Η Νεοελληνική Αισθητική εξαντλείται στη Βιτρίνα.
*** Σήμερα ξεκινώ μία διλογία άρθρων για το «Still Standing»·
το παρόν πόνημα αποτελεί -επί τής ουσίας- έναν αυθύπαρκτο πρόλογο
για όσα θα πω αύριο για τη Μαρία Μπεκατώρου.
*** Για λόγους που άπτονται απολύτως τού θέματος,
θα μιλήσω (και) με αυτοβιογραφικό τρόπο…
Αγαπώ τη Δημοσιογραφία. Επίσης, είμαι ερωτευμένος με την Τηλεόραση.
Ως εκ’ τούτων, ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτο,
ότι θα έφτανε η στιγμή
που θα εντασσόταν στις δημοσιογραφικές δραστηριότητές μου η Τηλεοπτική Κριτική
(ως ερωμένη που γίνεται το «τρίτο πρόσωπο» στην Αγάπη).
Και πράγματι, έτσι συνέβη.
Εξ’ αρχής, λοιπόν,
εξεκίνησε να σχηματοποιείται μέσα μου -και κατ’ επέκτασιν, στη γραφή μου-
ένα «Πρωτόκολλο Τιμής»
προς τούς ανθρώπους που με τιμούν με την ανάγνωσή τους.
Βασική αρχή αυτού τού Πρωτοκόλλου,
είναι ότι ουδέποτε κοιτώ τούς πίνακες τηλεθέασης·
αρνούμαι να γίνομαι συρόμενο και φερόμενο των θεαματικοτήτων,
αρνούμαι να ακολουθήσω τη «δημοσιογραφία τού Συρμού»,
αρνούμαι να μετατρέπω την άποψή μου σε προϊόν αυθυποβολής.
Δεν ισοπεδώνω και δεν υποστηρίζω ότι άπαντες είναι ίδιοι.
Αυτό που κάνω είναι να εναντιώνομαι
στα παραφουσκωμένα άτομα των εγχώριων σταθμών,
τα οποία
-είτε συστηνόμενα ως «δημοσιογράφοι», είτε ως «τηλεοπτικά στελέχη»-
έχουν παντελή άγνοια από Τηλεόραση
και το μόνο που ξέρουν
είναι να μετατρέπονται σε δουλικά τής λέξης «Νούμερα»,
και να στάζουν μέλι
-έμπλεα μικροαστισμού, αφόρητης μιζέριας και ανοργασμικότητας-
όταν μιλάνε για το «ραβασάκι τής A.G.B.».
Αν τα «Νούμερα» είναι η πανάκειά σου, είσαι «νούμερο». ΤΕΛΟΣ.
*** Ως εκ’ τούτων,
δύο είναι τα στοιχεία που υπερβαίνουν σε ισχύ τον «Πίνακα Τηλεθέασης»:
το Ένστικτο και η Αισθητική.
Αν διαθέτεις (τηλεοπτικό) ένστικτο και (τηλεοπτική) αισθητική,
δεν σημαίνει ότι γίνεσαι εχθρός τής Τηλεθέασης·
τουναντίον, είσαι ο καλύτερος φίλος της,
διότι την τροφοδοτείς με στοιχεία που λατρεύει.
Το Ένστικτο και η Αισθητική τροφοδοτούν την Τηλεθέαση.
*** Σε τούτο το σημείο να τονίσω κάτι που είναι εξόχως σημαντικό…
Η Αισθητική είναι μία έννοια άκρως παρεξηγημένη
και δυσφημισμένη στην Ελλάδα·
πράγματι, ο Νεοέλληνας έχει αυτήν την αλλοτριωτική ικανότητα,
να μειώνει την αξία των θετικών καταστάσεων
(και ταυτόχρονα, να αυξάνει την αξία σε κάθε τι αρνητικό).
Η Αισθητική, λοιπόν, δεν είναι συνώνυμη με τη «Θολή Κουλτούρα»,
ούτε επιτάσσει να βλέπουμε επί 24ώρου βάσεως ντοκιμαντέρ
ή να ακούμε βαρύγδουπες φιλοσοφικές αναλύσεις.
Αισθητική δύνανται -τηρουμένων των αναλογιών- να διαθέτουν,
κι ένα ριάλιτι, και μία τσόντα, και μία trash εκπομπή.
*** Με βάση το σκεπτικό που σάς ανέλυσα,
ενεπνεύσθην εξ’ αρχής -και εφαρμόζω διαχρονικά- ένα αλάνθαστο κριτήριο,
με το οποίο θωρακίζω σε απόλυτο βαθμό
τη Φερεγγυότητα τής Τηλεοπτικής Κριτικής.
Το αλάνθαστο κριτήριο (και συνεπαγωγικώς, επιχείρημα),
το οποίο θα βοηθήσει κι εσάς να αντιμετωπίζετε με άλλη οπτική
όλες τις πομφόλυγες που (μάς) το παίζουν «μούρες»,
συμπυκνώνεται σε μία ερώτηση που απευθύνει ο Τηλεθεατής
προς όσους αποφασίζουν τι θα δούμε στους δέκτες μας..:
«Το concept που μού σερβίρεις,
θα το αγόραζες αν σού το έφερνα εγώ;».
Αυτή είναι, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες,
η ερώτηση-κόλαφος που διαλύει στα εξ’ ων συνετέθη
το εγχώριο μικροαστικό σύστημα.
Και επειδή το τηλεπαιχνίδι «Still Standing»
αποτελεί το αντικείμενο τής διλογίας που σάς ανέφερα,
θα καταδείξω την καθεστωτικών διαστάσεων παθογένεια
χρησιμοποιώντας εικονοπλασίες.
*** Ας υποθέσουμε ότι το concept τού «Still Standing»,
όπως ακριβώς το γνωρίσαμε, ίδιο κι απαράλλαχτο,
το εμπνεόταν ο αθίγγανος Μήτσος από το Ζεφύρι
(ουδόλως τυχαία χρησιμοποιώ γκετοποιημένη κοινωνική ομάδα,
λαϊκό όνομα και υποβαθμισμένη περιοχή).
Χάριν σουρεαλισμού,
ας δεχθούμε ότι ο αθίγγανος Μήτσος από το Ζεφύρι
θα κατέφερνε να κλείσει ραντεβού
με τον υπεύθυνο ψυχαγωγικού προγράμματος τού «ΑΝΤ1»
και -για να κάνω την εικόνα ακόμη πιο ζωηρή και έντονη-
θα έσκαγε μύτη μπροστά του με παπούτσια «Abibas» και ρολόϊ «Folex».
Θα έλεγε, λοιπόν, ο Μήτσος τής ιστορίας μας..:
«Κύρ’ αυτέ μου, έχω μια σένια ιδεούλα για πάρτη σου.
Σκέφτηκα ένα τηλεπαιχνιδάκι, να ’ούμε, που θα παίζεται όπως θα σού πω..:
Θα είναι ένας παίκτης στο κέντρο και θα έχει γύρω του δέκα αντιπάλους.
Θα γίνονται ερωτήσεις πανεύκολες, που τις απαντήσεις τις ξέρουν όλοι,
και κάποιες δύσκολες ερωτήσεις, που οι απαντήσεις τους δεν θα νοιάζουν κανένανε.
Και για να γίνεται νταβαντούρι,
όποιος από τούς δέκα παίκτες χάνει, δεν θα φεύγει περπατώντας,
αλλά θα πέφτει σε καταπακτή.
Τι λες, κύρ’ αυτέ μου, δεν είναι σούπερ-ντούπερ η ιδέα μου, να ’ούμε..;».
*** Σάς ερωτώ..:
Υπάρχει έστω μία ή ένας από εσάς που να πιστεύει
ότι ο «κύρ’ αυτός» θα έλεγε
«Πωωωωωωω, τι γαμάτη ιδέα μού έφερε ο αθίγγανος Μήτσος από το Ζεφύρι!
Τρέχω ήδη να τη βάλω στο πρόγραμμα τού σταθμού.»;
Κάτι μού λέει,
ότι όλοι μα όλοι έχετε απαντήσει,
πως αν το «Still Standing» ήταν ιδέα τού Μήτσου από το Ζεφύρι,
ουδέποτε θα το βλέπαμε στους δέκτες μας.
Αυτό είναι το ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ.
Αυτό είναι το κριτήριο
που ξεμπροστιάζει σε απόλυτο βαθμό το επίπεδο τής (Νεο)ελληνικής Τηλεόρασης.
Βιτρινομανία, Απουσία Πρωτοτυπίας, Απουσία Έμπνευσης, Απουσία Ρίσκου,
Πεπατημένη και τα μυαλά στα… φάσκελα.
*** Ως επί 15ετία συντάκτης και αρχισυντάκτης τηλεπαιχνιδιών
και -νωρίτερα, σε μετεφηβική ηλικία-
ως πρωταθλητής παίκτης σε τηλεπαιχνίδια
(έχοντας κερδίσει δώρα δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών),
είμαι καθ’ ύλιν αρμόδιος να μιλήσω για τη συγκεκριμένη τυπολογία·
έχω βιώσει το Τηλεπαιχνίδι κι από τις δύο πλευρές του.
Πέρυσι προέβην μέσα από αυτήν τη στήλη
σε διεξοδική ανάλυση τού «Still Standing»
και ανάμεσα στα υπόλοιπα επιχειρήματα που είχα χρησιμοποιήσει
για να κατεδείκνυα ότι πρόκειται για ένα ασήμαντο ανθυποπαίχνιδο
και για μία δηθενιά περιωπής
(που χρησιμοποιεί το ηλίθιο εύρημα με την «καταπακτή»
για να καλύψει τη συνολική ανεπάρκεια τού προϊόντος),
είχα επισημάνει και το κραυγαλέο λάθος
που υπήρχε στον πυρήνα τού εν’ λόγω concept.
Με δεδομένο
ότι η δομή τού «Still Standing» ευνοεί απολύτως τον κεντρικό παίκτη
και χρησιμοποιεί τούς δέκα περιφερειακούς σχεδόν ως «αναλώσιμα»,
αναρωτιόμουν με οργή,
πώς ήταν δυνατόν
όταν κατέφερνε να διώξει ένας «περιφερειακός» τον «κεντρικό»,
να μην επιβραβευόταν παίρνοντας τη θέση του,
αλλά να ερχόταν από τα παρασκήνια άλλος κεντρικός παίκτης.
Πράγματι, αυτή η αδιανόητη ασχετοσύνη που επεσήμανε η στήλη,
διορθώθηκε στη συνέχεια από την παραγωγή τού «Still Standing»·
όμως, το αμείλικτο ερώτημα ήταν και πάλι εδώ..:
«Πώς πήγατε και αγοράσατε ένα τέτοιο πρόχειρο concept;
Πώς πήγατε και αγοράσατε τα δικαιώματα για αυτό το “πράμα”;».
*** Αυτό το «πράμα»
ήταν που οδήγησε την -κατά τ’ άλλα, συμπαθέστατη- Μαρία Μπεκατώρου
στο τεράστιο φετινό ολίσθημα·
ολίσθημα που απετέλεσε το εφαλτήριο για όσα διαβάζετε σήμερα
και θα ολοκληρωθούν αύριο.
Όπως είχα γράψει στην προ έτους κριτική μου,
το μοναδικό θετικό στοιχείο τού «Still Standing»
ήταν η πηγαία, γλυκιά, έξυπνη και οικεία παρουσιάστριά του.
Όμως, κατά πώς φαίνεται,
ούτε η ίδια διέθετε τις αντοχές να συνεχίσει να υποστηρίζει
ένα κάκιστο concept με προδιαγεγραμμένο χαμηλότατο πήχυ.
Και έτσι, η Μαρία Μπεκατώρου κατέρρευσε.
Τα υπόλοιπα αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
