Νίκος Καραθάνος : "Είναι καλό αυτό που σκέπτεσαι το πρωί να πεθαίνει το βράδυ"

Λίγες ημέρες πριν έρθει στην Πάτρα, η παράσταση «Νεφέλες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Ρωμαϊκό Ωδείο, συναντώ το Νίκο Καραθάνο ο οποίος ενσαρκώνει το Σωκράτη.

Η απόσταση εκμηδενίζεται - μιας και βρίσκεται στην Κρήτη -, αυτό το οφείλουμε στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπέλ που ανακάλυψε το τηλέφωνο και μέσω αυτού μας προσέφερε τη μαγεία´ να ακούμε τη φωνή του άλλου. Ο Νίκος έχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει στην αξία του έργου για το οποίο  μας μιλά και όχι μόνο.

Το ταξίδι συνεχίζεται με την αλλαγή, τη μεταμόρφωση που μπορεί να σου προσφέρει ένας ρόλος, μέχρι το σήμερα και στο κατά πόσο μπορούμε να το αλλάξουμε. Λίγο πριν κλείσουμε αναφερόμαστε στην ελπίδα που έχει ο νέος άνθρωπος και τέλος στο λόγο που θα μας ανήκει πάντα….   

Θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση και πως βιώνετε τη μεταμόρφωση τόσο τη δικιά σας, όσο και των υπολοίπων συμπρωταγωνιστών σας;  

Μια παράσταση είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, ξεκινάς να την κάνεις και σε μεταμορφώνει η ίδια η παράσταση. Διαπραγματεύεσαι ένα θέμα όπως τώρα στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, που είναι μια πολύ περίεργη κωμωδία με ένα φοβερό φινάλε κατ’ έμε. Με έναν άνθρωπο που έχει μπλέξει σε χρέη και προσπαθεί να ξεμπλέξει, οπότε επισκέπτεται το Φροντιστήριο του Σωκράτη για να βρει τη λύση του, στο τέλος καταλήγει να του βάλει φωτιά. Το φινάλε είναι τραγικό και μάλιστα τραγικότατο για μια κωμωδία.

Τώρα πόσο μας αλλάζει μια παράσταση που συμμετέχουμε σε αυτήν, ξέρετε αυτά συμβαίνουν ξαφνικά, υπηρετείς αυτό που πρέπει να κάνεις και μια μέρα συνειδητοποιείς, πως κάτι που έχει εισχωρήσει μέσα σου σε αλλάζειµ λίγο μεταμορφώνεσαι σε πεταλούδα χωρίς να το καταλάβεις, αλλά όταν το καταλάβεις τελειώνει η ζωή σου, είναι μια εφήμερη διαδικασία….   

Εάν ο Στρεψιάδης προσπαθεί να απαλλαγεί από τα χρέη του, εμείς βιώνοντας την κρίση πιστεύετε ότι συνειδητοποιήσαμε τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ;    

Όσον αφορά τον Στρεψιάδη και εάν συνειδητοποιεί τα λάθη του, είναι πεντακάθαρο στο έργο ότι έχει αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Σήμερα δεν ξέρω εάν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί π.χ. όταν βλέπω ανθρώπους να φιλάνε τα χέρια πολιτικών που ήταν υπεύθυνα για την κρίση και να τους λατρεύουνε ακόμα, έχω πολλές αμφιβολίες εάν έχουμε επίγνωση τι έχει γίνει. Με έχει προβληματίσει και εμένα αυτό, δεν είμαι αισιόδοξος, δεν έχω καμία ελπίδα ότι κάτι αλλάζει, απλώς κάτι ταράζεται μέσα μας, θα το δείξει το μέλλον, οπότε δεν είμαι μάντης.

Είναι ένα πραγματικό έργο, αφορά μια κοινωνία που σκέπτεται, μια αθηναϊκή κοινωνία σκεπτόμενη που παλεύει να μάθει και να λειτουργήσει το πνεύμα της.

Δεν νομίζω ότι συμβαίνει εύκολα κάτι παρόμοιο σε εμάς, στη ζωή που ζούμε.  Δεν υπάρχει ένας σκοπός, δεν έχουμε ανακαλύψει έναν τρόπο να ζήσουμε, ένα εργαλείο για να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε το σήμερα. Κάτι αντίστοιχο δεν το βλέπω, οπότε ίσως τείνω να πω ότι ήταν μια πιο υψηλή κοινωνία η τότε από την σημερινή… 

Στην παράσταση οι Νεφέλες, έρχονται να κηρύξουν την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της λογικής και την επιστροφή σε μια χαμένη πνευματικότητα. Ο σημερινός άνθρωπος μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά τα δύο, αλλά και να ανακαλύψει ξανά τη χαμένη ταυτότητα του;

Βασικά στις Νεφέλες του Αριστοφάνη αποκαλύπτεται ένας κόσμος πιθανοτήτων. Στη ζωή υπάρχουν τόσες πολλές πιθανότητες και δυνατότητες, δεν ξέρεις τι να διαλέξεις.

Αυτό  από τη  μια πλευρά για έναν νέο άνθρωπο είναι μαγικό∙ γιατί εμπεριέχει το γιατί όχι, γιατί όχι να μην αλλάξουμε τη ζωή μας, τον κόσμο που ζούμε, τον τρόπο σκέψης μας, το αύριο να είναι καλύτερο, να ξεπεράσουμε τη σκοτεινιά του παρελθόντος.

Όλα αυτά είναι ανοιχτά μπροστά στον άνθρωπο, οι αρχαίοι το φιλοσοφούσαν, το σκεφτόντουσαν. Εμείς είμαστε αρκετά συντηρητικοί μπροστά τους, γιατί το καταλαβαίνουμε ίσως όταν μεγαλώνουμε, που είναι αναπόφευκτό πια το να μην φιλοσοφείς.

Αυτό το πράγμα, ένα νέο παιδί να μπορεί να νιώθει ότι του ανοίγεται ο κόσμος, ο κόσμος πάντα θα είναι κόσμος με χιλιάδες πιθανότητες, εμείς διαλέγουμε εάν θα τον ζήσουμε με τα μάτια ανοικτά….    

Στην εποχή της εικόνας και της αποσιώπησης του λόγου, ποια πιστεύετε ότι είναι η δύναμη του Θεάτρου σήμερα;

Υπάρχει ένας νόμος φυσικός με κάτι που φθάνει στο pick του και κατόπιν στο ζενίθ του αρχίζει να αλλάζει, ακόμα και να καταρρέει. Αυτό συμβαίνει συνέχεια στον κόσμο, σε πάρα πολλούς πολιτισμούς. Είμαστε σε μια εποχή εικόνας, όσο συμβαίνει αυτό, όσο φουντώνει, τόσο συμβαίνει και το ανάποδό του.

Η δύναμη του λόγου όσο κρυφή και να είναι, γιγαντώνεται και συνοδεύει την εικόνα. Θα ήτανε άδικο να πάρουμε τη μεριά του ενός ή του άλλου, θα ήταν στενόμυαλο να βγάζουμε αποφθέγματα ότι συμβαίνει αυτό. Ακόμα και με το κινητό που μιλάμε αρκετές φορές το παρακάνουμε, το μισούμε, το αγαπάμε, αλλά μας εξελίσσει, μας πάει μπροστά, έτσι συμβαίνει σε όλα.

Είναι καλό αυτό που σκέπτεσαι το πρωί να πεθαίνει το βράδυ, ώστε να ξημερώνει ένας καινούργιος κόσμος κάθε φορά.

Νομίζεις ότι ο λόγος είναι αδύναμος, δεν είναι, ούτε θα είναι ποτέ, έχουμε το σώμα μας, έχουμε και τα μάτια μας, αφήστε όλα τα όργανα μας να λειτουργήσουνε, ας μην τα κρίνουμε.     

Νεφέλες του Αριστοφάνη, Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας

Δευτέρα 22 & Τρίτη 23 Ιουλίου, 21:30 

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιάννης Αστερής

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Γκέλυ Καλαμπάκα

Παίζουν: Γιώργος Γάλλος (Στρεψιάδης), Νίκος Καραθάνος (Σωκράτης), Αινείας Τσαμάτης (Φειδιππίδης), Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Δίκαιος Λόγος), Θεοδώρα Τζήμου (Άδικος Λόγος), Χρήστος Λούλης (Ποιητής), Γιάννης Κλίνης (Δανειστής), Πάνος Παπαδόπουλος, Παναγιώτης Εξαρχέας (Μαθητές)

Κορυφαίες: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Έμιλυ Κολιανδρή, Ελίνα Ρίζου

Χορός (με αλφαβητική σειρά): Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Παναγιώτης Εξαρχέας, Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιάννης Κλίνης, Εμιλυ Κολιανδρή, Χρήστος Λούλης, Πάνος Παπαδόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου.