Σε πενήντα χρόνια, προφανώς δεν θα ζω. Εύχομαι απ’ την καρδιά, τότε ν’ απολαμβάνουν τα καλά γεράματά τους οι συντελεστές του εφετινού επιτεύγματος του ΠΑΟΚ. Γιατί υπολογίζω ότι κάπου τόσο, ίσαμε μισόν αιώνα, θα τους πάρει μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι έκαναν, από Αύγουστο σε Μάιο, όλη αυτή τη σεζόν. Να συνειδητοποιήσουν την πλήρη διάσταση.
Ο ΠΑΟΚ θα ξαναπάρει πρωταθλήματα, ο ΠΑΟΚ θα ξαναχάσει πρωταθλήματα, ο ΠΑΟΚ θα παίξει σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά καμία χρονιά στο εξής, δεν θα είναι ίδια. Ο,τι άλλο και να συμβεί στην καριέρα και στη ζωή τους, πάντοτε θα έχουν το 2018-19. Μια χρονιά, μοναδική. Τίποτα δεν θα μοιάζει, με αυτό. Απαθανάτισαν τους εαυτούς τους. Εχτισαν τον εφεξής, άρρηκτο στον χρόνο, δεσμό τους. Απαθανάτισαν το γκρουπ.
Ο Γκουερίνο Νέτο ακόμη μιλάει, 43 χρόνια μετά, για «το γκολ του πρωταθλήματος» με την ΑΕΚ στην Τούμπα το ’76. Ο Ράντε Πάπριτσα έχει τη δική του, ξεχωριστή θέση στη λαϊκή μυθολογία για το γκολ με τον Παναθηναϊκό τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου στο Ολυμπιακό Στάδιο, ένα γκολ που σήμανε την επίθεση προς το τρόπαιο, το ’85.
Οι σημερινοί, να τους…προετοιμάσω, Βιεϊρίνια και λοιπούς, θα δώσουν αμέτρητες συνεντεύξεις για το 2018-19. Θα συμμετέχουν σε ντοκιμαντέρ, σε αφιερώματα, σε ταινίες για το 2018-19. Θα τους καλούν, σε εκδηλώσεις για το 2018-19. Θα τους τιμούν για το 2018-19, εσαεί. Θα παρελαύνουν στις γιορτές, επόμενων πρωταθλημάτων. Θα ‘ναι, στο βάθος του χρόνου, οι Invincibles του ΠΑΟΚ. Κάτι το πολύ διαφορετικό. Απ’ ο,τιδήποτε άλλο.
Η ιστορία τους, θα είναι αναφορά και έμπνευση για ΠΑΟΚτσάκια που σήμερα δεν έχουν γεννηθεί καν. Από τους εν ζωή φίλους του Παναθηναϊκού αν το σκεφτούμε, οι λίγοι είναι που βίωσαν και θυμούνται το 1963-64. Οι πολλοί το άκουσαν. Το διάβασαν. Το έμαθαν. Ολοι, όμως, το ξέρουν. Μνημονεύουν (…κι ας μη μπορούν ν’ αναγνωρίσουν, στον δρόμο ή σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της εποχής) τον Παπουλίδη, τον Παπαεμμανουήλ, τον Καμάρα, τον Παπουτσάκη, τον Σούρπη, τον Δομάζο, τον Πανάκη, τον Ανδρέου, τον Λουκανίδη, τον Οικονομόπουλο. Τον Μπόμπεκ που ήλθε απ’ τη Γιουγκοσλαβία κι έφερε, μετά το 4-2-4, την «επανάσταση» του 4-3-3.
Το 24-6-0 εκείνης της περιόδου. Ψάχνουν στα κιτάπια, περισσότερο κι απ’ τις 24 νίκες, ποιες ήταν οι έξι ομάδες που κατάφεραν ν’ αποσπάσουν ισοπαλία. Ο Ολυμπιακός κι ο Ηρακλής, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Και τέσσερις, στην περιφέρεια. Ο Παναιγιάλειος, η Δόξα Δράμας, η Νίκη Βόλου, ο Ολυμπιακός Χαλκίδας. Όπως θα λένε σε πενήντα χρόνια (για το 2018-19) ο Ατρόμητος, η ΑΕΚ, ο Αρης, η ΑΕΛ.
Κοντά στον ΠΑΟΚ ο Ολυμπιακός, από 3ος και καταϊδρωμένος πέρυσι, στο μόλις +1 από τον 4ο Ατρόμητο, εφέτος μέτρησε +18 πόντους. Το πολύ καλύτερο ποδόσφαιρό του, έφερε τους πολύ καλύτερους αριθμούς του. Οι 75 βαθμοί, πολλές χρονιές θα του ήταν (υπερ)αρκετοί για να είναι 1ος. Το τελευταίο πρωτάθλημα να θυμίσω, πρόπερσι, το πήρε με 67. Εχει πάρει δύο πρωταθλήματα με 73, έχει πάρει δύο πρωταθλήματα με 71, έχει πάρει τρία πρωταθλήματα με 70, έχει πάρει πρωτάθλημα με 65.
Το δίπολο είναι εμφανές, στο προβλέψιμο μέλλον. Η ΑΕΚ, σε μια κατηγορία μονάχη, απέχει παρασάγγας (πίσω) από ΠΑΟΚ/Ολυμπιακό και επίσης παρασάγγας (μπροστά) απ’ το υπόλοιπο καραβάνι. Ο Παναθηναϊκός, δεν έχει στον ορίζοντά του κάποιον γρήγορο δρόμο για να ξεφύγει (προς τα εμπρός) από το level Ατρόμητου/Αρη. Οδηγούμαστε ολοταχώς, σε καταστάσεις τύπου Λίβερπουλ/Μάντσεστερ Σίτι. Είναι η «άλλη ανάγνωση» των αριθμών Ολυμπιακού/ΠΑΟΚ. Η μεσαία τάξη, η σπονδυλική στήλη του πρωταθλήματος, έχει σακατευτεί.
Το επίπεδο, χαμηλώνει. Εάν αυτός ο Πανιώνιος μπορεί και βγαίνει «με τα ψέματα» 6η ομάδα της Σούπερ Λιγκ, αυτό είναι εξαιρετικό για τον Πανιώνιο και σχεδόν απελπιστικό για τη Σούπερ Λιγκ. Αλλά πάλι «αυτός ο Πανιώνιος» έβγαλε μες στη σεζόν, κι έστειλε ως την Εθνική, Μασούρα/Ντούρμισαϊ. Οι άλλοι μικροί απ’ άκρου εις άκρον της χώρας, τι έβγαλαν;
