Οσμή. Όχι ευχάριστη, αλλά με αιτία. Τα Μέθανα είναι το νησί των θαυματουργών ηφαιστείων, των θειούχων αναθυμιάσεων, των ιαματικών πηγών. Μπροστά του μια λίμνη (λέγεται «Βρoμολίμνη»), που παίρνει το χρώμα της από το θειάφι των θερμομεταλλικών νερών, και οι πρώτες εικόνες της πόλης των Μεθάνων. Το νησάκι με το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, το oποίο συνδέεται με την πόλη με μια στενή «γλώσσα» που θυμίζει ισθμό.
Ατμοσφαιρα. Οι παρατεταγμένοι φοίνικες που κρύβουν τα ξενοδοχεία-αισθητικής ‘70ς, στην παραλιακή, τα διάφορα εστιατόρια και καφέ που συγκεντρώνουν κόσμο (όχι μόνο ηλικιωμένους), το κτίριο «Ζαχαράτου» και τα δύο εντυπωσιακά μεσοπολεμικά ξενοδοχεία, στον παράλληλο δρόμο, που στέκουν σιωπηρά. Η ταυτότητα της λουτρόπολης κουβαλάει τα δικά της στοιχεία, μη βιαστείτε όμως να χαρακτηρίσετε τον προορισμό «παράδεισο για τους γέροντες», ειδικά τώρα που οι νεότεροι ανακαλύπτουν τα ατού των ιαματικών νερών, την ευεξία που χαρίζουν και έναν εναλλακτικό τρόπο διακοπών.
Ενδοχωρα. Μέθανα, βέβαια, δεν είναι μόνο η πόλη τους. Το αντίθετο. Είναι τα μικρά και μεγάλα χωριά, τα ερείπια αρχαίων πόλεων, τα βυζαντινά ξωκλήσια και μνημεία, που αποτελούν αποδείξεις της μακραίωνης ιστορίας της περιοχής. Είναι πάνω απ’ όλα το ηφαίστειο και η διαδρομή στον κρατήρα του, αλλά και το υπέροχο χωριό της Καμμένης Χώρας, που βουλιάζει στη λάβα.
