Του Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτη, Καθηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας

Σαν άνθρωποι, νομίζουμε ότι, οι αποτυχίες στα σχέδιά μας, μάς στερούν την προοπτική γιά ένα καλύτερο αύριο. Θέλουμε πάντα να κερδίζουμε, θέλουμε να πετυχαίνουμε, και με αυτόν τον τρόπο πορευόμαστε ευτυχισμένοι.

Στο παρακάτω ιστορικό, βλέπουμε ότι, όταν τα ανθρώπινα, τα δικά μας σχέδια, δεν πετυχαίνουν, ο Θεός εκτυλίσσει το δικό του σχέδιο.

Το λέει και ο Άγιος Απόστολος: «Του Θεού περί ημών κρείττον τι προβλεψαμένου» (Εβρ. 11, 40). Κάτι καλύτερο μάς ετοιμάζει ο Θεός.

Ένα παλαιό τραγούδι έλεγε: «Ποιός να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τί κρύβει ο Θεός γιά μάς».

Και φυσικά, τα δικά μας σχέδια οδηγούν σε μία πρόσκαιρη επιτυχία, αλλά τα σχέδια του Θεού είναι σωτήρια.

Και αυτό δεν είναι προδιαγεγραμμένο.

Η ελευθερία μας είναι αυτή που καθορίζει και το παρόν και το μέλλον μας.

Απλά, ο Θεός βλέπει τα δικά μας σχέδια και κρυφοχαμογελάει.

Οι μέρες αυτές έχουν αρκετή θλίψη, κυρίως γιά τα νέα παιδιά, που διαγωνίστηκαν στις πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά τα αποτελέσματα γιά πολλά από αυτά δεν ήταν χαρούμενα.

Πάντα συνέβαινε αυτό. Κάποιοι είναι κερδισμένοι και κάποιοι χάνουν στο παιχνίδι της ζωής. Τώρα δεν ψάχνουμε ευθύνες.

Κάπως έτσι έζησε και ο δεκαοκτάχρονος Βαγγέλης, σε ένα χωριό της Θήβας. Όποια πόρτα κι αν χτυπούσε ήταν κλειστή και δεν άνοιγε. Τρία χρόνια χτυπούσε στα χαμένα.

Και τότε ξεκίνησε γιά τον ιερό Άθωνα, το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας.

Αλλά ας δούμε την συνέχεια, όπως έχει καταγραφεί:

«Μέ ὅλα αὐτά τά πνευματικά καί μορφωτικά ἐφόδια ξεκίνησε ὁ Εὐάγγελος μετά τό Γυμνάσιο, νά φτιάξει τή ζωή του.

Ἀλλά βρῆκε ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια.

Ἀρχικά ἔδωσε ἐξετάσεις γιά ταχυδρομικός. Φαίνεται χρειαζόταν μέσο πού δέν διέθετε, καί ἀπέτυχε.

Σημείωνε χαρακτηριστικά πίσω ἀπό μία φωτογραφία του πού ἔστειλε ἐκείνην τήν ἐποχή στόν μεγαλύτερο ἀδελφό του: «Ὑποψήφιος στή σχολή Τ.Τ.Τ. Εὐάγγελος Ἰωάννου Παπανικήτας. Ἔτος 18ον. Πίκρες - βάσανα - στεναχώριες. Ἀπέτυχον 25-10-30)).

Ἀργότερα προσπάθησε νά μπεῖ στή Χωροφυλακή, ἀλλά τοῦ δήλωσαν ὅτι ἐκείνην τή χρονιά δέν θά ἔπαιρναν κανέναν.

Τέλος προετοιμάσθηκε καί ἔδωσε ἐξετάσεις στή σχολή Ἰκάρων. Μετά τίς Ἰατρικές ἐξετάσεις οἱ γιατροί ἔγραψαν στό δελτίο του: «Ταχυπαλμία. Ἀκατάλληλος».

Ἔβλεπε τούς φίλους καί συμμαθητές του ἀπό τό Γυμνάσιο νά προοδεύουν καί αὐτός νά μένει.

Ἔβρισκε περιστασιακές δουλειές, ἀλλά ἄρχισε νά αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του βάρος τῆς οἰκογένειάς του.

Ἀποφάσισε τέλος νά στρατευθεῖ, γιά νά ἐκπληρώσει αὐτήν τουλάχιστον τήν ὑποχρέωση.

Κι ἐκεῖ ὅμως δέν ἔγινε δεκτός. Τά ἕλκη πού λόγῳ τῆς ἀλλεργίας εἶχαν σχηματισθεῖ στό πόδι του, ἀνάγκασαν τούς στρατιωτικούς γιατρούς νά τοῦ δώσουν διετή ἀναβολή. Ἡ διάγνωσή τους ἦταν: «Ἄτονον ἕλκος, ἰατόν διά τοῦ χρόνου».

Πείσθηκε ὅτι ό Θεός τοῦ ἔδειχνε τόν δρόμο γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ ἁπλή Βικτώρια εἶδε στόν ὕπνο της σεβάσμιο γεροντάκι νά τῆς λέει: «Ἐκεῖ πού πάει τώρα ὁ γιός σου, θά πετύχει)).

Πράγματι, στίς 14 Σεπτεμβρίου 1933 ὁ Εὐάγγελος Παπανικήτας γιόρτασε τόν Τίμιο Σταυρό στά ἐρημικά Κατουνάκια».

Αυτός ο νεαρός δεν είναι άλλος από τον Γερο Άθωνα των ημερών μας. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό αναφερόταν ο Γερο Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης στον παπαΕφραίμ τον Κατουνακιώτη (14/27 Φεβρουαρίου 1998), που ο σεπτός Γέροντάς μας τον αποκαλούσε Αρχάγγελο της Αγιορειτικής Ερήμου.

Ο μέγας Όσιος των ημερών μας, η ιερή μαρμαρόπετρα της αθωνικής γης, ο στερρός αδάμας της ατελείωτης υπομονής, ο παπαΕφραίμ ο Κατουνακιώτης ήταν ένα παιδί που απέτυχε στις κοσμικές προοπτικές της ζωής του.

Ο δρόμος για την αταλάντευτη ζωή του μοναχού, τον ανέδειξε γίγαντα της χάριτος της εν Αγίῳ Πνεύματι πολιτείας.

Το κείμενο αυτό ας λογιστεί μία νοερή μετάνοια στον εορταζόμενο σήμερα πατριάρχη του αγιορειτικού μοναχισμού, στον παππού και Γέροντά μας, στον Όσιος Αθανάσιο τον Αθωνίτη.

Που περπατάει στα μονοπάτια του Αγίου Όρους και το μπαστούνι του, σιδερένιο, δεν πιάνει σκόνη, γιατί το κρατάει πάντα στο άγιο χέρι του.

Όποιος θέλει να μάθει πιό πολλά γιά τον παπαΕφραίμ, που μάς αγκάλιαζε και χανόμασταν, που μάς φιλούσε το χέρι και θέλαμε να ανοίξει η γης και να μάς καταπιεί, που μάς ζωντάνευε στην καθημερινή μας ραθυμία, που σαν παππούς μας μάς αγαπούσε, ας βρει και ας διαβάσει όσα έγραψε ο διάδοχός του, ο παπαΙωσήφ, στο θαυμάσιο βιβλίο του: «Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης», που εξεδόθη το 2000.

Στην σελίδα 22 βρίσκεται το κείμενο που αντιγράψαμε.

Όσο υπάρχει Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Όσο υπάρχουν άγιοι η ελπίδα θεριεύει και η ζωή συνεχίζεται γιά την δόξα του Κυρίου μας.

Οι ευχές των γονέων και των Γερόντων μας να μάς συνοδεύουν.

Παιδιά-η ελπίδα γιά το αύριο και το αιώνιο-μην τα χάνετε. Ο Χριστός όλους μάς περιμένει και η Κυρία Θεοτόκος έχει ανοιχτή την μητρική της αγκάλη.

Καλό και ευλογημένο και το φετεινό Καλοκαίρι, με την δροσιά των πολλών αγίων και της δικής Της Κοιμήσεως.

Υστερόγραφο: Μπορεί να με πει κάποιος πως κάνω προπαγάνδα. Ναι, προπαγανδίζω τον Παράδεισο. Ευλογείτε.