Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Η Αγία Θεοδώρα, που η μνήμη της εορτάζεται στις 11 Φεβρουαρίου, έχει μείνει στην ιστορία της Εκκλησίας, ως η Βασίλισσα, που αποκατέστησε την τιμή των εικόνων.

Όμως υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό από την ιστορία της ζωής της, που την δικαίωσε στα μάτια του Θεού.

Κοιμήθηκε ως μοναχή το 867 και το άφθαρτο λείψανό της φυλάσσεται στο ναό της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης Κέρκυρας.

Κατά το έτος 1453 το ιερό σκήνωμα της Αγίας Θεοδώρας, που βρισκόταν στο ναό της Αγίας Αναστάσεως στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρθηκε, μαζί με το ιερό σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα, από τον ιερέα Γρηγόριο Πολύευκτο στην Κέρκυρα, προκειμέ,νου να διασωθεί.

Για τρία χρόνια και τα δύο σκηνώματα, και της Αγίας Θεοδώρας και του Αγίου Σπυρίδωνα, παρέμειναν στη Μονή της Παναγίας στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας.

Μόλις, μετά το θάνατό του άνδρα της αυτοκράτορα Θεόφιλου, που ήταν εικονομάχος και είχε κηρύξει διώξεις, ανέβηκε στο θρόνο, αναλαμβάνοντας την επιτροπεία του ανήλικου υιού της Μιχαήλ, που ήταν ο διάδοχος, συγκρότησε και επικύρωσε τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας (787), κατέβασε από τον πατριαρχικό θρόνο τον εικονομάχο Ιωάννη, τον έβδομο και ανέβασε το Μεθόδιο.

Ήταν τέτοια η προσήλωσή της Αγίας Θεοδώρας στην Ορθοδοξία, που για την πίστη της, ενώ ήταν αυτοκράτορας ο σύζυγός τους, εκείνη κρυφά στο δωμάτιό της είχε εικόνες και προσευχόταν σ’ αυτές και τις ασπαζόταν.

Μάλιστα λίγο πριν το τέλος της ζωής του ο Αυτοκράτορας Θεόφιλος, βοηθημένος από τα δάκρυα της Θεοδώρας γι’ αυτόν μπροστά στις εικόνες, εξέπνευσε.

Η γνησιότητα της πίστης της φάνηκε και όταν ο αδελφός της Βάρδας και ο γιός της Μιχαήλ, που στράφηκαν εναντίον της.

Και για να απαλλαγούν από την παρουσία της, την έκλεισαν μαζί με τις κόρες της Άννα, Θέκλα, Αναστασία, Μαρία και Πουλχερία, στη Μονή Γαστριών, και διέταξαν την κουρά της ως μοναχής.

Εκείνη δεν αντέδρασε καθόλου και επιδόθηκε με πολύ ζήλο στην προσευχή και στην άσκηση. Έτσι από Βασίλισσα του κόσμου, έγινε μέλος της Βασιλείας του Θεού.

Ήταν εδραιωμένη μέσα της η πεποίθηση ότι ο Θεός ήταν συμπαραστάτης και βοηθός της, έτσι οι φοβίες της διαλύονταν, τα ισχυρά αντίθετα ρεύματα και από αυτό το οικογενειακό της περιβάλλον, δεν είχαν τη δύναμη να την κλονίσουν.