Την Κυριακή 14 Απριλίου το πρωί (Ε΄των Νηστειών) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε την χειροθεσία σε Αναγνώστη του κ. Γρηγορίου Ντινόπουλου, συνταξιούχου αξιωματικού, ο οποίος διακονεί στο αναλόγιο του Ναού. Επίσης ο Σεβασμιώτατος τέλεσε το καθιερωμένο κατ’ έτος μνημόσυνο της αειμνήστου ευεργέτιδος Ευγενίας Μαλακούση.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰ­τήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν».

Μία συζήτηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς μα­θητές του μᾶς παρουσίασε τό ση­­μερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστός, γνωρίζοντας, ὅτι ἡ ὥρα τοῦ Πάθους του πλησιάζει, ἐπι­­διώκει νά προετοιμάσει τούς μα­­θητές του γιά ὅ,τι πρόκειται νά συμ­βεῖ. Καί τότε βρίσκεται ἀντιμέ­τωπος μέ τό αἴτημα δύο μαθητῶν του ἀπό τόν στενότερο κύκλο, ἀπό αὐτούς πού εἶχε καλέσει πρώτους ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού εἶχε πά­ρει μαζί του στό ὄρος Θαβώρ καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν δεῖ τή Μεταμόρ­φω­σή του.

Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ἄκου­σαν ὅσα τούς εἶπε ὁ διδάσκαλός του γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά ὑπομεί­νει γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ ψυχή τους ἦταν ἀκόμη ἀνθρώ­πι­νη, ἦταν ἀκόμη σαρκική, καί δέν μπο­ροῦσαν νά σκεφθοῦν πνευμα­τι­κά, δέν μποροῦσαν νά ἱεραρ­χή­σουν ὅσα συνέβαιναν. Γι᾽ αὐτό καί τό αἴτημα πού διατυπώνουν φαί­νε­ται ἐντελῶς ἐγωιστικό, φαίνε­ται ἐντελῶς ἔξω ἀπό αὐτά πού τούς ἔλεγε ὁ Χρι­στός.

«Θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰ­τήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν». Ὁ Χριστός ἑτοι­μά­ζεται νά ὑποτάξει τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πα­τρός του καί οἱ μαθητές του ἔχουν τό δικό τους θέλημα.

Ὁ Χριστός θά πεῖ σέ λίγο, προσευχόμενος στόν κῆ­­­πο τῆς Γεθσημανῆ, πρός τόν Θεό-Πατέρα του «πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλά ὡς σύ», ἐνῶ γνω­ρί­ζει ὅτι αὐτό πού θέλει ὁ Θεός εἶναι ἡ θυσία του, ἀλλά οἱ μαθητές του ἐπιδιώκουν νά ἀπο­σπά­σουν τήν ὑπόσχεση τοῦ Χρι­στοῦ ὅτι θά ἱκανοποιήσει τό θέ­λημά τους, καί μάλιστα πρίν νά τό διατυπώσουν. Καί τό θέλημά τους εἶναι ἡ πρωτο­κα­θεδρία τους δίπλα στόν Χριστό, ὅταν θά εἶναι στή δόξα του.

«Θέλομεν ἵνα ὅ ἐάν αἰτήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν».

Ποτέ ἴσως τό ἀνθρώπινο θέλημα δέν ἐκφράζεται μέ τόσο ἐμφατικό τρόπο, καί ποτέ ὁ Χριστός δέν ἀπα­ντᾶ καί δέν ἀρνεῖται νά δεχθεῖ μία ἀν­θρώπινη παράκληση τόσο κατηγορηματικά. Ὅμως δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού τό ἀνθρώπινο θέλημα συγκρούεται μέ τό θεῖο. Δέν εἶναι ἡ μόνη φορά πού οἱ ἄν­θρωποι, ἀντί νά δεχθοῦν τό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ, προτάσσουν τό δικό τους καί τό ἀκολουθοῦν, ἀντί νά ἀκολουθοῦν τό θεῖο θέλημα.

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ μαθητές πού ζητοῦν ἀπό τόν Χριστό νά ἱκα­νοποιήσει τό θέλημά τους. Eἴμαστε καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρω­ποι, οἱ ὁποῖοι καθημερινά καί χω­ρίς νά τό σκεφτόμαστε καί χωρίς νά τό συνειδητοποιοῦμε προτάσ­σου­με τό θέλημά μας ἔναντι τοῦ θείου θελήματος. Καί μέ ποιόν τρό­πο τό κάνουμε;

Τό κάνουμε πρωτίστως μέ τή ζωή μας, μέ τίς ἐπιλογές μας, μέ τίς συ­νήθειές μας. Πόσες φορές διε­ρω­τώ­­μεθα: «Τί θά ἤθελε ὁ Χριστός στήν περίπτωση αὐτή; Τί θά μᾶς ἔλε­γε ὁ Χριστός νά κάνουμε; Τί μᾶς λέγει τό εὐαγγέλιο;».

Καί ἀκό­μη, πόσες φορές, ἐνῶ γνωρί­ζου­με τί πρέπει νά κάνουμε, ἐνῶ γνωρί­ζουμε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς προτιμοῦμε νά κά­νου­με τό δικό μας, γιατί μᾶς εἶναι πιό εὔκολο, γιατί δέν ἀπαιτεῖ κόπο ἤ θυσία, γιατί δέν προσκρούει στόν ἐγωισμό μας;

Δέν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ζωή μας καί οἱ πράξεις μας πού δείχνουν ὅτι προκρίνουμε τό θέλημά μας ἔναντι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συ­χνά καί ἡ προσευχή μας, στήν ὁποία ἀκολουθοῦμε τό πα­ρά­δειγ­μα τῶν δύο μαθητῶν τοῦ Χρι­στοῦ, γιά τούς ὁποίους ἀκούσαμε σήμερα.

Ζητοῦμε πολλές φορές καί ἐμεῖς ἀπό τόν Θεό νά ἱκα­νο­ποιήσει τό θέλη­μά μας. Τοῦ λέμε «θέλομεν, ἵνα ὅ ἐάν αἰτήσωμέν σε ποιήσῃς ἡμῖν», χωρίς νά τόν ρωτοῦμε τί θέλει Ἐκεῖνος, χωρίς νά τοῦ ἐπι­τρέπου­με νά μᾶς δώσει ὅ,τι Ἐκεῖ­νος κρί­νει ὅτι εἶναι χρήσιμο καί ὠφέλιμο γιά τή ζωή μας καί τήν ψυ­χή μας.

Προσευχόμαστε καί προ­τάσσουμε ἐγωιστικά τά δικά μας «θέλω», χω­ρίς νά ἔχουμε τήν ταπείνωση νά λέμε στόν Θεό ὅτι εἴ­μαστε ἕτοι­μοι νά δεχθοῦμε ὅ,τι Ἐκεῖνος ἐπι­τρέπει, ἀκολουθώντας καί τήν προ­­τροπή τοῦ Κυρίου μας «ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ … καί ταῦτα πάντα προσ­τεθήσεται ὑμῖν».

Ἔχοντας ἀκούσει ὅμως τό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα καί τήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στό αἴ­τημα τῶν μαθητῶν του, ἄς τό ξα­να­σκεφθοῦμε. Ἄς σκεφθοῦμε, κα­θ­ώς πλησιάζουμε πρός τό Πά­θος τοῦ Κυρίου μας, ὅτι Ἐκεῖνος ὑπή­κου­σε στό θέλημα τοῦ Πατρός του καί ὄχι στό δικό του, καί μά­λιστα ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θα­νά­του, θα­νάτου δέ σταυροῦ», χάριν τῆς δι­κῆς μας σωτηρίας, «ἡμῖν ὑπο­­λι­μπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα τοῖς ἴχνε­­σιν αὐτοῦ ἐπακολουθή­σω­μεν».

Ἡ ὑπακοή, δηλαδή, τοῦ Χριστοῦ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶχε μό­νο σκοπό τή σωτηρία μας, ἀλλά εἶ­χε σκοπό νά δείξει καί σέ μᾶς ποιά πρέπει νά εἶναι εἶναι ἡ προτεραιό­τη­τά μας· νά μᾶς δείξει ὅτι τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ πρέπει νά προηγεῖ­ται τοῦ δικοῦ μας θελήμα­τος, ἐάν βεβαίως θέλουμε νά εἴ­μαστε τέ­κνα του καί μαθητές τοῦ Υἱοῦ του.

Μέ κριτήριο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πορεύθηκε στήν ἐπίγεια ζωή της καί ἡ μακα­ρι­στή Εὐδοξία Μαλα­κού­ση καί ἀναδείχθηκε μεγάλη εὐ­εργέτιδα τῆς πόλεώς μας καί τοῦ πολιούχου μας ἁγίου Ἀντω­νίου, ὥστε εὐγνωμόνως νά τή μνη­μονεύουμε μέχρι σήμερα καί νά τελοῦμε κατ᾽ ἔτος τό ἱερό μνη­μό­συνό της, εὐχόμενοι στόν Θεό γιά τήν ἀνά­παυση τῆς ψυχῆς της.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ