Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Τα βασανιστήρια, που του έκαναν για το Χριστό, ο Ηπειρώτης (από την Άρτα) άγιος Ζαχαρίας (η μνήμη του τιμάται στις 18 Ιανουαρίου), ο οποίος μαρτύρησε στην Πάτρα, τα θεωρούσε ευλογία.

Γι'αυτό και ζητούσε όλο και περισσότερα! Στην Πάτρα βρέθηκε σε μικρή ηλικία, εργάστηκε ως γουναράς, αλλά σε μια στιγμή αδυναμίας αλλαξοπίστησε.

Το μετάνιωσε πικρά και, αφού, πούλησε τα υπάρχοντά του, μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς.

Ομολόγησε με δύναμη την πίστη του στο Χριστό και μετά από πολλά βασανιστήρια, που γι' αυτόν δεν ήταν πηγή θλίψης, αλλά χαράς, ξεψύχησε το 1782.

Για το Χριστό παραμέρισε τη φιλαυτία του και αντιμετώπιζε με ευκολία τα μαρτύρια. "Διψώ τα βασανιστήρια για χάρη του Θεού", έλεγε.

Ακόμη αντιλαμβανόταν τα βασανιστήρια και ως μια μορφή ταπείνωσης και αυτομεμψίας.

Μεμφόταν τον εαυτό του για τα αμαρτήματά του. Και το καλύτερο φάρμακο για να τα θεραπεύσει κανείς είναι να τα θυμάται κανείς και να κατηγορεί τον εαυτό του γι' αυτά.

Αυτός, που τα βάζει με τον εαυτό του, ενοχοποιεί μόνο τον ίδιο και κανέναν άλλον.

Ξεπέρασε τα βιοτικά πράγματα και "τον όχλο των παθών" και ήρθε σε βαθιά γνωριμία με το Χριστό.

Ο Ζαχαρίας από τη στιγμή, που εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του και επιβεβαίωσε τη μετάνοιά του, άλλαξε τη ζωή του.

Όλοι απορούσαν, πως δεν λύγιζε μπροστά στα βασανιστήρια. Η απάντηση είναι ότι μπήκε στην ψυχή του ο Χριστός και από δειλός έγινε ανδρείος.

Από εχθρός του Θεού έγινε φίλος του Θεού. Από αμαρτωλός, μετανοημένος. Ο Χριστός, του έφερε τη σωτηρία. Βίωσε τη μετάνοια και αναγεννήθηκε.