MENU

Στη Λεωφόρο σε ζητώ...

Όταν Λεωφόρος και Θύρα 13 αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και έγιναν ποιήματα ή τραγούδια, με τις φωνές των Δημήτρη Μητροπάνου, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Ορφέα Περίδη να τα ερμηνεύουν και τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου να τα επενδύει...

Λεωφόρος και Θύρα 13 λοιπόν...

 Μια υπερήλικη κυρία η πρώτη, πλησιάζει έναν αιώνα ζωής και συνεχίζει. Γεννημένη το μακρινό 1922, έχει να διηγηθεί πάρα πολλά από τη μακρόχρονη παρουσία της στο κέντρο της Αθήνας. Έχει βιώσει παγκόσμιους και εμφύλιους πολέμους, δικτατορία, κρίσεις. Τα χρόνια της δεν θέλει και δεν μπορεί να τα κρύψει. Δεν ντρέπεται όμως γι' αυτά. Τα γηρατειά άλλωστε δεν είναι ντροπή, είναι παράσημα. Στέκει πάντα αγέρωχη και αρχοντική, αν και τα τελευταία χρόνια έχει θυμώσει με κάποιους που επιθυμούν να την οδηγήσουν πρόωρα στον τάφο. Αμ δε! Για εκείνη, ο μοναδικός τάφος, τον οποίον αναγνωρίζει και δέχεται αδιαμαρτύρητα, είναι ο Τάφος του Ινδού. Ο πρωτότοκος γιος της που γεννήθηκε το 1960...

Η δεύτερη κυρία, αρκετά μικρότερη, δηλώνει ως επίσημο έτος γέννησης το 1966, όμως, μάλλον κρύβει τα χρονάκια της. Λέγεται ότι πρωτοάνοιξε τα μάτια της κάπου στη δεκαετία του 1950. Τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται όσοι έζησαν τότε, με αυτούς οι οποίοι μεταγενέστερα ερεύνησαν το όλο θέμα να συμφωνούν. Και οι δύο είναι οι παλαιότερες στο είδος τους. Έννοιες αλληλένδετες, σχεδόν αδερφικές. Η μια στηρίζει διαχρονικά την άλλη. Η Θύρα 13, ο μοναδικός ίσως θεματοφύλακας της Λεωφόρου, την υπερασπίζεται σθεναρά. Ως αντάλλαγμα, η Λεωφόρος στεγάζει τα μέλη της, τα οποία με τη σειρά τους την προσέχουν ως κόρη πράσινου οφθαλμού...

Θύρα 13 και Λεωφόρος...

Ενέπνευσαν, εμπνέουν και θα εμπνέουν όποιον έχει το Τριφύλλι στην καρδιά και στο μυαλό. Όπως ενέπνευσαν το 1977 τον Γιώργο Χατζηνάσιο να γράψει τη μουσική για το πανευρωπαϊκά πετυχημένο «Μάθημα Σολφέζ». Ο διάσημος συνθέτης είχε ως ακουστικό ερέθισμα τα τραγούδια των φίλων του Τριφυλλιού, όπως θα αποκαλύψει αρκετά χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του.

Ενέπνευσαν όμως, επίσης, ανθρώπους εκτός Παναθηναϊκού ή ακόμα και εκτός αθλητισμού. Πέρα από συνθήματα και ύμνους, τη Λεωφόρο και τη Θύρα 13 θα τις βρει κανείς σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ποιητικές συλλογές, καθώς και σε μουσικά κομμάτια που άφησαν εποχή και σιγοτραγουδήθηκαν απ' όλες τις ηλικίες...

«Στη Λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια», τραγούδησε για πρώτη φορά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1991, σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Όχι σε οποιαδήποτε λεωφόρο, αλλά στη Λεωφόρο. Ένα κεφαλαίο γράμμα κάνει τη διαφορά. Ποτέ άλλοτε μια λεωφόρος δεν αγαπήθηκε τόσο όσο εκείνη. Καμία άλλη λεωφόρος, ούτε η Κηφισιάς, ούτε η Βουλιαγμένης, ούτε η Συγγρού, δεν θα γίνει ποτέ η «Λεωφόρος». «Κι από το στέκι μας περνάω το παλιό...» Μεταξύ της Λεωφόρου και της Βικτώριας, στον αριθμό 115, στεγάζεται εδώ και αρκετά χρόνια το στέκι των οπαδών του Παναθηναϊκού. Λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο, πάντα επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εκεί που τα φανάρια ανάβουν μόνο πράσινο...

«Πορεύσου όπου δεν πατεί η άμαξα, να μην ακολουθείς τα χνάρια άλλων, ούτε και την πλατιά λεωφόρο, αλλά δρόμους ασύχναστους, κι ας είναι η πορεία σου στενή», θα γράψει ο Καλλίμαχος τον 2ο αιώνα π.Χ. Στο ίδιο πνεύμα και ο Ορφέας Περίδης (σε στίχους Κώστα Θεοδωρόπουλου), το 1993:

«Ποτέ από τη λεωφόρο,
πάντοτε απ’ την ατραπό
περνά ο δρόμος που
οδηγεί στο σ’ αγαπώ.

Στο δρόμο για το φέγγον όρος
εθελουσίως ασκητές.
Έτσι γ..εί η Λεωφόρος.
Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...»

Ποιητές και ασκητές είναι δύο κατηγορίες που ευδοκιμούν ιδιαίτερα στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Αθλητές, προπονητές, παράγοντες και απλοί φίλαθλοι, οι οποίοι επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της ατραπούς, που αφιέρωσαν ώρες, μέρες, χρόνια, δεκαετίες και άλλοτε την ίδια τη ζωή τους ακόμα, για τον Σύλλογο Μεγάλο. Εθελουσίως, δίχως να ζητήσουν αντάλλαγμα. Άλλοι εμφανώς και άλλοι αφανώς. Μικροί ήρωες της παναθηναϊκής μας καθημερινότητας... Αν κάνεις μια βόλτα στα έγκατα της Λεωφόρου, στις αίθουσες τμημάτων του Ομίλου, θα βρεις αρκετούς από αυτούς να είναι...

...«Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Τι και αν το είπε ένας βαμμένος Ολυμπιακός, όπως ο αθάνατος Δημήτρης Μητροπάνος ,σε στίχους πάλι του Άλκη Αλκαίου το
1996; Το κομμάτι αυτό έχει άμεση σχέση με τη Θύρα 13 . Όπως διηγείται ο Θάνος Μικρούτσικος:

«Όσον αφορά το άλλο δίστιχο “Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί και γελασμένοι”, μου είπε ο Αλκαίος που
μένει κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας πως, μετά τις δύο διαδοχικές ήττες -τώρα γίνανε και τρεις-  του Παναθηναϊκού στην έδρα του, είδε το εξής περνώντας, από διανοούμενο της Θύρας 13 υποθέτω, απευθυνόμενος στον Βαρδινογιάννη : “Στα τρελά μας όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί και γελασμένοι - Θύρα 13”».

Πόσες φορές «γελάστηκαν» οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, αλήθεια; Πάντα όμως παραμένουν γελαστοί. Και γιατί όχι; Έχουν άλλωστε την τύχη να υπηρετούν τον πρώτο, τον καλύτερο, τον «Μεγάλο και Τρανό». Όσο υπάρχουν εκείνοι θα
υπάρχει και ο Παναθηναϊκός. Και όσο υπάρχει ο Παναθηναϊκός εκείνοι θα συνεχίζουν να τραγουδούν και να γράφουν...

«Στιχάκια που δεν πρόλαβα να κάνω για ζωή
αιμάτινη κλωστή
θα τρέχουν απ' το στόμα μου
κι από την τρύπια τσέπη μου
χιλιάδες αποκόμματα της Θύρας 13».

(Κατερίνα Γώγου, «Ξύλινο Παλτό», 1982)

αΘΑΝατΟΣ...

Σημ.: Tο παραπάνω κείμενο συμπεριλαμβάνεται στις 160 παναθηναϊκές ιστορίες του βιβλίου «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160», (2019) των Ανδρέα Οικονόμου και Αριστοτέλη Μπενόγλου.

«Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - Θύρα 13»