Δημήτρης Παγαδάκης

Τώρα, όμως, που η πνευματική αιτία της κατανυκτικής συστολής και της ευλαβούς περισυλλογής εξέλιπε, το πολιτικό σκηνικό επανήλθε στους συνηθισμένους του κατοπτρισμούς. Με τα διαχρονικά αγεφύρωτα χάσματα του και τις επαναλαμβανόμενες μάχες χαρακωμάτων.

Αυτή τη φορά αφορμή για άγονους διαξιφισμούς αποτελεί το ερώτημα «τι θα απογίνουν οι ψήφοι των «Σπαρτιατών». Του μορφώματος- φερετζέ της Χρυσαυγίτικης εγκληματικής οργάνωσης, το οποίο αποκλείστηκε με απόφαση του Αρείου Πάγου από τις ευρωεκλογές.

Πρόκειται για μια μάταιη κουβέντα με τζάμπα αλληλοκατηγορίες που άνοιξε μεταξύ των ορθολογικών κοινοβουλευτικών κόμματων του συνταγματικού τόξου. Θα μπορούσαν χάλαρα να αδιαφορήσουν και να κατευοδώσουν αυτές τις ψήφους προς το καλάθι των αχρήστων και τους κάδους ανακύκλωσης.

Αντίθετα διαγκωνίζονται σα να χρειάζονται βεβαίωση δημοκρατικότητας. Διαρρηγνύουν κραυγαλέα έκαστο τα ιμάτια του ότι «δεν τις θέλει τις ψήφους των Σπαρτιατών». Λες και κάθε μια από αυτές είναι ονομαστική, φέρει σφραγίδα της αγορανομίας και έχει πιστοποίηση ISO;

Ή μήπως θα μαθευτεί η προέλευση της αφότου ριχτεί στη κάλπη. Αν θα κολλήσει στο μείγμα σαν τη κοπριά στα λάχανα ή θα ξεμυτίσει σαν μια στοίβα άπλυτα που μπήκε καθυστερημένα στο πλυντήριο;

Στη πραγματικότητα αυτός ο εκδηλωμένος ψηφοσυλλεκτικός αρνητισμός θυμίζει άχαρη χορογραφία ενός κυκλοθυμικού ρεσιτάλ. Με βασικό μοτίβο το « από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί;».

Σαφώς και η βάση αυτού του αποδεδειγμένα υποκατάστατου της Χρυσής Αυγής είναι αντιθεσμική, αντισυστημική, λαϊκιστική, έξαλλα αντικυβερνητική. Προφανώς και η πλειονότητα των ψηφοφόρων του θα προσανατολιστεί στις κάλπες προς κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά ακροδεξιά κόμματα και κομματίδια.

Αυτά που κάνουν την πάπια κλείνοντας δελεαστικά το μάτι σε παλαιό και νέο ναζί, λούμπεν, ψεκ , πατριδοκάπηλους, μεσαιωνικούς σκοταδιστές και μοντέρνους συνομωσιολόγους. Επιχειρούν ακόμη να πλανέψουν από αυτό το συνονθύλευμα και όσους εξαπατήθηκαν ή παρασύρθηκαν από το προσωπείο των τάχα ανεξάρτητων «Σπαρτιατών».

Ωστόσο, είναι οι εκδηλώσεις, οι συμπεριφορές οι αντιδράσεις και οι απόψεις των ανθρώπων που ένιπτε μυρίζουν άσχημα , ξινίζουν ή ζέχνουν. Οι ψήφοι παραμένουν άοσμες. Κάτι οσμίστηκε, επ’ αυτού ένας συγγενής του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήρισε ευπρόσδεκτες τις ψήφους των «Σπαρτιατών».

Σιγά το έγκλημα του μαρτυριάρη ξαδέρφου του Κασσελάκη. Όσοι διατηρούν ακέραιη τη μνήμη τους θα θυμούνται ότι ολόκληρος Νίκος Βούτσης ως πρόεδρος της Βουλής το 2016 καλοδεχόταν τις ψήφους της Χρυσής Αυγής προκειμένου να δικαιολογήσει τη στήριξη του τότε εκλογικού νόμου.

Αν εκείνα τα φεγγάρια η αξιακή πτώχευση εκείνης της Αριστεράς σηματοδοτούνταν από τη συμπόρευση και την όσμωση με τους ΑΝΕΛ, σήμερα επανέρχεται ως ειρωνεία. Με την επιτάχυνση μιας προσομοίωσης που προσχηματικά αρνείται ότι καλοβλέπει.

Διόλου τυχαία όταν η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ κατέθεταν υπομνήματα στον Άρειο Πάγο για τον αποκλεισμό των «Σπαρτιατών», ο ΣΥΡΙΖΑ το απέφευγε σφυρίζοντας αδιάφορα. Λογικά το κόμμα της Κουμουνδούρου εισέπραξε τα εύσημα από τον «μπροστινό» του φυλακισμένου Κασσιδιάρη που πλασάρεται ως επικεφαλής τους .

Εξάλλου η μοχθηρή παραφορά και η παροξυσμική φρενίτιδα του ακροδεξιού τσούρμου ελάχιστα απέχει στο δημόσιο χώρο από την απολιτίκ, κιτς, ασυνάρτητη επικοινωνιακή εκστρατεία και τα δημαγωγικά τεχνάσματα του Κασσελάκη.

Μπορεί η Ιστορία να είναι επιρρεπής στις πανουργίες, αλλά η Δημοκρατία σπανίως ανέχεται τις υπονομευτικές για τη σύστασή της προφάσεις εν αμαρτίαις, πονηριές και κατεργαριές. Πόσο μάλλον όταν αυτές αποτελούν το σκοτεινό καταφύγιο ανίκανων διαχειριστικά και πολιτικά ανθρώπων;