Ελλάδα   >   Ν. Καβάλας    >    Ειδήσεις & Τοπικά Νέα

Μία αρκούδα νεκρή από πυροβόλο όπλο, που στη συνέχεια αποκεφάλισαν, εντόπισε υπάλληλος του Δασαρχείου Δράμας σε ορεινή περιοχή του Λιβαδερού Δράμας. 

Άμεσα ενημερώθηκαν το Δασαρχείο Δράμας, η περιβαλλοντική οργάνωση «Καλλιστώ» και ο Οργανισμός Φυσικού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής (ΟΦΥΠΕΚΑ), στο πλαίσιο της θεσμοθετημένης λειτουργίας της Ομάδας Άμεσης Επέμβασης για την Αρκούδα στην περιοχή.

Για το συγκεκριμένο περιστατικό έχει ήδη σχηματιστεί δικογραφία και έχει ξεκινήσει προανάκριση από τις αρχές, για τον εντοπισμό των δραστών.

Όπως προέκυψε από τη νεκροψία που διενεργήθηκε, το ζώο φέρει δύο τραύματα από σφαίρες πυροβόλου όπλου: ένα στη ράχη και ένα στον μηρό. Σύμφωνα με τη νεκροψία, οι δράστες, αφού σκότωσαν τη νεαρή αρσενική αρκούδα, στη συνέχεια την αποκεφάλισαν.

Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του ΟΦΥΠΕΚΑ και της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Καλλιστώ», η θανάτωση ή ο τραυματισμός αρκούδας αποτελούν εγκληματικές πράξεις, οι οποίες διώκονται ποινικά. 

Η αρκούδα στην Ελλάδα είναι ένα απόλυτα προστατευόμενο είδος, σύμφωνα με την ελληνική και τη διεθνή νομοθεσία. Το είδος, καθώς και ο βιότοπός του, προστατεύονται από τον Δασικό Κώδικα, αλλά και από την Οδηγία για τους Οικοτόπους (92/43/ΕΕ), τη συνθήκη της Βέρνης και τη συνθήκη της Ουάσινγκτον (CITES). Σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των απειλούμενων ζώων της Ελλάδας (2009), η αρκούδα ταξινομείται στα Κινδυνεύοντα Είδη.

πηγή: emakedonia.gr

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησαν όσοι βρέθηκαν στο Καλογερικό του Λιμένα το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου τα θέματα της 4^ης διημερίδας που πραγματοποίησαν από κοινού ο Ιατρικός Σύλλογος Καβάλας και το Κέντρο Υγείας Πρίνου στη μνήμη του διευθυντή του Κέντρου Υγείας Δημήτρη Έλληνα που έφυγε από τη ζωή μετά από τροχαίο δυστύχημα το 2015 την ώρα που πήγαινε στην εργασία του.

Η αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου στο χαιρετισμό της τόνισε:

«Θερμές ευχαριστίες απευθύνουμε στους συναδέλφους ιατρούς που συμμετείχαν και τίμησαν την εκδήλωση με τις πολύτιμες εισηγήσεις τους και την υψηλή επιστημονική τους γνώση.

Ευχαριστούμε, επίσης, θερμά τους συνδιοργανωτές —τον Δήμο Θάσου, την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης και το Κέντρο Υγείας Πρίνου— για τη σταθερή τους στήριξη.

Η συμβολή όλων ανέδειξε για ακόμη μια φορά την αξία της συνεργασίας για την προώθηση της γνώσης και την ενδυνάμωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην ομιλία της κ. Κώστογλου, υπεύθυνης του Κέντρου Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, η οποία τόνισε με συγκινητικό τρόπο την ανεκτίμητη αξία της εθελοντικής προσφοράς προς τον συνάνθρωπο».

Μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2026 θα έχει ολοκληρωθεί το έργο της ηλεκτροδότησης της πίστας Motocross στις Κρηνίδες. Το έργο εντάχθηκε στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της περιφέρειας ΑΜΘ και είναι προϋπολογισμού 21.500 ευρώ. να σημειωθεί ότι μέχρι τώρα ο ηλεκτροφωτισμός στην πίστα των Κρηνίδων γίνεται με γεννήτριες.

Στην ανακοίνωση του Δήμου Καβάλας αναφέρονται τα εξής:

Με απόφαση του Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Χριστόδουλου Τοψίδη, εντάχθηκε στο ΠΠΑ Περιφέρειας ΑΜΘ 2021 - 2025, το έργο της σύνδεσης της πίστας Motocross των Κρηνίδων στο δίκτυο διανομής ρεύματος.

Μέσα από την αγαστή συνεργασία του Δήμου Καβάλας με τη διοίκηση της Περιφέρειας ΑΜΘ, επιλύθηκε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια ο Αθλητικός Μοτοσυκλετικός Όμιλος Κρηνίδων (Α.Μ.Ο.Κ) για την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων Motocross, στην πίστα των Κρηνίδων.

Η προαναφερόμενη εξέλιξη, εκτός από την εύρυθμη λειτουργία όλων των εγκαταστάσεων, παρέχει τη δυνατότητα μελλοντικής επέκτασης, με σκοπό τη διοργάνωση αγώνων νυχτερινού χαρακτήρα ή ειδικών εκδηλώσεων.

Η ηλεκτροδότηση αφορά στην εγκατάσταση μόνιμου ηλεκτρικού ρεύματος χαμηλής / μέσης τάσης στον χώρο της πίστας των Κρηνίδων, με στόχο την κάλυψη λειτουργικών αναγκών, όπως:

Φωτισμός χώρου (πίστα, θεατές, χώροι στάθμευσης και εξυπηρέτησης)

Τροφοδοσία ηλεκτρολογικού εξοπλισμού (χρονομέτρηση, ανακοινώσεις, μηχανήματα συντήρησης)

Εξυπηρέτηση βοηθητικών εγκαταστάσεων (γραφείο, αποδυτήρια, ιατρείο, αναψυκτήριο)

ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ - ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Ημερομηνία ολοκλήρωσης εργασιών: 31/3/2026

ΠΠΑ Περιφέρειας ΑΜΘ

Προϋπολογισμός: 21.500 ευρώ

Η ΠΑΕ ΑΟ Καβάλα εκφράζει τις ευχαριστίες της προς τον Όμιλο Κουρτίδη για την ευγενική και ουσιαστική χορηγική του στήριξη. Η παρουσία του ως Χρυσός Χορηγός για τη φετινή αγωνιστική περίοδο αποτελεί μεγάλη τιμή για τον σύλλογό μας και σημαντικό θεμέλιο στην προσπάθειά μας για σταθερή ανάπτυξη, αγωνιστική εξέλιξη και ανάδειξη του καβαλιώτικου ποδοσφαίρου.

Ο Όμιλος Κουρτίδη, με τη δυναμική επιχειρηματική του δράση και τη διαχρονική του συμβολή στην τοπική κοινωνία, αποδεικνύει έμπρακτα την πίστη του στις αξίες του αθλητισμού και στη σημασία της υποστήριξης των τοπικών φορέων. Η συνεργασία μας αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης για ακόμη πιο φιλόδοξους στόχους.

Ευχαριστούμε θερμά τον Όμιλο Κουρτίδη για την εμπιστοσύνη και τη γενναιόδωρη προσφορά του. Με τέτοιους υποστηρικτές στο πλευρό μας και στήριξη από Καβαλιώτικες επιχειρήσεις, μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.

(δελτίο Τύπου)

Η Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης (ΔΥΠΑ) διοργανώνει την 48η «Ημέρα Καριέρας» στη Δράμα, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου, στο ξενοδοχείο Hydrama Grand Hotel (Αγίας Βαρβάρας 11, Δράμα, Τ.Κ. 66131), από τις 10:00 έως τις 18:00.

Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν πάνω από 30 επιχειρήσεις, οι οποίες αναζητούν προσωπικό για περισσότερες από 700 διαθέσιμες θέσεις εργασίας, σε ειδικότητες που καλύπτουν όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης και εξειδίκευσης, σε διαφορετικούς κλάδους της οικονομίας.

Η είσοδος είναι ελεύθερη και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://www.eventora.com/el/Events/imera-karieras-dypa-dypa-drama-2025

Οι επισκέπτες θα μπορούν να:

•        συνομιλήσουν χωρίς προκαθορισμένο ραντεβού με εκπροσώπους επιχειρήσεων

•        πραγματοποιήσουν άμεσα αρχικές συνεντεύξεις εργασίας

•        λάβουν καθοδήγηση από εξειδικευμένους εργασιακούς συμβούλους και στελέχη της Μονάδας Εξυπηρέτησης Μεσαίων και Μεγάλων Επιχειρήσεων (ΜΕΜΜΕ) για τις υπηρεσίες και δράσεις της ΔΥΠΑ.

Οι επιχειρήσεις, αντίστοιχα, θα έχουν την ευκαιρία να:

•        συγκεντρώσουν μεγάλο αριθμό βιογραφικών

•        εντοπίσουν τα κατάλληλα στελέχη για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Πληροφορίες για τις υπηρεσίες της ΜΕΜΜΕ είναι διαθέσιμες στη διεύθυνση: www.dypa.gov.gr/memme

Περισσότερα για τις δράσεις και τα προγράμματα της ΔΥΠΑ βρίσκονται στον επίσημο ιστότοπο: www.dypa.gov.gr

Μπορεί σήμερα 17 Νοεμβρίου να τιμούμε στη χώρα μας την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αλλά ίσως τη 17^η Νοεμβρίου θα έπρεπε να την κρατήσουμε στη μνήμη μας και για κάτι ακόμα. Ως την ημερομηνία που ξεκίνησε η μεγάλη πανδημία του Covid 19 που πάγωσε σταδιακά όλο τον κόσμο.

Συγκεκριμένα, μια νέα βρετανική επιστημονική μελέτη εκτιμά ότι το πρώτο περιστατικό Covid-19 εμφανίστηκε μεταξύ των αρχών Οκτωβρίου και των μέσων Νοεμβρίου 2019 στην Κίνα, με πιο πιθανή ημερομηνία την 17η Νοεμβρίου, μερικές εβδομάδες νωρίτερα από την επίσημη ημερομηνία έναρξης της πανδημίας, που τοποθετείται στις αρχές Δεκεμβρίου στην πόλη Γουχάν.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέντ, με επικεφαλής τον δρα Ντέηβιντ Ρόμπερτς, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "PLoS Pathogens", χρησιμοποίησαν ένα μαθηματικό μοντέλο για να κάνουν τους υπολογισμούς τους. Η μελέτη τους ενισχύει την πεποίθηση αρκετών επιστημόνων ότι η πανδημία είχε ξεκινήσει νωρίτερα και εξαπλώθηκε στη συνέχεια με γρήγορο ρυθμό.

Με βάση τις νέες εκτιμήσεις, το πρώτο κρούσμα εκτός Κίνας συνέβη στην Ιαπωνία στις 3 Ιανουαρίου 2020, το πρώτο κρούσμα στην Ευρώπη υπήρξε στην Ισπανία στις 12 Ιανουαρίου 2020 και το πρώτο στις ΗΠΑ στις 16 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η εμφάνιση του νέου κορονοϊού -προτού μολύνει ανθρώπους- πρέπει να συνέβη λίγο νωρίτερα το φθινόπωρο του 2019, χωρίς να έχουν πάντως άποψη για την προέλευση του ιού.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Συνέντευξη στον

Stefan-Dominic Voronca

Μια συζήτηση για την τέχνη, τις χρωστικές και τη ζωή με τον καλλιτέχνη Γιώργο Βαγή

Άκουσα για τον καλλιτέχνη που ονομάζεται Γιώργος Βαγής από μια κοινή μας γνωστή. Μου είπε ότι είναι ανιψιός ενός διάσημου Θάσιου καλλιτέχνη. Μου είπε επίσης ότι ο κ. Βαγής είναι ένας άνθρωπος με πολλές ανησυχίες και αυτοδίδακτος. Φυσικά, τόσο πειθαρχημένοι άνθρωποι κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου και ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν, ειδικά επειδή επρόκειτο να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, χωρίς καμία πρόθεση να επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα.

Γνώρισα τον κ. Βαγή το απόγευμα της Πέμπτης. Φαινόταν πολύ ευαίσθητος και αποφασιστικός άνθρωπος. Η πρώτη μας συζήτηση αφορούσε τις αλλεργίες του στο άρωμά μου, ακόμη και τη μυρωδιά του απορρυπαντικού στα ρούχα μου. Ένιωσα άσχημα, αλλά αμέσως με καθησύχασε και, αφού τραβήξαμε μερικές γρήγορες φωτογραφίες από τη δουλειά και το στούντιό του, συνεχίσαμε τη συνέντευξη έξω στο μπαλκόνι.

Η συνέντευξη επιταχύνθηκε από το 0 στο 100 πολύ γρήγορα, επειδή αμέσως μετά την αναφορά στις αλλεργίες, μου ομολόγησε ότι ένιωθε ότι δεν ανήκε σε αυτόν τον πλανήτη, ότι είχε αγωνιστικό πνεύμα και δεν φοβόταν να πεθάνει, αλλά ήθελε να μας αφήσει να παλεύουμε. Μια τέτοια εξομολόγηση με εξέπληξε και άρχισα να απομαγνητοφωνώ τη συζήτηση όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Άρχισε να μου μιλάει για τα δικαστήρια στις ΗΠΑ, για το πόσο από το εισόδημά του πηγαίνει στη διατροφή των παιδιών. Μου είπε ότι πάντα αναρωτιόταν αν τα μικρά παιδιά είχαν αρκετά. Άκουγα και δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ανοιχτός, ειλικρινής και ευάλωτος ήταν ένας άνθρωπος που δεν με είχε ξανασυναντήσει ποτέ.

Ο κ. Βαγής μου εξήγησε ότι πάσχει από πολλαπλή χημική υπερευαισθησία. Πριν γίνει ζωγράφος, εργαζόταν ως οπλουργός—αυτοδίδακτος, σχολαστικός, αφοσιωμένος.

Κάποια στιγμή, συνέβη κάτι, ένα περιστατικό που τον απομάκρυνε από τον τότε κόσμο του, και τότε άρχισε να ζωγραφίζει σοβαρά. Ωστόσο, η καλλιτεχνική του κλίση ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Στα δεκατέσσερα, είχε σμιλέψει ένα άγαλμα, ολομόναχος.

Ανέφερε τον θείο του, τον Πολύγνωτο Βάγη — τον διάσημο Θάσιο καλλιτέχνη. Όταν ο Γιώργος ήταν δώδεκα ετών, ο θείος του είχε δει ένα μικρό γλυπτό που είχε φτιάξει το παιδί και είχε εντυπωσιαστεί. Ο Γιώργος θυμόταν τα λόγια του: «Θα γίνεις καλύτερος καλλιτέχνης από μένα. Κάνε τα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις καλά, αλλά μην τα παίρνεις πολύ στα σοβαρά όπως εγώ. Κατέστρεψα τη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο. Είναι καλύτερα να φτιάχνεις αγάλματα, να ζωγραφίζεις, να δημιουργείς... αλλά μην χάνεσαι σε αυτό. Κλείδωσα τον εαυτό μου στο στούντιό μου, έφτιαξα αγάλματα και μια μέρα κοίταξα στον καθρέφτη και αναρωτήθηκα πού πήγε ο χρόνος;!» Ο θείος του τού είχε πει ότι ο «πυρετός» — η εσωτερική παρόρμηση του καλλιτέχνη — μπορεί να σε καταβροχθίσει και ότι αν κάποιος προσπαθήσει να σε σταματήσει, είναι σχεδόν αδύνατο.

Πέθανε πριν προλάβει να του διδάξει όλα όσα του είχε υποσχεθεί. «Μην πας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας», του είχε πει. «Θα σε μάθω εγώ». Αλλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία. Ο Γιώργος πήγε τελικά στο σχολείο, παρά την προειδοποίηση, και η εμπειρία επιβεβαίωσε όσα είχε πει ο θείος του. Το μέρος ήταν —προφανώς— άσεμνο, ανέντιμο και υλιστικό. Δεχόντουσαν μόνο οκτώ μαθητές το χρόνο. Τον απέρριψαν.

Θυμάται ακόμα την αντιπαράθεση με έναν από τους καθηγητές του, αφού απέτυχε σε μια εξέταση. Οι μαθητές είχαν κληθεί να σμιλεύσουν μια φιγούρα από πηλό. «Τι συμβαίνει με το γλυπτό μου; Γιατί δεν πέρασα;» ρώτησε. Η απάντηση τον άφησε άφωνο: «Το έφτιαξες ακριβώς όπως το μοντέλο. Έπρεπε να το είχες φτιάξει διαφορετικό». Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Η απόρριψη τον κατέστρεψε. Όταν επέστρεψε σπίτι, έσκισε τους πίνακές του και προσπάθησε να σπάσει το μαρμάρινο γλυπτό του με μια βαριοπούλα. Η μητέρα του τον σταμάτησε κλαίγοντας, παρακαλώντας τον να μην καταστρέψει τα πάντα. Ηρέμησε, αλλά μετά από εκείνη την ημέρα εγκατέλειψε εντελώς την τέχνη.

Δεν επέστρεψε στη ζωγραφική παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα, όταν ένας καθηγητής στο Χιούστον - ο Άντριου Γκραντ, του Πανεπιστημίου του Γκάλβεστον στο Τέξας - τον ενθάρρυνε. Ο καθηγητής του είπε ότι για αυτόν, η μηχανική τέχνη ήταν το κάλεσμά του. Ο Τζορτζ συνειδητοποίησε ότι πάντα αγαπούσε τη μηχανική. Ήταν άλλωστε αυτοδίδακτος οπλουργός. Κατείχε μάλιστα διπλώματα ευρεσιτεχνίας για σιγαστήρες, τους οποίους είχε πουλήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν προσπάθησε να γίνει ζωγράφος πλήρους απασχόλησης, επέμεινε να φτιάχνει τα δικά του χρώματα λαδιού όπως οι παλιοί δάσκαλοι, επειδή αυτό που αγοράζετε σε σωληνάρια σήμερα είναι, όπως έλεγε, «αυτό που θέλουν οι άνθρωποι, όχι αυτό που χρειάζεται η ζωγραφική». Το ενδιαφέρον του ήταν για καθαρές χρωστικές ουσίες - πραγματικές, μονοχρωματικές, φυσικές, ελεγχόμενες χρωστικές ουσίες.

Εξήγησε πώς τα εμπορικά χρώματα συχνά παρασκευάζονται από μείγματα τεσσάρων χρωστικών. Δείχνουν ωραία στο σωληνάριο, αλλά όταν τα αραιώνετε, ειδικά με λευκό για ένα ελαφρύ γλάσο, η απόχρωση αλλάζει - γίνεται απροσδόκητα ροζ ή ζεστή. «Πώς συμβαίνει αυτό;» ρώτησε ρητορικά. Με καθαρές, χειροποίητες χρωστικές, έχετε τον απόλυτο έλεγχο: διαφάνεια, αδιαφάνεια, ισχύ χρωματισμού... τα πάντα.

Μίλησε με πάθος για το χρώμα. Για τον ουρανό: «Όταν το κοιτάμε, βλέπουμε μπλε. Αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα, υπάρχει ένα πιο φωτεινό μπλε πίσω του. Και μπροστά του υπάρχει πάντα ένα στρώμα ατμοσφαιρικής ομίχλης. Αν δεν ζωγραφίσετε τον ουρανό σε στρώσεις, τη μία μετά την άλλη, δεν θα έχετε ποτέ τον πραγματικό ουρανό». Ένα μόνο στρώμα alla-prima δεν είναι αρκετό. Είναι μπλε, αλλά δεν είναι μπλε.

Το ίδιο ισχύει και για τα σύννεφα, τα δέντρα, τους βράχους — όλα όσα υπάρχουν στη φύση. Πρώτα χτίζεις το φόντο και μετά προσθέτεις επιπλέον επίπεδα, πιο ζεστά ή πιο δροσερά ανάλογα με το φως της ημέρας. Μόνο στο τέλος, με βερνίκια, ο πίνακας γίνεται πραγματικός. «Οι αρχαίοι ζωγράφοι μελετούσαν σε βάθος τα χρώματα», μου είπε. «Τα σχολεία δεν το διδάσκουν πια αυτό».

Τόνισε ότι είναι εντελώς αυτοδίδακτος. Απομνημονεύει κάθε χρωστική ουσία όχι μόνο ως χρώμα, αλλά και ως εργαλείο. Η προετοιμασία χρωστικών ουσιών με το χέρι σε αναγκάζει να τις κατανοήσεις. Η ζωγραφική βουνών, για παράδειγμα, απαιτεί διαφανείς χρωστικές ουσίες στο νερό και γύρω από τα φύκια, επειδή τα φύκια αντανακλούν τα χρώματα από κάτω και το νερό αντανακλά τον ουρανό.

Πολλοί καλλιτέχνες παραπονιούνται ότι «δεν μπορούν να βρουν το σωστό χρώμα», αλλά τις περισσότερες φορές, το πραγματικό χρώμα είναι ένας συνδυασμός πολλαπλών στοιχείων, προσεκτικά τοποθετημένων σε στρώσεις.

Η ζωγραφική πορτρέτου, είπε, απαιτεί λιγότερα επίπεδα επειδή συχνά γίνεται υγρό σε υγρό, alla prima. Αλλά ποτέ δεν βρήκε τα πορτρέτα ενδιαφέροντα. «Βλέπω ανθρώπους κάθε μέρα». Αλλά τα τοπία - το φως, η ατμόσφαιρα - αυτά τα πράγματα τον συγκινούν.

Μου είπε για μια μέρα στα Κοίνυρα. Πήγε για ψάρεμα, αλλά το ψάρεμα δεν λειτούργησε, οπότε άρχισε να παρατηρεί το περιβάλλον του. «Το φως ήταν τόσο καθαρό», είπε. «Κοίτα! Παράδεισος!» Απορροφήθηκε τόσο πολύ από το τοπίο που ξέχασε γιατί είχε έρθει εκεί.

Το ίδιο του συνέβη και στη Γιούτα - Ηνωμένες Πολιτείες. Το φως, τα χρώματα - τον κατέκλυσαν.

Σήκωσε τη φωτογραφική μηχανή του για να τραβήξει μια φωτογραφία και ένιωσε κάτι ζεστό στο μάγουλό του. Ένα δάκρυ από την ομορφιά της θέας χωρίς να το καταλάβει. Ο πίνακας που έφτιαξε εκτέθηκε αργότερα σε μια γκαλερί. Μια κυρία τον είδε και αναφώνησε: «Τι εξαιρετική φωτογραφία!» Κάποια κοντά τη διόρθωσε: «Κυρία, αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας πίνακας.» Δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Ένα ανθρώπινο χέρι το έκανε αυτό;» ρώτησε. «Γιατί; Επειδή...», είπε, «ήταν ζωγραφισμένος με το ίδιο δάκρυ που έπεσε όταν τον είδα για πρώτη φορά.»

Μου είπε ότι προτιμούσε τη φυσική πλευρά της Θάσου. «Μπορείς να με πας στην καλύτερη πόλη του κόσμου», είπε, «δεν θα ενθουσιαστώ. Ήμουν πεζοναύτης—έχω δει πόλεις. Αλλά η φύση... η φύση με ενθουσιάζει». Χωρίς αυτό το συναίσθημα, πιστεύει, δεν μπορείς να ζωγραφίσεις ρεαλιστικά. «Οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν ανάλογα με την προσωπικότητά τους. Σε μερικούς ανθρώπους αρέσουν τα θορυβώδη πράγματα, και έτσι ζωγραφίζουν. Δεν πειράζει».

Μου έδειξε τα ρούχα του. «Κοίτα, ντύνομαι απλά. Άλλοι φορούν θορυβώδη ρούχα, μακιγιάζ... και οι πίνακές τους είναι θορυβώδεις». Στις γκαλερί, οι θορυβώδεις πίνακες τραβούν την προσοχή, ειδικά από τις γυναίκες, μου είπε με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

Κάποτε επισκέφθηκε μια γκαλερί και είδε έναν πίνακα τοπίου από μακριά. Φαινόταν πανέμορφος. Αλλά όταν πλησίασε, συνειδητοποίησε ότι ήταν ψεύτικος - κάτι που έγινε από μνήμης, όχι από πραγματική παρατήρηση. «Δεν μπορείς να αναδημιουργήσεις τη φύση χωρίς να τη δεις», μου είπε. «Μπορείς να επινοήσεις λεπτομέρειες, ναι, αλλά δεν θα είναι αληθινές».

Επέστρεψε στο θέμα της προσωπικότητας. Πολλοί καλλιτέχνες, είπε, αναγκάζονται να δημιουργούν πίνακες που δεν αντανακλούν ποιοι πραγματικά είναι, απλώς για να βγάλουν τα προς το ζην.

Ανέφερε το μουσείο. Η επίσκεψη στο μουσείο τον έκανε να κλάψει. Τα καλύτερα αγάλματα, είπε, είχαν -υποτίθεται- κλαπεί από άτομα με επιρροή. Έγινε έξαλλος όταν ζήτησε να δει τη διαθήκη του θείου του και του έδειξαν μόνο την πρώτη και την τελευταία σελίδα. Σημαντικά γλυπτά που του είχε στείλει προσωρινά στην Ελβετία για μια έκθεση και -υποτίθεται- δεν επέστρεψαν ποτέ στην οικογένεια. Σύμφωνα με τη διαθήκη, αν ο παραλήπτης δεν τα ήθελε πλέον, έπρεπε να επιστραφούν στην οικογένεια.

Ο πατέρας του είχε εργαστεί σκληρά για να βοηθήσει στη δημιουργία του μουσείου, αλλά οι άνθρωποι με επιρροή ενδιαφέρονταν λιγότερο για την προστασία των αγαλμάτων και περισσότερο για την απόκτηση των πιο πολύτιμων — υποθέτει ο καλλιτέχνης.

Το κτίριο του μουσείου ήταν κάποτε ένα παλιό σχολείο που χτίστηκε από μοναχούς. Μετατράπηκε σε μουσείο, αλλά τα καλύτερα κομμάτια έλειπαν ήδη όταν άνοιξε — υποθέτει ο καλλιτέχνης.

Μου μίλησε για μια προτομή που είχε φτιάξει, η οποία απεικόνιζε μια μητέρα να αγκαλιάζει το παιδί της μετά από έναν μακρύ χωρισμό. Όταν ήταν δεκαπέντε ετών, ένας τοπικός πολιτιστικός σύλλογος του ζήτησε να εκθέσει μερικά γλυπτά σε ένα φεστιβάλ. Μετά την εκδήλωση, ζήτησε πίσω τα έργα. Του είπαν να τα αφήσει λίγο περισσότερο για καλύτερη έκθεση. Τελικά, ένα από τα γλυπτά υποτίθεται ότι κλάπηκε, και το άλλο κατάφερε να το ανακτήσει μόνο από τύχη.

Στη συνέχεια μου έδειξε ένα μικρό γλυπτό ενός κεφαλιού που είχε φτιάξει όταν ήταν έντεκα ετών. Ο θείος του το είχε δει και του είχε πει ότι μια μέρα θα τον ξεπέρασε.

Μου είπε επίσης μια εξαιρετική ιστορία: κάποτε είχε σκαλίσει ένα περίστροφο αφού το είχε δει μόνο μία φορά σε έναν αγώνα σκοποβολής. Ζήτησε από έναν άλλο συμμετέχοντα να το κρατήσει για μια στιγμή, απομνημόνευσε όλες τις λεπτομέρειες και το σκάλισε τέλεια από μνήμης.

Ως οπλουργός, ήταν εντελώς αυτοδίδακτος, μελετώντας μεταλλουργία από πάθος. Έμαθε κάθε μηχανισμό μέσα σε ένα όπλο - τι λειτουργεί, τι μπορεί να βελτιωθεί, πώς να το κατασκευάσει από την αρχή. Μερικά από τα όπλα που κατασκεύασε εξακολουθούν να πωλούνται σε υψηλές τιμές σήμερα, χαραγμένα με την επιγραφή «Κατασκευάστηκε από τον διάσημο George Vagis».

Διάβασε αμέτρητα βιβλία —για ζωγραφική, στρώσεις, υαλώματα— και ακολούθησε τη συμβουλή μιας γυναίκας που του είπε ότι για να καταλάβεις πραγματικά τη ζωγραφική, έπρεπε να φτιάξεις τις δικές σου χρωστικές ουσίες. Έτσι και έκανε. Έμαθε πώς να δημιουργεί αμέτρητα χρώματα, κατακτώντας τόσο τις κοντινές όσο και τις μακρινές λεπτομέρειες, τις οποίες δυσκολευόταν περισσότερο να αποτυπώσει.

Μπορούσε να ζωγραφίζει για μέρες ασταμάτητα από το 1994, ακόμα και όταν ήταν ακόμα στο σχολείο. Για αυτόν, η κατανόηση των μηχανισμών του χρώματος - των φυσικών του ιδιοτήτων - ήταν πιο σημαντική από την ίδια την καλλιτεχνική χειρονομία.

Περνούσε ώρες σε βιβλιοπωλεία όπως το Barnes & Noble, μελετώντας καλλιτέχνες και τεχνικές. Όταν ανακάλυψε τα σχέδια και τα μηχανικά πειράματα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, ένιωσε μια βαθιά σύνδεση. Ο Λεονάρντο έφτιαχνε τα δικά του χρώματα. Προτιμούσε το λάδι καρυδιού, όπως και ο Vagis. Το λάδι καρυδιού στεγνώνει καλά και σχηματίζει μια συμπαγή μεμβράνη, σε αντίθεση με το λάδι παπαρουνόσπορου, το οποίο μυρίζει άσχημα καθώς στεγνώνει και γίνεται εύθραυστο. Το σογιέλαιο, εξήγησε, στεγνώνει πολύ αργά και δημιουργεί μια ελαστική μεμβράνη - μερικές φορές χρήσιμη για την επιβράδυνση του στεγνώματος.

Ένιωθε ότι ήταν «χαλασμένο» για την εποχή του Λεονάρντο το γεγονός ότι τον ανάγκασαν να ζωγραφίζει θρησκευτικές μορφές, αντί να του επιτραπεί να επικεντρωθεί σε ρεαλιστικά έργα και τεχνικά σχέδια που αργότερα θα θεωρούνταν εφευρέσεις. «Μερικές φορές», είπε με ένα χαμόγελο, «ο καλλιτέχνης δεν δημιουργεί αυτό που θέλει. Δημιουργεί αυτό που πληρώνει τους λογαριασμούς».

Μίλησε επικριτικά για τις ελληνικές γκαλερί τέχνης και για ορισμένους διάσημους καλλιτέχνες. Ανέφερε τον Πικάσο, τον οποίο, όπως είπε, κατά την προσωπική του άποψη δεν θεωρούσε αληθινό καλλιτέχνη. Είπε ότι τα στυλ του Πικάσο άλλαξαν τρεις φορές και ότι οι δύο πρώτες περίοδοι έμοιαζαν με παιδικά σχέδια, και η αφηρημένη φάση του φαινόταν σαν φαντασιώσεις ενός υποτιθέμενα προβληματικού ατόμου. Ο Πικάσο, ισχυρίστηκε, προωθήθηκε σκόπιμα για να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι η πραγματικότητα είναι υποκειμενική. «Δεν βλέπετε; Η θάλασσα είναι κίτρινη», είπε ειρωνικά, καταδεικνύοντας τον παραλογισμό.

Πίστευε ότι την εποχή του Πικάσο, οι εφημερίδες επηρέαζαν την κοινή γνώμη. Αργότερα, το Χόλυγουντ ανέλαβε. Τώρα, το Διαδίκτυο διαμορφώνει τις απόψεις των ανθρώπων. Και μερικοί άνθρωποι, είπε, «χειραγωγούνται εύκολα». Δεν μαθαίνουν πραγματικά να διαβάζουν. Μου είπε μια λεπτομέρεια που βρήκε εκπληκτική: Ο Πικάσο, υποτίθεται ότι ο καλλιτέχνης, δεν πλήρωνε ποτέ με χρήματα, έγραφε επιταγές, αλλά οι άνθρωποι δεν τις εξαργύρωναν, επειδή η υπογραφή του θεωρούνταν πιο πολύτιμη από το ποσό.

Αφού μου έδειξε το μοναδικό γλυπτό που κρατούσε στο υπόγειο, ετοιμάστηκα να φύγω, μόνο και μόνο για να σταθώ στην πόρτα για άλλα 40 λεπτά συζητώντας για διάφορα πράγματα. Μου είπε ότι σύντομα θα έφευγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, για να είναι με τον 37χρονο γιο του και να δουλέψει πάνω στη βελτίωση του σύγχρονου ηχοαπορροφητικού. Το περίμενε με ανυπομονησία. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να ζωγραφίσει για δύο χρόνια και ότι ο πίνακας που είχα φωτογραφίσει στο στούντιο παρέμενε ημιτελής. Δεν είχε βρει τις απαραίτητες συνθήκες για να τον ολοκληρώσει σύμφωνα με τα υψηλά του πρότυπα. Είπε ότι πιθανότατα δεν θα τον τελείωνε ποτέ, επειδή είχε κλείσει το κεφάλαιο της ζωγραφικής.

Όσο για τους υπόλοιπους πίνακες, μου είπε ότι θα τους έδιναν ως δώρα σε γνωστούς στο νησί. Τα τοπία αναπαριστούν με ακρίβεια μέρη στη Θάσο και τις ΗΠΑ.

Φαινόταν πρόθυμος να αφήσει πίσω του τη Θάσο και να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ' όλα αυτά, ο Γιώργος Βαγής θα έχει αφήσει το στίγμα του στη Θάσο, συνεχίζοντας την κληρονομιά του θείου του, Πολύγνωτου Βαγή.

Πηγή: forum thassos

Η Δημοτική Κοινότητα Κορυφών ανακοινώνει την έναρξη μιας σημαντικής πρωτοβουλίας με στόχο την αναζωογόνηση του χωριού και την αξιοποίηση του ανενεργού οικιστικού αποθέματος.

Καλούνται οι ιδιοκτήτες κατοικιών στις Κορυφές, οι οποίες παραμένουν ανεκμετάλλευτες ή κλειστές, να δηλώσουν το ενδιαφέρον τους εφόσον επιθυμούν να τις αξιοποιήσουν μέσω ενοικίασης.

Η Κοινότητα προχωρά στη δημιουργία Λίστας Ανενεργών Κατοικιών, ώστε να αποτυπωθεί μια σαφής εικόνα των διαθέσιμων σπιτιών.

Σκοπός της πρωτοβουλίας είναι να δημιουργηθεί μια «γέφυρα» ανάμεσα στους ιδιοκτήτες και σε ανθρώπους ή οικογένειες που θα ήθελαν να ζήσουν στις Κορυφές, συμβάλλοντας στην επανακατοίκηση και την ενίσχυση της τοπικής ζωής.

Σε δεύτερο στάδιο, θα πραγματοποιηθεί κάλεσμα επανακατοίκησης, με στόχο την αντιστοίχιση διαθέσιμων κατοικιών με οικογένειες που ενδιαφέρονται να εγκατασταθούν στην Κοινότητα.

Η πρωτοβουλία αυτή συνοδεύεται από την ελπίδα και την προσδοκία να βρει ανταπόκριση και να οδηγήσει σε πραγματικά αποτελέσματα.

Οι ενδιαφερόμενοι ιδιοκτήτες μπορούν να επικοινωνήσουν:

• με μήνυμα στη σελίδα της Κοινότητας Κορυφών

• ή απευθείας με τον Πρόεδρο της Κοινότητας, Σίμο Τσοτσόπουλο

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιμεναρίων «Το Κάστρο» διοργανώνει εκδήλωση «τιμής, μνήμης και υπόσχεσης για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Την Δευτέρα 17/11/25 στις 6:30μμ στην βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Συλλόγου Λιμεναρίων "Το Κάστρο"  στα Λιμενάρια της Θάσου.

γράφει ο

Βύρων Β. Δημητριάδης

Την ίδια στιγμή που ο Πρωθυπουργός της χώρας χρησιμοποιεί αγροτικούς χωματόδρομους -ως πολιτικός απατεώνας και οικονομικός δολοφόνος που είναι- για ν' αποφύγει συνάντηση με αγανακτισμένους αγρότες που τον περιμένουν σε ανοιχτές λεωφόρους αποκαλύπτοντας έτσι τον πραγματικό ανίερο Μητσοτάκη, την ίδια στιγμή πορευόμαστε λες και θέλουμε να ενισχύσουμε το παραμύθι της ιερότητας, την υπερβατικότητα ενός Φύρερ.

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν νομίζω πως θα βοηθούσε η χρησιμοποίηση των όρων “δεύτερη φύση” (Μαρξ) ή “έξις” (Μπουρντιέ) ούτε “πειθαρχία” (Φουκώ) και “εθελοδουλεία” (Μασερέ).

Θα χρεώσω τη σύγχυση στην γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα της κυβέρνησης που σε συνδυασμό με μια μειωμένη πραγματολογική και πολιτική γνώση καταλήγουμε να μπερδεύουμε το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, τη Βουλή και την Πλατεία Συντάγματος:

“...Ανήμερα 28 Οκτωβρίου 1941 -γράφει στις “Σημειώσεις για την περίπλοκη ιστορία του Αγνώστου Στρατιώτη της Αθήνας” (“ΕφΣυν” 18/10), η Ιστορικός Ελένη Κούκη-, η δωσιλογική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου οργάνωσε ένα τελετουργικό στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, κατά το οποίο κατατέθηκαν στεφάνια τόσο για τους Ιταλούς όσο και για τους Έλληνες πεσόντες του πρόσφατου Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Τιμές επίσης απέδωσαν ευζωνικά τμήματα, η Ελληνική Χωροφυλακή και Ιταλοί καραμπινιέροι.

Στις 28 Οκτωβρίου 1941, όμως, έγιναν και άλλες (αντι)τελετές. Απλοί πολίτες, κυρίως φοιτητές, κάποιοι με την παρότρυνση του Κωνσταντίνου Τσάτσου, κάποιοι άλλοι στο πλαίσιο της δράσης τους στο ΕΑΜ, κατέθεσαν λουλούδια στο μνημείο.

Την ώρα που η επίσημη κυβέρνηση παραχωρούσε το μνημείο στους κατακτητές, η Αντίσταση το υιοθετούσε...”.

“...Την επομένη -σημειώνει ο Παντελής Μπουκάλας στις “ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ” του στην “Καθημερινή” (26/10)- η πορεία των αναπήρων του Αλβανικού μετώπου, οργανωμένη από τον ΕΑΜ, κατέληξε στον Άγνωστο Στρατιώτη. Που στέκεται εκεί σαν σύνδεσμος της Βουλής με τον λαό που την εκλέγει και την ελέγχει, όχι σαν τείχος. Ούτε σαν σημείο αποστειρωμένο, προορισμένο αποκλειστικά για κούφιες επισημότητες και σέλφι τουριστών. Προφασίζονται εν πολλαίς αμαρτίαις, του πατριδοκαπηλικού λαϊκισμού προεξέχοντος, οι κυβερνώντες επικαλούμενοι την “προσβεβλημένη ιερότητα του χώρου”.

Μα πόσο ιερός είναι πια ο πόθος να εκδικηθείς τον Πάνο Ρούτσι, να βάλεις τρικλοποδιά στον Νίκο Δένδια ή να απαγορεύσεις την ορατότητα των Τεμπών;...”.

Ο Παντελής Μπουκάλας δείχνει ολοκάθαρα τη συνέχεια της γραμμής που ενώνει τη “δωσιλογική κυβέρνηση του Γεώργιου Τσολάκογλου” με τους σημερινούς “κυβερνώντες”.

Άλλωστε, η σημερινή κυβέρνηση του νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη κατασκευάζει συνεχώς “ευκαιρίες” ώστε να μη σταματά να επιβεβαιώνει το συμπέρασμα ότι αποναζιστικοποίηση δεν επιχειρήθηκε ποτέ στην Ελλάδα -όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη- μετά το τέλος του Β' Π. Πολέμου και την πτώση της κυβέρνησης του Χίτλερ στη Γερμανία.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το κόμμα των κοτζαμπάσηδων ιδιοκτητών της χώρας καθώς και οι βασικοί κρατικοί μηχανισμοί που τους στηρίζουν όπως οι ανώτερες στρατιωτικές, αστυνομικές, διοικητικές και δικαστικές σχολές, οι μηχανισμοί, δηλαδή, του λεγόμενου “βαθέως κράτους της Δεξιάς” και του παρακράτους της (Greek Mafia), συνεχίζουν να λειτουργούν ως θερμοκήπιο καλλιέργειας του νεοναζισμού υπό τη σύγχρονη μορφή του Μάρκετινγκ ανθρώπων στο πλαίσιο της Οικονομίας των Αγορών.

Μαφιόζικο σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων που λειτουργεί με την κάλυψη και την προστασία του πολιτικού συστήματος που είναι γέννημα-θρέμμα του Ολιγαρχικού αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού -του πολιτεύματος που προβοκατόρικα, ναι, προβοκατόρικα, αποκαλούν “...δημοκρατία”.

Στον βαθμό που θα συνειδητοποιούμε την ασυμβατότητα αντιπροσώπευσης με τη δημοκρατία στον ίδιο βαθμό θα συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα της άμεσης δημοκρατίας ως πολιτικού προγράμματος ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων.

Γιατί τι νομίζετε ότι περιέγραφε ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν έλεγε: “...Ο κάθε εισαγγελέας (Δικαστική Εξουσία) όταν πέφτει πάνω σε μία έρευνα απάνω σε υπουργό (Εκτελεστική Εξουσία), το Σύνταγμα τι λέει;

Αμελλητί το στέλνει στη Βουλή (Νομοθετική Εξουσία). Αμελλητί τι σημαίνει;

Δεν έχει δικαίωμα να μας πει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία αν θεωρεί ένοχο τον Βορίδη. Λέει “δείτε αν θέλετε να το ελέγξετε”.

Ποιος στο Σύνταγμα έχει την αρμοδιότητα να το ελέγξει; Η Βουλή (Νομοθετική Εξουσία). Τι λέει η Βουλή; Η κυβερνητική πλειοψηφία(Εκτελεστική Εξουσία).

Ποιος έχει την πλειοψηφία; Η κυβέρνηση της ΝΔ. Τι αποφάσισε η κυβέρνηση της ΝΔ; Ότι δεν πρέπει να ελεγχθούν. Τελεία...”!!!

Και έτσι έσονται οι τρεις, εξουσίες, εις σάρκαν μία: αυτή του Φυρερίσκου Μητσοτάκη, εκ των ιδιοκτητών της χώρας.

Μήπως η ανάλυση του Άδωνη σημαίνει ότι με την κατάργηση του Άρθρου 86 του Συντάγματος θα αποκατασταθεί η διαταραχθείσα διάκριση των εξουσιών;

Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος που να πιστεύει σε μια τέτοια εξέλιξη -εκτός, βέβαια, κι αν αυτός ο κάποιος ενημερώνεται μόνο από τα δελτία ειδήσεων των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας.

Κι αν τότε ο κατακτητής -ο Ιταλικός φασισμός στην αρχή και μετά ο Γερμανικός ναζισμός- χρειαζόταν τη βοήθεια των “ευζωνικών τμημάτων” και της “Ελληνικής Χωροφυλακής” προκειμένου να επιβάλλουν την παρουσία τους στην αντιστασιακή καθημερινότητα των ελλήνων, σήμερα, ο σύγχρονος κατακτητής που αυτοπαρουσιάζεται ως ο απελευθερωτής του λαού από την εσωτερικό εχθρό εκτός από τη βοήθεια των Ταγμάτων Εφόδου των Ειδικών Φρουρών της ΕΛΑΣ που τείνουν να μετεξελιχθούν σε Μισθοφόρους Πραιτοριανούς της Οικογενείας Μητσοτάκη, διαθέτει, δυστυχώς, και τη βοήθεια που ασυνείδητα προσφέρουμε εμείς, ο λαός.

Είναι η δική μας συναινετική -φιλελεύθερη θα έλεγα- πλευρά, που πιθανότατα να οφείλεται σε μια μερική πραγματολογική και πολιτική γνώση για το συγκεκριμένο καθεστώς, που εντελώς λαθεμένα θεωρεί το “μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη σύνδεσμο της Βουλής με τον λαό” και τους “κυβερνώντες να επικαλούνται την προσβεβλημένη ιερότητα του χώρου” ενώ, στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε μόνο με την προσβεβλημένη, δηλαδή απειλούμενη, ιερότητα του φυρερίσκου Μητσοτάκη.

Του οποίου φυρερίσκου ο “ιερός πόθος για εκδίκηση” ασφαλώς και δεν εξαντλείται σε άτομα αλλά κυρίως στην ιστορία της Πλατείας Συντάγματος: την 3η του Σεπτέμβρη 1843 -για παράδειγμα- η Φρουρά και ο λαός των Αθηνών συγκεντρώθηκαν για να ανατρέψουν την απολυταρχία. Διδάγματα που είδαμε να ξαναζωντανεύουν μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο το 2011 όταν οι αγανακτισμένοι πολίτες επανέφεραν στο πολιτικό σκηνικό μια νέα αλλά και την παλαιότερη μορφή άμεσης δημοκρατίας.

Κατά τη διαδικασία των λαϊκών συνελεύσεων δεν υπήρχαν ηγέτες ή αντιπρόσωποι.

Ένα λαϊκό “εμείς” αναδύθηκε το 2011. Αυτό το “εμείς” διαχρονικά λειτουργεί ως Συντακτική Εξουσία και οι καταλήψεις της Πλατείας Συντάγματος ήταν ο ενεργός Δήμος που έπαιρνε τη ζωή του στα χέρια του και προεικόνιζε απαραίτητες -σήμερα- θεσμικές αλλαγές για το ουσιαστικό βάθεμα της δημοκρατίας.

Το μίσος και ο ιερός πόθος για εκδίκηση του φυρερίσκου μας κατά των αγανακτισμένων πολιτών δεν κρύβονται τώρα που ένας παραλυτικός φόβος χαλαρώνει τους σφιγκτήρες του ανθρώπινου σώματος ιδιαίτερα τις ώρες που ο Μητσοτάκης αναλογίζεται τη βάσιμη πιθανότητα πως μια ενδεχόμενη επανεκλογή του ίσως λειτουργήσει ως μοχλός απασφάλισης και εκρηκτικής επανεμφάνισης του κινήματος της Άμεσης Δημοκρατίας ως πολιτικού προγράμματος, πλέον, ριζοσπαστικής μετεξέλιξης της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας σε συμμετοχική και διαβουλευτική δημοκρατία.