Τα ασκούπιστα σοκάκια που διασχίζουμε καθημερινά και μελαγχολούμε.
Πριν ενάμιση μήνα περίπου απέστειλα ένα άρθρο μου σε μέσα ενημέρωσης Ροδιακή και Verena τιτλοφορώντας το ως «Τα μελαγχολικά σοκάκια που διασχίζουμε καθημερινά» και τα ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Σκοπός του άρθρου μου ήταν η ευαισθητοποίηση των αρμοδίων Υπηρεσιών προκειμένου να καθαριστεί το δρομάκι που συνορεύουν επτά (7) δημόσιες Υπηρεσίες, Ταχυδρομείο, Λιμεναρχείο, Περιφέρεια, Κτηματολόγιο, ΔΕΥΑΡ, Πυροσβεστική, Αστυνομία. Προφανώς ο τίτλος και η ευγένεια να «παρεξηγήθηκε» από κάποιους ενδεχομένως να θεωρήθηκε ότι πρόκειται για επίδειξη καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής έκφρασης εκ μέρους μου. Η αλήθεια είναι ότι η μελαγχολία πολλές φορές οδηγεί στην τέχνη και ενδεχομένως μπορεί να φάνηκε αυτό. Στην ουσία όμως το άρθρο μου είχε σκοπό να επισημάνει κάτι αυτονόητο και να δείξει ότι απουσιάζει η κοινή λογική από την καθημερινότητά μας. Στο δρομάκι αυτό το οποίο προφανώς δημιουργήθηκε από τότε που κτίστηκαν τα κτίρια που συνορεύουν δηλαδή προ 100ετίας μιας και τα κτίρια είναι περιόδου της Ιταλοκρατίας δηλαδή αποτελούν πλέον πηγή της Ιστορικής Μνήμης, κάθε πρωί οι εργαζόμενοι και οι πολίτες που εξυπηρετούνται και δεν είναι λίγοι αυτοί, και άλλοι επαγγελματίες δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, λογιστές κλπ, συναντάνε πάσης φύσεως ακαθαρσίες που θεωρώ ότι δεν μου επιτρέπεται ν’ αναφέρω και για του λόγου το αληθές παραθέτω φωτογραφικό υλικό και λυπάμαι πολύ για το υλικό αυτό. Θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο ευπρεπισμένο δρομάκι.
Βέβαια δεν είναι το μόνο μέρος που μας γεννάει τη θλίψη, αν αντικρίσουμε και τον πεζόδρομο που συνδέει το Κτίριο της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής με κατεύθυνση προς το Μέγαρο του Δημαρχείου της Ρόδου θα καταλάβουμε πως από τη μια πλευρά τα παραθυρόφυλλα της Πυροσβεστικής είναι σπασμένα και έτοιμα να πέσουν ενώ στην άλλη πλευρά το κτίριο της Αστυνομίας η καλύτερη εκδοχή ιταλικού κτιρίου, ευπρεπισμένες οι όψεις χωρίς τον κίνδυνο ατυχήματος που ελλοχεύει στην απέναντι πλευρά από το κτίριο της Πυροσβεστικής. Οι συνειρμοί πολλοί θυμίζουν τις δύο όψεις της Λεωφ. Συγγρού από τη μια οι φτωχογειτονιές και από την άλλη οι πολυεθνικές, για να δανειστώ έκφραση από άρθρο προ δεκαετίας οικονομικού περιοδικού. Το παράδειγμα δεν είναι και τόσο άσχετο γιατί η Ρόδος είναι πρωτεύουσα Νομού και θα μπορούσε φυσικά να είναι και της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Αυτό βέβαια είναι άλλο θέμα.
Και τελικά μιας και επανέρχομαι, το θέμα είναι όταν απουσιάζει η κοινή λογική στη λήψη αποφάσεων, οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες πως θα πρέπει να αντιδρούν στην αδράνεια και στην αδιαφορία, με τέχνη, με φιλοσοφία, με ποίηση, λογοτεχνία ή με αδιαφορία; Δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Εναποθέτω λοιπόν τις ελπίδες μου στις επιστήμες της ιατρικής και της ψυχολογίας και εύχομαι στο μέλλον εφευρεθεί η μεταμόσχευση όρασης και λογικής ώστε όσοι έχουμε ευαισθησίες για τον τόπο μας να απευθυνθούμε εκεί για να βλέπουμε την εγκατάλειψη και να μην μελαγχολούμε.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
Απόφοιτη Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών
Πανεπιστημίου Αιγαίου
Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ.Ρόδου
