Του Σεβ. Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου

Ἡ πνευματική σπορά τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ χαριτοδοσία τῆς ἀποστολικῆς ταυτότητος καί μαρτυρίας, σηματοδοτήθηκε ἐφέτος γιά τή συνοριακή Γουμένισσα καί μέ τίς ἐπάλληλες ἱερατικές ἐξόδιες ἀκολουθίες.

Ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά ὅλων μας, τοῦ Ποιμενάρχου Γέροντά μας, τοῦ ἱερατικοῦ μας δυναμικοῦ καί τῶν πιστῶν ἀπό τή μιά στρέφονταν στούς ἑορταζόμενους (καί τούς προσδοκώμενους διά νηστείας) μεγάλους ἑόρτιους σταθμούς· κι ἀπό τήν ἄλλη ἐνέβλεπαν στίς γαλήνιες μορφές δύο προπεμπομένων ἱερέων, ἑνός ἐγγάμου κι ἑνός ἀγάμου, δύο εὐλογημένων κρίκων στήν ἱερατική οἰκογένεια τῆς Μητροπόλεώς μας, τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Ἰωάννη Τάγκου καί τοῦ ἀρχιμανδρίτη Βαρθολομαίου Βαφάκη.

Ὁ π. Βαρθολομαῖος (κατά κόσμον Γεώργιος Βαφάκης), ἀδελφός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας, ἐφημέριος Γερακώνας, ἀποβιώσας προπέμφθηκε, μετά τήν ὁλονυκτία καί τή θεία λειτουργία στό Μοναστήρι, ἀπό τόν ἐπιχώριο Μητροπολίτη μας κ. Δημήτριο, τούς Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν Παναγίας Γουμενίσσης καί Ἁγίου Ραφαήλ Γρίβας μέ τίς μοναστικές Ἀδελφότητες καί πολλούς Ἐφημερίους, ἐν μέσῳ τῶν ἐνοριτῶν τῆς ἱερατικῆς διακονίας του καί τοῦ τ. Προέδρου τῆς Γερακώνας-Φιλυριᾶς καί ἄλλων προσκυνητῶν ἀπό τή Γουμένισσα καί ἄλλες πόλεις.

Ὁ ἀποβιώσας ἀρχιμανδρίτης, γιός ἀνώτατου ἀξιωματικοῦ τῆς Ἀστυνομίας, ἦταν πνευματικό τέκνο τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀπό τά χρόνια τῆς διδακτικῆς καί ἱερατικῆς του διακονίας, μοναχική κουρά καί χειροτονία ἀπό τό 1992 καί ἱδρυτικό μέλος τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Εἰρήνης.

Ἐκτός ἀπό τό μοναστικό καί λειτουργικό πρόγραμμα καθ᾽ ἡμέραν, εἶχε ἐπιφορτιστεῖ καί μέ τήν ἐνοριακή διακονία τῆς Γερακώνας (γιά κάποιο διάστημα καί τῆς κενῆς ἐνορίας Φιλυριᾶς), μέ τήν ἀνακαίνιση τῶν μεταβυζαντινῶν ναῶν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ Γερακώνας καί τοῦ ἐνοριακοῦ παρεκκλησίου Ἁγίας Κυριακῆς Φιλυριᾶς (κοιμητηριακοῦ-παλαιοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ).

Προσέφερε διά βίου ὅλο τόν ἑαυτό του στή διακονία καί μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας, συνεπής καί ἀκούραστος παρά τήν κληρονομική καρδιοπάθεια, ὑπομονετικός καί μαρτυρούμενος μέ ἀγάπη καί θαυμασμό ἀπό ὅλο τό ἐνοριακό πλήρωμα, ἀλλά καί τούς προσκυνητές τῆς Μονῆς καί τήν κοινωνία τῆς Γουμένισσας.

Ἐνδεικτικό τῆς καθολικῆς ἀναγνώρισης ἦταν ἡ προσωπική φροντίδα ἀκόμη καί ἐνοριτῶν καί τοῦ προέδρου τῆς Δημοτικῆς Κοινότητας στή μακρόχρονη κλίνουσα πορεία τῆς βαριᾶς καρδιοπάθειάς του, ἀλλά καί στήν ἔσχατη ἀπόληξη τοῦ βίου του.

Ἐπέζησε ἀθλούμενος στήν ὑπομονή, στό ἱερατικό ἱερότατο χρέος, στήν ποιμαντική ἀκεραιότητα, στήν ἀπόλυτη αὐτοπαράδοση πρός τή θεία πρόνοια γιά τή ζωή καί τή μεταβίωσή του.

Γιά χρόνια ὁλόκληρα μαθητεύων στή μελέτη καί τή βιβλιογραφική ἑρμηνευτική τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀκόμη καί νοσηλευόμενος ἐπανειλημμένα γιά τήν ὁριακή του καρδιοπάθεια, τή διαβητοπάθεια καί τή σταδιακή νεφρική ἀνεπάρκεια, δέν ἔπαυε νά συζητᾶ ζητήματα ἑρμηνευτικῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ βάση τήν ὀρθόδοξη ἑρμηνευτική πληρότητα καί περιεκτικότητα.

Ὁ τ. Διευθυντής ΕΛΤΑ Γουμένισσας σέ πρόσφατη συνάντησή μας μοῦ ἀνέφερε ὅτι εἶχε γνωρίσει κάποιον καρδιολόγο πού παλαιότερα παρακολουθοῦσε ἐνταντικά τόν π. Βαρθολομαῖο καί μιλοῦσε μέ πολύ σεβασμό γιά τόν ἀσθενῆ του: “Ἄ! εἶσθε ἀπό τή Γουμένισσα; Εἶχα ἕναν καλό φίλο ἐκεῖ, ἀλλά κρῖμα· ἔχει πεθάνει ἐδῶ καί τέσσερα-πέντε χρόνια. Ἦταν ὁ π. Βαρθολομαῖος Βαφάκης”.

“Μά ἐμεῖς μιλήσαμε πρίν ἀπό 20 ἡμέρες, πῶς ἔχει πεθάνει! Μπορεῖ νά ἔχει τά προβλήματα τῆς ὑγείας του, ἀλλά ὅμως εἶναι ζωντανός”.

Κι ὅταν ὁ συνομιλητής του τόν διαβεβαίωσε ὅτι ζοῦσε, ὁ γιατρός ἀποθαύμαζε τίς βιολογικές ἀντοχές ἑνός τόσο βαριά καρδιοπαθοῦς ἀνθρώπου μέ ἐπιπρόσθετα προβλήματα ὑγείας.

Χάρη στή φιλάνθρωπη φιλοτιμία τοῦ Σεβασμιωτάτου Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, τόν ὁποῖο ἐκθύμως εὐχαριστῶ, ἀπό ἐτῶν ἐξασφαλίστηκε ἄμεσα ἡ ἀρχική καί οἱ ἐπανειλημμένες μετέπειτα εἰσαγωγές του στήν Καρδιολογική Κλινική τοῦ ΓΝ “Παπανικολάου”, ὅπως καί ἡ συγκατάνευση τῶν ἁρμοδίων τοῦ 424 ΓΣΝ νά τολμήσουν ὀρθοπεδική χειρουργική ἐπέμβαση μέ τόσο βεβαρημένο ἰατρικό ἱστορικό, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἄλλα γενικά Νοσοκομεῖα ἀρνοῦνταν τά τόν ἀναλάβουν.

Μετέπειτα εἰσήχθη στό ΓΝ “Παπανικολάου” καί τελικά στή Στεφανιαία Μονάδα (Ἐντατική), ὅπου καί ὑπέκυψε ἡ καρδιά του. *

* Προπέμψιμος στόν πατέρα Βαρθολομαῖο

Εἶναι βαρύ, ἀφάνταστα βαρύ καί ἐξουθενωτικό, σέ ἕναν πατέρα νά κηδεύει τό παιδί του! Εἶναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, σέ ἕναν δάσκαλο νά κηδεύει τό μαθητή του, ἀλλά καί ἀβάστακτος ὁ πόνος του!

Μετά ἀπό 45 χρόνια συνεμβιώσεως τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας, μετά ἀπό 45 χρόνια χριστοφόρου πατρικῆς ἀγάπης καί χριστοφόρου πατρικῆς μακροθυμίας καί χριστοφόρου πατρικῆς ταπεινώσεως.

Τόν π. Βαρθολομαῖο τόν ἐγνώρισα ὡς Γεώργιο, μεταξύ τῶν μαθητῶν μου, ὅταν ὑπηρετοῦσα ὡς λαϊκός στό Α΄ Οἰκονομικό Γυμνάσιο Ἀθηνῶν ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἱπποκράτους.

Μερικοί ἐξ ἐκείνων τῶν μαθητῶν μας δέν ἔπαυσαν νά διατηροῦν μαζί μου τό σύνδεσμο τῆς εὐσεβοῦς οἰκειώσεως, ὥστε νά ἐπικοινωνοῦν μαζί μου.

Μέχρι καί σήμερα προσέρχονται ἐδῶ στίς ἐσχατιές τῆς πατρίδος μας μέ τίς οἰκογένειές τους γιά προσκύνημα καί πνευματικό ἀνεφοδιασμό.

Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ὁ π. Βαρθολομαῖος μᾶς ἀκολούθησε στήν ἐκκλησιαστική μας παρά Θεοῦ κλήση.

Ἐλεήθηκε νά γνωρίσει ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, κεκρυμμένους καί ἀφανεῖς, ἐγνωσμένους στό φιλανθρωπότατο Δεσπότη καί Σωτῆρα καί Θεό μας.

Ἐλεήθηκε νά συναριθμεῖται μέ τήν συνοδεία τῶν κεκλημένων συναθλητῶν τῆς ἡμετέρας ἐκκλησιαστικῆς κλήσεως καί ἀθλήσεως.

Δέν ἦταν τέλειος, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους μας, ἦταν ἀτελής, μέ τήν πεισμονή τῆς πονεμένης παιδιόθεν ψυχῆς του.

Ὅμως ἦταν ἕνας φιλότιμος, σεμνός, ἁγνός, καθαρός, ἀκέραιος, ἐργατικός, θυσιαζόμενος, σεβόμενος τήν ἱερατική του εὐθύνη, ἀκόμη καί μέσα στή βαριά καί βαρύαλγη ἀσθενικότητά του.

Μέ τήν καρδιά του “συρρικνωμένη”, μόλις λειτουργοῦσα μέ βηματοδότη στό 15% τῆς καρδιακῆς ἰσχύος, βαριά σακχαροδιαβητικός, μέ συναφεῖς ἀδυναμίες στό κυκλοφοριακό καί στά νεφρά, ἐπανειλημμένα νοσηλευθείς στό Νοσοκομεῖο Γουμένισσας, πολλές φορές στόν Ἅγιο Λουκᾶ καί στό Παπανικολάου, καί τελευταῖα διαδοχικά στά Γιαννιτσά ὅπου οἱ γιατροί δέν ἀνέλαβαν τήν διενέργεια ἐγχειρήσεως (κάταγμα ἰσχίου) λόγῳ τῆς ἐπιβαρυμένης ὑγείας του.

Τελικά ἀνέλαβαν τήν ἐπέμβαση οἱ στρατιωτικοί ἰατροί στό 424 Στρατιωτικό Γενικό Νοσοκομεῖο. Παρέδωσε τήν βαρυαλγοῦσα ψυχή του στόν Κύριο στό Παπανικολάου!

Τά τελευταῖα 15 χρόνια του ἦταν χρόνια ὀδύνης καί ἐμφανοῦς φυσικῆς φθορᾶς, χωρίς ποτέ νά εἶχε μετανιώσει γιά τήν ἀφιέρωσή του στόν Κύριο! Τό τόνιζε καί τό ἔλεγε στήν ἀδελφή του: “Δόξα τῷ Θεῷ πού γιά μένα λιμάνι εἶναι τό μοναστήρι”.

Ἐπιβίωσε ὄχι σάν “μισός ἄνθρωπος” (ὅπως λέμε), ἀλλά σάν τό “ἐλάχιστο” τοῦ ἀνθρώπου.

Καί ὅμως, μέχρι πρότινος τελοῦσε καί Παρακλήσεις, τελοῦσε καί Χαιρετισμούς, τελοῦσε καί Λειτουργίες στή Γερακώνα καί στή Ἱ.Μ.Παναγίας Γουμένισσας!

Ἀκόμη καί τόσο καταπονημένος ἔφερε πάντοτε τήν παραδοσιακή ἱερατική ἀμφίεση, τό ἐσώρασο-ἀντερί καί τό ἐξώρασο μέ τό καλυμμαύχι του. Τίποτε δέν ἁπλοποίησε στήν ἱερατική του καί μοναχική συνέπεια.

Καί τίποτε δέν ἔφερε ἐξεζητημένο. Ὅλοι τόν θυμᾶστε μέ τή λιτή παραδοσιακή παπαδική-καλογερική ἀμφίεση.

Ὄχι γιατί ἤθελε νά φαίνεται, ἀλλά γιατί πίστεψε στήν κλήση του καί στό ρόλο του καί στήν ἀποστολή του.

Ἡ ἐκκλησία τῶν Ἀρχαγγέλων, περισπούδαστο μνημεῖο, ἀποκαταστάθηκε, συντηρήθηκε, μέ τό δικό του κόπο καί τή δική του μέριμνα.

Δέν ὑπάρχει κανείς στό χωριό πού νά μήν ἀποθαυμάζει τό ναό. Ὅλοι τους χαίρονται καί μνημονεύουν μέχρι σήμερα ἐγκωμιαστικά τήν προσφορά του.

Στάθηκε φρόνιμος οἰκονόμος καί πιστός ὑπηρέτης στή διακονία τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.

Ὅπως συνυπηρέτησε καί στή Φιλυριά (μαζί καί μέ τόν π. Νικόδημο), φροντίζοντας γιά τήν ἀνακαίνιση τῆς Ἁγίας Κυριακῆς.

Μέ τό μισθό του (σύν τοῖς ἄλλοις) φρόντιζε νά ἀντιγραφοῦν ἠλεκτρονικά ἀναρίθμητα θεολογικά βιβλία καί παρέδωσε τό ἀρχεῖο στούς ἀδελφούς του.

Ἀλλά ἦταν πρωτίστως βαριά πονεμένος καί εὐαίσθητος ψυχικά ἄνθρωπος. Γέννημα τοῦ Ἐμμανουήλ ἀνώτατου ἀξιωματούχου τῆς Χωροφυλακῆς καί τῆς Ρεγγίνας.

Ἔχασε τήν 35χρονη μητέρα του, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν 10χρονο παιδί ἀκόμη, καί ὅλοι κατανοεῖτε τό ἔλλειμμα τῆς μητρικῆς στοργῆς σάν ὑποδομή τοῦ βαθέος πόνου στό βλέμμα του.

Ἔτσι ἐξηγοῦνται καί ἀπαιτήσεις του, πολλάκις σκληρές γιά τό στενό του ἀδελφικό περιβάλλον τῶν συμμοναστῶν.

Μεγάλωσαν (μέ τήν ἀδελφή του Μαρία) μέ τόν πονεμένο καί ἐξαιρετικά αὐστηρό καί ἀπαιτητικό πατέρα τους.

Καί αὐτό λειτούργησε μέν σάν ἀσπίδα αὐτασφάλειας στά νεανικά του χρόνια καί σέ ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς του, λειτούργησε σάν προϋπόθεση θείων εὐλογιῶν, λειτούργησε ὅμως καί σάν ὑποσυνείδητο ἔλλειμμα διεκδικήσεων τῆς εὐρείας ἀναγνώρισης… γι᾽ αὐτό ἦταν πολλές φορές δύσκολος, πολύ δύσκολος, ὡσάν νά φώναζε “βοήθεια! στερήθηκα!πόνεσα! ”

Ὁ κόσμος βλέπει στόν ἱερέα τό χρέος τοῦ ἀπολύτου. Λησμονεῖ ὅμως ὁ κόσμος τό χρέος τῆς δικῆς του ἀγάπης πρός τόν κάθε ἱερέα.

Αὐτό τό ἔζησε κι ἀπό τίς δύο ὄψεις ὁ π. Βαρθολομαῖος. Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού θέλησαν νά τόν ὑπονομεύσουν, θύματα τῆς κακίας κακοφρόνων.

Ἐκεῖνος ἔδινε τή φιλότιμη, τήν ἁγνή, τήν φίλεργη ἱερατική του καρδιά, ἀνοικτή καί καθαρή πρός πάντας, κάποιοι ὅμως καιροσκόποι τῆς ἀπώλειας ἔγιναν κυριολεκτικῶς ὄργανα τοῦ ἀλλοτρίου.

Μηχανεύτηκαν κι ἐπιδότησαν τόν παλιό πόνο του, τό ἔλλειμμα τῆς καλοσύνης, πού τό διατηροῦσε κρυμμένο μέσα του ἀπό τότε πού ὀρφάνεψε. Ὁ Θεός ὅμως δέν τόν ἄφησε!

Ἦταν ἕνα κομμάτι τῆς ψυχῆς μας, τῆς πατρικῆς μου ψυχῆς καί τῆς ἀδελφικῆς ψυχῆς ὅλων τῶν συμμοναστῶν, ἀλλά καί τῆς ἀγάπης τελικά ὅλων τῶν ἐνοριτῶν του, γιά τούς ὁποίους ἔγινε καί παραμένει σύμβολο ἅγιας θυσίας, σύμβολο σεμνοπρεποῦς ἱερατικῆς ζωῆς, σύμβολο ὁλοκληρωτικῆς ἐφημεριακῆς προσφορᾶς.

Ὅμως, τά πλήγματα ἐκεῖνα τῆς ψυχῆς του (ἄνθρωπος ἦταν) πολλάκις τά ἐπέρριπτε μέ πικρία στό στενό του περιβάλλον. Γύρευε ὑποσυνείδητα νά τά ξεπετάξει ἀπό πάνω του.

Αὐτό ἀνθρωπίνως μέν δικαιολογεῖται. Ὅμως, γιά τόν πνευματικό νόμο γυρεύει ἀνταπόδοση ἐπί γῆς, γιά νά μήν συνοδεύει τόν ἄνθρωπο στήν αἰωνική του ἀναμέτρηση μέ τά ἐπουσιώδη λάθη τῆς ζωῆς του.

Παιδεύτηκε πάρα πολύ, σήκωσε τό σταυρό του, πόνεσε πάρα πολύ, ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ, ἔζησε τήν ἀγωνία καί τό ἄλγος τῶν ὀδυνῶν τῶν ψυχικῶν, μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του.

Ζήτησε καί ἐξομολογήθηκε τελευταία φορά γιά τήν ἐλλειπτικότητα τῆς πονεμένης “ἰσχυρογνωμίας” του, παρακαλώντας μέ κλαυθμό νά τοῦ ἐπιτρέψω νά γονατίσει, μέ μιά βαθιά ταπείνωση σάν παιδί πρός πατέρα.

Συγκατένευσα, γιά νά γαληνέψει ἡ ψυχή του. Ἀπέθεσε ὅλα του τά φορτία τῶν παραβάσεων τοῦ ἀπαιτητικοῦ μοναστικοῦ νόμου τῆς φιλοχρίστου ὑπακοῆς.

Καί ἔπειτα ὁλημερίς τό ἔλεγε καί τό ξανάλεγε, δονούμενος καί κλαίγοντας ἀπό τή χαρά του. Ἀξιώθηκε καί κοινώνησε στό μοναστήρι καί στό νοσοκομεῖο.

Καί πέρασε τά μαρτύρια τῶν πολυήμερων ὀδυνῶν, χωρίς νά λειτουργεῖ τό κυκλοφορικό καί τά νεφρά, ὀδυνώμενος μέχρι τήν ἔσχατη ὥρα. “Ἀπέδωσε καί τόν ἔσχατον κοδράντην”.

Προπέμπουμε τήν ψυχή του, τήν ἀνθρώπινη, τήν καλογερική, τήν ἱερατική του ψυχή, ἀποζητώντας τήν εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου καί τίς δεήσεις ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, πού σήμερα κλείνει ὁ ἑορτασμός αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου, τοῦ αἰωνίου μυστηρίου τῆς σωτηρίας.

Καί, καθώς ὁ πνευματικό μου υἱός καί ἀδελφός σας, ὁ παπα-Βαρθολομαῖος προπέμπεται ἀπό ὅλους μας μέ τίς δικές μας καρδιές καί τά δικά μας χέρια στό μέγα ἔλεος τοῦ Σωτῆρος, ξαναλέμε σάν ἔσχατη κηδεία-φροντίδα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του ἕναν ὕμνο πρός τήν Παναγία μας, τήν Μητέρα τῶν ὀρφανῶν: «ΠΑΝΑΓΙΑ Δέσποινα, τοῦ κόσμου βοήθεια καί ἐλπίς χριστιανῶν, σέ νῦν ἐκδυσωποῦμεν καί σέ παρακαλοῦμεν, ἀγαθή· ὑπέρ ἡμῶν ἡμαρτηκότων καί ἀπεγνωσμένων, τόν Υἱόν σου καί Κύριον ἵλεων ποιῆσαι, Θεοτόκε· ἔχεις γάρ τό δύνασθαι, τῇ μητρικῇ σου πρός Αὐτόν χρωμένη παῤῥησίᾳ· πρόφθασον, Ἄχραντε, πρόφθασον, μεσίτευσον καί ρῦσαι τόν δοῦλόν σου Βαρθολομαῖον Ἱερομόναχον τῆς ἐνεστώσης ἀπειλῆς· διά σπλάγχνα ἐλέους μή παρίδῃς τόν προπεμπόμενον δοῦλον σου».

***

Ὁ πατήρ Ἰωάννης Τάγκος, πρωτοπρεσβύτερος, ἐφημέριος Γρίβας, ἀποβιώσας προπέμφθηκε ἀπό τόν ἐνοριακό ναό Ἁγίου Ἀθανασίου, μετά τή θεία λειτουργία, ἀπό τό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Δημήτριο καί τήν ἱερατική μας οἰκογένεια καί τό ἐνοριακό πλήρωμα τῆς Γρίβας, τῆς Γουμένισσας καί τῶν γύρω οἰκισμῶν.

Ὁ ἱερεύς χειροτονήθηκε ἀπό τόν Πολυανῆς & Κιλκισίου καί εἶτα Παροναξίας κυρόν Ἀμβρόσιο τό Νοέμβριο τοῦ 1981, σαραντάχρονος τότε, μέ μιά πολύ φιλότιμη καί σεμνή σύζυγο καί τρεῖς θυγατέρες.

Ἀπό τό Φεβρουάριο τοῦ 1982 εἶχε ἐπιφορτιστεῖ μέ τή φροντίδα ἀνακαίνισης τοῦ μεταβυζαντινοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Γρίβας καί ἀνακατασκευῆς τοῦ κατεδαφισμένου ἐξωκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.

Ἀκάματος καί ἐπινοητικός, ἀποκατέστησε σέ μιά ἐντυπωσιακή αἴγλη τόν ἐνοριακό ναό καί τόν περιβάλλοντα χῶρο τήν πρώτη δεκαετία τῆς θητείας του.

Καί μετά τό 1991 ἐπανέκτισε τόν εὐρυχωρότατο ναό-ἐξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ἐπίσης μέ τόν περιβάλλοντα χῶρο, ἀξιοποιώντας κάθε διαθέσιμη προσφορά ἰδιωτῶν καί τοῦ Δασαρχείου Γουμένισσας καί πρόσφατα τῆς Περιφερειακῆς Ἑνότητας Κιλκίς γιά τόν προγραμματισμό τῆς ὁδικῆς πρόσβασης.

Ἦταν ἀκούραστος, ὥστε νά ἀποθαυμάζεται ὁμολογουμένως ἀπό ὅλους. Ὑπέμεινε μέ μιά σπάνια ἀποφασιστικότητα καί γενναιότητα, κυριολεκτικά ἀτρόμητος, τίς προεγχειρητικές καί τίς μετεγχειρητικές ὀδύνες τῆς βαριᾶς καρκινοπάθειας καί τό προδιαγεγραμμένο “τέλος”, χωρίς νά δειλιάζει ἤ νά βαρυγκομεῖ, ὥστε νά ἀποτελεῖ παράδειγμα γενναίας ψυχῆς γιά ὅσους τόν συναναστρέφονταν ἐπί τρία χρόνια καί ὅσους τόν ἐπισκέπτονταν τό τελευταῖο εἰδικά διάστημα.

Στήν ἀκολουθία τῆς κηδείας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος, ἀνοίγοντας τήν καρδιά του ἐπί διδαχῇ καί τῶν παρεστώτων ἱερέων καί λαϊκῶν καί τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν, μέ τόν ἀκόλουθο ὡσεί ἐπικήδειο λόγο.**

** Προπέμψιμος στόν παπα-Γιάννη τῆς Γρίβας

ΤΙ ΕΙΝΑΙ οἱ ἐπικήδειοι λόγοι; Στήν καλύτερη περίπτωση, εἶναι ἕνας μονόλογος τῆς ψυχῆς μας, πού ἀποτολμᾶ ἕναν ἰδιότυπο διάλογο μέ τόν κοιμηθέντα.

Ἐπιπλέον ἡ ψυχή μας προσφωνεῖ τόν κοιμηθέντα καί ἀποτολμᾶ νά ἰδεῖ τόν ἑαυτό της στή θέση τοῦ προπεμπόμενου κεκοιμημένου ἀδελφοῦ της.

Κι ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, ἐκτυλίσσεται ἕνα πολύμορφο σκηνικό μονολόγων. Στούς ἐπικηδείους πλέκουμε τά ἐγκώμια τῶν κοιμηθέντων, πρός παρηγορίαν τῶν ἐπιζώντων οἰκείων τους.

ΣΗΜΕΡΑ θά βάλουμε στήν ἄκρη τά ἀνθρώπινα καί θά ἀφήσουμε νά μιλήσει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τολμοῦμε νά τήν “ἐξιχνιάσουμε ” μέ τή δική μας εὐτέλεια.

Ὁ προσφιλής κεκοιμημένος ὁ παπα-Γιάννης τῆς Γρίβας ἐκλήθη παρά Θεοῦ καί ἀπεβίωσε τήν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς!

Τούτη τήν ἀτέλειωτη ἡμέρα, θέλησε ὁ φιλανθρωπότατος Θεός, καί ἡ εὐλογημένη καί πονεμένη ἱερατική ψυχή τοῦ παπα-Γιάννη χωρίζεται ἀπό τό καταπονημένο καί βασανισμένο εὐλογημένο σῶμά του. Ἄχρι καιροῦ. Μέχρι τήν Κοινή Ἀνάσταση, στή Β΄ Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Τό σῶμα θά κατατεθεῖ στή γῆ τῆς ἐνορίας τῶν ἀγαπημένων “ἀφθάρτων συμπατριωτῶν” του Ἁγίων Ἀθανασίου καί Ἀντωνίου τῶν Μεγάλων.

Οἱ δύο οἰκουμενικοί μεγάλοι Ἅγιοι, καί συνάμα ἐνοριακοί Ἅγιοι τῆς Γρίβας, τόν ἀναμένουν ἀπό τό 1981 μέχρι τό 2019.

Τόν ἀναμένουν ὄχι γιά 3 μῆνες (ὅπως προέβλεπε ἡ ἰατρική στατιστική), ἀλλά γιά τρία χρόνια (μέχρι νά ὁλοκληρώσει τό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μέ τίς ἁγιογραφίες καί νά προετοιμάσει τίς διαδικασίες γιά τήν ὁλοκληρωμένη ὁδική πρόσβαση).

Καί αὐτοί οἱ πνευματοφόροι Ἅγιοι πού ἦταν οἱ θεολόγοι τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ θεολόγοι τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτοί οἱ δύο Μεγάλοι Ἅγιοι τόν πῆραν τώρα ἀπό τό ἐπίγειο ἐνοριακό διπλό σπίτι τους καί τόν προσάγουν στόν οὐρανό τοῦ Θεοῦ, στό ἐπουράνιο θυσιαστήριο, ὅπου ὁλόγυρα ἀπό τό θρόνο τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἀρνίου παρεδρεύουν οἱ πνευματοφόροι καί θεοκήρυκες Ἀπόστολοι.

Δέν θά μετρήσω τά χρόνια τῆς ἱερωσύνης του, ἀλλά τήν αἰωνιότητα τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, τήν αἰώνια φροντίδα τοῦ Χριστοῦ γιά τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἐξεικόνιζε τόσο τέλεια (μέ τό δικό του τρόπο, μέ τά δικά του τάλαντα) ὁ προκείμενος ἐφημέριός σας ὁ παπα-Ἰωάννης Τάγκος, ὁ χειροθετημένος πρωτοπρεσβύτερός μας.

Χειροτονήθηκε πρίν ἀπό 37 χρόνια μέ αὐτήν τήν ἐντολή: νά φτιάξει τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο καί τόν Ἅγιο Ἀντώνιο.

Καί προχώρησε, χωρίς νά τόν λυγίσουν οἱ δυσκολίες, ἀκόμη καί οἱ δυσκολίες οἱ ἄφευκτες τῆς πονεμένης ἱερατικῆς του ψυχῆς καί οἰκογένειας.

ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ, ἡ σκέψη του ἦταν στόν Ἅγιο Ἀντώνιο, νά τόν ἀφήσει κληρονομιά στήν ἐνοριακή οἰκογένεια τῆς Γρίβας, στολίδι γιά τήν Μητρόπολή μας.

Καί τό σπουδαιότερο “ἐφόδιο” στήν πορεία του πρός τήν αἰωνιότητα τοῦ Σωτῆρος ―ὁποία εὐλογία!― ἡ ἁγιογράφηση τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μέ τίς τόσο ὡραῖες ἁγιογραφίες.

Ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοι πού περιβάλλουν τή μορφή τῆς Πλατυτέρας στό Ἱερό καί σέ ὅλο τό Ναό θά μεσιτεύουν γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.

Ὅσοι προσκυνητές θά προσβλέπουμε καί θά ἐπικαλούμεθα αὐτούς τούς Ἁγίους, αὐτό θά προσμετρᾶται ὑπέρ τῆς ψυχῆς του μακαριστοῦ ἱερέως.

Διότι μέ τούς κόπους καί τή φροντίδα του θά γίνεται ἀφορμή ὑμνολόγησης τῶν Ἁγίων, ἀφορμή προσευχῆς δικῆς μας πρός τούς εἰκονιζόμενους Ἁγίους καί ἔμμεσα δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ παπα-Γιάννη.

ΘΑ ΣΤΑΘΩ ἐδῶ. Θά ἐπαινέσω τή λεπτότητα μέ τήν ὁποία πάντοτε μέ ἐνημέρωνε γιά τίς ἐργασίες, στήν προοπτική ὁλοκλήρωσης τους. Ἦταν ἕνας ἐργάτης δόκιμος τῆς Μητροπόλεως στή Γρίβα.

Θά ἐπαινέσω τήν εὐλογημένη, τήν γενναία, τήν θαρραλέα πρεσβυτέρα του Ἑλένη καί τούς οἰκείους του: καί γιά τό ἄθλημα τοῦ ἱερέα συζύγου καί πατέρα τους καί γιά τή δική τους σεμνή συμπαράσταση.

Θά σᾶς ἐπαινέσω καί ὅλους ἐσᾶς, πού εἴχατε τέτοιον ἄνθρωπο ἐφημέριο τόσα χρόνια. Θά σᾶς προτρέψω νά δεῖτε ἀπό τώρα μέ περισσότερη στοργή τή μορφή του, τήν τόλμη καί τό θάρρος του μέ τά ὁποῖα πάλεψε τήν ἀρρώστια μέχρι τέλους, τή δημιουργική του ἱερατική προσφορά στόν τόπο σας.

Ὁ Θεός τῶν Ἁγίων μας, Ἀθανασίου καί Ἀντωνίου, νά τόν ἀναπαύσει ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν σκηναῖς δικαίων.

Καλό κατευόδιο, πονεμένε καί θαρραλέε, προσφιλέστατε παπα-Γιάννη μας.