Στο Μουσείο Μετάξης του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) στο Σουφλί, που αποτελεί σημείο αναφοράς για τη σηροτροφία και τη μεταξουργία, εκτίθενται οκτώ πανέμορφες γυναικείες φορεσιές, κυρίως γιορτινά και νυφικά καφτάνια, σε διάφορες ποιότητες. Στα καφτάνια αιχμαλωτίζουν το βλέμμα τα έντονα χρώματα (κόκκινο, μπλε, φούξια), ενώ προέρχονται από δωρεές Σουφλιωτών και χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, μεταφέρει στην «ΥΧ» η ιστορικός μουσειολόγος και υπεύθυνη του Μουσείου Μετάξης, Μαρία Βενιζελέα.
Στις φορεσιές εντυπωσιάζουν τα εξαρτήματα της σουφλιώτικης ενδυμασίας, όπως το ζουνάρι, ήτοι ζωνάρι με κορώνα (κεντρική πόρπη) από μπακίρι, που αποτελούσε χαρακτηριστικό εξάρτημα της γυναικείας φορεσιάς, κυρίως της γιορτινής. Το ζωνάρι ήταν απαραίτητο δώρο αρραβώνα του συζύγου και η γυναίκα το φορούσε μέχρι ν’ αποκτήσει το πρώτο της παιδί. Η κα Βενιζελέα αναφέρει ότι έχουν ποδιές θυμιατές, ανάμεσά τους μία νυφική βαμβακομέταξη, κεντημένη στον αργαλειό. Επίσης, περιλαμβάνονται καθημερινές μάλλινες ποδιές, από υφαντό ύφασμα και γιορτινές ατλαζωτές, αλλά και ποδιές νεότερου τύπου.
Στην αξιόλογη συλλογή που περικλείει η ενότητα «Φορεσιές στο Σουφλί» συναντάμε το διστιμέλλι, μεταξωτό μαντίλι κεφαλής, εξάρτημα του γυναικείου κεφαλόδεσμου. Φοριόταν σε συνδυασμό με τη μαγλίκα και τα δύο μαζί διαμόρφωναν έναν φουσκωτό κεφαλόδεσμο.
Περνώντας στην εσωτερική ενδυμασία, η κα Βενιζελέα σημειώνει το πκάμισο, ένδυμα βαμβακερό ή μεταξοβάμβακο. Από πάνω φορούσαν μισοφόρι και το πανέμορφο μεταξωτό καφτάνι.
Ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται στην περιήγησή του ότι το Σουφλί αποτελούσε σημαντικό κέντρο παραγωγής μεταξιού. Η κ. Βενιζελέα προσθέτει ότι το αναλυτό σε συνδυασμό με το κουκουλάρικο μετάξι έφτιαχναν τα καθημερινής χρήσης ενδύματα και τα ονόμαζαν κουκουλάρικα, μεταξοβάμβακα και μαλλομέταξα.
