Θύμησες από την Κομοτηνή της δεκαετίας 1960

Μέρος Β'

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα την "περιήγηση" της Κομοτηνής της παλιάς εποχής με μερικούς ακόμη τύπους που έμειναν χαραγμένοι στις μνήμες των παλιών με τις ιδιαιτερότητές τους. Ένας από αυτούς ήταν ένας Αρμένιος ονόματι Αρτίν που είχε το στυλ του γραμματιζούμενου, του σοφού και πολυδιαβασμένου ανθρώπου, δηλαδή μιας πολυδιάστατης προσωπικότητας. Είχε εμφάνιση λόγιου και σοβαρού άνδρα, φορούσε πάντα καλοσιδερωμένο μαύρο κοστούμι που το πίσω μέρος κατέληγε σε ψηφιδωτό φράκο. Στην θέση της γραβάτας δέσποζε πάντα το παπιγιόν και φορούσε μικρά άσπρα μυωπικά γυαλιά ίσα - ίσα που κάλυπταν τα μάτια ή μονόκλ (μονό γυαλί) που έβγαζε από το τσεπάκι του σακακιού του με αλυσίδα για να μη του πέσει. Στα χέρια του κρατούσε 5-6 βιβλία σφιχτά στο στήθος του και τα μαλλιά του ανέμιζαν κάτασπρα, ολόιδιος με τον Αϊνστάιν. Πάντα βάδιζε βιαστικός και μονολογούσε χωρίς ποτέ ν' ακούει κανείς τι έλεγε και τι τον απασχολούσε. Όσοι τον γνώριζαν έλεγαν ότι ήταν ένας αξιόλογος συμπολίτης με έφεση στην μάθηση και τα γράμματα. Είναι άγνωστο αν ο φιλήσυχος αυτός άνθρωπος που δεν πείραζε κανέναν άφησε απογόνους. Οι παλιοί όμως, θα τον θυμούνται με συμπάθεια.

Μια άλλη επίσης καλοκάγαθη φυσιογνωμία στην πόλη ήταν ο λαχειοπώλης Ηλίας Καραηλίας που πέθανε πριν τρία χρόνια. Οι ιστορίες γι' αυτόν ήταν πάμπολλες και σ' όλη την διάρκεια του βίου του ο Ηλίας έψαχνε να βρει τρόπους να βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο και την επικαιρότητα. Έβγαλε το γυμνάσιο Αρρένων Κομοτηνής στο τέλος της δεκαετίας του 1950, εποχές δύσκολες και έκανε πάντα δουλειές του ποδαριού για να μπορέσει να εξοικονομεί τα προς το ζην. Ήταν νοικοκύρης και πολύ οικονόμος. Μετέβαλε το σπίτι του κοντά στα τρία καφενεία του Σταθμού, απέναντι από το παλιό αρτοποιείο και μετέπειτα μπακάλικο του Ναούμ, σε παλιατζίδικο από παλιές παγωνιέρες, σόμπες, ψυγεία ή έπιπλα και κρεβάτια που πετούσαν οι συμπολίτες μας.

Οι γείτονες συνέχεια διαμαρτύρονταν για τις βρωμιές, αλλά ο Ηλίας δεν έδινε σημασία. Τις Κυριακές, έξω από το γήπεδο πουλούσε ξηρούς καρπούς και όταν άρχισε το ματς έμπαινε στην κερκίδα και πουλούσε φελιζόλ για να προστατευτούν τα οπίσθια των φιλάθλων από κρυολόγημα, όπως φώναζε.

Ήταν αγαπητός στην κοινωνία και μερικά πειραχτήρια της πόλης τον έπεισαν να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος. Στην αρχή για πλάκα, αλλά ο Ηλίας που είχε και άμεση επαφή με τον κόσμο μιας και ήταν πλανόδιος λαχειοπώλης, πείσθηκε να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος με σύνθημα "Η κουτάλα στον λαό". Μια ομάδα από συμπολίτες ανέλαβαν τα παράβολα και τα γεύματα που έδινε στο Ξενία γράφοντας και τους λόγους του, τυπώνοντας και τα ψηφοδέλτιά του. Τελικά, στην καταμέτρηση βρέθηκαν μόνο δύο ψήφοι, που ήταν μια η δική του και η άλλη μιας γριάς που ο υποψήφιος συγύριζε τον τάφο του άνδρα της. Και εδώ όμως, τα πειραχτήρια που ήταν μια παρέα που μαζεύονταν κάθε βράδυ στο "Ξενία" βρήκαν σαν δικαιολογία της ήττας να επικαλεσθούν τους ...εθνικούς λόγους, ότι δηλαδή χρειάσθηκε να μεταφερθούν οι "πολυπληθείς" ψήφοι του σε άλλον χριστιανό υποψήφιο... για τον φόβο των Ιουδαίων!

Έτσι ο Καρά Ηλίας συνέχισε την επιθυμία του να πολιτευτεί, αν και ορισμένοι που τον γνώριζαν έλεγαν ότι η ανάμιξη του αυτή με την πολιτική τον βοηθά να ξεπουλά πιο γρήγορα από τους άλλους τα λαχεία του. Για ένα μεγάλο διάστημα, μέχρι που έκλεισε το "Ξενία" ο Ηλίας πήγαινε τα βράδια όπου συναντούσε τη παρέα του "τα πειραχτήρια" βοηθώντας και στην λάντζα της κουζίνας του ξενοδοχείου, εξασφαλίζοντας την τροφή του...

Λέγεται ότι η περιουσία του έφθασε στα ύψη και δεν ήταν λίγος οι φορές που έπεσε θύμα διάρρηξης και ληστείας μέσα και έξω από το σπίτι του. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ένα πρωΐ, ύστερα από μια φοβερή νεροποντή όταν το σπίτι του Ηλία πλημμύρισε το αντίκρισαν τριγυρισμένο με βρεγμένα χαρτονομίσματα κρεμασμένα στα μανταλάκια για να στεγνώσουν... Από τότε ο Ηλίας έγινε στόχος φοβούμενος για την ζωή του και πάντα τον συνόδευαν δύο σκυλιά για ασφάλεια.

Αρνητικά τον ενδιαφέρον των συμπολιτών περί το έτος 1966 έρχεται να σημαδέψει το εξής γεγονός που ξεκίνησε εντελώς τυχαία, όταν ένας έφηβος της εποχής βρήκε τότε, εντελώς τυχαία στο δρόμο ένα χαρτονόμισμα των 500 δραχμών. Δεν προτίμησε να το βάλει στην τσέπη του αλλά να το μοιραστεί με τους φίλους του που ήταν μια πολύ δεμένη και ζωηρή παρέα ελαιοχρωματιστών της εποχής.

Επτά φιλαράκια λοιπόν, έφηβοι πήραν ταξί από την Κομοτηνή και πήγαν στην Δράμα να διασκεδάσουν και αφού έφαγαν και ήπιαν, στον γυρισμό συνάντησαν μια νεαρή κοπέλα που νύχτα έφευγε από την δουλειά της. Άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες την έπιασαν σε απόμερο σημείο, την απομόνωσαν και την βίασαν ομαδικά κλείνοντας το στόμα της. Το περιστατικό αμέσως διαδόθηκε τόσο στην Δράμα όσο και στην Κομοτηνή, απ' όπου η ζωηρή επτάδα και προξενήθηκε απέχθεια και αποτροπιασμός στην μικρή κοινωνία μας.

Την άλλη μέρα, κυκλοφόρησε η εφημερίδα "Ελληνικός Βορράς" της Θεσσαλονίκης γράφοντας στην πρώτη σελίδα κάτω από τον τίτλο της "Τα 7 καθάρματα της Κομοτηνής" έχοντας από κάτω τις φωτογραφίες των 7 προσώπων, μιας και δεν υπήρχαν και προσωπικά δεδομένα τότε. Από τότε ο χαρακτηρισμός αυτός τους συνόδευε. Σήμερα δεν ζει κανείς απ' αυτούς.