Ελλάδα   »   Ν. Θεσσαλονίκης    »    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

Την κατάργηση του δικαιώματος δωρεάν μετακίνησης των ανέργων ζήτησε ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Νίκος Ταχιάος και εκλεκτός του Κ. Μητσοτάκη σε επίσκεψή του στα γραφεία του ΟΑΣΘ. 

Πιστός στις νεοφιλελεύθερες απόψεις για το ποιος πρέπει να έχει δικαίωμα μετακίνησης στην πόλη ο Ν. Ταχιάος απαντά ουσιαστικά: Μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί. Γιατί να θέλουν άλλωστε να μετακινηθούν οι άνεργοι και οι φτωχοί, αφού δεν έχουν χρήματα να ξοδέψουν; 

Επιπλέον, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΟΑΣΘ, ο κ. Ταχιάος ζήτησε την επιστροφή των ιδιωτών στον Οργανισμό ενώ κουβέντα δεν είπε για τα σκάνδαλα του Οργανισμού, τα ρουσφέτια βουλευτών της ΝΔ και συνυποψηφιών του για προσλήψεις στον ΟΑΣΘ τα προηγούμενα χρόνια.  Προφανώς τον Ν. Ταχιάο δεν τον νοιάζει η μετακίνηση ως κοινωνικό δικαίωμα γι` αυτό το λόγο προτάσσει ως προτεραιότητα αποκλεισμούς με ταξικό χαρακτήρα και επιβολή προστίμων ως κυρίαρχο μέσο για την αύξηση των εσόδων του Οργανισμού. Εξάλλου για ανθρώπους που συμμερίζονται τις αντιλήψεις του κ. Ταχιάου δεν έχει καμία σημασία η ποιότητα των μετακινήσεών στην πόλη. Στοίχημα αποτελεί πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκαν σε λεωφορείο. Γι` αυτούς θα υπάρχει πάντα το ΙΧ.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΟΑΣΘ:

«Έπρεπε να φτάσει η τελευταία ημέρα της προεκλογικής περιόδου για να φανεί σε όλο το μεγαλείο της η επόμενη ημέρα που σχεδιάζει η Ν.Δ. και ο υποψήφιος της στη Θεσσαλονίκη Νίκος Ταχιάος, για τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, τους εργαζόμενους σε αυτές και τους πολίτες της πόλης.
Σε συνάντηση του κ. Ταχιάου σήμερα Παρασκευή 24 Μαΐου 2019, στα γραφεία του ΟΑΣΘ, με τον δευθύνοντα σύμβουλο του Οργανισμού Σάββα Παναγιωτίδη, και αφού ενημερώθηκε ο κ. Ταχιάος:
 • Για τα σκάνδαλα, τη ρεμούλα και το φαγοπότι με τα χρήματα του ελληνικού λαού από τους πρώην ιδιώτες μετόχους του ΟΑΣΘ
• Για την εξοικονόμηση από τη σημερινή διοίκηση 200 εκατ. ευρώ την τελευταία διετία
• Για την επαναφορά της κανονικότητας στη μισθοδοσία των εργαζομένων
• Για το ότι σταμάτησαν οι λεόντειες συμβάσεις εκατομμυρίων ευρώ σε «ημετέρους και κολλητούς»
• Για την πλήρη επισκευή και ανάταξη 200 λεωφορείων που ήταν παρατημένα στα αμαξοστάσια
Στο τέλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι διαφωνεί με όλα αυτά και ότι η πρότασή του και της κυβέρνησης της ΝΔ, όταν και αν (!!) έλθει στην εξουσία, είναι να επαναφέρει τους ιδιώτες στον ΟΑΣΘ.
Σε επισήμανση του διευθύνοντος συμβούλου ότι υπήρχε πρόταση νόμου από την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ το 2014 για διπλασιασμό της τιμής του εισιτηρίου δήλωσε ότι το γνώριζε και δεν φάνηκε να τον ενδιαφέρει.
Διατύπωσε μάλιστα την άποψη και την ευθεία απειλή ότι οι επόμενοι που θα έρθουν, εννοώντας τη ΝΔ, θα «κυνηγήσουν» τον υπουργό κ. Σπίρτζη και τη σημερινή διοίκηση του ΟΑΣΘ γιατί επιτρέπει τη δωρεάν μετακίνηση των ανέργων συμπολιτών μας και έτσι υπάρχει απώλεια εσόδων για το Δημόσιο.
    • Δηλαδή τον κ. Ταχιάο δεν τον πείραξαν τα 2 δις ευρώ που πήραν επιπρόσθετη επιδότηση οι πρώην ιδιώτες του ΟΑΣΘ.
    • Δεν τον πείραξαν τα 48 εκατ. ευρώ που έλειπαν από τον αποθεματικό λογαριασμό για αγορά λεωφορείων
    • Δεν τον πείραξαν τα 400 λεωφορεία που πουλήθηκαν για παλιοσίδερα έναντι 500 ευρώ το καθένα 
    • Δεν τον πείραξαν οι λεόντειες συμβάσεις εκατομμυρίων με απευθείας αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς, σε «ημετέρους» και «κολλητούς»
    • Δεν τον πείραξε το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ήταν απλήρωτοι για δύο μήνες την ίδια στιγμή που οι μέτοχοι του Οργανισμού μοιράζονταν κέρδη εκατομμυρίων ευρώ από έναν χρεοκοπημένο Οργανισμό
    • Δεν τον πείραξε η μαύρη αγορά των μετοχών και η διακίνηση μαύρου χρήματος από τους ιδιώτες πρώην μετόχους 
    • Δεν τον πείραξαν τα «ραβασάκια» για προσλήψεις στον ΟΑΣΘ από τους βουλευτές της ΝΔ 
Προφανώς ενοχλεί τη νεοφιλελεύθερη αντίληψή του η δωρεάν μετακίνηση των ανέργων συμπολιτών μας, όπως και η προσπάθεια που καταβάλλει η σημερινή διοίκηση για την εκκαθάριση του παλιού αμαρτωλού ΟΑΣΘ και τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης.
Διατυπώθηκε επίσης η άποψη από τον κ. Ταχιάο ότι μόνο με την επιβολή προστίμων στους επιβάτες των λεωφορείων μπορεί να έχει αύξηση εσόδων ο Οργανισμός.
Φαίνεται ότι η άποψη του κ. Ταχιάου για επαναφορά των ιδιωτών στον ΟΑΣΘ έρχεται να προστεθεί στη γενικότερη αντίληψη που έχει για παραχώρηση υπηρεσιών του δήμου (π.χ. καθαριότητα) σε ιδιώτες.
Προκύπτει αβίαστα το ερώτημα «αν παραχωρήσουμε όλες τις λειτουργίες του δήμου σε ιδιώτες με τι θα ασχολείται ο κ. Ταχιάος»;
Να γίνει κατανοητό σε όλους του πολίτες της Θεσσαλονίκης ότι ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Σπίρτζης και η σημερινή διοίκηση του ΟΑΣΘ είναι σταθερά προσανατολισμένοι στη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΑΣΘ και τη δημιουργική μετάβασή του στο νέο Φορέα Αστικών Συγκοινωνιών (ΑΣΥΘ). 
Τον ίδιο στόχο πρέπει να υπερασπίσουν και να συμβάλλουν σε αυτόν με τη στάση τους και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης».
 

Η «παρέλαση» έχει ξεκινήσει και χιλιάδες χαμογελαστά πρόσωπα προβάλλονται με περισσή φιλαρέσκεια. Δεν αποτελεί μόνο γιορτή της δημοκρατίας αλλά και γιορτή του ατομισμού ο οποίος καθίσταται κυρίαρχος. Αυτός κατά κόρον καλλιεργείται από το σημερινό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον. Αυτός είναι που ενισχύεται μέσα από τον επιβαλλόμενο τεχνοκαπιταλιστικό απομονωτισμό του ανθρώπου, όπου η κυβερνοψηφιακή «πραγματικότητα» διαμεσολαβείται παντού.

Γράφει ο Δημοσθένης Δαγκλής

Αυτόν διαμορφώνει η σφυρηλάτηση της νέας ανθρωπολογικής ταυτότητας με τις κοινωνικές και τις ψυχολογικές συνέπειες. Κάθε υποψήφιος επικαλείται το «κοινωνικό καλό», όπως το εννοεί πολιτικά, αλλά πολύ συχνά από πίσω βρίσκεται ο αυτοσκοπός της αυτοπροβολής. Οι σκέψεις που εκτίθενται αφορούν κυρίως αυτή τη διάσταση, όπου η αξιολογική κριτική σε σχέση με την αναλυτική περιγραφή έχει τη σημασία της.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές ευνοούν αυτό το φαινόμενο για δύο λόγους: διότι μπορούν να ικανοποιήσουν μεγάλο αριθμό ατόμων και διότι εξασφαλίζουν μεγαλύτερη «απόσταση ασφαλείας» από εκφρασμένες και σαφείς πολιτικο-ιδεολογικές προκείμενες και «πιστεύω». Η επιδίωξη της διασημότητας πολύ σπανιότερα απορρέει από ανιδιοτελή γνήσια αυτοπροσφορά προς όφελος μιας συλλογικότητας και έτσι αυτοσκοπείται.

Αυτό επιτείνεται σήμερα ιδίως αν θεωρήσουμε ότι η αυξανόμενη επιβιωτική αγωνία συνήθως συνοδεύεται και από ανάλογη αύξηση του αυτοεπιβεβαιωτικού άγχους. Το κλασικό κίνητρο της οικονομικής ιδιοτέλειας (θέση - μισθός) ή της κλιμακούμενης επένδυσης για μελλοντική αναρρίχηση σε προσοδοφόρο θέση εξουσίας δεν έχει εκλείψει. Ολο και συχνοτέρα, όμως, είναι προβλέψιμο σε πολλούς ότι ίσως δεν γίνει, τελικά, ούτε καν «απόσβεση εσόδων - εξόδων».

Στην οικονομολατρική και υπερανταγωνιστική εποχή μας είναι εμφανέστερη η επαλήθευση και η εφαρμογή γνωστών παλαιότερων απόψεων. Ετσι, ισχύει η αντορνική παρατήρηση ότι «το πνεύμα οφείλει να καταληφθεί από τον φετιχιστικό χαρακτήρα του εμπορεύματος». Η εφαρμογή γίνεται στο ίδιο το υποκείμενο, όπου το πρόσωπο, το απομονωμένο και τραυματικό μετανεωτερικό «εγώ», έχει την ευκαιρία να διατεθεί ως εμπόρευμα για να αυτο-αξιωθεί.

Στην περίπτωση αυτή δεν είναι το πρόσωπο που προσδίδει την αξία και έτσι επικαθορίζει το διαθέσιμο κοινωνικό «εμπόρευμα», αλλά, με μια αντιστροφή της σχέσης, το «εμπόρευμα» αυτοεπιλέγεται για να προσδώσει αξία στο πρόσωπο. Η αξία κοινωνικής χρήσης ταυτίζεται με την ανταλλακτική αξία του εμπορεύματος. Η ποθητή αυτοεπιβεβαιώση, ως αυτονόητη «λατρεία του εαυτού», εκφράζεται ως λατρεία του «εμπορεύματος» κατά το γνωστό αλλοτριωτικό μαρξικό «φετίχ».

Για τη μεθοδολογία διάχυσης της φήμης, δηλαδή του marketing του «εμπορεύματος», εκτός από τον έντυπο τρόπο, η ηλεκτρονική εποχή προσφέρει πρωτόγνωρες δυνατότητες και ικανοποιήσεις. Το τερπνόν συνδυάζεται με το ωφέλιμο και ίσως ενισχύεται, αφού το πρόσωπο μπορεί να αισθανθεί ακόμη και κάτι από την αίγλη... του star. Ταυτόχρονα είναι και αναγκαίο, αν θυμηθούμε την ντεμπορική άποψη που επίσης επιβεβαιώνεται εδώ ότι «η κοινωνία έχει αναγορευτεί επίσημα σε θεαματική. Το να είσαι γνωστός έξω από τις θεαματικές σχέσεις ισοδυναμεί με το να είσαι γνωστός ως εχθρός της κοινωνίας».

Από την άλλη πλευρά ο «πελάτης-καταναλωτής» θα προσλάβει το «προϊόν-εμπόρευμα» με τα προεπιλεγμένα χαρακτηριστικά που καθορίζει το marketing, απομονωμένος, μόνος του μπροστά σε μια οθόνη. Η κοινωνία θα παρακολουθήσει την «παρέλαση» εξατομικευμένα. Ο ατομικισμός θριαμβεύει παντού, ενώ στο βάθος οι κάποτε μεγάλες προοδευτικές συλλογικότητες στέκονται αποδεκατισμένες και ανήμπορες, αν και κάποιες μικρές και αδύναμες έχουν απομείνει να τον μάχονται.

Τον χώρο τώρα σφετερίζονται χορεύοντας ολιγαρχικές και νεοφασιστικές αγέλες. Η ελπίδα βέβαια πάντα υπάρχει, εφόσον το ιδεολόγημα του «τέλους της (ανθρώπινης) ιστορίας» ανήκει ήδη στα fake news, αρκεί όμως να μην προηγηθεί το... «τέλος του (ανθρώπινου) πλανήτη».

* φυσικός - δρ Φιλοσοφίας

πηγή: Efsyn.gr

Το τέλος του 2018 και η έναρξη του 2019 σημαδεύτηκαν από δύο στυγερές γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Πρόκειται για το βιασμό και την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, από δύο νεαρούς άντρες με τους οποίους αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά, και τη δολοφονία της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα, από τον πατέρα της, ο οποίος δεν ενέκρινε  τη σχέση που είχε με άνδρα από το Αφγανιστάν.

«Αυτές όπως και τόσες άλλες δολοφονίες γυναικών στη χώρα μας και ανά τον κόσμο, συνιστούν ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, μιας και διαπράττονται με κίνητρο την άσκηση κοινωνικού  ελέγχου στα σώματα αλλά και τις επιλογές των γυναικών. Επιλογές που επειδή δεν γίνονται αρεστές τιμωρούνται  ακόμα και με την απώλεια της ίδιας της ζωής των γυναικών!» αναφέρει σε συνέντευξη της  η επιστημονικά υπεύθυνη του Κέντρου Διοτίμα, Μαρία Λιάπη.

Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία  οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας.

Δολοφονήθηκαν γιατί είναι γυναίκες

Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η ακαδημαϊκός Τζιλ Ράντφορντ (Jill Radford) και η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (DianaE. H. Russell).

«Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκημα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα  ‘’τιμής’’, και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον όρο ‘’εγκλήματα πάθους’’.  Ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας επομένως ως γυναικοκτονία συνιστά πράξη αντίστασης στην απόκρυψη μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ξεσκεπάζει τη συνενοχή των σεξιστικών κοινωνιών μας», τονίζει η Μ. Λιάπη.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν».
Τα θλιβερά στατιστικά στον κόσμο και την ΕΕ

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι σημαντικό να τηρούνται αρχεία και επίσημες καταγραφές βάσει του νέου και εξελισσόμενου νομικού ορισμού της γυναικοκτονίας. Ωστόσο  αξίζει να σημειωθεί ότι, τόσο παγκοσμίως όσο και μεταξύ  των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα αξιόπιστα στοιχεία για τη έμφυλη βία είναι σπάνια και δεν είναι εύκολα συγκρίσιμα. Εντούτοις, οι διαθέσιμες πηγές μπορούν να δώσουν μια κατά προσέγγιση εικόνα της έκτασης του προβλήματος

Κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους. Από τις 87.000 δολοφονίες γυναικών παγκοσμίως, το 217, το 58% διαπράχθηκε από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή μέλη της οικογένειας τους,  σύμφωνα με νέα στοιχεία του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC)

Παγκοσμίως, οι πέντε χώρες με τα μεγαλύτερα καταγεγραμμένα ποσοστά γυναικοκτονιών σήμερα είναι η Αργεντινή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ινδία, η Ονδούρα και το Μεξικό, ενώ υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στη Γουατεμάλα, την Κολομβία, τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη Νότια Αφρική.

Έτσι σύμφωνα με την έκθεση «Η βία κατά των γυναικών και η προσχώρηση της Ε.Ε. στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης» που δημοσιοποίησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15 Νοεμβρίου 2017: Η έμφυλη βία και συγκεκριμένα η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί για τις Ευρωπαίες, μεταξύ 15 και 44 χρόνων, η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί καθώς όπως καταγράφεται πεντήντα γυναίκες στην ΕΕ δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους.
Επιπλέον, βάση των στοιχείων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:

Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι
Από αυτές το 1/3 μαχαιρώνεται, το 1/3 φονεύεται με πυροβόλο όπλο, το 20% στραγγαλίζεται και το 10% ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου

Μια αθέατη εγκληματική πράξη

Ιδιαίτερες προσπάθειες αντιμετώπισης του φαινομένου έχουν γίνει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου το φαινόμενο πραγματικά έχει λάβει εκτεταμένες διαστάσεις. Η γυναικοκτονία ως εγκληματική πράξη έχει ήδη ενσωματωθεί στη νομοθεσία σε πολλές χώρες, όπως η Χιλή, η Κόστα Ρίκα, το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα και το Μεξικό. Η Αργεντινή αναγνώρισε τη «γυναικοκτονία» ως νομικό όρο το 2016 αφότου τρεις άγνωστοι άντρες βίασαν, δολοφόνησαν και «παλούκωσαν» ανήλικη μαθήτρια και εν συνεχεία δεκάδες χιλιάδες γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της χώρας. Στα τέλη Νοεμβρίου, η Γερουσία της Δομινικανής Δημοκρατίας ορίστηκε τη «γυναικοκτονία» ως έγκλημα με ποινή φυλάκισης 40 ετών. Επίσης θα πρέπει να αναφερθεί η πρωτοβουλία Spotlightτης Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών για τον τερματισμό των γυναικοκτονιών στη Λατινική Αμερική.
Στην Ευρώπη, ακόμα και σε χώρες όπως η Ισπανία που επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευαισθησία στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας τα αδικήματα αντιμετωπίζονται ως «gender “neutral”», δηλαδή δεν λαμβάνεται υπόψη το φύλο του θύματος. Για την Ελλάδα δεν έχουμε επίσημες στατιστικές για τις γυναικοκτονίες, αφού οι δολοφονίες των γυναικών λόγω του φύλου τους, δεν καταγράφονται ως τέτοιες.

Όπως επεσήμανε η επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου, Μ. Λιάπη, μετά και τις δύο πρόσφατες γυναικοκτονίες, «Το Κέντρο Διοτίμα ήδη ανέλαβε πρωτοβουλία για να ‘’σηκώσουμε’’ το θέμα αυτό και στο επίπεδο του δικαιακού μας συστήματος, ώστε να καταγράφονται επισήμως τέτοια περιστατικά ως γυναικοκτονίες αλλά και να αντιμετωπίζονται αρμοδίως από τις δικαστικές αρχές».

πηγή: diotima.org

Την απόφαση να σταματήσει την απεργία πείνας μετά από 21 ημέρες πήρε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, μετά την έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου.

Σύμφωνα με τη δήλωση της συνηγόρου του Γιάννας Κούρτοβικ από το νοσοκομείο του Βόλου:

Μετά τη δημοσίευση της απόφασης του Αρείου Πάγου, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανέστειλε την απεργία πείνας, που είχε ξεκινήσει στις 02/05/2019, αποδεχόμενος ότι οι κρίσεις στις οποίες προχώρησε το ΣΤ’ τμήμα του Αρείου Πάγου αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για την κατοχύρωση του δικαιώματος στην άδεια για όλους τους κρατούμενους, καθώς είναι κρίσεις που αφορούν τόσο στη συνδρομή των τυπικών όσο και των ουσιαστικών προϋποθέσεων για την πρόσβαση στην άσκηση του δικαιώματος. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ζήτησε να διαβιβάσουμε τις ευχαριστίες του σε όλους όσοι στάθηκαν αλληλέγγυοι, στους γιατρούς και στο προσωπικό του νοσοκομείου Βόλου και σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο που αναγνώρισε το δίκαιο αυτού του αγώνα.

Σύμφωνα με τη δικηγόρο του θα παραμείνει για αρκετές μέρες στη ΜΕΘ προκειμένου να λάβει την αναγκαία αγωγή αποκατάστασης και σταδιακής επανόδου σε κανονική σίτιση. Στη συνέχεια θα παραμείνει σε θάλαμο του νοσοκομείου για το αναγκαίο χρονικό διάστημα έως ότου αποκατασταθεί η δυνατότητα κίνησης και βάδισης. 

Μετά την έκδοση της ξεκάθαρης απόφασης του Αρείου Πάγου που αφορά όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και το σύνολο των κρατουμένων που βρίσκονται στην ίδια θέση, ο απεργός πείνας, Δημήτρης Κουφοντίνας, κι ενώ, κυριολεκτικά, η ζωή του κρεμόταν από μία κλωστή προχώρησε σε αυτή την απόφαση.

Σε μία πρωτοφανή για τα αμερικανικά δικαστικά χρονικά υπόθεση, που στρέφεται και εναντίον της δημοσιογραφίας γενικά, το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ απήγγειλε δεκαεπτά νέες κατηγορίες κατά του Τζούλιαν Ασάνζ, τον οποίο επιχειρεί να δικάσει με βάσει τη νομοθεσία περί κατασκοπίας.

Ο ιδρυτής των WikiLeaks κατηγορείται για τον ρόλο που είχε στην διαρροή απόρρητων στρατιωτικών και διπλωματικών εγγράφων το 2010, τα οποία παρέλαβε από την Τσέλσι Μάνινγκ, πρώην αναλύτρια του αμερικανικού στρατού. Η Μάνινγκ έχει ήδη καταδικαστεί από στρατοδικείο το 2013.

Το νέο τεραστίων διαστάσεων κατηγορητήριο κατά του Ασάνζ έρχεται να προστεθεί στις προηγούμενες κατηγορίες για κυβερνοκατασκοπία, με τον Αυστραλό δημοσιογράφο ήδη να έχει ξεκινήσει τη νομική μάχη ώστε να μην εκδοθεί από τη Βρετανία στις ΗΠΑ.

«Ο Ασάνζ, συνεργάτες των Wikileaks και η Τσέλσι Μάνινγκ είχαν κοινό σκοπό να ανατρέψουν τους νόμιμους περιορισμούς σε απόρρητες πληροφορίες και να τις δημοσιοποιήσουν» αναφέρει χαρακτηριστικά το κείμενο του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης.

Η απόφαση της αμερικανική Δικαιοσύνης να κυνηγήσει τον Ασάνζ με βάση τη νομοθεσία για κατασκοπία αποτελεί σημαντική κλιμάκωση από την πλευρά της κυβέρνησης Τραμπ για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων και στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του αμερικανικού Συντάγματος (και της πρώτης τροποποίησής του) περί ελευθερίας του λόγου και ελευθερίας του Τύπου.

Δεν είναι λίγοι οι νομικοί που εκτιμούν πως η δίωξη κατά δημοσιογράφων για τη δουλειά τους παραβιάζει την αρχή της ελευθερίας του Τύπου, όμως δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο, καθώς αυτή είναι η πρώτη φορά που κάποιος δημοσιογράφος κατηγορείται με βάση τη νομοθεσία περί κατασκοπίας.

Παρά το γεγονός ότι ο Τζούλιαν Ασάνζ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας απλός δημοσιογράφος, το μεγαλύτερο κομμάτι της εργασίας του στα Wikileaks είναι πολύ δύσκολο να μη  θεωρηθεί δημοσιογραφικό από νομικής πλευράς. 

Οι φόβοι που εκφράζονται, πλέον, είναι πως, σε περίπτωση που ο Ασάνζ δικαστεί και καταδικαστεί με βάση τη νομοθεσία περί κατασκοπίας, το επάγγελμα του δημοσιογράφου στις ΗΠΑ και οι ελευθερίες που είχαν μέχρι στιγμής, αλλάζουν δραματικά.

«Τρέλα» το πρώτο σχόλιο από τα Wikileaks

Τις εξελίξεις σχολίασε ήδη η ιστοσελίδα Wikileaks σχολιάζοντας ότι πρόκειται για το τέλος της δημοσιογραφίας για την εθνική ασφάλεια και της συνταγματικής προστασίας της ελευθερίας του Τύπου.

Πηγή: efsyn.gr

19 υποψήφιοι δήμαρχοι για το Δήμο Θεσσαλονίκης. Βλέπει όμως κάνεις 19 πολιτικά προγράμματα;

Μια σύντομη ματιά στον λόγο και το γενικό πολιτικό κλίμα που αποπνέει ο λόγος των παρατάξεων που κατέρχονται για το Δήμο της πόλης είναι πειστική! Προγράμματα – ευχολόγια , εύκολες λύσεις πάντοτε με την επίκληση στην «ανάπτυξη» και τον αόρατο νόμο της ελεύθερης αγοράς που συνεχώς αυτορυθμίζεται και όλους τους βολεύει, μεγάλα έργα που θα αλλάξουν τη μορφή της πόλης, αλλά και ολίγον από μακεδονομάχους, επιστροφή στο συντηρητισμό και προσπάθεια αντιπαράθεσης γύρω από την «τάξη και ασφάλεια». Το κακό συναγωνίζεται το χειρότερο.

Ο χώρος της δεξιάς- κεντροδεξιας- κεντροαριστεροδεξιας πολυεκπροσωπούμενος σε υποψηφίους στοχεύει να υπερεκπροσωπηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο. Οι διαφορετικοί εκπρόσωποι της, ένθερμοι υποστηριχτές του ΝΑΙ και των μνημονίων, αποσκοπούν στην εκμετάλλευση του νέου εκλογικού συστήματος και έτσι να συγκροτήσουν μια νέα δημοτική αρχή “Frankenstein” αποτελούμενη από διαφορετικές παρατάξεις που θα συνεργαστούν στη βάση της μοιρασιάς των δημαρχιακών αξιωμάτων. Προβλεπόμενο αποτέλεσμα: οι παρατάξεις και οι δημοτικοί σύμβουλοι που θα αντιπολιτεύονται τη νέα Δημοτική αρχή θα περιοριστούν κατά πολύ και μάλλον πάρα πολύ.

Αυτό αποτελεί περισσότερο συνέπεια της επικράτησης του ΝΑΙ στο επίσημο πολιτικό σκηνικό και της μνημονιακής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ που με θέρμη υποδέχτηκαν έμπρακτα, ψηφίζοντας το 3^ο μνημόνιο από κοινού οι πάντα πρόθυμοι ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-ΠΟΤΑΜΙ. Ο νέος εκλογικός νόμος για την αυτοδιοίκηση με διαφορικές πολιτικές εξελίξεις και επιλογές το 2015 θα οδηγούσε και σε διαφορετικά μονοπάτια το προεκλογικό αυτοδιοίκητο τοπίο (με πραγματικά ερωτήματα) και όχι στη σημερινή θολούρα.

Τα ερωτήματα όμως που έθεσε το μαζικό κοινωνικό κίνημα και ο λαϊκός παράγοντας παραμένουν ζωντανά και θα συνεχίσουμε να τα θέτουμε μέχρι να βγουν ξανά στο προσκήνιο, υπερασπιζόμενοι τις ανάγκες και τα δικαιώματα των πολλών. Όλα τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις μας στον καιρό της κρίσης, ακόμα και αυτά πού άπτονται της τοπικής αυτοδιοίκησης αναμετρώνται και συγκρούονται με τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της λιτότητας που επιβάλουν οι εγχώριες ελίτ σε συνεργασία με τους διεθνείς μηχανισμούς του κεφαλαίου.

Έτσι παράλληλα με το πρόγραμμά μας για την τοπική αυτοδιοίκηση και ένα πλαίσιο αμέσων διεκδικήσεων, θέτουμε και το εξής κεντρικό ερώτημα:

Πως μπορεί κάποιος να είναι με το ΝΑΙ και ταυτόχρονα να τάζει βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στην πόλη, ειδικά των κατώτερων και πληττόμενων από την κρίση στρωμάτων;

Όταν το ΝΑΙ προέβλεπε για την αυτοδιοίκηση:

ΝΑΙ στην μείωση της χρηματοδότησης των Δήμων εως και 70%, στην κατεύθυνση πίεσης των Δήμων για κλεισίματα υπηρεσιών και μείωση προσωπικού σε αυτές και συνεργασίες με ιδιώτες.

ΝΑΙ στην απαξίωση της δημόσιας περιουσίας και χάρισμά της σε ιδιώτες.

ΝΑΙ στην χρηματοδότηση μόνο έργων βιτρίνας που γεμίζουν της τσέπες των εργολάβων την ίδια στιγμή που για κοινωνικές υπηρεσίες (πχ παιδικοί σταθμοί, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, διαχείριση απορριμμάτων ) «δεν υπάρχουν λεφτά».

ΝΑΙ στις καταστροφικές επενδύσεις τύπου «Σκουριές»

ΝΑΙ στη μετατροπή της πόλης σε πεδίο κερδοφορίας μέσω της τουριστικοποίσης και το διωγμό όσων δεν μπορούν να ζήσουν πλέον σε αυτή.

Και ο κατάλογός είναι μακρύς καθώς ως γνωστό «ενός κακού (ΝΑΙ) μύρια έπονται». Κι όμως οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων παρατάξεων εκπροσωπούν και εκπροσωπούνται πολιτικά από το ΝΑΙ.

‘Όσοι υπερασπιστήκαμε το ΟΧΙ μέχρι τέλους, προβάλλοντας ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση υπέρ των πληττόμενων στρωμάτων το οποίο συμπεριλάμβανε εκτός των άλλων και την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη είχαμε κατηγορηθεί (και όχι μόνο από τις λεγόμενες συστημικές δυνάμεις):

1.για ανευθυνότητα καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική για την χώρα. Τι πιο «υπεύθυνη στάση», όπως μας πρότειναν οι σημερινοί υποψήφιοι των κυρίαρχων παρατάξεων λοιπόν να πούμε «ΝΑΙ», αλλά μετά να διαμαρτύρονται για την υποχρηματοδότηση του Δημου και τις υπόλοιπες επιπτώσεις του σε επίπεδο πόλης...   

2.πως εξυπηρετούμε κάποιο υποτιθέμενο σχέδιο Σόιμπλε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ ή

3.πως είμαστε εκπρόσωποι κάποιων εγχώριων επιχειρηματικών συμφερόντων ή κερδοσκόπων που θα ωφελούνταν από το εθνικό νόμισμα.

Αλήθεια, σήμερα με την υποχώρηση του κινήματος γιατί τα ερωτήματα αυτά δεν τίθενται πλέον από αυτά τα υποτιθέμενα επιχειρηματικά συμφέροντα; Θα ήταν ευκολότερο το έργο τους με την απουσία των πιέσεων του λαϊκού παράγοντα να τεθούν και να «αποπροσανατολίσουν». Η απάντηση είναι απλή. Τα ερωτήματα αυτά τα έθεσε το αντιμνημονιακό κίνημα και μόνο αυτό. Μόνο αυτό μπορεί να τα ξαναθέσει, καθώς η απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα οριοθετούν τις δυνάμεις της εργασίας από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Μέχρι τότε και όσο το σύστημα μπορεί να θέτει τα δικά του ερωτήματα με όρους αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης μπορούμε να αναρωτιόμαστε «Αν η Μακεδονία είναι μια και ελληνική».

Οι δυνάμεις που συγκροτούμε σήμερα το πλατύ και ενωτικό ψηφοδέλτιο « Η πόλη Ανάποδα- Δύναμη Ανατροπής» συμβάλουμε με το παράδειγμα μας και στο βαθμό που μας αντιστοιχεί στην οικοδόμηση ενός μετώπου αριστερών, ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων που με τη δύναμη της ενότητας και με ξεκάθαρο πρόγραμμα θα θέσει ως προτεραιότητά την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, της νεολαίας και των πληττόμενων στρωμάτων. Ένα μέτωπό δυνάμεων αναγκαίο σήμερα που θα ξαναφέρει στο προσκήνιο τα πραγματικά ερωτήματα και θα αναμετρηθεί με αυτά.

*Ο Σαμδάνης Κώστας είναι μέλος της συλλογικής εκπροσώπησης του σχήματος «Η πόλη Ανάποδα» για το Δήμο Θεσσαλονίκης

Τον δρόμο να εμπλακούν ιδιώτες στην καθαριότητα ανοίγει απόφαση του ΦΟΔΣΑ Κεντρικής Μακεδονίας με την απόφαση για σύναψη Προγραμματικών Συμβάσεων με δήμους της Περιφέρειας για την προμήθεια εξοπλισμού συλλογής βιοαποβλήτων καταγγέλλει η περιφερειακή παράταξη Ανυπότακτη Δημοκρατική Μακεδονία.

Όπως αναφέρει συγκεκριμένα, «11 χρόνια μετά την Οδηγία 99/2008 για την προστασία του περιβάλλοντος από τα βιοαπόβλητα, 7 χρόνια μετά την ψήφιση του Ν.4042/12 που ενσωματώνει την παραπάνω Οδηγία στην ελληνική νομοθεσία,3,5 χρόνια μετά τον Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων και 2,5 χρόνια μετά την κατάρτιση από τους Δήμους των Τοπικών Σχεδίων Διαχείρισης Αποβλήτων και Περιφερειακού Σχεδίου από τον ΦΟΔΣΑ ΚΜ μόλις τώρα, λίγες ημέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο ΦΟΔΣΑ ΚΜ προχώρησε στην απόφαση για σύναψη Προγραμματικών Συμβάσεων με δήμους της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για την προμήθεια εξοπλισμού συλλογής βιοαποβλήτων (κάδοι, οχήματα αποκομιδής), με χρηματοδότηση από το ΠΕΠ ΚΜ, ύψους 14 εκατ. ευρώ συνολικά».

Η περιφερειακή παράταξη τονίζει πως «δεν πρόκειται απλά για τις προαναφερθείσες απαράδεκτες καθυστερήσεις και για τους ακόμη 27 μήνες τουλάχιστον επιπλέον, που προβλέπονται από τις Προγραμματικές Συμβάσεις για την υλοποίηση του έργου».

Ούτε αφορά μόνο τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αλλά με την απόφαση αυτή, σύμφωνα με την ανακοίνωση, «έρχονται στο φως και οι διαχρονικές πολιτικές επιλογές κεντρικών κυβερνήσεων, της Περιφέρειας αλλά και κάποιων δημάρχων, που στόχο έχουν να ανοίξουν το δρόμο προς την καθαριότητα για τους ιδιώτες».

Στην ανακοίνωση η Ανυπότακτη Δημοκρατική Μακεδονία εξηγεί ακόμη πως με αυτή την απόφαση, «προκύπτει η υποχρέωση του κάθε δήμου "να διασφαλίσει τη λειτουργία του έργου μετά την ολοκλήρωσή του είτε αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη λειτουργία του είτε αναθέτοντας αυτήν σε τρίτο φορέα". Οι δεσμεύσεις αυτές που τίθενται από τις Προγραμματικές Συμβάσεις και οδηγούν στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ανακύκλωσης , προωθούνται και γίνονται αποδεκτές από τους δήμους ,τον ΦΟΔΣΑ Κεντρικής Μακεδονίας, τον Περιφερειάρχη που προΐσταται της Διαχειριστικής Αρχής του ΠΕΠ ΚΜ και του υπουργού Περιβάλλοντος Σωκράτη Φάμελλο» και καταλήγει λέγοντας πως «η «Κυκλική Οικονομία» για την οποία μιλάει εσχάτως ο κ. Φάμελλος με αιχμή την ανακύκλωση αυτή τη φορά, περιλαμβάνει και τις… business as usual με τα ιδιωτικά συμφέροντα στο επίκεντρο».

Μοναδικά στιγμιότυπα και εικόνες από τη γειτονική μας Τουρκία, καθηλωτικά καρέ του χθες και του σήμερα, παρουσιάζονται στο αφιέρωμα «Ημέρες Τουρκικού Κινηματογράφου #2» που πραγματοποιεί το Γραφείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκικής Πρεσβείας στην Αθήνα σε συνεργασία με το Γενικό Προξενείο της Τουρκίας και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από τη Δευτέρα 27 έως την Πέμπτη 30 Μαΐου 2019 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, με ελεύθερη είσοδο (απαραίτητη η έκδοση μηδενικού εισιτηρίου).

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει οκτώ ταινίες-κλειδιά του τουρκικού σινεμά από τη δεκαετία του ’60 έως τις μέρες μας, οι περισσότερες εκ των οποίων μάλιστα έχουν προβληθεί και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Διεθνές Διαγωνιστικό, «Ματιές στα Βαλκάνια»). Οι ταινίες, τις οποίες υπογράφουν καταξιωμένοι και πολλά υποσχόμενοι τούρκοι σκηνοθέτες, με φόντο την Τουρκία αφηγούνται οικουμενικές ιστορίες για την κοινωνία, την οικογένεια, τον έρωτα και γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις. Ήρωές τους, άνθρωποι που αναμετριούνται με τους άλλους αλλά και τον εαυτό τους, πορεύονται με πυξίδα τις αξίες τους κι ακολουθούν τα όνειρά τους με κάθε τίμημα.

►Την Τρίτη 28 Μαΐου η ταινία Σίβας θα προβληθεί παρουσία του σκηνοθέτη της Κάαν Μυζντετζί (ώρα προβολής 19:30) και στη συνέχεια (ώρα προβολής 21:30) θα προβληθεί η ταινία Μούχλα, παρουσία του πρωταγωνιστή Ερτζάν Κεσάλ.

Οι ταινίες θα προβληθούν με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.

Ακολουθεί το πρόγραμμα προβολών και οι συνόψεις των ταινιών:

Δευτέρα 27 Μαΐου

19:30 Το κορίτσι με το κόκκινο μαντήλι

21:30 Η νύφη

Τρίτη 28 Μαΐου

19:30 Σίβας – Παρουσία του σκηνοθέτη Κάαν Μυζντετζί

21:30 Μούχλα – Παρουσία του πρωταγωνιστή Ερτζάν Κεσάλ

Τετάρτη 29 Μαΐου

19:30 Ξενοδοχείον η πατρίς

21:30 Βαρκούλες από καρπουζόφλουδες

Πέμπτη 30 Μαΐου

19:30 Το κουτί της Πανδώρας

21:45 Η εκδίκηση των φιδιών

H εκδίκηση των φιδιών / The Revenge of the Snakes / Yılanların Öcü

(Τουρκία, 1962)

Σκηνοθεσία: Μετίν Ερκσάν / Metin Erksan. Σενάριο: Metin Erksan, από το μυθιστόρημα του Fakir Baykurt. Με τους: Fikret Hakan, Nurhan Nur, Aliye Rona, Sadiye Arciman. Ασπρόμαυρη, 108΄ 

Το αριστούργημα του Μετίν Ερκσάν αφηγείται με αιχμηρή ματιά στιγμές από τη ζωή στις αγροτικές περιοχές της ανατολικής Τουρκίας. Όταν η κατασκευή ενός νέου σπιτιού προκαλεί τη διαμάχη μεταξύ των γειτόνων, ο εύθραυστος κοινωνικός ιστός ενός χωριού διαταράσσεται, καθώς αρχίζουν να αναδύονται αντιπαλότητες, φόβοι και παλιοί λογαριασμοί. Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό καστ, η ταινία εστιάζει στους παραμελημένους για αιώνες κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον, αντί να αντιμετωπίσουν έναν κοινό εχθρό. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Fakir Baykurt, ο οποίος καταγόταν από τα μέρη αυτά, η ταινία θίγει μεταξύ άλλων και το θέμα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης σε ένα μικρό αγροτικό χωριό, καθώς και μια σειρά από σημαντικά ηθικά και κοινωνικά ζητήματα.

Η νύφη / The Bride / Gelin 

(Τουρκία, 1973)

Σκηνοθεσία – σενάριο: Ομέρ Λούφτι Ακάντ / Ömer Lütfi Akad. Με τους: Hülya Koçyigit, Kerem Yilmazer, Ali Sen. Έγχρωμη, 92΄.

Μια νεαρή γυναίκα μετακομίζει με τον σύζυγο και το μικρό τους παιδί στην οικογένεια του συζύγου της στην Κωνσταντινούπολη. Ο γιος της αρρωσταίνει και ο γιατρός της λέει ότι εάν δεν εγχειριστεί, θα πεθάνει. Η οικογένεια αρνείται να την βοηθήσει, καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το παιδί είναι άρρωστο, ενώ χρειάζονται όλα τα χρήματα που έχουν για το νέο μαγαζί που μόλις άνοιξαν. Όταν το παιδί πεθαίνει, η γυναίκα θα κάνει μια απελπισμένη κίνηση. Η ταινία The Bride είναι μέρος της τριλογίας του Ömer Lütfi Akad που αποτελείται επίσης από τις ταινίες The Wedding (1973) και Bloody Money (1974). 

Το κορίτσι με το κόκκινο μαντήλι / The Girl with the Red Scarf / Selvi Boylum Al Yazmalım 

(Τουρκία, 1977)

Σκηνοθεσία: Ατίφ Γιλμάζ / Atif Yilmaz. Σενάριο: Ali Özgentürk, από το μυθιστόρημα του Chingiz Aitmatov. Με τους: Türkan Soray, Kadir Inanir, Ahmet Mekin. Έγχρωμη, 90΄.

Το δίλημμα μιας γυναίκας μεταξύ αγάπης και λογικής. Η αγάπη της Ασιά και του Ιλιάς απειλείται από ζήλια, αλκοόλ και απιστία. Ο αδύναμος χαρακτήρας και τα προβλήματά του στην δουλειά, οδηγούν τον Ιλιάς – παρά την αγάπη του - να εγκαταλείψει την Ασιά μόνη με το παιδί τους. Εκείνη θα τον περιμένει για καιρό να επιστρέψει. Η συνάντησή της όμως με τον Τσεμσίτ, τον οποίο ο γιος της θα γνωρίσει ως πατέρα του, και η σχέση της μαζί του, θα αλλάξει τα πάντα. Ο Ιλιάς θα ξαναεμφανιστεί χρόνια αργότερα, απαιτώντας την επιστροφή της συζύγου και του παιδιού του.   

Ξενοδοχείον η πατρίς / Motherland Hotel / Anayurt Oteli

(Τουρκία, 1986)

Σκηνοθεσία: Ομέρ Καβούρ / Ömer Kavur. Σενάριο: Ömer Kavur, από το μυθιστόρημα του Yusuf Atilgan. Με τους: Macit Koper, Sahika Tekand, Serra Yilmaz, Orhan Çagman. Έγχρωμη, 110΄

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ένας χαμηλών τόνων νεαρός άνδρας είναι ιδιοκτήτης ενός ξενοδοχείου, το οποίο διατηρεί με τη βοήθεια της καμαριέρας, η οποία ζει μαζί του. Ένα βράδυ, ένας από τους πελάτες αναχωρεί από το ξενοδοχείο και υπόσχεται να επιστρέψει σε μια εβδομάδα. Η μορφή του γοητευτικού αγνώστου στοιχειώνει τους ήρωες, προκαλώντας τους μελαγχολία. Το φιλμ είναι μια πραγματεία για τη μοναξιά, την εμμονή και τη θλίψη και ταυτόχρονα μια από τις πιο συνταρακτικές ταινίες του τουρκικού σινεμά.

Βαρκούλες από καρπουζόφλουδες / Boats Out of Watermelon Rinds / Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak

(Τουρκία, 2004)

Σκηνοθεσία: Αχμέτ Ουλουτσάι / Ahmet Uluçay. Σενάριο: Ahmet Uluçay. Με τους: Fizuli Caferof, Gülayse Erkoc, Hasbiye Günay, Kadir Kaymaz. Έγχρωμη, 101΄.

Στο αυτοβιογραφικό του ντεμπούτο, ο σκηνοθέτης αναπλάθει τις χαρές της παιδικής ηλικίας και τον μαγικό κόσμο του σινεμά με ήρωες τον Ρετζέπ και τον Μεχμέτ, δύο αγόρια που ζουν στο Tepecik, ένα μικρό χωριό στα ανατολικά της Τουρκίας, όπου ζει και ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της μέρας, τα δυο αγόρια δουλεύουν μαζί με έναν πωλητή καρπουζιού και έναν κουρέα αντίστοιχα, όμως τη νύχτα προσπαθούν να φτιάξουν ένα βιντεοπροβολέα κι ονειρεύονται να αλλάξουν τις ζωές τους και να γίνουν διάσημοι σκηνοθέτες. Όλα όμως αλλάζουν όταν ο Ρετζέπ ερωτεύεται τη Νιχάλ. Και κάπως έτσι, η ζωή αρχίζει να καθρεφτίζει τις περίπλοκες ιστορίες των αγαπημένων ταινιών του Ρετζέπ, καθώς στα συναισθήματά του ανταποκρίνεται όχι η Νιχάλ, αλλά η μικρότερη αδελφή της.

-Ειδική μνεία, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2004

Το κουτί της Πανδώρας / Pandora’s Box / Pandora’nın Kutusu

(Τουρκία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, 2008)

Σκηνοθεσία: Γιεσίμ Ουστάογλου / Yesim Ustaoglu. Σενάριο: Sema Kaygusuz, Yesim Ustaoglu. Με τους: Tsilla Chelton, Derya Alabora, Onur Ünsal, Övül Avkiran. Έγχρωμη-Ασπρόμαυρη, 112΄

Τρία αδέλφια ζουν διαφορετικές ζωές στην Κωνσταντινούπολη του σήμερα. Μια μέρα, ένα τηλεφώνημα τους αναγκάζει να κάνουν μαζί ένα ταξίδι στα προάστια και τα χωριά της Τουρκίας με προορισμό τη γενέτειρά τους: μια μικρή πόλη στα βουνά της Μαύρης Θάλασσας. Η ηλικιωμένη μητέρα τους, Nusret, έχει εξαφανιστεί. Καθώς τα αδέλφια αρχίζουν να σκαλίζουν τις αναμνήσεις τους γι’ αυτήν, ξεσπούν εντάσεις μεταξύ τους. Σαν το κουτί της Πανδώρας που έχει πλέον ανοίξει, όλες οι ανεπίλυτες διαφωνίες έρχονται στην επιφάνεια και οι παλιές πληγές ανοίγουν ξανά.

Μούχλα / Mold / Küf

(Τουρκία-Γερμανία, 2012)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Αλί Αϊντίν / Ali Aydın. Με τους: Ercan Kesal, Muhammet Uzuner, Tansu Bicer. Έγχρωμη, 94΄.

Ο 55χρονος Μπασρί δουλεύει ως φύλακας σ’ έναν επαρχιακό σταθμό τρένου. Δεκαοχτώ χρόνια πριν, ο γιος του εξαφανίστηκε μετά από τη σύλληψή του για αντικαθεστωτική δράση κι από τότε η μόνη σκέψη του πατέρα είναι να μάθει νέα για την τύχη του γιου του και να τον κηδέψει όπως του αξίζει. Η κάμερα τον ακολουθεί στη μοναχική πορεία του στο υποβλητικό τοπίο της Ανατολίας, αλλά και στην ψυχολογική διαδρομή του, σ’ ένα φιλμ που χτίζει με σιγουριά, ξεκάθαρη σκηνοθετική ματιά και αξιοθαύμαστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, ένα μελαγχολικό πορτρέτο όχι μόνο του ήρωα αλλά και της πρόσφατης ιστορίας μιας χώρας. Με τον Ερτζάν Κεσάλ, γνωστό σε μας από τις ταινίες του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ταινία μεταμορφώνεται από μια μινιμαλιστική ιστορία, σ’ έναν ανοιχτό καμβά για τη συναισθηματική ζύμωση του θεατή: ένα αξιοθαύμαστο ντεμπούτο που μας συστήνει μια νέα, σπουδαία κινηματογραφική φωνή.

- Αργυρός Αλέξανδρος, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2012

Σίβας / Sivas

(Τουρκία - Γερμανία, 2014)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Κάαν Μυζντετζί / Kaan Müjdeci. Με τους: Dogan Izci, Cakir, Hasan Ozdemir, Εzgi Εrgin. Έγχρωμη, 97΄.

Με φόντο ένα ζοφερό χωριό της Ανατολίας στην Ανατολική Τουρκία, η ταινία αφηγείται την ιστορία του 11χρονου Ασλάν, κι ενός ταλαιπωρημένου από τις κυνομαχίες σκύλου, που δένονται με μια δυνατή φιλία αφότου ο Ασλάν βρίσκει τον Σίβας εγκαταλειμμένο σ’ ένα χαντάκι, γεμάτο πληγές κι έτοιμο να πεθάνει. Εντωμεταξύ, μια σχολική παράσταση της Χιονάτης και των επτά νάνων κυριαρχεί στο φόντο της ιστορίας, καθώς ο Ασλάν είναι απογοητευμένος που έχασε το ρόλο του πρίγκιπα από τον Οσμάν, τον αντίπαλό του στον έρωτα και γιο του προέδρου του χωριού. Κι ενώ ο Οσμάν προπορεύεται στον αγώνα των δύο αγοριών να κερδίσουν την καρδιά της Αϊσέ, της «πριγκίπισσας» του χωριού, ο Ασλάν προσπαθεί να την εντυπωσιάσει με τον καινούργιο του φίλο. Ο Σίβας, που έχει ξαναζωντανέψει, κερδίζει τη μία κυνομαχία μετά την άλλη, δίνοντας πόντους στον Ασλάν έναντι του Οσμάν. Ωστόσο, καθώς η επιτυχία του Σίβας στο πεδίο της μάχης τραβά ολοένα και πιο πολύ την προσοχή του προέδρου του χωριού, οι ρόλοι αλλάζουν ανεπαίσθητα κι ο Ασλάν βρίσκεται ξαφνικά να ενηλικιώνεται πριν την ώρα του, αφήνοντας πίσω του την πριγκίπισσα.

*Φωτογραφία από την ταινία "Βαρκούλες από καρπουζόφλουδες"

Ακόμη μια γυναικοκτονία έρχεται να προστεθεί στα δεκάδες περιστατικά που καταγγέλλονται τους τελευταίους μήνες σε όλη την επικράτεια.

Όπως αναφέρει το τοπικό portal «stonisi.gr», «στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν το δίχρονο παιδί του νεαρού ζευγαριού σε διαμέρισμα στη Χρυσομαλούσα όταν ο 25χρονος πατέρας του εκτέλεσε με καραμπίνα την 23 χρονη σύζυγο του. Η σχέση των δυο νέων το τελευταίο διάστημα περνούσε σοβαρή κρίση και συχνά μάλωναν.

Κι ενώ όλα έδειχναν πως θα κατέληγαν σε διαζύγιο, για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμα, ο νεαρός προχώρησε στην πράξη του».

Ένας σοφός πολιτικός αναρωτήθηκε προχθές το εξής: τί είναι αυτό που ενώνει τους ανθρώπους; Ο στρατός; Το χρήμα; Οι σημαίες; Όχι, λέει, είναι οι ιστορίες. Στην πάλη για εξουσία, ο πιο δυνατός είναι αυτός που έχει την καλύτερη ιστορία.

Ήταν ένας λίγο πιο κινηματογραφικός τρόπος να πει αυτό που έχει δείξει ο καλός μαρξισμός εδώ και εκατό χρόνια: αυτό που ενοποιεί την αστική κοινωνία, πάντα κάτω από την κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, είναι πρώτα και κύρια η ιδεολογία. Ναι, προφανώς σε τελευταία ανάλυση, την κυριαρχία θα την κρίνει ο στρατός - ο πολιτικός που αναφέρθηκε παραπάνω το έχει νιώσει καλά στο πετσί του. Αλλά ώσπου να έρθει η στιγμή της τελευταίας ανάλυσης, τον καθοριστικό ρόλο στην αναπαραγωγή της αστικής εξουσίας τον έχει πάντα η ιδεολογία.

Η οποία ιδεολογία είναι πάντα υλική: δεν είναι ένα σύνολο από ιδέες, όπως νομίζει ο κακός μαρξισμός, αλλά ένας μηχανισμός κυριαρχίας. Αυτοί οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους αποτελούν τη βασική εγγύηση αναπαραγωγής των αστικών σχέσεων κυριαρχίας, από το εργοστάσιο ως την κουζίνα του σπιτιού μας. Αποτελούν όμως ταυτόχρονα και ένα πεδίο της ταξικής πάλης. Στην πάλη αυτή δεν αντιπαρατίθενται έτοιμα μπλόκα ιδεών, που έχουν φτιαχτεί έξω και πριν από αυτή. Το επίδικο είναι συνήθως η κατάκτηση, η ιδιοποίηση των ιδεολογικών κόμβων που βρίσκονται στο επίκεντρο του ιδεολογικού πεδίου, ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα. Οι κόμβοι αυτοί βέβαια έχουν το κακό ότι είναι οι κόμβοι της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας: ο άνθρωπος, η ελευθερία, η πατρίδα, η φυσική αρμονία, η δημοκρατία. Μέσα ωστόσο από αυτή την πάλη για την ιδιοποίησή τους, είναι πιθανό στην πορεία οι κυριαρχούμενες τάξεις τελικά να τις διαλύσουν για να εγκαταστήσουν άλλες έννοιες στη θέση τους.

Ο πιο ισχυρός, ο πιο ανθεκτικός ανάμεσα σε αυτούς τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, είναι η αστική δημοκρατία, με τα κόμματά της, το κοινοβούλιο, την καθολική ψήφο. Προσοχή: όχι με τα αστικά κόμματα μόνο, αλλά με όλα τα κόμματα - και τα εργατικά και τα κομμουνιστικά. Την αλήθεια αυτή την παραδέχθηκε μάλιστα πρώτος ένας άνθρωπος που ήταν και παρέμενε πιστό μέλος σε ένα από αυτά. Η αστική δημοκρατία έχει αποδειχθεί ιστορικά ως ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός ενοποίησης της κοινωνίας, πάντα κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, η πιο δυνατή «ιστορία» για να θυμηθούμε τον σοφό πολιτικό.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, οι πολίτες των αστικών δημοκρατιών, είναι βαθιά πεισμένοι ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ο πιο δημοκρατικός, ο πιο συμπεριληπτικός τρόπος να εκφράζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Η πίστη τους αυτή διαρρηγνύεται μόνο σε περιόδους οξείας κρίσης, αν και ακόμα και τότε ο κοινοβουλευτισμός αποτελεί συνήθως το ισχυρότερο οχυρό του αστισμού. Σε συνθήκες ώριμης, αστικής δημοκρατίας, οι πολίτες, ακόμα κι η εργατική τάξη, εμπιστεύεται τον κοινοβουλευτισμό ως τον μόνο αναγνωρίσιμο θεσμό δημοκρατικής συμμετοχής μεγάλης κλίμακας. Η Ρόζα το είχε καταλάβει πολύ καλά αυτό, όταν είπε ότι -ακόμα και σε συνθήκες κρίσης- οι κομμουνιστές πρέπει να προσθέτουν μηχανισμούς δημοκρατίας, όχι να αφαιρούν.

Απόδειξη για τα παραπάνω: κανένας επαναστατικός πόλεμος δεν κατάφερε να νικήσει απέναντι σε μια ώριμη αστική δημοκρατία, όπως τα κατάφερε απέναντι σε αυταρχικά ή δικτατορικά καθεστώτα. Αντίστροφα, σε τέτοιες συνθήκες, οι ίδιες οι εκμεταλλευόμενες τάξεις, στο βαθμό που μετέχουν έστω και μερικώς στο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού, τείνουν να επενδύουν σε αυτόν τις ελπίδες τους για κοινωνική αλλαγή - το ζήσαμε πρόσφατα. Έτσι, κάθε (υπαρκτό) επαναστατικό, εργατικό κόμμα που δρα σε συνθήκες δημοκρατίας, αναγκάζεται να ενταχθεί στον κοινοβουλευτικό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, για να υπηρετήσει τους σκοπούς του.

Και εκεί βέβαια ξεκινούν τα δύσκολα: αν προσαρμόζεται καλά σε αυτόν, τότε συμβάλει αποτελεσματικά στην αναπαραγωγή του και αναπόφευκτα παύει να είναι επαναστατικό. Κλασικό παράδειγμα, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, η οποία βλέποντας ψήφους και έδρες να πολλαπλασιάζονται και περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να πάρει την εξουσία στα χέρια της, έφτασε να ψηφίζει τις πολεμικές πιστώσεις του Μεγάλου Πολέμου, για να μην αποκλειστεί από το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Το επόμενο βήμα ήταν να εκτελεί τους εξεγερμένους εργάτες. Αν πάλι κάποιο κόμμα καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και την κοινωνική αλλαγή -κάποια τα κατάφεραν, παράδειγμα η Λαϊκή Ενότητα (της Χιλής)- τότε ο αστισμός κατεβάζει τα τανκς. Και τα πράγματα αντιστρέφονται: οι κομμουνιστές, ακόμα κι οι αναρχικοί όπως κάνανε στην Ισπανία, υπερασπίζονται με το όπλο στο χέρι τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση.

Φτάνουμε λοιπόν στο γνωστό παράδοξο: η αστική δημοκρατία είναι ο βασικότερος μηχανισμός κυριαρχίας του αστισμού και άρα ο βασικός εχθρός μας. Η ιστορία όμως δεν έχει προσφέρει κανένα παράδειγμα υπέρβασης της ώριμης, αστικής δημοκρατίας από κάποιον άλλο εναλλακτικό θεσμό, χωρίς τουλάχιστον να έχει μεσολαβήσει ακραία κρίση, πόλεμος ή δικτατορία. Ο μόνος υπαρκτός δρόμος ενάντια στην αστική δημοκρατία είναι η κρίση: η μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε πολιτική κρίση. Η κορυφαία στιγμή σε αυτή τη διαδικασία είναι όταν ένα αριστερό, κομμουνιστικό κόμμα αναλαμβάνει την αστική κυβέρνηση. Τότε, ή ο κορυφαίος κρατικός μηχανισμός θα στραφεί ενάντια στους άλλους, οξύνοντας την κρίση ως τη διάλυση του αστικού καθεστώτος, ή το αριστερό κόμμα θα προσαρμοστεί και θα κάνει τη δουλειά των αντιπάλων του - κάποιες φορές καλύτερα από τους ίδιους. Το δεύτερο το ζήσαμε επίσης πρόσφατα.

Αν είμαστε λοιπόν ενάντια στις εκλογές, ο μόνος τρόπος να τις νικήσουμε, είναι να κερδίσουμε σε αυτές. Δεν πρόκειται για το γνωστό «να πολεμήσουμε το σύστημα από μέσα». Αυτά τα λένε μόνο όσοι έχουν χάσει κάθε διάθεση να πολεμήσουν οτιδήποτε. Πρόκειται για το αναπόφευκτο καθήκον να καταλάβουμε εξ εφόδου το βασικό οχυρό του αστισμού. Όχι όμως με κάθε τρόπο: αν το κάνουμε με τον τρόπο των εχθρών μας, αν προσαρμοστούμε για να είμαστε -υποτίθεται- πιο αποτελεσματικοί, τότε απλά θα αποτελούμε άλλο ένα γρανάζι, μικρό ή μεγάλο, στον κοινοβουλευτικό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους - θα νομίζουμε ότι «πολεμάμε το σύστημα από μέσα» ενώ στην πραγματικότητα απλά θα ικανοποιούμε τις ηθικές -και ίσως τις υλικές- μας ανάγκες. Αν είναι να το κάνουμε και να πετύχει, πρέπει να τον κάνουμε με τον δικό μας τρόπο, με έναν τρόπο προλεταριακό, αντι-αστικό.

Αυτό ήταν με δυο λόγια το κεντρικό στοίχημα της «Πόλης Ανάποδα», σε μια μικρή βέβαια κλίμακα. Μπορούμε να δώσουμε επιτέλους την προτεραιότητα στους μονίμως ριγμένους από το κοινοβουλευτικό παιχνίδι, τις γυναίκες, τους νέους, τους εργάτες; Μπορούμε να μπούμε στο παιχνίδι των δημοτικών εκλογών χωρίς να μοιάσουμε αυτό που αντιπαλεύουμε; Χωρίς να υποταχθούμε στους αστικούς κανόνες της πολιτικής; Χωρίς να βάλουμε πχ μπροστά έναν ώριμο, αναγνωρίσιμο πολιτικό άντρα που «ξέρει»; Χωρίς να φοβόμαστε να λέμε ποιοι και ποιες είμαστε «μην τρομάζει ο κόσμος», αλλά ταυτόχρονα παλεύοντας να αλλάξουμε αυτό που είμαστε;

Μπορούμε να κάνουμε πολιτική χωρίς ψέματα, κρυφές συναλλαγές, κλειστά δωμάτια; Μπορούμε να ανταγωνιστούμε στην πράξη την αστική ιδεολογία, αντικαθιστώντας τον ατομισμό, την ανάθεση, την ιεραρχία, με τη συλλογικότητα και την εσωτερική δημοκρατία; Μπορούμε να αντιπαλέψουμε χωρίς φοβισμένα μισόλογα τον πάντα κυρίαρχο εθνικισμό; Μπορούμε, να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα που να είναι πραγματικά αντικαπιταλιστικό με υλικό τρόπο, να παρεμβαίνει δηλαδή στα συγκεκριμένα πεδία του κοινωνικού ανταγωνισμού μπλοκάροντας την κυκλοφορία και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου;

Πολύ δύσκολα. Παρόλα αυτά, αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε. Και μόνο που το είπαμε, ήταν αρκετό για να γυρίσουν αρκετά κεφάλια προς το μέρος μας. Αυτό μας έκανε να χαρούμε πολύ. Αλλά, είπαμε, ο βασικός εχθρός είναι οι εκλογές. Εκεί θα κριθεί σε πρώτο βαθμό το στοίχημα αυτό - όπως και τόσα άλλα. Όταν αρχίσουμε να κερδίζουμε αυτά, θα μπορούμε να βάλουμε και πολύ μεγαλύτερα, πέρα από εκλογές και κοινοβούλια.