Από την εργασία στη φυλακή, στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών

Μία ιστορία που χρειάστηκε να πει σε ένα παιδί για να κοιμηθεί, ήταν η αφορμή για τον Άρη Γκρατσιάνο Χαλδογερίδη πριν χρόνια να πιάσει χαρτί και μολύβι και ό,τι έχει στο μυαλό του να το αποτυπώσει γραπτά. Έτσι ξεκίνησε να γράφει παραμύθια και να εξωτερικεύει το μικρό παιδί που σίγουρα έχει ακόμη στην καρδιά. Ένα παιδί που θέλει να λέει ιστορίες και να τις μοιράζετε με άλλα παιδιά.

"Ποτέ μην πεις όχι στον αρκούδο" καλείται το νέο του παραμύθι το οποίο παρουσιάζει στον "Χ" και αφορά την ατυχή περιπέτεια που είχε ένα παιδί μετά από τροχαίο ατύχημα και την γνωριμία του με έναν αρκούδο ζωολογικού κήπου και πως άλλαξε όλη η ζωή του μέσα από αυτή τη γνωριμία. Το μήνυμα ότι όσο κι αν έχει απελπιστεί κανείς, πάντα υπάρχει η ελπίδα, θέλει να μεταδώσει στους αναγνώστες ο συγγραφέας αυτού του παραμυθιού. Στις σελίδες του παραμυθιού συνδυάζονται το πραγματικό με το μαγικό, ένα τροχαίο ατύχημα, ένα παιδί που δεν φόρεσε ζώνη, ένα αναπηρικό καροτσάκι αλλά και μία φιλία που μπορεί να τα αλλάξει όλα.

«Ο Μάκης, ο Τάκης και ο μικρός Αι Βασίλης» είναι ένα από τα προηγούμενα παραμύθια του, μία άλλη εκδοχή της ιστορίας του Αι Βασίλη, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στον "Χ". Ο Άρης Χαλδογερίδης εμπνέεται από τα παιδιά και γράφει για αυτά ιστορίες. Παραμύθια που προκαλούν εικόνες αλλά και στέλνουν όμορφα μηνύματα στους μικρούς αναγνώστες. Ένα από αυτά και το «Τα Κεραμίδια και τα Κρεμμύδια» μια φανταστική και διδακτική ιστορία με χαρακτήρες στην κρεμμυδοχώρα. "Είναι μία ιστορία που δείχνει πως μπορεί ένας άνθρωπος από το πουθενά να γίνει ήρωας, εκεί που υπήρχε απελπισία, ο μικρός ήρωας κατάφερε να αλλάξει όλη την κατάσταση".

Η αγάπη του για τα παιδιά, αυτό τον παρακινεί να γράφει. Όντας πατέρας και εκείνος δύο παιδιών γνωρίζει πως αυτές οι ιστορίες μπορούν να εξάψουν τη φαντασία των παιδιών. Και μπορεί τα δικά του παιδιά πλέον να έχουν μεγαλώσει, αλλά στο παρελθόν και όσο ήταν μικρά εκείνα ήταν οι πρώτοι αναγνώστες των όσων έγραφαν. "Για μένα είναι σημαντικό να παίρνω πρώτα την κριτική από τα παιδιά, να βλέπω πως ανταποκρίνονται αυτά και μετά οι μεγάλοι". Σε παιδιά φίλων του και όπου καλείται ο Άρης Χαλδογερίδης διαβάζει τις ιστορίες του και ενθουσιάζεται όταν τα παιδιά κάνουν ησυχία για να ακούσουν μέχρι τελευταίας λέξης.

Ποτέ μην πεις όχι στον Αρκούδο

Μία ευκαιρία γνωριμίας του αναγνωστικού μας κοινού με την γραφή του συμπολίτη μας Άρη Χαλδογερίδη δίνεται μέσω της ανάγνωσης του νέου του παραμυθιού "Ποτέ μην πεις όχι στον Αρκούδο" που δημοσιεύεται παρακάτω. Απολαύστε το!

"Διακόσια χρόνια μετά το μια φορά και ένα καιρό, εκεί που ο παραμυθένιος κόσμος συναντιέται με τον πραγματικό, γεννήθηκε ένας αρκούδος που άκουγε στον όνομα Ροδόλφος. Όλοι έλεγαν πως ήταν πολύ χαρισματικός, όμορφος, με μεγάλα καστανά μάτια, πυκνό καφετί τρίχωμα, φιλικός και παιχνιδιάρης. Ζούσε σε ένα ζωολογικό κήπο κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Η μητέρα του όταν ήταν μικρή αιχμαλωτίστηκε από λαθροκυνηγούς οι οποίοι την πούλησαν στον ζωολογικό κήπο, έτσι ο μικρός αρκούδος όλη του τη ζωή την είχε ζήσει μέσα στο πάρκο αυτό. Οι φροντιστές του έδωσαν το όνομα Ροδόλφος επειδή είχε πυκνό ίσιο τρίχωμα, γοητευτικό χαμόγελο και μάτια τσαχπίνικα γεμάτα εξυπνάδα και καλοσύνη. Εντάξει, έμοιαζε και λίγο με τον Ροδόλφο Βαλεντίνο τον γοητευτικό ηθοποιό του Χόλυγουντ, ίσως και γι' αυτό... σημασία έχει ότι το όνομα του ταίριαζε πολύ.

Κάθε πρωΐ περίμενε ανυπόμονος μπροστά στα κάγκελα του μεγάλου κλουβιού τους φροντιστές να εμφανιστούν με τους κουβάδες γεμάτους ψάρια και φρούτα. Ήταν η ώρα του φαγητού! Αμέσως τότε ξεκινούσε τα κόλπα του... Σαν μικρός ακροβάτης ισορροπούσε στα πίσω ποδαράκια του χτυπώντας παλαμάκια και δείχνοντας το στόμα του σαν να έλεγε "Μην αργείτε ΠΕΙΝΑΩ!!!". "Αχ, ελπίζω να μη σταματήσουν ποτέ να με ταΐζουν αυτές τις λιχουδιές", σκεφτόταν ενώ συγχρόνως άρπαζε στον αέρα ένα μεγάλο ψάρι και το κατάπινε με λαιμαργία. Η ώρα της τροφής αποτελούσε μια στιγμή ιεροτελεστίας, για τον μικρό μας φίλο. Απολάμβανε και ανακτούσε δυνάμεις για τον κόσμο που επισκεπτόταν τον ζωολογικό κήπο. Ήταν ο σταρ. Ο αρκούδος που αγαπούσαν όλοι, και ιδίως τα παιδιά. Αυτός έκλεβε την παράσταση από τα υπόλοιπα ζώα του ζωϊκού βασιλείου. Και η αλήθεια φίλοι μου είναι, πώς το απολάμβανε με την αρκουδίσια ψυχούλα του. Μόλις τελείωνε η σίτιση των ζώων οι πόρτες του κήπου άνοιγαν και ο κόσμος ερχόταν για να θαυμάσει και να καμαρώσει τα εξωτικά και άγρια ζώα.

Φυσικά πρέπει να ομολογήσω πως οι περισσότεροι πήγαιναν για να δουν τον Ροδόλφο, ο οποίος στην κυριολεξία τρέλαινε τον κόσμο με τα απίστευτα κόλπα που έκανε. Με το πέρασμα του χρόνου είχε αποκτήσει μια δόση υπεροψίας. Οι πύλες άνοιξαν και ο κόσμος κατέκλυσε το πάρκο. Μα πόσο πολύ κόσμο είχε σήμερα! Μικροί και μεγάλοι, ξένοι και ντόπιοι, ο ένας κρατούσε παγωτό, ο άλλος έβγαζε φωτογραφίες τα ζώα, ο τρίτος έτρεχε να προλάβει λαχανιασμένος τα παιδιά του... Όλοι όμως με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη λες και το μοιράζανε υποχρεωτικά στην είσοδο μαζί με το εισιτήριο. "Κοίτα μαμά τον αρκούδο πώς στέκεται στα δύο πόδια του κουνώντας τον πισινό του; Δεν είναι αστείος;" Έλεγε ένα κοριτσάκι στη μαμά του, ενώ κάποιο άλλο παιδάκι προσπαθούσε να τον ταΐσει με το παγωτό του. Ο Ροδόλφος γεμάτος ενέργεια δεν σταματούσε ούτε λεπτό να προσπαθεί να διασκεδάσει το κοινό του χαρίζοντας τους τον καλύτερο εαυτό του... 
Όταν ξαφνικά είδε κάτι που τον προβλημάτισε. Ένα παιδί, ένα μικρό αγόρι με μεγάλα θλιμμένα μάτια στεκόταν μόνο του και κοιτούσε το κλουβί με τα μεγάλα όμορφα χρωματιστά πουλιά και όχι τον Ροδόλφο. "Μα γιατί δεν με κοιτάει;" Αναρωτήθηκε! "Αφού εγώ είμαι ο σταρ εδώ πέρα ο κόσμος έρχεται για να δει εμένα. Είναι δυνατόν να μην μου δίνει καμία σημασία;  Ούτε μια ματιά; Και γιατί κάθεται σε μια καρέκλα με ρόδες; Γιατί δεν περπατάει;

Ποιος νομίζει ότι είναι;" Συλλογιζόταν και πήγαινε πάνω κάτω στο κλουβί του, με ύφος εκατό καρδιναλίων. Ένα σωρό απορίες γέμισαν το μυαλό του Ροδόλφου παρατηρώντας το θλιμμένο αγόρι με τη μεταλλική καρέκλα. "Εγώ είμαι ο Ροδόλφος ο αρκούδος", σκέφτηκε, "εμένα κανείς δεν μου λέει όχι, ούτε μου γυρίζει την πλάτη! Πόσο μάλλον αυτό το μικρό αντράκι με τα δακρυσμένα μάτια και τις μύξες να τρέχουν από τη μύτη". Αχ! Ήθελε τόσο πολύ να τον μουντζώσει και με τα τέσσερα ποδαράκια του για την αδιαφορία που του έδειχνε...

Ξαφνικά ο μικρούλης γυρνώντας με τα μικρά χεράκια του τις ρόδες από την παράξενη καρέκλα κατευθύνθηκε δακρυσμένος προς το μέρος του. Σάστισε ο Ροδόλφος και έπεσε για τρίτη φορά εκείνη την μέρα σε περισυλλογή. Δεν μπορούσε να τον αγνοήσει, δεν το άντεχε η μελένια του καρδιά έτσι που ο μικρός του φίλος τον κοιτούσε δακρυσμένος. Εκείνος έκανε πάντα τα καλύτερα και δυσκολότερα κόλπα για τους θεατές του. Σήμερα όμως, αυτός ο μικρός θεατής είχε μόνο σημασία και είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να του κλέψει την προσοχή. "Μα τι κάνω; Εγώ είμαι ο σταρ εδώ όχι αυτός, δεν πρέπει να του δώσω και πολύ θάρρος όμως από την άλλη... γιατί είναι τόσο θλιμμένο αυτό το παιδί; Αχ! Πολύ με μπερδεύει αυτή η συμπεριφορά του, μήπως να το αγνοήσω τελείως;" "Όχι δεν μπορώ", σκέφτηκε δυνατά αφήνοντας ένα μουγκρητό να φύγει από το στόμα του, κάτι τον έσπρωχνε να μάθει τα πάντα για τον παράξενο μικρούλη! "Γειά σου μικρέ", είπε ο αρκούδος με ύφος αρχοντικό και λίγο υπεροπτικό θυμίζοντας Άγγλο λόρδο που κατείχε πολλούς τίτλους και παράσημα... 

Το αγόρι σήκωσε το δακρυσμένο βλέμμα του διστακτικά και κοίταξε το μικρό αρκουδάκι. Δεν άντεχε να βλέπει τον οίκτο ζωγραφισμένο στα μάτια όσων τον γνώριζαν για πρώτη φορά καθηλωμένο σε αυτή τη μεταλλική καρέκλα... "Σε παρατηρώ ώρα τώρα μικρέ και πραγματικά μου φαίνεται ανεξήγητο. Όλοι θέλουν να με δούνε και να με θαυμάσουν από κοντά. Έρχονται πρώτα σε μένα, και πολλές φορές δεν φεύγουν από κοντά μου, παρά μόνο όταν δοθεί το σήμα ότι το πάρκο θα κλείσει. Είσαι ο μόνος που δεν του έχω ξυπνήσει αυτή την επιθυμία. Θέλεις να μου μιλήσεις για σένα και την παράξενη καρέκλα σου!" "Εεε! Σε σένα μιλάω μικρέ δεν με ακούς; Εδώ μπροστά σου είμαι και κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου δεν είναι δυνατόν να μη με βλέπεις". Ο Ροδόλφος αγνοούσε πως η γλώσσα που μιλούσε ήταν αυτή των αρκούδων και όχι των ανθρώπων... 

Αυτό που έβλεπε μπροστά του ο μικρός μας φίλος ήταν ένα τρισχαριτωμένο αρκουδάκι που κουνούσε χέρια και πόδια μουγκρίζοντας και κάνοντας παράλληλα αστείες κινήσεις. Και το θαύμα άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά τους. Γέλασε... Γέλασε μετά από πολύ καιρό. Ο Ροδόλφος ένιωσε περίφημα. Επιτέλους είχε τραβήξει την προσοχή του! Γέλιο! Λέξη που το αγόρι είχε ξεχάσει από την ημέρα που συνέβη το ατύχημα και έμεινε καθηλωμένος στην καρέκλα. Σιγά - σιγά όμως άρχισε και πάλι να θυμάται πως είναι να γελάς χαρούμενος. Ο μικρός επισκεπτόταν τώρα πια καθημερινά το πάρκο, και ο αρκούδος τον διασκέδαζε με την καρδιά του στη προσπάθεια του να επικοινωνήσει μαζί του έκανε τις ίδιες αστείες φιγούρες με τα γνωστά πάντα ξεκαρδιστικά αποτελέσματα...
Κάποιες στιγμές το γέλιο του μικρού παιδιού έσβηνε από τα χείλη του, και η έκφραση θλίψης ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του. Εικόνες από το ατύχημα ερχόταν και επισκίαζαν τη χαρά του. Ήξερε ότι το σφάλμα ήταν δικό του. Πάντα οι γονείς του, τόνιζαν ότι έπρεπε να φοράει ζώνη μόλις μπαίνει στο αυτοκίνητο. Οι ζώνες σώζουν ζωές, προστατεύουν τους ανθρώπους από βαριά και πολλές φορές θανατηφόρα ατυχήματα. Είχαν ξεκινήσει την μονοήμερη εκδρομή που περίμεναν όλοι με ενθουσιασμό. Οι γονείς φόρεσαν τις ζώνες και ο ίδιος τους μιμήθηκε. Μόλις όμως το αυτοκίνητο είχε αφήσει την πόλη πίσω, και η μητέρα του αποκοιμήθηκε. Την έβγαλε στα κρυφά. Ένα φορτηγό μπροστά τους... Ο μπαμπάς του έκανε ελιγμό... Εκείνος τραντάχτηκε ολόκληρος... Έτσι έχασε το χαμόγελό του και την ζωή του όπως μέχρι τότε την γνώριζε... "Πόσο δίκιο είχαν"! "Πόσο δίκιο!", αναλογιζόταν. "Πρέπει να μας συμβεί κάτι κακό για να καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό;" "Να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα έκανε το λάθος να βγάλω την ζώνη", σκεπτόταν, "και τώρα δεν θα ήμουν καθηλωμένος σε αυτή την καρέκλα"... Η μόνη παρηγοριά του μικρού παιδιού πλέον ήταν αυτός ο αστείος αρκούδος. Η ψυχή του μικρούλη τελική αποδείχτηκε πιο βαθειά από τα τραύματα στα πόδια του. Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησε, ότι έπρεπε να αφήσει πίσω την ζωή που έκανε βυθισμένος μέσα στην θλίψη και την απραξία και να ακολουθήσει την ζωή που δεν καταλάβαινε πως έχανε όλον αυτό τον καιρό... 
Τα χρόνια περνούσαν, το μικρό αγόρι μεγάλωσε, ο Ροδόλφος εξελίχθηκε σε μια μεγάλη δυνατή αρκούδα, η φιλία τους όμως ήταν πιο δυνατή από ποτέ! Οι φροντιστές του κήπου θαύμαζαν την φιλία τους, πολλές φορές μάλιστα άνοιγαν την πόρτα του κλουβιού επιτρέποντας στο νεαρό άνδρα να μπαίνει και να συναντά τον φίλο του χωρίς τα σίδερα ανάμεσά τους. Μερικοί μάλιστα θα ορκιζόταν παρατηρώντας τον τρόπο που καθόταν ο ένας απέναντι στον άλλο ότι συζητούσαν μεταξύ τους, και καταλάβαινε ο ένας τι ήθελε να πει ο άλλος. Μπορούσαν να συνεννοηθούν με τα μάτια, να μιλήσουν με τις καρδιές τους. "Μακάρι να υπήρχε μαγεία θα προτιμούσα να μεταμορφωθώ και εγώ σε αρκούδα παρά να μπορούσα να αποκτήσω ξανά την ικανότητα να περπατήσω. Έτσι θα έχουμε την ίδια καταγωγή και την ίδια μοίρα, δεν θα σε αποχωριστώ ποτέ γιατί για μένα πλέον είσαι σαν αδελφός", ευχήθηκε ο νεαρός άνδρας την ώρα που χάιδευε τον Ροδόλφο στο κεφάλι κοιτάζοντας τα μεγάλα καστανά του μάτια γεμάτος με αγάπη και στοργή... Η ώρα όμως είχε περάσει... Οι άνθρωποι που φρόντιζαν το πάρκο είχαν αρχίσει σιγά - σιγά να μαζεύουν για να κλείσουν και για εκείνη την ημέρα... Όταν όμως έφτασαν στο κλουβί του Ροδόλφου έμειναν έκπληκτοι, δεν πίστευαν στα μάτια τους με αυτό που έβλεπαν. Ήταν δυνατόν! Μέσα στο κλουβί αντί για τον Ροδόλφο και τον νεαρό φίλο του υπήρχαν δύο αρκούδες που έτρεχαν και έπαιζαν μεταξύ τους, και μια σιδερένια καρέκλα πεταμένη στην γωνία του κλουβιού. Που πήγε το αγόρι; Και πώς βρέθηκε αυτή η αρκούδα μέσα στο κλουβί; Κανείς δεν έμαθε ποτέ γιατί κανείς δεν πίστεψε στην μαγεία! Αλήθεια πως να το λέγανε το αγόρι; Νομίζω δεν έχει σημασία..."
 

Ο Άρης Χαλδογερίδης έκανε την κίνηση να αναδείξει ευρύτερα το τελευταίο του παραμύθι "Ποτέ μην πεις όχι στον αρκούδο", στέλνοντάς το σε ηθοποιό της λυρικής σκηνής στην Αθήνα, με την ελπίδα να το διαβάσει και να το αξιολογήσει. Η ηθοποιός Άντζελα Ξυδή έγραψε για εκείνο "το διάβασα είναι πάρα πολύ όμορφο, γλυκό, τρυφερό, συγκινητικό και κρύβει μέσα του πολλά συναισθήματα.

Η δύναμη της φιλίας, της υπομονής και της αγάπης μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Είναι ένα πολύ ωραίο, σοβαρό, παιδικό παραμύθι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί και από μεγάλους. Είσαι ευαίσθητος άνθρωπος όπως δείχνει ο τρόπος που γράφεις και απλώνεις τα συναισθήματα για να τα δει ο άλλος. Αυτό είναι καλό και ότι κρύβεις μέσα σου μία ψυχή και καρδιά μικρού παιδιού, ίσως το έχεις ανάγκη αυτό και έτσι εξωτερικεύεις κάποια πράγματα που είναι κρυμμένα μέσα σου". 

Το εργασιακό περιβάλλον της φυλακής,  όπου βρίσκεται τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχει καταφέρει να σκληρύνει την ψυχή του, ο Άρης Γκρατσιάνο Χαλδογερίδης μπορεί από την καθημερινότητα της φυλακής, να περνάει στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Το κάνει άλλωστε για τα παιδιά και όπως λέει "όλα τα παραμύθια κρύβουν μια αλήθεια".