Ο αμερικανικός στρατιωτικός μηχανισμός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπό του, το Κογκρέσο αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων και επιβάλλει κυρώσεις στη χώρα του, αλλά ο Tραμπ θεωρεί τον Ερντογάν φίλο του και σύμμαχό του: κι ας μη συμφωνεί με την πρόθεσή του να αγοράσει πυραύλους από τη Ρωσία.

Ο Εμανουέλ Μακρόν τον θεωρεί επικίνδυνο, δεν κατάπιε την επίθεσή του εναντίον των κούρδων μαχητών στη Συρία και δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι την απειλή του ότι θα γεμίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες και τζιχαντιστές. Ο Ερντογάν είναι πίσω κι από την έκρηξη του γάλλου προέδρου στο περιοδικό Economist, όπου μίλησε για τον «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ και εξέφρασε την αμφιβολία του για την ισχύ του άρθρου 5 που προβλέπει αυτόματη αλληλεγγύη των κρατών-μελών σε περίπτωση που ένα από αυτά δεχθεί επίθεση. Αλλά ο Τραμπ τον προστατεύει: κι ας τον προειδοποιεί την ίδια στιγμή ότι αν ξεπεράσει τα όρια θα διαλύσει την οικονομία του.

Ο αμερικανός πρόεδρος δέχθηκε χθες στον Λευκό Οίκο έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεται πολλά γνωρίσματα: είναι και οι δύο αυταρχικοί, νάρκισσοι και περιφρονούν πλήρως τις συμμαχίες τους. Ο Ερντογάν τού αρέσει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οπως είπε χθες, καταλαβαίνει τα προβλήματα της χώρας του. Αν ήταν στο χέρι του, θα του έδινε τον Γκιουλέν πεσκέσι. Στη στενή αυτή σχέση, βέβαια, έχει παρεισφρήσει εσχάτως ένας τρίτος, του ιδίου φυράματος κι αυτός, ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Αίφνης ο Ερντογάν πιέζεται για το ποιον θα ικανοποιήσει. Αλλά στο τέλος όλα θα λυθούν, μεταξύ αυταρχικών υπάρχει κατανόηση.