Ελλάδα   »   Ν. Θεσσαλονίκης    »    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

Στο φυλάκιο Αλεξανδρούπολης κρατούνται ανήλικοι μεταξύ 16 και 18 ετών, οι οποίοι δεν έχουν πλέον τα δικαιώματα των ανηλίκων.

Ωστόσο, σύμφωνα με καταγγελία της ΚΕΕΡΦΑ, ο Kamren Rahmani, παιδί 14 ετών από το Αφγανιστάν, που περιμένει την συνένωση με τον πατέρα του, που είναι στην Γερμανία, βρέθηκε στο συγκεκριμένο στρατόπεδο καθώς ο γιατρός που τον εξέτασε υποστήριξε ότι η οστική του ηλικία είναι 16 ετών. Ο ανήλικος καταγγέλλει ότι αστυνομικός από την ομάδα φύλαξης για ασήμαντη αφορμή τον ξυλοκόπησε και του έσπασε το κινητό.

Όπως επισημαίνεται την καταγγελία στην ΚΕΕΡΦΑ έκαναν συγγενείς του ανηλίκου.

«Ο εγκλεισμός ασυνόδευτων ανηλίκων προσφυγόπουλων σε χώρους σε φυλακές-στρατόπεδα είναι το βάρβαρο πρόσωπο της ρατσιστικής πολιτικής της ΕΕ-φρούριο, των κλειστών συνόρων.Απαιτούμε το κλείσιμο όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων, να πάρουν χαρτιά και άσυλο και να συνενωθούν άμεσα τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα με τους γονείς τους. Απαιτούμε την άμεση μεταφορά τους σε δημόσιες δομές φροντίδας ανηλίκων», καταλήγει η ΚΕΕΡΦΑ ενώ καλεί σε διαδηλώσεις κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 21 Μαρτίου στην Ομόνοια στις 3μμ αλλά και σε άλλες πόλεις όπως και στην Κεντρική Πλατεία της Ξάνθης στις 12 μεσημέρι.

Σε απεργία πείνας έχουν προχωρήσει 56 μετανάστες που κρατούνται στη διεύθυνση αλλοδαπών της ΕΛ.ΑΣ., στην Πέτρου Ράλλη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ), οι μετανάστες -που κρατούνται επειδή δεν διαθέτουν νομιμοποιητικά έγγραφα- καταγγέλλουν βασανιστήρια από αστυνομικούς που περιλαμβάνουν ξυλοδαρμούς και ηλεκτρικές εκκενώσεις με τέιζερ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση - καταγγελία της ΚΕΕΡΦΑ:

«Με βία, και ρατσιστική χυδαιότητα αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί ανθρωποφύλακες τους κρατούμενους των οποίων το μόνο “έγκλημα” είναι ότι έληξαν οι άδειες παραμονής τους!

Όπως κατήγγειλε εργαζόμενος στο κατάστημα Αλλαντίν βρέθηκε στην φυλακή αφού τον συνέλαβαν με άδεια παραμονής που έληξε πριν από δύο μέρες. Από εκεί και πέρα βρέθηκε στο “Εξπρές του μεσονυκτίου” με αστυνομικούς να φοράνε κράνη σε κρατούμενους και να τους χτυπάνε στο τοίχο ενώ χρησιμοποιούσαν και τέϊζερ προκαλώντας ηλεκτρικές εκκενώσεις στα σώματα τους. Μάλιστα κρατούμενος κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά από το ξύλο των αστυνομικών.

Οι κρατούμενοι διαμαρτυρόμενοι εδώ και δύο μέρες δεν έχουν πάρει φαγητό ενώ συνεχίζουν την απεργία πείνας μέχρι να μπει τέλος στους βασανισμούς.

Η ρατσιστική εκστρατεία της κυβέρνησης της ΝΔ έχει βάλει στο στόχαστρο όχι μόνο τους πρόσφυγες και τα ασυνόδευτα ανήλικα που προσπαθούν να ξεφύγουν απο τις βόμβες αλλά και τους παλιούς μετανάστες που τα αφεντικά τους άφησαν χωρίς ένσημα και τώρα αντιμετωπίζουν συλλήψεις και φυλακίσεις.

Απαιτούμε την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων μεταναστών. Να κλείσει τώρα το κολαστήριο της Π.Ράλλη. Να τιμωρηθούν ο βασανιστές αστυνομικοί.

Η απάντηση θα δοθεί με τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 21 Μάρτη, με συλλαλητήριο στην Ομόνοια στις 3μμ.»

Ο 90χρονος Κλιντ Ίστγουντ ένα χρόνο μετά το "Βαποράκι" επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη και εμείς ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα και βρεθήκαμε Παρασκευή βράδυ στον κινηματογράφο Φαργκάνη για να παρακολουθήσουμε την "Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ". Ένα άρθρο των Vanity Fair έδωσε τον έναυσμα στον σπουδαίο σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο, Μπίλυ Ρέυ να δημιουργήσουν μία από τις καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν που διανύουμε. Ποιες είναι όμως οι νότες αυτού του "μουσικού" σχήματος;

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Ατλάντα 1996. Ολυμπιακοί αγώνες. Ο φόβος των αρχών σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πάντα η τρομοκρατία. Δυστυχώς ένα ηχηρό χτύπημα δεν θα προληφθεί-αποφευχθεί. Βράδυ, συναυλία, χαλάρωση. Οι επιτήδειοι βρίσκουν την ευκαιρία να τοποθετήσουν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό. Ο σεκιούριτι Ρίτσαρντ θα αντιληφθεί τον κίνδυνο, θα ενημερώσει το αρμόδιο τμήμα της ασφάλειας. Είναι όμως ήδη αργά. Η έκρηξη θα φέρει έναν ή δύο νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες. Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία. Το θέμα είναι τι γίνεται από εκεί και μετά. Ο πρωταγωνιστής από την αφάνεια μετατρέπεται στο πρόσωπο της επικαιρότητας. Ήρωας ή αποδιοπομπαίος τράγος;

Ένας ταπεινός άνθρωπος, μία αντισυμβατική φιγούρα με υψηλό εθνικό φρόνημα έκανε το χρέος του. Όνειρό του να επιστρέψει στο σώμα και να προστατεύει τους πολίτες. Είναι προφανές ότι ζει με αυταπάτες και μονάχα σε αυτή του τη διαδρομή θα γνωρίσει τον πραγματικό κόσμο. Μία πορεία "ενηλικίωσης" ενός βουτυρομπεμπέ. Ευαίσθητος, ίσως αφελής, έχει ξεπεράσει τα 30 και ζει με την μητέρα του. Τη φροντίζει, θέλει να της δώσει το κάτι παραπάνω μα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, "σου αξίζει ένα καλύτερο σπίτι". Εργατικός, φιλικός με τα άτομα του περιβάλλοντός του, πιστός στη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών για την οποία είναι έτοιμος να θυσιαστεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό είναι το πορτρέτο του Τζούελ.

Το FBI "χάνει" την υπόθεση. Για να κερδίσει χρόνο αναγκάζεται να κατασκευάσει έναν ύποπτο, ένα (εξιλαστήριο) θύμα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Κάθι Στραγκς, η εξαιρετική Ολίβια Γουάιλντ) παίζουν το παιχνίδι του κι η ζωή μίας οικογένειας στιγματίζεται και βαθμιαία καταστρέφεται. "Αυτούς που οι κυβερνήσεις θεωρούν ενόχους, είναι αθώοι".  Όσα θα ακολουθήσουν ισοδυναμούν με παραβίαση κάθε ιδιωτικότητας και γαλήνης. Ένα όνειρο εξελίσσεται στον απόλυτο εφιάλτη. Η εξουσία είναι μία δύναμη που κάνει τον άνθρωπο τέρας. Για καλή τύχη του "Ραντάρ" στον δρόμο του θα βρεθεί ο δικηγόρος, μα πάνω απ’ όλα αληθινός φίλος, Γουότσον Μπράιαντ. Ο φύλακας άγγελός του. Μαζί θα παλέψουν ώστε να ξεσκεπάσουν τη σκευωρία που έχει στηθεί.

Πηγαίνει το μυαλό σας συνειρμικά κάπου; Πιθανώς στην ταλαίπωρη πατρίδα μας και τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Δεν πάει πολύ καιρός άλλωστε από την ημέρα που ανεξάρτητα μέσα του εξωτερικού μας έφεραν μεταξύ των δύο πρώτων παγκοσμίως στη διασπορά ψευδών ειδήσεων. Να μη το βαρύνουμε και πάμε στη διαφθορά, στις εξυπηρετήσεις, στην σπατάλη ελαφρά την καρδία της δημόσιας περιουσίας. Αρκεί μία αναφορά στη ψευδαίσθηση κανονικότητας και την ασυδοσία της καταστολής. Και για να συγκαλυφθούν όλα αυτά: Σε πρώτο πλάνο το "ποδόσφαιρο" για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης με μπαράζ ανακοινώσεων αντιμαχόμενων πλευρών.

Είναι αρκετές φορές που μνεία γίνεται σε Οσκαρικές υποψηφιότητες. Εδώ έχουμε για τον β' γυναικείο ρόλο την τρομερή Κάθι Μπέιτς, σαν το παλιό κρασί. Υπάρχουν όμως και δύο αξιόλογες ερμηνείες από το δίδυμο των πρωταγωνιστών. Τόσο ο αντιστάρ Πολ Γουόλτερ Χάουζερ (I, Tonya and BlacKkKlansman) στον ρόλο του Ρίτσαρντ Τζούελ (α΄ανδρικός), όσο κι ο Σαμ Ρόκγουελ (β΄ανδρικός) που μετά τις "Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι", αλλά και το "Vice" επιστρέφει δυναμικά τόσο στην Μπαλάντα του Κλιντ Ίστγουντ, όσο και στο Jojo του Τάικα Γουαϊτίτι.

Όσο παραμένεις παθητικός σε αυτές τις περιπτώσεις ενισχύεις τις υποψίες της κοινής γνώμης κι αποδυναμώνεις τη θέση σου. Πρέπει να παλέψεις για την αξιοπρέπειά σου απέναντι στην κατάχρηση της εξουσίας και τη διασπορά αμφισβητούμενων πληροφοριών που προκύπτουν από διαρροές αξιοματούχων. Για να φτάσεις όμως σε αυτό το σημείο πρέπει να θυμώσεις, να αναθεωρήσεις την κοσμοθεωρία σου, να πειστείς για την υποκρισία του συστήματος και να αποφασίσεις να επαναστατήσεις σε προσωπικό επίπεδο.

Mε επιστολή προς την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου κάνει γνωστό ότι αρνείται την προσφορά για κηδεία δημοσία δαπάνη, του μεγάλου δημιουργού που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή και συντάσσεται δίπλα στους υπόλοιπους δημιουργούς ζητώντας να δοθεί άμεσα άδεια στον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης Πνευματικών Δικαιωμάτων - ΕΔΕΜ.

Στην επιστολή που αναρτήθηκε στο προφίλ του Θάνου Μικρούτσικου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, και υπογράφεται από τη σύζυγο του συνθέτη Μαρία Παπαγιάννη και τα τέσσερα παιδιά του, σημειώνονται τα εξής:

Αξιότιμη Υπουργέ Πολιτισμού και Αθλητισμού
κυρία Λίνα Μενδώνη

Θα θέλαμε καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε για την πρωτοβουλία του δημοσίου για κηδεία του αγαπημένου μας Θάνου Μικρούτσικου δημοσία δαπάνη. Μέσα στο πένθος, με ανοιχτές τις πληγές μας δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε. Το κύμα της αγάπης του κόσμου ήταν η μεγάλη επιβεβαίωση ότι ο Θάνος άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του ταξιδιού του σ΄ αυτό τον κόσμο.

Για χρόνια και για γενιές θα γεννιούνται παιδιά που θα ονειρεύονται να φτάσουν στο Σταυρό του Νότου χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία. Αλλά κι όλοι εμείς που τον αγαπήσαμε θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε τραγουδώντας τα τραγούδια του, διαβάζοντας τις απόψεις του και διατηρώντας το όνειρό του για μια άλλη κοινωνία.

Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων αναρωτιόμαστε πώς τιμάει μια χώρα τους δημιουργούς της. Μετά από συνεχείς διαβεβαιώσεις ακόμα και του σημερινού πρωθυπουργού ότι θα στηρίξουν έναν ανεξάρτητο φορέα αυτοδιαχείρισης συλλογής των πνευματικών δικαιωμάτων πληροφορηθήκαμε ότι θα δοθεί άδεια σε ιδιώτη να κάνει Ανώνυμη εταιρεία δικαιωμάτων για να διαχειριστεί στην Ελλάδα τα δικαιώματα των συνθετών και στιχουργών, Ελλήνων και ξένων.

Σε μια χώρα που οι δημιουργοί δεν έχουν την δυνατότητα διαχείρισης των πνευματικών τους δικαιωμάτων γιατί να κηδεύονται εκπρόσωποί τους δημοσία δαπάνη; Οι άνθρωποι που ένωσαν με τα τραγούδια τους αυτή τη χώρα, που απογείωσαν το λαό και τον έκαναν να τραγουδάει « πως η ιστορία γίνεται σιωπή…» δεν έχουν ανάγκη από ενέργειες που περισσότερο με φιλανθρωπία ακούγονται και λιγότερο με τιμή. Συντασσόμαστε δίπλα στους υπόλοιπους δημιουργούς και στο δίκαιο αίτημά μας να δοθεί άμεσα άδεια στην ΕΔΕΜ και δεν αποδεχόμαστε την προσφορά για κηδεία δημοσία δαπάνη.

Ας τιμήσει επιτέλους αυτή η χώρα τους δημιουργούς της

Οικογένεια Θάνου Μικρούτσικου

Μαρία Παπαγιάννη, Σεσίλ Μικρούτσικου, Κωνσταντίνα Μικρούτσικου, Αλεξάνδρα Μικρούτσικου, Στέργιος Μικρούτσικος

Πέρρυ Άντερσον, Δημήτρης Κιτσίκης, Διεθνισμός και εθνικισμός (μτφρ.: Σωτήρης Γιαννέλης, Δημήτρης Κιτσίκης). Μια εισαγωγή, Έξοδος 2019, σσ. 135

Από τη δεκαετία του ‘40 ίσαμε σήμερα, η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας δεν έχει απειληθεί ποτέ. Πάνε τρεις δεκαετίες, όμως, που η ελληνική σημαία υψώνεται ξανά και ξανά για να οριοθετήσει «ζωτικό χώρο»: Το ’92-’93 για το Μακεδονικό και το ‘96 για τα Ίμια· το ’99 για να σηκώνουν τη σημαία στις παρελάσεις όσοι «γεννήθηκαν Έλληνες» και το 2000 για να γράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες· το 2004 για να μην περάσει το Σχέδιο Ανάν και το 2007 για να αποσυρθεί το βιβλίο Ιστορίας της έκτης Δημοτικού· το 2011 προκειμένου να μην έχουν ιθαγένεια τα παιδιά που δεν γνώρισαν άλλη πατρίδα από την Ελλάδα και το 2018 για να μην υπογραφεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Οι τωρινές συγκεντρώσεις των «ιδιοκτητών της χώρας» ενάντια στους πρόσφυγες είναι ο πιο πρόσφατος κρίκος στην ίδια αλυσίδα.

Η ελληνική σημαία υψώνεται ξανά και ξανά, για τους πιο διαφορετικούς λόγους. Το 2010, οι πρώτοι μνημονιακοί έκαναν έκκληση για έναν «πατριωτισμό της κρίσης»· απέναντί τους, οι «Αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος σήκωσαν πρώτα τη γαλανόλευκη για να καταγγείλουν τους «Κουίσλινγκ» – αλλά τα σύμβολα άλλαξαν γρήγορα. Ανάλογες μεταμορφώσεις, με ρίζες στο παρελθόν, βλέπεις ακόμα στην Ευρώπη. Από τη μια, ο αυταρχικός ισπανικός εθνικισμός, που έφτασε την Ισπανία στα πρόθυρα της σύρραξης· από την άλλη ο καταλανικός εθνικισμός που, φτύνοντας τις επιβιώσεις του Φράνκο, ζήτησε και ζητά δικό του, αυτόνομο κράτος. Και ο διεθνισμός;

Ο Πέρι Άντερσον μας ξεναγεί στις συγκρούσεις και τις μεταμορφώσεις του εθνικισμού και του διεθνισμού, από τον 18ο αιώνα: τόσο πίσω χρειάζεται να πάει για να μας δείξει πόσο «εύπλαστες», πόσο προσαρμοστικές, αλλά και «πόσο» ταξικές είναι οι δύο ιδεολογίες. Η ματιά στη μακρά διάρκεια φανερώνει κοινούς τόπους και διαφορές που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε τη θεωρία και την ιστορία: για να μας φανερώνουν αυτά που μας κρύβουν τα φαινόμενα.

Πατριωτισμός

Γιατί όμως ο πατριωτισμός ανάγεται στην επανάσταση των αποικιών της Βόρειας Αμερικής κατά της Βρετανίας, και στη Γαλλική Επανάσταση; Νωρίτερα, μας λέει ο Πέρι Άντερσον, οι επαναστάσεις στις Κάτω Χώρες και στην Αγγλία γίνονταν στο όνομα του Θεού. Ο 18ος αιώνας είναι που επαναστατεί –πρώτα στην Αμερική και μετά στη Γαλλία– στο όνομα του λαού. Ο πατριωτισμός της εποχής, που μιλά τη γλώσσα της ελευθερίας, των φυσικών δικαιωμάτων και του Ορθού Λόγου –την γλώσσα δηλαδή της πολιτικής: όχι του πολιτισμού– θα είναι κάτι μοναδικό σε σχέση με ό,τι ακολουθεί:

Η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση έλαβαν χώρα […] σε έναν κόσμο που προηγείτο ακόμη της Βιομηχανικής Επανάστασης, έναν κόσμο στον οποίο το κεφάλαιο εξακολουθούσε να είναι κατά βάση εμπορικό ή αγροτικό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι αντίστοιχες ιθύνουσες ομάδες μπορούσαν συνήθως να κινητοποιούν με το μέρος τους τους άμεσους παραγωγούς στην πόλη και στην επαρχία – δηλαδή τις λαϊκές μάζες, που αποτελούνταν κυρίως από τεχνίτες και καλλιεργητές. Δεν υπήρχε ακόμα, ως γενικό κοινωνικό φαινόμενο, το ταξικό χάσμα μεταξύ εργοστασιαρχών και εργατών, που θα δημιουργούσαν αργότερα τα βιομηχανικά εργοστάσια. Ο πατριωτισμός ως μία μοναδική έννοια μπορούσε θεωρητικά να συμπεριλάβει τους πάντες, τόσο τις ανερχόμενες όσο και τις υποτελείς τάξεις (σ. 16).

Οι επαναστάτες της εποχής αποκαλούνταν «πατριώτες»· την ίδια στιγμή, όμως, ήταν οικουμενιστές: Ο Τόμας Πέιν ήταν Άγγλος που ξεσήκωσε τους Αμερικανούς κατά των Βρετανών. Ο φιλελεύθερος ευγενής Λαφαγιέτ, πριν αναλάβει ηγετικό ρόλο στη Γαλλική Επανάσταση, ήταν αξιωματικός στο στρατό της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Ο Μπολίβαρ, που ο Νίκος Εγγονόπουλος τον σκέφτηκε «του Ρήγα Φεραίου παιδί», αγωνίστηκε για όλη την Αμερική – όχι μόνο για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Και ο Καντ σκέφτηκε ότι, μόλις εκλείψουν οι μοναρχικοί μεγαλοϊδεατισμοί, θα εξαφανιστούν μαζί και οι πόλεμοι (σ. 18-19).

Εθνικισμός

Σε αντίθεση με τον πατριωτισμό του 18ου αιώνα, ό,τι λέμε σήμερα εθνικισμό έχει ρίζες στις αρχές του 19ου αιώνα: στην εξέγερση κατά του Παλαιού Καθεστώτος, που στηριζόταν στις δυναστείες και τη θρησκευτική πίστη. Η ταξική διάσταση είναι, εδώ, πιο ισχυρή:

Ο όρος αυτός (σ.σ.: ο εθνικισμός) δημιουργήθηκε προκειμένου να εκφράσει τη φιλοδοξία των ιδιοκτητριών τάξεων να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος όλο και περισσότερο κυριαρχείτο από την Βιομηχανική Επανάσταση, αλλά στον οποίο αυτές βρίσκονταν σε ζώνες λιγότερο ανεπτυγμένες από το αρχικό βρετανικό επίκεντρο ή τους διαδόχους τους. Αυτές οι τάξεις ήταν αποφασισμένες πάνω απ’ όλα να εξομοιωθούν με τις ηγέτιδες βιομηχανικές χώρες της εποχής, δηλαδή να τις φθάσουν και να τις ξεπεράσουν. Έτσι η ζώνη των θυελλών αυτού του νέου είδους εθνικισμού ήταν το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ιταλία, η Πολωνία και η Ουγγαρία (σ. 23).

Δεν είμαστε πια στον ορθολογικό πολιτικό πατριωτισμό του 18ου αι.. Ο εθνικισμός του 19ου είναι ρομαντικός και πολιτισμικός: δίνει μεγάλη σημασία στη γλώσσα και την καταγραφή της εμπειρίας των προηγούμενων γενεών. Τον ενσαρκώνουν ιδανικά πεζογράφοι και ποιητές: στη Γερμανία ο ποιητής και φιλόσοφος Χέρντερ, στην Ιταλία ο ποιητής Ματσόνι, στην Πολωνία ο λογοτέχνης Μιτσκιέβιτς. Όμως ο ρομαντικός εθνικισμός συνδέεται με την Άνοιξη των Λαών του 1848: δεν σημαίνει ντε και καλά μίσος για τις πατρίδες των άλλων. Ο Γκαριμπάλντι είναι η κεντρική φιγούρα του ιταλικού εθνικισμού· τον βρίσκεις μετά να μάχεται για προοδευτικούς σκοπούς στη Βραζιλία και την Ουρουγουάη (σ. 27).

Σωβινισμός

Μετά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, κι εκεί όπου «το κεφάλαιο […] συγκεντρωνόταν διαρκώς σε μεγαλύτερες επιχειρήσεις, οι οποίες επεδίωκαν τον μονοπωλιακό έλεγχο των εσωτερικών αγορών ή την άσκηση πιέσεως για την πραγματοποίηση αποικιακών προσαρτήσεων» (σ. 30-31)–, ο εθνικισμός μεταμορφώνεται ξανά. Πρώτα στη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία γίνεται σωβινισμός:

Ο σωβινισμός που συνόδευε και διασφάλιζε αυτόν τον νέο επεκτατισμό αντλούσε συνήθως το λεξιλόγιό του από τον κοινωνικό δαρβινισμό. Το θεωρητικό του ιδίωμα ήταν κατ’ ουσίαν θετικιστικό και ο ορισμός του για το έθνος ήταν ολοένα και περισσότερο εθνολογικός [ethnic] (σ.σ.: μήπως σωστότερα «εθνοτικός»;), δηλαδή ένα μείγμα πολιτισμικών και βιολογικών στοιχείων […] (σ. 31).

Η σημαντική συμβολή του Άντερσον είναι ότι επιμένει όχι μόνο στην ταξικότητα, αλλά και στη διεθνή εμβέλεια του εθνικισμού κάθε εποχής: Κανένας εθνικισμός δεν «λειτουργεί» μόνο στο εσωτερικό της χώρας όπου εκδηλώνεται. Εφόσον συνδέεται με τη διεθνή «σταδιοδρομία» του κεφαλαίου, κάθε εθνικισμός είναι, την ίδια στιγμή, εθνικός και διεθνής – κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει σημαντικό τον διεθνισμό. Ένα παράδειγμα γι’ αυτό: ο σωβινιστικός εθνικισμός του 19ου αιώνα:

Ο δεσπόζων εθνικισμός συνετέλεσε στην εξουδετέρωση των κινδύνων που εγκυμονούσε η επέκταση του δικαιώματος ψήφου, μετατοπίζοντας κοινωνικές εντάσεις από το ταξικό πεδίο στο πεδίο των εθνικών ανταγωνισμών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχιτέκτονες της εκλογικής μεταρρύθμισης αυτής της περιόδου ήταν συχνά αυτοί που υποκινούσαν αυτόν τον νέο υπερεθνικισμό – ο Ντισραέλι στην Αγγλία, ο Μπίσμαρκ στην Γερμανία και ο Τζιολίτι στην Ιταλία (σ. 33).

Φασισμός

Δεύτερο παράδειγμα αυτής της διπλής λειτουργίας, ο φασισμός. Αναπτύχθηκε σε μια εποχή που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα σήμερα: στην εποχή που «το κεφάλαιο εκινείτο προς ακόμα πιο εξελιγμένες μορφές συγκέντρωσης, όχι όμως πια μέσα σε ένα πλαίσιο διεθνούς εμπορίου και μακροχρόνιας οικονομικής ανόδου αλλά ύφεσης, προστατευτισμού και αυτάρκειας (σ. 37). Στηριζόμενος θεωρητικά σε έναν μοντέρνο ανορθολογισμό (Νίτσε, Σορέλ, Τζεντίλε), ο φασισμός

Αφενός χρησίμευσε στην κινητοποίηση των υποτελών τάξεων κατά των νικητών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για έναν δεύτερο γύρο ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού [σ.σ.: διεθνής ρόλος] Ταυτοχρόνως, λειτούργησε ως μηχανισμός ανασχέσεως των μαζών σε χώρες όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχε περιέλθει σε μία ανέκκλητη κρίση και μεγάλες μερίδες της εργατικής τάξης κινούνταν προς τον επαναστατικό σοσιαλισμό (σ. 39).

Αντιιμπεριαλιστικος εθνικισμος

Η σύνδεση που επιχειρεί ο Άντερσον, ανάμεσα στον εκάστοτε εθνικισμό και διεθνισμό, και τη δυναμική –εθνική και διεθνή– των ταξικών αγώνων, αφορά και τον μεταπολεμικό κόσμο. Στις αντιαποκιακές και αντιιμπεριαλιστικές εξεγέρσεις πρωταγωνιστούν οι πιο διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα: η τοπική αστική στην Ινδία, οι μεσαίες σε Μεξικό και Τουρκία, μικρομεσαία στρώματα στην Ινδονησία, οι αγρότες στην επαναστατική Κίνα, το Βιετνάμ και τη Γιουγκοσλαβία. Ο κοσμοπολιτισμός, ο «διεθνισμός του κεφαλαίου», φτιάχνει θεσμούς όπως παλιότερα η εργατική τάξη με τις Διεθνείς: το σύστημα Μπρέτον Γουντς, το ΝΑΤΟ, την GΑΤT και την ΕΟΚ. Ενώ η κρίση της δεκαετίας του ’70 κάνει κάποιους από τους θεσμούς αυτούς ξεπερασμένους, η ανταπόκριση του διεθνούς καπιταλισμού είναι ένας ακόμα στενότερος πολιτικός συντονισμός, με την εμφάνιση των G-7.

Στον αντίποδα, στις χώρες του «υπαρκτού», ένας γραφειοκρατικός εθνικισμός αναπληρώνει δύο κενά: στο μεν εσωτερικό, το κενό νομιμοποίησης των ελίτ, ελλείψει μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου· στο δε διεθνές πεδίο, το οικονομικό χάσμα με τη Δύση, καθώς οι παραγωγικές δυνάμεις στην Ανατολή «ήταν αντικειμενικά πολύ λιγότερο διεθνοποιημένες από αυτές του καπιταλιστικού κόσμου (σ. 59).

***

Το κείμενο του Πέρι Άντερσον γράφτηκε το 2002, όταν ο επεμβατικός φιλελεύθερος «διεθνισμός» των ΗΠΑ ήταν ακόμα στην ακμή του: δεν είμαστε πια εκεί. Είναι, ωστόσο, εξαιρετικά επίκαιρο, γιατί μας δείχνει μια μέθοδο: οι ιδέες δεν εξηγούνται από άλλες ιδέες ή, ακόμα χειρότερα, ψυχολογικά. Σε κάθε συγκυρία, διαφορετικά τμήματα κοινωνικών τάξεων (οι ξεριζωμένοι τεχνίτες των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, στα χρόνια της Πρώτης Διεθνούς· οι νέοι εργάτες στα εργοστάσια της επαρχίας, στα χρόνια της Δεύτερης· το βιομηχανικό κεφάλαιο που επιβάλλει πολιτική δασμών στις ΗΠΑ σήμερα) καθορίζουν τι απαντήσεις παίρνει το ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;», μέσα από αντίστοιχους θεσμούς και αναδεικνύοντας τις προσίδιες ηγετικές φυσιογνωμίες. Στην περίπτωση των διεθνιστών του εικοστού αιώνα (όσων τουλάχιστον δεν θεωρούσαν διεθνισμό την υπαγωγή στην εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ), κανείς τους δεν ήταν αφελής, για να πιστεύει στο ταυτόχρονο ξέσπασμα της επανάστασης παντού στον κόσμο. Ιδίως, όμως, μετά το σφαγείο του Β' Παγκόσμιου, κανείς δεν ήταν και αμνήμονας, για να ξεχνά τι συνέβη εκεί που δεν άκουσαν τον Λίμπκνεχτ να προειδοποιεί: ο εχθρός είναι πρώτα στην ίδια μας τη χώρα.

Το Σάββατο 25 Ιανουαρίου το ΤΑΚΙΜ (Κατούνη 25, Θεσσαλονίκη) υποδέχεται στις 18:30 το Check Point σε μια συζήτηση για τους μύθους και τις αλήθειες για τα ΣΜΝ και τον HIV και για την αποδόμηση του στίγματος του HIV.

Ομιλήτριες:
Αμαλία Μανωλοπούλου, Thess Checkpoint,
Μαριάννα Τσακίρη, Μαχητικές & Ελεύθερες

Μετά το τέλος της συζήτησης θα υπάρχει η δυνατότητα πραγματοποίησης test  HIV.

Το Κέντρο Κοινωνικών Ιστορικών Μελετών Θεσσαλονίκης «Βαρδάρης», στο πλαίσιο της ημέρας μνήμης των θυμάτων Ολοκαυτώματος (27/1), 75 χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς, σας προσκαλεί την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020 στην περιήγηση: «Από τις γειτονιές των ανθρώπων στους μαρτυρικούς τόπους», με αφετηρία τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό, από όπου έφευγαν τα τρένα του θανάτου για το Άουσβιτς. 

Με οδηγό τον Γιάννη Γκλαρνέτατζη θα αναζητήσουμε τα ίχνη της παρουσίας, αλλά και της απουσίας, της εβραϊκής κοινότητας της πόλης.

Σημείο συνάντησης στις 12:00 μ.μ στον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης.

Εκδήλωση/ συζήτηση για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγαση απέναντι στη βραχυχρόνια μίσθωση, την αύξηση των ενοικίων και τους πλειστηριασμούς διοργανώνει η δημοτική παράταξη «Η Πόλη Ανάποδα» την Τρίτη 28 Γενάρη, στις 18:30, στην αίθουσα Μανόλης Αναγνωστάκης (Δημαρχείο Θεσσαλονίκης).

Όπως αναφέρει η «Πόλη Ανάποδα»:

«Εδώ και λίγα χρόνια τα νοίκια στη Θεσσαλονίκη όλο και ανεβαίνουν, ενώ γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεις σπίτι, ακόμα κι ακριβό. Πολλοί νέοι/ες αναγκάζονται να μένουν στους γονείς τους, ενώ όσοι δεν έχουν κι αυτή τη δυνατότητα, φεύγουν από την πόλη, ή τη χώρα. Η Θεσσαλονίκη γίνεται αφιλόξενη για τους κατοίκους της.

Βασικός παράγοντας αυτής της κατάστασης είναι η βραχυχρόνια μίσθωση, μέσα από πλατφόρμες όπως το AirBnB. Ειδικά, η εμπορική εκμετάλλευση πολλών σπιτιών από εταιρίες ή μεγαλοϊδιοκτήτες αφαιρεί τα σπίτια από τη διάθεση των πραγματικών κατοίκων και τραβάει όλα τα νοίκια προς τα πάνω. Σε κάποιες γειτονιές, έχουμε πια περισσότερους τουρίστες παρά γείτονες.

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και σε πολλές άλλες πόλεις, όπως στο Βερολίνο ή την Βαρκελώνη. Εκεί όμως οι Δήμοι έχουν πάρει κάποια ελάχιστα μέτρα για να προστατέψουν τους ενοικιαστές. Για το λόγο αυτό, η «Πόλη Ανάποδα» έχει ξεκινήσει συλλογή υπογραφών προς το Δημοτικό Συμβούλιο, ζητώντας να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις που να προστατεύουν τους ενοικιαστές από την ανεξέλεγκτη αύξηση των ενοικίων, όπως το να ζητήσει από την κεντρική διοίκηση να ενεργοποιήσει για την περιοχή της Θεσσαλονίκης τους κατάλληλους περιορισμούς της βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Στο πλαίσιο της καμπάνιας μας οργανώνουμε ανοιχτή συζήτηση την Τρίτη 28 Γενάρη, στις 18:30, στην αίθουσα Μανόλης Αναγνωστάκης (Δημαρχείο Θεσσαλονίκης).

Ομιλητές/τριες

– Κώστας Σαμδάνης, Αρχιτέκτονας, Πόλη Ανάποδα

– Τόνια Κατερίνη, Αρχιτεκτόνισσα, Αθήνα

– Ανδρέας Καραδάκης, Δημοτικός Υπάλληλος, Δ. Θεσσαλονίκης

Παρεμβαίνουν μέσω skype:

– Γιώργος, Βερολίνο, μέλος της πρωτοβουλίας ενοίκων “Kotti & Co” και της καμπάνιας “Deutsche Wohnen & Co enteignen!”

– Χρήστος Πιπεράγκας, Χανιά

– Δημοτικό σχήμα Εκκίνηση, Κέρκυρα

– Παρεμβάσεις από Βαρκελώνη και Λισαβόνα».

Το 22^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (5/3 – 15/3/2020) διοργανώνει το πρώτο παγκοσμίως πλήρες και ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο animated ντοκιμαντέρ, ένα απρόσμενο αφιέρωμα στο υβριδικό υπο-είδος που αναπτύσσεται ραγδαία.

Το αφιέρωμα, το οποίο περιλαμβάνει μια επιλογή από μικρού και μεγάλου μήκους animated ντοκιμαντέρ, έχει ως στόχο να αναδείξει τη χρήση των κινουμένων σχεδίων ως στρατηγική αναπαράστασης στο ντοκιμαντέρ, παρουσιάζοντας τις διαφορετικές χρήσεις και τεχνικές που χρησιμοποιούνται.

Κωμωδίες, θρίλερ, πορτρέτα, σύγχρονες αφηγήσεις. Τα ντοκιμαντέρ με κινούμενα σχέδια είναι τόσο πολύπλευρα, όσο η ίδια η ζωή. Το animation προσφέρει δημιουργική ελευθερία στους σκηνοθέτες, ζωντανεύει την Ιστορία και εμπλουτίζει το είδος του ντοκιμαντέρ.

Σας παρουσιάζουμε τα ντοκιμαντέρ του αφιερώματος, ενώ στο μεταξύ σάς επιφυλάσσουμε και μερικές εκπλήξεις. Η πλήρης λίστα θα ανακοινωθεί σύντομα.

Σας καλούμε να τα ανακαλύψετε:

Waltz with Bashir του Άρι Φόλμαν, Ισραήλ-Γαλλία-Γερμανία, 2008, 87΄

Ο ισραηλινός σκηνοθέτης Άρι Φόλμαν προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος, μέσα από το αυτοβιογραφικό Waltz with Bashir. Σχεδόν 26 χρόνια μετά την Κρίση του Λιβάνου και την σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα υπό το άγρυπνο βλέμμα ισραηλινών στρατιωτών, ο Φόλμαν, ο οποίος συμμετείχε ως νεαρός στρατιώτης στην Κρίση του Λιβάνου, επιχειρεί ένα τραυματικό ταξίδι στον αιματηρό Σεπτέμβριο του 1982.

Crulic: The Path to Beyond της Άνκα Νταμιάν, Ρουμανία-Πολωνία, 2011, 73΄

Βιογραφική ταινία που αφηγείται την ιστορία του Κρούλιτς, ενός 33χρονου Ρουμάνου που πέθανε στις πολωνικές φυλακές, ενώ έκανε απεργία πείνας. Ο διακεκριμένος ρουμάνος ηθοποιός Βλαντ Ιβάνοφ αφηγείται το ειρωνικό voiceover του Κρούλιτς από το υπερπέραν. Ένα δυνατό οπτικό στιλ, αποτέλεσμα υπέροχων τεχνικών animation όπου συνδυάζονται ζωγραφική στο χέρι, κολάζ, stop-motion και cut-outs, δημιουργεί μια εντυπωσιακή, απρόσμενα ολοκληρωμένη ταινία που θα τη θυμάστε για καιρό.

Is the Man Who Is Tall Happy?: An Animated Conversation with Noam Chomsky του Μισέλ Γκοντρί, Γαλλία, 2013, 88΄

Με έναν απρόσμενο συνδυασμό μορφής και στιλ, το ντοκιμαντέρ animation του Μισέλ Γκοντρί προσφέρει στους φιλοσοφικούς συλλογισμούς του Νόαμ Τσόμσκι έναν εκφραστικό καμβά με ένα απολαυστικά αναρχικό στιλ animation. Το θέμα της ταινίας είναι η ακαθόριστη φύση κάθε τρόπου σκέψης. Μοιράζεται αποτελεσματικά το ταξίδι των δύο ομιλητών, χωρίς όμως να μας αποκαλύψει κάποιον απτό προορισμό. Η ταινία τελειώνει, αλλά η συζήτηση συνεχίζει να αντηχεί επ’ αόριστον.

The Wanted 18 των Αμέρ Σομάλι και Πολ Κόουαν, Καναδάς-Παλαιστίνη-Γαλλία, 2014, 75΄ 

Συνδυάζοντας συνεντεύξεις και αρχειακό υλικό με animation, το ντοκιμαντέρ των Αμέρ Σομάλι και Πολ Κόουαν αφηγείται την παράξενη ιστορία 18 αγελάδων. Οι αγελάδες αποκτήθηκαν από μία παλαιστινιακή κοινότητα τη δεκαετία του 1980 και έγιναν σύμβολο ελευθερίας και αντίστασης, παρέχοντας γάλα στους παλαιστίνιους κατοίκους του οικισμού Μπέιτ Σαχούρ, ώστε να μην εξαρτώνται από τους ισραηλινούς παραγωγούς. Σύντομα οι ισραηλινές Αρχές στράφηκαν κατά των αγελάδων, χαρακτηρίζοντάς τες απειλή για την ασφάλεια. Με χιούμορ, το ντοκιμαντέρ καταγράφει το πνεύμα της πρώτης Ιντιφάντα μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες εκείνων που την έζησαν.

25 April της Λιάν Πούλεϊ, Νέα Ζηλανδία, 2015, 85΄

Η τραγική έκβαση της Εκστρατείας της Καλλίπολης του 1915. Το ντοκιμαντέρ βασίζεται σε εικονογραφήσεις των επιστολών έξι Νεοζηλανδών που συμμετείχαν στη μάχη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αφηγείται την ιστορία της οδυνηρής θυσίας χιλιάδων στρατιωτών από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

Nuts! Της Πένι Λέιν, ΗΠΑ, 2016, 79΄

Ευρηματικό και άκρως διασκεδαστικό ντοκιμαντέρ που διηγείται τη (σχεδόν) αληθινή ιστορία του Τζον Ρόμιουλους Μπρίνκλεϊ, ενός γιατρού από το Κάνσας που ανακάλυψε το 1917 ότι μπορούσε να θεραπεύσει την ανδρική ανικανότητα μεταμοσχεύοντας όρχεις τράγων στους πάσχοντες. Συνδυάζοντας αναπαραστάσεις animation ζωγραφισμένες στο χέρι, συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και έναν εξαιρετικά αναξιόπιστο αφηγητή, το Nuts! ακολουθεί την άνοδο του Μπρίνκλεϊ από τη φτώχεια και την αφάνεια στα ύψη της διασημότητας, του πλούτου και της κοινωνικής επιρροής. Η ταινία, ο τίτλος της οποίας είναι λογοπαίγνιο με τις έννοιες «τρελός» και «όρχεις» προσφέρει μια απολαυστικά ανορθόδοξη ματιά σε ένα εξωφρενικό -και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο- κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας.

Tower του Κιθ Μέιτλαντ, ΗΠΑ, 2016, 82΄

Ο σκηνοθέτης αναπαριστά με συναρπαστικό, πρωτότυπο τρόπο το πρώτο περιστατικό μαζικής δολοφονίας σε εκπαιδευτικό ίδρυμα στις ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας κινούμενα σχέδια τα οποία εναλλάσσει με συνεντεύξεις των επιζώντων. Τον Αύγουστο του 1966 ένας οπλισμένος άντρας οχυρώθηκε στο ψηλότερο σημείο του πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν και άρχισε να σκορπά τον θάνατο. Πυροβόλησε 16 ανθρώπους και τραυμάτισε 33. Το animation παγώνει στον χρόνο τα πρόσωπα -θύματα και αυτόπτες μάρτυρες- ενώ φορτίζει συναισθηματικά μια ιστορία τρόμου, αλλά και ανθρώπινης γενναιοδωρίας.

Another Day of Life των Ραούλ ντε λα Φουέντε και Ντέιμιαν Νένοφ, Πολωνία-Ισπανία-Βέλγιο-Γερμανία-Ουγγαρία, 2018, 86΄

Η συναρπαστική ιστορία ενός τρίμηνου ταξιδιού που έκανε ο γνωστός πολωνός ρεπόρτερ Ρίσαρντ Καπισίνσκι στην συγκλονισμένη από τον εμφύλιο πόλεμο Ανγκόλα, όπου η πρώτη γραμμή του πολέμου άλλαζε από τη μία ημέρα στην άλλη. Το ντοκιμαντέρ χρησιμοποιεί τα απομνημονεύματα του Καπισίνκι.

Chris the Swiss της Άνια Κόφμελ, Ελβετία-Κροατία-Γερμανία-Φινλανδία, 2018, 90΄

Κροατία, Ιανουάριος 1992. Ενώ μαίνεται ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, ένας νεαρός Ελβετός δημοσιογράφος βρίσκεται νεκρός υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, φορώντας τη στολή μιας διεθνούς ομάδας μισθοφόρων. Μικρή, η ξαδέλφη του Άνια Κόφμελ θαύμαζε αυτόν τον όμορφο νεαρό. Τώρα που μεγάλωσε, αποφασίζει να διερευνήσει την ιστορία του, προσπαθώντας να κατανοήσει την αλήθεια πίσω από την ανάμιξη του Κρις στη σύρραξη.

Μικρού μήκους ντοκιμαντέρ:

His Mother's Voice του Ντένις Τάπικοφ, Αυστραλία, 1997, 15΄

Τι μπορεί να πει μια μητέρα που χάνει βίαια το γιο της; Το ντοκιμαντέρ του Ντένις Τάπικοφ δίνει την απάντηση και μάλιστα δύο φορές. Ο Μάθιου Ίσντεϊλ πυροβολήθηκε θανάσιμα σε ένα σπίτι στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας τον Απρίλιο του 1995. Μερικές εβδομάδες αργότερα, η μητέρα του, Κάθι Ίσντεϊλ έδωσε συνέντευξη στον σταθμό ABC Radio. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την ιστορία με δύο πολύ διαφορετικούς τρόπους, αναδεικνύοντας τις απεριόριστες δυνατότητες της τέχνης για την αντιμετώπιση των τραυματικών εμπειριών, σε μια βαθιά προσωπική διερεύνηση της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής.

Survivors της Σίλα Σοφιάν, ΗΠΑ, 1997, 16΄

Το θέμα της οικογενειακής βίας παρουσιάζεται μέσα από ένα animated ντοκιμαντέρ 16 λεπτών. Με αφαιρετικές ή εξαιρετικά παραστατικές εικόνες, το ντοκιμαντέρ βασίζεται σε συνεντεύξεις θυμάτων οικογενειακής βίας που αφηγούνται με θάρρος τις ιστορίες τους και, με τη βοήθεια ειδικών, κάνουν τα πρώτα βήματα για να ξεπεράσουν τις τραυματικές εμπειρίες τους. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει και τις αφηγήσεις θυτών.

Grasshopper του Μπομπ Σάμπιστον, ΗΠΑ, 2003, 15΄

Να αποφύγεις με κάθε τρόπο την μοναξιά σου… Ο Άρμιντ Φαντέχρα, πλανόδιος φιλόσοφος, μιλά για την αστρολογία και τους εποικοδομητικούς τρόπους περισυλλογής. Σε γκρι και πράσινο, αυτή η αμοντάριστη συνέντευξη δείχνει τι συμβαίνει όταν προσεγγίζεις τον σωστό άγνωστο με μία κάμερα.

Ryan του Κρις Λάντρεθ, Καναδάς, 2004, 14΄

Η βραβευμένη με Όσκαρ animated ταινία μικρού μήκους του Κρις Λάντρεθ βασίζεται στη ζωή του Ράιαν Λάρκιν, ενός καναδού animator ο οποίος δημιούργησε μερικές από τις πιο σημαντικές animated ταινίες της εποχής του. Ο Ράιαν βιώνει έναν εφιάλτη: εθίζεται στα ναρκωτικά και αναγκάζεται να ζητιανεύει στο δρόμο για να τα βγάλει πέρα. Μέσω CGI χαρακτήρων, o Λάντρεθ παίρνει συνέντευξη από τον σκηνοθέτη με σκοπό να φωτίσει την ψυχική του κατάρρευση και να προβάλει τις δικές του αντιφάσεις.

Never Like the First Time του Γιόνας Οντέλ, Σουηδία, 2006, 15΄

Τέσσερις άνθρωποι θυμούνται την πρώτη φορά που έκαναν σεξ. Οι διαφορετικές εμπειρίες παρουσιάζονται στις τέσσερις animated ιστορίες, άλλοτε τραγικές και άλλοτε κωμικές, ειπωμένες από τους εφήβους και τους ηλικιωμένους πρωταγωνιστές τους, έχουν όλες ένα κοινό στοιχείο: «Ποτέ δεν είναι σαν την πρώτη φορά!» Οι άνθρωποι πίσω από τις φωνές παραμένουν ανώνυμοι και εξηγούν με ειλικρίνεια τι σήμαινε γι’ αυτούς.

Slaves των Χάνα Χάιλμπορν και Ντέιβιντ Αρονόβιτς, Σουηδία-Νορβηγία-Δανία, 2008, 15΄

Ο Αμπούκ και ο Ματσιέκ είναι δύο από τα χιλιάδες παιδιά που στρατολογήθηκαν από χρηματοδοτούμενη από την κυβέρνηση παραστρατιωτική οργάνωση στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στο Σουδάν. Στο animated ντοκιμαντέρ τα δύο παιδιά αφηγούνται την ιστορία τους από τη στιγμή της στρατολόγησής τους μέχρι την απελευθέρωσή τους από την Επιτροπή για την Εξάλειψη της Απαγωγής Γυναικών και Παιδιών (CEAWK).

Madagascar, carnet de voyage του Μπαστιέν Ντιμπουά, Φίτζι-Γαλλία, 2010, 12΄

Το ντοκιμαντέρ, με τη μορφή ταξιδιωτικού ημερολογίου, ακολουθεί τα βήματα ενός περιηγητή, ο οποίος βιώνει από πρώτο χέρι τις παραδόσεις και τις τελετές της Μαδαγασκάρης, ειδικά τη Φαμαντιχάνα, την τελετή «στροφής των οστών». Οι σελίδες γυρίζουν, τα σχέδια ζωντανεύουν και τα καταπράσινα τοπία της Μαδαγασκάρης εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Ας αρχίσει η γιορτή... Το συνονθύλευμα από σχέδια και εικόνες με διάφορες τεχνοτροπίες ανασυνθέτει εκείνη την κάποτε συντριπτική αίσθηση ότι είμαστε πλήρως παρόντες και σε υπερδιέγερση, που μας κυριεύει όταν βρεθούμε σε ένα τόσο πλούσιο αλλά ξένο περιβάλλον.

Lipsett Diaries του Θεοντόρ Ουσέβ, Καναδάς, 2010, 14΄

Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί μία κάθοδο στη δίνη της αγωνίας που βασάνιζε τον φημισμένο καναδό σκηνοθέτη πειραματικών ταινιών Άρθουρ Λίπσετ, ο οποίος πέθανε πρόωρα σε ηλικία 49 ετών. Η animated ταινία με τη μορφή ημερολογίου χαρτογραφεί τα δαιδαλώδη μονοπάτια της ψυχικής διαταραχής, με εικόνες και ήχους που παραπέμπουν στα μοναχικά παιδικά χρόνια του καλλιτέχνη, τις ξέφρενες δημιουργίες του και την ιλιγγιώδη πτώση του στα βάθη της κατάθλιψης και της τρέλας. Το αποτέλεσμα είναι τόσο θεαματικό όσο και τολμηρό: μια κατακερματισμένη και συναρπαστική ταινία μικρού μήκους που μας βυθίζει στον ανεμοστρόβιλο ενός μυαλού εκτός ισορροπίας – μια μοναδική μελέτη του τι συμβαίνει όταν η ευφυία έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την τρέλα...

30%: Women and Politics in Sierra Leone των Αν Κέιντι και Εμ Κούπερ, Βρετανία-Σιέρα Λεόνε, 2013, 11΄

Τρεις γυναίκες από διαφορετικά κοινωνικά υπόβαθρα μας παρουσιάζουν με πάθος την ιστορία του δεκαετούς αγώνα για τη δίκαιη εκπροσώπηση των γυναικών στη διακυβέρνηση της Σιέρα Λεόνε. Η Μπερναντέτ Λαχάι, η Σαλαμάτου Καμάρα και η Μπάρμπαρα Μπανγκούρα μοιράζονται τις ιστορίες τους σχετικά με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη σφαίρα της πολιτικής στη Σιέρα Λεόνε. Το έξοχο animation με ελαιογραφίες σε γυαλί της Εμ Κούπερ σε συνδυασμό με live action μεταμορφώνει ζητήματα που αφορούν το φύλο και την πολιτική σε μια καθηλωτική προβολή που μας βάζει σε σκέψεις.

Nowhere Line: Voices from Manus Island του Λούκας Σρανκ, Αυστραλία, 2015, 15΄

Μια animated ταινία μικρού μήκους που αφηγείται τις ιστορίες δύο κρατούμενων στο διαβόητο Υπεράκτιο Κέντρο Κράτησης Αιτούντων Άσυλο της Νήσου Μάνους στην Αυστραλία. Τον Οκτώβριο του 2014, ο σκηνοθέτης Λούκας Σρανκ επικοινώνησε τηλεφωνικά με τους δύο άνδρες, οι οποίοι κατάφεραν να διηγηθούν τις ιστορίες τους μέσα από το κέντρο κράτησης. Οι συνεντεύξεις τους μας προσφέρουν μια ανατριχιαστική εικόνα της καθημερινότητας των 2.000 ανθρώπων που κρατούνται αυτή τη στιγμή στα υπεράκτια κέντρα κράτησης της Αυστραλίας. Οι ιστορίες τους είναι η φωνή της ταινίας, εισχωρώντας βαθιά μέσα στις περίφρακτες εγκαταστάσεις του κέντρου κράτησης.   

The Driver is Red του Ράνταλ Κρίστοφερ, ΗΠΑ, 2017, 15΄

Το ντοκιμαντέρ του Ράνταλ Κρίστοφερ εκτυλίσσεται στην Αργεντινή της δεκαετίας του 1960 και αφηγείται την ιστορία του ισραηλινού μυστικού πράκτορα Σβι Αχαρόνι, ο οποίος κυνηγούσε έναν από τους πιο υψηλόβαθμους Ναζί – εγκληματίες πολέμου, τον Άντολφ Άιχμαν.

Flesh της Καμίλα Κάρτερ, Βραζιλία-Ισπανία, 2019, 12΄

Θέμα της ταινίας είναι ο τρόπος που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν σώματα προς κατανάλωση. Μέσω της μορφής και της υφής πραγματικών υλικών όπως η μπογιά, η υδατογραφία, ο πηλός και το φιλμ 35 χιλιοστών, σε συνδυασμό με σφάλματα ανάλυσης της εικόνας όπως τα glitches και datamosh, πέντε γυναίκες εμφανίζονται ως animation από γυναίκες animator, αναδεικνύοντας τον διεστραμμένο τρόπο που τις βλέπει η κοινωνία.

Νέο εργατικό δυστύχημα συνέβη, αυτή τη φορά σε λατομείο στον Τύρναβο. Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, εργαζόμενος ηλικίας 50 ετών τραυματίστηκε θανάσιμα και το σώμα του βρέθηκε το πρωί σε ταινία μεταφοράς υλικών.

Για το συμβάν κλήθηκε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ενώ στο σημείο έχει σπεύσει και η Αστυνομία ώστε να εξετάσει τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το περιστατικό.