Του Μητροπολίτου Παροναξίας κ. Καλλινίκου

Συμπληρώνονται σήμερα 20 χρόνια από τότε που μια εκλεκτή ιερατική ψυχή πέταξε για τον ουρανό, το βράδυ της 17ης Μαΐου, Κυριακής της Σαμαρείτιδος του 1998.

Ήταν ο ευλαβής και ευγενής Αρχιμανδρίτης π. Δαμασκηνός Χόντος, που σε ηλικία 66 ετών άφησε την τελευταία του πνοή κατά την διάρκεια χειρουργικής επεμβάσεως.

Η είδηση του θανάτου του βύθισε σε βαρύ πένθος όχι μόνο την Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος (Αγίου Νεκταρίου) Αιγίνης, όπου διακονούσε τα τελευταία 20 περίπου χρόνια της ζωής του, αλλά όλο τον ευαγή Κλήρο και τον ευσεβή λαό του νησιού που τον εσέβετο βαθύτατα και τον αγαπούσε υπερβαλλόντως.

Αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης και σεβασμού προς το σεπτό πρόσωπό του κορυφώθηκαν κατά την Εξόδιο Ακολουθία του, προεξάρχοντος του μακαριστού και αοιδίμου Γέροντός μας Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κυρού Ιεροθέου με την συμμετοχή και άλλων Αρχιερέων μεταξύ των οποίων ο μακαριστός ήδη Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων Σεραφείμ, προσφιλέστατος αδελφός του, συμπατριώτης, συνομήλικος και συμμαθητής του από το Γυμνάσιο της Καρδίτσας.

Συμμετείχε επίσης πλήθος Κληρικών όχι μόνο από την Αίγινα και όλη την Μητροπολιτική περιφέρεια αλλά και από άλλες περιοχές κυρίως από Καρδίτσα και Θεσσαλονίκη.

Όλες οι μοναστικές Αδελφότητες της Αιγίνης με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής είχαν κυκλώσει το λείψανό του και ο πάνσεπτος και ευμεγέθης Ιερός Ναός του Αγίου Νεκταρίου είχε υπερπληρωθεί από το πλήθος του ευσεβούς λαού που είχε προσέλθει για να δώσει τον «τελευταίον ασπασμόν» και να λάβει την ευχή του σεβαστού και προσφιλούς πνευματικού του πατέρα πριν ταφεί κατά την επιθυμία του στο Κοιμητήριο της Ιεράς Μονής Αγίου Νεκταρίου.

Ο μακαριστός π. Δαμασκηνός υπήρξε άνθρωπος με πολλά χαρίσματα έμφυτα και επίκτητα.

Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στο νησί της Αίγινας όπου υπηρέτησα ως Ιεροκήρυκας και αυτή η συνάντηση σημάδεψε ανεξίτηλα την ιερατική μου πορεία αφού η συναναστροφή μου μαζί του ήταν σπουδή στην ευλάβεια, την υπομονή, την διάκριση και την συνέπεια που πρέπει να έχει ο κάθε κληρικός στη ζωή του.

Νομίζω μάλιστα ότι σημάδεψε και την ζωή των περισσοτέρων των Ιερέων της Αιγίνης (ιδιαιτέρως των νεωτέρων) διότι όλοι τον αγαπήσαμε πραγματικά ως πατέρα και πρεσβύτερο αδελφό μας.

Ο ίδιος δοκιμάστηκε «…ως χρυσός εν χωνευτηρίω…» από την νεανική του ηλικία. Γεννηθείς το έτος 1932 στην Καστανέα Καρδίτσης έζησε σαν παιδί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου καλλιεργώντας πάντοτε μέσα του την σφοδρή επιθυμία να γίνει Ιερεύς. Μετά τα δύσκολα παιδικά και νεανικά χρόνια στην ηλικία των 27 ετών (1959) νυμφεύθηκε μια εκλεκτή νέα και εκπαιδευτικό την Λυδία Καραχάλιου, θυγατέρα του Εφημερίου του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου Καρδίτσης π. Ηλία Καραχάλιου.

Μέσα σε λίγους μήνες από το γάμο τους χειροτονήθηκε Διάκονος (6-3-1960) και Πρεσβύτερος (21-5-1960) από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος Κύριλλο τον Α΄.

Όμως την χαρά της εκπληρώσεως του παιδικού του ονείρου να γίνει Κληρικός έμελε να την διαδεχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα η οδύνη του θανάτου της νεαράς Πρεσβυτέρας του Λυδίας η οποία κατά την διάρκεια του τοκετού απεβίωσε μαζί με το παιδάκι τους.

Έτσι μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο και στην ηλικία των μόλις 28 ετών, ο μακαριστός είχε βιώσει όλες τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες της ζωής του: γάμος-χειροτονία-χηρεία.

Μέσα από το καμίνι της δοκιμασίας όμως ο π. Δαμασκηνός βγήκε αλώβητος χάρη στην πίστη και την αγάπη του στο Θεό. Πορεύθηκε τον βίο που όρισε για εκείνον ο Θεός υπηρετώντας πιστά την Ιερωσύνη του την οποία με κάθε τρόπο διεφύλαξε ως κόρην οφθαλμού.

Σε σύντομο διάστημα από την χηρεία του για λόγους συναισθηματικούς και πνευματικούς και πάντοτε με την ευλογία του Επισκόπου του και την καθοδήγηση του πνευματικού του, ανεχώρησε από την Καρδίτσα και εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Οικοτροφείο της Αδελφότητος «ΖΩΗ» όπου ως λαϊκός Διευθυντής υπηρετούσε τότε ο φίλος του και μετέπειτα Άγιος και μαρτυρικός Επίσκοπος Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης (+1975).

Σε σύντομο χρονικό διάστημα και αφού πλέον μπορούσε να σταθεί καλύτερα στα πόδια του ανέλαβε τα καθήκοντα του οικονόμου και Εφημερίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής σχολής όπου και προχειρίστηκε Αρχιμανδρίτης το 1965, αφού προηγουμένως ενεγράφη στην Ιερά Μονή Κορώνης και έλαβε το όνομα (κατά την ρασοευχή) Δαμασκηνός.

Με την βοήθεια του προστάτου του Μητροπολίτη Χίου Παύλου (+1966) σπούδασε στην Θεολογική Σχολή του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι όπου και λειτουργούσε στις Εκκλησίες της Ρωσικής Διασποράς, γι’ αυτό και γνώριζε καλά την ρωσική γλώσσα.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διηκόνησε ως Κληρικός στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης όπου παρέμεινε μετά την ολοκλήρωση των σπουδών στην Γαλλία προς αναγνώριση, μετά από παρακολούθηση ορισμένων μαθημάτων και ανάλογες εξετάσεις, του πτυχίου του στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Από το έτος 1979 έως και την κοίμησή του διηκόνησε ως Εφημέριος, Πνευματικός και Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος – Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, όπου διακρίθηκε για τα πολλά χαρίσματα και τις αρετές του, αναλαμβάνοντας παραλλήλως από τον μακαριστό Μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κυρό Ιερόθεο και τα καθήκοντα του Γενικού Αρχιερατικού Επόπτου Αιγίνης.

Ο π. Δαμασκηνός είχε ένα μοναδικό τρόπο να συνδυάζει την ευγένεια με την ειλικρίνεια πράγμα αρκετά δύσκολο αφού η ειλικρίνεια πολλές φορές καταργεί την ευγένεια, η δε ευγένεια αντίστοιχα συχνά μεταποιείται σε μια υποκριτική και επίπλαστη έκφραση καλών τρόπων που είναι απόλυτα αποξενωμένη από την ειλικρίνεια.

Εκείνος πάντοτε διακριτικός ήξερε να επισημαίνει και το λάθος χωρίς όμως να προσβάλλει ή να υποτιμά, επιστρατεύοντας μία σπάνια ικανότητα αυτομεμψίας (έως αυτοσαρκασμού) που διέθετε.

Ιδιαίτερα φιλακόλουθος τελούσε με περισσή ιεροπρέπεια και ευλάβεια όλες τις Ιερές Ακολουθίες του νυχθημέρου (και μάλιστα κατά το αυστηρό Μοναστηριακό τυπικό της Μονής του Αγίου) αλλά η προσήλωσή του ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ήταν υποδειγματική.

Ως πνευματικός, με την διάκριση και την πραότητά του χαρακτήρα του ανέπαυσε χιλιάδες ψυχές που πέρασαν από το πετραχείλι του είτε ως Μοναχές και δόκιμες της Ιεράς Μονής ή και άλλων Μονών του νησιού είτε ως πνευματικά του παιδιά είτε ως προσκυνητές της Ιεράς Μονής στην Αίγινα.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί και η υποδειγματική του συμπεριφορά στην συναναστροφή του με την Ηγουμένη και τις Μοναχές. Πάντοτε κυριαρχούσε η σοβαρότητα και η ευγένεια, (ιδιαιτέρως δε προς την Ηγουμένη η χρήση του πληθυντικού αριθμού) έτσι ώστε να μη καλλιεργείται κλίμα εξοικειώσεως ή διχασμού της Αδελφότητος.

Όλα αυτά λειτουργούσαν σε συνδυασμό με την αποχή του από οποιαδήποτε ανάμειξή του στα εσωτερικά ή διοικητικά θέματα του Ιερού Ησυχαστηρίου.

Πάντοτε προετοιμασμένος και μόνον από χειρογράφου κήρυττε τον θείο λόγο μεταδίδοντας τις αλήθειες της πίστεως με τρόπο προσηνή, κατανοητό αλλά και βιωματικό.

Η πνευματική του καλλιέργεια ήταν πάντα σε προτεραιότητα, γι’ αυτό και συχνότατα έβρισκε ευκαιρίες εξομολογήσεως ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια.

Πολύ εύκολα δε χρησιμοποιούσε την φράση «συγχωρέστε με» ή «συγχώρα με», μη θέλοντας να παραμένουν εκκρεμότητες και υπόλοιπα στις εύθραυστες πολλές φορές διαπροσωπικές σχέσεις.

Ζούσε την χαρά της παρουσίας του Θεού στη ζωή του και την μετέδιδε σε όποιον βρισκόταν κοντά του γι’ αυτό και προσωπικά επεδίωκα να συναναστρέφομαι τον π. Δαμασκηνό, να συζητώ μαζί του και να διδάσκομαι από την καλοσύνη της ψυχής του, την απλότητα της καρδιάς του και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Είχε μια ιδιαίτερη αρχοντιά και μεγαλοπρέπεια που όχι μόνο δεν σε απωθούσε αλλά αντιθέτως σε είλκυε να τον συναναστρέφεσαι με χαρά.

Αισθάνομαι πως ό,τι κι αν πω γι’ αυτόν τον ευλογημένο και χαρισματικό άνθρωπο δεν θα είναι αρκετό να περιγράψει αυτό που έζησα κοντά του για περίπου 12 χρόνια.

Έχοντας όμως ζωντανή την ανάμνηση της φωτισμένης παρουσίας του στη ζωή μου και γνωρίζοντας την ιδιαίτερη πνευματική προετοιμασία που με επιμέλεια φρόντισε να κάνει πριν την κοίμησή του, έχοντας ενδεχομένως μια εσωτερική πληροφορία («Κύριος οίδε…»), είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι απολαμβάνει την μακαριότητα της Βασιλείας των Ουρανών μαζί με τον Αναληφθέντα Κύριό μας τον οποίο με αφοσίωση και συνέπεια υπηρέτησε, και τον Άγιο Νεκτάριο που τόσο αγάπησε.

Ας έχουμε την ευχή του και η μνήμη του ας είναι αιωνία!