Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Λίγοι γνωρίζουν  το βίο, άλλωστε δεν σώζονται πολλά στοιχεία, του αγίου Παναγιώτη, ο οποίος γεννήθηκε στην Καισαρεία Καππαδοκίας (η οικογένειά του είχε ρίζες  από το Δελβινάκι Ηπείρου) και που τιμά τη μνήμη του η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 24 Ιουνίου.

Και, όμως, ο άγιος Παναγιώτης, ανήκει στη χορεία των νεομαρτύρων, καθώς το 1765 ή το 1767 κατά άλλους, είχε μαρτυρικό τέλος στην Κωνσταντινούπολη, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει. 

Ήταν δεν ήταν 20 ετών, και χωρίς δισταγμό, αλλά με χαρά, προσήλθε στο μαρτύριο, γιατί αγαπούσε το Χριστό.

Και τον αγαπούσε όχι με περίτεχνους λόγους και συναισθηματικές συγκινήσεις, που δεν έχουν εσωτερικό αντίκρυσμα, αλλά με αγάπη βαθιά, ολοκληρωμένη και αναφαίρετη. 

Γι' αυτό δεν υπολόγισε τα νιάτα του, αλλά ανυπομονούσε να βρεθεί όσο το δυνατόν ταχύτερα κοντά στον Κύριό του και Θεό του. 

Η πιο μεγάλη εκδήλωση της αγάπης του προς τον Αρχηγό της ζωής ήταν η άρνηση του εαυτού του, η θυσία της ζωής του. 

Και είχε αυτή τη διάθεση και τη δύναμη και αποδείχθηκε άξιος οπαδός του Κυρίου. Και επειδή θυσιάστηκε γι' Εκείνον ανήκει στους δοξασμένους της Εκκλησίας. 

Είναι και αυτός ένας από τους ήρωες της πίστης, που υπερνίκησε τη φυσική ορμή προς τη ζωή, αγνόησε οποιαδήποτε απόλαυση  και είπε: Ο Χριστός ήρθε στη γη και θυσιάστηκε για τη σωτηρία μου. 

Η Σταύρωσή του ήταν Σταύρωση υπέρ του κόσμου.  Και Αυτός ήταν Θεός τέλειος και Ἀνθρωπος Τέλειος.

Τώρα καλούμαι εγώ, ο μικρός και άσημος άνθρωπος, να περιφρονησω όλα εκείνα, που γίνονται εμπόδια στο σύνδεσμό μου με το Χριστό. Θα το κάνω, διότι μου το ζητάει ο Χριστός, μου το φωνάζει η ψυχή μου, γιατί αυτό θα είναι και η δική μου λύτρωση.

Με αυτές τις σκέψεις, πρόσφερε τη ζωή του στο Χριστό, χωρίς να δειλιάσει, χωρίς να διστάσει, χωρίς να υποχωρήσει, χωρίς να συμβιβαστεί. 

Έτσι ομολόγησε, ενώπιον εχθρών και φίλων, ότι είναι γνήσιος απόγονος και μιμητής του πλήθους των Αγίων της Εκκλησίας. 

Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς από μας, αν θα μπορούσαμε ποτέ να θυσιαστούμε για το Χριστό και την Εκκλησία; 

Αυτό είναι σίγουρα δύσκολο και σπάνιο στις ημέρες μας. Ωστόσο ας κάνουμε κάτι πιο απλό. Να μη παραλείπουμε να ομολογούμε το Χριστό με τους λόγους μας, με τα έργα μας. 

Είναι χρέος μας και καθήκον μας να ομολογούμε, όπως το έκανε με θάρρος και τόλμη ο άγιος Παναγιώτης, το Χριστό μπροστά στους άλλους ανθρώπους. 

Και όχι απλή ομολογία σε εκείνους, που είναι γνωστοί μας, ομόφρονές μας ή καλοπροαίρετοι άνθρωποι, αλλά σ' εκείνους, που είναι αντίθετοι και εχθροί της πίστης μας. 

Να το δίδαγμα από τον άγιο Παναγιώτη: Να αφήνουμε την καρδιά μας να χτυπά περισσότερο για το Χριστό. Όσο πιο θεληματικά παραδοθούμε στο Χριστό, τόσο πιο εύκολα θα απελευθερωθούμε από κάθε σκλαβιά, που φυλακίζει την καρδιά μας.

Ας ακούσουμε την κλήση του Θεού μέσα μας, που είναι άμεση, βαθύτατα προσωπική και αγγίζει το κέντρο της ύπαρξής μας.

Και αυτή η κλήση εκφράζεται μέσα από το Ευαγγέλιό Του, όπου ο λόγος του είναι γάργαρος, μακριά από κάθε νεφελώδη και ακατανόητη φιλοσοφία, μακριά από κάθε φλύαρη, παραμορφωμένη και κακοποιημένη θεολογία.