Ελλάδα   »   Ν. Θεσσαλονίκης    »    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

H άγρια αστυνομική καταστολή επέστρεψε στους δρόμους του Παρισιού, στην επέτειο ενός χρόνου από τη γέννηση του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων» που έχουν προγραμματίσει πάνω από 270 συγκεντρώσεις σε όλη τη Γαλλία.

Το Reuters μεταδίδει ότι η αστυνομία έκανε χρήση κανονιού νερού, αλλά και δακρυγόνων, προκειμένου να απωθήσει τους διαδηλωτές, που έβαλαν φωτιά σε κάδους σκουπιδιών και πέταξαν πέτρες και μπουκάλια κατά των αστυνομικών, ενώ έστηναν οδοφράγματα.

Παράλληλα, αναποδογύρισαν δύο αυτοκίνητα, ενώ έβαλαν φωτιά σε μία μοτοσικλέτα και ένα άλλο αυτοκίνητο, προκαλώντας την χρήση δακρυγόνων από τις αστυνομικές δυνάμεις, αλλά και του κανονιού νερού.

Σύμφωνα με τοπικούς αξιωματούχους, έγιναν πάνω από 260 προσαγωγές, ενώ η αστυνομία ανακοίνωσε 33 συλλήψεις.

Τουλάχιστον 90 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 16 αστυνομικοί, τραυματίστηκαν. Ένα βίντεο δείχνει το πρόσωπο μιας γονατιστής γυναίκας στα αίματα.

Κουνώντας γαλλικές σημαίες πλήθος ανθρώπων έκανε πορεία στους βορειοδυτικούς δρόμους του Παρισιού. «Είμαστε εδώ, είμαστε εδώ. Ακόμη και αν ο Μακρόν δεν το θέλει, είμαστε εδώ» φώναξαν.

Μία 28χρονη δήλωσε ότι ταξίδεψε στο Παρίσι από το Μονπελιέ για να την επέτειο του κινήματος όπου εντάχθηκε δύο εβδομάδες μετά τη δημιουργία του, όταν ήταν φοιτήτρια. «Ένιωσα μια πραγματική αλληλεγγύη» είπε.

Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αναμένεται να διαμαρτυρηθούν κατά τη διάρκεια του διημέρου, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στα σώματα ασφαλείας. Γι’ αυτό η γαλλική αστυνομία ανέπτυξε χιλιάδες άνδρες με στόχο να περιορίσει τις συγκεντρώσεις. Στην πρωτεύουσα, οι αρχές επέκτειναν την περίμετρο των περιοχών όπου απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, κυρίως γύρω από τα Ηλύσια Πεδία.

Όμως, τα «κίτρινα γιλέκα» θέλουν να επιστρέψουν σε κάθε περίπτωση στην εμβληματική λεωφόρο. Μέσω Facebook, χιλιάδες πολίτες εξέφρασαν την πρόθεση να πάνε στη συγκέντρωση με σκοπό να τιμηθεί η «επέτειος στο Champs-Élysées».

Εκεί στις 17 Νοεμβρίου του 2018 είχαν αποκλείσει τμήμα της της λεωφόρου που έγινε έκτοτε σύμβολο των σαββατιάτικων κινητοποιήσεων, ωσότου οι αρχές απαγόρευσαν τις κινητοποιήσεις εκεί στα μέσα του Μαρτίου.

Την ίδια μέρα 282.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τις αρχές, με τα χαρακτηριστικά κίτρινα φωσφορίζοντα γιλέκα, είχαν ανταποκριθεί σε όλη τη Γαλλία στο κάλεσμα ενάντια στον φόρο καυσίμων, έξω από κάθε κομματικό ή συνδικαλιστικό πλαίσιο, και κατέλαβαν ισόπεδους κυκλικούς κόμβους.

Έναν χρόνο μετά έχουν προγραμματιστεί συγκεντρώσεις σε πολλές μεγάλες πόλεις, με τους ακτιβιστές να καλούν τους πολίτες σε ισόπεδους κυκλικούς κόμβους, χωρίς να αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα τους αποκλείσουν. Στο αποκορύφωμα της κρίσης το 2018, είχαν γίνει εκατοντάδες αποκλεισμοί τέτοιων σημείων στη Γαλλία.

Έχει επίσης ανακοινωθεί ο αποκλεισμός «ναών του καταναλωτισμού»: στο στόχαστρο αναμένεται να μπει ένα κατάστημα Carrefour ενώ σχεδιάζονται επίσης καταλήψεις στο Ikea, τη Nike, την H&M και σε κατάστημα Apple Store.

Η κυβέρνηση Μακρόν ανησυχεί πλέον για νέα κοινωνική ανάφλεξη μετά και τις κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών την εβδομάδα που πέρασε με αφορμή την απόπειρα αυτοκτονίας του Ανάς Κ. που έβαλε φωτιά στο κορμί του απεγνωσμένος από τη φτώχεια.

Πηγή: efsyn.gr

Ο Νίκος Σοφιανός, εκ των ιδιοκτητών του περιοδικού Antivirus, που είχε καταγγείλει επώνυμα την ομοφοβική επίθεση δύο ανδρών των ΜΑΤ σε αυτόν και τον σύντροφό του επισημαίνει ότι η αστυνομία δεν έχει κάνει τίποτα για την υπόθεση και συνεχίζει να ζητάει την τιμωρία των δύο αστυνομικών.

Στις 30 Αυγούστου, ο Νίκος Σοφιανός είχε καταγγείλει τη βίαιη ομοφοβική επίθεση που είχε δεχθεί από δύο άνδρες των ΜΑΤ. Ο εκ των ιδιοκτητών του περιοδικού Antivirus, σημείωνε μεταξύ άλλων, στην καταγγελία του:

«Ενώ προχωρούσαμε πιασμένοι χέρι-χέρι, ακούσαμε κάποια στιγμή έναν απ΄αυτούς να λέει: «Κοίτα, τώρα περνούν κάτι παλικάρια, άλλο πράγμα.» Προσπερνώντας τους, ακούσαμε πάλι τον ίδιο αστυνομικό να λέει ειρωνικά: «Άντρακλες σκέτοι» . Εκείνη τη στιγμή, γυρνάω και τον ρωτάω: «Συγγνώμη, σ΄εμάς αναφέρεστε»; Εκείνος με τσαμπουκά μου απαντά: «Ναι ρε, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» «Αν αναφέρεστε σ΄εμάς, μάλλον υπάρχει» , του απαντώ εγώ κι εκείνος, εντελώς, ξαφνικά μου ρίχνει μια κουτουλιά. Από το χτύπημα το κεφάλι μου έγειρε, χτυπώντας με δύναμη τη μύτη του συντρόφου μου, που καθόταν πίσω μου. Στη συνέχεια, αφού μας δήλωσε ότι δεν του αρέσουν οι φάτσες μας, μας είπε να τσακιστούμε να φύγουμε από εκεί. Το επανέλαβε κι ο 2ος αστυνομικός, ο οποίος άπλωσε το πόδι του μπροστά μου για να μου βάλει τρικλοποδιά. Ευτυχώς, με κράτησε ο συντροφός μου και δεν έπεσα.»

Σχεδόν τρεις μήνες το περιστατικό, το αρμόδιο υπουργείο, έχει χαρακτηρίσει το περιστατικό ως διαπληκτισμό με τον Νίκο Σοφιανό να καταγγέλλει σε νέο κείμενό του ότι η αστυνομία καλύπτει τους δύο αστυνομικούς:

«Η ελληνική αστυνομία καλύπτει τον δεύτερο αστυνομικό με την δικαιολογία ότι “δεν τον αναγνωρίσαμε”. Αλλά κι ο 26χρόνος αστυνομικός – που αναγνωρίσαμε – είναι εκεί έξω στο δρόμο παρέα με τον άλλον και πιθανότατα εξακολουθούν να προσβάλουν, να δέρνουν και να τρομοκρατούν ομοφυλόφιλους πολίτες, γυναίκες, προσφυγές, φοιτητές ή οτιδήποτε δεν αναγνωρίζεται ως κανονικότητα στα μάτια τους και στα μάτια της ελληνικής αστυνομίας.», επισημαίνει ο Νίκος Σοφιανός

Ολόκληρο το κείμενό του, από το περιοδικό Antivirus:

Σχεδόν τρεις μήνες έχουν περάσει και οι δυο αστυνομικοί από τα ΜΑΤ που μας επιτέθηκαν λεκτικά και σωματικά, επειδή ο σύντροφος μου και εγώ κρατιόμασταν από το χέρι, είναι εκεί έξω και κάνουν ακόμα τη δουλειά τους. Δεν τους ενοχλήσαμε, δεν τους προσβάλαμε, δεν τους αντισταθήκαμε, αντίθετα χωρίς κανέναν λόγο ενώ περπατούσαμε μας ενόχλησαν, μας προσέβαλαν, μας χτύπησαν και μας τρομοκράτησαν.

Παρόλ’ αυτά, εμείς σηκώσαμε κεφάλι και τους καταγγείλαμε το ίδιο βράδυ επώνυμα. Όμως ακόμα η ελληνική αστυνομία καλύπτει τον δεύτερο αστυνομικό με την δικαιολογία ότι “δεν τον αναγνωρίσαμε”. Αλλά κι ο 26χρόνος αστυνομικός – που αναγνωρίσαμε – είναι εκεί έξω στο δρόμο παρέα με τον άλλον και πιθανότατα εξακολουθούν να προσβάλουν, να δέρνουν και να τρομοκρατούν ομοφυλόφιλους πολίτες, γυναίκες, προσφυγές, φοιτητές ή οτιδήποτε δεν αναγνωρίζεται ως κανονικότητα στα μάτια τους και στα μάτια της ελληνικής αστυνομίας. Μην απορείτε για το πώς μας φέρθηκαν. Έτσι τους εκπαιδεύσατε εσείς οι ανώτεροι τους και τούς στείλατε στους δρόμους να μας “προστατεύουν” στολισμένους με τη χακί ή μπλε στολή τους και περίσσιο τσαμπουκά. Θα πρέπει να καταλάβετε ότι έχετε κάνει λάθος. Σε μία χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα δεν μπορείτε να επιτρέπετε να λειτουργούν με τον τρόπο που δρούσε η αστυνομία στην επταετία της χούντας.

Η κλούβα που είχε σταθμεύσει στην πλαϊνή είσοδο του Αρχαιολογικού μουσείου είχε στελεχωθεί από 12 αστυνομικούς των ΜΑΤ. Οι δέκα ήταν μέσα στη κλούβα και οι δύο ήταν έξω σκοποί. Αυτοί οι δύο μας επιτέθηκαν. Πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσετε ποιος είναι ο δεύτερος; Αλλά δεν θέλετε να τον “δώσετε”, όπως δεν ήθελαν και οι υπόλοιποι δέκα να μαρτυρήσουν ποιος ήταν. Κρύβεστε πίσω από το δάκτυλο σας με τη δικαιολογία της διαδικασίας και πετάτε το μπαλάκι σε εμάς του πολίτες να τους αναγνωρίσουμε. Δεν είναι δική μας δουλειά αυτή, δική σας είναι.

Δεν σας νοιάζει να διορθώσετε το πρόβλημα, αλλά επιδιώκετε να ξεχαστεί … να το ξεπετάξετε. Γι’ αυτό το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στην ανακοίνωση του το χαρακτήρισε διαπληκτισμό και όχι ομοφοβική επίθεση από αστυνομικούς απέναντι σε πολίτες. Η δημοσιότητα που πήρε το θέμα σας αναγκάζει να ασχοληθείτε. Αλλά σας το ξεκαθαρίζουμε: Με το να “τιμωρήσετε” τον έναν, που αναγνωρίσαμε δεν θα σας κάνει καλούς στη δουλειά σας, ούτε θα σας πούμε μπράβο. Αυτό είναι απλά η υποχρέωση σας, που την έχετε καθυστερήσει 79 μέρες τώρα.

Στα σώματα ασφαλείας οι εργαζόμενοι ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους και δεν παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες, αλλιώς παύουν των καθηκόντων τους. Κάποιοι στην ελληνική αστυνομία δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. 

Μεγαλώνει το κύμα συμπαράστασης στον περιφερειακό σύμβουλο Κ. Μακεδονίας Θανάση Αγαπητό και την «Ανταρσία στην Κεντρική Μακεδονία» απέναντι στο άδικο και εξοντωτικό πρόστιμο των 50.000 € που επέβαλε η Επιτροπή Ελέγχου Εκλογικών Παραβάσεων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας – Θράκης για 2 πανό και μία αφίσα στις Σέρρες. Πλήθος είναι τα ψηφίσματα καταδίκης του προστίμου και απαίτησης για κατάργηση των αντιδημοκρατικών διατάξεων.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση της η περιφερειακή παράταξη, Ανταρσία στην Κ. Μακεδονία-Αντικαπιταλιστική Αριστερά:

Το πρόστιμο θορύβησε ακόμα και τους περιφερειάρχες. Την Τετάρτη 13/11/2019 στο συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας (ΕΝ. ΠΕ.) ο επικεφαλής της Περιφερειακής Κίνησης  Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική – Ανταρσία σε κυβέρνηση – ΕΕ – κεφάλαιο, Τουλγαρίδης Κώστας, κατήγγειλε την πολιτική εξόντωσης σε βάρος των δυνάμεων του αριστερού αντικαπιταλιστικού ρεύματος και τη μεροληπτική απόφαση. Κατέθεσε σχετικό ψήφισμα το οποίο καταλήγει στην απαίτηση ακύρωσης του εξοντωτικού προστίμου και κατάργησης των διατάξεων που προβλέπουν την επιβολή προστίμων. Τελικά το ψήφισμα από το συνέδριο της ΕΝ.Π.Ε. πέρασε χωρίς καμιά αντίρρηση – ομόφωνα! Ένδειξη ότι η επιβολή του αποτελεί μια ακραία αντιδημοκρατική ενέργεια που γίνεται κατανοητό ότι αν σήμερα πλήττει τους εκπροσώπους της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αύριο μπορεί να στραφεί ενάντια σε οποιονδήποτε.

Αντίστοιχη θέση καταδίκης του προστίμου και κατάργησης των αντιδημοκρατικών διατάξεων υπάρχει και από όλες τις παρατάξεις της ίδιας της Περιφέρειας της Κεντρικής Μακεδονίας, καθώς, επίσης,  σχετικά ψηφίσματα έχουν εκδοθεί από την Περιφέρεια  Δ. Μακεδονίας και την Περιφέρεια Πελοποννήσου.  

Καταδίκη του προστίμου υπάρχει από τα δημοτικά συμβούλια Αγ. Παρασκευής, Βύρωνα, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Θέρμης, Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Περιστερίου.

Ταυτόχρονα μεγάλος είναι ο αριθμός των συνδικαλιστικών φορέων που καταδικάζουν την επιβολή προστίμου και δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στο Θ. Αγαπητό και την περιφερειακή κίνηση, ανάμεσά τους η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ από τη Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, η ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού  Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής). Καθώς και πλήθος πρωτοβάθμια σωματεία από το χώρο της εκπαίδευσης, από την υγεία, από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, από συνταξιούχους και άλλους φορείς.

Την ίδια ώρα το Υπουργείο Εσωτερικών της Ν.Δ. συνεχίζει να κωφεύει στο αίτημα 12 περιφερειακών και 31 δημοτικών κινήσεων που υποβλήθηκε από τις 4/11 για συνάντηση, ώστε να παραδοθεί υπόμνημα για ακύρωση του προστίμου και κατάργηση των αντιδημοκρατικών διατάξεων του ν. 3870/2010, που νομοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και διατήρησαν οι επόμενες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ. Οι αρμόδιοι κρύβονται και παραπέμπουν ο ένας στον άλλο. Ενώ, ο Υπουργός Θεοδωρικάκος δηλώνει σε δημοσιογράφους ότι θα το διευθετήσει και στον περιφερειακό σύμβουλο Κ. Τουλγαρίδη αορίστως ότι θα κάνει συνάντηση από την άλλη βδομάδα.

Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί και θα επιβάλει την ακύρωση του προστίμου και την κατάργηση των αντιδημοκρατικών διατάξεων υπονόμευσης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.   

Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μπορεί να ολοκληρώθηκε, τα όσα είδαμε ωστόσο μας συντροφεύουν μία εβδομάδα μετά και θα το κάνουν για πολύ καιρό ακόμα. Μία από τις τελευταίες ταινίες που παρακολουθήσαμε και συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό ήταν το "Beware of Children" του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ.

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Μια συμπαραγωγή Σουηδίας και Νορβηγίας διάρκειας 157', η οποία έφυγε με δύο Βραβεία από τη διοργάνωση. Ένα κατάμεστο Ολύμπιον χειροκρότησε ζεστά τον σκηνοθέτη που βρέθηκε στην αίθουσα και την πόλη μας.

Ένα ατύχημα στο προαύλιο ενός σχολείου εξελίσσεται σε δυστύχημα. Άπαντες θα τεθούν προ των ευθυνών τους. Μιλάμε για παιδιά, 13-14 ετών. Πόσο ένοχα ή αθώα μπορεί να είναι σε μία τέτοια συγκυρία; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που τελικά μένει αναπάντητο κι αφήνεται στην διακριτική ευχέρεια του θεατή να αποφασίσει προς τα που κλείνει. To όνομα "Lykke" σημαίνει ευτυχία. Ειρωνεία. Αμέλεια μίας στιγμής, τύψεις και συνέπειες μίας ζωής. Μία βαθιά εξομολόγηση, με παύσεις, δάκρυα, ξεσπάσματα, ακραίες αντιδράσεις.

Σύντομα θα γνωρίσουμε τον τρόπο ζωής στις σκανδιναβικές χώρες. Κρύες σχέσεις, στην πλειονότητά τους τυπικές, αλλά συγχρόνως μία ελευθερία έκφρασης κι αποφάσεων. Ο σεβασμός κι η αποδοχή εκεί δεν ισοδυναμεί με αδυναμία, αλλά με την κανονικότητα. Πολλές φορές οι αμαρτίες των γονέων παιδεύουν τα τέκνα. Έτσι ακριβώς δομείται το δράμα και στην επιφάνεια έρχονται οι νόσοι του σήμερα. Είναι σαφείς οι αιχμές για τον νεο-φασισμό, τον εθισμό των εφήβων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον μικροκομματισμό που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν το δίκιο τους.

Ο σκηνοθέτης δε διστάζει και θίγει όλα αυτά τα ευαίσθητα ζητήματα. "Είναι καλύτερο να είσαι ομοφυλόφιλος, παρά δεξιός", ακούγεται χαρακτηριστικά. Ο τραγικός πατέρας είναι συγχρόνως ένας άνθρωπος που εύκολα υποτιμάει, προσβάλλει, χωρίζει τους ανθρώπους σε Α και Β κατηγορίας. Κι είναι απόλυτος στις κρίσεις του. Για καλή του τύχη στη ζωή του θα βρεθεί μία γυναίκα προερχόμενη από ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. "Τα βιβλία είναι το μόνο που έχω". Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να μας αλλάξουν. Και φυσικά όλοι μας κάνουμε λάθη. Οι γονείς της Λίκε μέλη του Εργατικού, Σοσιαλιστικού κόμματος έπρεπε να βρουν τη ψυχραιμία να καλέσουν και συλλυπηθούν. Είναι πράξη αλληλεγγύης, τιμής, μεγαλείου ψυχής. Κι αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα.

Το πρόβλημα δομικά είναι πως σκιαγραφείται τόσο διεξοδικά η κοινωνία των μεγάλων, που για μεγάλο χρονικό διάστημα χάνονται τα παιδιά από το κυρίαρχο φόντο. Μένει το τέρμα, τρεις φορές να μας θυμίζει το μοιραίο συμβάν. Η υπόθεση ουσιαστικά δε θα διαλευκανθεί ποτέ. Το κοριτσάκι θα πληρώσει ακριβά μέσα της. Κάποιοι όμως θέλουν να τη βλέπουν να υποφέρει κι αυτό ξεπερνάει τα θεμιτά όρια. Η φύση του ανθρώπου δεν κρύβεται. "Δεν έχω χώρο για βιβλία". Η "αριστεία" από την μία και η ευθύνη που έχουμε προς όλα τα παιδιά του κόσμου από την άλλη.

Το μήνυμα είναι καθολικό. Ακόμα και σε μία κοινωνία που φαντάζει να μην έχει προβλήματα, να μην μαστίζεται από οικονομική κρίση, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται εξωτερικά. Το θέμα είναι πως όλο αυτό δίνεται χωρίς την απαιτούμενη κορύφωση. Αν συνέβαινε πιθανότατα θα μιλούσαμε για τον Χρυσό Αλέξανδρο. Ο τίτλος γίνεται η αφορμή και αναλύονται τα κακώς κείμενα της σκανδιναβικής πραγματικότητας. Η κάμερα επιστρέφει στο φινάλε και πάλι στο γήπεδο του προαυλίου να δώσει το μήνυμα της ελπίδας. Τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο και να αμβλύνουν το χάσμα. Είναι κοινότυπο, αλλά είναι ρεαλιστικό. Κάθε ημέρα που χάνεται πολύτιμη ...

Ηχηρό μήνυμα ενάντια στην αστυνομική βία και την καταστολή που δέχονται οι διαδηλωτές στη Χιλή έστειλε η Χιλιανή τραγουδίστρια Mon Laferte κατά την παρουσία της στα 20ά Latin Grammy Awards την Πέμπτη στο Λας Βέγκς.

Η 36χρονη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός με μια κίνηση στο κόκκινο χαλί της τελετής απονομής σταμάτησε και άνοιξε το μαύρο σακάκι της για να αποκαλύψει τη φράση "En Chile torturan violan y matan" (Στη Χιλή βασανίζουν, βιάζουν και σκοτώνουν).

Η Laferte κέρδισε το βραβείο για το καλύτερο εναλλακτικό άλμπουμ, το οποίο αργότερα αφιέρωσε στον λαό της Χιλής. Παραλαμβάνοντας το βραβείο της διάβασε ένα ποίημα από έναν ανώνυμο φίλο που είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που αντιστέκονται στη Χιλή. « Η Χιλή με πληγώνει». Μετά τα βραβεία, δημοσίευσε μια εικόνα της διαμαρτυρίας της στο Instagram, με τη λεζάντα «το σώμα μου ελεύθερο για μια ελεύθερη πατρίδα».

Η διαφθορά της εξουσίας, οι κοινωνικές ανισότητες και η οικονομική ανέχεια είναι έχουν κάνει τον λαό της Χιλής να βρίσκεται στους δρόμους από τις 19 Οκτωβρίου, μετρώντας ήδη τουλάχιστον 20 νεκρούς και 1.000 τραυματίες.

this is a mon laferte stan accountpic.twitter.com/nw3NdnRjdj

— mons (@molehyuck) 15 Νοεμβρίου 2019

Το 1943 οι Γερμανοί κάψανε το χωριό μας, το Λιβάδι Ολύμπου. Κάηκαν τότε και το σπίτι και το μαγαζί του μπαμπά μου. Είχε τσαγκαράδικο. Μείναμε κυριολεκτικά στους δρόμους, όπως και το μισό χωριό σχεδόν, οι δύο γονείς μας και τα επτά παιδιά. Το μικρότερό μας, η Λίτσα, ήταν μόλις δυόμισι μηνών και παραλίγο να καεί στην κούνια μέσα στο σπίτι.

Χάρη στη συμπαράσταση των συγγενών, των φίλων και των συγχωριανών, γιατί τότε μετρούσε πολύ η φιλία και η συγγένεια, χάρη στην Αλληλεγγύη, επιβιώσαμε και διασώσαμε και την αξιοπρέπειά μας.

Τα σχολεία στο χωριό σχεδόν δεν λειτουργούσαν, έτσι το 1945 με φιλοξένησε, στην Κοζάνη, η θεία μου η Ελένη, αδελφή της μαμάς μου. Ο μπαμπάς της ήταν δάσκαλος , όπως και ο μεγάλος γιος της. Έπρεπε να πάω στο Γυμνάσιο. Πραγματικά πήγα στο Γυμνάσιο Θηλέων Κοζάνης και η πρώτη τάξη κύλησε ομαλά.

Στη δευτέρα τάξη, κάποια μέρα, ενώ κάναμε το μάθημά μας, ακούσαμε κραυγές, κλάματα και πυροβολισμούς από τις φυλακές, που ήταν πολύ κοντά στο Γυμνάσιο . Την επόμενη μέρα, πληροφορηθήκαμε ότι, χωρίς κανένα λόγο, πυροβόλησαν στο ψαχνό και μέσα στο θύματα ήταν και ο πατέρας μιας συμμαθήτριάς μας. Τότε το Γυμνάσιο Αρρένων και το Γυμνάσιο Θηλέων αποφασίσαμε να μην μπούμε στις τάξεις μας για μάθημα. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρουμε είκοσι μέρες Αποβολή, εγώ και τα δυο μου ξαδέλφια, ο Βασίλης και ο Γιώργος Μάστορας. Ο Βασίλης τελείωνε τότε το Γυμνάσιο ο Γιώργος ήταν στην τετάρτη κι εγώ στη δευτέρα. Όσο για τη Διαγωγή μας: Χειρίστη!

Το 1947 φυλακίζεται ο πατέρας μας ως τροφοδότης των ανταρτών, γιατί τους προμήθευε ως τσαγκάρης αρβύλες. Και πάλι επιβιώσαμε. Το 1949 μετακομίσαμε στην Θεσσαλονίκη. Και εδώ ο μπαμπάς μας με τα δύο αδέλφια του ανοίγουν τσαγκαράδικο. Το 1951 αποφοίτησα από το 2ο Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης, πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης απ’ όπου πήρα το πτυχίο μου. Δε διορίστηκα όμως, γιατί δεν υπέγραψα την επαίσχυντη εκείνη Δήλωση Νομιμοφροσύνης, στην οποία αναφέρθηκε προηγουμένως ο κ. Βόγλης.

Άρχισα τα «ιδιαίτερα», αλλά σε λίγο φραγμός και σ’ αυτά. Ένας χαφιές μονίμως έξω από το σπίτι, ένας άλλος έξω από το μαγαζί. Και τότε στραφήκαμε προς άλλα επαγγέλματα: ράψιμο, κέντημα, πλεκτήριο. Το 1967, συλλαμβάνουν το αδελφό μου, τον Κίμωνα, το γαμπρό μου, το Θεόφιλο, και ταυτόχρονα παίρνουν και τον αδελφό μου τον Κώστα. Ο Κώστας προσφέρθηκε να δικαστεί αντί του πατέρα μου, ο οποίος ήταν υπερήλικας, επειδή δεν είχε δηλώσει τον γαμπρό του που έμενε σπίτι μας, δηλαδή τον άνδρα της αδελφής μας. Έπρεπε τότε καθέναν που φιλοξενούσαμε να τον δηλώνουμε στην ασφάλεια.

Την ίδια μέρα λοιπόν έφυγαν τρία άτομα από το σπίτι μας. Ο Κίμων και ο Θεόφιλος πήραν το δρόμο για την εξορία, ο Κώστας, έκτακτο στρατοδικείο, καταδίκη και εγκλεισμός στις φυλακές Κρήτης. Πάλι επιβιώσαμε, δεν τους δώσαμε τη χαρά και τότε να συρθούμε στα πόδια τους, διαφυλάξαμε την αξιοπρέπειά μας. Η αδελφή μας η Ελένη και τα δύο κοριτσάκια, τριών και έξι χρονών, πήγαν στο χωριό και δούλεψαν το μύλο που είχε ο γαμπρός μου. Το μαγαζί στη Θεσσαλονίκη το κρατήσανε, αφού τα αδέλφια φύγανε, η γυναίκα του Κίμωνα τους αδελφού μου, η Νίκη, και η αδελφή μου, η Λίτσα. Η μία λογίστρια και η άλλη φοιτήτρια, η μία 23 χρόνων και η άλλη 24.

Το 1968, μετά την κηδεία του Πασαλίδη, του προέδρου της ΕΔΑ, συλληφθήκαμε η Λίτσα, η αδελφή μου κι εγώ. Είχαν πέσει τότε πολλές προκηρύξεις και πολλά πανό είχαν σηκωθεί. Κρατηθήκαμε συνολικά 37 ημέρες στο υπόγειο του αστυνομικού τμήματος Καλαμαριάς. Ύστερα μας άφησαν. Το Αύγουστο όμως του 1968 ξανασυλλαμβάνομαι ως μέλος του ΠΑΜ και οδηγούμαι στο Γ΄ Σώμα Στρατού.

Τις πρώτες μέρες κρατήθηκα στην πτέρυγα Λοκατζήδων. Το «μενού» περιλάμβανε κτυπήματα, μπουνιές στο πρόσωπο, κλωτσιές, τράβηγμα μαλλιών, βρισιές, απειλές, αϋπνία και ασιτία. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Τι ζητούσαν από μένα; Να πω ότι ενημέρωνα τους σταθμούς του εξωτερικού: BBC, Deutsche Welle, Παρίσι… Δεν τους απαντούσα. Και αυτοί έχασαν την υπομονή τους, με πήραν μια μέρα και με κατέβασαν στο «μπαρ» ( έτσι έμοιαζε).

Εκεί με περικύκλωσαν διάφορες φάτσες απαίσιες και άρχισαν τις απειλές που μου έκαναν μέχρι τότε σχεδόν κάθε βράδυ μπαίνοντας στο δωμάτιο όπου με κρατούσαν: «Τι ωραία μάγουλα που έχεις! Θα σου τα κάνω εγώ με το ξυράφι…», «Τι ωραία τα στήθια σου! Θα τα κάνω εγώ με το ξυράφι...».

Ξαφνικά, κάποιος με κουκούλωσε. Με σήκωσαν και με σύρανε με την κουβέρτα στο κεφάλι, καθώς έχω και το πρόβλημα , και βρέθηκα μέσα, κοντά στην πόρτα ενός γραφείου, μπροστά σε μια φάτσα που ήταν ίδιος ο Άιχμαν. Ένα πρόσωπο σκληρό και μάτια γυάλινα. Μου λέει, «Κάτσε είμαι γιατρός.». Κάθομαι. Εξετάζει την καρδιά μου, εξετάζει και τα μέλη, το σώμα μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Σημαδεύει τα γερά μέρη του σώματός μου, γιατί δεν είναι όλα γερά, λόγω της πολιομυελίτιδας. Και ξαφνικά πάλι, εκεί που καθόμουνα, η κουβέρτα στο κεφάλι.

Κάπου με πήγαν. Με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι, όχι σε στρώμα, αλλά πάνω σε σούστα, ένα σομιέ (έτσι νόμιζα), και η κουβέρτα πάνω στο κεφάλι. Δέσανε τα δυο μου πόδια μαζί από τη μια πλευρά, όπως του Εσταυρωμένου. Μου ζήτησαν πάλι να τους αποκαλύψω πώς έστελνα στο εξωτερικό τα σημειώματα και πώς ενημέρωνα. Δεν απάντησα. Τότε, τραβήξανε και το φόρεμά μου ψηλά και κάποιος έδωσε εντολή να λειτουργήσουν τα μοτέρ.

Αρχίσανε να ακουμπάνε ηλεκτροφόρα σύρματα στο δεξί μου χέρι που ήταν γερό, στο αριστερό μου χέρι και στον αφαλό. Τα μοτέρ δούλευαν και μια φωνή έλεγε: «Δεξί χέρι, αριστερό πόδι, αφαλός! Δεξί χέρι, αριστερό πόδι, για να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι. Στον αφαλό, για να μη κάνεις παιδιά κομμουνιστάκια!». Ένα χέρι μπήχτηκε στα μαλλιά μου και κρατούσε γερά το κεφάλι μου κάτω, διότι το σώμα πάλλονταν, τινάζονταν, εγώ ούρλιαζα, ο πόνος μεγάλος, μα εκείνοι συνέχιζαν και απαιτούσαν να τους πω αυτό που ήθελαν.

Κάποτε κουράστηκαν και σταμάτησαν. Ζητούσαν πάλι να τους απαντήσω, γιατί, απειλούσαν , υπήρχαν και χειρότερα. Και επειδή πάλι δεν τους απάντησα, η φωνή έδωσε εντολή: «Τα μοτέρ να λειτουργήσουν δυνατότερα!» Και τότε άρχισαν πάλι τα ίδια, να ακουμπούν δηλαδή τα σύρματα στα μέλη του σώματός μου. Και όταν πάλι δεν τους έδωσα τις απαντήσεις που ήθελαν, με ξεδέσανε, με την κουβέρτα μονίμως ριγμένη στο κεφάλι, με σπρώξανε κάτω από το κρεβάτι και αρχίσανε, έτσι όπως ήταν και το φόρεμά μου ψηλά, να με μαστιγώνουν. Και όταν και πάλι κουράστηκαν, τράβηξαν το φουστάνι χαμηλά και άρχισαν τις κλωτσιές. Αυτό το φουστάνι, επειδή ήταν το έδαφος βρόμικο, είχε τα αποτυπώματα από τις σόλες των παπουτσιών τους. Όταν αργότερα το έστειλα στο σπίτι , είχα σφουγγαρίσει το πάτωμα μ’ αυτό , για να μη φαίνονται. Όταν τέλειωσε και αυτό με πήγαν στο δωμάτιο, όπου με κρατούσαν.

Την επόμενη μέρα αιμορραγούσα. Ζητούσα κάτι να μου φέρουν, κάτι να βοηθήσουν. Ο φρουρός που ήταν από έξω απαντούσε: «Εγώ δεν έχω κλειδί». Στεκόμουν όρθια, γιατί δεν μπορούσα να καθίσω, επειδή θα λέρωνα το φόρεμά μου, άσπρο φόρεμα, καλοκαίρι Αύγουστος ήταν. Κάποια στιγμή το αίμα πήγε κάτω από την πόρτα, βγήκε στο διάδρομο, το είδε ο φρουρός και φώναξε κάποιον. Αμέσως κάποιος ήρθε, άνοιξε την πόρτα και μου πέταξε δύο πακέτα χαρτοβάμβακα. Τι να κάνω όμως με αυτά τα χαρτοβάμβακα χωρίς μία σταγόνα νερού;

Δύο μέρες μετά το περιστατικό αυτό, φυσούσε δυνατά. Μπήκαμε στο Σεπτέμβρη υπολόγιζα , γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Νόμισα πως θα έμπαιναν πάλι οι Εσατζήδες, συνοδευόμενοι από άλλα υποκείμενα, για να αρχίσουν τις απειλές και να με τρομοκρατήσουν. Περίμενα πολλή ώρα αλλά κανείς δε φαινότανε. Ησυχία απόλυτη. Σιγά-σιγά πήγα μέχρι την πόρτα και έσκυψα να δω τι γίνεται.

Ήταν ένας απέραντος διάδρομος. Βλέπω απέναντι το φρουρό να κοιμάται, να έχει το όπλο του έτσι, το κεφάλι του γερμένο, η λόγχη να εξέχει και εκείνος να κοιμάται. Σκέφτηκα πως αν έρθει κανείς τώρα, γιατί πάντα ερχότανε τη νύχτα, κυρίως Εσατζήδες, αυτό το παιδί θα τιμωρηθεί. Αφουγκράστηκα πάλι και είπα : «Άκρα του τάφου σιωπή!». Τίποτε δεν ακουγότανε. Και τόλμησα! Πέρασα απέναντι, χτύπησα το παιδί στον ώμο και του είπα: «Έλα κλείσε την πόρτα, θα ‘ρθούνε και θα σε τιμωρήσουνε…».

Φοβήθηκα, βέβαια, πριν ξεκινήσω γιατί σκέφθηκα: «τρελή είναι η Χούντα, μπορεί μια σφαίρα να μου ρίξουν από πίσω και να πούνε ότι τάχα πήγα να δραπετεύσω.». Το παιδί έκλεισε την πόρτα. Από κει και ύστερα οι φαντάροι, γιατί δίπλα στο θάλαμο, δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν, μένανε φανταράκια, τα άκουγα, μου δώσανε αλοιφή, άλειψα τις πληγές, λέγανε να τις δέσω, αλλά τους έλεγα: «Όχι!, γιατί αν με ξαναπάρουν για ανάκριση θα πουν: “Πού τα βρήκες αυτά;”.Θα βρείτε λοιπόν τον μπελά σας.». Μου φέρανε και γαλατάκι ζαχαρούχο, γιατί έβλεπαν ότι δεν είχα τροφή, δε μου δίνανε τροφή. Με αφήσανε έτσι με τα ίδια εσώρουχα, χωρίς λίγο νερό, να έχω βρομίσει σε τέτοιο βαθμό, καθώς ήταν και το αίμα, και υπέθεσα για μια στιγμή πως το έκαναν για να μισήσω το σώμα μου και να τους δώσω την ψυχή μου.Ίσως… Μα εγώ το αγάπησα πιο πολύ, γιατί άντεξε.

Κρατήθηκα στο Γ΄ Σώμα 17 μέρες. Μετά μεταφέρθηκα σε ένα κελί στην Ασφάλεια, στην ταράτσα, πάντα με την αγωνία μήπως ξαναέρθει η ανάκριση. Σκεφτόμουν : «Θα αντέξω πάλι;». Τη ίδια μέρα που με πήγαν στην Ασφάλεια, νύχτα υποθέτω , γιατί δεν ξέραμε αν ήταν νύχτα ή μέρα (εκεί δεν είχε φως, ένα λαμπάκι μόνο άναβε ψηλά στο ταβάνι), ήρθε ένας φρουρός, ένας χωροφύλακας και μου λέει: «Εσύ δεν είσαι του γέρου, εκεί στην Ανάληψη, η καθηγήτρια, η δημοτική σύμβουλος;» Του λέω: «Ναι!». «Σε βασανίσανε;». Του λέω: «Ναι!». «Αν μου δείξεις σημάδια, θα σε βοηθήσω.». Κι εγώ σήκωσα το φουστάνι μου, του έδειξα κάποια που ήταν από το μαστίγωμα και είχαν αρχίσει να πρασινίζουν, του έδειξα το χέρι μου, που είχε ακόμη το έγκαυμα. Μου λέει: « Τι θέλεις;». Του είπα.

Κράτησε το λόγο του και βοήθησε πάρα πολύ. Στην Ασφάλεια και άλλοι φρουροί με βοήθησαν πάρα πολύ. Βέβαια, είχανε τις αμφιβολίες τους γιατί ήμασταν οι «κομμουνιστές». Ένας έλεγε πως του σκοτώσαμε τον πατέρα. Του είπα: «Τι να κάνουμε, τότε έγιναν πολλά και από τις δύο πλευρές, ήταν η εποχή. Παραδέχομαι ότι και από την δικιά μας την πλευρά γίνανε.». Μετά μου λέει: «Εσείς θα μας χαλάσετε τη θρησκεία, εσύ πιστεύεις στο θεό;». Του λέω: «Συγγνώμη, στο θεό που ευλογεί το ηλεκτροσόκ και το μαστίγιο δεν πιστεύω.». « Εσύ τι πιστεύεις;» Του απαντώ: « Σε έναν άλλο θεό, του καλού, στη συνείδησή μου.». «Εγώ ακόμη κουβαλάω το μίσος.» .»Όποιος κουβαλάει το μίσος μέσα του είναι δυστυχισμένος, γιατί δεν σκέφτεται ποτέ τον εαυτό του, σκέφτεται τον άλλον, πώς θα του κάνει κακό. Εσύ είσαι νέος άνθρωπος και δε θα πρέπει να κρατάς ακόμη το μίσος εξαιτίας του πατέρα σου. Ως πότε θα γίνεται αυτό;». Όμως, μια μέρα που με πήγε σε ένα κουζινάκι, όπου μας έφερναν για φαγητό, μου λέει: «Ψέματα σας είπα, ο πατέρας μου ζει, αλλά έτσι μας λένε για να δικαιολογούμε το μίσος απέναντί σας.

Ένας άλλος, πάλι, γύρισε κάποτε και μου είπε: «Μας χαλάτε τη γλώσσα, κρίμα που είσαι και καθηγήτρια!». Του λέω: «Ποια γλώσσα θα σας χαλάσουμε, θέλεις το παιδί σου να σε φωνάζει πάτερ και τη γυναίκα σου να τη φωνάζει μήτερ και συ να το χαϊδεύεις, να το χοροπηδάς και να του λες τέκνον μου, τέκνον μου!;». «Αυτά είναι η γλώσσα μου;». «Και βέβαια, του λέω, αυτή είναι η γλώσσα.». «Εσείς τι θέλετε;». «Θέλω να σε φωνάζει μπαμπά μου, μπαμπάκα μου, πατέρα μου, πατερούλη μου, όπως λέει και η γιαγιά σου, λέει και η μαμά σου. Και τη μάνα τη λέει μάνα, μανούλα, μαμά.». Αυτός μαζί με έναν άλλον με βοήθησαν πραγματικά πάρα πολύ. Ο ένας κατέβαινε κάτω, το μεσημέρι που φεύγαν τα αφεντικά, ενώ εμείς ήμασταν ψηλά στη Ασφάλεια. Κοίταγε αν κάποιος θα μπει. Ο άλλος με έβγαζε στην ταράτσα για να με δει ο ήλιος. Και το μεσημέρι που μας κλειδώνανε, μου είχαν δείξει μία τρυπούλα που είχε η πόρτα του κρατητηρίου και αυτοί στέκονταν απέναντι, άνοιγαν την εφημερίδα για να τη διαβάσω εγώ ή άνοιγαν το ραδιόφωνο για να ακούσω ή τάχα τσακωνόντουσαν και έλεγαν ο ένας στον άλλον: «Πόσοι είναι, βρε, αυτοί; Πάλι προκηρύξεις πετάξανε, πάλι πανό κρεμάσανε!». Τα λέγανε για να ακούω και να παίρνω θάρρος.

Τη μέρα του «δημοψηφίσματος» ο βασανιστής μου με έβγαλε στην ταράτσα και αυτός για να με δει ο ήλιος, γιατί είχα μήνες εκεί. Μου λέει: «Κοίταξε, Ασπασία, αν ψηφίσεις φανερά «ναι», εγώ θα σε πάω στο σπίτι σου, εγώ θα σε απολύσω.». «Αυτό δε γίνεται!». «Μα γιατί; Εμείς έχουμε δύναμη, έχουμε το στρατό μας, έχουμε τα τανκς.». Τον κοίταξα κατάματα. «Έχετε το στρατό, έχετε τα τανκς και φοβάστε εμένα, μια ανάπηρη γυναίκα, μια κουτσάβλα, όπως λέτε;». Με αρπάζει από τα μαλλιά, με πηγαίνει στα κάγκελα της ταράτσας, μου λέει: «Θα σε πετάξω από δω και θα πω ότι αυτοκτόνησες.». Του λέω: «Να με πετάξεις! Έτσι κι αλλιώς τη ζωή μου την έχω χαλαλίσει. Εσύ όμως με τη συνείδησή σου τι θα κάνεις;». Με αρπάζει πάλι από τα μαλλιά, με χτυπάει μια στον τοίχο και μου λέει: «Εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτε!».

Είναι και ένας άλλος που βοήθησε και αυτός πάρα πολύ. Του δώσανε μια μέρα ένα χαρτί και ένα μολύβι και μου λέει στο κελί:»Γράψε τι θέλεις, ρούχα (γιατί ήμουνα όπως με είχαν πιάσει), περιοδικό… ότι θέλεις!». Γράφω κι εγώ ό,τι ήθελα, ένα περιοδικό, τη Γυναίκα, απολίτικο ουδέτερο περιοδικό. Αυτός είδε πως περιοδικό δε μου φέρανε, ανεβαίνει την άλλη μέρα το βράδυ και μου λέει: «Να σου φέρω περιοδικά εγώ, να διαβάζεις, να περνάς την ώρα σου;». «Όχι, γιατί αν τα βρουν, εσύ θα βρεις τον μπελά σου.». Έκανε το σταυρό του: «Καλά, εσείς οι κομμουνιστές και για μας του χωροφύλακες σκέφτεστε;». «Βέβαια, γιατί έχεις παιδιά.». Από τότε , όταν ήταν η βάρδιά του, μόλις ανέβαινε τις σκάλες και έφθανε στο πλατύσκαλο, απέναντι από το δικό μου το κελί φώναζε: «Καρρά, γαμώ τη φάρα σου!». Φώναζε δυνατά για να ‘ρθει κοντά και να μου πει: «Η μάνα σου είναι καλά. Είναι κάτω. Τι θέλεις να της πω;». Μια μέρα, επειδή ξέραμε πως θα με πιάσουν και είχαμε μια γλώσσα συνθηματική με την αδελφή μου και τη νύφη μου, του λέω: «Να πεις στη μητέρα μου λιθρίνι!». (Λιθρίνι σήμαινε στη γλώσσα μας ότι είμαι καλά.) «Τι! Τι είναι αυτό;». «Τι είναι; Λιθρίνι, το ψάρι.». Έφυγε μονολογώντας σαστισμένος: λιθρίνι, λιθρίνι!.

Τέλη Οκτωβρίου με πήγαν στις Νέες Φυλακές, όπου βρήκα τη Δώρα, την Έλλη και την Ισμήνη. Εκεί για πρώτη φορά πλύθηκα μετά από δύο μήνες. Λίγο πριν τη δίκη μεταφερθήκαμε, όπως προανέφερε και η Δώρα, στο Μεταγωγών και κει βρήκαμε τη Γεωργία και δε θα ξεχάσω το ξέσπασμά της, όταν αγκαλιαστήκαμε οι τρεις μας και νιώσαμε δυνατές. Η Γεωργία ήταν δέκα μήνες μόνη της. Όταν άρχισε η δίκη μας, την πρώτη μέρα φέρανε για να μας μεταφέρουν ένα μεγάλο τζέιμς. Τα κορίτσια, νεαρά όπως ήταν, σκαρφαλώσανε με ευκολία , εγώ όμως η ανάπηρη πώς να ανεβώ; Με βοήθησαν από κάτω. Πήγαμε τέλος πάντων στο στρατοδικείο, για την πρώτη μέρα, την η έναρξη. Στο γυρισμό δύσκολο πάλι να κατεβώ. Τη δεύτερη μέρα φέρανε ένα τζιπ. Ήμασταν συγκατηγορούμενοι με τον κουμπάρο μας. Ανεβαίνει ο Μιχάλης, μου δίνει το χέρι να ανεβώ κι εγώ. Φθάσαμε στην Έκθεση. Εκεί ένας εκθεσιακός χώρος είχε διαμορφωθεί σε αίθουσα του Στρατοδικείου. Ο Μιχάλης μαζί με τα’ άλλα παιδιά με βοήθησαν ε να κατεβώ.

Στο Μεταγωγών υπήρχε ένας Μοίραρχος. Κάποια μέρα που με κάλεσαν επάνω στα γραφεία για πληροφορίες, ήρθε ένας χωροφύλακας για να με πάρει , αλλά ο Μοίραρχος δεν τον άφησε: «Πήγαινε εσύ! Θα την πάω εγώ την Καρρά πάνω.» Καθώς πηγαίναμε μου λέει: «Τι σόι οικογένεια είσαστε εσείς; Είδα το φάκελό σας. Ο ένας αδελφός σου φυλακή στην Κρήτη, ο άλλος αδελφός σου εξορία στη Λέρο, η αδελφή σου η Ελένη έχει καταδικαστεί τρεις μήνες με αναστολή, η άλλη αδελφή σου, η Λίτσα, τρεις μήνες με αναστολή για τα αγροτικά. Εσυ τώρα εδώ. Γιατί;». Του λέω: «Αυτές ήταν οι επιλογές μας! Σε άλλες οικογένειες πήγαν δύο αριστερά, δύο δεξιά, δύο κεντρώα, εμείς έτσι πήγαμε όλοι μαζί, μονοκούκι!». Μου λέει: «Έχω διαβάσει μαρξισμό, δεν σας φαίνεται ότι αυτή η θεωρία είναι ουτοπία;». «Κοιτάξτε, όλες οι θεωρίες και μάλιστα οι ριζοσπαστικές έτσι κι’ αλλιώς είναι ουτοπίες. Δε θυμάστε τον Μακρυγιάννη που έλεγε μας λέγανε τρελούς γιατί τα βάζαμε μια χούφτα Έλληνες με μιν αυτοκρατορία;».

Τη μέρα που πήγαμε στο Στρατοδικείο, όπως σας είπα, με το τζιπ βοηθός μου ήταν ο κουμπάρος μου ο Μιχάλης. Από τη δεύτερη μέρα και μετά ο Μοίραρχος ανέλαβε να με βοηθάει. Του είπε: «Κύριε Γλερίδη, αφήστε την Καρρά σε μένα!». Με βοηθούσε λοιπόν και ανέβαινα, με βοηθούσε και κατέβαινα. Μετά με έπιανε αγκαζέ και περνούσαμε οι δυο μας ανάμεσα από χαφιέδες, ήταν , βλέπετε, μεγάλος ο διάδρομος, με πήγαινε εν στολή στη θέση μου. Κάποια στιγμή του λέω: «Κύριε Μοίραρχε, γιατί το κάνετε αυτό; Εμείς έτσι αποφασίσαμε, εσείς όμως είστε σε διατεταγμένη υπηρεσία, θα τιμωρηθείτε.». «Το κάνω για να σώσω την αξιοπρέπειά μου.». Η δίκη διήρκεσε δύο βδομάδες κι αυτό γινόταν κάθε μέρα. Τελείωσε η δίκη, δικαστήκαμε, καταδικαστήκαμε, μεταφερθήκαμε στην Αθήνα στου Αβέρωφ και μετά από δύο τρεις μήνες μάθαμε ότι βρήκανε το Μοίραρχο με μια σφαίρα στο κεφάλι. Είπανε ότι αυτοκτόνησε...

Μεμονωμένες όμως περιπτώσεις καλής συμπεριφοράς δεν ξεπλένουν τους άλλους, τους αδιάφορους, κακούς, απάνθρωπους ένστολους πολίτες. Στην προκειμένη περίπτωση όμως εμένα μου έδωσαν μιαν ανάσα όλοι αυτοί. Όχι τόσο επειδή με βγάζανε στην ταράτσα ή μάθαινα τα νέα ή μάθαιναν οι δικοί μου τα νέα μου , αλλά γιατί γέννησαν μέσα μου μιαν ελπίδα. Ξέραμε ότι γινόταν μια φοβερή προσπάθεια τα Σώματα Ασφαλείας και ο στρατός να υποστούν τέτοια πλύση εγκεφάλου, που, αν ήταν δυνατό, να μη τους μείνει ούτε ίχνος ανθρωπιάς ούτε ίχνος αξιοπρέπειας.

Όλοι αυτοί που βοήθησαν εμένα , έσωσαν χωρίς να το ξέρουν και άλλους συντρόφους, αφού κανείς δεν πιάστηκε από την οργάνωσή μας. Έτσι δεν εξαρθρώθηκε ο μηχανισμός και κρατήθηκε έξω ο Γάκης Παπαδόπουλος, που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει ανάμεσά μας. Αυτός ανέλαβε να ενημερώνει τους έξω σταθμούς και το ‘κανε τόσο καλά , που τις μέρες που γινόταν η δίκη μας μεταδίδαν πληροφορίες σε καθημερινή βάση. Ο Καραπάνος, ο πρόεδρος του Στρατοδικείου, είχε πραγματικά αφηνιάσει. Δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς γινόταν αυτό. Είπε τότε ένας από τους δικηγόρους μας: «Βλέπετε, κύριοι, όλοι οι σταθμοί στο εξωτερικό αναφέρουν ότι έχετε την Καρρά εδώ!» Στο δικαστήριο ένας από τους δικηγόρους ήταν και ο Θανάσης Διαλυνάς. Με το Διαλυνά ήμασταν μαζί δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά ήτανε αντίθετες οι ιδεολογίες μας. Τις πρώτες μέρες της δίκης έρχεται και μου λέει: « Ασπασία, θέλω να σε υποστηρίξω, να σε υπερασπιστώ, να μιλήσω για το ήθος σου.». Του λέω: «Ευχαριστώ αλλά έχω δικηγόρο.». «Θα πάω μέσα να τους πω να σου βάλουν μια ποινή, αλλά με αναστολή!». Πήγε πραγματικά μέσα, μίλησε στους δικαστές, και όταν βγήκε μου είπε: «Ασπασία, είναι εξαγριωμένοι! Θα φας πολλά χρόνια!

Ήταν πολύ σημαντική λοιπόν η επίδραση που άσκησαν αυτοί οι ένστολοι πολίτες στο χαρακτήρα μου με τη συμπεριφορά τους. Και τη θεωρώ πραγματικά πάρα πολύ σημαντική, γιατί από εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι που προηγουμένως το ψιλοπίστευα. Κατάλαβα ότι κι εμείς, που περάσαμε μέσα από οργανώσεις και οργανώσεις κουβαλώντας τους δογματισμούς μας, δεν ήμασταν αλάθητοι, ότι δεν είναι από δω όλοι οι «καλοί» και από κει όλοι οι «κακοί». Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που είναι καιρός να το δούμε όλοι.

Θέλω να τελειώσω με το τελευταίο μέρος της επιστολής του Χάρολντ Πίντερ, της μαγνητοσκοπημένης ομιλίας του για το περσινό Νόμπελ Λογοτεχνίας:

Και η σιωπή είναι συνενοχή. Πιστεύω ότι, παρά τις αντιξοότητες που υπάρχουν, η άφοβη, ακλόνητη, ασυγκράτητη πνευματική απόφαση, ως πολίτες, να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και των κοινωνιών μας, είναι ένα κρίσιμο καθήκον που μας βαρύνει όλους. Είναι πραγματικά επιτακτικό. Αν μια τέτοια απόφαση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε ελπίδες να αποκαταστήσουμε αυτό που σχεδόν έχουμε χάσει. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια...

* ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΡΡΑ-ΜΑΡΑΒΕΑ: Γεννήθηκε στο Λιβάδι Ολύμπου το 1933. Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολή του Α.Π.Θ. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Δραστηριοποιήθηκε από τα νεανικά της χρόνια στην Αριστερά, στην Πανελλήνια Ένωση Γυναικών και το Σύνδεσμο Επιστημόνων Γυναικών. Διετέλεσε δημοτική σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης για δύο τετραετίες. Δεν διορίστηκε στη δημόσια εκπαίδευση λόγω της αριστερής της δράσης.

Πηγή: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ (Ε.Δ.Ι.Α.) 1940-1974 Κ.- Δ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Ιστορική θεώρηση:

ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ ΒΟΓΛΗΣ

ΕΛΠΙΔΑ ΒΟΓΛΗ

ΤΑΣΟΥΛΑ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΗ

Επιμέλεια έκδοσης:

Τριαντάφυλλος Μηταφίδης

Χρήστος Μουχάγιερ

Φωτογραφία από το thessmemory.wordpress.com : Η δίκη των «17» του ΠΑΜ  στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης -Μία από τις τρεις γυναίκες της δίκης αυτής είναι η Ασπασία Καρρά.

Η μαρτυρία πρωτοδημοσιεύθηκε στο alterthess στις 17 Φεβρουαρίου του 2013

Σε αναβρασμό και κινητοποιήσεις βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη Wind ύστερα από την αναίτια και «προς παραδειγματισμό», όπως τη χαρακτηρίζουν, απόλυση συναδέλφου τους στις 31 Οκτωβρίου.

Ο 35χρονος, πατέρας δύο παιδιών, ο οποίος βρισκόταν σε θέση ευθύνης, απολύθηκε στα τέλη του περασμένου μήνα με την ανεπίσημη αιτιολογία ότι είναι υπεράριθμος σύμφωνα με το οργανόγραμμα για το τμήμα του, αλλά το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Wind χαρακτηρίζει την απόλυση εκδικητική για τη συμμετοχή του στην πανελλαδική απεργία της 24ης Οκτωβρίου όπως και άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις το διάστημα των έξι μηνών που βρισκόταν στην εταιρεία. Από την πλευρά της η Wind υποστηρίζει ότι η συνεργασία λύθηκε στο πλαίσιο της αξιολόγησης από τους προϊσταμένους του, καθαρά με βάση την απόδοσή του και σε καμία περίπτωση λόγω συνδικαλιστικής δράσης.

Από τις αρχές Νοεμβρίου έχουν πραγματοποιηθεί δύο 24ωρες απεργίες και στα τρία κτίρια της Wind (στη λ. Αθηνών και στο Μαρούσι) και οι εργαζόμενοι έχουν προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας όπου έχει οριστεί τριμερής για τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία θα προχωρήσουν σε νέα απεργιακή κινητοποίηση. Την περασμένη Τρίτη το ΠΑΣΕWind μαζί με το κλαδικό σωματείο των τηλεπικοινωνιών (ΣΕΤΗΠ), επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου και το ΠΑΜΕ πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία στη λ. Αθηνών όπου επιδόθηκε ψήφισμα στη διοίκηση.

Η Wind απάντησε με εξώδικο προς το σωματείο, επικαλούμενη τον πρόσφατο συνδικαλιστικό νόμο (τροποποίηση Ιανουαρίου 2018) σχετικά με τη λήψη απόφασης για απεργία. Σύμφωνα με πηγές της Wind, η επίμαχη απόλυση έγινε μόνο στο πλαίσιο της αξιολόγησης του εργαζομένου για την απόδοσή του, όπως έχει γίνει και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν. Επίσης, διαψεύδεται κατηγορηματικά η ύπαρξη σχεδίου μαζικών απολύσεων καθώς οι μόνες μαζικές αποχωρήσεις έγιναν στο παρελθόν βάσει σχεδίου εθελουσίας εξόδου, ενώ το ισοζύγιο προσλήψεων-αποχωρήσεων χαρακτηρίζεται θετικό, σύμφωνα πάντα με την εταιρεία.

«Η διοίκηση με την απόλυση προσπαθεί να μας τρομοκρατήσει, να δείξει πως όποιος σηκώνει κεφάλι φεύγει, ανεξάρτητα αν είναι παλιός, νέος, καλός και αγαπητός. Κανείς δεν είναι ασφαλής, ο καθένας μπορεί να είναι ο επόμενος αν δεν τραβήξουμε τώρα μια κόκκινη γραμμή, δεν πούμε ένα στοπ», επισημαίνεται σε ανακοίνωση του ΠΑΣΕwind. Το σωματείο αναφέρεται σε ένα καθεστώς συνεχών απολύσεων και εντατικοποίησης της εργασίας με επίκληση όλου του μνημονιακού νομοθετικού «οπλοστασίου», παρότι η μεγάλη εταιρεία τηλεπικοινωνιών εμφανίζει αυξημένα κέρδη και βελτιωμένες επιδόσεις σε αρκετούς δείκτες. «Αυτό που απαιτούμε είναι η επαναπρόσληψη του συναδέλφου. Δεν πρόκειται να σταματήσουμε τον αγώνα μας μέχρι να γυρίσει στη θέση του», δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ο πρόεδρος του ΠΑΣΕWind, Δημήτρης Ράδος.

Πηγή: efsyn.gr

*Φωτογραφία αρχείου

Για κάθε άλλο παρά θετικά δείγματα γραφής κάνει λόγο ο σύλλογος εργαζομένων του δήμου Θεσσαλονίκης, αναφορικά με "ανακοίνωση της διοίκησης περί ανακατανομής προσωπικού". Σε ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι αναφέρονται σε "παθογένειες του παρελθόντος που αυξάνονται όλο και περισσότερο" καθώς "αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται, είναι η αντικατάσταση εκείνων που τακτοποιούνται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις προσωπικές προσβάσεις".

Επιπλέον, καταλογίζουν στον δήμαρχο Κωνσταντίνο Ζέρβα ότι "ξεχρεώνει γραμμάτια σε εκείνους που τον βοήθησαν προεκλογικά".

Η ανακοίνωση των εργαζομένων:

"Διαβάζοντας τη χθεσινή ανακοίνωση της Διοίκησης περί ανακατανομής προσωπικού, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση πολιτών, το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε είναι ότι σίγουρα αυτή η δήλωση δεν αφορά το Δήμο Θεσσαλονίκης.

Δεν είναι δυνατόν, τη δεδομένη στιγμή που ζούμε έναν ορυμαγδό μετακινήσεων και στις Υπηρεσίες επικρατεί η απογοήτευση, η ταραχή και η δυσπιστία για τις προθέσεις της Διοίκησης, ο Δήμαρχος να θριαμβολογεί μιλώντας για υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων, με στόχο την ενίσχυση των Υπηρεσιών και των τμημάτων που έρχονται σε επαφή με τον πολίτη!!! Αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται, είναι η αντικατάσταση εκείνων που τακτοποιούνται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις προσωπικές προσβάσεις.

Έχουν περάσει 2,5 μήνες από την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων της νέας Διοίκησης και τα δείγματα γραφής σε σχέση με τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού μόνο θετικά δεν είναι. Ωστόσο, περιμέναμε μία Διοίκηση που θα αποκαθιστούσε το αίσθημα δικαίου και θα δημιουργούσε ένα περιβάλλον ασφάλειας, αξιοκρατίας και ηρεμίας, έτσι ώστε να κινηθεί η διοικητική μηχανή με σεβασμό στην ιεραρχία και στα προσόντα των υπαλλήλων. Το μόνο που βλέπουμε είναι να καλλιεργούνται οι παθογένειες του παρελθόντος και μάλιστα να αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Το Σωματείο από την πρώτη στιγμή, κύριε Δήμαρχε, σας ανέφερε ότι η αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου στις τάξεις των εργαζομένων είναι μεγάλο στοίχημα για εσάς. Συμφωνήσατε, αλλά τα έργα και οι πράξεις έχουν αρνητικό πρόσημο. Υπάρχουν κάποια εύλογα ερωτήματα: Ποιός κάνει τις μετακινήσεις; Οι γενικοί Διευθυντές και οι Διευθυντές συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία; Χωρίς τη συνδρομή αυτών, πως είναι δυνατόν να γίνει σωστή κατανομή του προσωπικού;

Επίσης, σας θέσαμε το φλέγον και κατεπείγον ζήτημα ότι πρέπει να προχωρήσετε άμεσα σε “κρίσεις Διευθυντών και Προϊσταμένων πριν τον καινούριο Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας.

Πάραυτα, στο θέμα των προαγωγών με νόμιμες διαδικασίες ήσασταν αντίθετος, λέγοντας ότι θα γίνουν μετά τον νέο OEY. Και αυτό βέβαια εξηγείται, από το γεγονός ότι στη συνέχεια τοποθετήσατε με απόφασή σας, δικούς σας σε θέσεις Προϊσταμένων.

Η τελευταία μάλιστα τοποθέτηση υπαλλήλου σε πόστο Προϊσταμένου, που έγινε πριν από λίγες μέρες σας εκθέτει πολύ. Όλα δείχνουν ότι ξεχρεώνετε γραμμάτια σε εκείνους που σας βοήθησαν προεκλογικά και όχι ότι υπηρετείτε το δημόσιο συμφέρον, όπως ανενδοίαστα ανακοινώνεται.

Η στάση σας ότι οι “κρίσεις” συνδέονται με την τροποποίηση του Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας δεν ευσταθεί σε καμία περίπτωση για πολλούς λόγους:

(α) τον Μάρτιο περιμένουμε τον Νόμο για το Επιτελικό κράτος2, με τον οποίο μεταφέρονται στους Δήμους αρμοδιότητες από την κεντρική Διοίκηση.

(β) Πριν από την κατάρτιση του ΟΕΥ ,προηγείται η αξιολόγηση των Δομών, αν υπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον και το έργο παράγουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό δεν γίνεται μέσα σε έξι μήνες, ούτε καν σε ένα χρόνο. Επιπρόσθετα, μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει ούτε το στρατηγικό σας, ούτε το επιχειρησιακό σας σχεδιασμό.

Γενικά, δε βλέπουμε να έχετε μεθοδολογία για την τροποποίηση του Οργανισμού. Αντίθετα, διαπιστώνουμε την ίδια προχειρότητα την οποία χρησιμοποίησε και η προηγούμενη Διοίκηση και βρήκε μπροστά της σύσσωμους τους εργαζόμενους. Να σας υπενθυμίσουμε ότι τότε αγωνιστήκατε μαζί μας. Επομένως, δεν είναι του παρόντος η τροποποίηση του Οργανισμού, όπως είναι οι “κρίσεις”.

Ο Σ.Ε.Δ.Θ. είναι ο μεγαλύτερος Σύλλογος, ο πιο αντιπροσωπευτικός, με μεγάλη εμπειρία και σε καμιά περίπτωση δε θα αφήσουμε απροστάτευτα τα μέλη μας στις διαθέσεις κανενός. Η κατάσταση στις τάξεις των εργαζομένων, μετά και τις τελευταίες μετακινήσεις και τα αναπάντητα ερωτηματικά που πηγάζουν, είναι ένα καζάνι που βράζει. Το καμπανάκι χτύπησε πολύ νωρίς.

Σας καλούμε κ. Δήμαρχε,

- Οι μετακινήσεις στο εξής να γίνονται μετά από συνεννόηση με Γενικούς Δ/ντες, Δ/ντες και σε κάποιες περιπτώσεις και του ιατρού εργασίας.

- Να αποκαταστήσετε το αίσθημα δικαίου για να ηρεμήσουν οι υπηρεσίες.

- Να αποκαταστήσετε την επικοινωνία με τις Υπηρεσίες, η οποία από την ανάληψη των καθηκόντων σας είναι ανύπαρκτη.

- Να προβείτε άμεσα σε “κρίσεις και να σταματήσετε τις προσωπικές σας τοποθετήσεις σε θέσεις ευθύνης.

Το Δ.Σ. του Σ.Ε.Δ.Θ".

Με τις ταινίες «Γέτι: Ο χιονάνθρωπος των Ιμαλαḯων», «Καρό Νίντζα», «Οικογένεια Άνταμς», «Οικογενειακή ευτυχία Α.Ε.», «Joker» και «Δόκτωρ Ύπνος από τον Στίβεν Κινγκ» συνεχίζει τις προβολές του το σινέ Φαργκάνη (Αγ. Παντελεήμονος 10 , Αρχή Ιασωνίδου- Καμάρα, τηλ. 2310-208-007) από την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου.

Γέτι: Ο χιονάνθρωπος των Ιμαλαḯων (μεταγλωττισμένη)

2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 97'

Κατάλληλη για όλες τις ηλικίεςAμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζιλ Κάλτον, Τοντ Γουάιλντερμαν

Ένας Γέτι με μαγικές ιδιότητες δραπετεύει από ένα εργαστήριο πειραμάτων, όπου ήταν φυλακισμένος, και καταφεύγει στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Η νεαρή Γι, η οποία τον ανακαλύπτει, αποφασίζει να τον βοηθήσει να επιστρέψει στα Ιμαλάια.

Καρό Νίντζα (μεταγλωττισμένη)

2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 82'

Κατάλληλη για όλες τις ηλικίεςΔανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Θόρμπγιερν Κριστόφερσεν, Άντερς Μάθεσεν

Ένα κουκλάκι νίντζα, κατασκευασμένο στην Ταϊλάνδη, αποκτά ζωή και φτάνει στη Δανία και στον μικρό Άσκε. Ο τελευταίος όμως δεν ξέρει πως εκείνο έχει ορκιστεί εκδίκηση για τον βίαιο θάνατο ενός Ταϊλανδού εργάτη εξαιτίας της συμπεριφοράς του αφεντικού του, ενός Σκανδιναβού εργοστασιάρχη.

Οικογένεια Άνταμς (μεταγλωττισμένη) 

2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 86'

Κατάλληλη για όλες τις ηλικίεςΑμερικανοκαναδική ταινία, σκηνοθεσία Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον

Μετακομίζοντας σε έναν απομονωμένο πύργο για να ξεφύγουν από τους ανθρώπους που τους θεωρούν απειλητικά τέρατα, τα μέλη της εκκεντρικής οικογένειας Άνταμς δεν έχουν υπολογίσει την επιθυμία της μικρής Γουένσντεϊ για συντροφιά και τις ύπουλες διαθέσεις μιας διάσημης τηλεπερσόνας.

Οικογενειακή ευτυχία Α.Ε.

2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 89'

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Βέρνερ Χέρτζογκ με τους: Γιούιτσι Ισίι, Μαχίρο Τανιμότο

Η μητέρα μιας 12χρονης κοπέλας «νοικιάζει» έναν άντρα για να υποδυθεί τον χαμένο πατέρα της τελευταίας.

Joker

2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 122'

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τοντ Φίλιπς με τους: Γιόακιν Φίνιξ, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Ζάζι Μπιτς

Σε μια ταραγμένη Γκόθαμ Σίτι ο Άρθουρ Φλεκ είναι ένας κοινωνικά απροσάρμοστος, μοναχικός άντρας που ζει με τη μητέρα του και δουλεύει ως κλόουν. Ονειρεύεται καριέρα κωμικού, αλλά όταν η ασφυκτική πίεση του περιβάλλοντός του κορυφωθεί, η έκρηξή του θα λάβει απρόβλεπτες διαστάσεις.

Δόκτωρ Ύπνος από τον Στίβεν Κινγκ

2019 | Έγχρ. | Διάρκεια: 151'

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μάικ Φλάναγκαν με τους: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Κάιλι Κάραν, Ζαν ΜακΚλάρνον

Ο ενήλικος Ντάν Τόρανς βασανίζεται από τον αλκοολισμό και τις τραυματικές εμπειρίες στο ξενοδοχείο Όβερλουκ, όταν συναντά ένα κορίτσι με ίδιες τηλεπαθητικές ικανότητες με εκείνον, το οποίο χρειάζεται τη βοήθειά του για να σωθεί από μια αλλόκοσμη συμμορία.

Το πρόγραμμα των προβολών:

Γέτι: Ο χιονάνθρωπος των Ιμαλαḯων (μεταγλωττισμένη) (Προβολές: Σάββατο 11.30,  Κυριακή 13.45)

Καρό Νίντζα (μεταγλωττισμένη) (Προβολές: Σάββατο 13.00, Κυριακή 15.15)

Οικογένεια Άνταμς (μεταγλωττισμένη)  (Προβολές: 16:50, Σάββατο 14.30)

Οικογενειακή ευτυχία Α.Ε. (Προβολές: 18.35)

Joker (Προβολές: 20.10)

Δόκτωρ Ύπνος από τον Στίβεν Κινγκ (Προβολές: 22.15)

Με κοινή τους ανακοίνωση επτά οργανώσεις της αριστεράς καλούν σε μαζική συμμετοχή στο τριήμερο του Πολυτεχνείου καθώς και στην κινητοποίηση της 17ης Νοεμβρίου με  συγκέντρωση στις 17:00 στο πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η ανακοίνωση:

Κάθε χρόνο ο Νοέμβρης είναι ο μήνας που αναδεικνύει την ιστορική μνήμη της εξέγερσης του ’73, και ακόμη περισσότερο ο μήνας που έρχεται να μας θυμίσει την τεράστια αναγκαιότητα στο σήμερα, για δυναμικούς και πλουραλιστικούς αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας. Παράλληλα, μας θυμίζει ότι οι αγώνες μας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία παραμένουν επίκαιροι όσο δεν ανατρέπεται ριζικά το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Σήμερα, σε μια περίοδο που επιχειρείται μεθοδευμένα από την κυβέρνηση της ΝΔ και το αστικό σύστημα η παραχάραξη της ιστορίας, το Πολυτεχνείο επιμένει. Γιατί πολύ απλά δείχνει ότι όταν οι εργαζόμενοι-ες, η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα βγαίνουν στo δρόμο μαζικά, ενωτικά και αποφασιστικά μπορούν να ανατρέψουν και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Έχουμε χρέος να διατηρούμε ζωντανή την ιστορική μνήμη γιατί μας αφορά, μας εμπνέει και μας βοηθά στις μάχες του για να προφτάσουμε το μέλλον.

Ο πλανήτης θυμίζει ένα καζάνι που βράζει. Από την μία ο ιμπεριαλισμός δείχνει ξανά και ξανά το δολοφονικό του πρόσωπο στηρίζοντας κυβερνήσεις που εφαρμόζουν βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χρησιμοποιώντας σκληρή καταστολή (Βραζιλία, Χιλή και αλλού), αλλά και απόπειρες πραξικοπημάτων εναντίον φιλολαϊκών κυβερνήσεων (Βολιβία, Βενεζουέλα). Παράλληλα εύφορο έδαφος βρίσκουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά, όμως, μεγάλα κινήματα και εξεγέρσεις ξεσπάνε σε όλο τον κόσμο. Την περίοδο αυτή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο μαζικό κύμα εξεγέρσεων που αγκαλιάζει την μια χώρα μετά την άλλη:  Χιλή, Λίβανος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ, Καταλονία, Εκουαδόρ, Αϊτή και Ινδονησία και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η άρχουσα τάξη, μετά την ανάδειξη της ΝΔ ως κυβερνών κόμμα και εκμεταλλευόμενο την υποχώρηση του κινήματος και της Αριστεράς, εξαπολύει επιθέσεις σε πολλές κατευθύνσεις με τους εργαζόμενους/ες και τη νεολαία να βρίσκονται στο στόχαστρο. Η ιδιαίτερα επιθετική νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη πλήττει πλατιά κοινωνικά στρώματα εργαζομένων από την πρώτη στιγμή με μία σειρά νομοσχεδίων (μεταξύ αυτών και το αναπτυξιακό), που αφορούν τα εργασιακά, το περιβάλλον, τους ελεύθερους χώρους. Στο απυρόβλητο δεν μπορούσε να μείνει ούτε και η εκπαίδευση με τα απανωτά νομοσχέδια και τις εξαγγελίες για την Δευτεροβάθμια (θέσπισης της βάσης του 10) και την τριτοβάθμια (διαγραφές φοιτητών, διάλυση πτυχίων, κατάργηση Ασύλου). Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση παίζει το χαρτί του “νόμου και της τάξης”, εντείνοντας την αυταρχικοποίηση και οξύνοντας την καταστολή. Τις τελευταίες μέρες μεγάλο κύμα οργής έχει προκαλέσει το κρεσέντο καταστολής στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση εν όψει της 17 Νοέμβρη (ΑΣΟΕΕ, Εξάρχεια, κά). Η επιχείρηση επιβολής του δόγματος «μηδενικής ανοχής» αποσκοπεί στη κάμψη των αντιστάσεων που ήδη αναπτύσσονται στα εργασιακά, στο περιβάλλον και ιδιαίτερα απέναντι στο νόμο που απαξιώνει τη δημόσια εκπαίδευση, εντατικοποιώντας τις σπουδές και καταργώντας το άσυλο.

Ακόμα, εξαιρετικά επικίνδυνη είναι η ακροδεξιά ρητορική και πρακτική που έχει υιοθετήσει η ΝΔ σχετικά με το προσφυγικό, ρίχνοντας νερό στο μύλο της αντίδρασης. Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει οι επιθέσεις απέναντι σε πρόσφυγες με πιο πρόσφατο κρούσμα την επίθεση με μαχαίρι σε 12χρονο Ιρανό μαθητή στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Βλέπουμε, ότι παρά το πολύ θετικό γεγονός της υποχώρησης και του ξεμπροστιάσματος της Χρυσής αυγής, που οφείλονται στην πολύ συστηματική δράση του αντιφασιστικού κινήματος, η ακροδεξιά επιχειρεί να εμφανιστεί ξανά στους δρόμους και να κερδίσει ακροατήρια. 

Η επόμενη μέρα μέσα από τους ενωτικούς αγώνες!

Η ανάγκη οργανωμένης απάντησης σε όλο αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται, είναι επιτακτική. Πρώτος στόχος πρέπει να είναι ο συντονισμός των κομματιών της κοινωνίας που αγωνίζονται. Εργατικοί αγώνες, φοιτητικές κινητοποιήσεις, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, περιβαλλοντικά και γυναικεία κινήματα, δομές αλληλεγγύης, κτλ πρέπει να αποκτήσουν κοινό βηματισμό και κοινό σχέδιο.

Ταυτόχρονα, οφείλει να βαθύνει και η συνεργασία των οργανώσεων / συλλογικοτήτων της Αριστεράς που αντιλαμβάνονται από τη μια την ανάγκη ενωτικής δράσης και από την άλλη την ανάγκη υιοθέτησης ενός ριζοσπαστικού πλαισίου θέσεων και διεκδικήσεων που θα συνδέει τις καθημερινές μάχες με τον αγώνα για ανατροπή του συστήματος.

Το Πολυτεχνείο αποτελεί διαρκές ορόσημο για το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα. Σήμερα, με δεδομένο και τις πρόσφατες ανακοινώσεις της Πρυτανείας του ΑΠΘ για κλειστά πανεπιστήμια στις 15,16 και 17 Νοέμβρη, είναι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη διοργάνωσης ενός μαζικού, ζωντανού και αγωνιστικού τριημέρου, το οποίο θα δώσει αποφασιστική απάντηση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι οργανώσεις που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, καλούμε σε μαζική συμμετοχή στο τριήμερο του Πολυτεχνείου.

Συμμετέχουμε και καλούμε στην κινητοποίηση της 17ης Νοεμβρίου με  συγκέντρωση στις 17:00 στο πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ενωτικοί αγώνες ενάντια στη φτώχεια, την λιτότητα, τον αυταρχισμό, την καταστολή, τον φασισμό, τον ρατσισμό, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και των ζωών μας!

Αναμέτρηση- Ομάδα Κομμουνιστών/ριών, ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση, ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Κόκκινο Νήμα, Ξεκίνημα- Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά