συνέντευξη στον Θάνο Καμήλαλη, στο ραδιόφωνο του TPP

Από το κίνημα στην διεκδίκηση του δήμου Αριστοτέλη. Πώς προέκυψε η υποψηφιότητα;

Η υποψηφιότητα προέκυψε από τους τέσσερις άλλους υποψηφίους που κατεβαίνουν μαζί μου σ' αυτή την ιστορία, γιατί όλοι οι άλλοι, και οι τέσσερις είναι υπέρ της μεταλλευτικής δραστηριότητας, οπότε είπα ότι εγώ είχα υποχρέωση να συνεχίσω τον αγώνα που κάνω εδώ και 20 χρόνια και να μπω μέσα πια στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης κόντρα σε όλους αυτούς. Για να πω ότι ο τόπος αυτός, με τη μεταλλευτική δραστηριότητα δεν έχει καμία περίπτωση να προκόψει ούτε να γίνει ο δήμος που όλοι τάζουν. Αυτή λοιπόν ήταν η αιτία, σκέφτηκα ότι εγώ θα κάνω την απαλλαγή από τη μεταλλευτική δραστηριότητα και τον τόπο μου μετά θα τον οδηγήσουμε όλοι μαζί που αγωνιστήκαμε αυτά τα χρόνια στο μέλλον που πραγματικά του αξίζει.

Μου φαίνεται περίεργο αυτό που μας λές, ότι όλοι οι δήμαρχοι στηρίζουν τη μεταλλευτική δραστηριότητα. Αυτό αν θυμάμαι καλά στις εκλογές του 14΄ αυτό δεν υπήρχε. Δηλαδή οι εκλογές του 14΄ είχαν θεωρηθεί και σαν δημοψήφισμα στην Χαλκιδική, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, για τη δραστηριότητα της Eldorado και το αποτέλεσμα ήταν θετικό για το κίνημα. Τι άλλαξε;

Εδώ είναι λοιπόν το παράδοξο σ' αυτή την ιστορία, ότι όλοι εμείς τότε βγάλαμε έναν δήμαρχο, τον εκλέξαμε όλοι μαζί, και τους δημοτικούς συμβούλους που ήταν όλα παιδιά του αγώνα και με σύνθημα «έξω ο Πάχτας – έξω τα μεταλλεία».Κερδίσαμε λοιπόν στις εκλογές, διώξαμε τον Πάχτα και το επόμενο βήμα ήταν να διώξουμε τα μεταλλεία. Αλλά ο δήμαρχος που μας προέκυψε και τον οποίο είχαμε εκλέξει μαζί, έκανε στροφή και είπε «κοιτάξτε να δείτε, εμείς σαν δήμος δεν έχουμε καμία αρμοδιότητα να πούμε έξω τα μεταλλεία και λέμε τώρα ναι και στα μεταλλεία. Αλλά θα κοιτάξουμε μια άλλη δραστηριότητα να αναπτύξουμε εδώ με τις αξίες και τις δυνατότητες της περιοχής μας και έτσι κάποια στιγμή τα μεταλλεία θα φύγουν». Αυτή ήταν λοιπόν η αλλαγή που έγινε.

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι αυτός ο δήμαρχος, που τον βγάλαμε με πανηγύρια, με αγώνες, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στους 6 μήνες μας παράτησε και έφυγε γιατί λέει «είναι δύσκολη (είναι επιχειρηματίας αυτός) η εποχή αυτή για τους επιχειρηματίες και επομένως πρέπει να προσέξω την επιχείρησή μου που με θέλει στο τιμόνι της». Μετά ανέλαβε ένας άλλος δήμαρχος από το δημοτικό συμβούλιο τον οποίο δεν είχαμε ψηφίσει, αλλά τον έβγαλαν οι δημοτικοί του σύμβουλοι. Ο δήμαρχος αυτός ακολούθησε την πορεία του δημάρχου που μας εγκατέλειψε και ο νέος υποψήφιος δήμαρχος που βγαίνει σήμερα από την μεριά αυτή, πρώην αντιδήμαρχος, λέει πάλι τα ίδια που έλεγαν και οι προηγούμενοι.. Ένας άλλος υποψήφιος, ο Βαλιάνος είναι υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας και της εταιρείας . Βέβαια, όταν αυτός ακούει «της Νέας Δημοκρατίας», απαντάει «όχι, εγώ είμαι ανεξάρτητος», αλλά είναι σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ και της εταιρείας. Ο τρίτος υποψήφιος, ο Γιώργος Λαμπράκης, είναι παιδί της εταιρείας, ζει με εργολαβίες από την εταιρεία, ενώ ο τέταρτος του ΚΚΕ που κατεβαίνει μαζί μας είναι βέβαια με τα μεταλλεία, αλλά με μια άλλη μορφή. Λέει «ναι στα μεταλλεία, αλλά ξέρετε πρέπει τη διαχείριση των μεταλλείων να την έχει ο λαός». Αυτή είναι η μόνη του διαφορά με τους άλλους.

Έτσι λοιπόν υποχρεώθηκα εγώ, παρόλο που είχα τόσα πράγματα να κάνω και δεν φιλοδοξούσα τώρα, σ'αυτήν την ηλικία και με όλα αυτά που κάνουμε στο Παρατηρητήριο γενικά για το θέμα των μεταλλείων, να πω, ότι «όχι, δεν θα περάσει αυτό το πράγμα. Θα κατεβώ». Το χειρότερο είναι ότι σ' αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια που είχαμε υποτίθεται δικό μας δήμαρχο διαλύθηκε το κίνημα. Δεν υπάρχει κίνημα. Δεν υπάρχει κανένας απ' αυτούς. Έχουν εκμαυλιστεί τα πάντα. Έρχεται λοιπόν ο καινούριος υποψήφιος, ο αντιδήμαρχος της παράταξης του εκλεκτού που είχαμε βγάλει να δηλώνει παντού ότι «κοιτάξτε να δείτε, ο δήμος μας δεν θα είναι γνωστός πια για τις Σκουριές, αλλά θα είναι γνωστός για τον Αριστοτέλη, έτσι λοιπόν τον συνδυασμό μου τον λέω «Ο ισχυρός Αριστοτέλης». Τώρα τιτιβίζουν συνεχώς εδώ «…ο Αριστοτέλης … που θα κάνουμε αριστοτελικά κέντρα …. που θα 'ρθουν αριστοτελικοί τουρίστες… που θα αναπτυχθεί αριστοτελικά ο τόπος και όλα αυτά, αλλά ξέρετε έχει και τα μεταλλεία, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε». 

Μία βασική και κρίσιμη ερώτηση που κάνουμε αυτές τις μέρες σε υποψηφίους για την αυτοδιοίκηση έχει να κάνει με τα όρια. Δηλαδή, μέχρι ποιο σημείο ο δήμος Αριστοτέλη θα μπορούσε να εμποδίσει τα μεταλλεία. Είναι κάτι το οποίο νομίζω μπορεί να τεθεί και από την κοινωνία, να πει δηλαδή κάποιος ψηφοφόρος ότι «ρε παιδιά τα μεταλλεία είναι θέμα του κράτους, αν θέλει η κυβέρνηση να τα σταματήσει θα τα σταματήσει, αν θέλει να τα συνεχίσει θα τα συνεχίσει». Τι μπορεί να κάνει ο δήμος για να το αλλάξει αυτό. Θα προσθέσει επίσης ο ίδιος καχύποπτος: «άντε και βγαίνει ένα ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου. Τί αλλάζει;»

Αυτό που λες εσύ, λέει και ο δήμαρχος. Λέει συγκεκριμένα ότι «παιδιά κοιτάξτε να δείτε, είμαστε ένας θεσμός, ο οποίος δεν έχει καμία αρμοδιότητα, ούτε να νομοθετεί, ούτε να βγάζει άδειες. Επομένως ό,τι πει η κυβέρνηση αυτό θα κάνουμε».Αν ήταν όμως έτσι τα πράγματα τότε γενικά δεν θα υπήρχε ο κόσμος, δεν θα υπήρχαν τα κινήματα, δεν θα υπήρχαν οι αντιδράσεις. Θα υπήρχε μια κυβέρνηση η οποία θα νομοθετούσε κατά την κρίση της και εμείς όλοι οι υπόλοιποι απλώς θα υπακούγαμε. Εμείς όμως αντιδράσαμε, κάναμε ένα κίνημα, ξεσηκωθήκαμε, πήγαμε φυλακή. γίναμε «αρχηγοί εγκληματικής οργάνωσης»,

Αυτό που κατόρθωσε όλο αυτό το κίνημα είναι ότι μια εταιρεία που ήρθε εδώ τον Φλεβάρη του 2012 κι έδωσε 2,5 δισ. στον Μπόμπολα και τον Κούτρα για να αγοράσει τα μεταλλεία, ενώ αυτοί είχαν δώσει 11 εκατομμύρια στον Πάχτα, έχει πλέον τη μετοχή της στα 60 σεντς και τα χρηματικά της αποθέματα στα 100 εκατομμύρια, που μάλιστα μειώνονται ραγδαία. Κατορθώσαμε δηλαδή να κινδυνεύει δηλαδή να τιναχτεί στον αέρα αυτή η εταιρεία. Κατορθώσαμε να σταματήσουμε τις Σκουριές. Τις έβαλε η εταιρεία στον πάγο.

Αυτά όλα τα πράγματα τα κατορθώσαμε εμείς και θα μπορούσαμε να τα συνεχίσουμε μέσα από το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης και του κινήματος, ώστε τώρα που η εταιρεία είναι ετοιμόρροπη, να την τινάξουμε στον αέρα, να σηκωθεί να φύγει. Στο όριο της φθοράς είναι, δεν μπορεί να επιβιώσει πια κι εμείς μπορούμε να απαλλαγούμε από τη μεταλλευτική δραστηριότητα και να επανέλθει μετά από την τριετία κατά τον νόμο όλη η ιδιοκτησία της γης στους ιδιοκτήτες.

Είναι και κάτι που κανένας βέβαια δεν ξέρει στον τόπο μας: ο δήμος ο δικός μας ο Αριστοτέλης, είναι πρώτος στους μεταλλευτικούς δήμους. Το 45% της έκτασής του είναι μεταλλείο. Έχουμε 45.000 στρέμματα βιομηχανική περιοχή υψηλής όχλησης. Σε εμάς δεν ισχύει καμία προστασία. Ούτε δάσους, ούτε Natura 2000, ούτε ακτών, ούτε υδάτων. Μέσα σε αυτό το περίβλημα που σου περιέγραψα καταλαβαίνεις ότι δήμος δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα προτεκτοράτο της εταιρείας όπου η εταιρεία κάνει ό,τι θέλει και έρχονται οι τέσσερις υποψήφιοι να λένε εντάξει. Έχουμε βέβαια αυτή την παραλλαγή του ΚΚΕ, ότι εμείς δεν θέλουμε τους επενδυτές, θέλουμε το λαό στη θέση των επενδυτών, αλλά το αποτέλεσμα των μεταλλείων είναι το ίδιο.

Εκεί λοιπόν ξεφύτρωσα εγώ, όπως είχα ξεφυτρώσει και τις άλλες φορές. Ελπίζω και πιστεύω ότι ο κόσμος εδώ της περιοχής θα με τιμήσει, αν όχι να με βγάλει δήμαρχο, να με βάλει μέσα στο δημοτικό συμβούλιο και με το καινούριο σύστημα, την απλή αναλογική, όπου ο δήμαρχος δεν θα έχει καμία δυνατότητα να επιβάλει απόψεις έτσι κοτσαμπατζίδικα, εγώ θμαζί με άλλους συμβούλους που πιστεύω ότι θα βγάλω να τους κάνουμε λίγο δύσκολη τη ζωή και θα προχωρήσουμε να αποτινάξουμε αυτόν τον ζυγό  μια και καλή από πάνω μας.

Πάντως, είπες, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κίνημα. Θα συμφωνήσω με αυτό. Δηλαδή ότι έχει ατονήσει πάρα πολύ αυτά τα τέσσερα με πέντε χρόνια. Από την άλλη ισχύει πιστεύω και το άλλο που είπες, περι «ετοιμόρροπης επένδυσης», μολονότι υπάρχουν κάποιες «σανίδες σωτηρίας» για την Eldorado. Ίσως μια πιο πρόθυμη κυβέρνηση στο να κλείσει τα μάτια, ίσως η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη μέθοδο μεταλλουργίας, που συνεχώς αναβάλλεται. Αλλά αυτή η αντίφαση μου κάνει εντύπωση. Δηλαδή, την ώρα που τα αποτελέσματα του κινήματος στις Σκουριές, μολονότι δεν έχει φύγει η εταιρεία, είναι υπαρκτά, η αντίσταση έπεσε. Όλα αυτά που περιέγραψες παραπάνω, μαζί με την ενημέρωση της κοινής γνώμης σε πανελλαδικό επίπεδο, δεν ήταν δεδομένα το '10 και το '11. Πώς γίνεται ο κόσμος να μην βλέπει και να μην καταλαβαίνει, ότι, «παιδιά είμαστε εδώ και αλλάζουμε κάτι με τη δράση μας»;

Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να μελετηθεί απ' όλα τα κινήματα. Και από μας, και από τον κόσμο, από τις κοινωνίες. Γιατί βλέπεις ότι, όταν αυτή η ιστορία αρχίσει να κουμαντάρεται πλέον από θεσμούς, όπως οι δήμαρχοι, τους οποίους εμείς βγάλαμε, και δημοτικά συμβούλια που εμείς βγάλαμε, και τους εμπιστευτήκαμε ότι αυτοί θα λύσουν το θέμα, το θέμα το λύσανε κατά τον εξής απλούστατο τρόπο. Θυμάστε, ο ΣΥΡΙΖΑ μας είχε πει, «εμείς θα βγούμε και σε λίγο καιρό θα φύγουνε». Όταν αυτό δεν έγινε, έπεσε ένα κύμα απογοήτευσης εδώ στην περιοχή. Άρχισε μετά και ο δήμαρχος να τα γυρίζει και να κάνει προσλήψεις, επέλεξε την γνωστή πολιτική με τα ρουσφέτια, η οποία δυστυχώς εκμαυλίζει ανθρώπους. Εκμαυλίζει ακόμα και αγωνιστές και νέα παιδιά, τα οποία μέσα σ' αυτές τις δυσκολίες, ψάχνουν να βρουν ένα εξάμηνο, ένα οκτάμηνο, μια μετάθεση.. όλα αυτά. Και έτσι φτάσαμε σ' αυτό το σημείο σήμερα, να μην υπάρχει κίνημα. 

Υπάρχει πάντα το θέμα των θέσεων εργασίας και μολονότι το κίνημα έχει απαντήσει, να φανταστώ ότι σου τίθεται συχνά από την τοπική κοινωνία. Υποθέτω ότι κάποιοι θα φοβούνται, ότι άμα βγει ο Παπαγεωργίου δήμαρχος, την επόμενη μέρα, θα χάσει τη δουλειά του ο κόσμος.

Σου δίνω ένα μικρό παράδειγμα. Η Στρατονίκη που βουλιάζει, είναι το πλουσιότερο χωριό της Ελλάδος. Δηλαδή, έχει μια ακτογραμμή στην ιδιοκτησία της, μήκους 35 χιλιομέτρων, με καταπληκτικές ακτές, που όμως βρίσκονται σε μεταλλευτική περιοχή. Αν αυτό το χωριό υπήρχε οπουδήποτε αλλού της Ελλάδος, με τέτοια ιδιοκτησία, με φυσικό πλούτο καταπληκτικό, δεν θα ήταν υποχρεωμένοι οι κάτοικοι να κατεβαίνουν κάτω, σαν αρουραίοι, στους υπονόμους των μεταλλείων και να ανατινάζουν τα ίδια τα σπίτια τους, για ένα μεροκάματο, για έναν μισθό χιλίων ευρώ, .Μη φανταστείς ότι οι απολαβές των μεταλλωρύχων είναι τίποτε παραπάνω. Στα χίλια ευρώ, εκεί είναι όλη η ιστορία. Οκτακόσια, εννιακόσια, χίλια, χίλια εκατό….

Όλες τις άλλες δυνατότητες τις έχουν αφαιρέσει για να κάνουν το μεταλλείο. Δεν προχωράμε έτσι. Εμείς έχουμε ένα plan B. Έχουμε τη δεύτερη λύση, που είναι άμεση. Μπορούμε την επομένη μέρα,να προχωρήσουμε σ' αυτόν τον τόπο σε άλλο μοντέλο, με το οποίο οι εργαζόμενοι θα μπουν σε προγράμματα για αποκατάσταση, με χρήματα που υπάρχουν. Είναι οι εγγυητικές επιστολές, τις οποίες έχει καταθέσει η εταιρεία στο Υπουργείο, γι' αυτόν τον σκοπό, και τις οποίες μπορούμε να τις πάρουμε υπέρ του Δήμου, γιατί έχουμε βεβαιωμένες πλέον παραβιάσεις περιβαλλοντικές, που υποχρεώνουν την εταιρεία να υποστεί την κατάπτωση της εγγυητικής επιστολής. Αυτά τα χρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δουλέψουν οι εργαζόμενοι, να φτιάξουν τον τόπο τους πια, και όχι να τον καταστρέφουν.

Έχουμε λοιπόν λύσεις για το αύριο, πάρα πολλές γι' αυτό τον τόπο. Θα περάσει βέβαια μία περίοδος ενός χρόνου, δύο χρόνων, με κάποιους κλυδωνισμούς. Αλλά είναι δυνατόν ποτέ να κάνεις μία τέτοια αλλαγή, να δεις το μέλλον σου τελείως διαφορετικά, χωρίς κλυδωνισμούς; Να απαλλαγείς από αυτή την καταστροφή, και να τπεράσεις από τη μια μέρα στην άλλη, με ένα γαρύφαλλο; Εδώ κάναμε όλες αυτές τις θυσίες, διώξεις κλπ. για να κερδίσουμε τον αγώνα.. Μπορούμε να συνεχίσουμε τώρα, με τη βεβαιότητα πια, ότι νικήσαμε και αλλάζουμε τον τόπο μας.

Λογικά κανένας άνθρωπος δεν θα έλεγε όχι. Αλλά αυτό που έγινε, είναι ότι η δημοτική αρχή που φεύγει τώρα και αυτές που επιθυμούν να αναλάβουν, έχουν καπακώσει τον κόσμο. Του υπόσχονται ότι και τα μεταλλεία, και να έχουμε και άλλης μορφής ανάπτυξη. Έχουν υποχωρήσει πολλοί. Τα νέα παιδιά έχουν δεχθεί διάφορα ανταλλάγματα σ' αυτή την ιστορία. Και ένα μεγάλο μέρος του κινήματος έχει φύγει , ενώ οι υπόλοιποι σιωπούν. Εγώ λοιπόν πιστεύω και ελπίζω ότι θα μπορέσω να δώσω μια νέα ώθηση μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση.