Τα τελευταία 6 χρόνια έχω εκφραστεί αρκετές φορές δημοσίως με αρνητική διάθεση για τη Μύκονο. Όχι βέβαια για το νησί το ίδιο, αλλά για το παρακμιακό και κακόγουστο πια lifestyle που έχει πάρει παραμάζωμα και έχει ισοπεδώσει τα χαρακτηριστικά που έκαναν τη Μύκονο κέντρο υψηλού επιπέδου τουρισμού την τελευταία 35ετία.
Το έγραφα εδώ πριν κάνα δυο εβδομάδες. Το bohemian έγινε Arabian, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ήθη, lifestyle, ακρίβεια, κιτσαρία, πιασοκωλιά και αντικειμενικό αποκλεισμό νέων (που δεν φτάνουν με σπόνσορινγκ…) και κανονικών Ελλήνων τουριστών. Δεν τα ξαναγράφω, αντίθετα,θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου ενάντια και στον εαυτό μου.
ΟΚ, κράζουμε τη Μύκονο για όλα αυτά. Τι θα έπρεπε να κάνουμε ταυτόχρονα για εκατοντάδες άλλα μέρη που έχουν ξεφτιλιστεί με εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοχούλιγκανς με τους οποίους δεν μπορείς ούτε να βρεθείς στην ίδια παράλια;
Ολόκληρες περιοχές στην Κρήτη, τη Ρόδο, την Κέρκυρα, την Κω, τη Σκιάθο και άλλα, πολλά νησιά, έχουν καταληφθεί από έναν περίεργο συρφετό, νεαρών κυρίως Αγγλογερμανών, που κάθε καλοκαίρι μετατρέπουν σε επικίνδυνη κόλαση ολόκληρες περιοχές. Τσαμπουκάδες, μεθύσια χωρίς αύριο, βίαιη αποσυμπίεση σεξ όπως κάτσει, φτήνια, σουβλάκι και φτηνά και πιο επικίνδυνα ναρκωτικά. Τα διαβάζουμε κάθε καλοκαίρι τα κατορθώματα. Όπως διαβάζουμε ότι σε πολλά μαγαζιά κουμάντο κάνουν διάφοροι περίεργοι Βαλκάνιοι, Σέρβοι και άλλοι προς Ιόνιο μεριά. Για να μην κρίνω τον τουρισμό που έρχεται με τα αυτοκίνητα προς Χαλκιδική και Κατερίνη. Πάλι καλά που τρώνε και μια χωριάτικη και κατεψυγμένα καλαμαράκια για τα παιδιά τους.
Τουλάχιστον στη Μύκονο αφήνουν και πολλά λεφτά οι περισσότεροι ξένοι. Οι τζαμπατζήδες Νοτιοιταλοί με το σουβλάκι, τον μόνιμο τσαμπουκά και το κολλητήρι, χάθηκαν. Είναι ακριβά γι’ αυτούς πια. Τη βγάζουν στο Ιόνιο. Ποτέ δεν μπόρεσαν να στεριώσουν χουλιγκανοεγγλέζοι ή Γερμανοί μπυρόφιλοι. Βέβαια θέση έχουν πάρει στη Μύκονο και σκληροτράχηλοι μπράβοι. Ο Φρίξος Δρακοντίδης έχει γράψει την Ιλιάδα για αυτά στο «Πρώτο Θέμα», από πρώτο χέρι. Και για άλλα πολλά.
Σε μένα και νομίζω σε όλους δεν αρέσει ο καγκούρικος φτωχοτουρισμός. Η Ελλάδα είναι για καλύτερα. Αρκεί βέβαια να το επιδιώξει και η ίδια. Δεν είναι υποδομές αυτές που έχουν τα περισσότερα μέρη, δεν είναι πια όμορφα τα χωριά και τα λιμάνια (τέρατα είναι τα περισσότερα), μαρίνες για έναν περίεργο αλλά κυρίως ΗΛΙΘΙΟ λόγο δεν έχουμε και το σέρβις που προσφέρουμε είναι συνήθως απαράδεκτο και κομπλεξικό.
Έχει μείνει φαίνεται στο DNA των Ελλήνων μια μαλακία που είχε πει πριν από 35 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου (στην Κέρκυρα νομίζω) ότι «οι Έλληνες δεν θα γίνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Και πολλοί το έδεσαν κόμπο. Νομίζουν ότι το να παρέχεις υπηρεσία ή το να είσαι γκαρσόνι είναι υποτιμητικό. Αλλού ντ’ αλλού μυαλά.
Η Μύκονος είναι εξαίρεση. Σου πιάνουν τον κώλο παντού, αλλά σου δίνουν και ένα φιλάκι με το σέρβις. Είναι αλλιώς, ευρωπαϊκό. Όχι παντού, αλλά τέλος πάντων παντού δεν είναι ούτε στο Μονακό.
Ταυτόχρονα ο οικισμός της Μυκόνου είναι ανέπαφος μέσα στη Χώρα αλλά και οι εκατοντάδες βίλες που έχουν χτιστεί, παρότι μεγάλες (μεγάλες είναι και στο Πόρτο Ράφτη ή στη Ραφήνα, για να μη λέμε μόνο λαϊκίστικες μαλακίες περί Μυκόνιας χλιδής συνέχεια) είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία όμορφες και πατάνε πάνω στην αρχιτεκτονική του νησιού. Δεν σε προσβάλλουν. Δεν έχει θλιβερές πολυκατοικίες και ταράτσες και κάγκελα όπως η Πάρος ή η Τήνος π.χ. Ακόμα και η υπέροχη Πάτμος (η Χώρα πάνω είναι απίστευτη) έχει ένα λιμάνι που σου θυμίζει κωμοπόλεις στον Θεσσαλικό κάμπο. Η Μύκονος που βλέπεις σήμερα είναι η ίδια που είδαν και οι πρώτοι τουρίστες που ήρθαν σε αυτήν πριν από 60 χρόνια. Άντε λίγο πιο απλωμένη προς τα αριστερά του λιμανιού!
Τα καλύτερα και ακριβά τουριστικά θέρετρα συνδυάζουν τις παραλίες με την αισθητική των χωριών. Παντού. Ακόμη και στο Μαϊάμι που είναι 100 ετών, όλοι πάνε στο Art Deco district. Εκεί που υπάρχουν μικρά για Αμερική κτίρια που για αυτούς είναι ιστορικά. Και εκεί μαζεύονται ανάμεσα σε 30 δρόμους κάθετους και 4-5 οριζόντιους.
Και πάμε και στις παραλίες και στις θάλασσες.
Ξέρω, ξέρω, το νησί ή το χωριό σας έχει καλύτερες. Σαν την Χαλκιδική δεν έχει, σαν την Κρήτη δεν υπάρχει, σαν τη Λευκάδα δεν φαντάζεσαι! Κι εγώ από επαρχία είμαι με θάλασσες και παραλίες πιο ωραίες απ’ τα προηγούμενα νησιά (Βόλος, Πήλιο, Σκιάθο, με την καλύτερη παραλία της Ελλάδας, τις Κουκουναριές) αλλά δεν είμαι τόσο ανόητα τοπικιστής να πω ότι είναι καλύτερα απ’ τη Μύκονο. ΟΚ. Μια δυο παραλίες μπορεί κάπου να ‘ναι καλύτερες. Αλλά στην περίπτωση της Μυκόνου μιλάμε για 50 -60 παραλίες μεγάλες με ψιλή, άσπρη άμμο και τυρκουάζ νερά. Δεν υπάρχει αυτό αλλού. Γι’ αυτό άλλωστε έγινε και κέντρο του διεθνούς τζετ σετ τη δεκαετία του ‘60 ήδη. Ένα μπαρ υπήρχε τότε. Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα ο καθένας λέει το δικό του. Έχει πάντα το καλύτερο χωριό και την καλύτερη ρακή.
Και το τοπίο είναι συγκλονιστικό, location για ταινία καουμπόικη ή του Ταραντίνο. Τεράστιοι, σμιλευμένοι από χιλιάδες χρόνια βράχοι, που ακουμπούν στο πουθενά σχεδόν. Τόσο μοναδικοί και επιβλητικοί που η μυθολογία από την αρχαιότητα έλεγε ότι κάτω απ’ αυτούς έθαψαν οι Θεοί του Ολύμπου τους Τιτάνες όταν τους νίκησαν.
Και δεν λέω για τη Δήλο. Διαβάστε μόνοι σας για το ιερό νησί. Εκεί ήταν η καλύτερη βόλτα σε αρχαία που έχω κάνει ποτέ! Αυτά που θα μάθεις για τη ζωή των αρχαίων θα σε αφήσουν κάγκελο. Αρκεί να πάρεις ξεναγό. Και εκεί είχαν κλαμπ, εταίρες, vibrators (από πηλό), μαγεία, κατάρες, τράπεζες, ιδιωτικά κλαμπ εφοπλιστών, φιγούρα νεόπλουτων αλλά και κουζίνες με 4 μάτια. Ή να πάτε για μπάνιο δίπλα στις παραλίες, στη Ρήνεια που είναι σε απόσταση τσιγάρου απ’ τη Μύκονο. Blue lagoon. Όχι μια, δέκα…
Και ακόμη αν το ψάξεις και δεν είσαι φιγουρατζίδικη ψωνάρα να τρέχεις όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, έχει ακόμη αρκετές και καλές ταβέρνες να φας πολύ καλά και σχεδόν φτηνά. Και θαλασσινά και κοψίδια. Ψάξε, ψάξε και θα τα βρεις. Εγώ δεν λέω. Άσε, αν τύχει και πάμε, να είμαστε λίγοι μπας και καταφέρουμε να φάμε.
Απλά οι άνθρωποι που θα πάνε στη Μύκονο για να περάσουν ωραία με τη θάλασσα, με τις ήρεμες παραλίες και τα ταβερνάκια μετριούνται πια στα δάχτυλα των δύο χεριών παρότι γίνεται. Αλλά είναι να μη σου βγει το όνομα. Δυστυχώς. Παλιά ήταν όλοι σαν σε κινούμενο πανηγύρι. Τώρα δυστυχώς έχει γίνει κάτι σαν ετήσια έκθεση. Κάτι σαν την Έκθεση Θεσσαλονίκης. Μόνο που εδώ τα εκθέματα είναι άνθρωποι, που βάζουν τον εαυτό τους στη βιτρίνα υπό μορφή πλαστικών μανεκέν. Άλλος δείχνει λεφτά, άλλος βυζιά, άλλος yolo, άλλη κώλο, άλλος 3λιτρες μπουκάλες βότκα, άλλος τραπέζια σε παραλία των 5 και 10 χιλιάδων και οι Άραβες όλα μαζί.
Αλλά αν θες υπάρχει και άλλη Μύκονος. Ειδικά φέτος που είναι ισχνές οι αγελάδες, θα λείπουν οι «άγριες φυλές». Ευτυχώς έχουν πολύ Covid-19 ακόμη εκεί. Δυστυχώς όμως έχουν πολύ Covid και οι Αμερικάνοι, όπως και οι Γάλλοι και οι Ιταλοί.
Υπέροχες, ενός χιλιομέτρου παραλίες for free, ταβερνάκια υπέροχα και κανένα καλό μπαρ με μουσική ροκ και με νορμάλ τιμές σε ποτά και μια χαρά είσαι. Αν θες Nammos και Σκορπιό και πρώτη ξαπλώστρα και πρώτο τραπέζι μούρη, πάρε και έναν σπόνσορα μαζί, με κινούμενη αντλία χρημάτων, γιατί αλλιώς θα μαραζώσεις.
Αυτά τα περί Μυκόνου. Φέτος είναι μια ευκαιρία να δεις πώς ήταν η Μύκονος στα 70s και τα 80s. Και χωρίς ξαπλώστρες. Πιο χύμα και απ’ τα Κουφονήσια αν το θελήσεις. Ως bohemian hippie ξεκίνησε το νησί. Ζησ’ το έτσι αν θες για μια τελευταία φορά…
