστε, συναδελφωνόμαστε, κρατιόμαστε γερά ἀπό τόν Σωτήρα σάν ἐκκλησιαστικό σῶμα, σάν Μητροπολιτική ἐπαρχία. Ἡ Θεομητορική εὐλογία μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς ἑνοποιεῖ μέ τό Θεό καί Σωτήρα μας. Γιά νά ζήσουμε αὐτό τό ἀξεπέραστο μεγαλεῖο τῆς ὑπεραξίας μας, τό ὑπέρτατο δικαίωμα τῆς ἀληθινῆς ἀνθρωπιᾶς, πού εἶναι τό αἰώνιο ἄφθαρτο συλλογικό καί προσωπικό μας δικαίωμα στό Ζωοδότη Χριστό…».

Μετά τό πέρας τῆς θείας λειτουργίας ἔγινε ἡ καθιερωμένη λιτάνευση τῆς θαυματουργοῦ ἱερᾶς εἰκόνος. Τήν ἱερή εἰκόνα βάσταζαν, ὅπως κάθε χρόνο συνηθίζεται, στελέχη τῆς Ἀστυνομίας, ὅπως τήν πρώτη χρονιά πού μετά τήν κλοπή της ἀστυνομικά στελέχη τήν ἀνακάλυψαν στούς Εὐζώνους καί τήν ἐπανέφεραν πίσω στό “κονάκι” της, παραδίδοντας τήν εἰκόνα ἐπίσημα στήν εἴσοδο τῆς πόλης στόν τότε Μητροπολίτη Πολυανῆς & Κιλκισίου καί μετέπειτα Παροναξίας κυρό Ἀμβρόσιο.

Οἱ ἐφημέριοι τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ καί γειτονικῶν ἐνοριῶν περιστοίχιζαν τό πολύτιμο αὐτό ἱερό σέβασμα τῆς παλλαϊκῆς εὐλάβειας καί καταφυγῆς.

Τροφοδοτώντας τόν πανηγυρικό παλμό τῶν καρδιακῶν αἴνων πρός τήν Παναγία μας, ἐμμελέστατα παιάνιζαν τά περίφημα “Χάλκινα” τῆς πόλεως “ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ”.

Στή λιτανεία παρέστησαν ὁ δήμαρχος Παιονίας κ. Χρῆστος Γκουντενούδης μέ δημοτικά στελέχη, ὁ ἀντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Ἀθανάσιος Βεργίδης, ἡ ἀντιδήμαρχος Γουμένισσας κ. Ἑλένη Δούμου, οἱ πρόεδροι τοῦ ΔΔ Γουμένισσας κ. Ἀθανάσιος Τραχανίδης καί τῆς ΔΚ Γρίβας κ. Γεώργιος Μπακάλης, ὁ τ. Ἀντιδήμαρχος κ. Ἰωάννης Ἀλίρης, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Πεζικοῦ συνοδευόμενος ἀπό στρατιωτικό ἄγημα, ὁ ἀναπληρωτής τοῦ Ἀστυνομικοῦ Διευθυντῆ Κιλκίς κ. Δημήτριος Χαραλαμπίδης, ὁ τοπικός Α.Δ. Ἀστυνόμος Α΄ κ. Ἀντώνιος Λιακόπουλος, οἱ πρόεδροι τῶν τοπικῶν πολιτιστικῶν συλλόγων Παιόνων κ. Κωνσταντίνος Τσιαρόγας καί Ἀνατολικορωμυλιωτῶν κ. Ἀστέριος Τάτσης καί ἄλλα στελέχη δημοτικῶν καί στρατιωτικῶν ὑπηρεσιῶν.

***

Τό πρωί τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, ἀνεγνώσθη σέ ὅλες τίς ἐνορίες ὁ σεπτός Κατηχητήριος Λόγος μέ τίς συγχωρητικές εὐλογίες τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου γιά τήν ἔναρξη τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (ἡ παρουσίαση τῆς ἀσκητικῆς κοινωνικοποίησης κατά τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, τῆς ἀσκητικῆς αὐτοπαραιτήσεως ὡς ἐργαλείου κοινωνικοποίησης καί χριστοποίησης, αὐτογνωσίας καί θεογνωσίας, ἑτοιμασίας γιά τήν ἐμβίωση τοῦ Σωτηρίου Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως).

***

Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας παρά τό Ἐπισκοπεῖο τῆς Μητροπόλεως, στόν ἱστορικό ναό τῆς Παναγίας Γουμένισσας, στό Καθολικό τῆς Μονῆς, τελέστηκε ὁ Ἑσπερινός τῆς Συγχωρήσεως μέ προεξάρχοντα τό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας καί συμμετοχή πλήθους κληρικῶν καί λαϊκῶν μέ τίς οἰκογένειές τους.

Στό πέρας τῆς ἱ. Ἀκολουθίας, ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέλυσε ἐν πρώτοις ἐκτενέστατα τήν εὐαγγελική διήγηση τοῦ Σωτηρίου Πάθους τοῦ Κυρίου ἡ ὁποία προοιμιακά ἀναγινώσκεται στά Εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Τριῳδίου πρό τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Καί προέτρεψε τούς πάντες, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, στήν σταυροφόρο ἀξιοποίηση τῆς 40μερης περιόδου ὡς μίμησης τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.

Τέλος, ἀνέγνωσε συγχωρητική εὐχή. Ἀκολούθως οἱ πάντες προσκύνησαν τήν ἱερή Θεομητορική εἰκόνα, ὅλοι οἱ Κληρικοί ἔλαβαν τή συγχωρητική εὐχή τοῦ Σεβασμιωτάτου καί ἱστάμενοι στή σειρά ἔδωσαν καί ἀνταπέλαβαν τή συγχωρητική εὐχή μεταξύ τους καί πρός τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα.