Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

/

Η Γλυφάδα της Πάτρας, με τις επαύλεις, την ωραία θάλασσα και τις καφετέριες-Τι απέμεινε στα σημερινά Πελεκανέικα...

Η Γλυφάδα της Πάτρας, με τις επαύλεις, τ...
Παπαδάκου Γωγώ
[email protected]

Ήταν παλιά ένας εξαιρετικός τόπος αναψυχής των επιφανών και πλούσιων πολιτών

Η Γλυφάδα των Πατρών, η παραλία μετά τον Αϊ Διονύση και προς το Βορρά, ήταν από παλιά ένας εξαιρετικός τόπος. Και ήταν αγαπημένο μέρος επιφανών συμπολιτών που αποφάσισαν να χτίσουν εκεί τα σπίτια τους.

Οι ιστορικές επαύλεις επιφανών πολιτών στη Γλυφάδα Πατρών - Η κατεδάφισή τους άλλαξε ολοκληρωτικά την περιοχή

Η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική.

Διακρίνονται τρεις βίλες, σε πλάνο του 1939.

Οι τέσσερις επαύλεις που βρίσκονταν, μια άλλη εποχή, στην Ηρώων Πολυτεχνείου

Οι τέσσερις επαύλεις που βρίσκονταν, μια...

Οι τέσσερις επαύλεις που βρίσκονταν, μια άλλη εποχή, στην Ηρώων Πολυτεχνείου

Η πρώτη βίλα, στα δεξιά της φωτογραφίας, αναφέρεται ως βίλα (του σταφιδέμπορα Αρθουρ) Μόρφι στο βιβλίο «Η Πάτρα στις αρχές του 20ού αιώνα μέσα από γυάλινες φωτογραφικές πλάκες», που περιλαμβάνει αρχεία της οικογένειας Μόρφι, και στην οποία κατοικούσαν το 1921. Το 1952 περιήλθε στην κατοχή της οικογένειας Αγγελόπουλου.

Την αγόρασε ο Ευάγγελος Αγγελόπουλος, ναυτιλιακός πράκτορας, και ιδιοκτήτης των κινηματογράφων «Ελίτ» και «Αλάμπρα». Ο γιος του Σπύρος, την αναφέρει ως έπαυλη Σταυρουλόπουλου και όχι ως Μόρφι.

Μοναδικό πλάνο της περιοχής, το 1925. Πίσω από τους τρεις περαστικούς στο κτήμα, προφανώς οικογένεια, που στέκονται δίπλα στο κεντρωμένο δένδρο, διακρίνεται βοηθητικό -τότε- κτίσμα της «Μάμος ΑΕ» και που σήμερα στεγάζει το «Patras Youth Hostel» και στο βά

Μοναδικό πλάνο της περιοχής, το 1925. Πί...

Μοναδικό πλάνο της περιοχής, το 1925. Πίσω από τους τρεις περαστικούς στο κτήμα, προφανώς οικογένεια, που στέκονται δίπλα στο κεντρωμένο δένδρο, διακρίνεται βοηθητικό -τότε- κτίσμα της «Μάμος ΑΕ» και που σήμερα στεγάζει το «Patras Youth Hostel» και στο βά

Δίπλα της, η μεσαία δηλαδή, χάθηκε πολύ πρόωρα, μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από βομβαρδισμούς των Γερμανούς, ενώ μερικοί υποστηρίζουν πως ανατινάχθηκε από αντάρτες. Στέγαζε το Βρετανικό Προξενείο και εξ αυτού του λόγου ήταν πιο γνωστή ως βίλα Μόρφι (ο σταφιδέμπορας Μόρφι ήταν πρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας στην Πάτρα).

Το οικόπεδό της, κόπηκε στη μέση για να διανοιγεί η οδός Πέντε Πηγαδίων που κατέληγε μπροστά στη θάλασσα σε έναν στρογγυλό, μικρό, τρόπον τινά, μόλο. Ανήκε παλαιότερα στον Αμερικανό πρόξενο Χόιλαντ.

Η τρίτη βίλα, στα αριστερά της φωτογραφίας, αγοράστηκε από την οικογένεια Πάσκουα ή σε κάθε περίπτωση περιήλθε στην κατοχή της. Ηταν ιδιοκτησίας της οικογένειας Ντέιβις.

Στέγαζε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 το στρατολογικό γραφείο της Πάτρας.

Στο βάθος μέσα στα πεύκα, μόλις διακρίνεται μία ακόμα έπαυλη, η έπαυλη Μπρίγκφιλδ κατά μερικούς αναφέρεται -λανθασμένα και ως έπαυλη Σταυρουλόπουλου. Η έπαυλη αυτή, μέχρι τα «τελειώματά» της ήταν η έδρα της Λέσχης Αξιωματικών Αεροπορίας, ήταν δηλαδή στη διαχείρισητης Βασιλικής Αεροπορίας.

H έπαυλη Μπίρκφελδ, το 1968, στα τελειώματά της. (αρχείο Αλέξη Γκλαβά)

H έπαυλη Μπίρκφελδ, το 1968, στα τελειώμ...

H έπαυλη Μπίρκφελδ, το 1968, στα τελειώματά της. (αρχείο Αλέξη Γκλαβά)

H είσοδος της έπαυλης Μπίρκφελδ

H είσοδος της έπαυλης Μπίρκφελδ

H είσοδος της έπαυλης Μπίρκφελδ

Aκόμα ένα πλάνο της έπαυλης, που είχε το ισόγειο μέρος και δύο ορόφους

Aκόμα ένα πλάνο της έπαυλης, που είχε το...

Aκόμα ένα πλάνο της έπαυλης, που είχε το ισόγειο μέρος και δύο ορόφους

Γνώριμη, στους σημερινούς 60άρηδες εικόνα μιας άλλης εποχής

Γνώριμη, στους σημερινούς 60άρηδες εικόν...

Γνώριμη, στους σημερινούς 60άρηδες εικόνα μιας άλλης εποχής

Θυμίζουμε ότι σήμερα, λίγα μέτρα πιο πέρα, στη διασταύρωση της Ηρώων Πολυτεχνείου με την οδό Τερψιθέας, εδρεύει η Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Πατρών. Ηταν η μόνη με ένα σπουδαίο κήπο, όλες οι προηγούμενες είχαν μερικά πεύκα.

Ηταν πιστό αντίγραφο της του κτιρίου που σήμερα στεγάζει το ξενοδοχείο «Residence del mare» στην Τεργέστη, κτίριο που κατασκευάστηκε το 1801.

To «Residence del mare» στην Τεργέστη, αντίγραφο του οποίου ήταν η βίλα Μπίρκφελδ

To «Residence del mare» στην Τεργέστη, α...

To «Residence del mare» στην Τεργέστη, αντίγραφο του οποίου ήταν η βίλα Μπίρκφελδ

Στη θέση της, ο Γιώργος Αναστασόπουλος, της γνωστής οικογένειας των βιομηχάνων (εριουργία Αναστασόπουλου εκεί όπου είναι το ΙΚΑ Αγίου Αλεξίου), οικοδομεί με δικά του σχέδια το MOREAS HOTEL» (1969, έναρξη λειτουργίας 26-10-1974).

Ηταν αρχιτέκτονας, με σπουδές στη Λοζάνη, προσω πική επιλογή του Βασιλιά Χαϊλέ Σελασιέ Α’ (1892-1975) πρώην αυτοκράτορος της Αιθιοπίας.

Θυμίζουμε πως ο Λυκούργος Λυκούργου Σταυρουλόπουλος γεννήθηκε το 1896 (Αροάνια) και πέθανε το 1951 στην Πάτρα. Εγινε μέλος της Γυμναστικής Εταιρείας Πατρών το 1920, σε ηλικία μόλις 24 ετών και ήταν πρόεδρος της το 1923.

 

Δεκάδες παιδιά μεγάλωσαν και έπαιζαν σε κείνη την παραλία.

Παιχνίδια στον «Διόνυσο» και κρυφτό στα βράχια της Γλυφάδας!! Στο τέρμα της Πέντε Πηγαδίων με σκαλάκια να κατεβαίνουν στη θάλασσα! Εκεί όπου για χρόνια δέσποζε ο «Διόνυσος» (ακριβώς στο φανάρι), ίσως η ομορφότερη καλοκαιρινή ντίσκο, συμφερόντων κάποτε του διαιτητή ποδοσφαίρου Λευτέρη Φιλιππίδη και του Σπύρου Τσουπιά.

Μέχρι την εκβολή του Μείλιχου, όπου στο νότιο κομμάτι ήταν - είναι το «Ρόδον» και απέναντι ακριβώς η ντισκοτέκ «John Paps’» της οικογένειας Παπαγιαννόπουλου, πριν ανοίξει η χειμερινή στην Αγίου Ανδρέου και μετονομαστεί σε «Disco Room».

 

Γλυφάδα Πατρών τη δεκαετία του '70

Γλυφάδα Πατρών τη δεκαετία του '70

Γλυφάδα Πατρών τη δεκαετία του '70

Η περιοχή της Γλυφάδας ονομάζεται πλέον από τους περισσότερους και «Πελεκανέικα» από την καφετέρια «Πελεκάνος» που λειτούργησε εκεί. Τέλη δεκαετίας ‘70, η διάνοιξη της Ηρώων Πολυτεχνείου και η οικιστική άνθησηδημιουργούν νέα δεδομένα. Ο «Μωρέας» δεν ήταν πια μόνοςτου. Η λειτουργία του «Πελεκάνου» αλλάζει τα δεδομένα. Ακολουθούν κι άλλα μαγαζιά, «La cite», «Αγγγελόπουλος», «Cavo doro» η περιοχή γίνεται «must» και παραμένει ακόμα, ως προς την απόλαυση του καφέ

Οσο και αν φαίνεται αδιανόητο στους νεότερους, η ακτή από εκεί όπου σήμερα είναι το ξενοδοχείο «Αστήρ» μέχρι τον δρόμο που κατεβαίνει από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, τη Nόρμαν, ήταν γεμάτη μικρά βραχάκια και τραπεζάκια από τα καφενεδάκια που σέρβιραν δίπλα στο κύμα καφέδες, γκαζόζες και ούζο. Το αγαπημένο μου σημείο ήταν εκεί που η Καρόλου συναντάει τη θάλασσα, γιατί τα βραχάκια ήταν γεμάτα από πράσινα φύλλα φυκιών, επάνω στα οποία κυκλοφορούσαν μικρά βατραχάκια!

Η συνέχεια όμως της παραλιακής… Ριβιέρας της Πάτρας, επιφύλασσε μια ακόμη, υψηλότερου επιπέδου, ψυχαγωγία και αυτό γιατί πλέον μπαίναμε στη μαγική ζώνη της Γλυφάδας, που βρισκόταν στα πόδια του σταθμού του τρένου του Αγίου Διονυσίου.

Εκείνη την εποχή, υπήρχε μια σειρά από υπαίθρια καφενεδάκια - παράγκες με τραπέζια και καρέκλες απλωμένα στην άμμο.

Τραπεζάκια και ψάθινες καρέκλες στην άμμο, ένα φλιτζάνι για ελληνικό / τούρκικο καφέ, μια τσάντα κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου πάνω στο τραπέζι. Ηλιόλουστη μέρα, τον χειμώνα του 1954, με την παρέα να λιάζεται στη θάλασσα, φορώντας μάλλινα παλτά

Τραπεζάκια και ψάθινες καρέκλες στην άμμ...

Τραπεζάκια και ψάθινες καρέκλες στην άμμο, ένα φλιτζάνι για ελληνικό / τούρκικο καφέ, μια τσάντα κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου πάνω στο τραπέζι. Ηλιόλουστη μέρα, τον χειμώνα του 1954, με την παρέα να λιάζεται στη θάλασσα, φορώντας μάλλινα παλτά

Το καϊκάκι που πήγαινε στην Τερψιθέα, όπου υπήρχε και κτίριο «Λουτρών Τερψιθέας» ήταν ο κλασικός τρόπος για να πας σε εκείνο το... εξωτικό για την εποχή σημείο, πληρώνοντας στον βαρκάρη ένα πολύ μικρό ποσό. Εναλλακτικά, για τους ρομαντικούς ή τους έχοντες οικονομική στενότητα, υπήρχε η δυνατότητα διά της παραλιακής «οδού» δωρεάν (δηλ. με τα πόδια!). Η ρομαντικότατη παραλιακή διαδρομή ξεκινούσε από τη Γλυφάδα (κάτω από τον σταθμό του τρένου στον Αγιο Διονύση), περνούσε μπροστά από τη βίλα Σταυρουλόπουλου (μεταγενέστερα «Μωρέας») που την έβρεχε το κύμα και κατέληγε στην Τερψιθέα. Εκεί ως αποδυτήρια μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει τις καλαμιές της παραλίας.

Δύο καινούρια τεχνολογικά θαύματα όμως ήταν εκείνα που τράβαγαν σαν μαγνήτης τους πελάτες και ξετρέλαιναν τους πιτσιρικάδες, τα όμορφα εκείνα καλοκαιρινά βράδια.

Το πρώτο ήταν το... αυτόματο (πορσελάνινο παρακαλώ), μαγικό (στα παιδικά μάτια) καπάκι που είχαν οι... γκαζόζες και που άνοιγε από ένα είδος συρμάτινου μοχλού με μια επιτήδεια κίνηση, που συνήθως μόνον ο πατέρας της οικογένειας μπορούσε να κάνει.

Το δεύτερο ήταν τα μεγάφωνα των μαγαζιών που υπήρχαν επάνω σε ξύλινες κολόνες και μετέδιδαν από γραμμόφωνα, τραγούδια όπως το «Καπετάνιε χαμογέλα» κ.λπ. Εννοείται ότι το κάθε μαγαζί έβαζε τα δικά του τραγούδια και φυσικά γινόταν ένας ηχητικός χαμός, αλλά ποιος νοιαζόταν για τέτοιες λεπτομέρειες, αφού τόσο ο πόλεμος όσο και ο εμφύλιος ήταν ήδη μια κακή ανάμνηση και πλέον τα χαμόγελα περίσσευαν, αφού η καινούργια Ελλάδα υποσχόταν σε όλους μια καλύτερη ζωή.

Το μαγαζί πάντως με τη μεγαλύτερη πελατεία ήταν το πρώτο στη σειρά, ο περίφημος (και πρωτόγονος ακόμη εκείνο τον καιρό) «Βάζουρας».( Αφήγηση του Σπύρου Κούλη στο facebook.com/groups/patrasmemories).

*Με στοιχεία και φωτογραφίες από αφιέρωμα του Τάσσου Σταθόπουλου.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Ειδήσεις