Ειδήσεις &
Τοπικά Νέα

Ελλάδα   >   Ν. Μαγνησίας    >    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου

 Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.

  Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.
Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.
Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίουτο άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα.(Το ζήτημα των νεκρών του Πολυτεχνείου) Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Δημοσιεύθηκε στις 16 November 2024 | 8:42 am


Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Κάθε χρόνο στις 8 Νοεμβρίου η εκκλησία τιμά τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και γενικά όλους τους αγγέλους. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν τα ονόματα Μιχαήλ, Γαβριήλ, Άγγελος, Σεραφείμ, Ταξιάρχης και Πανορμίτης. Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση οι άγγελοι είναι πνευματικά δημιουργήματα του Θεού, τα οποία έχουν ως αποστολή να δοξάζουν τον δημιουργό τους, να ανακοινώνουν στους ανθρώπους το θείο θέλημα και να εκτελούν τις θείες βουλές.

Την ύπαρξη των αγγέλων μαρτυρεί τόσο η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), όσο και η εκκλησιαστική παράδοση. Άγγελοι ήσαν και οι διάβολοι ή δαίμονες, οι οποίοι εξέπεσαν από την αρχική τους θέση, επειδή παρέβησαν τις εντολές του Θεού.
Για τον χρόνο δημιουργίας των αγγέλων δεν υπάρχουν μαρτυρίες από την Αγία Γραφή. Οι περισσότεροι από τους Πατέρες της Εκκλησίας (Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Ιωάννης Δαμασκηνός κλπ) δέχονται ότι οι άγγελοι υπήρχαν προτού δημιουργηθεί ο υλικός κόσμος.
Ως προς τη φύση των αγγέλων, οι εκκλησιαστικοί πατέρες διδάσκουν ότι οι άγγελοι έχουν σώμα λεπτό, αιθέριο και άφθαρτο (Τερτυλιανός, Ωριγένης, Βασίλειος ο Μέγας, Αυγουστίνος, Γρηγόριος ο Θεολόγος), χωρίς, όμως, να παύουν να είναι ασώματες και νοερές φύσεις, απρόσβλητες από τις αλλοιώσεις που παθαίνει το ανθρώπινο σώμα, τη φθορά και τον θάνατο.
Ο αριθμός των αγγέλων είναι αναρίθμητος. Η Αγία Γραφή αναφέρει «μυριάδας αγγέλων» και «μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων». Μόνο τέσσερις αναφέρονται ονομαστικά. Πρόκειται για τους αρχαγγέλους και ταξιάρχες Μιχαήλ Γαβριήλ, Ραφαήλ και Ουριήλ. Σύμφωνα με τα έργα που αποδίδονται στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, οι άγγελοι χωρίζονται σε τρεις τάξεις και εννέα τάγματα, ιεραρχικά διατεταγμένα:
  • Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι
  • Κυριότητες, Εξουσίες, Δυνάμεις
  • Αρχές, Αρχάγγελοι, Άγγελοι
Ο Μιχαήλ και ο Γαβριήλ είναι οι πιο γνωστοί από τους αρχαγγέλους και Ταξιάρχες. Ο Μιχαήλ θεωρείται φύλακας άγγελος του ιουδαϊκού λαού και του Νέου Ισραήλ, δηλαδή του χριστιανισμού. Κατά την αποστασία του Σατανά, όταν ο Μιχαήλ είδε την πτώση του, κάλεσε τις ουράνιες δυνάμεις και αφού αναφώνησε το «πρόσχωμεν», ύμνησε με τους άλλους αγγέλους τον Θεό. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο ψυχοπομπός άγγελος, αυτός που παίρνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη να αναγγέλλει τον χρόνο του ερχομού του Μεσσία, ενώ στην Καινή Διαθήκη το όνομά του αναφέρεται μόνο στο Ευαγγέλιο του Λουκά, να προλέγει στον Ζαχαρία τη γέννηση του Ιωάννη του Πρόδρομου, να αναγγέλλει στην Παρθένο Μαρία τη γέννηση του Χριστού από αυτήν και να αποστέλλει τους ποιμένες τη νύχτα της γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ, για να δουν και να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα σωτήρα του κόσμου.

Σχετικά

  • Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι προστάτης της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
  • Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι προστάτες Άγιοι της Μυτιλήνης, των Σερρών, του Αιτωλικού και του Κορυδαλλού Αττικής.

Δημοσιεύθηκε στις 8 November 2024 | 5:30 am


Αλέκος Σακελλάριος 1913 – 1991

Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου του 1913. Σπούδασε νομικά και ξεκίνησε την πολυσήμαντη καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μαθητής». Η πένα του δημοσιογράφου δεν σταμάτησε να τον συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αφού αρθρογραφούσε και κρατούσε μόνιμη στήλη χρονογραφήματος σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες για περίπου 60 χρόνια.

Γρήγορα άρχισε ν’ ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων και κειμένων για επιθεωρήσεις, ξεκινώντας το 1935 με το «Βασιλιά του Χαλβά», που ανέβασε ο θίασος του Πέτρου Κυριακού στο θέατρο «Κοτοπούλη». Πολυγραφότατος, στο θέατρο έγραψε 185 έργα, πολλά απ’ τα οποία είναι καρποί της ευδόκιμης συνεργασίας του με το Χρήστο Γιαννακόπουλο.
Αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής, το 1946 ξεκίνησε εξίσου λαμπρή καριέρα και στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ύστερα από παράκληση του Φιλοποίμενα Φίνου την ταινία «Παπούτσι από τον τόπο σου», σε σενάριο δικό του και του Χρήστου Γιαννακόπουλου.
Γρήγορα διέπρεψε και στον τομέα του κινηματογράφου, μεταφέροντας αρχικά τα ήδη δοκιμασμένα στη σκηνή θεατρικά του έργα και αργότερα με ταινίες που βασίζονταν σε αυτούσια κινηματογραφικά του σενάρια, ταινίες που αποτέλεσαν σταθμό εμπορικότητας, («Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Η θεία απ’ το Σικάγο» κ.ά.) και ανέδειξαν τους γνωστότερους σήμερα ηθοποιούς του κινηματογράφου (Τζένη Καρέζη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, κ.ά.)
Έγραψε στίχους αμέτρητων τραγουδιών, που είχαν ως αφετηρία τη θεατρική σκηνή, αλλά γρήγορα αποκτούσαν πανελλήνια εμβέλεια («Άστα τα μαλλάκια σου...», «Πάμε σαν άλλοτε», «Πού να’ σαι τώρα», «Το τραμ το τελευταίο», «Ο Ταμπαρίφας» κ.ά.). Περίπου 1.500 τραγούδια φιλοξενούν τους στίχους του, ανάμεσά τους κι αυτά που ξεκινούσαν την πορεία τους από το πανί της μεγάλης οθόνης και συγκεκριμένα από τις ταινίες του («Γαρύφαλλο στ’ αυτί», «Πες μου μία λέξη», «Τράβα μπρος», «Αστο το χεράκι σου», «Νιάου-νιάου βρε γατούλα», «Υπομονή» κ.ά.).
Η πορεία του φυσικά δεν σταμάτησε εδώ. Προσέγγισε το χώρο της τηλεόρασης από το πειραματικό της ακόμη στάδιο και υπήρξε ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης πάνω από 40 τηλεοπτικών κωμωδιών («Δόκτωρ Τικ», «Μία Αθηναία στην Αθήνα» κ.ά.), ενώ παράλληλα παρουσίαζε μόνιμες ψυχαγωγικές εκπομπές («Εγώ κι εγώ», «60 λεπτά χωρίς λεπτά», «Μόνο για σας», «Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα», «Η παλιά επιθεώρηση», κ.ά.).
Τιμήθηκε με το «Έπαθλο Ξενόπουλου» για τα θεατρικά του έργα «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Βύρωνα Πάλλη), «Ένα βότσαλο στη λίμνη» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Βασίλη Λογοθετίδη και πολλά χρόνια μετά ρημέϊκ με τίτλο «Ο Σπαγγοραμένος» με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα), ενώ η ταινία του «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία της πενταετίας 1955-60, κατά τη διάρκεια της α’ εβδομάδας του Ελληνικού Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη (μαζί με τη Στέλλα και το Δράκο).
Η αφηγηματική του δεινότητα στην ενθύμηση παλιών και αξέχαστων στιγμών αποτυπώθηκε στις σελίδες του βιβλίου του «Λες κι ήταν χθες» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη).
Δημιουργικός και δραστήριος, χρονογραφούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, που ήρθε στις 28 Αυγούστου του 1991.

Δημοσιεύθηκε στις 7 November 2024 | 6:00 am


Λαυρέντης Μαχαιρίτσας 1956 – 2019

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του στην ελληνική μουσική σκηνή.
Τα τραγούδια του «Διδυμότειχο μπλουζ», «Εκεί στο Νότο», «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», «Tερατάκια τσέπης», «Έλα ψυχούλα μου» αγαπήθηκαν από το κοινό και θεωρούνται κλασικά στο είδος τους. Ξεκίνησε την μουσική του διαδρομή στα μέσα της δεκαετίας του '70 , αρχικά με το συγκρότημα P.L.J και στην συνέχεια με τους «Τερμίτες», ενώ από το 1989 ακολούθησε σόλο καριέρα ως συνθέτης και τραγουδιστής. Ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής θεωρεί τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ως τον πιο δημιουργικό τραγουδοποιό και αναγεννητή της ελληνικής ροκ μπαλάντας, που συνδύαζε όλα τα στοιχεία του σύγχρονου τροβαδούρου της εποχής μας. «Εάν ο Σαββόπουλος έδωσε ανατρεπτικά στοιχεία στο ρεπερτόριο του '60, ο Λαυρέντης ανέλαβε τον ίδιο ρόλο είκοσι χρόνια μετά. Έστρωσε δρόμους στο παραπαίον και ομιχλώδες στιλιστικό ελληνικό ροκ του '80, αντιπροτείνοντας λυρικές και μέσα στο πλαίσιο του μεσογειακού μας κλίματος μελωδικές φράσεις του» αναφέρει σε ανάρτησή του στο Φέισμπουκ.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική μέσα από το ροκ. Mετά τη στρατιωτική του θητεία άρχισε να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη μπουάτ «Συντροφιά» της Πλάκας. Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή, τον Τάκη Βασαλάκη και τον Αντώνη Μιτζέλο το συγκρότημα P.L.J., σε μια προσπάθεια να κάνει διεθνή καριέρα, όπως οι Aphrodite Child του συντοπίτη του Βαγγέλη Παπαθανασίου, αλλά «τρώει τα μούτρα του», όπως είχε αναφέρει σε μια του συνέντευξη. Το 1978, οι P.L.J θα κάνουν την εμφάνισή τους στην δισκογραφία με το με τον δίσκο 45 στροφών «Gaspar».
Το 1983, οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, οι P.L.J μετονομάζοντα σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει στους Beatles (Σκαθάρια), και γράφουν τα τραγούδια τους με ελληνικό στίχο. Ύστερα από τέσσερα άλμπουμ με τους «Τερμίτες», ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ξεκινά τη προσωπική του διαδρομή από το 1989 ως συνθέτης και ερμηνευτής. Η καριέρα του θα απογειωθεί δύο χρόνια αργότερα, όταν ο Γιώργος Νταλάρας, με τον οποίο είχε συνεργαστεί στο παρελθόν θα τραγουδήσει την βιωματική του ροκ μπαλάντα «Διδυμότειχο Μπλουζ».
Θα ακολουθήσουν δίσκοι που θα κερδίσουν την κριτική και εμπορική αποδοχή: «Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα» (1993), «Παράθυρα Που Κούρασε Η Θέα («1995»), «Παυσίλυπον» (1997) , «Το διάλειμμα κρατάει δύο ζωές» (2001), «Τόσα χρόνια μια ανάσα» (2007), «Η εποχή των αμνών» (2010).
Το 2012 έδωσε μια μεγάλη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο με προσκεκλημένους τους Ανταμό, Άντζελο Μπραντουάρντι, Κριστόφ, Τονίνο Καροτόνε, Διονύση Σαββόπουλο, Διονύση Τσακνή, Ελεονώρα Ζουγανέλη και πολλού άλλους εκλεκτούς καλλιτέχνες, που αποτυπώθηκε στο άλμπουμ «Οι 'Αγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο».
Είχε συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεονώρα Ζουγανέλη, « Émigré», Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, «Κίτρινα Ποδήλατα», Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, «Μagic De Spell», Γιώργος Μαργαρίτης, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Φίλιππος Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής, «W.C.» κ.α.
Επίσης, είχε συνεργαστεί επί σκηνής με τον Διονύση Τσακνή, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Νίκο Πορτοκάλογλου κ.ά.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πέθανε στον ύπνο του στις 9 Σεπτεμβρίου 2019 στο εξοχικό του στον Πτελεό Μαγνησίας, όπου παραθέριζε τις τελευταίες ημέρες. Την επομένη επρόκειτο να εμφανιστεί μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Ηρώδειο σε μια φιλανθρωπική συναυλία υπέρ του σωματείου «Μαζί για το Παιδί».


Δημοσιεύθηκε στις 5 November 2024 | 5:00 am


Άγιοι Ανάργυροι

Με την ονομασία αυτή είναι γνωστές ομάδες αγίων, που ήσαν γιατροί και, σύμφωνα με την παράδοση, παρείχαν αφιλοκερδώς και αναργύρως (δωρεάν) τις υπηρεσίες τους προς τους πάσχοντες. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μνημονεύονται «οι άγιοι και θαυματουργοί Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, Κύρος και Ιωάννης, Παντελεήμων και Ερμόλαος, Σαμψών και Διομήδης και πάντες οι Άγιοι Ανάργυροι
».
Οι πιο γνωστοί Ανάργυροι:
  • Κοσμάς και Δαμιανός, Ανάργυροι εκ Ρώμης.
    Τα δύο αδέλφια κατόρθωσαν να προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Καρίνο (282-285). Προκάλεσαν, όμως, τον φθόνο του δασκάλου τους στην ιατρική και με δόλο οδηγήθηκαν από αυτόν σ’ ένα λόφο κοντά στη Ρώμη, δήθεν για τη συλλογή ιαματικών βοτάνων, και εκεί λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου. Η μνήμη τους εορτάζεται την 1η Ιουλίου.
  • Κοσμάς, Δαμιανός, Άνθιμος, Ευπρέπιος και Λεόντιος, Ανάργυροι οι εξ Αραβίας.
    Τα πέντε αδέλφια αποκεφαλίστηκαν μετά από φρικτά βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκαν από τον έπαρχο των Αιγών Λυσία επί Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305). Η μνήμη του εορτάζεται στις 17 Οκτωβρίου.
  • Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι
    Δύο αδέλφια ιατροί από την Ασία. Συνεορτάζονται την 1η Νοεμβρίου.
  • Κύρος και Ιωάννης, Ανάργυροι Μάρτυρες
    Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Ασκήτευσαν και οι δυο σε μοναστήρι του Αραβικού Κόλπου και μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό μαζί με την Αθανασία και τις τρεις κόρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία, επί Διοκλητιανού (284-305). Συνεορτάζονται στις 31 Ιανουαρίου.
  • Παντελεήμων μεγαλομάρτυρας ο ιαματικός
    Καταγόταν από τη Νικομήδεια και θεράπευε τους ασθενείς χωρίς αμοιβή, γι’ αυτό κατατάσσεται στη χορεία των Αναργύρων. Μαρτύρησε με αποκεφαλισμό επί συναυτοκράτορος Μαξιμιανού (286-305). Η μνήμη του εορτάζεται στις 27 Ιουλίου.
  • Ερμόλαος ο Ανάργυρος
    Ιατρός και ιερέας από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 26 Ιουλίου.
  • Διομήδης ο Μάρτυρας
    Ιατρός από την Ταρσό της Κιλικίας, που αποκεφαλίστηκε με διαταγή του Διοκλητιανού (284-305). Η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Αυγούστου.
  • Όσιο Σαμψών ο ξενοδόχος
    Γιατρός από τη Ρώμη, που έζησε την εποχή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανού. Διέθεσε όλη την περιουσία του και έθεσε την επιστήμη του στην υπηρεσία των φτωχών και των πασχόντων. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Ιουνίου.

Δημοσιεύθηκε στις 1 November 2024 | 6:00 am


Το ΟΧΙ των Ελλήνων

Το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 βρίσκει την Αθήνα να ξυπνά με τις σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας και όλους τους Έλληνες να ζητωκραυγάζουν το ηχηρό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στη φασιστική ΙταλίαΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1040-41

«H Καθημερινή», 29/10/1940
Η απόφαση για την επίθεση κατά της Ελλάδας ελήφθη στις 15 Οκτωβρίου 1940 από το Ιταλικό Πολεμικό Συμβούλιο, παρουσία του Μουσολίνι και παρά τις αντιρρήσεις πολλών από τους παρισταμένους για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπιζόταν η επιχείρηση. Ο «Ντούτσε» ήθελε μία νίκη για να μπει στο μάτι του Χίτλερ, που είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις για μία επίθεση κατά της Ελλάδας. Πίστευε ότι η χώρα μας ήταν ο εύκολος στόχος. «Το μόνο μας εμπόδιο είναι οι λασπωμένοι δρόμοι» τον είχαν διαβεβαιώσει οι επιτελείς του. Ως ημέρα της επίθεσης ορίσθηκε η 26η Οκτωβρίου, αλλά ο Μουσολίνι τη μετέθεσε για τις 28 Οκτωβρίου, προκειμένου να συμπέσει με τη 18η επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη, που έφερε τους φασίστες στην εξουσία.
Στην Αθήνα έφθαναν σωρηδόν οι πληροφορίες για επικείμενη ιταλική επίθεση. Στο Υπουργικό Συμβούλιο της 25ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς ενημέρωσε τους υπουργούς του για την κατάσταση και τους διαβεβαίωσε ότι η στρατιωτική προπαρασκευή της χώρας είχε προχωρήσει ικανοποιητικά. Η αλήθεια ήταν ότι η χώρα μας ήταν σχεδόν ανοχύρωτη προς την πλευρά της Αλβανίας και με ελλιπείς στρατιωτικές δυνάμεις, καθώς το βάρος είχε δοθεί στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Η ζωή, εν τω μεταξύ, στην πρωτεύουσα κυλούσε στους δικούς της ρυθμούς. Το κοσμικό και πολιτιστικό γεγονός των ημερών ήταν η πρεμιέρα της όπερας του Τζάκομο Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι» από τη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή. Την παράσταση θα τιμούσε ο γιος του συνθέτη, γεγονός που είχε κινητοποιήσει την κοσμική Αθήνα. Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι είχε καλέσει τον Μεταξά σε γεύμα μετά την παράσταση. Ο δικτάτορας αρνήθηκε («είναι δυσάρεστο για τον καθένας μας να δεχθεί το φιλί του Ιούδα» σημείωνε στο ημερολόγιό του») και έδωσε την εντολή σε μόνο δύο υπουργούς να παρακολουθήσουν την παράσταση. Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου ο Ιταλικό Πρακτορείο Ειδήσεων «Στέφανι» εξαπολύει επίθεση εναντίον της Ελλάδας, στην οποία απαντά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η ελληνική ηγεσία πιστεύει ότι η ιταλική επίθεση είναι ζήτημα ωρών. Ο αρχηγός του ΓΕΣ Αλέξανδρος Παπάγος επικοινωνεί με τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ενώ ενημερώνεται και ο Μεταξάς.
Τα άσχημα μαντάτα δεν θα αργήσουν. Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί τελικά με τον Μεταξά, αλλά για να του επιδώσει στο σπίτι του στην Κηφισιά τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»). Με αυτές τις φράσεις στα Γαλλικά ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Μεταξά, που απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού. Αμέσως μετά, ο Μεταξάς ενημέρωσε τον άγγλο πρέσβη Πάλερετ και ζήτησε τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι Ιταλοί δεν περίμεναν την εκπνοή του τελεσιγράφου. Ο αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα έδωσε την εντολή για προσβολή των ελληνικών θέσεων από τις 5 το πρωί. Την ώρα αυτή σημειώθηκε και η πρώτη ελληνική απώλεια. Ο 27χρονος πεζικάριος Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από τα Τρίκαλα, που υπηρετούσε σε φυλάκιο της ελληνοαλβανικής μεθορίου, σκοτώθηκε από θραύσμα ιταλικού όλμου. Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε με εισβολή ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων στους τομείς της Πίνδου και της Ηπείρου (από το Γράμμο μέχρι το Ιόνιο) και με τοπικές συμπλοκές στην περιοχή της ΒΔ Μακεδονίας. Ο ιταλός αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα είχε στη διάθεσή του 135.000 άνδρες και ο έλληνας ομόλογός του Αλέξανδρος Παπάγος μόλις 35.000.
Στις 9:30 το πρωί πραγματοποιούνται και οι πρώτοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στον Πειραιά και το Τατόι δίχως συνέπειες, ενώ στην Πάτρα θα υπάρξουν νεκροί. Βομβαρδίστηκαν, ακόμη, η Διώρυγα της Κορίνθου και η ναυτική βάση της Πρέβεζας. Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου ο Μουσολίνι γεμάτος καμάρι ανακοίνωνε στο Χίτλερ, με τον οποίον συναντήθηκε στη Φλωρεντία, την επίθεση κατά της Ελλάδας. 
Αναχώρηση για το μέτωπο
Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: 
«Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» 

Δημοσιεύθηκε στις 27 October 2024 | 6:30 am


Φώφη Γεννηματά (17/11/1964 - 25/10/2021)

Η Φώφη Γεννηματά υπήρξε ηγετική προσωπικότητα της ελληνικής κεντροαριστεράς και από τις λιγοστές ελληνίδες που ανέλαβαν υψηλά αιρετά αξιώματα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Πρωτοεξελέγη βουλευτής το 2000, ανέλαβε υπουργεία σε τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις (2009-2015), εξελέγη υπερνομάρχης Αθήνας - Πειραιά (2003-2007) και διετέλεσε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (2015-2021), επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (2015-2017) και του Κινήματος Αλλαγής (2017-2021). Η πολύχρονη μάχη της με τον καρκίνο, που την έδωσε με γενναιότητα και αξιοπρέπεια, προκάλεσε κύμα συμπάθειας στο πανελλήνιο. Η Φώφη (Φωτεινή) Γεννηματά γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1964 στην Αθήνα και ήταν μία από τις δύο κόρες του διακεκριμένου πολιτικού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Γεννηματά και της Κάκιας Βέργου. Και οι δύο γονείς της πέθαναν από καρκίνο την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα.

Οι σπουδές... Απόφοιτος ιδιωτικού λυκείου, σπούδασε πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της ασχολήθηκε με το φοιτητικό συνδικαλισμό και εντάχθηκε στην ΠΑΣΠ, παράταξη προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ. Το 1986 έγινε μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας, όπου είχε αναπτύξει έντονη δράση και η μητέρα της. Το 1987 άρχισε να εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα και παράλληλα στο πολιτικό γραφείο του πατέρα της έως το 1989. Την περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990), ανέλαβε καθήκοντα στο ιδιαίτερο γραφείο του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γιώργου Γεννηματά. Την περίοδο 1990-1993, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, ανέλαβε το συντονισμό των δραστηριοτήτων του Γιώργου Γεννηματά, που τότε ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Το 1993, όταν ο πατέρας της ανέλαβε τα Υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, έγινε συντονίστρια του ιδιαίτερου γραφείου του. Από το 1996 ήταν εκλεγμένη πρόεδρος του Ομίλου «Γιώργος Γεννηματάς».

Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ... Πρωτοεξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Α' Αθήνας τον Απρίλιο του 2000 και στις 21 του ίδιου μήνα εξελέγη γραμματέας της Βουλής των Ελλήνων. Στις 3 Οκτωβρίου 2001 επανεξελέγη γραμματέας του προεδρείου της Βουλής. Το Μάιο του 2000 εξελέγη γραμματέας της διαρκούς κοινοβουλευτικής Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής. Τον Οκτώβριο του 2001, στο 6ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ εξελέγη για πρώτη φορά μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου εξελέγη από την Κεντρική Επιτροπή γραμματέας του Τομέα Παιδείας και Εκπαίδευσης του κόμματος. Τον ίδιο μήνα, εξελέγη γραμματέας της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.

Υπερνομάρχης Αθήνας – Πειραιά και πρόεδρος της ΕΝΑΕ... Στις νομαρχιακές εκλογές του Οκτωβρίου του 2002, εξελέγη υπερνομάρχης Αθήνας-Πειραιά στο Β' γύρο με ποσοστό 56,3%, υποστηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ. Το Μάρτιο του 2003 εξελέγη πρόεδρος της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ) με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού της Αριστεράς.. Στις 3 Ιουλίου 2003 επανεξελέγη από την Κεντρική Επιτροπή μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Τον Αύγουστο του 2003 ορίστηκε μέλος της δωδεκαμελούς Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Επιτροπή των Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Μάρτιο του 2005 εξελέγη μέλος του νεοσύστατου Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ κι επανεξελέγη το Δεκέμβριο του 2006. Τον Οκτώβριο του 2006, με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη υπερνομάρχης Αθήνας - Πειραιά από τον Α' γύρο με ποσοστό 43,4%. Λίγες ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, παραιτήθηκε από υπερνομάρχης Αθηνών-Πειραιώς, προκειμένου να είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Ο Άρειος Πάγος όμως δεν έκανε δεκτή την υποψηφιότητά της, λόγω συνταγματικού κωλύματος που δεν επιτρέπει σε αιρετό δημοτικό άρχοντα δευτέρου βαθμού να είναι υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές κατά τη διάρκεια της θητείας του, ακόμα κι αν έχει παραιτηθεί. Το Μάρτιο του 2008, στο 8ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη μέλος του Εθνικού Συμβουλίου και στη συνέχεια μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος.

Κυβερνητικά αξιώματα... Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως εξωκοινοβουλευτική υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (7 Οκτωβρίου 2009 – 7 Σεπτεμβρίου 2010) στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και στη συνέχεια αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας (7 Σεπτεμβρίου 2010 – 11 Νοεμβρίου 2011). Στις 11 Νοεμβρίου 2011, μετά την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου και τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ υπό τον Λουκά Παπαδήμο ανέλαβε αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών έως τις 26 Μαρτίου 2012. Την ίδια ημέρα, ύστερα από απόφαση του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, ανέλαβε εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος, θέση που διατήρησε έως και τις 25 Ιουνίου 2013, οπότε ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ υπό τον Αντώνη Σαμαρά (25 Ιουνίου 2013 – 27 Ιανουαρίου 2015). Τον Μάρτιο του 2013 επανεξελέγη μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κινήματος.

Η Φώφη Γεννηματά στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ (2015).. Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, επανεξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθήνας (είχε εκλεγεί και στη βραχύβια Βουλή του Μαΐου του 2012). Στις 15 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διαδεχόμενη τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Στις 30 Αυγούστου σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, Θανάση Θεοχαρόπουλο κι ενόψει των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 ανακοίνωσαν τον εκλογικό συνδυασμό των δύο κομμάτων υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου η Δημοκρατική Συμπαράταξη έλαβε ποσοστό 6,28% κι εξέλεξε 17 βουλευτές.
Τον Ιούλιο του 2017, από το βήμα του συνεδρίου της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα και κάλεσε να συμμετάσχουν σ’ αυτόν κόμματα και πολιτικές κινήσεις που θα ήθελαν να εκφράσουν τον χώρο της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Επίσης δήλωσε ότι μέχρι το τέλος του έτους θα διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη, από τα μέλη και ψηφοφόρους των κομμάτων που θα ενταχθούν στο εγχείρημα, του ηγέτη του νέου πολιτικού φορέα. Εκτός από το ΠΑΣΟΚ, τη συμμετοχή στην πολιτική κίνηση ανακοίνωσαν το Ποτάμι, η Δημοκρατική Αριστερά, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, η Ανανέωση, οι Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς, οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, η Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης και η Φωνή Δημοκρατίας.

Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ... Στις 12 Νοεμβρίου 2017 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος γύρος των εκλογών για την ανάδειξη του επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς, στο οποίο έλαβαν μέρος εννέα υποψήφιοι. Ψήφισαν 211.191 άτομα και έλαβαν: η Φώφη Γεννηματά 73.939 ψήφοι (42,50%), ο Νίκος Ανδρουλάκης 43.735 ψήφοι (25,14%), ο Γιώργος Καμίνης 23.520 ψήφοι (13,52%), ο Σταύρος Θεοδωράκης 17.062 ψήφοι (9,81%), ο Γιάννης Μανιάτης 7.417 ψήφοι (4,26%), ο Γιάννης Ραγκούσης 4.162 ψήφοι (2,39%), ο Κωνσταντίνος Γάτσιος 2.877 ψήφοι (1,65%), ο Απόστολος Πόντας 924 ψήφοι (0,53%) και ο Δημήτρης Τζιώτης 343 ψήφοι (0,20%). Κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ για την κεντροαριστερά το 2017 Επειδή κανένας από τους υποψηφίους δεν κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 19 Νοεμβρίου 2017 διεξήχθη και δεύτερος γύρος μεταξύ των δύο πρώτων, στον οποίο ψήφισαν 156.103 άτομα, με τη Φώφη Γεννηματά να αναδεικνύεται επικεφαλής του νέου σχηματισμού με το 56,75% των ψήφων. Στις 28 Νοεμβρίου 2017 ανακοίνωσε ότι ο νέος πολιτικός σχηματισμός θα ονομάζεται Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ) και στις 2 Δεκεμβρίου συγκροτήθηκε το εξαμελές Πολιτικό Συμβούλιο, αποτελούμενο από τους: Φώφη Γεννηματά, Σταύρο Θεοδωράκη, Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργο Καμίνη, Θανάση Θεοχαρόπουλο και τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, το Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ) υπό την ηγεσία της απέσπασε το 8,10% των ψήφων (22 βουλευτές), παρότι είχαν αποχωρήσει από τον φορέα το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ιδρύσει δικό του κόμμα με τον τίτλο «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών» (ΚΙΔΗΣΟ), που δεν κατόρθωσε να εισέλθει στη Βουλή.

Η μάχη με τον καρκίνο... Στις 12 Οκτωβρίου 2021, η Φώφη Γεννηματά ανακοίνωσε ότι αποσύρει την υποψηφιότητά της για την εκλογή προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, λόγω επιδείνωσης της υγείας της, καθώς υποχρεώθηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας. Το 2008 είχε έλθει για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού και είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στην Αθήνα και θεραπευτική αγωγή στη Νέα Υόρκη. Η Φώφη Γεννηματά στο βήμα της Βουλής ως πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ
Σε δήλωσή της ανέφερε ότι «η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας μου που απαιτεί νοσηλεία και αντιμετώπιση, με υποχρεώνει να μην συμμετάσχω ως υποψήφια στην εκλογική διαδικασία για την εκλογή προέδρου του Κινήματος Αλλαγής», τονίζοντας ότι «ως πρόεδρος, μέχρι την ανάδειξη νέας ηγεσίας, αλλά και ως βουλευτής μετά, προτεραιότητά μου παραμένει η ενότητα και η προοπτική της παράταξης». Η Φώφη Γεννηματά έφυγε από τη ζωή στις 12:04 της 25ης Οκτωβρίου 2021 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», καταβεβλημένη από τον καρκίνο.
Στην προσωπική της ζωή είχε κάνει δύο γάμους με τον μηχανικό Αλέξανδρο Ντέκα και τον οδοντίατρο Ανδρέα Τσούνη και είχε αποκτήσει τρία παιδιά, ένα από τον πρώτο της γάμο και δύο από τον δεύτερο.
Η κηδεία της ήταν πάνδημη και έγινε με τιμές εν ενεργεία υπουργού στις 27 Οκτωβρίου 2021 στη Μητρόπολη Αθηνών και η ταφή της την ίδια ημέρα στο Α’ Νεκροταφείο. Η 27η Οκτωβρίου κηρύχθηκε ημέρα εθνικού πένθους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Δημοσιεύθηκε στις 25 October 2024 | 8:52 am


ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους αγίους της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, μαζί με τον Άγιο Γεώργιο. Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, στην πόλη που γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε. Η μνήμη του εορτάζεται (και από τους Καθολικούς) στις 26 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου γι’ αυτούς που ακολουθούν το Ιουλιανό Ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες).
Ο Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη, επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού, και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια.
Σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως το βαθμό του χιλίαρχου, σε ηλικία μόλις 22 ετών. Φύση φιλομαθής και ερευνητική αναζητούσε το υψηλό και το αληθινό και το βρήκε στη χριστιανική πίστη, της οποίας έγινε διαπρύσιος κήρυκας στη Θεσσαλονίκη.
Σχημάτισε ένα κύκλο νεαρών μαθητών και τους δίδασκε την Αγία Γραφή στις υπόγειες στοές κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, που παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη. Όταν ο αυτοκράτορας του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, ο Δημήτριος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Ο Μαξιμιανός εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του αξιωματικού του διέταξε να τον φυλακίσουν.
Εν τω μεταξύ, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο Μαξιμιανός διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες και ζήτησε να αγωνιστεί εξ ονόματος των χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, ειδωλολάτρη καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μητροβίτσα Σερβίας). Με την πεποίθηση ότι έχει τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ο Νέστορας μπήκε στην παλαίστρα και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο, αλλά τον σκότωσε, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη.
Οργισμένος ο Μαξιμιλιανός από την ήττα του εκλεκτού του, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Δημητρίου με λογχισμούς. Ο Δημήτριος τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα χτίστηκε περίβλεπτος ναός προς τιμήν του. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, εξού και η ονομασία Μυροβλήτης.
Σπάνια ένας άγιος έχει ταυτισθεί τόσο στενά με μία πόλη, όσο ο Άγιος Δημήτριος με τη Θεσσαλονίκη. Θεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Έλληνες ο φρουρός της πόλης, που μαζί με το λαό αγωνίζεται εναντίον των Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων βαρβάρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου 1912), γεγονός που θεωρήθηκε θαύμα

Δημοσιεύθηκε στις 25 October 2024 | 6:30 am


ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ 1920- 1994

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944.
Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος» Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.  Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).  Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.   Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης». Το άστρο της Μελίνας έσβησε στις 6 Μαρτίου του 1994.
Τα παιδιά του Πειραιά

Δημοσιεύθηκε στις 18 October 2024 | 5:30 am


Η απελευθέρωση του Βόλου πριν από 80 χρόνια..

 Οι Βολιώτες κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας
 γιορτάζοντας την απελευθέρωση της πόλης 
Η 19η Οκτωβρίου 1944 αποτελεί μία ημερομηνία ορόσημο στη σύγχρονη Ιστορία του Βόλου, αφού τότε απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς. Φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια από την ημέρα εκείνη που σήμανε το τέλος των μεγάλων δεινών που γνώρισε η πόλη από τους κατακτητές.
Η «μαύρη» περίοδος της Κατοχής, που διήρκησε τρία χρόνια κι επτά μήνες, έληξε εκείνο το πρωινό της Πέμπτης όταν οι πρώτοι έφιπποι άνδρες του ΕΛΑΣ μπήκαν στην πόλη δίνοντας το σύνθημα της απελευθέρωσης. Οι θυσίες των Βολιωτών υπήρξαν μεγάλες και ο αγώνας της Αντίστασης στην περιοχή μας βάφτηκε με αίμα, τόσο των αγωνιστών που πολέμησαν για την ελευθερία, όσο και των αθώων θυμάτων των ναζιστικών στρατευμάτων και των δοσίλογων συνεργατών τους.
Από τη δοξολογία που εψάλη στον Αγ. Νικόλαο
 την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 1944
Έτσι, όταν οι στρατιώτες του ΕΛΑΣ εισήλθαν ως ελευθερωτές στο Βόλο, η αντίδραση του κόσμου ήταν συγκλονιστική. Μία απέραντη λαοθάλασσα είχε πλημμυρίσει τους δρόμους της πόλης. Συνθήματα για την ελευθερία ακούγονταν παντού, ενώ ελληνικές σημαίες κυμάτιζαν στα χέρια εκείνων που γιόρταζαν την αποχώρηση των Γερμανών. Οι φωτογραφίες που υπάρχουν από την απελευθέρωση του Βόλου παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για ξεχωριστά τεκμήρια που λήφθηκαν από τους φωτογράφους της εποχής και αποτυπώνουν το σκηνικό που επικράτησε πριν από 80 χρόνια στην πόλη. Συγκλονιστικά είναι και τα δημοσιεύματα της εποχής, αφού ο τοπικός Τύπος περιέγραψε μοναδικά την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, όπως φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα: <<Ο Βόλος στις 19/10/1944 και προτού βραδιάσει, αντίκριζε με τα μάτια της ψυχής του, το θεσπέσιο όραμα της ατίμητης λευτεριάς, που ξαναγύριζε έπειτα από χωρισμό 3,5 ετών. Και ξαναγύριζε περήφανα, γιατί το έθνος για να κάνει γρήγορο, όσο και τιμημένο το γυρισμό της, γνώρισε όλες τις θυσίες και τις πιο πικρές δοκιμασίες. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, λαός και στρατός, ο στρατός που δημιουργήθηκε στα βουνά εκ του μηδενός και κατέβαινε στην πόλη ύστερα από πολλούς αγώνες, με περήφανη την σημαία, ενώνονταν σε παραλήρημα χαράς και πατριωτικού ενθουσιασμού. Η 19η Οκτωβρίου 1944 θα μείνει για τον τόπο μας ημέρα ιστορική>> 

Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής
Συγκεντρωμένο πλήθος έξω από την εκκλησία της
Ανάληψης, με φόντο τα σπασμένα παράθυρα του
ναού εξαιτίας των βομβαρδισμών
Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής δεν κύλησαν αναίμακτα για το Βόλο, ενώ η φυγή των Γερμανών συνοδεύτηκε από αιματηρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Η πείνα και οι εκτελέσεις αποτέλεσαν το φρικαλέο δίπτυχο της ιταλογερμανικής παρουσίας στο Βόλο. Οι παλαιότεροι ακόμη θυμούνται την αιματοβαμμένη Κίτρινη Αποθήκη, τους δεκάδες νεκρούς από το λιμό που κορυφώθηκε το 1942, τις φυλακές στην οδό Αλεξάνδρας, το ολοκαύτωμα σε Δράκεια και Ριζόμυλο, αλλά και τις μαζικές εκτελέσεις σε πολλά άλλα χωριά. Η αποχώρηση των Γερμανών από τα εδάφη της Θεσσαλίας έγινε τμηματικά. Από τις αρχές Οκτωβρίου στο λιμάνι του Βόλου άρχισαν να καταπλέουν πλοία που μετέφεραν εδώ στρατεύματα από τη Νότια Ελλάδα και τα νησιά. Στις 11/10 έχουμε την πρώτη επιδρομή της βρετανικής αεροπορίας στην πόλη, που έπληξε ένα γερμανικό πλοίο, ενώ δύο ημέρες αργότερα αεροπλάνα της RAF προκαλούν βαρύτατες απώλειες στις γερμανικές δυνάμεις, με τον Βόλο να συγκλονίζεται από τον βομβαρδισμό. Τα κατοχικά στρατεύματα συνέχιζαν να αποχωρούν οδικώς με προορισμό τη Λάρισα, υπό την προστασία του πυροβολικού που έβαλε εναντίον των ανταρτών στα υψώματα του Κάκκαβου και του Λατομείου. Ωστόσο, οι άνδρες του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ δεν πτοούνται και επιτίθενται με επιτυχία στις γερμανικές φάλαγγες, που υπέστησαν σημαντικές απώλειες καθ’ οδόν προς τη γειτονική Λάρισα. Οι εναπομείνασες γερμανικές δυνάμεις προτού αποχωρήσουν, άρχισαν τις καταστροφές σε υποδομές της πόλης. Αρχικά κατέστρεψαν το σιδηρόδρομο, ενώ επόμενος στόχος τους ήταν το λιμάνι του Βόλου.
Το κατάμεστο λιμάνι του Βόλου. Χιλιάδες κόσμου
 πανηγυρίζουν την αποχώρηση των
 Γερμανών κατακτητών
Εν τέλει ανατινάχθηκε μόνο ένα μέρος του λιμενοβραχίονα, παρότι είχαν υπονομεύσει με εκρηκτικά ολόκληρο το λιμένα. Το βράδυ της Τετάρτης 18 Οκτωβρίου κύλησε με αγωνία για χιλιάδες Βολιώτες, αφού εκφράζονταν φόβοι για νέο χτύπημα των Γερμανών. Ενδεικτικές ήταν οι φήμες για την ανατίναξη του κτιρίου Παπαστράτου στην παραλία, οι οποίες, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσαν τεράστια ανησυχία σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά στο τέλος οι διαδόσεις δεν επιβεβαιώθηκαν προς μεγάλη ανακούφιση όλων. Οι ώρες κύλησαν με αγωνία, αλλά το βαρύ σκοτάδι της σκλαβιάς διαλυόταν μία για πάντα, ενώ στον ορίζοντα γλυκοχάραζε η πολυπόθητη ελευθερία. Καθώς ξημέρωνε η Πέμπτη, οι κρίκοι από τα δεσμά της Κατοχής έσπαζαν και οι Βολιώτες ετοιμάζονταν να αναπνεύσουν και πάλι ελεύθεροι. 

Η πορεία από την απελευθέρωση στο διχασμό
Όσοι μετείχαν στις πανηγυρικές εκδηλώσεις εκείνων των ημερών, σίγουρα δεν φαντάζονταν την τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα λίγο αργότερα κι ότι η Ελλάδα θα πληγωνόταν τόσο βαθιά από τον Εμφύλιο που θα ξεσπούσε. Το ενωτικό κλίμα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (οι τελευταίοι εγκατέλειψαν τη χώρα μας δύο εβδομάδες αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 3/11/44)  γρήγορα αποτέλεσε παρελθόν.

Δημοσιεύθηκε στις 16 October 2024 | 6:00 am


Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΜΒΡΗ... «Φεγγάρι του κυνηγού» Τηλεσκόπια στην παραλία...

 H πανσέληνος Οκτωβρίου, γνωστή και ως «φεγγάρι του κυνηγού», πρόκειται να φωτίσει τον ουρανό, χαρίζοντας ένα εντυπωσιακό θέαμα σε όσους την δουν. Συγκεκριμένα, στις 17 Οκτωβρίου, η πανσέληνος θα κάνει την εμφάνισή της χαρίζοντας μια μοναδική λάμψη. Πρόκειται για υπερπανσέληνο, αφού συμπέφτει με την περίοδο που η Σελήνη βρίσκεται πιο κοντά στην τροχιά της Γης.

Παρατήρηση της πανσελήνου, αλλά και του πλανήτη Κρόνου θα πραγματοποιηθεί αύριο Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στις 8 το απόγευμα στην παραλία του Βόλου από την Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος και το Αστεροσκοπείο Κένταυρος.

Τα τηλεσκόπια, της Ομάδας Αστροπαρατήρησης της Εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος, και το τηλεσκόπιο του Μιχαήλ Γιώργου, θα στηθούν στο ανατολικό άκρο του λιμανιού του Βόλου, στην παραλιακή οδό Αργοναυτών, μπροστά από το Πανεπιστήμιο του Παπαστράτου!

Κοιτώντας μέσα από τα τηλεσκόπια θα υπάρχει την δυνατότητα να παρατηρηθεί το φεγγάρι με τους κρατήρες του, τις πεδιάδες του και τα όρη του! Επίσης, η παρατήρηση θα συνεχιστεί με την παρατήρηση των δαχτυλιδιών του Κρόνου, του δεύτερου σε μέγεθος πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος!

Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους! Σε περίπτωση κακοκαιρίας θα υπάρξει ενημέρωση στο site της Εταιρείας.

Δημοσιεύθηκε στις 15 October 2024 | 2:31 pm


Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα 1928 – 1967

Αργεντίνος διεθνιστής επαναστάτης, μία από τις σημαντικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της Κουβανικής Επανάστασης και άσκησε μεγάλη επίδραση στη θεωρία και την τακτική του ανταρτοπόλεμου. Πίστευε στην επικράτηση του σοσιαλισμού μέσα από μια παγκόσμια επανάσταση.
Με το πέρασμα των χρόνων ο Τσε έγινε το σύμβολο της αιώνιας επανάστασης και αντικείμενο λατρείας...
ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα (Ernesto «Che»  Guevara) γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928. Ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά μιας μεσοαστικής οικογένειας αριστερών τάσεων, με βασκικές και ιρλανδικές ρίζες. Από μικρός έγινε γνωστός για τις δυναμικές και ριζοσπαστικές απόψεις του, που αποσκοπούσαν στην «υπεράσπιση των φτωχών και των αδυνάτων». Αν και υπέφερε από κρίσεις άσθματος, που τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή, διακρίθηκε για τις αθλητικές του επιδόσεις. Έπαιξε ράγκμπι, ποδόσφαιρο, ήταν δεινός ποδηλάτης και σκοπευτής. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και αποφοίτησε τον Μάρτιο του 1953.  Τα καλοκαίρια περνούσε τις διακοπές του ταξιδεύοντας μαζί με τον φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Περού, Χιλή, Βενεζουέλα, Κολομβία) με μια πεντακοσάρα «Νόρτον» του 1939. Οι παρατηρήσεις του πάνω στα οικονομικά και πολιτικά  προβλήματα των χωρών της Λατινικής Αμερικής τον έπεισαν ότι η μόνη λύση είναι η επανάσταση. Οι αναμνήσεις του από τα ταξίδια αυτά κυκλοφόρησαν το 1992 σε βιβλίο με τίτλο «Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας» και το 2004 μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη από τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη Βάλτερ Σάλες. Μετά την αποφοίτησή του πήγε στη Γουατεμάλα, όπου ο συνταγματάρχης Χακόμπο Άρμπενς ηγείτο ενός προοδευτικού καθεστώτος, το οποίο μέσα από την αναδιανομή της γης, απέβλεπε στην πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης. Την εποχή εκείνη, ο Γκεβάρα απέκτησε και το περίφημο υποκοριστικό του «Τσε», από μια γλωσσική συνήθεια των αργεντινών, που δίνουν έμφαση στο λόγο τους με το επιφώνημα «che». Η ανατροπή του καθεστώτος Άρμπενς το 1954 με πραξικόπημα υποστηριζόμενο από τη CIA, τον έπεισε ότι οι ΗΠΑ θα καταπολεμούσαν πάντα τις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και των άλλων αναπτυσσόμενων χωρών του κόσμου. Η πεποίθησή του αυτή αποτέλεσε τη βάση των σχεδίων του για την επικράτηση του σοσιαλισμού μέσα από μια παγκόσμια επανάσταση.
ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Μετά την ανατροπή Άρμπενς, ο Τσε πήγε στο Μεξικό, όπου γνώρισε τους αδελφούς Κάστρο, οι οποίοι προετοίμαζαν εξέγερση στην Κούβα για την ανατροπή του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Προσχώρησε στις δυνάμεις τους και άρχισε να εκπαιδεύεται στον ανταρτοπόλεμο. Στις 25 Νοεμβρίου 1956 εγκατάλειψε το Μεξικό με το σκάφος Γκράνμα και με 82 συντρόφους του αποβιβάστηκε στις ακτές της επαρχίας Οριέντε της Κούβας. Εντοπίστηκαν, όμως, γρήγορα από τις αρχές και εξολοθρεύτηκαν σχεδόν όλοι. Οι λίγοι που επέζησαν μαζί με τον τραυματισμένο Τσε κατόρθωσαν να φτάσουν στον ορεινό όγκο Σιέρα Μαέστρα. Εκεί οργάνωσαν τον πρώτο αντάρτικο, το οποίο στην πορεία του χρόνου θα γιγαντωθεί και με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο θα ανατρέψει στις 2 Ιανουαρίου 1959 τη δικτατορία Μπατίστα και θα εγκαταστήσει ένα προοδευτικό καθεστώς με μαρξιστικό προσανατολισμό.
Ο Τσε έπαιξε ηγετικό ρόλο στο νέο καθεστώς της Κούβας και το εκπροσώπησε σε πολλές αποστολές στο εξωτερικό. Απέκτησε μεγάλη φήμη στη Δύση, λόγω της θαρραλέας στάσης του σε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού και νεοαποικιοκρατίας, που εκείνη την περίοδο τις εκπροσωπούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά πόστα στη νέα του πατρίδα, ιδίως του οικονομικού τομέα. Στην προσωπική του ζωή χώρισε την περουβιανή σύζυγό του Ίλντα Γκαντέα, με την οποία είχε αποκτήσει μία κόρη, και νυμφεύθηκε την κουβανή Αλέιντα Μαρτς, στέλεχος του στρατού του Φιντέλ Κάστρο, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. 
Μετά τον Απρίλιο του 1965, ο Τσε αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή και έπειτα εξαφανίστηκε εντελώς. Η εξαφάνισή του αποδόθηκε σε διαφωνίες του με τον Φιντέλ Κάστρο σχετικά με την οικονομική πολιτική και την ιδεολογική γραμμή του καθεστώτος. Πάντως, τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ο Κάστρο έδωσε στη δημοσιότητα μία επιστολή του Τσε, όπου επαναβεβαίωνε την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στην Κουβανική Επανάσταση και τόνιζε ότι «άλλα έθνη έχουν ανάγκη από τις ταπεινές υπηρεσίες μου»
ΟΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Μετά τη φυγή του από την Κούβα, ο Τσε περιπλανήθηκε αρκετά. Το φθινόπωρο του 1966 βρέθηκε στη Βολιβία για να συνεχίσει το επαναστατικό του έργο. Ήταν μία σύγχρονη εκδοχή του Σιμόν Μπολιβάρ, καθώς θεωρούσε τη Λατινική Αμερική όχι ως ένα σύνολο χωριστών εθνών, αλλά ως μία πολιτιστική και οικονομική ενότητα, για την απελευθέρωση της οποίας θα χρειαζόταν μια κοινή στρατηγική. Την πάμφτωχη Βολιβία κυβερνούσε εκείνη την εποχή η αμερικανοκίνητη χούντα του στρατηγού Ρενέ Μπαριέντος. Ο Τσε με πάσα μυστικότητα οργάνωσε στη ζούγκλα της Σάντα Κρους μία ομάδα από 50 αντάρτες, που αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα του Βολιβιανού Απελευθερωτικού Στρατού. Η πρώτη μάχη με τον στρατό δόθηκε τον Μάρτη του 1967. Ο Τσε ήταν και πάλι στο προσκήνιο, γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα, ο οποίος ζήτησε από τις δυνάμεις του το κεφάλι του για να το κρεμάσει σε κεντρικό φανοστάτη της Λα Παζ. 
Ταυτόχρονα, δραστηριοποιήθηκε και η CIA, που δεν είχε ξεχάσει τη δράση του Γκεβάρα στην Κούβα και την καθοριστική του συνεισφορά στην επικράτηση των «μπαρμπούδος» του Κάστρο, αλλά και την εναντίον των ΗΠΑ ρητορική του. Εξόπλισε τις ειδικές δυνάμεις του βολιβιανού στρατού με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την πλαισίωσε με ειδικούς συμβούλους, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Φέλιξ Ροντρίγκεζ, με δράση στην Κούβα. Εκτός από τον στρατό και τους Αμερικανούς, ο Τσε είχε να αντιμετωπίσει και την εχθρική συμπεριφορά του τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που ήταν περισσότερο προσανατολισμένο προς τη Μόσχα, παρά προς στην Αβάνα. 
Ο κλοιός έσφιγγε γύρω του και ο Τσε δεν άργησε να πέσει στα χέρια των διωκτών του. Οι βολιβιανές ειδικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τις πληροφορίες από ντόπιους χωρικούς, τον συνέλαβαν ύστερα από σύντομη μάχη στις 8 Οκτωβρίου 1967 στην τοποθεσία Κεμπράδα Ντελ Ιούρο. Σύμφωνα με κάποιους στρατιώτες, ο Τσε φώναξε στους στρατιώτες: «Μη με πυροβολείτε. Είμαι ο Τσε Γκεβάρα και αξίζω περισσότερο ζωντανός παρά νεκρός». Πάνω του βρέθηκε το ημερολόγιο που κρατούσε για τη δράση του στη Βολιβία. Η πρώτη εγγραφή ήταν στις 7 Νοεμβρίου 1966 και η τελευταία στις 7 Οκτωβρίου 1967 την παραμονή της σύλληψής του. 
Την επομένη μέρα, ο Τσε Γκεβάρα εκτελέστηκε σε μία αίθουσα ενός εγκαταλελειμμένου σχολείου στο χωριό Λα Χιγκέρα. Ο εκτελεστής του ήταν ο λοχίας Μάριο Τεράν, που έδωσε μάχη με τους συναδέλφους για το ποιος θα έχει την τιμή να σκοτώσει τον διακεκριμένο αιχμάλωτο. Με διαταγή του δικτάτορα Μπαριέντος, τον πυροβόλησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι σκοτώθηκε σε μάχη. Η σορός του 39χρονου επαναστάτη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Βαγιεγκράντε για να επιδειχθεί στους εκπροσώπους του Τύπου. Ακολούθως, ένας στρατιωτικός γιατρός τού ακρωτηρίασε τα δύο χέρια ως αποδεικτικό στοιχείο και στη συνέχεια το υπόλοιπο της σορού του τάφηκε σε άγνωστο σημείο. Ο τάφος του αποκαλύφθηκε το 1997 κοντά στο αεροδρόμιο του Βαγιεγκράντε από μια ομάδα κουβανών ιατροδικαστών. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Κούβα και τάφηκαν στο Μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα, όπου δόθηκε η καθοριστική μάχη της Κουβανικής Επανάστασης.
Ο ΘΡΥΛΟΣ
Ο θάνατος του Τσε Γκεβάρα αποτέλεσε ένα σοβαρό πλήγμα για το επαναστατικό κίνημα στη Λατινική Αμερική και οι διάφορες χούντες της περιοχής βρήκαν την ευκαιρία να σκληρύνουν τη στάση τους. Σε αυτό το σημείο εστιάζεται και η κριτική που ασκήθηκε στον Τσε Γκεβάρα, ότι, δηλαδή, η δική του δράση και όσων τον μιμήθηκαν αργότερα συνέβαλε στη διατήρηση ενός σκληρού και αμερικανοκίνητου μιλιταρισμού στη Λατινική Αμερική για πολλά χρόνια ακόμα. Σχεδόν αμέσως με τον θάνατό του άρχισε να καλλιεργείται ο μύθος του. Ο γιατρός από την Αργεντινή έγινε το σύμβολο της εξέγερσης και της επανάστασης για το φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πολλά νεαρά άτομα στη Δύση τον ξεχώρισαν ανάμεσα σε άλλους επαναστάτες, επειδή απαρνήθηκε τις ανέσεις μιας άνετης μεσοαστικής ζωής για να αγωνισθεί για τους φτωχούς και απόκληρους του πλανήτη και για μία δίκαιη κοινωνία. Ακόμη και όσοι διαφωνούσαν με τις κομμουνιστικές του ιδέες αναγνώρισαν τη ακεραιότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας που τον διέκρινε..

Δημοσιεύθηκε στις 9 October 2024 | 6:30 am


Φθινοπωρινή Ισημερία

 Αστρονομικό φαινόμενο, κατά το οποίο η ημέρα και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια. Συμπίπτει πάντα με την 22α ή 23η Σεπτεμβρίου (22 Σεπτεμβρίου το 2024).

 Φθινοπωρινή ισημερία ονομάζεται στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η χώρα μας, και σηματοδοτεί ως εκ της ονομασίας της την πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, μιας από τις τέσσερις εποχές του έτους. Στη συνέχεια, η ημέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.
Αντίθετα, στο νότιο ημισφαίριο η ισημερία του Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την έναρξη της άνοιξης, γι’ αυτό καλείται εαρινή. Στη συνέχεια, η ημέρα μεγαλώνει και η νύχτα μικραίνει, ώσπου η ημέρα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το θερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.
Αρκετά αρχαιοελληνικά ημερολόγια, ανάμεσά τους των Λακεδαιμονίων και των Μακεδόνων, είχαν ως αφετηρία (πρωτοχρονιά) τη φθινοπωρινή ισημερία.

Δημοσιεύθηκε στις 22 September 2024 | 7:33 am


Διεθνής Ημέρα Ειρήνης

 Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε το 1981 από τον ΟΗΕ για να συμπίπτει με την ετήσια γενική συνέλευση του Οργανισμού κάθε Σεπτέμβριο. Από το 2001 γιορτάζεται σε σταθερή ημερομηνία, την 21η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου. Την ημέρα αυτή προγραμματίζονται διάφορες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο από τον ΟΗΕ, τις Μ.Κ.Ο, από θρησκευτικές οργανώσεις και τις τοπικές κοινωνίες των πολιτών για την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης και της μη βίας.

Μήνυμα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για την Διεθνή Ημέρα Ειρήνης 2024
Όπου κι αν κοιτάξουμε, η ειρήνη δέχεται επίθεση. Στη Γάζα, το Σουδάν, την Ουκρανία και αλλού, βλέπουμε αμάχους στη γραμμή του πυρός, σπίτια διαλυμένα, τραυματισμένους, τρομοκρατημένους πληθυσμούς που έχουν χάσει τα πάντα και μερικές φορές τους πάντες.
Αυτός ο κατάλογος ανθρώπινης δυστυχίας πρέπει να σταματήσει. Ο κόσμος μας χρειάζεται ειρήνη.
Η ειρήνη είναι το μεγαλύτερο βραβείο για όλη την ανθρωπότητα.
Και όπως μας υπενθυμίζει η σημερινή Διεθνής Ημέρα Ειρήνης, οι λύσεις είναι στo χέρι μας.
Η καλλιέργεια μιας κουλτούρας ειρήνης σημαίνει την αντικατάσταση της διαίρεσης, της αποδυνάμωσης και της απελπισίας με τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελπίδα για όλους. Σημαίνει να επικεντρωθούμε στην πρόληψη των συγκρούσεων,
Σημαίνει προώθηση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης, προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση όλων των μορφών διακρίσεων και μίσους.
Η Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος αυτόν τον μήνα είναι μια ζωτικής σημασίας ευκαιρία για την προώθηση αυτών των στόχων.
Ας την αδράξουμε. Μαζί, ας θέσουμε τις βάσεις για την ειρήνη.
Ας καλλιεργήσουμε έναν πολιτισμό όπου η ισότητα, η ειρήνη και η δικαιοσύνη ευδοκιμούν.

Δημοσιεύθηκε στις 21 September 2024 | 6:57 am


Οι αγίες Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη και η μητέρα τους Σοφία

Η αγία Σοφία και οι κόρες της, η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη, ζούσαν στην Ιταλία, το 2ο αιώνα μ.Χ., στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού. Κατάγονταν από λαμπρή γενιά, πλούσια οικογένεια, με ευσεβείς προγόνους. Η μητέρα ήταν χήρα, γυναίκα ενάρετη, που ζούσε με σοφία, πίστη, ελπίδα, αγάπη στο Χριστό, και με τον ίδιο τρόπο ανέτρεφε και τις θυγατέρες της.
Δεν έπαυε να τις θυμίζει πόσο ασύγκριτα μεγαλύτερη αξία έχει η ωραιότητα και τα χαρίσματα της ψυχής από την ωραιότητα του σώματος που κι αυτή διέθεταν. Αυτά όμως τις έλεγε ότι είναι πρόσκαιρα, δεν κρατούν ούτε καν σε ολόκληρη αυτή τη γήινη ζωή, αλλά πολύ γρήγορα μαραίνονται και χάνονται· ενώ τα άλλα μας προετοιμάζουν για να αντέξουμε μια ζωή αιώνια και να χαιρόμαστε για πάντα κοντά στον Θεό, στη Βασιλεία των Ουρανών. Έτσι  μεγάλωνε η πιστή και σοφή αρχόντισσα τις τρεις αγαπημένες κορούλες της. Κάποια φορά χρειάστηκε να πάνε στη Ρώμη, την πρωτεύουσα της μεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το γεγονός δεν έμεινε απαρατήρητο, καθώς η φήμη για τις αρετές της μητέρας και τις χάρες των κοριτσιών κυκλοφόρησε γρήγορα. Άλλοι χάρηκαν, πολλοί ζήλεψαν και κάποιοι έτρεξαν στον αυτοκράτορα να φανερώσουν ότι οι αρχοντοπούλες δεν σέβονταν τους θεούς του. Εκείνος διέταξε να τις φέρουν μπροστά του. Φυσικά δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό του για την ομορφιά που αντίκρισε. Πήρε ιδιαιτέρως τη μητέρα και της μίλησε για την πίστη. Κατάλαβε όμως ότι ήταν πολύ γενναία και δεν φοβόταν τίποτα. Έπειτα ζήτησε να παρουσιαστούν οι θυγατέρες όλες μαζί. Άρχισε να τις κολακεύει και να τις καλοπιάνει με διάφορους τρόπους. Επειδή όμως κατάλαβε ότι δεν κολακεύονταν, γιατί ο νους τους δεν ήταν σε υλικά και κοσμικά πράγματα, όπως ωραία φορέματα, ακριβά κοσμήματα, διασκεδάσεις, πλούτη, δόξες, τιμές και παρόμοια γήινα αγαθά, τις πήρε μία μία χωριστά.
Πρώτα πήρε τη μεγαλύτερη, την Πίστη, που ήταν δώδεκα χρονών και της ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη με θάρρος τον έλεγξε για την αγνωσία και την ανοησία του να πιστεύει ότι τα είδωλα, δηλαδή τα ξύλινα και πέτρινα αγάλματα που φτιάχνουν άνθρωποι, είναι θεοί! Και όχι μόνον αυτό, αλλά και να υποχρεώνει και άλλους ανθρώπους να αφήνουν τον αληθινό Θεό και δημιουργό των πάντων και να πιστεύουν σ’ αυτά ! Έξαλλος από θυμό ο αυτοκράτορας διέταξε τιμωρίες και βασανιστήρια, από τα οποία όμως η μάρτυς έβγαινε αβλαβής.  Έτσι διέταξε να την αποκεφαλίσουν.
Μετά παρουσιάζεται μπροστά στον τύραννο η Ελπίδα, η οποία ήταν δέκα χρονών, με την ίδια γενναιότητα κι εκείνη. Ανάμεσα στα βασανιστήρια, από τα οποία και εκείνη έμεινε αβλαβής, όπως και η αδελφή της, του είπε: «Με τη δύναμη και την υπομονή που θα μου δώσει ο Χριστός, ελπίζω να σε νικήσω στον πόλεμο που έστησες με ένα ανήλικο κορίτσι που δεν έχει καμιά βοήθεια εκτός από τη δύναμη που περιμένει από τον Θεό». Είχε κι αυτή ίδιο τέλος. Η τελική απόφαση ήταν αποκεφαλισμός.
Έπειτα ο τύραννος διέταξε να φέρουν μπροστά του τη μικρότερη, την Αγάπη. Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι εννιά χρονών. Στέκεται μπροστά του και του λέει άφοβα: «Μη με βλέπεις μικρή και ελπίζεις να με ξεγελάσεις με τις κολακείες σου. Είμαι κι εγώ ένα κλαδί από το ίδιο δέντρο που δοκίμασες προηγουμένως και καταντροπιάστηκες και ξεφτιλίστηκες. Δεν είμαι λιγότερο ανδρεία από τις αδελφές μου·  αλλά ο Χριστός θα μου δώσει τόση περισσότερη υπομονή, όσο μικρότερη είμαι». Το θάρρος της μικρής μάρτυρος γέμισε με έκπληξη μεγάλη αλλά και με ασυγκράτητο θυμό τον τύραννο. Φρικτά βασανιστήρια δοκίμασε το μαρτυρικό κορμάκι της. Με τη Χάρη του Χριστού όμως βγήκε και αυτή απ’ όλα αβλαβής, γι’  αυτό την αποκεφάλισαν κι αυτή.
Η μητέρα τους, Σοφία, χάρηκε πάρα πολύ που είχε γεννήσει τέτοια ευλογημένα παιδιά και που αξιώθηκε να γίνει μητέρα μαρτύρων. Ευχαρίστησε τον Θεό που ενίσχυσε τα κορίτσια της να δεχθούν και να υπομείνουν με χαρά το μαρτύριο. Τον ευχαρίστησε που δέχθηκε και τη δική της προσφορά, αφού για το Χριστό και την αιώνια Βασιλεία Του τα προετοίμαζε από μικρά. Τώρα είχε εκπληρώσει τον προορισμό της·  μπορούσε κι εκείνη να αναχωρήσει για τη Βασιλεία Του. Αυτό παρακάλεσε, και ο Θεός μπορούσε να μην ακούσει την προσευχή μιας τέτοιας μάνας; Κήδευσε τα άγια και μαρτυρικά λείψανα των θυγατέρων της με ευλάβεια και  μεγαλοπρέπεια. Την τρίτη μέρα πήγε στον τάφο τους να τις αγκαλιάσει και να τις χαιρετίσει για τελευταία φορά. Από εκεί η ολόφωτη ψυχή της πέταξε κοντά τους, για να χαίρεται αιώνια κοντά στο Χριστό, στον οποίο είχε αφιερώσει όλη την εδώ ζωή της.
Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους στις 17 Σεπτεμβρίου

Δημοσιεύθηκε στις 17 September 2024 | 7:00 am


Μάνος Λοΐζος 1937 – 1982

Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο.
Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας
το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σ' ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.
Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 - 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Βασική Δισκογραφία

«Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παληό ρολό», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.


  • «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
  • «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
  • «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
  • «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
  • «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
  • «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
  • «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
  • «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
  • «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
  • «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
  • «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
  • «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)

Δημοσιεύθηκε στις 17 September 2024 | 6:30 am


Η άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ

Διεθνής διαμαρτυρία μοτοσυκλετιστών για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία βάφτηκε στο αίμα, όταν έποικοι και αστυνομικοί του ψευδοκράτους ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 24χρονο Τάσο Ισαάκ.
Το περιστατικό συνέβη τις πρώτες απογευματινές ώρες της 11ης Αυγούστου 1996, εντός της «Πράσινης Γραμμής» στην περιοχή της Δερύνειας, νότια της Αμμοχώστου
Στις 2 Αυγούστου 1996, περίπου 200 μοτοσυκλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών και οργάνωσαν μοτοπορεία από το Βερολίνο (τελευταία διηρημένη πόλη της Ευρώπης, εξαιρουμένης της Λευκωσίας) ως την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή την 22η επέτειο από την τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Στις 10 Αυγούστου έφτασαν στην Κύπρο κι ενώθηκαν με τους ντόπιους συναδέλφους τους. Κατόπιν, όμως, διεθνών και εσωτερικών πιέσεων, η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών ακύρωσε το σκέλος της διαμαρτυρίας εντός της Κύπρου και διοργάνωσε την κεντρική της εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο το πρωί της Κυριακής 11 Αυγούστου. Μία ομάδα μοτοσυκλετιστών διαφώνησε με την απόφαση και αποφάσισε να συνεχίσει τη μοτοπορεία προς τα κατεχόμενα. Ένας από αυτούς ήταν και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ. Από ένα αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο εισήλθαν στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, τη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή», καθώς η Κυπριακή Αστυνομία απέτυχε να τους αναχαιτίσει. Την ίδια ώρα, στη λεγόμενη «γραμμή Αττίλα», είχαν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 1.000 Τουρκοκύπριοι, ανάμεσά τους και πολλοί οπαδοί των «Γρίζων Λύκων», που είχαν καταφθάσει από την Τουρκία.
Από τη στιγμή που οι ελληνοκύπριοι διαδηλωτές βρέθηκαν μέσα στη νεκρή ζώνη, η κατάσταση άρχισε να εκτραχύνεται. Στις 4 το απόγευμα, μία ομάδα Τουρκοκυπρίων εισήλθε με τη σειρά της στη νεκρή ζώνη και κραδαίνοντας ρόπαλα και σιδερολοστούς επιτέθηκαν στους ελληνοκύπριους διαδηλωτές. Ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει ένα καταδιωκόμενο φίλο του, εγκλωβίστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από πολίτες και αστυνομικούς τους ψευδοκράτους. Δύο ιρλανδοί αστυνομικοί, μέλη της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNFICYP), δεν κατάφεραν να τον αποσπάσουν από τα χέρια των μαινόμενων Τουρκοκυπρίων.
Ο Τάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την τουρκοκυπριακή, σύμφωνα με την έκθεση του OHE. Από τη γενικευμένη συμπλοκή στη νεκρή ζώνη τραυματίστηκαν συνολικά 54 Ελληνοκύπριοι, 17 Τουρκοκύπριοι και 12 μέλη της ειρηνευτικής δύναμης.
Η κηδεία του Τάσου Ισαάκ έγινε με πάνδημο τρόπο στις 14 Αυγούστου. Τραγική φιγούρα η σύζυγός του, που ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Μετά την κηδεία, ο οργισμένος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, 26 ετών, προσπάθησε να αφαιρέσει τουρκική σημαία από φυλάκιο της «Πράσινης Γραμμής», για να πέσει νεκρός από πυρά που προήλθαν από τα Κατεχόμενα.
Στις 22 Νοεμβρίου 1996, η Κυπριακή Αστυνομία εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ εναντίων των:
  • Χασίμ Γιλμάζ, εποίκου και πρώην στελέχους της ΜΙΤ (τουρκική ΚΥΠ)
  • Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, εποίκου από την Τουρκία και αστυνομικού του ψευδοκράτους
  • Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκύπριου από την Αμμόχωστο
  • Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, τούρκου εποίκου και επικεφαλής των «Γκρίζων Λύκων» στα Κατεχόμενα
  • Ερχάν Αρικλί, τούρκου εποίκου από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο Αρικλί συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Κιργιστάν, αλλά αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πιέσεων του Τουρκίας.
Στις 28 Απριλίου 1997, ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Θεόδωρος Πάγκαλος, βάπτισε στο Παραλίμνι, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα, την κόρη του Τάσου Ισαάκ, στην οποία δόθηκε το όνομα Αναστασία. Η Χάρις Αλεξίου της αφιέρωσε το «Τραγούδι του Χελιδονιού», που έγραψε ειδικά γι’ αυτήν.
Στις 24 Ιουνίου 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Τάσου Ισαάκ.
Χάρις Αλεξίου - Το τραγούδι του χελιδονιού

Δημοσιεύθηκε στις 11 August 2024 | 6:00 am


Μίκης Θεοδωράκης 1925 – 2021

Σπουδαίος συνθέτης, πολιτικός και συγγραφέας· από τις σημαντικότερες και πιο πολυσυζητημένες προσωπικότητες της νεώτερης Ελλάδας.
Ο Μιχαήλ (Μίκης) Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιουλίου 1925, από πατέρα Κρητικό και μητέρα Μικρασιάτισσα. Λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του πατέρα του (ανώτερος δημόσιος υπάλληλος) πέρασε τα παιδικά του χρόνια μετακινούμενος σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας: Μυτιλήνη (1925-1928), Σύρο και Αθήνα (1929), Ιωάννινα (1930-1932) Αργοστόλι (1933-1936), Πάτρα (1937-1938), Πύργο (1938-1939) και Τρίπολη (1939-1943).
Πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ανακαλύψει την αγάπη του για τη μουσική κι έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις,
ενώ το 1942 εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα, με το ψευδώνυμο Ντίνος Μάης. Το 1943 εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα και συνεχίζει τις μουσικές του σπουδές, με δάσκαλο τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Παράλληλα, αναπτύσσει αντιστασιακή δράση, μέσα από τις τάξεις της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ. Θα συλληφθεί από τους Ιταλούς και στη φυλακή θα γνωρίσει το έργο του Μαρξ.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) θα εξοριστεί πρώτα στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Οι πολιτικές του διώξεις δεν ανακόπτουν το δημιουργικό του έργο. Συνθέτει έργα «κλασσικής» μουσικής και στις 5 Μαρτίου 1950 παρουσιάζεται στο θέατρο «Ορφέας» της Αθήνας το πρώτο του έργο, «Πανηγύρι της Ασή-Γωνιάς» (1946), από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με μαέστρο τον δάσκαλό του Φιλοκτήτη Οικονομίδη.
Το 1953 θα νυμφευθεί τη γιατρό Μυρτώ Αλτίνογλου (το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Μαργαρίτα) και θα συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές στο Παρίσι, με δασκάλους τον Ολιβιέ Μεσιάν και τον Εζέν Μπιγκό. Συνεχίζει να συνθέτει και το 1959 του απονέμεται το βραβείο «Κόπλεϋ» για τον καλύτερο Ευρωπαίο συνθέτη της χρονιάς.
Ένα βράδυ του 1958, ενώ περιμένει τη γυναίκα του στο αυτοκίνητο, διαβάζει τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου κι επί τόπου μελοποιεί τα πρώτα οκτώ ποιήματα. Το 1960 θα ηχογραφηθούν για πρώτη φορά με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Είναι η εποχή, που ο Θεοδωράκης περνάει στο χώρο του τραγουδιού και «παντρεύει» τους λαϊκούς ρυθμούς, τα λαϊκά όργανα, τους λαϊκούς τραγουδιστές και την ποίηση των κορυφαίων εκπροσώπων της γενιάς του '30 (Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος κ.ά.). Από τα έργα του εκείνης της περιόδου ξεχωρίζουν τα: «Αρχιπέλαγος», «Πολιτεία Α’ και Β’», «Επιφάνεια», «Μαουτχάουζεν», «Άξιον Εστί». Επίσης, θα γράψει μουσική για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Ζορμπάς» (1964) και για δύο θεατρικές παραστάσεις που σημάδεψαν τη δεκαετία του '60, τη «Μαγική Πόλη» και τη «Η γειτονιά των Αγγέλων». Το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.
Με την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 θα αρχίσει ένας νέος κύκλος διώξεων και εξοριών για τον συνθέτη, που θα τελειώσει το 1970 με την αμνηστία που θα του χορηγηθεί, ύστερα από διεθνή κατακραυγή και προσπάθειες προσωπικοτήτων, όπως ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, ο Χάρι Μπελαφόντε, ο Άρθουρ Μίλερ και ο Χανς Άισλερ. Θα φύγει στο εξωτερικό και θα δώσει δεκάδες συναυλίες εναντίον των συνταγματαρχών, που θα τον κάνουν παντού γνωστό ως σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Την περίοδο της Μεταπολίτευσης θα γνωρίσει ευρεία αποδοχή και η μουσική του, που θα ακουστεί πάλι ελεύθερα. Θα γίνει σημείο αναφοράς μιας νέας περιόδου για την Ελλάδα και ταυτόχρονα θα παραμείνει σύμβολο για τους αγωνιστές πολλών χωρών ενάντια σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πολλά από τα έργα που έγραψε κατά τη διάρκεια της επταετίας θα εκδοθούν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης («Ο ήλιος και ο χρόνος», «Τα Λαϊκά», «Τα τραγούδια του Ανδρέα», «Λιανοτράγουδα», «Κάντο Χενεράλ», «Επιφάνεια Αβέρωφ» και πολλά άλλα), ενώ σταδιακά θα αρχίσει η ηχογράφηση και η έκδοση των συμφωνικών του έργων.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Έθεσε το περίφημο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς», εκλέχθηκε βουλευτής (2 φορές με το ΚΚΕ και δύο φορές με τη Νέα Δημοκρατία κι έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Παράλληλα, ξεκίνησε με τον τούρκο μουσικό Ζουλφί Λιβανελί μία προσπάθεια προσέγγισης ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Στην εξηντάχρονη καριέρα του, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει πάνω από 1.000 τραγούδια, πολλά συμφωνικά έργα, καντάτες και ορατόρια, μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα και τραγωδίες, όπερες και μουσική για τον κινηματογράφο. Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε
 από τη ζωή στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, σε ηλικία
 96 ετών.

Δημοσιεύθηκε στις 29 July 2024 | 4:00 am


Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρωτάρχισαν το 776 π.Χ. στην Ολυμπία της Ήλιδας, με τη συμμετοχή αθλητών απ’ όλο τον ελληνικό κόσμο της αρχαιότητας. Κατά τη διάρκεια των Αγώνων κηρυσσόταν εκεχειρία και οι πολεμικές επιχειρήσεις διακόπτονταν. Κατείχαν τόσο σημαντική θέση στη ζωή των Ελλήνων, ώστε το μεταξύ τους διάστημα, η Ολυμπιάδα, χρησιμοποιήθηκε ως βάση του χρονολογικού συστήματός τους. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρασαν από διάφορες φάσεις ακμής και παρακμής, έως ότου καταργήθηκαν από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδόσιο τον Μέγα το 393 μ.Χ. ως ειδωλολατρικοί. 1503 χρόνια αργότερα αναβίωσαν, χάρις στις ενέργειες δύο ανθρώπων, του γάλλου βαρώνου Πιερ Ντε Κουμπερτέν (1836-1937) και του έλληνα λόγιου και επιχειρηματία Δημητρίου Βικέλα (1835-1908). Το αρχαιολογικό ενδιαφέρον των Γάλλων αρχικά και των Γερμανών μετέπειτα για τους θησαυρούς της Αρχαίας Ολυμπίας, σε συνδυασμό με την ανάγκη των λαών για παγκόσμια άμιλλα και ει­ρήνη, αναθέρμαναν τον 19ο αιώνα την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπια­κών Αγώνων. Το 1834 και το 1836, σουηδοί φίλαθλοι, εμπνεόμενοι από την αρχαία Ελλάδα, οργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη Χέλσινμποργκ.

Τον Οκτώβριο του 1850 ο βρετανός χειρουργός Γουίλιαμ Μπρουκς διοργάνωσε τους ετήσιους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Γουένλοκ της κομητείας του Σροπσάιρ, με αγωνίσματα δρόμων, αρχαίο πένταθλο, ιππασία, κρίκετ κ.ά. Μεταξύ του Μπρουκς και της Ελλάδας υπήρξε στενός δεσμός, καθώς ο τότε βασιλιάς Γεώργιος Α’ έστειλε στον Μπρουκς ένα ασημένιο έπαθλο κι αυτός με τη σειρά του προσέφερε ειδικό έπαθλο σε έλληνα αθλητή που διακρίθηκε στο δρόμο, κατά την Α’ Ζάππεια Ολυμπιάδα του 1859.

Το 1833 ο ποιητής Παναγιώτης Σούτσος αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δύο χρόνια αργότερα παροτρύνει τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναβιώσουν τα αρχαία Ολύμπια. Το 1838 γίνεται η πρώτη προσπάθεια τέλεσης Ολυμπιακών Αγώνων από τον γειτονικό στην Ολυμπία Δήμο Λετρίνων (σημερινός Πύργος Ηλείας) από μία ομάδα φωτισμένων αρχαιολατρών.

Το 1859, ο Ηπειρώτης εθνικός ευεργέτης Ευαγγέλης Ζάππας αναλαμβάνει με δικές του δαπάνες την ανα­βίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 18 Οκτωβρίου, με την παρουσία της βασιλικής οικογένειας, γίνεται η έναρξη των Α' Ολυμπίων. Ο διε­θνής Τύπος χαιρέτισε την πρωτοβουλία, αλλά οι ελληνικές εφη­μερίδες τη σχολίασαν αρνητικά, λόγω της απειρίας των διοργα­νωτών, αλλά και της απόφασής τους να μην διεξαχθούν οι Αγώ­νες στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η πλατεία Λουδοβίκου (σημερινή πλατεία Εθνικής Αντίστασης, γνωστότερη ως Πλατεία Κοτζιά) δεν μπόρεσε να καλύψει τις ανάγκες μιας τέτοιας διοργάνωσης. Παρά την αποτυχία των Αγώνων, η προσπάθεια δεν πήγε χαμένη. Διεξήχθησαν ακόμη τρεις Ζάππειες Ολυμπιάδες ή «Ολύμπια» (1870, 1875, 1889), που ενίσχυσαν σημαντικά το αίτημα για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η ιδέα για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων κέρδιζε ολοένα και περισσότε­ρο έδαφος στην Ευρώπη. Την 25η Νοεμβρίου 1892 ο 29χρονος τότε βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν, μιλώντας στη Σορβόννη κατά τη διάρκεια του συ­νεδρίου της Ένωσης Αθλητικών Σωματείων της Γαλλίας, πρότεινε την ανασύσταση του θεσμού, σε διεθνές επίπεδο, αλλά συνάντησε γενική αδιαφορία.

Ο Κουμπερτέν δεν απογοητεύτηκε. Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1894, έθεσε εκ νέου την πρότασή του στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο, που διοργάνωσε ο ίδιος στη Σορβόννη. Την Ελλάδα εκ­προσώπησε ο λόγιος Δημήτρης Βικέλας, ο οποίος αποδέχτηκε τη σχετική πρόταση του ιδρυτή του Πανελλήνιου Γυ­μναστικού Συλλόγου, Ιωάννη Φωκιανού. Ο Βικέλας, σε συνεργασία με τον Κουμπερτέν, παρουσίασε στο συνέδριο υπόμνημα, με μοναδικό θέμα την αναβίωση των Αγώνων.

Στις 23 Ιουνίου 1894 οι σύνεδροι ψήφισαν ομόφωνα την ανασύσταση του αρχαίου θεσμού, εκφράζοντας την ευχή για τον εορτασμό στην Αθήνα των πρώτων Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Ο Βικέλας ορίστηκε πρόεδρος της νεοσυσταθείσας Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και ο Κουμπερτέν γραμματέας της

Δημοσιεύθηκε στις 26 July 2024 | 7:03 am


Το Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου

Στις 15 Ιουλίου του 1974 η Χούντα των Αθηνών δια των οργάνων της στη Μεγαλόνησο (Εθνική Φρουρά, ΕΛΔΥΚ, ΕΟΚΑ Β') ανατρέπει τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπίσκοπο Μακάριο και εγκαθιστά κυβέρνηση «μαριονετών» υπό τον δημοσιογράφο Νίκο Σαμψών. Πέντε ημέρα αργότερα, οι Τούρκοι θα εισβάλουν στην Κύπρο...
 Οι σχέσεις της ελληνικής χούντας και ιδιαίτερα του ισχυρού άνδρα της ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ήταν ιδιαίτερα τεταμένες. Ο Ιωαννίδης πίστευε ότι ο Μακάριος είχε απεμπολήσει την «Ένωση», ήταν φιλοκομμουνιστής και φοβόταν το πνεύμα ανεξαρτησίας του. Από τον Απρίλιο του 1974 εξύφαινε σχέδιο για την ανατροπή του. «Πρέπει να τελειώνουμε με τον Μούσκο» φέρεται να είπε σε συγκέντρωση αξιωματικών στο σπίτι του πρωθυπουργού Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου (Μιχαήλ Μούσκος ήταν το κοσμικό όνομα του Μακαρίου).
Ο Μακάριος είχε προειδοποιηθεί για τα σχέδια του Ιωαννίδη από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλους Ελλαδίτες πολιτικούς παράγοντες, αλλά δεν φαίνεται να έδινε ιδιαίτερη σημασία. Τους φόβους τους για το ενδεχόμενο ενός πραξικοπήματος στη μεγαλόνησο είχαν εκφράσει από το εξωτερικό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στην Κύπρο, απλώς είχαν ληφθεί έκτακτα μέτρα για την προστασία παραγόντων της δημόσιας ζωής, λόγω και της δραστηριότητας της ΕΟΚΑ Β'.
Η αφορμή για την επιτάχυνση των εξελίξεων δόθηκε την 1η Ιουλίου 1974, όταν το Υπουργικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσισε τη μείωση της στρατιωτικής θητείας σε 14 μήνες και του περιορισμού των ελλαδιτών αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς. Την επομένη, 2 Ιουλίου, ο Μακάριος με επιστολή του προς τον Έλληνα ομόλογό του στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση για ανάμιξη στις εναντίον του συνωμοσίες και αξίωνε να ανακληθούν στην Ελλάδα 650 ελλαδίτες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου.
Στην επιστολή του επισήμαινε στον Γκιζίκη:
…Θλίβομαι κύριε πρόεδρε, διότι ευρέθην εις την ανάγκην να είπω πολλά δυσάρεστα δια να περιγράψω εις αδράς γραμμάς με γλώσσα ωμής ειλικρινείας την από μακρού εν Κύπρω υφιστάμενην κατάστασιν . Τούτο όμως επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον , το οποίον έχω πάντοτε γνώμονα όλων των ενεργειών και δεν επιθυμώ διακοπήν της συνεργασίας μου μετά της ελληνικής κυβερνήσεως. Δέον, όμως, να ληφθεί υπόψιν,ότι δεν είμαι διορισμένος νομάρχης ή τοποτηρητής εν Κύπρω της ελληνικής κυβερνήσεως αλλά εκλεγμένος ηγέτης μεγάλου τμήματος του ελληνισμού και απαιτώ ανάλογον προς εμέ συμπεριφοράν του εθνικού κέντρου…
Την ίδια ημέρα, σε σύσκεψη στο γραφείο του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Μπονάνου, με τη συμμετοχή του Ιωαννίδη, αποφασίστηκε ότι το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου θα γινόταν τη Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974. Ο Μπονάνος ανέθεσε την αρχηγία του πραξικοπήματος στον ταξίαρχο Μιχαήλ Γεωργίτση, με υπαρχηγό τον καταδρομέα συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη. Και οι δύο αξιωματικοί υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά.
Στις 11 Ιουλίου συνήλθε στην Αθήνα το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει την επιστολή Μακαρίου και αποφασίστηκε να συγκληθεί ευρεία σύσκεψη το Σάββατο 13 Ιουλίου, για να εκτιμηθούν οι επιπτώσεις από την επαπειλούμενη μείωση της στρατιωτικής θητείας στην Κύπρο. Στη σύσκεψη αυτή συμμετείχαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ο πρωθυπουργός Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Μπονάνος και ο διοικητής της Εθνικής Φρουράς αντιστράτηγος Γεώργιος Ντενίσης (θείος της γνωστής ηθοποιού Μιμής Ντενίση). Η σύσκεψη, που κράτησε μόλις λίγα λεπτά της ώρα έγινε για το θεαθήναι, για να παραπλανηθεί ο στρατηγός Ντενίσης, ο οποίος ήταν αντίθετος σε ενδεχόμενο πραξικόπημα στην Κύπρο και να αφεθεί ελεύθερο το έδαφος στους δύο υφισταμένους του Γεωργίτση και Κομπόκη να δράσουν ανενόχλητοι στο νησί.
Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, 15 Ιουλίου 1974, ο Μακάριος πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία από την εξοχική του κατοικία στο όρος Τρόοδος, όπου είχε περάσει το Σαββατοκύριακο. Η πομπή του Μακαρίου πέρασε μπροστά από το στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς στην Κοκκινοτριμιθιά, όπου τα τανκς ζέσταιναν ήδη τις μηχανές τους για το επικείμενο πραξικόπημα. Η πομπή του Μακαρίου πέρασε ανενόχλητη από το σημείο εκείνο, χωρίς κάποιο από τα μέλη της συνοδείας του να παρατηρήσει κάτι το ύποπτο.
Στις 8.15 πμ, τα πρώτα τεθωρακισμένα άρχισαν να βγαίνουν από τη βάση τους, με κατεύθυνση το Προεδρικό Μέγαρο. Παράλληλα, μία μοίρα καταδρομών διατάχθηκε να καταλάβει όλα τα επίκαιρα σημεία και τα δημόσια κτίρια. Το πολυαναμενόμενο πραξικόπημα είχε εκδηλωθεί με το σύνθημα «Ο Αλέξανδρος εισήλθε εις το νοσοκομείο».
Την ώρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, ο Μακάριος δεχόταν μια ομάδα ελληνοπαίδων από την Αίγυπτο. Κάποιο από τα παιδιά άκουσε τους πυροβολισμούς, αλλά ο Μακάριος τα καθησύχασε. Όταν τα πυρά πύκνωσαν και το Προεδρικό Μέγαρο άρχισε να κανονιοβολείται από τα τεθωρακισμένα της Εθνικής Φρουράς, ο Μακάριος, αφού προστάτευσε πρώτα τους μικρούς του επισκέπτες, στη συνέχεια διέφυγε από τη μοναδική αφύλακτη δίοδο, που υπήρχε στα δυτικά του Προεδρικού Μεγάρου.
Με τη βοήθεια τριών σωματοφυλάκων του και ντυμένος με πολιτικά ρούχα, ακολούθησε την κοίτη ενός παρακείμενου χειμάρρου και κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες έφθασε στη Μονή Κύκκου. Εκεί, ξεκουράστηκε για λίγο και στη συνέχεια πήρε τον δρόμο για την Πάφο. Το ερώτημα που πλανάται από τότε είναι γιατί οι πραξικοπηματίες δεν απέκλεισαν ολοκληρωτικά το Προεδρικό Μέγαρο, αλλά άφησαν αφύλακτη μία δίοδο, από την οποία διέφυγε ο Μακάριος. Ο συνταγματάρχης Κομπόκης, που είχε το γενικό πρόσταγμα της επίθεσης, ισχυρίζεται ότι είχε εντολές να αφήσει ελεύθερη μία δίοδο για τη διαφυγή του Μακαρίου, ενώ ο επικεφαλής του πραξικοπήματος ταξίαρχος Γεωργίτσης επικαλέστηκε την έλλειψη δυνάμεων.
Μέχρι το μεσημέρι, οι πραξικοπηματίες είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους σχεδόν ολόκληρη τη Λευκωσία, παρά την αντίδραση των πολιτοφυλάκων της ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσαρίδη και του Εφεδρικού Στρατού, που αποτελούνταν αποκλειστικά από Ελληνοκυπρίους. Αμέσως άρχισαν να αναζητούν το πρόσωπο που θα αναλάμβανε την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βολιδοσκοπήθηκαν τρεις ανώτατοι δικαστικοί και ο Γλαύκος Κληρίδης, οι οποίοι αρνήθηκαν. Τελικά, ο Γεωργίτσης κατέληξε στον δημοσιογράφο και παλαιό αγωνιστή της ΕΟΚΑ Νίκο Σαμψών, μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην ιστορία του Κύπρου. Όταν το πληροφορήθηκε ο Ιωαννίδης φέρεται να είπε με αγανάκτηση: «500.000 Έλληνες υπάρχουν στην Κύπρο, αυτόν βρήκατε να κάνετε πρόεδρο».
Κι ενώ οι πραξικοπηματίες θεωρούσαν τον Μακάριο νεκρό και το ανακοίνωναν συνεχώς μέσω του ΡΙΚ, αυτός ήταν ζωντανός και απηύθυνε μήνυμα μέσω ενός αυτοσχέδιου ραδιοσταθμού της Πάφου:
Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις, ποιος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος, τον οποίο συ εξέλεξες δια να είναι ο ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός. Και είμαι μαζί σου, συναγωνιστής και σημαιοφόρος εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπημα της χούντας απέτυχε. Εγώ ήμουν ο στόχος της και εγώ, εφόσον ζω, η Χούντα εις την Κύπρον δεν θα περάση. Η Χούντα απεφάσισε να καταστρέψη την Κύπρο.Να την διχοτομήση.Αλλά δεν θα το κατορθώση.Πρόβαλε παντοιοτρόπως αντίστασιν εις την Χούντα. Μη φοβηθής. Ενταχθήτε όλοι εις τα νομίμους δυνάμεις του κράτους. Η Χούντα δεν πρέπει να περάση και δεν θα περάση. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!
Μέχρι το πρωί της 16ης Ιουλίου όλη η Κύπρος βρισκόταν υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών. Το τίμημα του πραξικοπήματος ήταν βαρύ. Οι νεκροί από την αδελφοκτόνα διαμάχη έφθασαν τους 450. Ο Μακάριος, αφού διανυκτέρευσε στο στρατόπεδο της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην Πάφο, επιβιβάστηκε σε αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο και δια μέσου της Μάλτας έφθασε στο Λονδίνο, όπου την επομένη, 17 Ιουλίου, συναντήθηκε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και τον Υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν.
Όσον αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις για το πραξικόπημα, η Μεγάλη Βρετανία τήρησε επιφυλακτική στάση και συνέστησε «αυτοσυγκράτηση». Οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν την υποστήριξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου και κάλεσαν όλα τα κράτη να πράξουν το ίδιο, ενώ ο Υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσιγκερ απέρριψε πρόταση για υποστήριξη του ανατραπέντος καθεστώτος Μακαρίου. Στην Αθήνα, ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κυπραίος δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «αι πρόσφατοι εξελίξεις εν Κύπρω αποτελούν υπόθεσιν ανεξαρτήτου κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών».
Οι Τουρκοκύπριοι παρέμειναν απαθείς, καθώς θεώρησαν ότι το πραξικόπημα ήταν καθαρά υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Την ίδια ημέρα με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, η Τουρκία έθεσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της σε επιφυλακή, γιατί όπως δηλώθηκε ανετράπη η συνταγματική τάξη στο νησί. Στην Άγκυρα συνήλθε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας με αφορμή την κατάσταση στην Κύπρο. Οι στρατιωτικοί διαβεβαίωσαν τον πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ ότι θα είναι έτοιμοι για απόβαση στην Κύπρο μέσα σε πέντε ημέρες.

Δημοσιεύθηκε στις 15 July 2024 | 6:30 am


Τα «Ιουλιανά» του 1965 και η «Αποστασία»

Στις 15 Ιουλίου 1965 ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο, επειδή θέλησε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντί του Πέτρου Γαρουφαλιά, εκλεκτού του Παλατιού.
Την ίδια ημέρα ορκίστηκε κυβέρνηση από αποσχισθέντα στελέχη του κόμματός του, της Ένωσης Κέντρου, που έμειναν στην ιστορία ως «Αποστάτες». Ακολούθησε μία περίοδος έντονης πολιτικής ανωμαλίας («Αποστασία»), που οδήγησε τελικά στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967...
Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωση Κέντρου κατήγαγαν εκλογικό θρίαμβο, λαμβάνοντας το 52,8% των ψήφων και μία άνετη πλειοψηφία 171 εδρών στη νέα Βουλή. Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε έφερε τη σφραγίδα του πρωθυπουργού, ο οποίος προσπάθησε να τηρήσει, όχι τόσο επιτυχημένα, τις εσωκομματικές ισορροπίες. Ήταν ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο, διότι η Ένωση Κέντρου ήταν ένας κομματικός σχηματισμός χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική συνοχή. Περιλάμβανε στις τάξεις του από φιλοβασιλικούς δεξιούς και σκληρούς αντικομουνιστές έως δημοκρατικούς σοσιαλιστές. Στο Υπουργείο Προεδρίας τοποθετήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κόκκινο πανί για το Παλάτι και τη Δεξιά, στο Υπουργείο Οικονομικών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πολιτικός με ηγετικές φιλοδοξίες και ιδιαίτερες ικανότητες στο παρασκήνιο και στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, φίλος μεν του πρωθυπουργού, αλλά κυρίως πολιτικός με στενές σχέσεις με το Παλάτι. Εκτός κυβερνητικού σχήματος έμειναν στελέχη της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, όπως ο Ηλίας Τσιριμώκος και ο Σάββας Παπαπολίτης.
Η έλλειψη συνοχής στο κυβερνητικό στρατόπεδο φάνηκε πολύ γρήγορα. Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου της Βουλής, ο κυβερνητικός υποψήφιος Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας καταψηφίστηκε και χρειάστηκε δεύτερη ψηφοφορία για να εκλεγεί (19 Φεβρουαρίου 1965). Τότε ήταν που ο Γεώργιος Παπανδρέου εκστόμισε την περίφημη φράση του «Οι θριαμβευταί της 16ης Φεβρουαρίου εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων». Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε ως «οργανωτές της συνωμοσίας» τον Ηλία Τσιριμώκο και τον Σάββα Παπαπολίτη και ανακοίνωσε τη διαγραφή τους. Σύντομα, όμως, αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απόφασή του. Τελικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στις 5 Απριλίου 1964. Από τις πρώτες μέρες της ανόδου της στην εξουσία, η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλησε να καταθέσει το στίγμα της, παρουσιάζοντας ένα φιλολαϊκό πρόσωπο και επιδιώκοντας να ξηλώσει το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, με σειρά μέτρων που οδηγούσαν στην αποδυνάμωση των μηχανισμών του. Σε ό,τι αφορά τον τερματισμό του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, η κυβέρνηση προχώρησε στην απελευθέρωση κομμουνιστών κρατουμένων, στην κατάργηση θεσμών αστυνόμευσης των πολιτικών απόψεων και στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Όμως, με τις περιορισμένες αλλαγές που πραγματοποίησε στην ηγεσία του στρατεύματος τον Απρίλιο του 1964, φάνηκε να αναγνωρίζει το προβάδισμα των Ανακτόρων στο νευραλγικό αυτό τομέα του κρατικού μηχανισμού.
Οι δημοτικές εκλογές της 5ης Ιουλίου θα επιβεβαιώσουν την εκλογική καθίζηση της ΕΡΕ και την άνοδο των δυνάμεων της ΕΚ και της ΕΔΑ. Όλο αυτό το διάστημα ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε να αντιμετωπίσει και πιέσεις από το εξωτερικό για τη λύση του Κυπριακού, ιδιαίτερα από την Ουάσιγκτον.
Στο εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου, η κόντρα Μητσοτάκη - Α. Παπανδρέου βάθυνε ακόμη περισσότερο, όταν στις αρχές Νοεμβρίου η εφημερίδα «Ελευθερία», που στην περίοδο του «Ανένδοτου» ήταν η πιο πιστή στον Γεώργιο Παπανδρέου και στην πολιτική του γραμμή, εξαπολύει μία άνευ προηγουμένου επίθεση στον πρωθυπουργό. Τον κατηγορεί ότι «διοικεί δικτατορικώς την Ένωσιν Κέντρου» και ότι «κατήργησε την κοινοβουλευτικήν ομάδα και το υπουργικόν συμβούλιον». Ο εκδότης της εφημερίδας, Πάνος Κόκκας, έχει στενούς δεσμούς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του να διαδεχτεί τον Παπανδρέου στην ηγεσία του κόμματος, ενώ του προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία η ραγδαία άνοδος και ακτινοβολία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι βαθιές αντιθέσεις στους κόλπους της Ένωσης Κέντρου εκδηλώνονται για μία ακόμη φορά τον Ιανουάριο του 1966, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει να αντιμετωπίσει νέα ανταρσία από βουλευτές του κόμματος του, που θα λήξει σύντομα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου περνά στην αντεπίθεση και στις 23 Φεβρουαρίου 1965 αποκαλύπτει στη Βουλή το σχέδιο εκτροπής από την ομαλότητα με την επωνυμία «Περικλής».
Το ανερχόμενο πολιτικό άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου ανησυχεί, όχι μόνο τον Μητσοτάκη και τη Δεξιά, αλλά και τους Αμερικανούς, που βλέπουν ότι αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία τους στην Ελλάδα. Στις 15 Νοεμβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλει την παραίτησή του από την κυβέρνηση, λόγω διαφωνιών με τον πατέρα του, αλλά και των κατηγοριών μερίδας του Τύπου για χαριστικές αναθέσεις μελετών δημοσίων έργων. Στις εναντίον του επιθέσεις πρωτοστατεί η εφημερίδα «Ημέρα» του Τζώρτζη Αθανασιάδη και «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα, που διατηρεί φιλικούς δεσμούς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η Δεξιά δεν αφήνει την πρόκληση να πάει χαμένη και στα μέσα Μαΐου μέσω φιλικών της εφημερίδων ξεσκεπάζει μία οργάνωση στους κόλπους του στρατεύματος με την επωνυμία ΑΣΠΙΔΑ και αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Την ίδια περίοδο, ένας αντισυνταγματάρχης σε μονάδα πυροβολικού στον Έβρο, ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας), καταγγέλλει κομμουνιστική συνωμοσία στη μονάδα του. Η εφημερίδα «Ελευθερία» εξακολουθεί να πρωτοστατεί στις επιθέσεις κατά του Γεωργίου Παπανδρέου και ο αντιπολιτευόμενος Τύπος κάνει λόγο για ακυβερνησία.
Εν τω μεταξύ, από τον Απρίλιο του 1965 ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει επανέλθει στην κυβέρνηση του πατέρα του μετά βαίων και κλάδων, ως αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού. Όλο αυτό το διάστημα που ήταν εκτός της κυβέρνησης φρόντισε να οικοδομήσει το ηγετικό του προφίλ, με περιοδείες σε όλη τη χώρα και να αναδειχθεί ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της αριστερής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου.
Από την πρώτη ημέρα του Ιουλίου του 1965 η χώρα θα εισέλθει στον αστερισμό της πιο μεγάλης πολιτικής και θεσμικής κρίσης στη μετεμφυλιοπολεμική της ιστορία. Το έναυσμα θα δώσει ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, που θα ζητήσει την παραίτηση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, Πέτρου Γαρουφαλιά, προκειμένου να αναλάβει ο ίδιος το κρίσιμο αυτό υπουργείο. Ο εκλεκτός τού Παλατιού αρνείται και δηλώνει απροκάλυπτα ότι θα το πράξει μόνο αν του το ζητήσει ο βασιλιάς! Ως αιτιολογία προβάλλει ότι ο Παπανδρέου δεν πρέπει να αναλάβει το Υπουργείο, επειδή εκκρεμεί η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, στην οποία είναι μπλεγμένος ο γιος του, Ανδρέας. Ο 25χρονος βασιλιάς Κωνσταντίνος, που βρίσκεται στην Κέρκυρα, αναμένοντας τη γέννηση του πρώτου του παιδιού (της πριγκίπισσας Αλεξίας), αρνείται να υπογράψει το διάταγμα αντικατατάστασης του Γαρουφαλιά. Οι δύο άνδρες είχαν να συναντηθούν από τις 5 Μαρτίου 1965 και η σχέση τους δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Στις 7 Ιουλίου ο Κωνσταντίνος αποστέλλει επιστολή προς τον πρωθυπουργό και τον κατηγορεί ότι «ενισχύει και υποθάλπει […] συνωμοσία μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος και την επιβολήν δικτατορίας ελεεινής μορφής...». Ο πρωθυπουργός τού απαντά δύο ημέρες αργότερα με επιστολή και του τονίζει: «Εις την λαοπρόβλητον κυβέρνησιν ανήκει η πλήρης εξουσία εις όλους τους τομείς του κράτους. Δεν αποτελεί το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης στεγανόν διαμέρισμα εξαιρούμενον της εξουσίας της κυβερνήσεως».
Στις 12 Ιουλίου ο Παπανδρέου συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο και όλοι οι παριστάμενοι συμφωνούν ότι ο Γαρουφαλιάς που είναι απών, θα πρέπει να διαγραφεί από το κόμμα. Την επομένη ο Γαρουφαλιάς διαγράφεται από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου, αλλά αρνείται και πάλι να εγκαταλείψει το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης.Ο Γεώργιος Παπανδρέου θα λάβει τη δεύτερη επιστολή του βασιλιά στις 10 Ιουλίου, όταν βρίσκεται στην Κέρκυρα για να συγχαρεί τον Κωνσταντίνο για τη νεογέννητη κόρη του Αλεξία. Ο ανώτατος άρχοντας του επισημαίνει ότι «επιδιώκει τη δημιουργία συνταγματικού θέματος εκ του μη όντος» και επιμένει στην απόφασή του να μην υπογράψει το διάταγμα αντικατάστασης του Γαρουφαλιά. Την επομένη, οι δύο άνδρες θα συναντηθούν στην Κέρκυρα για πρώτη φορά μετά τις 5 Μαρτίου και από τις δηλώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου διαφαίνεται ότι η κρίση στις σχέσεις τους τείνει να ξεπεραστεί.
Το βράδι της 14ης Ιουλίου παραδίδεται στον ΓεώργιοΠαπανδρέου η τρίτη βασιλική επιστολή, με την οποία του επισημαίνεται να μην επιμείνει στην παραίτησή του Γαρουφαλιά. Ηγετικά στελέχη της Ένωσης Κέντρου (Μητσοτάκης, Τσιριμώκος, Αλλαμανής, Μπακατσέλος κ.ά.) ανεβαίνουν στο Καστρί και του ζητούν να μην σπρώξει τα πράγματα στο δρόμο της ρήξης με το στέμμα. Ο ίδιος θα απαντήσει στον βασιλιά με δεύτερη επιστολή, επισημαίνοντάς του ότι δεν μπορεί να είναι «πρωθυπουργός υπό απαγόρευση», προαναγγέλλοντας κατά κάποιο τρόπο την παραίτησή του.
Την επομένη βασιλιάς και πρωθυπουργός θα συναντηθούν στα ανάκτορα. Θα ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος, όπως θα αποτυπωθεί στις εφημερίδες της εποχής:
Παπανδρέου: «Μεγαλειότατε αύριον θα σας υποβάλλω εγγράφως την παραίτησίν μου.»
Κωνσταντίνος: «Άκουσα τα περί παραιτήσεώς σας και τα λαμβάνω υπ’ όψιν μου.»
Παπανδρέου: «Αντιλαμβάνομαι τον λόγον δια τον οποίον επείγεσθε δια την παραίτησιν.»
Βασιλιάς: «Είναι δεδομένη η παραίτησις».
Παπανδρέου: «Καταλαβαίνω τις έχετε κατά νουν, Μεγαλειότατε.»
Ο Κωνσταντίνος αρκέστηκε στην προφορική παραίτηση του Παπανδρέου και δεν περίμενε να του υποβληθεί εγγράφως. Λίγες ώρες αργότερα ορκίστηκε ενώπιόν του το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησης των «Αποστατών», όπως ονομάστηκαν, υπό τον πρόεδρο της Βουλής, Ιωάννη Αθανασιάδη - Νόβα (Πρώτη Κυβέρνηση των «Αποστατών»).
Την επομένη χιλιάδες Αθηναίοι κατέβηκαν στους δρόμους για διαμαρτυρηθούν για το «βασιλικό πραξικόπημα». Συγκρούστηκαν με την αστυνομία, η οποία τους αντιμετώπισε με γκλομπς και δακρυγόνα. Στις 19 Ιουλίου θα γίνει η πιο εντυπωσιακή διαδήλωση υπέρ της Δημοκρατίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, επικεφαλής μιας πομπής από 200 και πλέον αυτοκίνητα, στολισμένα με σήματα της Ένωσης Κέντρου, φοινικόκλαδα και φωτογραφίες, κατέβηκε από το Καστρί προς την Αθήνα εν μέσω του παραληρούντος πλήθους. Στο συλλαλητήριο της 21ης Ιουλίου, που μετέβαλε το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε διαδηλωτές και την Αστυνομία, θα χάσει τη ζωή του ο 22χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας, στέλεχος της Αριστεράς.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Νόβα, βαλλόμενη πανταχόθεν, δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και θα υποβάλλει την παραίτησή της στις 5 Αυγούστου. Τα δύο μεγάλα κόμματα ΕΚ και ΕΡΕ ζητούν από τον βασιλιά εκλογές, αλλά αυτός δίνει διερευνητική εντολή στο ηγετικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος θα την καταθέσει λίγες ημέρες αργότερα.
Στις 18 Αυγούστου ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον παλαίμαχο σοσιαλιστή Ηλία Τσιριμώκο, στέλεχος της ΕΚ και δεινό επικριτή της πρώτης κυβέρνησης των «Αποστατών». Προς γενική έκπληξη, ο Τσιριμώκος αποδέχεται την εντολή και σχηματίζει τη δεύτερη κυβέρνηση των «Αποστατών» στις 20 Αυγούστου, η οποία θα έχει την τύχη της κυβέρνησης Νόβα, αφού δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στις 28 Αυγούστου.
Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων, Γεώργιος Παπανδρέου και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, προτείνουν στον βασιλιά τη διενέργεια εκλογών, αλλά αυτός αναθέτει στον Στέφανο Στεφανόπουλο την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αυτός σχηματίζει την τρίτη κυβέρνηση των Αποστατών, η οποία θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στις 17 Σεπτεμβρίου 1965. Η περίοδος της «Αποστασίας» θα λήξει τυπικά με την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου στις 22 Δεκεμβρίου 1966 και την άνοδο στην εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης του τραπεζίτη Ιωάννη Παρασκευόπουλου, που έχει εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 28 Μαΐου 1967...

Δημοσιεύθηκε στις 15 July 2024 | 6:00 am


Του Αγίου Πνεύματος

Την επομένη της Πεντηκοστής, ημέρα Δευτέρα, η Εκκλησία τιμά το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και την Αγία Τριάδα εν γένει.
Το Άγιο Πνεύμα αποτελεί με τον Πατέρα και τον Υιό τον Τριαδικό Θεό του Χριστιανισμού. Είναι ομοούσιο και ομότιμο προς τα δύο άλλα πρόσωπα και διακρίνεται από αυτά κατά την υπόσταση («Μονάς εν τριάδι και τριάς εν μονάδι»).
Ο μονοθεϊσμός του Χριστιανισμού είναι τριαδολογικός και όχι μοναδολογικός, όπως του Ιουδαϊσμού και του Μωαμεθανισμού.
Το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως (381), γνωστότερο ως «Πιστεύω», ορίζει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κύριο και ζωοποιό, συνδοξάζεται και συμπροσκυνείται με τον Πατέρα και τον Υιό και εκπορεύεται από τον Πατέρα («... Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των προφητών...»).
Η ιδιαιτερότητα του τρόπου ύπαρξης του Αγίου Πνεύματος (εκπόρευση από τον Πατέρα), παρερμηνεύθηκε από τους αρειανόφρονες Βησιγότθους της Ισπανίας, οι οποίοι υποστήριξαν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα, αλλά και από τον Υιό («filioque»). Προσέθεσαν τη φράση αυτή στο Σύμβολο της Πίστεως στη Σύνοδο του Τολέδο (589) και επηρέσαν ολόκληρη τη θεολογία του δυτικού κόσμου. Η δογματική αυτή διαφορά μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Χριστιανισμού προκάλεσε το Σχίσμα του 1054.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία επιτρέπει την απεικόνιση του Αγίου Πνεύματος μόνο σε δύο περιπτώσεις: Ως περιστερά στην απεικόνιση των Θεοφανείων και ως πύρινη γλώσσα στην απεικόνιση της Πεντηκοστής.
Η ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος είναι αργία σε πολλές χριστιανικές χώρες της υφηλίου. Στη χώρα μας αρχικά ήταν αργία μόνο για τους δημοσίους υπαλλήλους, μιας και το Άγιο Πνεύμα αποτελεί τον προστάτη τους, αλλά με την πάροδο του χρόνου επεκτάθηκε και σε πολλούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα. 
Την ημέρα του Αγίου Πνεύματος πανηγυρίζουν οι εκκλησίες με την ονομασία Αγία Τριάδα και γιορτάζουν τα θήλεα με το όνομα Τριάδα

Δημοσιεύθηκε στις 24 June 2024 | 6:00 am


ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Τιμώμενη για φέτος περιοχή, θα είναι η  Μεγαλόνησος Κύπρος, ιδιαιτέρως δε η προσφυγική Μητρόπολις Κωνσταντίας και Αμμοχώστου. Η επίσημη έναρξη της «Ναυτικής Εβδομάδας», θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 16/6, στις 9.00 μ.μ. στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου, στην παραλία της πόλης, από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κ. Βασίλειο και τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, παρουσία του Πρέσβη της  Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, κ. Σταύρου Αυγουστίδη. Αμέσως μετά, θα ακολουθήσει Μεγάλη Συναυλία από την Ορχήστρα και Χορωδία Ποικίλης Μουσικής «Νίκος Ξυλούρης» του Μουσικού Σχολείου Βόλου, με τραγούδια για τη θάλασσα και την Κύπρο.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Από τη Δευτέρα 17/6 μέχρι και την Πέμπτη 20/6 θα υπάρξουν ενδιαφέρουσες μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα. Σε αυτές θα συμμετάσχουν: ο Ζαφείρης Κουκουσέλης με ομάδα Μουσικών, ο Βασσίλης Αγροκώστας, η Λεμονιά Μπέζα, η Παραδοσιακή Χορωδία της Ι. Μ. Δημητριάδος, η Χορωδία Πολιτιστικού Συλλόγου Μητροπολιτικού Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου Κύπρου «ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ», το 2ο Πρότυπο Γυμνάσιο Βόλου, Τμήματα των Κοινωνικών Κέντρων του Δήμου Βόλου, η Φοιτητική Ένωση Κυπρίων, ο Στέλιος Ανδρέου Χρυσηλίου με την ομάδα του «Η Μυριανθούσα Κύπρος», η  Ορχήστρα «ΘΑΜΥΡΙΣ», ενώ την Παρασκευή 21/6, η τελευταία Εκδήλωση της Ναυτική Εβδομάδας, θα πραγματοποιηθεί στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Βόλου, όπου θα παρουσιαστεί το έργο του Ανδρέα Κατσιγιάννη «Μεγάλες Ώρες»,  με ερμηνευτές τη Γλυκερία, τον Δημήτρη Μπάση, την Ελεάννα Βαρελά και τον Απόστολο Μόσιο. Θα συμπράττει η Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Βόλου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ιωακείμ Μπαλτσαβιά. Αφηγητής θα είναι ο ηθοποιός Μελέτης Ηλίας σε κείμενα του Αλέξανδρου Φωτεινού, ενώ θα πλαισιώσουν τέσσερις Χορωδίες, το Φωνητικό Σύνολο «Ρυθμός», η Χορωδία «Μέλος Εναρμόνιον», η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Βόλου και το Μουσικό Σύνολο “Πολυφωνία” του Μουσικού Σχολείου Βόλου.


Δημοσιεύθηκε στις 16 June 2024 | 7:44 am


Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος) 1757 – 1798

Πρόδρομος και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Μαγνησίας. Το θεωρούμενο ως πραγματικό του επώνυμο Αντώνιος Κυριαζής ή Κυρίτζης δεν επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη έρευνα. Ο ίδιος προτιμούσε να χρησιμοποιεί ως επώνυμο αυτό της γενέτειράς του, ενώ οι Έλληνες διανοούμενοι που ζούσαν στην εξορία τον αποκαλούσαν Φεραίο, επειδή στην αρχαιότητα η πόλη του ονομαζόταν Φεραί.
Ο νεαρός Ρήγας εγκατέλειψε το Βελεστίνο πολύ νωρίς, αφού πρώτα πήρε την βασική του μόρφωση. Το 1785 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνέχισε τις σπουδές του κι εντάχθηκε στο περιβάλλον των Φαναριωτών, ενώ το 1788 εγκαταστάθηκε στη Βλαχία ως διοικητικός υπάλληλος.
Στα χρόνια που ακολούθησαν διακρίθηκε ως λόγιος και συγγραφέας. Το 1790 και το 1796 ταξίδεψε στη Βιέννη για να τυπώσει τα βιβλία του, μεταξύ αυτών το «Σχολείο των ντελικάτων εραστών», το «Φυσικής Απάνθισμα», ο «Ηθικός Τρίποδας» και ο «Ανάχαρσις».
Ως κορυφαίο έργο του, πάντως, θεωρείται η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» που περιείχε:
  • τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα
  • μια επαναστατική προκήρυξη
  • τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών
  • το Σύνταγμα του Ρήγα
Το πολιτικό όραμα του Ρήγα συνίστατο στη δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής επικράτειας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Οθωμανούς λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου.
Επεδίωξε, μάλιστα, να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθειά του. Συνελήφθη, όμως, στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι...

Δημοσιεύθηκε στις 12 June 2024 | 6:00 am


31 ΜΑΙΟΥ Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος

Η 31η Μαΐου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος (World No Tobacco Day), με απόφαση που έλαβε το 1988 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), για να υπενθυμίσει στο παγκόσμιο κοινό τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος.
Εκστρατεία η οποία επικεντρώνεται στην προστασία της νεολαίας από τον καπνό προωθεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος. Το φετινό θέμα (2024) είναι η «Προστασία των νέων από την χειραγώγηση της βιομηχανίας και η πρόληψη της χρήσης από αυτούς καπνού και νικοτίνης». «Καθώς η καπνοβιομηχανία στοχεύει ολοένα και περισσότερο στους νέους ανθρώπους ως μια αναδυόμενη και ευάλωτη αγορά για τα εθιστικά προϊόντα της, αυτό αποτελεί ένα επείγον θέμα και μια πρόκληση για όσους διαμορφώνουν πολιτική ελέγχου του καπνού σε κάθε χώρα», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΠΟΥ. Σύμφωνα με στοιχεία του 2015, το 17% νεαρών ανθρώπων μεταξύ 15 και 24 χρονών καπνίζουν ανά το παγκόσμιο. Στην ευρωπαϊκή περιοχή, το 11,5% των κοριτσιών και το 13,8% των αγοριών ηλικίας 13 με 15 είναι χρήστες καπνού. «Παρόλο που το κάπνισμα μειώνεται με το πέρασμα των χρόνων, ως αποτέλεσμα των έντονων προσπαθειών από την κοινότητα ελέγχου του καπνού, πρέπει να γίνουν περισσότερα για να προστατευθούν αυτές οι ευάλωτες ομάδες», προστίθεται στην ανακοίνωση. «Όπως είναι καλά γνωστό στην καπνοβιομηχανία, ένας άνθρωπος που αρχίζει να καπνίζει προτού κλείσει τα 20 δεν είναι μόνο πιθανόν να εθιστεί αλλά μπορεί επίσης να είναι δύσκολο να ασκήσει έλεγχο πάνω στο κάπνισμα του αργότερα στη ζωή του» Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, η βιομηχανία επίτηδες πουλάει μια θανατηφόρα εξάρτηση σε νεαρούς ανθρώπους και με την προστασία των νέων ως το βασικό θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Καπνίσματος, 2020, η σημερινή ημέρα αποτελεί μια ευκαιρία για να αναδειχθούν οι βέλτιστες πρακτικές για καταπολέμηση αυτών των προσπαθειών. Στην ανακοίνωση του ΠΟΥ σημειώνεται ότι στο πλαίσιο των προσπαθειών της να χειραγωγήσει νεαρούς ανθρώπους, η καπνοβιομηχανία έχει καταφέρει να κάνει πιο ελκυστικά τα προϊόντα της προκειμένου να προσελκύουν συγκεκριμένες δημογραφικές ομάδες. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην πρόσφατη έκρηξη ενδιαφέροντος για τα ηλεκτρονικά τσιγάρα και τα θερμαινόμενα καπνικά προϊόντα. Μια από τις πιο σημαντικές καινοτομίες της βιομηχανίας έχει να κάνει με τις στρατηγικές μάρκετινγκ που αναπτύσσει. Σε όλους τους τομείς, η διαφήμιση μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο στο διαδίκτυο και η καπνοβιομηχανία δεν διαφέρει. Οι εταιρείες καπνικών προϊόντων στρέφονται πιο συχνά στην επιρροή των κοινωνικών δικτύων για να προωθήσουν αυτά τα επικίνδυνα προϊόντα. Τέτοιες διαφημίσεις, προειδοποιεί ο ΠΟΥ, συχνά παρακάμπτουν τους κανόνες παραδοσιακής διαφήμισης και προώθησης του καπνού, καθώς η τοποθέτηση καπνικών προϊόντων δεν σημειώνεται ως διαφήμιση και αντ’ αυτού ενσωματώνεται κρυφά σε άλλο περιεχόμενο των μέσων κοινωνικών δικτύων. Αυτό το ζήτημα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό στην περίπτωση νεαρών γυναικών και κοριτσιών που αποτελούν κύριο στόχο για έκθεση στην επιρροή. Ο ΠΟΥ καλεί όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης για τον έλεγχο του καπνού να προστατέψουν αυτές τις ομάδες μέσα από εκστρατείες και παρεμβάσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί μια γενιά νέων ανθρώπων κατά του καπνού και να προχωρήσει πιο σταθερά προς την κατεύθυνση ενός μέλλοντος χωρίς καπνό.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
«Απελευθερωθείτε από το κάπνισμα». Καμία χαλάρωση και εφησυχασμός, αλλά, αντίθετα, εντατικοποίηση των μέτρων κατά του καπνίσματος συνιστά η Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία (ΕΚΕ) για τη μείωση του τεράστιου αυτού ιατροκοινωνικού προβλήματος, με αφορμή την 31η Μαΐου, παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος. H Ελλάδα είναι μια από τις πρώτες χώρες σε σχετικό αριθμό κατανάλωσης τσιγάρων στην Ευρώπη, αν και τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δείχνουν να εγκαταλείπουν αργά αλλά σταθερά την επικίνδυνη και άκρως βλαπτική συνήθεια του καπνίσματος, σημειώνει η ΕΚΕ. Προσθέτει ότι το κάπνισμα κοστίζει στην Ελλάδα από πλευράς υγείας και απώλειας παραγωγικότητας τεράστια ποσά ετησίως. «Στην Ελλάδα, 1 στους 5 θανάτους προκαλείται από τον καπνό. Επομένως το κάπνισμα, μπορούμε να πούμε ότι είναι η μεγαλύτερη επιδημία όλων των εποχών». Το κάπνισμα και οι αυξημένοι κίνδυνοι για την υγεία Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το κάπνισμα έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί το πιο σημαντικό τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση καρδιοαγγειακής νόσου, βρογχίτιδας, καρκίνου, εμφυσήματος, αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου. Οι καπνιστές είναι πιο πιθανό από τους μη καπνιστές να αναπτύξουν καρδιακές παθήσεις, εγκεφαλικό επεισόδιο και καρκίνο του πνεύμονα, ενώ το κάπνισμα προκαλεί περίπου το 90% όλων των θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα. Το κάπνισμα προκαλεί περίπου το 80% όλων των θανάτων από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) και αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου από όλες τις αιτίες σε άνδρες και γυναίκες.
Κάπνισμα και καρδιαγγειακές παθήσεις Οι καπνιστές διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για ασθένειες που επηρεάζουν την καρδιά και τα αιμοφόρα αγγεία (καρδιαγγειακές παθήσεις). Το κάπνισμα προκαλεί εγκεφαλικό επεισόδιο και στεφανιαία νόσο, οι οποίες συγκαταλέγονται στις κύριες αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Ακόμα και άτομα που καπνίζουν λιγότερα από πέντε τσιγάρα την ημέρα, μπορεί να έχουν πρώιμα σημάδια καρδιαγγειακών παθήσεων. Το κάπνισμα βλάπτει τα αιμοφόρα αγγεία και μπορεί να τα κάνει να παχύνουν και να στεγνώσουν. Αυτό κάνει την καρδιά να χτυπά γρηγορότερα και την αρτηριακή πίεση να αυξάνεται. Μπορούν επίσης να σχηματιστούν θρόμβοι. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: 1) Οι καπνιστές παθαίνουν 4-5 φορές συχνότερα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου σε σχέση με τους μη καπνιστές. 2) Σε προοπτική δεκαετίας, ο αντίστοιχος κίνδυνος είναι διπλάσιος στους καπνιστές άνω των 50 ετών και πενταπλάσιος στις ηλικίες κάτω των 50. 3) Οι καπνιστές έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να μη φτάσουν τα 70 χρόνια σε σχέση με τους μη καπνιστές. 4) Η νικοτίνη προκαλεί εθισμό ίσο με εκείνον της ηρωίνης. 
Παθητικό κάπνισμα: άκρως επικίνδυνο Εκτός όμως από το ενεργητικό κάπνισμα, το παθητικό κάπνισμα, δηλαδή η έκθεση μη καπνιστών σε καπνό του περιβάλλοντος, έχει όλες τις οξείες και χρόνιες βλαβερές ιδιότητες του ενεργητικού καπνίσματος. Με βάση τα αποτελέσματα μελετών, σχετικά με το παθητικό κάπνισμα, φάνηκε ότι: Σημαντικά ποσοστά μη-καπνιστών εκτίθενται σε καπνό τσιγάρου τουλάχιστον μια φορά ημερησίως. Αξιοσημείωτο είναι ότι ένα σημαντικό μέρος των πολιτών δεν πιστεύει τις βλαβερές συνέπειες του παθητικού καπνίσματος. Όμως το παθητικό κάπνισμα αυξάνει διάφορους δείκτες φλεγμονής σε ποσοστό ισοδύναμο του ενεργητικού καπνίσματος. «Επομένως, παρά του ότι έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα με την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, Πολιτεία και πολίτες πρέπει να συμβάλλουν ενεργά για την πλήρη αποφυγή του παθητικού καπνίσματος τόσο στην εργασία και στο σπίτι καθώς και σε όλους τους δημόσιους χώρους», τονίζει η ΕΚΕ. Ηλεκτρονικό τσιγάρο: Δεν είναι αθώο και αποτελεί εξάρτηση Οι πιο πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα έχουν μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις για την υγεία και τελικά επιδεινώνουν την επιδημία του καπνίσματος. Επειδή πρόκειται για σχετικά νέα προϊόντα, δεν έχει μελετηθεί ακόμη, διεξοδικώς και μακροπρόθεσμα, η επίδραση των προϊόντων αυτών στην καρδιαγγειακή λειτουργία με αποτέλεσμα να υπάρχουν συγκεχυμένες πληροφορίες. Το δεδομένο είναι ότι προκαλεί προβλήματα στην υγεία μακροπρόθεσμα, ενώ συμβάλλει στην εξάρτηση του καπνιστή τη στιγμή που το ζητούμενο είναι η πλήρης αποφυγή του καπνίσματος/ατμίσματος και η απαλλαγή συνολικά από την εξάρτηση. 
Κάπνισμα και Covid-19 Σε σχέση με την πανδημία Covid-19 είναι ευνόητο ότι σε έναν καπνιστή η άμυνα του αναπνευστικού συστήματος και εν γένει του ανοσοποιητικού του είναι μειωμένη και προδιαθέτει για εμφάνιση συχνών βρογχίτιδων και πνευμονικών λοιμώξεων. Ειδικότερα, έχει αποδειχθεί ότι ο κορονοϊός προσπερνά σχετικά εύκολα την υπολειτουργική άμυνα του κροσσωτού επιθηλίου των αεροφόρων οδών των καπνιστών και προσκολλάται στο αναπνευστικό σύστημα με ειδικούς υποδοχείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης (ACE-2). Η γονιδιακή έκφραση του ενζύμου αυτού είναι υπερλειτουργική στον καπνιστή (Cai 2020), ο οποίος με αυτόν το μηχανισμό παρέχει περισσότερους υποδοχείς και ακόμη πιο πρόσφορο έδαφος για προσκόλληση του ιού στον πνεύμονα. Ταυτόχρονα μελέτη από την Κίνα αναφέρει 9% απώλεια ζωής σε καπνιστές ασθενείς, συγκριτικά με 4% σε μη καπνιστές ασθενείς. Σημαντικό είναι επίσης να καταδειχτεί ότι η συνήθεια του καπνίσματος σημαίνει συχνή επαφή των χεριών με το στόμα, με δυνητικά μολυσμένα αντικείμενα (πακέτο, σπίρτα, αναπτήρας, συσκευές ατμίσματος), ανεξάρτητα από τη χρήση προστατευτικών γαντιών, και δυσχεραίνει τη σωστή χρήση μάσκας. «Επομένως, και με αφορμή την πανδημία Covid-19, τώρα είναι η κατάλληλη χρονική συγκυρία για πλήρη διακοπή του καπνίσματος, κάτι που θα συμβάλλει στην προστασία από την Covid-19 και συνολικά στην καλυτέρευση της υγείας του καπνιστή», υπογραμμίζει η ΕΚΕ. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ <<Κάθε χρόνο, περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως χάνουν τη ζωή τους από τον καπνό. Πρόκειται για 6 εκατομμύρια θανάτους που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, 6 εκατομμύρια άτομα που θα μπορούσαν να είναι μαζί μας σήμερα - και πολλά δεινά που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Και ενώ γνωρίζουμε ότι η χρήση καπνού είναι η μόνη μεγαλύτερη αιτία θανάτου που μπορεί να αποφευχθεί, συνεχίζει να προκαλεί ασθένειες και απώλεια ζωής».Στην ΕΕ, ο καπνός είναι επίσης η κύρια αποτρέψιμη αιτία θνησιμότητας από καρκίνο, με το 27% όλων των θανάτων από καρκίνο να συνδέονται με το κάπνισμα. Εάν εξαλείψουμε τη χρήση καπνού, ενδέχεται να είμαστε σε θέση να αποφύγουμε έως και το 90% όλων των καρκίνων του πνεύμονα. Εκτός από τους σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, το 2017, το οικονομικό κόστος του καπνίσματος εκτιμήθηκε στο 4,6% του ΑΕΠ της ΕΕ.Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στο σχέδιο για την καταπολέμηση του καρκίνου στην Ευρώπη, θα επικεντρωθούμε έντονα στον έλεγχο του καπνού και θα αναλάβουμε ισχυρή δράση για τη μείωση της έκθεσης σε αυτόν τον βασικό παράγοντα κινδύνου.Και μέρος των προτεραιοτήτων μας είναι να προστατεύουμε τους νέους μας από τις επικίνδυνες επιπτώσεις του - αυτό βρίσκεται στον πυρήνα των πολιτικών της ΕΕ για τον καπνό. Ως εκ τούτου, χαιρετίζω θερμά το επίκεντρο της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Χωρίς Καπνό, την Κυριακή 31 Μαΐου, στους νέους».Φέτος, με την απαγόρευση της μενθόλης για τα τσιγάρα και τον καπνό στις 20 Μαΐου, σηματοδοτούμε ένα σημαντικό ορόσημο στη δουλειά μας για τον έλεγχο του καπνού και στις προσπάθειές μας να προστατεύσουμε τη νεολαία μας και να τους βοηθήσουμε να πουν όχι στον καπνό. Η 20η Μαΐου σηματοδότησε επίσης την πρώτη επέτειο ενός άλλου σημαντικού ορόσημου στον έλεγχο του καπνού: την έναρξη του ευρωπαϊκού συστήματος ιχνηλασιμότητας του καπνού - ένα σημαντικό επίτευγμα στον αγώνα της ΕΕ κατά του παράνομου εμπορίου προϊόντων καπνού.Αυτήν την εβδομάδα, παρουσιάσαμε την πρότασή μας για το πιο φιλόδοξο και εκτεταμένο χρηματοδοτικό πρόγραμμα που έχει γίνει ποτέ για την υγεία - EU4Health. Με πρωτοφανή χρηματοδότηση 9,4 δισεκατομμυρίων ευρώ στην ΕΕ, θα μπορέσουμε να αυξήσουμε σημαντικά την υποστήριξή μας για την πρόληψη και τη φροντίδα του καρκίνου.«Παρά το γεγονός ότι έως και το 40% των καρκίνων μπορεί να αποφευχθεί, μόνο κατά μέσο όρο το 3% των προϋπολογισμών για την υγεία δαπανάται για την πρόληψη σε ολόκληρη την ΕΕ. Και με τον τρέχοντα αντίκτυπο του COVID-19 στην υγεία γενικά, και στην πρόληψη και τη φροντίδα του καρκίνου συγκεκριμένα, υπάρχει επείγουσα ανάγκη να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.Η χρήση καπνού δεν είναι ποτέ ασφαλής. Ως εκ τούτου, σε αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Καπνό, η καλύτερη απόφαση θα ήταν να αφήσετε το κάπνισμα στο παρελθόν.>>

Δημοσιεύθηκε στις 31 May 2024 | 5:00 am


Νομός Μαγνησίας - Ειδήσεις και Νέα

ΘΕΣΣΑΛΙΑ - Magnesianews

ΘΕΣΣΑΛΙΑ  Magnesianews

Δημοσιεύθηκε στις 16 November 2024 | 11:03 am


ΝΟΤΙΟ ΠΗΛΙΟ - Magnesianews

ΝΟΤΙΟ ΠΗΛΙΟ  Magnesianews

Δημοσιεύθηκε στις 16 November 2024 | 8:23 am


Δείτε αγγελίες στο Νομό Μαγνησίας