Ελλάδα   >   Ν. Θεσσαλονίκης    >    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

H ταινία «Bella» της Θέλγιας Πετράκη, ήταν η μεγάλη νικήτρια του φετινού, 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Εκτός από το Χρυσό Διόνυσο, η ταινία απέσπασε τέσσερις τιμητικές διακρίσεις (φωτογραφίας, γυναικείας ερμηνείας για την Έλενα Τοπαλίδου, κοστουμιών και μακιγιάζ), καθώς και το βραβείο της ΟΚΛΕ.

Αναλυτικά τα βραβεία:

-43ο Εθνικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

Χρυσός Διόνυσος: «Bella» της Θέλγιας Πετράκη
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου
Βραβείο Σκηνοθεσίας Τώνια Μαρκετάκη: Αλέξανδρος Σκούρας για το «Φυσαρμόνικα Μαν» 
Βραβείο Ντοκιμαντέρ: «Τεό, Ο Γείτονάς Μου» του Χρήστου Καρτέρη
Βραβείο Drama Queer: «Madonna f64.0» του Σταύρου Μαρκουλάκη
Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας: Μανού Τιλίνσκι για το «Bella» της Θέλγιας Πετράκη
Τιμητική Διάκριση Σεναρίου: Γιώργος Τελτζίδης για το «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Ελενα Τοπαλίδου για το «Bella» της Θέλγιας Πετράκη
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Παύλος Ιορδανόπουλος για το «Το Νόημα του Αυγούστου» του Μάνου Παπαδάκη
Τιμητική Διάκριση Μοντάζ: Σμαρώ Παπαευαγγέλου για την «Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη
Τιμητική Διάκριση Πρωτότυπης Μουσικής: Γιάννης Βεσλεμές για τη «Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα
Τιμητική Διάκριση Hχου: Σίμος Λαζαρίδης για «Το Νόημα του Αυγούστου» του Μάνου Παπαδάκη
Τιμητική Διάκριση Σχεδιασμού Ηχου: Κωστής Χαραμουντάνης για το «Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας» του Κωστή Χαραμουντάνη
Τιμητική Διάκριση Σκηνικών: Δανάη Ελευσινιώτη για το «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου
Τιμητική διάκριση κοστουμιών «Ιουλία Σταυρίδου»: Βασιλεία Ροζάνα για το «Bella» της Θέλγιας Πετράκη
Τιμητική Διάκριση Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου για το «Bella» της Θέλγιας Πετράκη
Εύφημος Μνεία: «Η Κλήση» του Μάριου Ψαρά
Εύφημος Μνεία: «Pashka» του Ολτιόν Λίπε
Εύφημος Μνεία: «Dakar» του Στέλιου Μωραϊτίδη

-26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Grand Prix 2019 : «And she Hisses» της Μόνικα Λεκ (Ισπανία, ΗΠΑ)
Βραβείο Σκηνοθεσίας: Κάργκο Τσεν για το «Τσεν Τσεν» (Χονγκ Κονγκ)
Βραβείο EFA «ΔΡΑΜΑ 2017», της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου: «Favourites» του Μάρτιν Μονκ (Αυστρία, Γερμανία)
Βραβείο #ThisisΕU της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα: «Virago» της Κέρλι Κιρς Σνάιντερ (Εσθονία)
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης: «Όπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων: «Portrait of Suzanne» της Ιζαμπέλα Πλουσίνσκα (Πολωνία)
Ειδικό Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής TV5 MONDE: «Anna» του Ντέκελ Ντέκερσον (Ηνωμένο Βασίλειο, Ουκρανία, Ισραήλ)
Ειδικό Βραβείο Περιβαλλοντικής Ευαισθησίας Περιβάλλον & Κλιματικής Αλλαγής: «Το Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου
Εύφημος Μνεία Ανδρικής Ερμηνείας: Κωστής Κορωναίος για το «Πρώτος Ερωτας» του Χάρη Ραφτογιάννη
Εύφημος Μνεία Γυναικείας Ερμηνείας: Στέλλα Βογιατζάκη για το «Όπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη

- 1ο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Σπουδαστικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Grand Prix Student: «The Best Orchestra in the World» του Χένικ Μπακχάους (Αυστρία)
Rising Star: «A mess at apartment 14» του Ράντου Μπάρμπου (Ρουμανία)
Τιμητική Διάκριση: «22:47 Line 34» του Μίκαελ Κάρερ (Ελβετία)

-Βραβεία Κοινού

Διεθνές Διαγωνιστικό: «Όπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη
Διεθνές Σπουδαστικό: «Το Βάζο» του Κυριάκου Ρόντση (Bournemouth Film School - AUB)
Εθνικό Διαγωνιστικό: «Antivirus» της Αναστασίας Σίμα

-Ανεξάρτητα Βραβεία

Βραβείο FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα: «Το Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου
Βραβείο Π.Ε.Κ.Κ. (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) για το Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα: «Όπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη
Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών για την καλύτερη φωτογραφία από νέο Έλληνα κινηματογραφιστή: Γιάννη Καραμπάτσο για το «Mare Nostrum»
Βραβείο Ανθρωπίνων Αξιών της Βουλής των Ελλήνων για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα: «Στα Βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη.

Στην τελευταία μας στήλη που αφορά το 43ο Φεστιβάλ της Δράμας ασχολούμαστε με το ελληνικό κομμάτι. Τα Βραβεία είναι ήδη γνωστά κι εμείς προσπαθούμε να ρίξουμε μία ματιά σε όσα είδαμε με ένα συνοπτικό κείμενο.

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Χρυσός Διόνυσος για το "Bella" της Θέλγιας Πετράκη. Αθήνα 1987 μία εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η πρωταγωνίστρια μοιάζει να διαβάζει ένα γράμμα διαρκείας στον αγαπημένο της που βρίσκεται στη ξενιτιά. Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Με μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία η σύζυγος προσπαθεί να γαλουχήσει τα παιδιά με σωστές αξίες κι ιδανικά. Τονίζει τη σημασία του Πολιτισμού κι ο πατέρας τους "μιλάει" για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας παρά την απουσία της φυσικής παρουσίας. Όσο ο χρόνος περνάει το όνειρο της παγωμένης Μόσχας έρχεται στην μνήμη και μαζί του ένα μεγάλο μου λείπεις...

Η πιο ευχάριστη έκπληξη στα δικά μου μάτια ήταν το "Pashka" του Ολτιόν Λίπε. "Σκ@τ@ τα κάναμε", ακούγεται δις. Ένας πατέρας κι ο νεαρός υιός του έρχονται στην Ελλάδα ως οικονομικοί μετανάστες. "Έπρεπε να έρθουμε τις καλές εποχές" ... Η υπόλοιπη οικογένεια έχει μείνει πίσω στην Αλβανία. Η απόσταση καθημερινά μεγαλώνει. Ο πρεσβύτερος σε ηλικία, ηθικά ακμαίος είναι αποφασισμένος να τα καταφέρουν. Ο υιός επιθυμείς διακαώς την επιστροφή, θα κάνει όμως ένα μοιραίο λάθος που θα πληγώσει τον πατέρα. Το ταξίδι της επιστροφής αδύνατο να αναβληθεί πια. Το ρατσιστικό σχόλιο δε λείπει. Ο κύριος ...;

Σίγουρα στις θετικές εκπλήξεις συγκαταλέγεται το "Goads" της Ίριδας Μπαγλανέα που έχει βιωματικό χαρακτήρα. Η έλξη του θανάτου βρίσκεται πίσω από τον φόβο. Οι άνθρωποι, τα ζώα, η φύση μαζί. Μία οικογένεια μεγαλώνει κι εξελίσσεται μακριά από τον αστικό κόσμο. Η προσμονή για το καλοκαίρι μεγάλη. Οι καθημερινές εργασίες στη φάρμα όμως δεν μπορούν να περιμένουν. Ο πατέρας δίνει τον δικό του αγώνα με αισιόδοξη ματιά. Μία καθ’ όλα επώδυνη ενηλικίωση γι’ αυτά τα παιδιά που αναζητούν το φως κυριολεκτικά και μεταφορικά. "Δε φοβάμαι το σκοτάδι, το άγνωστο και τον θάνατο". Συνεχής αγώνας για την τοπική κοινωνία να κερδίσει τη ζωή και να ξορκίσει τον θάνατο με κάθε τρόπο.

Στις επιλογές μου κρατώ και την "Κλήση" του Μάριου Ψαρά. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ένας τρανς άντρας. Του τηλεφωνούν για τον ενημερώσουν πως η μητέρα του δε βρίσκεται πια στη ζωή. Μπορεί να μην είχαν καλές σχέσεις, μπορεί να τους είχε και να τον είχα πληγώσει βαθύτατα, ωστόσο ήθελε να έχει το δικαίωμα να πει το τελευταίο αντίο. Τώρα του ζητούν απλά να βάλει ένα κουστούμι, αν θέλει να βρεθεί στην κηδεία. Ποτέ δεν αποδέχθηκαν την επιλογή του. Η κάμερα εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο. Διαλύεται ψυχικά. Μπροστά μας περνάει ολόκληρη η ζωή του. Στέγνωσε πια από τα δάκρυα, δεν αντέχει άλλο. Την απόφαση του άλλωστε την έχει πάρει ήδη.

Εκτός συναγωνισμού παρακολουθήσαμε το Route3 του πολυβραβευμένου Θανάση Νεοφώτιστου. Σεράγιεβο, η πρωτεύουσα της Βοσνίας. Μία τραγική κατάσταση στα μέσα μεταφοράς (Vienna΄s tram) που θυμίζει τη δική μας πατρίδα. Ένας ευγενικός, φοβισμένος νεαρός, ο Αμάρ κι απέναντί του η Νάντια. Δε θα μιλήσουν ποτέ. Μονάχα θα κοιταχτούν, θα συναντηθούν τα βλέμματά τους. Μία καταβύθιση στον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή που από ένα σημείο και μετά βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση με το συναίσθημα να επικρατεί της λογικής.

Από εκεί και πέρα δύο τρία γενικά σχόλια. Για την ανδρική ερμηνεία του Παύλου Ιορδανόπουλου στο "Νόημα του Αυγούστου", για τη γυναικεία ερμηνεία της Μαντώ Γιαννικού "Στα Βήματά της" και τέλος στα πλάνα και τη φωτογραφία του Γ.Σίμου (Pashka) που βραβεύτηκε πριν δύο χρόνια στο ίδιο Φεστιβάλ για τη φωτογραφία του τότε στη "Νάρκη". Αυτό ήταν. Ραντεβού σε περίπου έναν μήνα από τη Θεσσαλονίκη και το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης.

Βάλια Αρανίτου, Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα την εποχή των Μνημονίων -Μεταξύ κατάρρευσης και ανθεκτικότητας, εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 268

Η τάξη είναι μια κομμουνιστική έννοια

Μάργκαρετ Θάτσερ

Η Μάργκαρετ Θάτσερ έχει απόλυτο δίκιο: η (κοινωνική) τάξη είναι μια κομμουνιστική έννοια. Έννοια, δηλαδή, με εγγενές ανατρεπτικό δυναμικό. Μεροληπτική έννοια. Γι’ αυτό, άλλωστε, η κατεστημένη κοινωνική «επιστήμη» έχει εφεύρει χίλιες δυο παρακαμπτήριες προκειμένου να την αποφύγει.

Το βιβλίο της Αρανίτου αξίζει και μόνο για το γεγονός πως επαναφέρει την έννοια στο προσκήνιο. Από αυτήν την άποψη, η εγχειριδιακή διάσταση του βιβλίου είναι πολύτιμη. Επαναφέρει μια εν πολλοίς ξεχασμένη συζήτηση και ορολογία. Επιτρέπει, έτσι, την αυτεπίγνωση σχετικά με το πολύ χαμηλό επίπεδο σχετικής αναλυτικής δυνατότητας που διαθέτει η πλειοψηφία της ελληνικής Αριστεράς.

Επιπλέον, παρουσιάζει μια μεγάλη γκάμα μεθοδολογικών -και «μετρητικών»- εργαλείων, που αξιοποιούνται στη εμπειρική διερεύνηση της ταξικής «διαστρωμάτωσης». Κι όσο κι αν η αδιαφοροποίητη χρήση τους δεν βοηθάει τον αναγνώστη να αντιληφθεί ποια είναι η επιλογή της συγγραφέως και γιατί, η χρήση τους αποτελεί, στην πράξη, μια εξαιρετικά περιεκτική έκθεσή τους. Ως προς αυτό, δεδομένης της προφανούς ένδειας της ελληνικής βιβλιογραφίας στον τομέα, αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, σημαντική συνεισφορά.

Η εργασία της Αρανίτου, ωστόσο, στοχεύει σε κάτι διαφορετικό. Επιχειρεί, όπως το λέει και ο τίτλος, να παρακολουθήσει την πορεία της «μεσαίας τάξης» στην Ελλάδα στην περίοδο των Μνημονίων. Στην πραγματικότητα, αναπτύσσει την προβληματική της στο σύνολο της μεταπολεμικής περιόδου επιχειρώντας να διαπιστώσει κατά πόσο τα χρόνια μετά το 2010 αποτελούν κάποιο είδος τομής, μια, περισσότερο ή λιγότερο ουσιώδη, ασυνέχεια. Για να καταλήξει, εν πολλοίς, πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο.

Η ελληνική «μεσαία» τάξη μπορεί να πιέστηκε ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, μπορεί να συρρικνώθηκε σε ένα βαθμό, εν τέλει, ωστόσο, «άντεξε». Κάθε άλλο παρά εξαφανίστηκε, κάθε άλλο παρά μείωσε το βάρος της στην ελληνική κοινωνική δομή.

Εύρημα ιδιαίτερα σημαντικό, στο μέτρο που «η ανθεκτικότητα της μεσαίας τάξης καταδεικνύει την κεντρικότητα της θέσης της στην ελληνική κοινωνική δομή, γεγονός που, όπως γνωρίζουμε, έχει πολύ σημαντικές οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές επιπτώσεις» (σελ. 212). Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η «μεσαία» τάξη ξαναγίνεται το μήλο της έριδος στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Όχι μόνο η Δεξιά και το ακραίο Κέντρο, αλλά και ο Τσίπρας είναι εδώ και καιρό πεπεισμένος πως η προοπτική της κυβέρνησης περνάει μέσα από την προνομιακή σχέση με τους μικρομεσαίους. Εξ ου, άλλωστε, και η διαρκής πρόταξη των προβλημάτων της «επιχειρηματικότητας», ακόμη περισσότερο μέσα στην πανδημία, και η ανάγκη -προς όφελος «του λαού και του τόπου»- της προστασίας της.

Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός πως, από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαρκώς επισημαίνεται -η έκθεση Πισσαρίδη υποτίθεται πως είναι αποκαλυπτική, από αυτήν την άποψη- ότι ένα από τα βασικά αποτελέσματα, ίσως και στόχους, της ασκούμενης πολιτικής θα είναι η μεγάλη συρρίκνωση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας προς όφελος των μεγαλοκαρχαριών.

Η Αρανίτου φαίνεται να ενστερνίζεται μια παρόμοια άποψη αναφορικά με τις στοχεύσεις των Μνημονίων. Η ακριβής διατύπωση είναι: «Η βαθιά κρίση του προτύπου κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης, που εκφράστηκε κυρίως ως κρίση χρέους στην Ελλάδα στο τέλος του 2009, είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση πολιτικών που αμφισβήτησαν το γενικό πλαίσιο αναπαραγωγής της μεσαίας τάξης» (σελ. 17).

Μόνο που η έκθεση αυτών των πολιτικών από την ίδια, στην επόμενη κιόλας σελίδα, ελάχιστα δείχνει «επίθεση» στους μικρομεσαίους, ιδίως δε στη «μικρή επιχειρηματικότητα». Να πώς τίθεται το ζήτημα: «Οι διαβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές» οι οποίες και υιοθετήθηκαν αμέσως προκαλώντας ένα γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό σοκ, οδήγησαν σε συρρίκνωση της απασχόλησης και σε υιοθέτηση του ενιαίου μισθολογίου στον δημόσιο τομέα, σε μειώσεις των μισθών και της απασχόλησης, αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, ακύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, σε φορολογικές μεταρρυθμίσεις, «απελευθέρωση» των κλειστών επαγγελμάτων, αλλαγή του πλαισίου του ασφαλιστικού συστήματος και σε κλείσιμο δημοσίων επιχειρήσεων και εκποίηση δημόσια περιουσίας μέσω εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων» (σελ. 18).

Είναι προφανές πως το σύνολο, σχεδόν, των παρατιθέμενων μέτρων αφορούν μια ιστορικά πρωτοφανή επίθεση στην εργατική τάξη, ενώ πολλά από αυτά ωφελούν ευθέως και τη «μικρομεσαία επιχειρηματικότητα», της οποίας ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας, για όσους «έπεσαν στην ανάγκη της», είναι πραγματικά διαβόητος.

Αυτός είναι, άλλωστε, ο κυριότερος -μαζί με την φοροκλεπτική «επιτρεπτικότητα» από μέρους του κράτους, σε πολλές περιπτώσεις- λόγος που «άντεξαν».

Προφανώς και «γενικεύω», είναι βέβαιο πως υπάρχουν και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που ακολουθούν «καλές πρακτικές». Ωστόσο, σε μια χώρα, όπου δεν πληρώνονταν, εν έτει 2014, το 85% των υπερωριών -πολύ συχνά ούτε τα μεροκάματα-, ενώ η φοροκλοπή ΦΠΑ μας φέρνει πρώτους στην ΕΕ, το συμπέρασμά μου δεν συνιστά, πιστεύω, ασύγγνωστη αδικία.

Είναι γνωστό πως οι επαναστατικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και οι μεγάλοι θεωρητικοί τους -του Μαρξ προεξάρχοντος- δεν είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τις «μεσαίες τάξεις» για πλείστους όσους λόγους, εν πολλοίς βάσιμους, κατά τη γνώμη μου. Τις θεωρούσαν κοινωνικά και πολιτικά αντιδραστικές -το τελευταίο, μάλιστα, είχαν την ευκαιρία πολλές φορές να το νιώσουν ενσώματα σε όλες τους τις εξεγερσιακές προσπάθειες. Ακόμη και στο απόγειο του λαϊκομετωπισμού, ο Λεόν Μπλουμ δεν παρέλειπε να εκφράζει την άποψη πως η εργατική τάξη δεν είχε συγκλίνοντα συμφέροντα και επιδιώξεις με τον «λαό της ιδιοκτησίας και της τάξης». Και η ζωή τον δικαίωσε: «Ο φόβος των καταλήψεων των εργοστασίων, οι δυσκολίες που προκλήθηκαν στις μικρές επιχειρήσεις εξαιτίας των αυξήσεων των μισθών, οι κοινωνικοί νόμοι του καλοκαιριού του 1936, που θεωρήθηκαν ως απόπειρα νόμιμης απαλλοτρίωσης των μικρών αφεντικών και η υποτίμηση του φράγκου που μείωσε τα εισοδήματα εξηγούν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των μεσαίων τάξεων, η οποία θα οδηγούσε […] σε έναν αναπροσανατολισμό προς τα δεξιά» (σε. 79).

Αυτό το μοτίβο είναι επαναλαμβανόμενο στην ιστορία. Οι «μεσαίες» -μικροϊδιοκτητικές τάξεις πάντοτε υπήρξαν οι κύριες τάξεις-στηρίγματα του άρχοντος συγκροτήματος.

Και όχι από λάθος. Ο λαός της ιδιοκτησίας, ακόμη κι όταν αυτή κάπως συρρικνώνεται, αντιλαμβάνεται τα συμφέροντά του ως συμβατά με αυτά της κυρίαρχης τάξης πολύ περισσότερο από ό,τι με αυτά του προλεταριάτου. Δεν πρόκειται για «φαντασιακή» τύφλωση ούτε για ψευδή συνείδηση.

Υπάρχει ένα 30-40% της ελληνικής κοινωνίας που, για τους ορθούς για το ίδιο λόγους, επιλέγει την Δεξιά και, στην παρούσα περίοδο, το νεοφιλελευθερισμό. Δεν παραπλανάται, είναι απολύτως εχέφρον ταξικά. Όπως υπάρχει κι ένα 60-70% το οποίο έχει πολύ συμβατά ταξικά συμφέροντα, τόσο που, με μια όχι και πολύ «χαλαρή» έννοια, θα μπορούσε να θεωρηθεί πως συγκροτεί την ελληνική εργατική τάξη. Οι εκπαιδευτικοί και οι νοσοκομειακοί γιατροί, το «αριστερό χέρι του κράτους» σα να λέμε, ανήκουν νομίζω σε αυτήν, στο μέτρο που η επιβίωσή τους, στη πολύ μεγάλη πλειοψηφία, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Ως προς αυτό, νομίζω, πως οι επεξεργασίες του Πουλαντζά αναφορικά με τη νέα μικροαστική τάξη είναι, πλέον, ελάχιστα παραγωγικές¹. Το να βάζεις τον μισθωτό εκπαιδευτικό στην ίδια τάξη με τον επιχειρηματία, που εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη, είναι σχεδόν γκροτέσκο. Το ίδιο και χειρότερα για τον «αυτοαπασχολούμενο» με μπλοκάκι, που το μόνο του όνειρο είναι να μπορούσε να είναι ένας μέτριος εισοδηματικά μισθωτός.

Αυτά φυσικά δεν συνιστούν ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Οι παρατηρήσεις μου έχουν ως στόχο να αμφισβητήσουν απλώς -πολύ ευθέως, όμως- το συμπέρασμα της Αρανίτου πως «[η] μεσαία τάξη αποτελεί με μεγάλη διαφορά το πολυπληθέστερο τμήμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού» (σελ. 205). Ισχυρίζομαι πως αυτό το συμπέρασμα είναι αποτέλεσμα προφανούς κατηγοριακού σφάλματος.

Επιπλέον, οδηγεί και σε εσφαλμένους πολιτικούς προσανατολισμούς, στο πλαίσιο των οποίων η «συμμαχία» με τη «μεσαία» τάξη γίνεται λυδία λίθος της αριστερής στρατηγικής, ακόμη και σε σχέση με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Σε μια εποχή, μάλιστα, όπου η πολιτική «τάξη εναντίον τάξης» εμφανίζεται στην πιο καθαρή της εκδοχή, εποχή όπου ο λαός της ιδιοκτησίας δεν δέχεται την παραμικρή παραχώρηση προς τις «εργατικές τάξεις», για να θυμηθούμε τον ωραίο συμπεριληπτικό πληθυντικό του 19^ου αιώνα.

Είναι φανερό πως αυτή είναι «η» συζήτηση, που πρέπει να γίνει. Έχει πολύ περισσότερη αξία από μια χιλιάδα κοστολογημένα (sic) προγράμματα.

Το βιβλίο της Αρανίτου μας δίνει πλούσιο υλικό γι’ αυτήν την απολύτως αναγκαία αντιπαράθεση.

Δεν συμφωνώ καθόλου με την θέση της πως «η ελληνική εμπειρία θα μπορούσε ενδεχομένως να αναδειχτεί ως εναλλακτικό πρότυπο σε αντίστοιχα προβλήματα ένταξης της μεσαίας τάξης στις διαδικασίες δημοκρατικής διευθέτησης του κοινωνικού ζητήματος μακριά από […] ακροδεξιές επιλογές που φαίνονται να προκρίνουν αντίστοιχα κοινωνικά υποκείμενα σε άλλες χώρες» (σελ. 20). Κατά τη γνώμη μου, κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζεται καν από την ανάλυση του βιβλίου.

Και είμαι βέβαιος πως, σε ό, τι αφορά το κύριο, τα συμφέροντα των εργαζόμενων στην Ελλάδα είναι ριζικά αντίθετα με αυτά των μικρομεσαίων αφεντικών. Αν, λοιπόν, η Αριστερά επιδιώξει να τα «συμβιβάσει», το πιθανότερο είναι πως θα κάνει ευεπίφορα τμήματα των λαϊκών τάξεων στο ακροδεξιό μήνυμα. Πρόκειται για στρατηγικό σφάλμα ιστορικής σημασίας.

Παρόλες τις διαφωνίες μου, ωστόσο, ίσως και εξαιτίας αυτών, προτείνω ανεπιφύλακτα την εργασία της Αρανίτου. Δεν μας δίνεται πολύ συχνά η δυνατότητα να διαφωνούμε εμπεριστατωμένα κι έντιμα.

1 Για μια κριτική των σχετικών απόψεων του Πουλαντζά βλ. Χρήστος Λάσκος, Ο Νίκος Πουλαντζάς και η έννοια της κοινωνικής τάξης στο: Χάρης Γολέμης -Ηρακλής Οικονόμου, Ο Πουλαντζάς σήμερα, Νήσος, 2012, σελ. 103-114.

Μοτοπορεία διαμαρτυρίας, στο πλαίσιο της ημέρας πανελλαδικών δράσεων των εργαζομένων στον επισιτισμό και τον τουρισμό, διοργανώνει τη Δευτέρα η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων. Η μοτοπορεία θα ξεκινήσει στις 10:30 από τη συμβολή των οδών Αγ. Σοφίας με Εγνατία.

Η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων υπενθυμίζει ότι με τους αγώνες των εργαζομένων αναδείχθηκαν τα προβλήματα του κλάδου και υπήρξαν και νίκες. «Καταφέραμε να αναδείξουμε τα προβλήματα του κλάδου, να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε ένσημα και δεδουλευμένα συναδέλφων που δεν τους κατέβαλαν οι εργοδότες τους, να αποτρέψουμε απολύσεις κ.ά. Κερδίσαμε την ψήφιση νόμου για βασικά αιτήματα μας (παροχή ΜΑΠ, πληρωμή τουλάχιστον 15% για χρήση & συντήρηση δικύκλου, πληρωμή εξόδων κίνησης τα οποία είναι υποχρεωμένοι να τα καταβάλλουν όλοι οι εργοδότες!» σημειώνει η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων καλώντας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις απέναντι στα συνεχόμενα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης που χτυπάνε άμεσα τους μισθούς και τα δικαιώματά τους.

Συγκεκριμένα καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν ενάντια στην επέκταση των Αντεργατικών ΠΝΠ μέχρι το τέλος του 2020 (πρόγραμμα «Συν-εργασία», αναστολές συμβάσεων κτλ., που μειώνουν το μισθό μας, θεσμοθέτηση της απλήρωτης πρόσθετης εργασίας (υπερεργασία – υπερωρία), μείωση του Δώρου Χριστουγέννων (με άμεση συνέπεια πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι να λάβουν μειωμένο ΔΧ από 10% έως 50%!) και στην απαγόρευση των διαδηλώσεων - κατάργηση του Συνδικαλιστικού Νόμου 1264.

Έκκληση στους κατοίκους, τις τοπικές αρχές και τους φορείς να συνεργαστούν για την ομαλοποίηση της κατάστασης στα Καμένα Βούρλα κάνει η οργάνωση ΜΕΤΑδραση τονίζοντας ότι πρόκειται για το πέμπτο 24ωρο εγκλεισμού των 39 ασυνόδευτων ανηλίκων στο ξενοδοχείο που διαμένουν προσωρινά.

Μετά το κρεσέντο εκφοβισμού, παρεμπόδισης της τροφοδοσίας και ξενοφοβικού λόγου που στρεφόταν εναντίον ασυνόδευτων ανηλίκων η ΜΕΤΑδραση τονίζει ότι χθες Σάββατο ήταν η πρώτη μέρα που επικράτησε ησυχία και η τροφοδοσία έγινα κανονικά και δεν εμποδίστηκε από τους κατοίκους, όπως τις προηγούμενες μέρες.

«Είναι δυνατόν 39 παιδιά να αποτελούν απειλή για την τοπική κοινωνία; Να μην μπορούν να κοιμηθούν από τις φωνές κατοίκων που στέκονταν έξω από το ξενοδοχείο; Να «εργαλειοποιούνται» για να ασκηθεί πίεση προς την Πολιτεία για το οποιοδήποτε ζήτημα;» διερωτάται η ΜΕΤΑδραση καλώντας τους κατοίκους να «να αισθανθούν για μια στιγμή μόνο, αυτό που βιώνουν τα παιδιά και ευχόμαστε να μπει ένα τέλος στη λεκτική βία και τους εκφοβισμούς προς τα παιδιά, τα μέλη της ΜΕΤΑδρασης αλλά και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου».

«Είναι άμεση ανάγκη τα παιδιά να ηρεμήσουν, να αισθανθούν ασφαλή και να εισέλθουν σε μια κανονικότητα, όπως κάθε άλλο παιδί της ηλικίας τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η συνεργασία όλων των τοπικών φορέων και αρχών και κυρίως των κατοίκων. Ας τα βοηθήσουμε όλοι μαζί να «αναπνεύσουν»!» τονίζουν.

Ολόκληρη η ανακοίνωση της οργάνωσης 

Καθώς ξεκινάει το πέμπτο 24ωρο εγκλεισμού των 39 ασυνόδευτων ανηλίκων σε ξενοδοχείο στα Καμένα Βούρλα όπου διαμένουν προσωρινά, η ΜΕΤΑδραση καλεί τους πολίτες, τις τοπικές αρχές και τους φορείς να συνεργαστούν για την ομαλοποίηση της κατάστασης. Εχθές, Σάββατο, ο καιρός ήταν βροχερός και ήταν η πρώτη ημέρα που επικράτησε ησυχία. Η τροφοδοσία έγινε κανονικά και δεν εμποδίστηκε από τους κατοίκους όπως τις προηγούμενες ημέρες. Ευχόμαστε και τις επόμενες ημέρες να επικρατήσει η κοινή λογική.

Τα παιδιά βρίσκονται ακόμα σε μια κατάσταση έντονης ψυχολογικής πίεσης και δυσκολεύονται να κατανοήσουν για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η εχθρότητα και γιατί δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση.

Είναι δυνατόν 39 παιδιά να αποτελούν απειλή για την τοπική κοινωνία; Να μην μπορούν να κοιμηθούν από τις φωνές κατοίκων που στέκονταν έξω από το ξενοδοχείο; Να «εργαλειοποιούνται» για να ασκηθεί πίεση προς την Πολιτεία για το οποιοδήποτε ζήτημα;

Καλούμε τους κατοίκους να αισθανθούν για μια στιγμή μόνο, αυτό που βιώνουν τα παιδιά και ευχόμαστε να μπει ένα τέλος στη λεκτική βία και τους εκφοβισμούς προς τα παιδιά, τα μέλη της ΜΕΤΑδρασης αλλά και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου.

Είναι άμεση ανάγκη τα παιδιά να ηρεμήσουν, να αισθανθούν ασφαλή και να εισέλθουν σε μια κανονικότητα, όπως κάθε άλλο παιδί της ηλικίας τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η συνεργασία όλων των τοπικών φορέων και αρχών και κυρίως των κατοίκων. Ας τα βοηθήσουμε όλοι μαζί να «αναπνεύσουν»!

Η ομάδα της ΜΕΤΑδρασης βρισκόταν στο πλευρό τους πριν ακόμα μεταφερθούν στα Καμένα Βούρλα και θα συνεχίζει να τα στηρίζει έως ότου μεταβούν σε ένα μόνιμο, ασφαλές περιβάλλον.

Ευχαριστούμε θερμά τους εκατοντάδες πολίτες από όλη την Ελλάδα για τα μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης.
 

Παρέμβαση στο Εφετείο πραγματοποίησε σήμερα το πρωί η καμπάνια «Δεν είναι αθώοι» τοποθετώντας 68 καρέκλες, όσοι είναι και οι κατηγορούμενοι στην ιστορική δική της Χρυσής Αυγής που ολοκληρώνεται στις 7 Οκτωβρίου.

«Χρειάστηκαν 68 καρέκλες. Τόσες όσοι και οι 68 κατηγορούμενοι στην ιστορική δική που ολοκληρώνεται στις 7 Οκτωβρίου με την αναγγελία της απόφασης!

Θα δημοσιοποιούμε τις επόμενες δράσεις της καμπάνιας με κορύφωση την συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη δική. Θα αναδεικνύουμε τις δράσεις κόντρα στο θάνατο, το ρατσισμό και το φασισμό!

Να καταδικαστούν στο δρόμο και στο Εφετείο οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις σε μετανάστες και αντιφασίστες!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ» αναφέρεται στην ανακοίνωση της καμπάνιας για την παρέμβαση.

Φωτογραφία από Γιάννης Κέμμος

Σε μία ιστορική περίοδο και σε μία κοινωνική πραγματικότητα σαν αυτή που βιώνουμε τείνει να γίνει από μόνο του ριζοσπαστικό (και για αυτό πολύ συχνά ποινικά κολάσιμο) να πράττει κανείς τα στοιχειώδη που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει, έχοντας ενσυναίσθηση των αναγκών και του πόνου των συνανθρώπων του.

Του Δημήτρη Ρόκκου

Τι είδαμε λοιπόν στις ειδήσεις; Είδαμε τους γονείς στον Άλιμο, τους υποκινούμενους ρατσιστές κατοίκους στα Καμμένα Βούρλα που άφησαν τα προσφυγόπουλα νηστικά, είδαμε σε συλλαλητήριο κατά της χρήσης μάσκας την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη ομάδα φασιστών να προσπαθούν να λιντσάρουν μετανάστη, είδαμε τους προηγούμενους μήνες στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στον Έβρο και αλλού εθελοντές (ένοπλους πολλές φορές) να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν, να επαναπροωθούν βίαια μετανάστες που ξέφυγαν από την αντίστοιχη, αλλά θεσμική, υποδοχή των ένστολων που έχουν αναλάβει ανάλογα καθήκοντα.

Ναι, είναι γεγονός, ακόμα και χωρίς τη Χρυσή Αυγή να την οργανώνει, μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία της (όλο και πιο ακρο)δεξιάς, υπό πληρωμή ή χωρίς, επίσημα ή ανεπίσημα συντονισμένη με τις κρατικές πολιτικές, αναδεικνύει ό,τι χειρότερο έχει να αναδείξει η ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Έχει, όμως, θα πούμε εμείς, και μία σημασία του τί, πώς και με ποιο χρωματισμό προβάλουν αντίστοιχα γεγονότα και τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης για να διαμορφωθεί στο σύνολο της κοινωνίας αυτή τη φορά, μία de facto οπτική: ότι το μίσος είναι αυτό που θα κυριαρχήσει.

Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, και δε θέλει καν περισσότερο από μία δεκάλεπτη διαδικτυακή βόλτα σε ιστοσελίδες για να καταλάβει κανείς πως το σκοτάδι δεν απλώνεται καθολικά.

Ασυντόνιστα σίγουρα. Με αντιφάσεις ακόμα πιο σίγουρα. Χωρίς προγραμματισμό πιθανώς. Αλλά με μεράκι, προσωπικό χρόνο και κόπο, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά δεκάδες είναι οι δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης που πραγματοποιούνται καθημερινά για να στηρίξουν ανθρώπους που πλήττονται αυτή την περίοδο πιο έντονα. Από την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη ως την Πάτρα και τα Γιάννενα κι από το Ηράκλειο και τη Μυτιλήνη ως την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Περνώντας από κοινωνικά στέκια που έχουν ιδεολογικές αναφορές στην αριστέρα κι από καταλήψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, μέχρι στέκια αυτοοργανωμένων ποδοσφαιρικών ομάδων και πλατείες, χιλιάδες συμπολίτες μας (τις περισσότερες φορές μη προνομιούχοι και οι ίδιοι) συλλέγουν πράγματα που θα κάνουν λίγο πιο υποφερτή τη ζωή άλλων συμπολιτών μας, ντόπιων και ξένων, που βιώνουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό.

Φάρμακα για τα παιδιά στη Μόρια, πάμπερς για τα μωρά στα Διαβατά, κουβέρτες για τους άστεγους των δρόμων είτε αυτοί μιλάν Φαρσί είτε Ελληνικά, φαγητό και ρουχισμό για τους Καρδιτσιώτες, μαγείρεμα για τους γείτονες που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, είδη πρώτης ανάγκης για όσους πλήττονται από την έλευση μιας κρίσης, την οποία η εν εξελίξει πανδημία, απλώς επιτάχυνε.

Δεν αρκεί, όλοι το ξέρουμε. Η φτώχεια που υπάρχει, η φτώχεια που θα εξαπλωθεί έχει βαθύτερες αιτίες και αντίστοιχες ενέργειες δεν είναι αρκετές για να την εξαλείψουν. Καταφέρνουν όμως να κρατήσουν την ανθρωπιά μέσα μας ζωντανή κι αυτό από μόνο του είναι κάτι. Έστω για αρχή, έστω για να μη μας παίρνει από κάτω με το ρατσισμό που αναμασούν και προωθούν όλη την ώρα κυβερνητικά και μιντιακά στόματα, θέλοντας να μας πείσουν πως η έρημος είναι ατέλειωτη, πως η έρημος που ζούμε θα κρατήσει για πάντα.

Δεν ξέρουμε αν αρκεί το «σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος» χωρίς να συνοδεύεται από «θα την αλλάξουμε τη ζωή παρόλα αυτά Μαρία», αλληλοσυμπληρούμενα και διαδοχικά κομμάτια ενός ποιήματος της Κατερίνας Γώγου.

Ξέρουμε όμως πως κόντρα στην κυρίαρχη αφήγηση, το πρώτο συμβαίνει ήδη κι ας μην το βλέπει κανείς στα δελτία ειδήσεων και για το δεύτερο κανείς μα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς και πότε θα εκδηλωθεί.

*η φωτογραφία είναι από τα είδη πρώτης ανάγκης που μαζεύτηκαν μέσα σε λίγες μέρες και συγκεντρώθηκαν στην αυλή ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου (σχολείο για τη μάθηση της ελευθερίας) από μία Rap συλλογικότητα (sedatephobia), μία δομή αλληλεγγύης (room39) και μία εκκενωμένη κατάληψη στην πόλη της Θεσσαλονίκης (Terra incognita) για να αποσταλούν στις 35 κρατούμενες μετανάστριες της Αμυγδαλέζας. Τόσος διαφορετικός κόσμος για έναν απλό και κοινό σκοπό, αλλά δεν μας φαίνεται περίεργο: Η αλληλεγγύη υφαίνει ιστούς που κάποιος που δεν την έχει βιώσει, είτε σαν πομπός είτε σαν δέκτης, δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει.

Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης:

Συλλογή ειδών για τους πληγέντες στην Καρδίτσα: sedatephobiacollective

Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους-ις μετανάστ(ρι)ες της Μόριας

Συλλογή ειδών για τις 35 κρατούμενες στην Αμυγδαλέζα

hip-hop dj set & συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τις μετανάστριες στην Αμυγδαλέζα

Συλλογή ειδών για άστεγους και μετανάστες

Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους κατοίκους της Καρδίτσας & cocktail bar

Διανομή ρουχισμού σε 85 μετανάστες άστεγους- Room 39

Συλλογή αντρικών νεανικών ρούχων για τους άστεγους μετανάστες στη Θεσσαλονίκη

Tρόφιμα μακράς διάρκειας, φρούτα και λαχανικά κάθε Σάββατο και Κυριακή 6-7μμ στον Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Απρόκλητη επίθεση δέχθηκαν Κούρδοι και Τούρκοι διαδηλωτές που πραγματοποίησαν συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Κούρδους που διώκονται στην Τουρκία.

Όταν συγκεντρώθηκαν μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία που έριξε χημικά, όρμησε στο πλήθος, χτύπησε τους διαδηλωτές και προχώρησε σε προσαγωγές.

Πηγή βίντεο: Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά

Βίντεο που δείχνει αστυνομικούς να τρομοκρατούν μαθητές στη Καβάλα σε σχολεία που είναι υπό κατάληψη έχει δει το φως της δημοσιότητας φέρνοντας στη μνήμη εποχές όπου η ασφάλεια ζητούσε διευθύνσεις και ονόματα.

Στο βίντεο αστυνομικοί, κάποιοι εκ των οποίων με πολιτικά, δηλώνουν στους μαθητές ότι όποιος είναι στην κατάληψη θα πρέπει να περάσει τη διαδικασία του αυτοφώρου.

Μεταξύ άλλων τους ρωτούν αν «εσείς κάνετε κατάληψη;», «αν είστε υπερήφανοι για τα αιτήματα σας;» ζητώντας τους να τους δώσουν τα ονόματά τους.

Και ενώ οι μαθητές εξηγούν ότι τα αιτήματά τους αφορούν ζητήματα υγεινομικής προστασίας οι αστυνομικοί τους απειλούν ότι οι γονείς τους θα περάσουν επίσης από τη διαδικασία του αυτόφωρου λέγοντας χαρακτηριστικά ότι: « Δηλαδή θα πρέπει να πάμε από τα σπίτια σας να πάρουμε και τους γονείς σας».

Η τρομοκράτηση των παιδιών δεν σταματάει όμως εκεί, με τους αστυνομικούς να «προειδοποιούν» τα παιδιά ότι «υπάρχει ποινική διαδικασία που κρατάει χρόνια» και ότι « κάθε παράσταση στα δικαστήρια κοστίζει 500 ευρώ»

«Aυτά όλα τα ποινικά έχουν μία διαδικασία και επειδή αυτή η διαδικασία καθυστερεί να μην έχετε κάποια προβλήματα και στη συνέχεια. Θα σας λερωθεί το ποινικό μητρώο. Και είναι κρίμα. Όλα διαδίδονται, όλα μαθαίνονται» ακούγεται ακόμη.

Οι αστυνομικοί προχωρούν όμως ακόμη παραπέρα ασκώντας ασφυκτική πίεση στα παιδιά λέγοντας τους ότι είναι εύκολο να τους κάνει μια δικογραφία και «όταν μπαίνεις στο κρατητήριο, θα πας με ποινικούς κρατούμενους. Δεν είναι έτσι απλά. Αν είσαι κρατούμενος, είσαι κρατούμενος. Δεν είσαι κρατούμενος καλός και κρατούμενος κακός».

Χρ. Σπίρτζης: Αντιδημοκρατική κατρακύλα

Σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της Κ.Ο  ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Σπίρτζης αναφέρει:

«Την Δευτέρα ζητήσαμε από τον κύριο Χρυσοχοϊδη και την κυρία Κεραμέως να πάρουν θέση για τις πληροφορίες του προέδρου της ΕΛΜΕ Ηρακλείου σύμφωνα με τις οποίες ένστολοι ζητούσαν από διευθυντές σχολείων τα ονόματα μαθητών που συμμετέχουν σε καταλήψεις σχολικών κτιρίων. Δεν λάβαμε καμία απάντηση.

Χθες ζητήσαμε να μην χρησιμοποιείται η Αστυνομία για πολιτικές σκοπιμότητες. Επίσης δεν λάβαμε καμία απάντηση.

Σήμερα καλούμε την κυβέρνηση να δει προσεκτικά το βίντεο από σχολείο της Καβάλας που φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας και στο οποίο αποτυπώνεται η επιχείρηση τρομοκράτησης μαθητών».

Απευθύνει, επιπλέον, στον κ. Χρυσοχοϊδη τα παρακάτω ερωτήματα:

– Ως πολιτικός προϊστάμενος εγκρίνετε την τρομοκράτηση μαθητών με ασφαλίτικες μεθόδους, ψυχολογική πίεση, απειλές και διασπορά ψεμάτων;

– Είστε σύμφωνος με τον ωμό εκβιασμό που υφίστανται ανήλικοι μαθητές από όργανα της τάξης;

– Σε ποιες ενέργειες θα προβείτε προκειμένου να προστατευθούν οι δημοκρατικές λειτουργίες και οι κινητοποιήσεις των μαθητών χωρίς καμία παρενόχληση;

–  Πώς θα προφυλάξετε την πλειοψηφία των δημοκρατών αστυνομικών από φαινόμενα συναδέρφων τους που “νουθετούν” ανήλικους μαθητές στη δική τους πολιτική λογική;

– Όταν ως κυβέρνηση ανέχεστε τέτοια φαινόμενα, με ποιον τρόπο συμβάλλετε στο να εμπεδωθεί στον ελληνικό λαό και τη νεολαία μας ότι η Αστυνομία δεν είναι ένα όργανο εκφοβισμού, κρατικής καταστολής και αντιδημοκρατικών ενεργειών;

Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι  η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι και γνώστης και καθοδηγητής της επιχείρησης “Τρόμος και Πάταξη” ακόμη και σε μαθητές σχολείων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία δεν θα μείνει θεατής στην επιστροφή της χώρας στο μαύρο παρελθόν και στη συνέχιση της χρησιμοποίησης της Αστυνομίας ως οργάνου εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες που δεν θα περιορίζονται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Βία από γονείς καταγγέλλουν μαθητές του 2ου και 5ου Γυμνασίου στον Άλιμο αναφέροντας ότι οι πρώτοι προσπάθησαν να σπάσουν την κατάληψή του σχολείου τους.

Οι μαθητές κάνουν κατάληψη διαμαρτυρόμενοι-ες για τα πολυμελή τμήματα στα οποία αναγκάζονται να κάνουν μάθημα ενώ παράλληλα διεκδικούν προσλήψεις εκπαιδευτικών και καθαριστριών.

Βίντεο αλλά και φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα δείχνουν ότι γονείς χρησιμοποίησαν βία ενάντια στα παιδιά.

Πηγή φωτό: Μένουμε Ενεργοί - υγεία, συλλογικότητα, αλληλεγγύη