Ελλάδα   >   Ν. Θεσσαλονίκης    >    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

Η ρύπανση που προκαλεί ο χώρος απόθεσης επικίνδυνων αποβλήτων στον Κοκκινόλακα της ΒΑ Χαλκιδικής δεν είναι ένα καινούργιο ζήτημα. Χρόνια τώρα οι κάτοικοι και το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις έχουν εντοπίσει πλήθος παραβιάσεων της περιβαλλοντικής νομοθεσίας από την «Ελληνικός Χρυσός» για τον ΧΥΤΕΑ ο οποίος, αν και χωρίς άδεια λειτουργίας, δέχεται επικίνδυνα εξορυκτικά απόβλητα.

Έτσι, 54 κάτοικοι του Δήμου Αριστοτέλη Χαλκιδικής θέτουν προ των ευθυνών του τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστα και τον καλούν με μια αναλυτική έκθεση να προχωρήσει σε διακοπή της λειτουργίας του ΧΥΤΕΑ έως ότου η εταιρεία συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των αρμόδιων αρχών, σταματήσει να ρυπαίνει και λάβει την απαραίτητη άδεια λειτουργίας.

Δεν είναι όμως μόνο οι κάτοικοι, είναι και η ίδια η Διοίκηση που με την επιβολή προστίμων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ έχει καλέσει επανειλημμένα την εταιρεία να συμμορφωθεί με τους περιβαλλοντικούς νόμους, έτσι ώστε να μην θέτει σε κίνδυνο το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία και τη ζωή των κατοίκων.

Η Ελληνικός Χρυσός όχι μόνο δεν συμμορφώνεται, αλλά συνεχίζει να διακινεί εξορυκτικά απόβλητα από την Ολυμπιάδα προς τον Μαντέμ Λάκκο, με τελικό χώρο απόθεσης των επικίνδυνων αποβλήτων τον ΧΥΤΕΑ Κοκινόλακκα. Εξακολουθεί ακόμη να ρυπαίνει αρνούμενη να συμμορφωθεί στις υποδείξεις των αρχών.

«Σε άμεσο κίνδυνο η υγεία μας»

Στην αίτηση που κατατέθηκε τη Δευτέρα στην Διεύθυνση Περιβάλλοντος της ΠΚΜ, οι κάτοικοι επισημαίνουν ότι από τις πράξεις και τις παραλείψεις της εταιρείες «επιδεινώνονται οι περιβαλλοντικές συνθήκες της περιοχής που διαβιούμε εμείς και οι οικογένειές μας, αφετέρου τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η υγεία ημών, των οικείων μας και των (εν γένει) διαμενόντων σε αυτή. Τούτων δοθέντων, είναι προφανές το έννομο συμφέρον μας για την κατάθεση της παρούσας αίτησης». Επικαλούνται ακόμη την υποχρέωση της Πολιτείας να διασφαλίσει τη δημόσια υγεία αλλά και τη θεμελιώδη αρχή της πρόληψης που διέπει το περιβαλλοντικό δίκαιο και η οποία προβλέπει ότι η Διοίκηση, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, οφείλει να λαμβάνει κάθε απαιτούμενο μέτρο για την αποτροπή πιθανών κινδύνων για τη ζωή, την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών και για το φυσικό περιβάλλον, αξιολογώντας κάθε στοιχείο που τίθεται υπόψη της με επιστημονικά δόκιμο και τεκμηριωμένο τρόπο.

Στην αναλυτική έκθεση της αίτησης παρουσιάζονται οι παραβιάσεις που σχετίζονται με τη λειτουργία του ΧΥΤΕΑ στον Κοκκινόλακα, οι κατ`επανάληψη παραβιάσεις εκ μέρους της εταιρείας που σχετίζονται με το σύνολο της εξορυκτικής διαδικασίας όσο και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τις ευθύνες του Περιφερειάρχη να προχωρήσει σε διακοπή της λειτουργίας.

Πρόστιμα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ

Συγκεκριμένα, οι κάτοικοι υπενθυμίζουν τις αυτοψίες που διενήργησε στον ΧΥΤΕΑ η Επιθεώρηση Περιβάλλοντος από τον Οκτώβριο του 2012 μέχρι και τον Αύγουστο 2014 και στις οποίες διαπιστώθηκε πλήθος παραβιάσεων. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται παραλείψεις στην κατασκευή του ΧΥΤΕΑ (όπως π.χ. προβλήματα στον γεωλογικό φραγμό του χώρου απόθεσης ο οποίος δεν περιλαμβάνει αργιλικό φραγμό), γεγονός που δημιουργεί κίνδυνο ρύπανσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Και στις επόμενες αυτοψίες στις 2 Οκτωβρίου και 19 Δεκεμβρίου του 2017, το Τμήμα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος Βορείου Ελλάδος διαπιστώνει παραβιάσεις στην κατασκευή του ΧΥΤΕΑ και, συγκεκριμένα, ότι η εταιρεία τροποποίησε μόνη της τους όρους κατασκευής και διακίνησης των αποβλήτων στο χώρο, χωρίς να καταθέσει προς έγκριση τις σχετικές αλλαγές. Η Επιθεώρηση είχε διαπιστώσει για ακόμη μία φορά παραλείψεις στην κατασκευή του και ότι λειτουργεί χωρίς άδεια. Επιπλέον, η εταιρεία, σύμφωνα με την Επιθεώρηση Περιβάλλοντος, αν και υποχρεωμένη δεν κοινοποίησε στην αρμόδια υπηρεσία την μελέτη ασφαλείας που αφορά τα εκρηκτικά, ούτε υπέβαλλε κατάλληλη τεκμηρίωση προκειμένου να λάβει άδεια λετουργίας.

Οι παραβιάσεις όμως εκ μέρους της εταιρείας δεν αφορούν μόνο το σκέλος του ΧΥΤΕΑ, η λειτουργία του οποίου ζητούν οι κάτοικοι να διακοπεί, αλλά και μια σωρεία άλλων ζητημάτων για τα οποία η εταιρεία είναι υπόλογη και της έχουν επιβληθεί κυρώσεις με αποφάσεις των αρμόδιων υπουργών.

Στις 8 Ιανουαρίου του 2016 με σχετική ΚΥΑ του Υπουργού και του αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, επιβλήθηκε εις βάρος της εταιρείας συνολικό πρόστιμο ύψους 739.000 ευρώ για εννέα παραβιάσεις, μεταξύ των οποίων ελλιπής υποβολή στοιχείων σχετικά με την επικινδυνότητα του παραγόμενου προϊόντος, μη τήρηση των διατάξεων για την ασφαλή θαλάσσια μεταφορά του προϊόντος της Ολυμπιάδας, για έργα αποκατάστασης που δεν έγιναν αλλά και για διάθεση υγρών αποβλήτων που δεν είχαν επαρκώς επεξεργαστεί σύμφωνα με το νόμο. Η εταιρεία επιπλέον δεν προσδιόριζε επαρκώς την επικινδυνότητα των αποβλήτων, αποθήκευε απόβλητα σε μη προβλεπόμενους χώρους και δεν παρακολουθούσε τις ποιοτικές παραμέτρους τους.

Ακόμη ένα πρόστιμο ύψους 994.500 ευρώ τής επιβλήθηκε για παραβιάσεις που σχετίζονται με το υποέργο στις Μαύρες Πέτρες και στον Μαντέμ Λάκκο και πάλι για ζητήματα που είχαν να κάνουν με τον επικίνδυνο και ανεπαρκή χειρισμό των αποβλήτων και για παραλείψεις στην κατασκευή του ΧΥΤΕΑ. Πρόστιμα για τους ίδιους λόγους επιβλήθηκαν και στις 7 Μαρτίου του 2019 συνολικού ύψους 102.450 ευρώ για το υποέργο της Ολυμπιάδας, όπου η εταιρεία και πάλι αρνούνταν να συμμορφωθεί με τις διατάξεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και συνέχιζε να διαθέτει στο περιβάλλον απόβλητα χωρίς να τα χαρακτηρίζει ως προς την επικινδυνότητά τους και χωρίς να παρακολουθεί τις υπερβάσεις ως προς τα επιτρεπόμενα όρια διάθεσής τους.

Πρόστιμο όμως επιβλήθηκε και στην εργολαβική εταιρεία «Μαγουνάκης» που συνεργαζόταν με την «Ελληνικός Χρυσός» και η οποία μετέφερε τοξικά απόβλητα της εταιρείας ως μη επικίνδυνα χωρίς να υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία χαρακτηρισμού τους. Το τελευταίο πρόστιμο (335.950 ευρώ) επιβάλλεται από την Διοίκηση στην εταιρεία στις 22 Απριλίου του 2018 για τη λειτουργία του Κοκκινόλακα και σχετίζεται και πάλι με παραλείψεις στους όρους κατασκευής του. Η εταιρεία είναι υπόλογη ακόμη για ελλιπή παρακολούθηση των υγρών αποβλήτων που διαθέτει στο περιβάλλον, των οποίων οι συγκεντρώσεις ψευδαργύρου, καδμίου, μολύβδου και αρσενικού υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της νομοθεσίας.

«Αν μια επιχείρηση ή δραστηριότητα προκαλεί ρύπανση ή άλλη υποβάθμιση του περιβάλλοντος, επιβάλλεται προσωρινή απαγόρευση της λειτουργίας της μέχρις ότου ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να αποτρέπεται η ρύπανση ή η υποβάθμιση. Μπορεί επίσης να επιβληθεί η οριστική διακοπή της λειτουργίας της, αν η επιχείρηση ή η δραστηριότητα παραλείπει να συμμορφωθεί προς τα υποδεικνυόμενα μέτρα ή αν η λήψη αποτελεσματικών μέτρων είναι ανέφικτη. Η διακοπή επιβάλλεται με απόφαση του οικείου νομάρχη» σημειώνουν οι κάτοικοι στην αίτησή τους υπενθυμίζοντας ότι, σύμφωνα με τον συντακτικό νομοθέτη όσο και τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε περίπτωση που θίγεται το αγαθό της ανθρώπινης υγείας από την ρύπανση του περιβάλλοντος, ευθύνη εκτός από την Κεντρική Διοίκηση έχει και η Περιφέρεια η οποία υποχρεούται να προβεί σε κυρώσεις και σε περίπτωση μη συμμόρφωσης να επιβάλλει την προσωρινή απαγόρευση ή οριστική διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης που προκαλεί τη ρύπανση.

Σε κάθε περίπτωση το αρμόδιο Υπουργείο αλλά και η Περιφέρεια, μετά από τόσες διαπιστωμένες παραβιάσεις, θα έπρεπε να νοιαστούν για την ρύπανση που προκαλεί η εταιρεία στην περιοχή και να λάβουν μέτρα, πέρα από την επιβολή προστίμων. Οι κάτοικοι της περιοχής που έχουν τραβήξει τα πάνδεινα από την εταιρεία, κινδυνεύουν καθημερινά από μία συνεχιζόμενη ρύπανση, από πιθανές αστοχίες του φράγματος (να θυμίσουμε ότι ο ΧΥΤΕΑ κατασκευάζεται πάνω σε ενεργό σεισμικό ρήγμα!) υπενθυμίζουν για ακόμη μια φορά τις υποχρεώσεις της Πολιτείας απέναντί τους με την ελπίδα να εισακουστούν. Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να γίνει.

Σταυρούλα Πουλημένη

Τι το πραγματικά διαφορετικό φέρνει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις που κατέθεσε η κυβέρνηση και σχεδιάζεται να ψηφιστεί από τη Βουλή αυτή την εβδομάδα; Οχι πάντως τη δυνατότητα του κράτους να παρενοχλεί, να απαγορεύει και να διαλύει δημόσιες συναθροίσεις.

Οσοι ζήσαμε ως συμμετέχοντες το μεγάλο αντιμνημονιακό κίνημα του 2010-2012, ξέρουμε από πρώτο χέρι το μέγεθος της βίας που χρησιμοποιήθηκε για τη διάλυση των μαζικών συγκεντρώσεων με ΜΑΤ, χημικά και στημένα κατηγορητήρια. Τι μπορεί να αλλάξει λοιπόν, και μάλιστα προς το χειρότερο, έχοντας μια τόσο πρόσφατη πικρή εμπειρία;

Το υπό ψήφιση νομοσχέδιο επιχειρεί να πλήξει τον πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι μετατρέποντας την ελευθερία από κανόνα σε εξαίρεση. Σύμφωνα με το άρθρο 11 παρ. 1 του Συντάγματος, κάθε συνάθροιση είναι εκ των προτέρων ελεύθερη και νόμιμη με την προϋπόθεση να πραγματοποιείται «ήσυχα και χωρίς όπλα», κατ’ εξαίρεση δε στην παράγραφο 2 περιγράφονται οι περιορισμοί που τίθενται υπέρ της δημόσιας τάξης.

Το νομοσχέδιο, κατ' απόλυτη αντίθεση προς τη συνταγματική διάταξη, αλλάζει το πρόσημο: κάθε δημόσια συνάθροιση βαφτίζεται εκ των προτέρων δυνάμει παράνομη.

Για να κατακτήσει τη νομιμότητά της, οι διοργανωτές της πρέπει να προβούν σε γνωστοποίηση (α. 3 παρ. 1), ορισμό οργανωτή (α. 3 παρ. 2), συνεργασία με κρατικό διαμεσολαβητή (α. 4 και 5), κ.λπ., εξουσίες που απονέμονται σύμπασες στην Αστυνομία. Κάθε μη γνωστοποιηθείσα συνάθροιση μπορεί να διαλυθεί εξ αυτού και μόνο του λόγου (α. 9 παρ. 1 εδ. δ), ανεξαρτήτως του αν είναι ειρηνική ή όχι! Πρόκειται για κραυγαλέα αντισυνταγματικό νομοθέτημα που, αντί να εξασφαλίζει την εφαρμογή της συνταγματικής διάταξης του άρθρου 11, τη διαστρέφει και την καταργεί.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι επιχειρεί να «βάλει τάξη στο χάος» των συγκεντρώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα μιλήσω για το χάος της Πανεπιστημίου, του δρόμου όπου τυχαίνει να εργάζομαι, με τον «Μεγάλο Περίπατο».

Αν η κυβέρνηση ήθελε την εφαρμογή της συνταγματικής νομιμότητας, θα κατέθετε έναν νόμο που θα οριοθετούσε τις απαγορεύσεις της αστυνομικής αρχής για λόγους δημόσιας τάξης, όπως το προβλέπει η παράγραφος 2 του άρθρου 11. Τουναντίον, πιστή στη συντηρητική της ιδεοληψία, η κυβέρνηση ξεπατίκωσε ένα χουντικό διάταγμα του 1971 και επέλεξε τον δρόμο της γενικευμένης ποινικοποίησης του δικαιώματος της συνάθροισης.

Ετσι, χιλιάδες πολίτες οι οποίοι θα συμμετάσχουν σε μια συγκέντρωση που δεν διαθέτει την αστυνομική άδεια θα τελέσουν το ιδιώνυμο αδίκημα του άρθρου 13 του υπό ψήφιση νόμου. Μάλιστα, με δεδομένη την προβλεπόμενη ποινή φυλάκισης μέχρι 1 έτος σε συνδυασμό με τον νεοπαγή θεσμό της «ποινικής διαταγής» του άρθρου 409 του νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, είναι δυνατή η επιβολή της συγκεκριμένης ποινής χωρίς καν ακροαματική διαδικασία (!) και με μόνο στοιχείο μία φωτογραφία, αν βρεθούν πρόθυμοι εισαγγελείς και δικαστές.

Οσο δε για την αντικειμενική αστική ευθύνη του οργανωτή για τυχόν ζημιές που θα προκληθούν στη διάρκεια της συνάθροισης, δεν έχουμε παρά να απευθύνουμε το ακόλουθο ρητορικό ερώτημα: θα αποδεχόταν ο κύριος Χρυσοχοΐδης τη νομοθέτηση αντικειμενικής αστικής ευθύνης του εκάστοτε υπουργού Προστασίας του Πολίτη για τυχόν πράξεις βίας και αυθαιρεσίας εκ μέρους αστυνομικών οργάνων; Θα ήταν πρόθυμος να πληρώσει από την προσωπική του περιουσία την αποζημίωση που δικαιούται ο κ. Ινδαρές; Αστεία πράγματα.

Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η κυβέρνηση αντί να κοιτάζει προς το μέλλον έχει επίμονα στραμμένο το βλέμμα της στο παρελθόν. Είμαστε αντιμέτωποι με μια ανομολόγητη ρεβάνς κατά του νομικού αποτυπώματος του συσχετισμού της Μεταπολίτευσης, που η δεξιά παράταξη ποτέ δεν χώνεψε και διαρκώς επιθυμεί την ανατροπή του.

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να γυρίσει το ρολόι της Ιστορίας πίσω ακόμα και από τον συμβιβασμό που αναγκάστηκε να αποδεχτεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το Σύνταγμα του 1975, υποχωρώντας ο ίδιος από το σχέδιο μιας κηδεμονευόμενης δημοκρατίας και ενός καχεκτικού φιλελευθερισμού (την πολιτική αυτή απόπειρα και την ήττα της, όπως αποτυπώθηκε στο Σύνταγμα, έχει αποτυπώσει υποδειγματικά ο Χαράλαμπος Κουρουνδής στο βιβλίο του «Το Σύνταγμα και η Αριστερά: από τη "βαθεία τομή" του 1963 στο Σύνταγμα του 1975», εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2018).

Επιτρέψτε μου μια πρόβλεψη: ο νόμος θα ψηφιστεί με δεδομένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας (ενδιαφέρον είναι το ερώτημα της στάσης του Κινήματος Αλλαγής, που καλείται να αποφασίσει αν θα συνομολογήσει τις αντι-μεταπολιτευτικές εμμονές της Δεξιάς).

Αλλά η εφαρμογή του θα γυρίσει μπούμερανγκ στους εμπνευστές του. Κι αυτό γιατί εναπόκειται τελικά στους οργανωτές των συγκεντρώσεων αν θα εφαρμόσουν τον νόμο ή το Σύνταγμα. Ωστόσο κανένα σωματείο, συλλογικότητα ή φορέας του ευρύτερου εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν θα εφαρμόσει έναν καταφανώς αντισυνταγματικό νόμο.

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση θα καταφέρει να πολιτικοποιήσει κάθε συνάθροιση, οποιοδήποτε και αν είναι το περιεχόμενό της, προσδίδοντάς της αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Και αν και είναι βέβαιο ότι τα πολύπαθα ποινικά πινάκια αυτής της χώρας θα ταλαιπωρηθούν από τους μαθητευόμενους κυβερνητικούς μάγους, στο τέλος ο νόμος αυτός θα κουρελιαστεί για τον απλούστατο λόγο ότι η ελευθερία θα βρει τον τρόπο της να αναπνεύσει. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ηττηθεί.

*Δικηγόρος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών με την «Εναλλακτική Παρέμβαση - Δικηγορική Ανατροπή»

Πηγή: efsyn.gr

Μεγάλη θλίψη προκαλεί η είδηση του θανάτου του σπουδαίου συνθέτη,σε ηλικία 91 ετών, ο οποίος άλλαξε τον ρου της μουσικής ιστορίας.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ καλλιτέχνης έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ στη Ρώμη, ενώ, όπως ανακοινώθηκε, η κηδεία του θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο από σεβασμό στην διακριτικότητα που χαρακτήριζε τη ζωή του θρύλου της μουσικής.

Ο Ένιο Μορικόνε υπήρξε συνθέτης μερικών από τα πιο εμβληματικά soundtrack στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η καριέρα του συνδέθηκε με τα σπουδαία σπαγγέτι γουέστερν, αλλά και επιτυχίες του σινεμά όπως το «Σινεμά Ο Παράδεισος».

Γεννημένος στις 10 Νοεμβρίου του 1928, ο Ιταλός συνθέτης, μαέστρος, και ενορχηστρωτής είχε μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα επτά, περίπου, δεκαετιών, ενώ έγραψε μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σύγχρονα μουσικά έργα.

Το όνομά του συνδέθηκε με την ιστορική περίοδο των σπαγγέτι γουέστερν και τον σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε, ενώ βραβεύτηκε με δύο Όσκαρ, τρία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο βραβεία ευρωπαϊκού κινηματογράφου και έναν Χρυσό Λέοντα.

Ανάμεσα στις πιο σημαντικές δουλειές του ήταν η μουσική για ταινίες όπως The Good, the Bad and the Ugly,  A Fistful of Dollars, Once Upon a Time in the West , Once Upon a Time in America, Cinema Paradiso, The Thing, The Mission, The Untouchables, Bugsy, The Hateful Eight.[5]

Εκτός από τη συνεργασία του με σπουδαίους σκηνοθέτες όπως ο Σέρτζιο Λεόνε, ο Τζουζέπε Τορνατόρε, ο Μπράιαν ντε Πάλμα, ο Όλιβερ Στόουν, ο Τζον Κάρπεντερ και ο Κουέντιν Ταραντίνο συνέθεσε μουσική ακόμη και για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978.

Η τεράστια επιρροή του Ένιο Μορικόνε δεν περιορίζεται στον χώρο των soundtracks, αλλά σε πολλά άλλα είδη μουσικής, ενώ δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες της rock, της metal και της pop που τον έχουν χαρακτηρίζει ως πηγή έμπνευσης.

Ιδιαίτερα η μουσική που έγραψε για τα σπαγγέτι γουέστερν έχει επηρεάσει ολόκληρες γενιές μουσικών της Americana, της Country, της Surf και του Garage, ενώ είναι γνωστό ότι οι Metallica, εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούν το “The Ecstasy of Gold ” ως τη μόνιμη εισαγωγή στις συναυλίες τους.

Πηγή: efsyn.gr

«21 νεκροί διανομείς από εργατικό δυστύχημα/δολοφονία σε ώρα εργασίας» επισημαίνει σε ανακοίνωση της η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης.

Αναλυτικά η Επιτροπή αναφέρει:

«Ένας ακόμη διανομέας νεκρός από εργατικό δυστύχημα/δολοφονία σε ώρα εργασίας! Πρόκειται για τον 20χρονο συνάδελφο Αλέξανδρο Κ. ο οποίος το βράδυ της περασμένης Τρίτης κατά τη διάρκεια της εργασίας του, στην πλατεία Αϊνστάιν στην Ηλιούπολη, έχασε τον έλεγχο από το μηχανάκι με αποτέλεσμα την πτώση του στο οδόστρωμα που προκάλεσε το θάνατο του. 

Ωστόσο είναι πάγια τακτική των εργοδοτών σε κάθε εργατικό ατύχημα ή δυστύχημα, τις περισσότερες φορές με την κάλυψη της αστυνομίας/τροχαίας- να «εξαφανίζουν» το κουτί του διανομέα ώστε αυτό να καταγράφεται σαν τροχαίο και όχι ως εργατικό ατύχημα. Με αυτόν τον τρόπο οι εργοδότες –παρόλο που έχουν συνήθως ανασφάλιστους τους συνάδελφους, απαλλάσσονται από όλες τις ευθύνες!

Για την κυβέρνηση και τους εργοδότες είμαστε αναλώσιμοι!  Οι ζωές μας δεν αξίζουν μία μπροστά στα κέρδη τους!

Όι εργοδότες όχι μόνο δεν εφαρμόζουν τα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας υπέρ των διανομέων  (παροχή εξοπλισμού των Μέσων Ατομικής Προστασίας, πληρωμή τουλάχιστον 15% για χρήση - συντήρηση δικύκλου κτλ, αλλά παραβιάζουν και τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα: ανασφάλιστη ή υποασφαλισμένη εργασία, εντατικοποίηση και εξαντλητικά ωράρια, μη πληρωμή-κλοπή δώρων, μέχρι απειλές, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς και απολύσεις.

Μάλιστα αυτή η κατάσταση ξαναπαίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Οι εργοδότες εκμεταλλευόμενοι τις δεκάδες αντεργατικές ΠΝΠ που ψήφισε η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, λειτουργούν χωρίς κανένα έλεγχο!
ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ & ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΑΣ!

Τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων καταφέραμε να αναδείξουμε τα προβλήματα του κλάδου, να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε ένσημα και δεδουλευμένα συναδέλφων που παράνομα δεν τους κατέβαλλαν οι εργοδότες τους, να αποτρέψουμε απολύσεις κτλ.

Παράλληλα αγωνιστήκαμε και κερδίσαμε την ψήφιση νόμου για μερικά από τα δίκαια αιτήματα μας (παροχή ΜΑΠ, πληρωμή τουλάχιστον 15% για χρήση και συντήρηση του δικύκλου, πληρωμή εξόδων κίνησης κτλ.). Ωστόσο για να τα επιβάλλουμε σε όλα τα μαγαζιά χρειάζεται η μαζικότερη παρουσία όλων μας στις κινητοποιήσεις και τις δράσεις της Επιτροπής και του κλαδικού Σωματείου μας».
 

Μαγικές βραδιές με υπέροχες ταινίες απολαμβάνουμε και φέτος, στο πιο αγαπημένο θερινό σινεμά της Θεσσαλονίκης, το Σινεμά με Θέα! Ζούμε όλοι μαζί κινηματογραφικές αποδράσεις, που φέτος τις έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Το καλύτερο θερινό σινεμά στήνεται για έκτη συνεχή χρονιά από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στο πιο όμορφο σημείο της πόλης, την οροφή του κτιρίου Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, με υπέροχη θέα στο Θερμαϊκό Κόλπο.

Το «Σινεμά με Θέα» ο θερινός κινηματογράφος που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015 και έγινε στέκι για τους σινεφίλ της πόλης, είναι η πιο δροσερή και οικονομική πρόταση εξόδου για όσους θα βρίσκονται το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, από τις 13 Ιουλίου έως τις 15 Σεπτεμβρίου.

Φέτος προβάλλονται επτά ταινίες πρόσφατης παραγωγής που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από το σινεφίλ κοινό, συναρπαστικές ιστορίες, με διάσημους πρωταγωνιστές από αγαπημένους σκηνοθέτες. Πρόκειται για τα φιλμ: Ο απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή, Πόνος και δόξα του Πέδρο Αλμοδοβάρ, Euforia της Βαλέρια Γκολίνο, Yesterday του Ντάνι Μπόιλ, Μαγεία στο σεληνόφως του Γούντι Άλεν, Ραντεβού στο Belle Époque του Νικολά Μπεντός και η Ευτυχία του Άγγελου Φραντζή.

Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν σύμφωνα με όλες τις υγειονομικές υποδείξεις που ισχύουν.*

Σας περιμένουμε!

INFO

Χώρος: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης – οροφή του κτιρίου Μ2

Τιμές εισιτηρίων: 5€ (γενική είσοδος), 4€ (μειωμένο και CineΚάρταF της περιόδου 2019-2020)

Η ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων γίνεται μέσω της ιστοσελίδας του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης στη διεύθυνση www.tch.gr.

Σημείωση: Η πρόσβαση στον χώρο του «Σινεμά με θέα» (6ος όροφος κτιρίου Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης) γίνεται είτε με σκάλες είτε με ασανσέρ. Στην περίπτωση χρήσης του ασανσέρ η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική από όλους. Επίσης η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική από κάθε θεατή κατά την είσοδό του και μέχρι την τοποθέτησή του στη θέση του, καθώς και κατά την έξοδό του.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΙΟΥΛΙΟΣ

(Ώρα προβολής 21:30)

Δευτέρα 13 και Τρίτη 14 Ιουλίου  O απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή 

Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Ιουλίου: Πόνος και δόξα του Πέδρο Αλμοδοβάρ

Δευτέρα 27 και Τρίτη 28 Ιουλίου: Euforia της Βαλέρια Γκολίνο 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ & ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

(Ώρα προβολής 21:00)

Δευτέρα 24 και Τρίτη 25 Αυγούστου: Yesterday του Ντάνι Μπόιλ

Δευτέρα 31 Αυγούστου και Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου: Μαγεία στο σεληνόφως του Γούντι Άλεν

Δευτέρα 7 και Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου: Ραντεβού στο Belle Époque του Νικολά Μπεντός

Δευτέρα 14 και Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου: Ευτυχία του Άγγελου Φραντζή 

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Απόστρατος

(Ελλάδα, 2019)

Σκηνοθεσία - σενάριο: Ζαχαρίας Μαυροειδής. Με τους: Μιχάλη Σαράντη, Γιώτα Φέστα, Θανάση Παπαγεωργίου, Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Γιάννη Νιάρρο, Άκη Σακελλαρίου, Ξένια Καλογεροπούλου. Έγχρωμη, 100΄. 

Με την εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο που διευθύνει σε αδιέξοδο, ο γλυφαδιώτης εργένης Άρης Νικολόπουλος «αποστρατεύεται» στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στον υποτονικό Παπάγου. Το στοκ των μηχανών εσπρέσο στοιβάζεται στο αραχνιασμένο γραφείο του απόστρατου αξιωματικού καθώς ο εγγονός ξανασμίγει με παιδικούς φίλους κολλημένους εσαεί στο προάστιο των αξιωματικών αλλά και μ’ έναν πρώην συναγωνιστή του παππού του, παραδόξως κομμουνιστή. Αντιμέτωπος με ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος ο απολιτίκ εγγονός θα νιώσει την ανάγκη να φανεί αντάξιος του ονόματός του. Όμως, όσο πλησιάζει τον θρύλο του παππού Αριστείδη, τόσο αυτός αλλάζει όψη.

Δείτε το τρέιλερ: https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/12394

Προβολές: Δευτέρα 13 και Τρίτη 14 Ιουλίου στις 21:30

Πόνος και δόξα / Pain and Glory

(Ισπανία - Γαλλία, 2019)

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδοβάρ / Pedro Almodóvar. Με τους: Antonio Banderas, Asier Etxeandia, Penélope Cruz, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas, Julieta Serrano, César Vicente, Asier Flores, Cecilia Roth, Susi Sánchez. Έγχρωμη, 113΄.

Μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαντόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία, τη στιγμή που μετανάστευσε με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα, τον πόνο του χωρισμού, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες.
Προβολές: Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Ιουλίου στις 21:30

Euforia

(Ιταλία, 2018)

Σκηνοθεσία: Βαλέρια Γκολίνο / Valeria Golino. Με τους: Riccardo Scamarcio, Valerio Mastandrea, Isabella Ferrari. Έγχρωμη, 115΄. 

O Ματέο είναι ένας νέος επιχειρηματίας, ευφυής, τολμηρός και δυναμικός. Ζει μια ζωή στα άκρα γεμάτη προκλήσεις. Ο αδελφός του, Ετόρε είναι καθηγητής σε σχολείο και ζει ακόμα στη μικρή επαρχιακή πόλη όπου οι δυο τους γεννήθηκαν. Είναι ένας άνδρας συνετός με μια ήσυχη ζωή σε μια ρουτίνα που τον βολεύει, ένας άνθρωπος που συνειδητά επιλέγει να ζει στη σκιά. Αυτοί οι δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι θα έρθουν κοντά σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους και θα ανακαλύψουν μετά από χρόνια απουσίας ξανά ο ένας τον άλλον.

Δείτε το τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=zZUjQ3fVieI&feature=emb_logo

Προβολές: Δευτέρα 27 και Τρίτη 28 Ιουλίου στις 21:30

Yesterday

(Ηνωμένο Βασίλειο - Ρωσία - Ιαπωνία - ΗΠΑ, 2019)

Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ / Danny Boyle. Με τους: Himesh Patel, Lily James, Sophia Di Martino. Έγχρωμη, 116΄

Ο Τζακ Μάλικ είναι ένας άσημος τραγουδοποιός σε μια μικρή Βρετανική πόλη του οποίου τα όνειρα για επιτυχία και φήμη γρήγορα ξεθωριάζουν, παρά την αφοσίωση και υποστήριξη της καλύτερης παιδικής του φίλης, Έλι. Μετά από ένα μυστηριώδες γενικό blackout, ο Τζακ ανακαλύπτει ότι οι Beatles δεν υπήρξαν ποτέ…! Ο Τζακ αρχίζει να εκτελεί τα τραγούδια του μεγαλύτερου συγκροτήματος στην ιστορία της μουσικής σε ένα κοινό που δεν τους έχει ακούσει ποτέ και με τη βοήθεια της μάνατζερ του Ντέμπρα, η φήμη του εκτοξεύεται. Όμως, όσο πιο διάσημος γίνεται, τόσο κινδυνεύει να χάσει την Έλι, το μόνο πρόσωπο που πραγματικά πίστεψε σε αυτόν. Για να βρει την ισορροπία του τελικά, ο Τζακ θα πρέπει να επιστρέψει εκεί που ανήκει για να αποδείξει ότι… το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη.

Δείτε το τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=rJh4QoEjREU&feature=emb_logo

Προβολές: Δευτέρα 24 και Τρίτη 25 Αυγούστου στις 21:00

Μαγεία στο σεληνόφως / Magic in the Moonlight

(ΗΠΑ – Γαλλία, 2014)

Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν / Woody Allen. Με τους: Colin Firth, Emma Stone, Marcia Gay Harden, Έγχρωμη, 107΄

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1920 και το καλοκαίρι στη Γαλλική Ριβιέρα είναι «καυτό». Ένας Εγγλέζος ξαφνικά καταφθάνει, όχι ως ένας απλός παραθεριστής αλλά ως ο άνθρωπος που του έχει ανατεθεί να διεισδύσει και να διαλευκάνει μια απάτη. Ανάμεσα στις αριστοκρατικές επαύλεις, τα μικρά τζαζ μπαρ και τις ατέλειωτες αμμουδιές της Κυανής Ακτής, ο Γούντι Άλεν πλέκει την απολαυστική ιστορία του. 

Δείτε το τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=qinkX77_5Cs

Προβολές: Δευτέρα 31 Αυγούστου & Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Ραντεβού στο Belle Époque / La Belle Époque

(Γαλλία, 2019)

Σκηνοθεσία: Νικολά Μπεντός / Nicolas Bedos. Με τους: Daniel Auteuil, Guillaume Canet, Doria Tillier, Fanny Ardant. Έγχρωμη, 115΄

Βέβαιος ότι τα καλύτερα έχουν πια περάσει ανεπιστρεπτί, ο Βικτόρ, ένας 60χρονος γελοιογράφος, βυθίζεται στη μελαγχολία. Αποκαμωμένος και εξορισμένος από τη συζυγική εστία, ο Βικτόρ απευθύνεται σε έναν θίασο που αναπλάθει με αδιανόητη πειστικότητα ενσταντανέ από περασμένες εποχές, επιθυμώντας να ξαναζήσει την πιο σημαντική στιγμή της ζωής του: τη μέρα που γνώρισε τη γυναίκα του σε ένα καφέ της Λιόν. Ένας ευφάνταστος φόρος τιμής στη λυτρωτική μαγεία του σινεμά, ο οποίος φωτίζει τις μεγαλύτερες αλήθειες: Πως τα ψεγάδια χαρίζουν στη ζωή την ομορφιά της· πως η αγάπη είναι ένα άλμα πίστης· πως ο χρόνος γλιστρά σαν άμμος μέσα από τα χέρια…

Δείτε το τρέιλερ: https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/12454

Προβολές: Δευτέρα 7 & Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Ευτυχία

(Ελλάδα, 2019)

Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής. Με τους: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Έγχρωμη, 123΄. 

Ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών. Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια. Μία δασκάλα που γίνεται  ηθοποιός στα μπουλούκια και στο θέατρο, μία ποιήτρια που γίνεται η μεγαλύτερη Ελληνίδα στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάζεται με όλες τις διάσημες μουσικές προσωπικότητες της χώρας, από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, ως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι, υψώνοντας θαρραλέα ανάστημα, σε έναν σκληρό και τυπικά ανδροκρατούμενο κόσμο.

Δείτε το τρέιλερ: https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/12531

Προβολές: Δευτέρα 14 και Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου στις 21:00

* Οδηγίες για την επαναλειτουργία των θερινών κινηματογράφων

Σύμφωνα με τις Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις, ειδικά για τη λειτουργία των θερινών κινηματογράφων ισχύουν τα ακόλουθα:

• Υποχρεωτική δημιουργία κενού χώρου / κενής θέσης ανά δύο καθήμενους, κατά τρόπον ώστε η πληρότητα να μην υπερβαίνει το 75%.
• Υποχρεωτική τοποθέτηση ατόμων που προσέρχονται μαζί στις δύο θέσεις καθήμενων μεταξύ των οποίων δεν μεσολαβεί κενός χώρος / κενή θέση.
• Απαγόρευση διαλείμματος κατά την προβολή.
• Υποχρεωτική χρήση μη ιατρικής μάσκας από τους εργαζόμενους.

Ως προς την παροχή γευμάτων και ποτών από κυλικείο θερινού κινηματογράφου:

• Παροχή σε πακέτο (takeaway) και delivery στις θέσεις των θεατών.
• Δεν επιτρέπεται η ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στον χώρο.
• Ως ελάχιστη απόσταση μεταξύ πελατών ορίζεται το ενάμισι (1,5) μέτρο.

Μετά τη «θερμή» υποδοχή που επεφύλαξαν οι εργαζόμενοι του ΠΑΓΝΗ στον υπουργό Υγείας, σειρά είχε το Σάββατο το προσωπικό του νοσοκομείου Ρεθύμνου να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του. Με την άφιξη του Βασίλια Κικίλια στο νοσηλευτικό ίδρυμα γιατροί και εργαζόμενοι του νοσοκομείου του… γύρισαν την πλάτη σε μια κίνηση διαμαρτυρίας.

Ο υπουργός έφτασε με καθυστέρηση στο νοσοκομείο όπου ακολούθησε συνάντηση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με την παρουσία της διοικήτριας της 7^ης ΥΠΕ Λένας Μπορμπουδάκη, του βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη, του Ανδρέα Ξανθού, της διοίκησης του νοσοκομείου, φορέων και άλλων. 

Ο υπουργός Υγείας επανέλαβε τις ανακοινώσεις που έκανε για τις προσλήψεις προσωπικού, ανακοίνωσε ότι θα υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων του νοσοκομείου Ρεθύμνου και για το πρόβλημα των ανισθησιολόγων που είναι πανελλαδικό, δήλωσε ότι το θέμα θα εξεταστεί. Από την πλευρά του ο τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Ξανθός επισήμανε ότι είχε άλλες προσδοκίες από την επίσκεψη του υπουργού αλλά ότι τουλάχιστον έγινε διάλογος.

Τα προβλήματα του νοσοκομείου είναι συσσωρευμένα το τελευταίο διάστημα με το προσωπικό να κάνει λόγο για έναν καθημερινό αγώνα διαρκείας για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες.

Πηγή: neakriti.gr

«…Δεν είναι καθόλου σωστό ένας δάσκαλος να περπατάει ξυπόλυτος στους ουρανούς». Του Χρήστου Φωτογλίδη

Eduardo Rosenzvaig, Η κάμπια πάνω στο μαυροπίνακα (μτφρ.: Βασίλης Αλεξίου), Πανοπτικόν, 2019

Ο Eduardo Rosenzvaig είχε γράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, δοκιμίων, μελετών και μυθιστορημάτων. Βραβεύτηκε (αν μία βράβευση λέει κάτι από μόνη της) αρκετές φορές και, ανάμεσα στις βραβεύσεις, οι δύο ήταν με το βραβείο Casa de las Americas. Η γραφή του θα λέγαμε ότι ανήκει σε εκείνη τη κλασική λατινοαμερικάνικη σχολή και πολλές φορές ο ίδιος «συγκρίθηκε» με τον φίλο και συνονόματό του, τον Εντουάρνο Γκαλεάνο. Και όμως, ο Rosenzvaig παραμένει εν πολλοίς άγνωστος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό: ενώ μέχρι τώρα είχαν μεταφραστεί αποσπάσματα από δουλειές του, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά (Πανοπτικόν, Ουτοπία κ.ά.), το βιβλίο για το οποίο γράφεται το παρόν κείμενο είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά.

Είναι δύσκολο να τοποθετήσει κανείς την Κάμπια πάνω στο μαυροπίνακα σε ένα κειμενικό είδος. Πρόκειται για ένα «παράξενο βιβλίο», όπως σημειώνει ο μεταφραστής του στην εισαγωγή του βιβλίου, δανειζόμενος τον όρο της Άνα Βερόνικα Χουλιάνο. Με την ανάγνωση των πρώτων σελίδων, γίνονται φανερές οι λογοτεχνικές του αρετές: ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας μετακινείται ανάμεσα σε τόπους, χρονικότητες και καταστάσεις είναι συγκλονιστικός. Παράλληλα, ο ίδιος υφαίνει την ιστορία σε δύο κύρια επίπεδα: Αφενός, σε σχέση με τον πρωταγωνιστή του και τη ζωή του (που δεν είναι ένας πρωταγωνιστής με την κλασική έννοια, αφού στο πρόσωπό του πρέπει να δούμε όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες), τον Ισάουρο Αρανσίμπια, δάσκαλο και συνδικαλιστή. Αφετέρου, σε ένα δεύτερο επίπεδο, η αφήγηση στέκεται στις τελευταίες ώρες της κυβέρνησης της Ισ. Περόν και της επιβολής της στρατιωτικής χούντας του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα. Η μεγάλη εικόνα περνάει μέσα από τη μικρή, αν μπορούμε καταχρηστικά να τη χαρακτηρίσουμε μικρή: η πραγματοποίηση ενός πραξικοπήματος περνά από τη δολοφονία ενός δασκάλου και μάχιμου συνδικαλιστή, που κατέληξε «να περπατάει ξυπόλυτος στους ουρανούς».

Ωστόσο, θα ήταν άδικο να μείνουμε μόνο στη λογοτεχνική μαεστρία του συγγραφέα. Ο Rosenzvaig, γράφοντας αυτό το βιβλίο, ενσωματώνει την ιστορική έρευνα τόσο σε αρχειακά τεκμήρια, όσο και σε μαρτυρίες, στην αφήγησή του, κάνοντας το κείμενο τόσο πυκνό σε ιστορική πληροφορία, που μπορεί να διαβαστεί και ως εισαγωγικό σημείωμα σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο της αργεντίνικης ιστορίας. Ο ίδιος ο συγγραφέας, ως ιστορικός, καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη το κλίμα της κοινωνίας αλλά και να παρουσιάσει μια σειρά από σημαντικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Η σπουδαία δουλειά του μεταφραστή της ελληνικής έκδοσης Βασίλη Αλεξίου, με τον υπομνηματισμό του κειμένου, βοηθά τον Έλληνα αναγνώστη να κατανοήσει πλήρως κάθε λεπτομέρεια, κάθε πρόσωπο, γεγονός ή κατάσταση όπου, όπως σημειώνει ο ίδιος στην έκδοση (σ. 18) «διευκολύνουν (σ.σ. οι υπό-σημειώσεις) τον απομακρυσμένο πραγματολογικά και όχι πραγματικά – αφού αντίστοιχες μνήμες και εμπειρίες δεν του είναι καθόλου ξένες Έλληνα αναγνώστη».

Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο έχει ενδιαφέρον και για έναν ακόμα λόγο: γιατί μοιάζει να αφορά την «ανοιχτή» συζήτηση ανάμεσα στους ιστορικούς για το πως πρέπει να γράφεται και να μεταφέρεται η Ιστορία, με ποιο τρόπο να παρουσιάζονται οι μαρτυρίες και πως πρέπει –ή αν– να βγάζουμε γενικότερα συμπεράσματα από τη «μικρή» εικόνα. Ο τρόπος που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μικροϊστορία δεν οδήγησε σε παραπλανητικά συμπεράσματα σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες της περιόδου, το χτίσιμο της ιστορίας γύρω από έναν άνθρωπο των «από τα κάτω», που όμως η ιστορία του αφορά τους πολλούς και όχι μόνο αυτή (ή μία σε κάθε περίπτωση) την εξέχουσα προσωπικότητα, και η παρουσίαση σειράς μαρτυριών, όχι με έναν φορμαλιστικό λόγο, αλλά με αμεσότητα, μπορούν να χαράξουν δρόμους για την εξοικείωση των πολλών με την ιστορία και την ιστορική πραγματικότητα και παράλληλα να διαμορφώσει νέους όρους σχετικά με τη δημόσια ιστορία αλλά και τη μνήμη.

Ο Ισάουρο Αρανσίμπια, λοιπόν, ήταν αυτός ο μάχιμος συνδικαλιστής δάσκαλος που έμαθε στους μαθητές του ότι δύο συν δύο κάποιες φορές μπορεί να μην κάνει τέσσερα, και στους συναδέλφους του ότι «τα παιδιά πρέπει να εκπαιδεύονται για να σκέφτονται και να αλλάζουν τη ζωή και όχι για να την απαγγέλλουν» (σ.61). Αυτός που, για το «Πρακτικόν» της γραφειοκρατίας, ήταν απλά ένας κατεσβησμένος, αλλά για εμάς ένας δολοφονημένος δάσκαλος, που έπρεπε να πεθάνει για να μπορέσει να επιβληθεί ένα καθεστώς (όπως και πολλοί άλλοι). Και έπειτα, η ιστορία θάφτηκε μέσα σε τόνους λάσπης και ανακρίβειας. Εκεί ακριβώς έρχεται και αυτό το βιβλίο, όπως και άλλα: είναι ο τρόπος να θυμηθούμε ξανά.

Τέλος, αλλά εξίσου σημαντικό με τα προηγούμενα: το βιβλίο αυτό εκδίδεται σε μία εποχή που ο μαχητικός δάσκαλος Ισάουρο και τα διδάγματά του έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη διαρκή καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και με τη συνολική απαξίωση αυτής της στάσης ζωής. Μπορεί, λοιπόν, αυτός να είναι ο τρόπος να εμπνευστούμε ξανά. Και ίσως, αφού «όλοι οι Κιχώτες είναι νεκροί» (σ.47), όπως και ο κιχώτης Ισάουρο Αρανσίμπια, να πρέπει να ξεθάψουμε κάποιον, και να του δώσουμε ζωή, «για να απελευθερώσει και να απελευθερωθεί».

 Όταν πριν από πέντε χρόνια ανακηρύχτηκε το δημοψήφισμα σαν λύση στο πολιτικό αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας  η πλειοψηφία της, ο κόσμος της εργασίας, έτεινε στην ρήξη με την πολιτική της ΕΕ και η μειοψηφία της, ο κόσμος του κέρδους (άρχουσα τάξη και -τάξεις στηρίγματα), συνέχιζε να στηρίζει  την πολιτική της ΕΕ που  φόρτωνε εσαεί  τα βάρη στους πρώτους. Όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά.

Οι από πάνω τάξεις αντιμετώπιζαν πρωτοφανή πολιτική κρίση. ΟΙ πολιτικές δυνάμεις τους ΔΕΝ είχαν ούτε στο παραμικρό μία  πρόταση-πολιτικό σχέδιο που να μπορούσε να θεωρηθεί ελπίδα στοιχειωδώς καλύτερης ζωής για την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού και τις εργαζόμενες τάξεις. Το αντίθετο: ότι κι αν ψέλλιζαν ήταν στην καλύτερη περίπτωση  υπόσχεση για λιγότερο πόνο από αυτόν που θα προκαλούσε η πιθανότητα ρήξης με την Ε.Ε. από την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο “λιγότερος πόνος” για τον κόσμο της εργασίας σήμαινε τη συνέχεια της οδυνηρής πενταετούς  λιτότητας ανασφάλειας και ανεργίας  και κανονικοποίηση -μονιμοποίησης  της υλικής και ηθικής ταπείνωσης του 

Οι από κάτω τάξεις δεν είχαν κάποιο σαφές πολιτικό σχέδιο ρήξης. Είχαν όμως το βασανιστικό βίωμα των πολιτικών της ντόπιας κεφαλαιοκρατικής εξουσίας όπως αυτή ενοποιούνταν από την ΕΕ. Ήξεραν τι δεν ήθελαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε  τι ΔΕΝ  πρέπει να γίνει, τι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ γιατί θα κατέστρεφε μόνιμα ακόμη και τις στοιχειώδεις κανονικότητες που είχαν απομείνει από  όσες κατακτηθεί με τους κοινωνικούς αγώνες από την μεταπολίτευση και δώθε μέχρι το 1995.Οι υποτελείς τάξεις βίωναν την ανάγκη μιας  δημοκρατικής ανατροπής- αναδιανομής υλικής και πολιτικής ισχύος προς όφελος τους και σε βάρος του κόσμου του κέρδους. Αυτήν την δημοκρατική ανατροπή, αυτό το αίτημα ουσιαστικής δημοκρατίας  εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ και έτσι “συναντήθηκε” με τις υποτελείς τάξεις στις εκλογές του 2012

Οι από κάτω τάξεις για πρώτη φορά μετά από τις αρχές της δεκαετίας 90 έτειναν να ξεπεράσουν την ανάθεση σε κάποιες φωτισμένες ηγεσίες και εμπλέκονταν στον δημόσιο διάλογο αλλά και σε πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές: Από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις  πετυχημένες απεργίες μέχρι τα δίκτυα αλληλεγγύης , μορφές πολιτικής ανυπακοής και ευμενή υποδοχή των εκφωνήσεων  του χώρου ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων αριστερών συλλογικοτήτων 

Βεβαίως η κουλτούρα δύο δεκαετιών  ανάθεσης βασισμένη στην  εμπειρία των αστικών πολιτικών πρακτικών  καθιστούσαν δύσκολη λόγω επιφυλάξεων την μαζικοποίηση των πολιτικών φορέων της αριστεράς όμως η τάση υπήρχε όπως και πολύ περισσότερο, το ενδιαφέρον του πληθυσμού αυτού για τις πολιτικές οριοθετήσεις και τις  προτάσεις  της Αριστεράς.

Κυβέρνηση ή Έξουσία;

Όταν τον Φλεβάρη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ  αποφάσισε να προχωρήσει στις μελλοντικές εκλογές με αξιώσεις διεκδίκησης της κυβέρνησης η επιδίωξη αυτή έγινε δεκτή με ενδιαφέρον  και ελπίδα που όσο προχώραγε γινόταν όλο και πιό έντονη.

Εδώ πρέπει να σταθούμε πολύ προσεκτικά: όπως μας ανέλυσαν οι κλασσικοί του μαρξισμού και επαληθεύεται παντού και πάντοτε στην παγκόσμια Νεώτερη ιστορία  το κόμμα της άρχουσας τάξης είναι πάντοτε το ΚΡΑΤΟΣ. Αυτό ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ  και οι κυβερνήσεις απλώς το διαχειρίζονται εντός των ορίων που τίθενται από τα συμφέροντα του αστικού μπλοκ. Οποιαδήποτε πρόταση από οποιοδήποτε φορέα, κυβερνητικό ή όχι, αντιστρατεύεται τον πυρήνα των συμφερόντων και απειλεί την δομική συνέχεια της καπιταλιστικής εξουσίας απλώς “ΔΕΝ υπάρχει”

Απορρίπτεται από τα μαντρόσκυλα του κρατικού μηχανισμού  ως ανεδαφική, όταν δεν μπορεί να αγνοηθεί και να θαφτεί.

Επομένως για να έχει νόημα η ανάδειξη της Αριστεράς στην κυβέρνηση πρέπει ταυτόχρονα και συνεχώς το εργατικό κίνημα με όλες τις οργανώσεις του να εμποδίζει την τάση κρατικοποίησης της Αριστεράς και την ακύρωσή της και να σπάζει τα στεγανά του αντιδημοκρατικού ταξικού κράτους επιβάλλοντας όλες τις πολιτικές που θεωρούνται αιρετικές από τους μανδαρίνους της κρατικής εξουσίας.

Η Αριστερή διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι παρά Μία διαρκής  σύγκρουση με εισβολή της δημοκρατικής αντιπαράθεσης όπου όλα τα ταξικά επίδικα θα τίθενται με το όνομά τους και όχι καλυμμένα στο όνομα του γενικού συμφέροντος (που στο υπάρχον κράτος είναι πάντοτε το συμφέρον του αστικού κοινωνικού μπλοκ )

Αυτό ενώ ήταν κατακτημένο σε ένα μεγάλο τμήμα των μελών του (τότε ) ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μια κατακτημένη  αντίληψη ούτε στην πλειοψηφία των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν ταξικό συμφέρον να ανατραπεί  η καπιταλιστική εξουσία, ούτε όμως και θεσμοθετημένη αντίληψη στον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ .Έτσι αφήνονταν πολλές δυνατότητες σε “επαγγελματίες της πολιτικής” που είχαν πλησιάσει το κόμμα αυτό βλέποντας την δυνατότητα της δικιάς τους ανέλιξης σε μια μελλοντική κυβέρνηση του.

Όλα τα παραπάνω συμπλέκονται με το κυοφορούμενο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με τον τρόπο λειτουργίας του τόσο εσωτερικά όσο και στην σχέση του με τα κινήματα και τις από κάτω τάξεις.

Το πρόγραμμα ήταν ρεφορμισμός;

Το καλοκαίρι του 2013  πραγματοποιήθηκε το Α συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από εκτενή προσυνεδριακή διαμόρφωση και συζήτηση στις οργανώσεις αποφασίστηκε το πρόγραμμα με το οποίο θα προχωρούσαμε.

Σε αυτό προτείνονταν σθεναρές αντιμνημονιακές μεταρρυθμίσεις που θα τροποποιούσαν τον υλικό και θεσμικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ανταγωνιστικές κοινωνικές τάξεις: τον κόσμο του κεφαλαίου και τον κόσμο της εργασίας.

Τόσο η επιβολή των μεταρρυθμίσεων όσο και η συνακόλουθη ευμενής για τις λαϊκές τάξεις τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης έγινε σαφές ότι θα προχωρούσαν με την ενεργό συμμετοχή των κινημάτων που θα προκαλούσαν έναν “βίαιο εκδημοκρατισμό” του κράτους, ανοίγοντας το στα κοινωνικά συμφέροντα των από κάτω .

Με αυτή την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ προετοίμαζε την προοπτική μιας ριζικής  ρήξης με τον αστισμό.

Το σύνθημα “Καμία θυσία για το ευρώ/ καμιά αυταπάτη για τη δραχμή” συνόψιζε το βάθος της επιδιωκόμενης ρήξης ξεπερνώντας την επιφανειακή προσέγγιση του διλλήματος “κακό ευρώ/καλή δραχμή” δηλαδή της “εθνικής αναδίπλωσης” και απαντώντας στους “μενουμευρώπη ότι κι αν γίνει”. Οι προεκτάσεις αυτού του προγράμματος έφθασαν στην ρήξη με τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και πρότειναν την προοπτική ενός διεθνισμού της εργασίας που θα ανέτρεπε την υπάρχουσα αρχιτεκτονική της ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ρωγμές, διάσπαση ή διάλυση της υπάρχουσας. Το σύνθημα του 2012 “Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ” τα έλεγε όλα.

Με αυτή την έννοια ο τότε ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμματων ρεφορμιστικών αυταπατών.

Όμως το καθοριστικό, σε τελευταία ανάλυση, για έναν πολιτικό φορέα είναι η καθημερινή πρακτική του:

Ο τρόπος που παράγει πολιτική και η σχέση του με το εργατικό και τα άλλα κινήματα (ο διάβολος που κρύβεται στις λεπτομέρειες )

Στο Α Συνέδριο τον Ιούλιο του 2013 πέρα από το πρόγραμμα, το δεύτερο και καθοριστικό στοιχείο ήταν αυτό που πέρασε σαν απλώς οργανωτική διευθέτηση.

Το αν ο Πρόεδρος  θα εκλεγόταν από το Συνέδριο οπότε θα γινόταν μονοπρόσωπο όργανο ισοδύναμο με την κεντρική επιτροπή που και αυτή θα ψηφιζόταν από το Συνέδριο ή αν θα ψηφιζόταν  από την Κεντρική Επιτροπή και θα ήταν απλώς ένας πρόεδρος της ήταν μια κατανοητή σοβαρή διαφορά. Ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να προχωρήσεις το κόμμα των μελών όπως διακηρυσσόταν συνεχώς και εσωτερικά και στην κοινωνία ή να φτιάξεις ένα προεδροκεντρικό κόμμα ενισχύοντας την κουλτούρα της ανάθεσης σε έναν ηγέτη-σωτήρα, που όπως προαναφέραμε είχε κυριαρχήσει στην κοινωνική πλειοψηφία τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Δυστυχώς υπερίσχυσε ο προεδροκεντρισμός.

Αυτό που τότε δεν μπορούσε να υπολογίσει ούτε ο πιο τολμηρός νους ήταν το πόσο καθοριστική θα ήταν η  προεδροποίηση για την εξέλιξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και για την κατάληξη του δύο χρόνια μετά!

Έτσι μετά το συνέδριο η κινηματική κάμψη που είχε ξεκινήσει  μετά την εκλογή Σαμαρά το 2012 συναντήθηκε με την αναμονή των επόμενων εκλογών όπου θα κέρδιζαν “οι καλοί”

Σε αυτήν την προοπτική το ανώτατο  όργανο “Πρόεδρος”  (βοηθούσης της κινηματικής νηνεμίας) βαθμιαία αυτονομήθηκε από τον κινηματικό ΣΥΡΙΖΑ και τις κοινωνικές αγωνίες που μεσολαβούσε και, δημιουργώντας την ηγετική του ομάδα, θεσμοθετημένα πλέον, άφηνε “το κόμμα των μελών” να τρέχουμε στην καθημερινότητα και να προσπαθούμε να πείσουμε ότι ο αναγκαίος δρόμος για την δημοκρατική ανατροπή θέλει  κοινωνική συμμετοχή και αγώνες. 

Ο ίδιος όμως με το “κόμμα των οπαδών” του που πληθαίνανε προχωρούσε στις απαραίτητες επαφές και διεργασίες που δίνανε το μήνυμα πως “δεν είμαστε επικίνδυνοι” για την άρχουσα τάξη, για τις καταθέσεις των μεγαλοκαταθετών, για την ΕΕ!

Αυτή η διαδικασία των επαφών με θεσμικούς παράγοντες της ΕΕ ειδικά από το φθινόπωρο του 2013 έως τα τέλη του 2014 τροφοδοτούσε μια λογική πολιτικισμού και τροφοδοτούσε αυταπάτες μιας λογικής συνεννόησης win-win.

Το κατ εξοχήν σύνθημα της ρήξης “καμία θυσία για το ευρώ καμιά αυταπάτη για τη δραχμή” το 2014 άρχισε να θεωρείται παράξενο και ακραίο και ακόμη περισσότερο το “Ή εμείς ή αυτοί”

Ήδη το φθινόπωρο του 2014 η  ηγετική ομάδα  είχε αποφασίσει να συμβιβαστεί με ελάχιστες παραχωρήσεις από τους δανειστές στον ειρηνικό δρόμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που είχε αντικαταστήσει οποιαδήποτε πρόταση υλικής και πολιτικής αναδιανομής υπέρ των από κάτω. Η πιθανότητα  ρήξης με την ΕΕ είχε διαγραφεί εντελώς από τον ορίζοντα του σκεπτικού της  Η επιδίωξη να κυβερνήσει πάση θυσία, ουσιαστικά η κρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, είχε όλες τις ιδεολογικές προϋποθέσεις να προχωρήσει 

Οι εκλογές του 2015

Έγιναν χωρίς τον απαραίτητο ειλικρινή διάλογο με τις υποτελείς τάξεις  για τις δυσκολίες και την ανάγκη στράτευσης για την υλοποιήση του προγράμματος και της αναγκαίας ανατρεπτικής πολιτικής.

Το δειλό αλλά ρηξιακό-εφόσον προχωρούσε αποφασιστικά -πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αντί να αξιοποιηθεί σαν όργανο ταξικών αγώνων χρησιμοποιήθηκε από την ηγετική ομάδα σαν προεκλογικό σημαιάκι. Ένα ευχολόγιο και η πάγια  πρόσκληση-μίμηση των αστών  πολιτικάντηδων: ”ψηφίστε με να τα κάνω!” 

Οι εκλογές παγίωσαν την κυρίαρχη τάση, την αδράνεια, κάτω από την πίεση των γεγονότων που η κυβέρνηση αποδεχόταν παθητικά και τα οποία ενέτειναν τον δυσμενή οικονομικό συσχετισμό και την πίεση όσων αναμέναμε να κάνει η κυβέρνηση αλλά ανέβαλε:

Δύο ενδεικτικά συμβάντα:

1.Αρχές Φεβρουαρίου ο υπουργός Στρατούλης αναγγέλλει την αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 751 τις επόμενες ημέρες. Δύο μέρες μετά ο υπουργός Σκουρλέτης ακυρώνει τον προηγούμενο λέγοντας μας πως, μετά από συνάντηση με τους εργοδότες, διαπιστώθηκε ότι “δεν το αντέχει η αγορά”!

2 Στις 20 Φεβρουαρίου υπογράφεται η συμφωνία μη μονομερών ενεργειών με τους δανειστές από τους Βαρουφάκη και Τσίπρα.

Είχε προηγηθεί η πληρωμή μιας δόσης των δανείων παρά την αρχική πρόθεση του υπουργού οικονομικών Βαρουφάκη να καθυστερήσει την καταβολή της και να την χρησιμοποιήσει σαν διαπραγματευτικό όπλο.

Δηλαδή οι μονομερείς ενέργειες από την μεριά της εξουσίας του Κεφαλαίου ελληνικού  και ευρωπαϊκού, συνεχίζονταν κανονικά και η ελληνική κυβέρνηση υπέγραφε ότι ΔΕΝ θα κάνει τίποτα!

Ενδεικτικό της αδράνειας της κυβέρνησης και της συνακόλουθης  “ελευθερίας” του Κεφαλαίου ήταν το γεγονός πως από τον Φλεβάρη μέχρι το καλοκαίρι του 2015 η εκροή καταθέσεων έφθασε το 26% αυτών του Δεκέμβρη του 2014. Από 170 δις στα 124 δις ευρώ.

Είναι έξω από την δυνατότητα του άρθρου (και χωρικά) η περιοδολόγηση της αδράνειας όλου του εξαμήνου. Που οπωσδήποτε πρέπει να μελετηθεί.

Η κορυφαία δημοκρατική στιγμή

Στο δραματικό οχταήμερο  από την αναγγελία του δημοψηφίσματος μέχρι την 5η Ιουλίου ο πολιτικός χρόνος πυκνώθηκε αφάνταστα. Το αρχικό πάγωμα των από κάτω παρά  την λυσσαλέα επίθεση σχεδόν όλων των ΜΜΕ, ελληνικών και ξένων και την απίστευτη κινδυνολογία, τα ψέματα την  καταστροφολογία,  μετά την 1η Ιουλίου μετατράπηκε σε αγανάκτηση και βαθειά συνειδητοποίηση  του ιστορικού στοιχήματος.

Τελικά,με όλες τις διαβαθμίσεις, το εντελώς ταξικό διακύβευμα ψηφίστηκε με πλήρη γνώση χωρίς φτιασίδια και μεταμφιέσεις. Το 62%,η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της εργασίας είπε ΟΧΙ στην συνέχιση της υπάρχουσας πολιτικής της ΕΕ .

Το 38% ο λαός του κέρδους και ένα μικρό, λούμπεν ποσοστό του πρώτου λαού ψήφισαν την πάση θυσία υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική.

Το δημοψήφισμα συγκέντρωσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Γιατί ήταν ευρύτερα κατανοητό πως μια χώρα 10 εκατομμυρίων μέλος της ΕΕ μπορεί να γίνει η αιχμή κοσμοϊστορικών αλλαγών στην μεγαλύτερη οικονομικό ένωση του πλανήτη.

Η ταχύτερη παγκοσμίως ανατροπή

Ήταν σαφές σε πολλά μέλη πως η εξάμηνη κυβερνητική αδράνεια μας πήγαινε στον τοίχο και -όταν αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα με την περίτεχνη διατύπωση επιβεβαιωθήκαν οι φόβοι μας πως αυτό αναγγέλθηκε για να το χάσουμε . Και έτσι να υπάρξει η πολιτική νομιμοποίηση για την συνέχεια της διαχείρισης των αστικών συμφερόντων μέσω της κυβέρνησης Τσίπρα.

Αυτά που “δεν χώραγε ο νους μας” ήταν το εύρος της νίκης 62vs 38 και ακόμη περισσότερο το βάθος της ταξικής προδοσίας που ακολούθησε.

Έχουμε διαβάσει αμφισβητήσεις  για την ωριμότητα και τις αντοχές του 62%, κάποια από ψηφοφόρους του. Θα αποπειραθούμε να απαντήσουμε:

1.Όταν μετά το εξάμηνο που σουρνόταν η αγωνία και η αναμονή μεγάλωνε τον χρόνο, όταν όλο αυτό το διάστημα η πίεση για υποταγή στην ΕΕ από την πλειοψηφία των ΜΜΕ ήταν καθημερινή, όταν  τέθηκε με ένταση και με όλους τους δραματικούς ως καταστροφολογικούς τόνους από τα κυρίαρχα ΜΜΕ το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι σαφές πως  όλοι όσοι ψήφισαν ΟΧΙ αντιλαμβάνονταν τους κινδύνους στην ταλαιπωρημένη από το 2010 καθημερινότητά τους. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας αλλά και μια ευάριθμη μειοψηφία αυτοαπασχολούμενων και ίσως μικρών επιχειρηματιών καταλάβαιναν πως θα έχουμε σύγκρουση πολύμηνη με αλλαγή στην ζωή μας. Με άλλες κοινωνικές και επομένως προσωπικές  προτεραιότητες 

Είναι ασεβές να λέμε πως όλος αυτός ο κόσμος δεν καταλάβαινε.

2.Η διαθεσιμότητα του ΟΧΙ έδινε το μήνυμα της χειραφετητικής συμμετοχής σε ένα κοινωνικό πείραμα. Εκείνες τις μέρες γεννιόταν η προοπτική της ενεργής συμμετοχής του πληθυσμού.

Το αίτημα για αξιοπρέπεια μετουσιωνόταν σε διάθεση για συμμετοχή για ξεπέρασμα της ανάθεσης.

3.Οι αξίες της Αριστεράς εκείνες τις μέρες γίνανε αξίες του 62%.

Και όποιος ανόητος, ανιστόρητος ή προβοκάτορας γελάσει ειρωνικά με τον όρο αξίες οφείλει να το βουλώσει: ΟΙ αγώνες δεκαετιών, εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων  αριστερών σε αυτή τη χώρα αλλά και εκατοντάδων εκατομμυρίων σε όλον τον πλανήτη γινόντουσαν και γίνονται πάντοτε και πρώτα από όλα για την κοινωνική αξιοπρέπεια.

4.Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιά θα ήταν η εξέλιξη της ελληνικής και ευρωπαϊκής  ιστορίας και αν τελικά αυτό το κοινωνικό πείραμα θα άντεχε.

Το σίγουρο είναι πως θα άντεχε η Αριστερά . Το σώμα της αριστεράς, οι εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές που αυτό το κοινωνικό πείραμα θα διαμόρφωνε καθοριστικά θα αποτελούσε ανεκτίμητη κοινωνική δύναμη, μια πολύτιμη ζωντανή καθημερινότητα που καμιά τακτική ήττα δεν θα μπορούσε να διαλύσει..

5.Έτσι θα κρατιόταν ανοιχτή η ενδεχομενικότητα της Ιστορίας.

Γιατί όταν έχει βιωθεί η απόπειρα να αλλάξεις την κοινωνία σου ακόμη κι αν δεν τα καταφέρεις γνωρίζεις με την σκληρή αλήθεια του βιώματος ότι αυτό είναι εφικτό!

Αντίθετα: Η συνθηκολόγηση διέλυσε την Αριστερά

Έδωσε το ολέθριο -για τον ανθρώπινο πολιτισμό, για την κοινωνική αξιοπρέπεια, για όλες και όλους όσοι στρατευόμαστε μέσα στους αιώνες- μήνυμα πως ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει και η ανισότητα είναι ο μόνος δρόμος.*

Το αποτέλεσμα είναι η ηγεμονία των αξιών του κοινωνικού-φυλετικού δαρβινισμού που επαγγέλλεται η διαρκής συνάντηση του νεοφιλελευθερισμού με τον φασισμό.

Η καταστροφή των αριστερών, ως αριστερών. Και ο κόσμος που δεν ακολούθησε την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ βιώνει την ματαίωση των αγώνων, την μετατροπή της κινηματικής του γνώσης σε αδρανή εργαλεία που σκουριάζουν, την επιστροφή της τέχνης στους εστέτ και την μπαναλιτέ της εξουσίας. Βιώνει ατομικά την τεράστια δυσκολία απέναντι στην πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου που τον καθιστά βουβό εξάρτημα, απέναντι στον αφόρητα μαζικοποιούμενο ρατσισμό, απέναντι στην ασχήμια της εμπορευματοποίησης των καθημερινών λειτουργιών μας και στην τρομακτική διαστροφή καταστροφή του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Βιώνει τη πατριδοκαπηλία να ουρλιάζει, τον εθνικισμό να κομπάζει, τον πόλεμο σαν ενδεχόμενο….

`•Η χαρά μας κράτησε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο•

Η ήττα και η συντριβή δεν ξέρουμε πότε και πως θα τελειώσει. Ελπίζουμε να ζήσουμε το τέλος της, να ζήσουμε  την επιστροφή της ορμής του ανθρώπινου πολιτισμού για την Ισότητα και την Ελευθερία και το παλεύουμε κάνοντας(;) "δουλειά του τυφλοπόντικα στο κοινωνικό υπέδαφος". Όπως μας προέτρεψε ο  Ιταλός αγωνιστής Λούτσιο Μάγκρι..

“Ακούγοντας” τις κοινωνικές  ανάγκες ελπίζουμε.

*Ο Πέρυ Άντερσον θεωρεί πως η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την ευρωπαϊκή Αριστερά όσο και η συνυπογραφή των πολεμικών πιστώσεων από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία το 1914.

Πριν κανά μήνα μία ευρεία και χαρούμενη αντιπροσωπεία της Πόλης Ανάποδα επισκέφθηκε τη λαϊκή συνέλευση των Σταγιατών. Το θυμήθηκα τώρα, γιατί εχθές είχαμε τη συνέλευση της Πόλης Ανάποδα και προσπαθούσα να σκεφτώ τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να ενθαρρύνουμε την ουσιαστική συμμετοχή των μελών. Προσωπικά δεν έχω καμία τάση να φετιχοποιώ τους τοπικούς αγώνες και τις κοινότητες – αυτό που πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μέσα στην κρίση είναι ένα μεγάλο κόμμα που θα πάρει την κυβέρνηση. Η συνέλευση αυτή όμως μας έδωσε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το πώς πρέπει να λειτουργούμε σε μια διαδικασία που είναι πραγματικά λαϊκή, στην οποία δηλαδή συμμετέχει η πλειοψηφία μιας κοινότητας ανθρώπων, χωρίς άλλο πολιτικό ή ιδεολογικό προσδιορισμό.

Η λαϊκή συνέλευση στους Σταγιάτες πραγματοποιήθηκε δυο μέρες μετά την επίθεση του Μπέου στη Βιβλιοθήκη της Κοινότητας και είχε προφανώς δύο κύρια θέματα: πρώτο, τί θα κάνει η κοινότητα με τη Βιβλιοθήκη και τον εξοπλισμό που με δικό της κόστος και κόπο έφτιαξε και δεύτερο πώς θα συνεχίσει τον αγώνα υπεράσπισης του νερού. Για περισσότερες πληροφορίες, αναζητήστε τα σχετικά κείμενα και βίντεο, τα οποία επιπλέον είναι χαρακτηριστικά του ηθικού και αισθητικού χάσματος που χωρίζει την αγωνιζόμενη κοινότητα από την τοπική εξουσία. Εδώ, θα μείνω στη διαδικασία της συνέλευσης, γιατί ήταν κάπως διαφορετική από αυτό που θα κάναμε εμείς. 

Η πρώτη διαφορά αφορά τη λήψη των αποφάσεων. Στη συνέλευση των Σταγιατών υπήρχαν, όπως παντού, 3-4 άνθρωποι που είναι πιο δραστήριοι/ες, πιο έμπειροι/ες και που ανέλαβαν να συντονίσουν τη διαδικασία. Το συνηθισμένο θα ήταν οι ίδιοι να κάνουν και μια πρόταση – εισήγηση προς τη συνέλευση, η συζήτηση να περιστραφεί γύρω από αυτή και στο τέλος τα μέλη να την ψηφίσουν, δημοκρατικά κι ωραία. Πράγματι, κάποιοι συμμετέχοντες το ζήτησαν επιτακτικά αυτό, από την αρχή της συνέλευσης. Οι άνθρωποι μας όμως ήταν πιο σοφοί και πιο σοφές από αυτό. Σκέφτηκαν μάλλον ότι αν κατέθεταν εξαρχής μια ολοκληρωμένη, τεκμηριωμένη πρόταση, θα ήταν δύσκολο για οποιοδήποτε άλλον κάτοικο, λιγότερο έμπειρο και ενήμερο από αυτούς, να τολμήσει να πει κάτι διαφορετικό. Δώσανε λοιπόν τον λόγο κατευθείαν στα μέλη της συνέλευσης. Και πράγματι, μίλησαν καμιά 10αριά άνθρωποι, δυο και τρεις φορές ο καθένας από 2-3 λεπτά, αποκλειστικά πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα του κτηρίου και της πηγής, καταθέσαν ελεύθερα τις προτάσεις τους και στο τέλος διαμορφώθηκε μια κοινή απόφαση.

Η δεύτερη έκπληξή μου αφορούσε την ίδια την απόφαση. Τί λέει μέσα μας ο αυθόρμητος ριζοσπαστισμός μας: μας πήρε ο Μπέος το κτήριο μας; Πάμε όπως είμαστε μετά τη συνέλευση, σπάμε το λουκέτο και το παίρνουμε πίσω. Οι περισσότεροι κάτοικοι όμως είπαν: αν αλλάξουμε τα λουκέτα, θα επιβεβαιώσουμε τον ισχυρισμό Μπέου ότι κάποιοι κάνουν κατάληψη, ενώ αυτός που κάνει κατάληψη είναι ο Μπέος – αυτό πρέπει να δείξουμε. Άλλωστε, καλοκαίρι είναι, τί να τα κάνουμε τα κλειστά ντουβάρια, θα κάνουμε τις εκδηλώσεις μας από έξω, θα εστιάζουμε την κάμερα στην κλειδαριά του Μπέου και από Σεπτέμβρη έχει ο Θεός. Εκεί θα φανεί ποιος είναι πιο δυνατός. Δεύτερο πλήγμα της αυθόρμητης λαϊκής σοφίας στον προκατ αριστερισμό μας.

Το τρίτο χτύπημα αφορούσε πάλι τη διαδικασία. Στην πλατεία του χωριού, πέρα από την πλειοψηφία των ενεργών κατοίκων, είμασταν ακόμα καμιά 25 άνθρωποι, από τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο και την Αθήνα, που ήρθαμε να δηλώσουμε την συμπαράστασή μας. Τί κάνουμε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις; Δίνουμε πρώτα το λόγο στους «αλληλέγγυους» για το «χαιρετισμό» τους και μετά ξεκινάμε την κύρια διαδικασία. Οι συντονίστριες της συνέλευσης, από φόβο ίσως μην κουραστούν οι θειάδες και φύγουν, το κάνανε ανάποδα. Είπανε πρώτα θα λύσουμε τα δυο ζητήματά μας με σύντομες, συγκεκριμένες τοποθετήσεις και μετά θα δώσουμε το λόγο στους αλληλέγγυους να απευθυνθούν στη συνέλευση. Μας εξήγησαν επίσης ευγενικά κι ωραία ότι μας ευχαριστούν πολύ, ότι η παρουσία μας είναι ενθαρρυντική κι αναγκαία για την κυκλοφορία του αγώνα τους, αλλά και ότι καλό να σεβόμαστε τον τρόπο, την ηθική και την αισθητική που έχουν οι ίδιοι επιλέξει για αυτόν τον αγώνα. Κι έτσι έγινε – μιλήσαμε στο τέλος και μάλιστα οι θειάδες δεν φύγανε και μείνανε να μας ακούσουν.

Αλληλεγγύη ή ιδιοποίηση;

Και τί τους είπαμε λοιπόν εμείς οι αλληλέγγυοι, αναρχικοί τε και αριστεροί; Αυτά που μπορείτε να φανταστείτε. Τους αναδείξαμε τις ευθύνες της κυβέρνησης και τους εξηγήσαμε ότι ο αγώνας τους συνδέεται με τα κινήματα ενάντια στα αιολικά και την καύση απορριμμάτων, τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και την εξέγερση στις ΗΠΑ ενάντια στην αστυνομική καταστολή. Οκ, όλα συνδέονται με όλα. Γιατί όμως οι ίδιοι οι κάτοικοι στον πρώτο κύκλο αντί να μιλάνε για αυτά, λέγανε για το φαρμακείο, τη μικροφωνική και το λουκέτο στη βιβλιοθήκη; Δεν το ξέρουν;

Αυτή η μανία των οργανώσεων του κινήματος, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου, να τα συνδέσουν όλα, τείνει τελικά να απογειώνει κάθε συγκεκριμένη κοινωνική αντίθεση από το υλικό της πλαίσιο, όχι σε ένα πεδίο συνολικής πολιτικής αντίθεσης όπως ίσως φανταζόμαστε, αλλά σε ένα νέφος ιδεολογίας, εκεί δηλαδή που πάντα κερδίζουν οι κυρίαρχοι.

Ακόμα περισσότερο, όταν πας σε μια κοινωνική κινητοποίηση και τους λες: «αυτό που κάνετε είναι καλό γιατί συνδέεται με αυτό και με το άλλο, που είναι δικά μου» είναι σαν να λες ότι η κινητοποίησή τους εντάσσεται, θέλουν - δεν θέλουν, στο δικό σου ιδεολογικό, ηθικό, αξιακό πλαίσιο. Mε αυτό το τρόπο ιδιοποιείσαι, απαλλοτριώνεις το συγκεκριμένο δίκιο του ανθρώπου που αγωνίζεται και τον αποξενώνεις από τον ίδιο τον αγώνα: του λες «αυτό είναι δουλειά των ειδικών, που θα σου εξηγήσουν τί κάνεις». Και αυτός μετά πάει σπίτι του και αφήνει τους ειδικούς να κάνουν τη δουλειά τους.

Ανάμεσα στους Σταγιάτες και τη συνήθεια

Έτσι λοιπόν, οι τοποθετήσεις των αλληλέγγυων σε εκείνη την όμορφη πλατεία, κάτω από τα δροσερά πλατάνια και δίπλα στη γάργαρη πηγή, ακούγονταν παράφωνες, παρά τις καλές προθέσεις των εκφωνητών τους. Όλες, εκτός από μια, θα το πω γιατί μας έκανε περήφανους. Ο δικός μας δεν βγήκε να δασκαλέψει τους κατοίκους. Είπε κυριολεκτικά δυο κουβέντες – σας αγαπάμε, μας εμπνέετε, κι εμείς είχαμε κι έχουμε αντίστοιχους αγώνες για το νερό, θα είμαστε δίπλα σας ό,τι χρειαστεί, δυο ώρες δρόμος είναι, πάρτε ένα τηλέφωνο κι ερχόμαστε. Και χειροκροτήθηκε αυθόρμητα και με χαρά.

Γιατί; Γιατί ο Γιώργος είναι ωραίος τύπος; Είναι, αλλά όχι μόνο για αυτό. Γιατί η Πόλη Ανάποδα ξεκίνησε από την αρχή με αυτό τον στόχο: να είναι συλλογικότητα, να έχει μέλη, διαδικασίες, συνέλευση, να δίνει το λόγο και όχι να τον παίρνει. Πάνω σε αυτή την κουλτούρα χτίστηκε με τρόπο ρητό και δομημένο και αυτό και μόνο αυτό είναι που την έκανε κάπως να ξεχωρίσει, να δουλέψει, να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Το καταφέρνει στην πράξη; Θα δείξει. Η Πόλη Ανάποδα είναι μπόρντερ λάιν σχήμα, ανάμεσα σε αυτό που λέει ότι θέλει να είναι και στο συνηθισμένο. Και δυστυχώς η φυσική ροή των πραγμάτων είναι η υπαναχώρηση στις συνήθειες. Τον πρώτο χρόνο το παλέψαμε κάπως - με 4 συνελεύσεις από τις εκλογές και μετά. Πολύ εύκολα όμως, τα μέλη μπορεί να αποσυρθούν και να μας μείνει ο σκελετός, ένα διαπαραταξιακό συντονιστικό των οργανώσεων της αριστεράς που θα μιμείται το δημοτικό σχήμα. Κάτι τέτοιο γίναμε για λίγο μέσα στην καραντίνα, ελλείψει και της δυνατότητας συνέλευσης.

Μετά, θα κατέβουμε στις επόμενες εκλογές για να αυξήσουμε το ποσοστό μας στο 2,5% και να ακούγεται η φωνή της αριστεράς μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Οι εκλογές είναι σε τρία χρόνια και η επόμενη τετραετία θα διαρκέσει μέχρι το 2027. Προσωπικά, ψιλοχέστηκα αυτή τη στιγμή για το ποια φωνή θα ακούγεται πού το 2027. Όταν θα ξανάρθουν οι εκλογές, θα έχει νόημα να κατέβουμε αν είναι να πάρουμε κάτι που θα κάνει το λαό της πόλης να γυρίσει το κεφάλι και να μας δει. Τον Δήμο, για παράδειγμα.

Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ένα δημοτικό σχήμα στο οποίο θα συμμετέχουν, θα δουλεύουν, όσο και όποτε θέλουν και μπορούν, ισότιμα και τα 150 μέλη του. Και έτσι θα κουνήσουν λίγο την πόλη, και θα παράγουν λόγο νέο, και θα γράφουν όλοι κανά κείμενο και ας μην είναι τέλειο και θα φτιάχνουν πολιτικά γεγονότα, και θα νιώθουν καλά που είναι μέλη του σχήματος, και θα παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις διαδικασίες, και θα το λένε παραέξω. Δεν ξέρω πως, ας το σκεφτούν καλύτερα οι ίδιοι κι οι ίδιες, αυτό κατάλαβα στους Σταγιάτες.

Μία εξαιρετική ταινία animation από το Ιράν αποτελεί τη σημερινή μας επιλογή. Ο λόγος για το "Περσέπολις" των Μαρζάν Σατραπί και Βενσέν Παρονό (2007). H ιστορία μίας επώδυνης ενηλικίωσης νεαρής κοπέλας που μεγαλώνει στην Τεχεράνη στα τέλη της δεκαετίας του 70΄. Νιώθει την ανάγκη να ανατρέξει στα πρώιμα χρόνια της παιδικής ηλικίας και να ξετυλίξει το κουβάρι των γεγονότων από την εποχή της χαμένης αθωότητας. Ένα πολυεπίπεδο δράμα που χτίζεται μέσα από διαδοχικές απογοητεύσεις και ματαιώσεις σε μία περιπλάνηση ζωής που επιβεβαιώνει το ρητό: "όπου γης πατρίς".

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Το όνειρο της ανατροπής του Σάχη βγάζει τον κόσμο μαζικά στους δρόμους της πρωτεύουσας. Το σύνθημα που δεσπόζει είναι, "θάνατος στον Βασιλιά". Οι προγονοί του έχουν συνθηκολογήσει με τον Δυτικό κόσμο και απολαμβάνει τα προνόμια της ηγεμονίας με αντάλλαγμα κοιτάσματα πετρελαίου. Στην πλειοψηφία του αναλφάβητος ο λαός παρασύρεται εύκολα από την εθνικιστική ρητορική και συγκινείται από το αφήγημα της θρησκείας. Ο εμφύλιος σπαραγμός κάνει όμως τη χώρα ευάλωτη και στο εξωτερικό της. Το Ιράκ του κραταιού τότε Σαντάμ Χουσεϊν επιτίθεται στη γείτονα. "-Τι είναι αυτή η χώρα; -Kόλαση"...

Η προοδευτική οικογένεια που τοποθετείται στο κεντρικό φόντο παλεύει να κρατήσει ζωντανούς και δυνατούς τους δεσμούς της. Η φλόγα της ανάμνησης δεν πρέπει να σβήσει. Χαμηλόφωνα οφείλει να πενθήσει για τις απώλειες, να αντισταθεί, να μη ξεχάσει. "Το να ζεις στην Τεχεράνη, είναι σα να ζεις σε νεκροταφείο". Μένουν δύο κύκνοι να πλέουν στα νερά των ονείρων ως σύμβολο ελευθερίας. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ευελιξία. Η συντηρητική κοινωνία θεωρεί το κάλυμμα του προσώπου συνώνυμο της ελευθερίας και το ακάλυπτο προκλητικό και αμαρτωλό. Μονόδρομος φαντάζει η μετανάστευση στην Ευρώπη για τη νεαρή κοπέλα.

Παίρνει τον δρόμο για τη Γαλλία κι εκεί όμως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Προσπαθεί να επικοινωνεί με τους δικούς της μέσω ενός τηλεφωνικού θαλάμου, που δηλώνει την ελπίδα και ταυτόχρονα την ανάγκη για επικοινωνία. Θέλει να αφομοιωθεί από την τοπική κοινωνία, αλλά η δυτική κουλτούρα συγκρούεται με τα πιστεύω της. Τότε φτάνει η ώρα της μεγάλης παραδοχής, "ο καπιταλισμός καίει την κοινωνία μας" ακούγεται να λέει. Ακόμα κι όταν ο έρωτας της χτυπήσει την πόρτα θα είναι για να τη δοκιμάσει. Θα "πουλήσει" όλο της το είναι, ψυχή και σώμα για να καταφέρει να επιβιώσει. Κι όταν γυρίσει στην πατρίδα η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ της θα έχει χαθεί κάπου στη διαδρομή.

Στα αξιοσημείωτα της ταινίας θεωρώ πως πρέπει να επισημάνουμε πως Κατρίν Ντενέβ (δίνει τη φωνή της στην μητέρα) και η Κιάρα Μαστρογιάνι (στην κόρη αντίστοιχα) είναι και στην πραγματικότητα μάνα και κόρη. Αυτή η σύνδεση ενισχύει το συναίσθημα κι επιδρά καταλυτικά στη ψυχολογία του θεατή. Εξαιρετική επιλογή για κάθε ηλικία. Επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το Ξενόγλωσσο OSCAR το 2008 στην 80ή τελετή απονομής βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας.

Βάση της Δημοκρατίας αποτελεί η Δικαιοσύνη. Τι γίνεται όμως όταν επικρατεί ο νόμος του αίματος; H Μαριάν βιώνει την πιο σκληρή πραγματικότητα ενός πολέμου. Κι είναι χιλιάδες άνθρωποι που τη βιώνουν σήμερα με τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή και τη Συρία. Συνεχώς μάλιστα η κατάσταση θα επιδεινώνεται εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και των δυσμενών συνεπειών που συνδέονται άμεσα κι έμμεσα με αυτήν. Καθήκον όλων μας είναι να κατανοούμε και να "συγχωρούμε", όχι να αποδίδουμε ευθύνες και να κρίνουμε τυφλωμένοι από φθηνή ρατσιστική ρητορική μίσους. Κι όμως το μίσος έχει τεράστια δύναμη όπως έχει αποδειχθεί και στην πατρίδα μας.

Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ παρά μόνο όταν κοπεί το νήμα της ζωής. Στη Βιέννη πλέον στα μέσα της δεκαετίας του 80΄. Το μυαλό όμως πίσω στην πατρογονική γη. Οχτώ χρόνια πόλεμοι. Πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί. Η Ελευθερία έχει πάντα ένα τίμημα. Συχνά μάλιστα οι άνθρωποι γίνονται πιόνια και σκοτώνονται για τα συμφέροντα ενός τρίτου δυνατού που απολαμβάνει τις συγκρούσεις αφ΄υψηλού. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωσή μας και δυστυχώς σχεδόν πενήντα χρόνια μετά δεν έχει ακόμα σταματήσει.