Το ραντεβού κλείστηκε λίγο προτού βραδιάσει σε ένα παραλιακό εστιατόριο της Γάζας. Το μέρος είναι σχεδόν άδειο. Ο Σάμι (αυτό δεν είναι το πραγματικό του όνομα) κάθεται σε ένα τραπέζι διστακτικός και ξεκινά να μιλάει μόνο όταν ο σερβιτόρος απομακρύνεται: «Επρεπε να παντρευτώ για να μη χαλάσω το όνομα της οικογένειάς μου» λέει ψιθυριστά στον δημοσιογράφο της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz» που και αυτός υπογράφει με ψεύτικο όνομα το άρθρο, για να προστατεύσει την ταυτότητα των συνεντευξιαζομένων του.
«Η μητέρα μου με πίεζε» συνεχίζει ο Σάμι. «Ηθελε εγγόνια. Προτού παντρευτώ την πρώτη μου γυναίκα τής είχα αποκαλύψει ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Εκείνη γέλασε κι εγώ επέμεινα. Επειτα με κοίταξε στα μάτια και μου είπε να μην πω ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Μετά το διαζύγιο της το ξανάπα. Μου απάντησε να δείξω στον κόσμο ότι είμαι «φυσιολογικός». Της είπα πως θα κάνω ό,τι μπορώ».
Ο Σάμι ανακάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος σε ηλικία επτά ετών. Εκτοτε ζει μια ζωή κρυφή και χρησιμοποιεί Viagra όταν πρέπει να προσποιηθεί ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Ηδη δύο φορές παντρεμένος και χωρισμένος, συχνά ονειρεύεται πώς θα ήταν η ζωή του μακριά από τον παλαιστινιακό θύλακα.
Το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος στη μεγαλύτερη «ανοιχτή φυλακή» του κόσμου είναι ένας διαρκής αγώνας. Ενώ οι Παλαιστίνιοι που ανήκουν στην κοινότητα ΛΟΑΤ και ζουν στο Ισραήλ ή στη Δυτική Οχθη μπορούν να εγκαταλείψουν τις συντηρητικές πόλεις και χωριά τους και να βρουν ασφάλεια στη Χάιφα, στο Τελ Αβίβ, ακόμα και στη Ραμάλα, οι κάτοικοι της Γάζας είναι παγιδευμένοι σε αυτό που αποκαλούν «ομοφοβική κοινωνία».
Ξύλο και βασανιστήρια
Υπό τον φόβο παρενόχλησης και βασανιστηρίων από τη Χαμάς ή ακόμα και από μέλη των ίδιων των οικογενειών τους, οι ομοφυλόφιλοι της Γάζας συχνά κρύβονται από φόβο. Στη Λωρίδα, το να δείχνει κάποιος ότι είναι ετεροφυλόφιλος μπορεί να είναι θέμα επιβίωσης. Για τον Σάμι ωστόσο αυτό θέτει ένα μεγάλο πρόβλημα, καθώς αναφέρει ότι δεν θέλει να αλλάξει και ότι επιθυμεί να έχει έναν σύντροφο και να είναι ερωτευμένος. Καθώς εκμυστηρεύεται τι αισθάνεται, τον πιάνουν τα κλάματα.
Στη Γάζα όλοι φοβούνται τους πάντες. Κάποιοι έχουν τιμωρηθεί για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, άλλοι έχουν δολοφονηθεί και ορισμένοι έχουν αυτοκτονήσει. Αντίθετα από το Τελ Αβίβ όπου οι ομοφυλόφιλοι παίρνουν μέρος στο Gay Pride, μόλις 70 χιλιόμετρα νοτιότερα, οι Παλαιστίνιοι στερούνται ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους εξαιτίας του αποκλεισμού που επεβλήθη το 2007, όταν η ισλαμιστική παραστρατιωτική οργάνωση και κόμμα της Χαμάς πήρε τον έλεγχο του θύλακα από την αντίπαλη Φατάχ.
Τα Ηνωμένα Εθνη έχουν επέμβει σε αρκετές περιπτώσεις για να βοηθήσουν Παλαιστινίους της κοινότητας ΛΟΑΤ να διαφύγουν στο εξωτερικό, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και σε κάποιες χώρες της ΕΕ, όμως πρόκειται για λιγότερες από 20 περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, καθώς το κράτος του Ισραήλ δεν παρέχει στους Παλαιστινίους καθεστώς πρόσφυγα ενώ όλοι είναι κάτοικοι της Δυτικής Οχθης και όχι της Γάζας.
Φυλακισμένοι στη Λωρίδα υπό τη σιδηρά πυγμή της Χαμάς, πολλοί Παλαιστίνιοι της κοινότητας ΛΟΑΤ έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα. Ο Χάμζα (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) εγκατέλειψε τον θύλακα το 2013 από το συνοριακό πέρασμα της Ράφα στην Αίγυπτο. Δεν επέστρεψε πίσω ποτέ. Σήμερα ζει στην Τουρκία, αλλά γι’ αυτόν η εξορία ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου:
«Ημουν 12 στα 13 όταν ένα αγόρι από το σχολείο, φονταμενταλιστής, προσπάθησε να με σκοτώσει πετώντας μου πέτρες» λέει στον δημοσιογράφο της «Haaretz» μέσω τηλεφώνου από την Κωνσταντινούπολη όπου μένει. «Τον παρακάλεσα να μη με σκοτώσει κι αυτός έγραψε με το αίμα μου στον τοίχο «σοδομιστής»».
Οι φήμες στοχοποίησαν τον Χάμζα και πολύ σύντομα μυστικοί πράκτορες της Χαμάς χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού του. Οπως αναφέρει, τον συνέλαβαν, τον κρέμασαν από το ταβάνι, τον ξυλοκόπησαν και τον ανέκριναν για πέντε ημέρες. Στο τέλος τον ανάγκασαν να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο έπρεπε να ομολογήσει ότι έχει συνευρεθεί σεξουαλικά με κάποια αγόρια από τη γειτονιά του και μέλη της Φατάχ. Επειτα τον άφησαν ελεύθερο, όμως συνέλαβαν τα αγόρια, με τα οποία δεν είχε καμία σχέση.
Στην Τουρκία και μακριά από τη Χαμάς ο Χάμζα λέει ότι μπορεί να ζήσει τη ζωή που θέλει, ή σχεδόν: «Δεν μπορώ να είμαι εντελώς ανοιχτός με τη σεξουαλικότητά μου γιατί η οικογένειά μου ζει στη Γάζα. Μου έχουν ζητήσει να είμαι διακριτικός για να μη χαλάσω το όνομά της».
Οι γυναίκες ομοφυλόφιλες
Η ζωή μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη για τις γυναίκες ομοφυλόφιλες. Στη συντηρητική κοινωνία της Γάζας, συχνά οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να βγαίνουν από το σπίτι τους χωρίς συνοδεία άνδρα, πόσω μάλλον να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες.
«Είναι χάλια να είσαι γυναίκα στη Γάζα» αναφέρει η Ρίμα (δεν είναι το πραγματικό της όνομα), η οποία πρόσφατα μετακόμισε στη Ραμάλα. «Είμαι 27 ετών και η πίεση που μου ασκεί η οικογένειά μου να βρω έναν σύζυγο μοιάζει με κόλαση. Η ζωή είναι για όλους δύσκολη, αλλά για τις γυναίκες πιο πολύ, και ακόμα περισσότερο για τις ομοφυλόφιλες. Γνωρίζω δύο κορίτσια που εξαναγκάστηκαν να παντρευτούν καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή». Η ίδια αναζητεί άσυλο στη Δύση, αλλιώς η οικογένειά της θα την αναγκάσει να κάνει το ίδιο.
Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι να βρει κάποιος σύντροφο. Ο Αχμέντ, για παράδειγμα, ομολογεί ότι μπορεί να ανταλλάσσει ματιές με άλλους άνδρες σε μπαρ και καφέ, αλλά δεν τολμάει να φλερτάρει μαζί τους, υπό τον φόβο ότι πρόκειται για μυστικούς πράκτορες της Χαμάς. «Αν μας πιάσει η Χαμάς, θα μας ρίξει στη φυλακή και, ακόμα χειρότερα, θα το πει στους γονείς μας». Στην πλειονότητά τους οι ομοφυλόφιλοι στη Γάζα βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αμείλικτο δίλημμα. Είτε να παραμείνουν στη Λωρίδα και επομένως να αναγκαστούν να παντρευτούν, ή να εγκαταλείψουν σπίτι, οικογένεια και φίλους και να ζήσουν μια ελεύθερη πλην μοναχική ζωή.
