Skip to main content

Κουκουβίνος: Ήθελε ψυχραιμία λιονταριού για να αντέξεις τα στρατόπεδα

Η ζωή του αγωνιστή της αντίστασης, ο οποίος σήμερα είναι 100 ετών, κρύβει πολλές δυσκολίες και κακουχίες. Πώς διηγείται ο ίδιος την ιστορία του.

«Σήμερα λάμπει όχι μόνο ο ουρανός αλλά και η καρδιά μου από τη χαρά αυτή που μου δώσατε. Μου κάνατε την τιμή αυτή, τιμήσατε εμένα, έναν άνθρωπο της εθνικής αντίστασης που αγωνίστηκα για την Ελλάδα», αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Αχιλλέα Κουκουβίνου στους δημοσιογράφους στο πλαίσιο της εκδήλωσης Μνήμης της Πορείας κατά την οποία τιμήθηκε από τον δήμαρχο, Γιάννη Μπουτάρη (δείτε εδώ).

Η ζωή του αγωνιστή του ΕΑΜ, ο οποίος σήμερα είναι 100 ετών, κρύβει πολλές δυσκολίες και κακουχίες. Ο κ. Κουκουβίνος γεννήθηκε στη Νέα Σκιώνη Χαλκιδικής. Συμμετείχε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και έπειτα στην αντίσταση και συνελήφθη στο μπλόκο της Βάλτας στην Κασσάνδρα όπου από τύχη γλίτωσε την εκτέλεση. Μαζί με άλλους οδηγήθηκε στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά και έπειτα από «πολύ ξύλο» σε ένα από τα στρατόπεδα θανάτου, στο Μάουτχάουζεν στην Αυστρία όπου υποβλήθηκε σε καταναγκαστική εργασία. «Μας έβαλαν να δουλεύουμε αμισθί, μέσα στο κρύο και την πείνα. Υποφέραμε πάρα πολύ από τους Γερμανούς», θυμάται ο ίδιος. Όπως λέει, τις πύλες του στρατοπέδου τις περνάει το 1943.

«Για να ζήσει άνθρωπος εκεί χρειαζόταν ψυχραιμία λιονταριού και όχι απλώς ανθρώπου. Περάσαμε κακουχίες, ξύλο, πολλή δουλειά, πείνα. Έπρεπε να πας στη δουλειά χειμώνα, με -20 βαθμούς, ξυπόλυτος με τσόκαρα και να δουλεύεις με το κουρμπάτσι. Το 92% των ανθρώπων πέθαναν, το 5-6% που έζησε είχε ψυχή λιονταριού, μεγάλη υπομονή. Δεν έπρεπε να λογαριάζεις τίποτα. Να πάρεις την απόφαση να ζήσεις ακόμα μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματος σου», σημειώνει ο ίδιος περιγράφοντας την κατάσταση στα στρατόπεδα θανάτου.

Από το στρατόπεδο απελευθερώθηκε σχεδόν δύο χρόνια μετά, το 1945. «Επί τρεις μήνες μετά την απελευθέρωση, ήμασταν στο στρατόπεδο γιατί δεν υπήρχε άνθρωπος να μας πάει στην Ελλάδα. Μετά μας πήρε η ούνδρα (United Nations Relief and Rehabilitation Administration)», πρόσθεσε ο ηλικιωμένος άντρας.

Ρωτώντας τον πώς αισθάνεται την ημέρα της σημερινής γιορτής, 76 χρόνια μετά την είσοδο του στο Μάουτχάουζεν, απαντάει: «Έχω συναισθήματα χαράς και αγαλλίασης»!