Εγγραφο-φωτιά στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία από ομάδα επιστημόνων που εργάζεται στον οργανισμό κάνει λόγο για μεγάλο φαγοπότι με τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης Λερναία Υδρα θυμίζουν οι υποθέσεις σκανδάλων στη χώρα μας. Καθώς μάλιστα αναμένεται από μέρα σε μέρα η νέα δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ στη Βουλή, η «κυριακάτικη δημοκρατία» φέρνει σήμερα στο φως εικοσασέλιδο ντοκουμέντο, με το οποίο καταγγέλλονται προς την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία σημεία και τέρατα και στο Ελληνικό Κτηματολόγιο για διασπάθιση τεράστιων κοινοτικών πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης, δημιουργία εξωθεσμικού παράκεντρου για ψηφοθηρικούς σκοπούς με παράκαμψη των επίσημων διαδικασιών εξυπηρέτησης των πολιτών, πρόσβαση funds και servicers διά της πλαγίας οδού σε «ορφανά» -και όχι μόνο- ακίνητα ανά την Ελλάδα, παράνομη απόκτηση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων και απευθείας αναθέσεις μεγάλων διαφημιστικών κονδυλίων… Η καταγγελία γίνεται από ομάδα επιστημόνων, εργαζόμενων στους τομείς της Πληροφορικής, της Νομικής, της Τοπογραφίας, της Επίβλεψης Εργων και Ερευνών, αλλά και διοικητικών υπαλλήλων στο Ελληνικό Κτηματολόγιο και αφορά έργα που χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Ανάκαμψης. Στο έγγραφο κατονομάζονται (ή τουλάχιστον αναφέρονται) συγκεκριμένοι διαγωνισμοί και προγραμματικές συμβάσεις που, σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες, έχουν παρανομίες, όπως έργα ψηφιοποίησης αρχείων υποθηκοφυλακείων, δημιουργίας ηλεκτρονικών μητρώων, πληροφοριακών συστημάτων και υπηρεσιών εξυπηρέτησης πολιτών. Και ζητείται έλεγχος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ορθή χρήση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, καθώς και η παρέμβαση των ευρωπαϊκών ελεγκτικών Αρχών. Οι συντάκτες υποστηρίζουν ότι έχουν παραβιαστεί οι ευρωπαϊκοί κανόνες διαφάνειας και ανταγωνισμού και έχουν συντελεστεί «τα αδικήματα τόσο της συνέργειας σε κατάχρηση όσο και της ηθικής αυτουργίας στην κατάχρηση, και σε κακουργηματική απιστία κατά των οικονομικών συμφερόντων της Ε.Ε.». Στο επίκεντρο των καταγγελιών βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, ο οποίος διετέλεσε υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης από τον Ιούλιο του 2023 έως τον Μάρτιο του 2025, προτού αναβαθμιστεί από τον Κ. Μητσοτάκη σε αναπληρωτή υπουργό Μεταφορών. Κατονομάζονται επίσης άλλα πέντε πρόσωπα, για τα οποία αναφέρεται ότι «είχαν συγκεκριμένη δομή και ιεραρχία, καταμερισμό ρόλων και ευθύνη, έδρασαν με την ίδια στόχευση και ήταν και είναι σε πλήρη συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ τους». Οι τέσσερις εξ αυτών κατονομάζονται ως συνεργάτες του κ. Κυρανάκη, ενώ ο πέμπτος είναι ιδιώτης, επιχειρηματίας, ο οποίος συνδέεται παράλληλα με νυν υπουργό της κυβέρνησης. Aναλυτικές λεπτομέρειες Αφού παρέχονται αναλυτικές λεπτομέρειες για τα πληροφοριακά συστήματα του Κτηματολογίου και τα προβλήματά τους, γίνεται αναφορά στη «δημιουργία του ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος και ενιαίων κτηματολογικών υπηρεσιών για τη βελτίωση των ψηφιακών υπηρεσιών του Κτηματολογίου, προϋπολογισμού 4.821.320 ευρώ συν ΦΠΑ, με πρώτο βήμα τη μεταφορά του Βασικού Κέντρου Δεδομένων και του Εφεδρικού Κέντρου Δεδομένων στο κυβερνητικό νέφος G-Cloud». Κατά τους καταγγέλλοντες προς τους Ευρωπαίους εισαγγελείς, «αυτό το έργο πρέπει να αποτελέσει ένα από τα βασικά πεδία της έρευνάς σας, καθώς θεωρούμε ότι σκόπιμα διαπράχθηκε κακοδιαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων. Θα πρέπει να ελεγχθούν οι απευθείας αναθέσεις, η αναίτια καθυστέρηση και ο ίδιος ο διαγωνισμός, ενώ θα πρέπει να ερωτηθούν ενδελεχώς τα στελέχη Πληροφορικής του Κτηματολογίου, ιδίως όσα παραιτήθηκαν ή οδηγήθηκαν σε παραίτηση». Μέλη της ομάδας συνεργατών του κ. Κυρανάκη κατηγορούνται ότι «ζητούσαν να έχουν, με προφορικές εντολές και αλαζονικό ύφος, πρόσβαση σε εμπιστευτικές πληροφορίες», καθώς και ότι «εγκαταστάθηκαν για λογαριασμό του Κτηματολογίου αρκετές εφαρμογές και πλατφόρμες με νέες, μη λειτουργικότητες», κατά τρόπο όμως που «η εγκατάστασή τους ουσιαστικά από αγνώστους να εγκυμονεί αυτονόητους κινδύνους και για την ασφάλεια της ψηφιακής υποδομής του Κτηματολογίου και για την ασφάλεια των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων που καταχωρίζονται σε αυτό». «Ολα τα παραπάνω και άλλα πολλά οδήγησαν αρκετούς από εμάς στην παραίτηση για να μην επωμιστούμε νομικούς κινδύνους και ευθύνες που δεν μας ανήκουν» αποκαλύπτουν και κάνουν λόγο για ύπαρξη εσωτερικών σημειωμάτων στελεχών της Πληροφορικής, αλλά και αλληλογραφία με το Σωματείο Εργαζομένων του Κτηματολογίου, «με τα οποία προειδοποιούσαμε την προαναφερόμενη ομάδα για την κατάρρευση των συστημάτων του Κτηματολογίου, τις ανασφαλείς και μη νόμιμες πρακτικές και τον κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος». Την ίδια ώρα, όπως υποστηρίζεται, «η βεβιασμένη κατάργηση όλων των υποθηκοφυλακείων της χώρας, σε συνδυασμό με την υποστελέχωση των κτηματολογικών γραφείων που τα αντικατέστησαν, κληροδότησε τα νέα γραφεία με εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμότητες που έκαναν το σύστημα να φρακάρει». Ομως η προαναφερόμενη ομάδα «αντιλήφθηκε ότι αποτελεί μεγάλη πηγή δύναμης, εξουσίας αλλά και ψηφοθηρίας το να έχεις τη δυνατότητα να “υπερπηδάς”, να παρακάμπτεις άλλους, και ακόμη κι αν αυτό προκαλεί μεγαλύτερες καθυστερήσεις στους υπόλοιπους πολίτες, να καταφέρνεις με “υφυπουργική” εντολή να επισπεύσεις μια υπόθεση ενός πολίτη, και εκεί που θα ολοκληρωνόταν σε εννέα μήνες, να “επισπεύδεται” σε λίγες μέρες». Στο πλαίσιο αυτό, καταγγέλλεται ότι με την ονομασία Επιτελικό Κέντρο Ηλεκτρονικού Φακέλου Μεταβίβασης Ακινήτων δημιουργήθηκε «ένα εξωθεσμικό άτυπο παράκεντρο με αφορμή τις δήθεν υπηρεσιακές ανάγκες, όπου μια μερίδα εργαζομένων (περίπου 15) εγκαταστάθηκε σε έναν συγκεκριμένο χώρο στην Αθήνα και μπορούσαν πλέον ψηφιακά, μέσω μιας νέας πλατφόρμας, να διεκπεραιώνουν υποθέσεις σε όλη την Ελλάδα κάτω από τη μύτη των προϊσταμένων των κτηματολογικών γραφείων και χωρίς να ελέγχει κανείς εάν τηρούσαν τον κανόνα της χρονικής προτεραιότητας». Οπως εξηγείται στη συνέχεια, «και φυσικά υπήρχε κομματική ψηφοθηρική ανταπόδοση, καθώς τα κριτήρια ήταν αμιγώς κομματικά αλλά και προσωπικά (εντός του κόμματος)» και στο πλαίσιο αυτό «υπήρχε απόλυτη προτεραιότητα σε ψηφοφόρους από την εκλογική περιφέρεια Κυρανάκη (Νότιος Τομέας της Β’ Αθηνών) και κατά δεύτερο λόγο από την εκλογική περιφέρεια της Σοφίας Ζαχαράκη, (την οποία υποστηρίζει διακαώς ο Κυρανάκης), την Α’ Ανατολικής Αττικής». Και, βεβαίως, «αντίστοιχα υπήρχε “μπλόκο” σε αιτήματα πολιτών εσωκομματικών αντιπάλων», μεταξύ των οποίων κατονομάζεται και ο Νίκος Δένδιας. Μεγάλο κόλπο με «ορφανά» ακίνητα και πρόσβαση σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα Μια άλλη παράμετρος είναι ότι οι έχοντες παράνομη πρόσβαση στη βάση δεδομένων του Κτηματολογίου σε όλη την Ελλάδα γνώριζαν «ποια ακίνητα φαίνονται ως “αγνώστου ιδιοκτήτη” και μάλιστα εάν δεν τα έχει δηλώσει κανείς ούτε μετά την έναρξη λειτουργίας του εκάστοτε Κτηματολογικού Γραφείου. Θα πρέπει να ελεγχθεί ποια και πόσα ακίνητα, που είχαν χαρακτηριστεί από το Κτηματολόγιο “αγνώστου ιδιοκτήτη”, στη συνέχεια πέρασαν σε “γνωστό” ιδιοκτήτη, με ποια διαδικασία, με ποιες εγκρίσεις και νομικό έλεγχο, και φυσικά εάν σχεδόν αμέσως μετά τα ακίνητα αυτά πουλήθηκαν» αναφέρει το έγγραφο-καταπέλτης. Ακόμα «ένα σκανδαλώδες ζήτημα» που τίθεται αφορά τη συνεργασία του Κτηματολογίου με ιδιωτική εταιρία real estate, ο επικεφαλής της οποίας φέρεται ότι γνωριζόταν επαγγελματικά από το παρελθόν με μέλη της εν λόγω ομάδας. Η εταιρία αυτή ανέλαβε να αναπτύξει πλατφόρμα, μέσω της οποίας «θα συγκεντρώνονται, ανωνυμοποιούνται, αναλύονται και διατίθενται δεδομένα μεταβιβάσεων ακινήτων». Ομως μέρος της συγκεκριμένης ιδιωτικής εταιρίας, όπως σημειώνεται, αγοράστηκε από συστημική τράπεζα (τη Eurobank) και ως εκ τούτου «τίθεται ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού, καθώς πρόσβαση στα δεδομένα του Κτηματολογίου επιζητούν εδώ και χρόνια όλα τα funds και servicers, αλλά η Πολιτεία και ο νόμος δεν τους δίνει πρόσβαση». Η συνεργασία αυτή καταγγέλλεται ότι έγινε «χωρίς διαγωνισμό και προκήρυξη και με απευθείας ανάθεση, και έτσι δόθηκε πρόσβαση στα πολύτιμα και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του Κτηματολογίου σε έναν ιδιώτη». Τέλος, «προς διερεύνηση είναι και η χρηματοδοτούμενη από το Ταμείο Ανάκαμψης Ψηφιοποίηση Αρχείου Υποθηκοφυλακείων, που αφορά περίπου 600 εκατομμύρια σελίδες. Καταγγέλλεται ως προς αυτό ότι “εξαπατώντας ουσιαστικά το Ταμείο Ανάκαμψης και την Ε.Ε.”, τα εν λόγω πρόσωπα “επέλεξαν αντί ψηφιοποίησης όλου του αρχείου να γίνει ένα σκανάρισμα, προκειμένου να φανεί ότι γίνεται πρόοδος”. Και μάλιστα “αποφάσισαν να σκανάρουν αρχεία από μια ημερομηνία και μετά, δηλαδή των τελευταίων ετών, και όχι όλα, όπως είναι η επίσημη δέσμευση απέναντι στο Ταμείο Ανάκαμψης”. Επιπλέον, με αναφορές σε “μαύρο χρήμα” και “υπερτιμολογήσεις” σημειώνεται ότι υπήρξε μείωση του έργου αυτού κατά τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να δοθούν αυτά για διαφήμιση, “με πολλές απευθείας αναθέσεις σε διαφημιστικές εταιρίες, επικαλύψεις διαφημιστικών έργων, καθώς και παρεμβάσεις για να προωθηθεί διαφημιστική εταιρία που επιθυμούσαν»…
Αν και έχουν περάσει ήδη αρκετές ημέρες και πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για “τρολιά” είναι τελικά γεγονός ότι η Δόμνα Μιχαηλίδου θα λάβει μέρος (ως υπουργός Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής!) σε συνέδριο με θέμα «Είναι η μονογαμία ξεπερασμένη το 2025;».
Αν και ύστερα από την αρχική αναστάτωση, έκανε διαρροές ότι η δική της ομιλία θα έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, όχι μόνο συνεχίζεται ο σάλος και οι αντιδράσεις αλλά αυξάνονται και τα ερωτήματα για τις πραγματικές σκοπιμότητες της υπουργικής παρουσίας σε μια τέτοια εκδήλωση. Ενώ η Ελλάδα μετράει τις πληγές της από το δημογραφικό και την υπονόμευση των αξιών και των παραδόσεων, το μήνυμα είναι ότι ο "πολυπολιτισμός" των σχέσεων αποτελεί... υπουργική προτεραιότητα.
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί αύριο και από μόνη της η πρόσκληση είναι όλα τα... λεφτά: «Χρειάζονται πραγματικά δύο για να χορέψουν τανγκό; Αυτή την Τρίτη η θερμοκρασία ανεβαίνει στο Forum. Αν και η μονογαμία παραμένει ο κυρίαρχος κοινωνικός κανόνας, δεν έχει πλέον το μονοπώλιο. Το ίδιο ισχύει για την παράδοση που τη στήριξε για καιρό: τον γάμο. Γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον γάμο ή δεν μπαίνουν ποτέ σε αυτόν; Έχει το σύγχρονο χάος κάνει τις παλιές υποσχέσεις του «για πάντα» να ακούγονται λίγο ξεπερασμένες; Πρέπει να θρηνούμε για το μαραζωμένο ξόρκι της μονογαμίας ή να γιορτάζουμε επιτέλους το ξετύλιγμά της; Πριν πάρεις θέση, πάρε μια καρέκλα».
Και βεβαίως αυτό δεν θα γίνει δημόσια αλλά στο πρώτο ιδιωτικό κλαμπ που λειτουργεί από το καλοκαίρι στην Αθήνα μέσα στον χώρο του παλιού Hilton, μια κλειστή λέσχη για λίγους και εκλεκτούς με ετήσια συνδρομή αρκετών χιλιάδων ευρώ κατ' άτομο. Εκεί γύρω από την “πλέον εμβληματική πισίνα της πόλης”, το ακριβό design και την υπόλοιπη πολυτέλεια ως “πρότυπο αστικής πολυτέλειας”, όπως περιγράφεται, η κ. Μιχαηλίδου θα μπει σε μια εκ των πραγμάτων προβληματική συζήτηση για την “αποκάλυψη νέων εμπειριών” και την “ευζωία” – και ο νοών νοείτω...
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που και στον συγκεκριμένο τομέα υλοποιείται μια ωμή εξαπάτηση. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε εξαγγείλει τη δημιουργία του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας λίγο πριν από τις εκλογές του 2023, θέλοντας – με τους ανάλογους συνειρμούς και συμβολισμούς – να αλιεύσει ψήφους από παραδοσιακές οικογένειες. Τι ακολούθησε λίγους μήνες ύστερα από τις εκλογές αυτές; Ο νόμος για το γάμο των ομοφύλων...
Σήμερα χρησιμοποιείται το ίδιο υπουργείο για να νομιμοποιήσει – σε πρώτη φάση – τις “συζητήσεις” για την πολυγαμία, λίγες εβδομάδες μάλιστα αφότου είδαμε – τι ειρωνεία! – στην Γερμανία γυναίκα πάστορα της προτεσταντικής Εκκλησίας να “παντρεύει” (ναι) τέσσερις άνδρες. Το έδαφος προετοιμάζεται (πολυπολιτισμικότητα γαρ) και στην Ευρώπη. Στη επόμενη φάση, η υπουργός μπορεί να συμμετάσχει σε μια αντίστοιχη “εκδήλωση” που θα οργανώσει και κάποιο από τα Swingers Clubs. “Το εύρος εμπειριών” δεν αποζητούν άλλωστε αυτά τα events;
Αν και έχουν περάσει ήδη αρκετές ημέρες και πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για τρολιά, είναι τελικά γεγονός ότι η Δόμνα Μιχαηλίδου θα λάβει μέρος (ως υπουργός Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής!) σε συνέδριο με θέμα «Είναι η μονογαμία ξεπερασμένη το 2025;».
Αν και ύστερα από την αρχική αναστάτωση έκανε διαρροές ότι η δική της ομιλία θα έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, όχι μόνο συνεχίζονται ο σάλος και οι αντιδράσεις, αλλά αυξάνονται και τα ερωτήματα για τις πραγματικές σκοπιμότητες της υπουργικής παρουσίας σε μια τέτοια εκδήλωση. Ενώ η Ελλάδα μετράει τις πληγές της από το Δημογραφικό και την υπονόμευση των αξιών και των παραδόσεων, το μήνυμα είναι ότι ο «πολυπολιτισμός» των σχέσεων αποτελεί… υπουργική προτεραιότητα.
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί αύριο και από μόνη της η πρόσκληση είναι όλα τα… λεφτά: «Χρειάζονται πραγματικά δύο για να χορέψουν ταγκό; Αυτή την Τρίτη η θερμοκρασία ανεβαίνει στο Forum. Αν και η μονογαμία παραμένει ο κυρίαρχος κοινωνικός κανόνας, δεν έχει πλέον το μονοπώλιο. Το ίδιο ισχύει για την παράδοση που τη στήριξε για καιρό: τον γάμο. Γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον γάμο ή δεν μπαίνουν ποτέ σε αυτόν; Έχει το σύγχρονο χάος κάνει τις παλιές υποσχέσεις του «για πάντα» να ακούγονται λίγο ξεπερασμένες; Πρέπει να θρηνούμε για το μαραζωμένο ξόρκι της μονογαμίας ή να γιορτάζουμε επιτέλους το ξετύλιγμά της; Πριν πάρεις θέση, πάρε μια καρέκλα».
Και, βεβαίως, αυτό δεν θα γίνει δημόσια αλλά στο πρώτο ιδιωτικό κλαμπ που λειτουργεί από το καλοκαίρι στην Αθήνα μέσα στον χώρο του παλιού «Hilton», μια κλειστή λέσχη για λίγους και εκλεκτούς με ετήσια συνδρομή αρκετών χιλιάδων ευρώ κατ’ άτομο. Εκεί, γύρω από την «πλέον εμβληματική πισίνα της πόλης», το ακριβό design και την υπόλοιπη πολυτέλεια ως «πρότυπο αστικής πολυτέλειας», όπως περιγράφεται, η κυρία Μιχαηλίδου θα μπει σε μια εκ των πραγμάτων προβληματική συζήτηση για την «αποκάλυψη νέων εμπειριών» και την «ευζωία» – και ο νοών νοείτω…
Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που και στον συγκεκριμένο τομέα υλοποιείται μια ωμή εξαπάτηση. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε εξαγγείλει τη δημιουργία του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας λίγο πριν από τις εκλογές του 2023, θέλοντας -με τους ανάλογους συνειρμούς και συμβολισμούς- να αλιεύσει ψήφους από παραδοσιακές οικογένειες. Τι ακολούθησε λίγους μήνες ύστερα από τις εκλογές αυτές; Ο νόμος για τον γάμο των ομοφύλων…
Σήμερα χρησιμοποιείται το ίδιο υπουργείο για να νομιμοποιήσει -σε πρώτη φάση- τις «συζητήσεις» για την πολυγαμία, λίγες εβδομάδες μάλιστα αφότου είδαμε -τι ειρωνεία!- στη Γερμανία γυναίκα πάστορα της προτεσταντικής Εκκλησίας να «παντρεύει» (ναι) τέσσερις άνδρες. Το έδαφος προετοιμάζεται (πολυπολιτισμικότητα γαρ) και στην Ευρώπη. Στην επόμενη φάση η υπουργός μπορεί να συμμετάσχει σε μια αντίστοιχη «εκδήλωση» που θα οργανώσει και κάποιο από τα Swingers Clubs. Το «εύρος εμπειριών» δεν αποζητούν,
Καθώς ο κόσμος θα υποδέχεται το 2026, η γειτονική μας Βουλγαρία θα υποδέχεται το ευρώ. Και για την Ελλάδα βέβαια, η οποία κατόρθωσε να καταλήξει φτωχότερη από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μόνη εξαίρεση τη Βουλγαρία (σε κατά κεφαλήν εισόδημα σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης – PPP), η είσοδος της τελευταίας στο κοινό νόμισμα προοιωνίζεται δυσοίωνα – μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε και επίσημα οι φτωχότεροι της Ευρώπης; Αλλά φυσικά, πέρα από αυτό, υπάρχουν πολιτικά συμφραζόμενα για την Ευρώπη γενικότερα. Γιατί, σε αντίθεση με αυτό, που ίσως θα ανέμενε κανείς από τη φτωχότερη (ακόμα) χώρα της Ένωσης, οι Βούλγαροι (όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις) θα προτιμούσαν να είχαν μείνει εκτός ευρώ – οι εποχές που κυριαρχούσε μια συμπαγής φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Όχι ότι θα το καταλάβαινε κανείς βέβαια, εάν περπατούσε στο κέντρο της Σόφιας ή της Βάρνας. Το έκανα πολύ πρόσφατα (στη Σόφια) και το μόνο που συνάντησα ήταν δηλώσεις ενθουσιασμού για το ευρώ (με τη Βουλγαρία με συνδέει ειδικός δεσμός, μια και μητρογραμμικά τουλάχιστον έχω ρίζες στον Ελληνισμό της Μαύρης Θάλασσας, αυτή την ιστορική περιοχή, όπου η ελληνική ζωή άκμαζε μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και τα ελληνικά ονόματα των πόλεων της οποίας επιβιώνουν, παμπάλαια, έως σήμερα, από την Αγαθούπολη και τη Σωζόπολη έως τον Πύργο). Όμως, εκτός των δημοσκοπήσεων που λένε το αντίθετο, γεγονός είναι ότι η τελική πορεία προς το ευρώ εντός του 2025 χαρακτηρίστηκε από μεγάλη πολιτική οξύτητα, με τον πρόεδρο της χώρας Rumen Radev, μάλιστα, να προτείνει σχετικό δημοψήφισμα και τη Βουλή να αρνείται.
Πολιτική απόφαση
Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστήριο ωστόσο. Στην πραγματικότητα, όπως έγινε και με τις περισσότερες χώρες που υιοθέτησαν το ευρώ, η απόφαση δεν ήταν οικονομική αλλά πολιτική και δεν ήταν μια απόφαση βάσης αλλά κορυφής. Η βουλγαρική ελίτ θέλει το ευρώ, όχι γιατί θα ωφελήσει οικονομικά τη χώρα (στην πραγματικότητα, οικονομικά, μόνο η Γερμανία ευνοήθηκε καθαρά από το ευρώ, που σχεδιάστηκε ακριβώς για να λειτουργήσει ως νέο μάρκο, όπως και έκανε), αλλά γιατί θα την ενσωματώσει οργανικότερα σε αυτό το πολιτικό εγχείρημα που λέγεται «Ενωμένη Ευρώπη». Άλλωστε, αυτός ήταν εξαρχής ο σκοπός του ευρώ. Κανονικά η νομισματική ενοποίηση προϋποθέτει την πολιτική ενοποίηση (όπως έγινε στις ΗΠΑ), στην Ευρώπη,
όμως, ελλείψει δημοκρατικής πολιτικής βούλησης για τέτοια πολιτική ενοποίηση (για μια Ευρώπη-ομοσπονδία δηλαδή), επιλέχθηκε η σταδιακή επιβολή ενός τέτοιου μοντέλου ομοσπονδίας «εκ των άνω» μέσα από την προηγούμενη νομισματική (και εν συνεχεία δημοσιονομική) «ένωση» – στην Ευρώπη ο μηχανισμός σχεδιάστηκε εξαρχής ανάποδος (πρώτα νομισματική, μετά δημοσιονομική, τελικά πολιτική ένωση). Και ο λόγος που η βουλγαρική ελίτ δυσκολεύτηκε και συνάντησε αντιδράσεις ήταν ακριβώς γιατί από τότε που οι περισσότερες χώρες μπήκαν στο ευρώ (όπως η Ελλάδα) έχουν περάσει χρόνια και έχει υπάρξει εμπειρία των δυσμενών οικονομικών συνεπειών, που επέφερε (πλην Γερμανίας) το ευρώ χάριν του σκοπού μιας (αντιδημοφιλούς) πολιτικής ένωσης.
Βίαιη φτωχοποίηση
Οι Βούλγαροι, λ.χ., είδαν τη βίαιη φτωχοποίηση που υπέστησαν χώρες όπως η Ελλάδα (ή την τραπεζική ληστεία που υπέστη η Κύπρος) – όπου σε μια σουρεαλιστική αντιστροφή της πραγματικότητας, αντί το ενιαίο νόμισμα να κληθεί να σώσει τις υπό πτώχευση χώρες, κλήθηκαν οι χώρες να σώσουν το ενιαίο νόμισμα! Όπως σημείωσαν, επίσης, ότι οι πρώην κομμουνιστικές χώρες που διατήρησαν τα νομίσματά τους (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία) υπήρξαν πρωτοπόρες στην ανάπτυξη και δεν βίωσαν καμία «κρίση» (όπως και η ίδια νομισματικώς ανεξάρτητη Βουλγαρία άλλωστε – έστω σε μικρότερο βαθμό). Όμως, όχι μόνο αυτή η εμπειρία και η επίγνωση των οδυνηρών συνεπειών του ευρώ (που εξηγεί πρωτίστως τις αντιδράσεις) δεν πτόησε σε τίποτε την πολιτική απόφαση της βουλγαρικής ελίτ για «περισσότερη Ευρώπη» (μέσω ευρώ), αλλά, πολύ περισσότερο, αντίθετα με χώρες όπως η Ελλάδα, που η ίδια απόφαση δικαιολογήθηκε αφρόνως ως εισδοχή σε μια νοητή «πρώτη κατηγορία», στη Βουλγαρία (μετά 25 χρόνια), ο πολιτικός αλγόριθμος ήταν διττός. Δεν ήταν μόνο το ίδιο απατηλό δέλεαρ της «πρώτης κατηγορίας» αλλά και ότι στην αντίληψη εκείνων που κυβερνούν στη Σόφια, στον νέο Ψυχρό Πόλεμο της Δύσης με τη Ρωσία η εισδοχή στο ευρώ εκλαμβάνεται ως εγγύηση ότι η Βουλγαρία δεν θα γίνει Τσεχία και Ουγγαρία, εάν τα φιλορωσικά κόμματα της αντιπολίτευσης (που πρωτοστάτησαν κατά του ευρώ) έρχονταν στην εξουσία – όταν το νόμισμα το ελέγχει άλλος, τα περιθώρια σεισμικών στρατηγικών αλλαγών γίνονται στενά. Τελικά, το ευρώ εκλήφθηκε ως διπλό «εισιτήριο χωρίς επιστροφή» για τη Δύση και αυτό εξηγεί και την υποστήριξη και τις αντιδράσεις.
Οικονομικά περιθώρια
Σημαίνει άραγε αυτό ότι η Βουλγαρία ίσως τελικά υποστεί και αυτή (όπως η Ελλάδα, η Κύπρος ή η Ιταλία) ανάλογες συνέπειες «οικονομικού κάρμα» σε πείσμα της στοίχισης με τη φερόμενη ως «ορθή πλευρά της ιστορίας»; Δεν θα το έλεγα – βλέπετε, αντίθετα με τις χώρες αυτές, που, όταν μπήκαν στην «πρώτη κατηγορία» του ευρώ, έπασχαν από μύριες όσες οικονομικές αδυναμίες και ασθένειες, η Βουλγαρία έχει οικονομικά περιθώρια και μάλιστα μεγάλα. Γιατί πέραν των άλλων (ανεργία μόλις 4,2%, που σημαίνει πλήρης απασχόληση) καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν έχει το απίστευτα χαμηλό δημόσιο χρέος της (στο 28% του ΑΕΠ μόνον!) και αυτό από μόνο του εξηγεί γιατί δεν απέχει πολύ η μέρα που η Ελλάδα θα γίνει και επίσημα φτωχότερη όλων στην Ευρώπη.
Η “Ιθάκη” του Τσίπρα, δεν είναι
ένα απλό βιβλίο. Είναι πολιτική επιχείρηση. Στόχος: να ξεπλύνει το τρίτο
μνημόνιο, να βαφτίσει την ταξική ήττα «τραγικό λάθος», και να σπείρει ξανά την
ίδια αυταπάτη που καλλιεργούσε από το 2012: «Εμπιστευτείτε με, αυτή τη φορά θα
τα καταφέρω».
Η “Ιθάκη” του Τσίπρα έρχεται σε μια στιγμή που ο αριστερός
χώρος -εκτός απ’ το ΚΚΕ που είναι η μόνη οργανωμένη πολιτική αριστερή
δύναμη- είναι κατακερματισμένος, η κοινωνία απογοητευμένη
κι η πολιτική εκπροσώπηση σε ιστορικό χαμηλό. Δεν
είναι απλώς ένα βιβλίο· είναι κίνηση στο σκάκι της μεταμνημονιακής αριστεράς. Δεν
έρχεται ως λογοτεχνικό γεγονός ούτε ως μια κίνηση εξομολόγησης ενός πρώην
πρωθυπουργού. Έρχεται μέσα σε μια περίοδο
έντονης πολιτικής ρευστότητας, και χρεοκοπίας όλου του αστικού σκηνικού.
Ο Τσίπρας λέει: «Κάναμε λάθη», «υπήρξε αλαζονεία», «κάποιοι
σύντροφοι ήταν νάρκισσοι». Δεν λέει ποτέ: «Εγώ
υπέγραψα το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο της μεταπολίτευσης». «Εγώ μετέτρεψα
το ΟΧΙ του 61,3% σε ΝΑΙ μέσα σε 72 ώρες». «Εγώ έβαλα την εργατική τάξη να πληρώσει 86 δισ. ευρώ για να
σωθούν οι τράπεζες και οι δανειστές».
Η «αυτοκριτική» του είναι εξ απαλών ονύχων: αγγίζει πρόσωπα
(Πολάκης, Βαρουφάκης, Αχτσιόγλου), ποτέ δομές. Αγγίζει
«συμπεριφορές», ποτέ την ταξική επιλογή που έγινε το καλοκαίρι του 2015: να
σωθεί το ευρώ και η ΕΕ με κάθε κόστος – και το δυσβάσταχτο κόστος το πλήρωσε η
τάξη μας.
Ο Τσίπρας επιχειρεί με το βιβλίο να ξαναγράψει την ιστορία της διακυβέρνησής του και να
παρουσιαστεί ως ο μόνος που μπορεί να “ξαναμαζέψει τα κομμάτια”. Το
αν θα πείσει, είναι άλλο ζήτημα.
Η νέα αυταπάτη στήνεται ήδη. Το
μήνυμα του βιβλίου είναι ξεκάθαρο: «Αν με είχατε ακούσει περισσότερο, αν δεν
υπήρχαν οι “νάρκισσοι”, αν… αν… αν… τότε θα τα είχαμε καταφέρει». Δηλαδή
ακριβώς το ίδιο παραμύθι που μας έλεγε το 2014: «Αν
με ψηφίσετε, θα σκίσω τα μνημόνια».
Και το 2019: «Αν με ξαναψηφίσετε, θα διορθώσουμε τα λάθη».
Τώρα, το 2025, το παραμύθι γίνεται: «Αν με ακολουθήσετε στο νέο κόμμα, αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε
– γιατί τώρα ξέρω τι δεν πρέπει να κάνω». Είναι η ίδια συνταγή: προσωποκεντρική πολιτική,
χωρίς πρόγραμμα ρήξης, χωρίς
εθνικοποιήσεις, χωρίς εργατικό έλεγχο. Μόνο «καλύτερος διαχειριστής» μέσα στο
ίδιο σάπιο σύστημα.
Υ.Γ: Προφανώς μπορείτε να μας
στείλετε και να φιλοξενήσουμε στην ιστοσελίδα μας κάθε αντίθετη άποψη vathikokkino.gr
Κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες ένα ηχητικό
ντοκουμέντο-φωτιά που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το πώς λειτουργεί η
«νόμιμη» κλοπή στην Ελλάδα του 2025. Δύο γνωστοί επιχειρηματίες-κτηνοτρόφοι, ο
επονομαζόμενος «Φραπέ» και ο «Χασάπης», συζητούν ανοιχτά πώς μέσα σε ελάχιστα
δευτερόλεπτα «απέκτησαν» 54.000 πρόβατα που ποτέ δεν υπήρξαν. Όχι σε καμιά
μακρινή Μογγολία. Εδώ, στην Ελλάδα της «ανάπτυξης», της «νομιμότητας» και των
επιδοτήσεων της ΕΕ.
Οι κύριοι αυτοί, γνωστά στελέχη της Ν.Δ έχουν ομολογήσει
απίστευτες παρανομίες και όμως δεν ιδρώνει το αυτί κανενός εισαγγελέα. (Δεν
είναι βλέπετε μέλη του Ρουβίκωνα να γράψουν κάποια φραμπαλετζίδικη ανάρτηση στο
διαδίκτυο για να κινηθούν άμεσα αστυνομικοδικαστικοί μηχανισμοί και να τους
μπαγλαρώσουν άμεσα).
Διαβάστε τον διάλογο που έγινε viral:
Τέλος. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, από το απόλυτο μηδέν φτάσαμε στα 54.000 φαντάσματα-πρόβατα. Μετά; Μετά παίρνουν τις επιδοτήσεις, τις ενισχύσεις, τα λεφτά του ΟΠΕΚΕΠΕ…,
Και ξέρετε τι είναι το ωραίο; Αυτοί οι κύριοι όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, όχι μόνο δεν έχουν ακουμπήσει ούτε μία μέρα προφυλάκιση, αλλά πίνουν τις τσικουδιές τους στα καλύτερα τραπέζια, κάνουν δημόσιες σχέσεις με υπουργούς και βουλευτές και ποζάρουν στα περιοδικά ως «επιτυχημένοι επιχειρηματίες».
Και την ίδια ακριβώς ώρα που οι «Φραπέδες» και οι «Χασάπηδες» φτιάχνουν κοπάδια από αέρα, ένα νέο παιδί, ο Νίκος Ρωμανός, βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και μήνες για… μισό δακτυλικό αποτύπωμα σε ένα κινητό αντικείμενο (μια σακούλα σκουπιδιών). Φερόμενο μισό αποτύπωμα = μήνες φυλακή, στέρηση σπουδών, ψυχική και σωματική εξόντωση. 54.000 ανύπαρκτα πρόβατα = τσικουδιές, γλέντια και λογαριασμοί και … κέρδη από λαχεία. Αυτή είναι η ταξική δικαιοσύνη του 2025 με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Το βίντεο το εντοπίσαμε στον λογαριασμό της Αρετής Αθανασίου στο Χ
Αυτή η εικόνα σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από χρήστες τους
διαδικτύου. Ο πιο εύστοχος τίτλος που υπάρχει -κατά την άποψη μας- είναι αυτός
με τον οποίο τιτλοφορούμε την ανάρτησή μας.
Η φθινοπωρινή
οικονομική πρόβλεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαιώνει στο “σβιννν” στην
ανάπτυξη της οικονομίας, που έλεγε και ο Αδωνις: Ο πραγματικός μισθός
στην Ελλάδα θα μειωθεί κατά 0,1% το 2025. Η μοναδική χώρα από τις 27 της ΕΕ με
αρνητική πορεία, ενώ ο μέσος όρος της Ένωσης σκαρφαλώνει στο +1,7%.
Δεν είναι φυσικά
«σύμπτωση». Είναι η ταξική πολιτική ενός παρασιτικού καπιταλισμού σε κρίση, που
θυσιάζει τους εργάτες στο βωμό των κερδών πολυεθνικών και τραπεζιτών. Τα
νούμερα τους δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία που μας οδηγεί το καθεστώς
Μητσοτάκη: Τρία χρόνια λιτότητας σερί. Η έκθεση της Κομισιόν
δεν αφήνει περιθώρια για ωραιοποιήσεις. Η Ελλάδα μετράει τρία χρόνια
αρνητικής εξέλιξης στους πραγματικούς μισθούς: -4,2% το 2022, -0,1% το 2023 και
τώρα άλλο ένα -0,1% για το 2025.
Στο ίδιο
διάστημα, οι τιμές τροφίμων και ενέργειας εκτοξεύτηκαν: όσπρια, ζυμαρικά και λάδι πάνω από 30%, το
μοσχάρι στα 20 ευρώ το κιλό, το ψωμί διπλασιάστηκε από τα 0,80 ευρώ του 2020
στα 1,50 του 2025. Τα ενοίκια; Ροκανίζουν το 40%-60% του μισθού, αυξάνοντας
ταχύτερα από οτιδήποτε άλλο στην ΕΕ, ενώ οι διαθέσιμες κατοικίες εξαφανίζονται,
σπρωγμένες από funds και Airbnb.
Το αποτέλεσμα; Η
αγοραστική δύναμη στο ναδίρ. Ο μισθός χιλιάδων εργαζομένων εξανεμίζεται πριν
καλά καλά κλείσει το δεκαπενθήμερο.
Τα νοικοκυριά
γυρνούν στο χρέος. Η Κομισιόν προβλέπει ότι τα ελληνικά νοικοκυριά θα είναι τα
μόνα στην ΕΕ με αρνητική ετήσια μεταβολή στις αποταμιεύσεις: -2,1% το 2025,
όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης ανεβαίνει στο +15,2%.
Θυμηθείτε: πριν
δέκα χρόνια, στην καρδιά της μνημονιακής κόλασης (2007-2011), η μέση ετήσια
αποταμίευση ήταν +7%. Σήμερα; Ζούμε με δόσεις πιστωτικών καρτών,
κόβουμε βασικές ανάγκες, βασιζόμαστε σε γονείς και συγγενείς.
Η μεσαία τάξη –αυτή
που σήκωσε το βάρος της προηγούμενης κρίσης– επιστρέφει στην επισφάλεια:
αναβολές για οικογένεια, σπίτι, αυτοκίνητο. Και οι νέοι; Παγιδευμένοι σε
αδιέξοδα, με το μέλλον να μοιάζει με χρέος και ανασφάλεια.
Σε σύγκριση με τις
υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα ξεχωρίζει αρνητικά: Ενώ αλλού οι
μισθοί ανεβαίνουν, εδώ οι τιμές τρέχουν μπροστά. Ενοίκια που «τρώνε»
περισσότερο από οτιδήποτε αλλού, αποταμιεύσεις χειρότερες και από τη Βουλγαρία
(-0,9%).
Αυτή είναι η
«ευρωπαϊκή αλληλεγγύη»: οι εργάτες της Ελλάδας πληρώνουν το μάρμαρο για την
ανάκαμψη των Γερμανικών τραπεζών και των Ελληνικών ολιγαρχών.
Η κυβέρνηση του
Κυριάκου Μητσοτάκη, που υμνεί τις «επιτυχίες» της ανάπτυξης, ενώ οι εργάτες
πεινάνε. Οι «όποιες» αυξήσεις μισθών ήταν μπαλώματα –πολύ κάτω από τις αυξήσεις
τιμών– και τώρα η Κομισιόν τους δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Αυτή η
κυβέρνηση, που έδωσε δισεκατομμύρια σε επιδοτήσεις πολυεθνικών και τραπεζών,
αφήνει τα νοικοκυριά να βουλιάζουν.
Στοιχεία για την
ανάρτηση πήραμε από δημοσίευμα του “Ποντικιού”
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα ούτε φυσικά να έχεις εντρυφήσει στις Διεθνείς Σχέσεις για να αντιληφθείς πως τα βουβάλια (ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα) έχουν πάρει χαμπάρι ότι το βατράχι Κυριάκος είναι σε αποδρομή και σπεύδουν μανιωδώς να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τη βασανισμένη Ελλαδίτσα προς υλοποίηση των γεωπολιτικών τους ονειρώξεων.
Είναι πάντως τελικό!!! Ο Κυριάκος το τέλειωσε με βύσμα το Χάρβαρντ.
Διότι αν είχε παρακολουθήσει έστω κι ένα μάθημα Διεθνών Σχέσεων δεν θα προέβαινε στα κάτωθι απόρροια της ασχετοσύνης του που πλέον χτυπάει κόκκινο λόγω του φόβου από την επικείμενη -εκ των πραγμάτων- πτώση του.
Ήτοι:
-Να παραδώσει τα πάντα στους Αμερικανούς γονυπετής μπας και πει η Κίμπερλι καμιά καλή κουβέντα στον Τραμπ για να μη χάσει τη λατρευτή του καρέκλα στο Μαξίμου. Βρε δόλιε δεν βλέπεις ότι ο Τραμπ σε χρησιμοποιεί θεωρώντας ότι αποτελείς παρελθόν και σε ξεζουμίζει μέχρι να σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα; Νόμιζες έρμε ότι θα σε συγχωρέσει για τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Πού μυαλό…
Οι οποίοι Αμερικανοί εκμεταλλευόμενοι πλήρως την πρωθυπουργική αβελτηρία – αδυναμία δίχως το παραμικρό διπλωματικό τακτ είπαν ότι η «Ελλάδα μας ανήκει» καθιστώντας σαφές σε Κινέζους και Ρώσους ότι αυτοί κάνουν κουμάντο στο… μαγαζί.
-Με τους Κινέζους να αντεπιτίθενται καθώς τα έχουν ακουμπήσει κανονικότατα στον Πειραιά, κι όχι μόνο, στήνοντας την Ελλάδα στον τοίχο και τον «φιλέλληνα» να αντιδράει… πετώντας διπλωματικό χαρταετό.
-Και τους Ρώσους να εντείνουν την πίεση για να μην τους πάρει εντελώς τα σκαλπς ο Τραμπ στην Ουκρανία αφενός (μην τσιμπάτε, ο Κυριάκος τού κάνει όλα τα χατίρια και στο ουκρανικό), αφετέρου για να μη χάσουν το κομματάκι που τους εξασφάλισε στην Ελλάδα ο Στάλιν μέσω τη διαβόητης συμφωνίας της πετσέτας με τον άλλο «φιλέλληνα», τον Τσώρτσιλ.
Δυστυχώς τα γεγονότα μιλάνε πια από μόνα τους.
Ο τύπος επιεικώς το έχει χάσει!!!
Διόλου απίθανο να επιστρέψουν τα σύνορα στην Πελοπόννησο βαυκαλιζόµενος ότι έτσι θα παραμείνει στην εξουσία.
Κι αυτό είναι το καλό σενάριο. Το κακό ούτε που θέλουμε να το φανταζόμαστε.
– Όταν ο Κοττάκης θρηνεί για το κατάντημα της Δεξιάς που ο ίδιος
υπηρέτησε πιστά
Σήμερα, 21 Νοέμβρη 2025, η ιστορική εφημερίδα της
συντηρητικής παράταξης, η ΕΣΤΙΑ, κυκλοφόρησε με ένα πρωτοσέλιδο που δύσκολα
περνά απαρατήρητο: «Πότε θα κάνει ξαστεριά για την
παντέρμη την παράταξη;».
Ο διευθυντής της, Μανόλης Κοττάκης –γέννημα-θρέμμα
της Δεξιάς, βιογράφος του Κώστα
Καραμανλή και παλιός μαχητής της «ιδεολογίας»– φόρεσε πλερέζες και ξέσπασε σε δημόσιο θρήνο για το κατάντημα του πολιτικού του σπιτιού.
Θα μπορούσαμε να συγκινηθούμε. Να σκουπίσουμε κανένα δάκρυ για τον πόνο του «παιδιού της παράταξης». Μόνο που η συγκίνηση
κόβεται μαχαίρι όταν θυμηθούμε γιατί ακριβώς η ΕΣΤΙΑ και το συγκρότημα
Φιλιππάκη έγιναν ξαφνικά αντιμητσοτακοί: επειδή θεωρούν ότι «ρίχτηκαν»
στο μοίρασμα του κρατικού μπαγιόκου. Η ίδια η εφημερίδα έχει καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα για τη διανομή της περίφημης «λίστας Πέτσα» των 20 εκατομμυρίων. Η
ιδιοκτησία αποδίδει σε «κυβερνητική παρέμβαση» και τον αποκλεισμό της ακόμα και
από τακονδύλια… της
αμερικανικής πρεσβείαςγια προπαγανδιστικές καμπάνιες.
Με δυο λόγια, ο θρήνος δεν είναι
ιδεολογικός. Είναι λογιστικός. Και το σημερινό πρωτοσέλιδο
άρθρο του Κοττάκη έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτό: η «παντέρμη παράταξη» δεν καταρρέει από τις ιδέες της (τις όποιες
αντιδραστικές έχει), αλλά γιατί δεν μοιράζει πια το χρήμα με τον τρόπο που είχε
μάθει το παλιό καθεστώς της.
Το casus belli είναι η Εξεταστική Επιτροπή για
το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εκεί,
σύμφωνα με τον Κοττάκη, ο «Φραπές» «κυριολεκτικά
εξευτέλισε» τη διαδικασία, με ευθύνη της πλειοψηφίας της ΝΔ,
του εισηγητή Μακάριου Λαζαρίδη, του προέδρου Ανδρέα Νικολόπουλου και φυσικά του
«περιδεούς Μεγάρου Μαξίμου».
Ο Κοττάκης καταγγέλλει ότι η
ΝΔ φοβήθηκε τις αποκαλύψεις του Ξυλούρη και γι’ αυτό αποδέχτηκε την
προσχηματική επίκληση του δικαιώματος της σιωπής – ενώ,
όπως σωστά επισημαίνει, για να επικαλεστείς τέτοιο δικαίωμα πρέπει να είσαι κατηγορούμενος, κάτι που δεν
ίσχυε στην περίπτωση του «Φραπέ».
Και μετά έρχεται το κερασάκι: η ΕΣΤΙΑ θυμίζει το τελεσίγραφο που φέρεται να έστειλε ο Ξυλούρης στο Μέγαρο
Μαξίμου: «Εγώ δεν πάω μέσα! Θα την πληρώσω εγώ που του έφερνα όλα τα… νέα».
Με δυο λόγια, ο άνθρωπος που έφερνε τις «ειδήσεις» στον
Πρωθυπουργό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το «όλα τα νέα») απειλεί ότι θα τα σκάσει όλα αν τον αφήσουν να πέσει στα βαθιά.
Και η «παντέρμη παράταξη» τρέμει.
Δεν ξέρουμε αν θα βγουν στη φόρα τα «νέα». Ξέρουμε όμως τι
βλέπουμε: μια Δεξιά που σπαράσσεται όχι
γιατί έχασε την ψυχή της (ποτέ δεν την είχε), αλλά γιατί έχασε τον έλεγχο της
μοιρασιάς. Και έναν διευθυντή ιστορικής εφημερίδας που θρηνεί σαν χήρα – όχι
για την παράταξη, αλλά για το μερίδιο που του ξέφυγε.
Η «παντέρμη παράταξη» δεν
χρειάζεται ξαστεριά. Χρειάζεται λογιστή.
Δημήτρης Σταματάκης Κωστής Στεφανόπουλος. (Πάτρα, 15 Αυγούστου 1926 – Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 2016) Η ομιλία του στη συνεδρίαση της Βουλής με θέμα την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά (Μάρτιος 1989)
Αφιερώστε ένα τεταρτάκι, όποτε μπορείτε, να ακούσετε έναν λόγο κοινοβουλευτικού ανδρός. Ρήτορας που μιλάει από στήθους επί μακρόν, αναλύει, επιχειρηματολογεί συγκροτημένα, κατακεραυνώνει όταν χρειάζεται χωρίς να υβρίζει, χωρίς να χυδαιολογεί και κυρίως χωρίς να πλατειάζει!
Ομιλεί για το ''σκάνδαλο Κοσκωτά'', 35 χρόνια πριν, κατά την διάρκεια της πιο πολωτικής και διχαστικής περιόδου μετά τον Εμφύλιο. Προσωπικά θα τον θυμάμαι πάντα για τον μεστό και καίρια δηκτικό λόγο του στον Κλίντον κατά την επίσκεψη του Αμερικανού στην Αθήνα! Για κάποια νέα παιδιά ίσως, ο λόγος να είναι αδιάφορος. Όμως, εσείς οι μεγαλύτεροι θα μελαγχολήσετε για την κατάντια του κοινοβουλίου σήμερα. Πολιτικοί άνδρες άλλης εποχής.
Σε συνολική κάθειρξη 8 ετών καταδικάστηκε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για απιστία και ψευδή βεβαίωση, πράξεις που συνδέονται με εικονικά έργα επί των ημερών του στην άλλοτε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης, για τα οποία φαίνεται να προσλήφθηκαν συνολικά 81 άτομα με συμβάσεις μίσθωσης έργου, που όμως απασχολήθηκαν σε άλλες υπηρεσίες και ουδεμία σχέση είχαν με τα συγκεκριμένα έργα.
Η υπόθεση αφορά το διάστημα 2007-2010 με τη ζημιά να προσδιορίζεται σε 1,3 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με το κατηγορητήριο. Στον 78 ετών, σήμερα, πρώην νομάρχη, βουλευτή και περιφερειάρχη, αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς. Σύμφωνα με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης, λόγω της ηλικίας του, η ποινή εκτίεται κατ’ οίκον. Ωστόσο, με την ίδια απόφαση δόθηκε αναστέλλουσα δύναμη στην εκτέλεση της ποινής μέχρι το Εφετείο. Υπό αυτές τις συνθήκες παραμένει ελεύθερος μέχρι να δικαστεί η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό
Στο πρωτοσέλιδο των
«ΝΕΩΝ» σήμερα, 20 Νοέμβρη 2025, ξεχωρίζει το “καρεδάκι” που έχει τίτλο:
«EUROSTAT – ΕΛΣΤΑΤ: ΦΤΩΧΟΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ». Μια φράση που, συνειδητά,
προσπαθεί να υποβαθμίσει την τραγωδία σε απλή «αίσθηση». Λες και η φτώχεια
είναι ψυχολογικό φαινόμενο, όχι δομικό έγκλημα του καπιταλισμού.
Αλλά τα νούμερα δεν
λένε παραμύθια. Η Eurostat και η ΕΛΣΤΑΤ φέρνουν στο φως τα αμείλικτα
στατιστικά: Δύο στους τρεις Έλληνες δεν «αισθάνονται» φτωχοί – είναι φτωχοί,
παγιδευμένοι σε μια οικονομία που ωφελεί ελάχιστους και συνθλίβει τους πολλούς.
Η «υποκειμενική
φτώχεια» που δεν είναι καθόλου υποκειμενική. Σύμφωνα με την έρευνα της Eurostat
για το 2024, το 66,8% των Ελλήνων δηλώνει ότι αισθάνεται φτωχός, δηλαδή
θεωρεί την οικονομική του κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης «χαμηλό». Αυτό το
ποσοστό είναι το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδόν διπλάσιο από τη
Βουλγαρία (37,4%, δεύτερη στη θλιβερή λίστα) και τετραπλάσιο από τον μέσο όρο
της ΕΕ (17,4%).
Δεν πρόκειται για
«γκρίνια», όπως θα έλεγε ο Γεωργιάδης. Είναι η καθημερινή βιωματική
αλήθεια: λογαριασμοί που δεν βγαίνουν, μισθοί που συρρικνώνονται, σπίτια
που κλείνουν, νέοι που φεύγουν.
Και μην
ξεχνάμε: Αυτό το 66,8% είναι σχεδόν σταθερό από το 2023 (67%).
Στην ΕΕ, ο μέσος
όρος έπεσε από 19,1% το 2023 σε 17,4% το 2024, με χώρες όπως η Κύπρος να
βλέπουν πτώση 25,6 ποσοστιαίων μονάδων (από 46,4% σε 20,8%) και η Κροατία 23
μονάδες (από 42,8% σε 19,8%).
Η Ελλάδα σέρνεται
πίσω, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να πανηγυρίζει «πρωτιές» σε τουρισμό και
επενδύσεις, ενώ οι πολίτες μετράνε ψίχουλα. Η «υποκειμενική φτώχεια» –όπως την
ονομάζει η Eurostat– αγγίζει περισσότερο τους νέους: Στην ΕΕ, το 20,6% των
ατόμων κάτω των 18 ετών νιώθει φτωχό, ενώ στην Ελλάδα αυτό το ποσοστό
εκτοξεύεται, εντείνοντας την κοινωνική ρήξη.
Η ΕΛΣΤΑΤ
επιβεβαιώνει: Δεν είναι αίσθηση, είναι στατιστική βαρβαρότητα. Η Ελληνική
Στατιστική Αρχή δεν μένει στα συναισθήματα – μετράει την ωμή
πραγματικότητα. Για το 2023 (τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία,
δημοσιευμένα τον Απρίλιο 2025), το 26,9% του πληθυσμού –δηλαδή 2.740.051 άτομα–
βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Αυτό περιλαμβάνει
όσους ζουν με εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού μέσου, ή αντιμετωπίζουν
στέρηση βασικών αγαθών, ή ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλή εργασιακή ένταση.
Και μην
ξεχνάμε: Ένας στους πέντε Έλληνες (20%) στερείται ιατρικής φροντίδας λόγω
κόστους, με τη Ρουμανία να είναι η μόνη χειρότερη (27%).
Και το ερώτημα παραμένει: Σε
μια χώρα με «πρωτοφανή ανάκαμψη», όπως λένε οι υπουργοί, πώς εξηγείται ότι πάνω
από 1 στους 4 εργαζόμενους (10%) βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας;
Η αλήθεια πίσω από
τα νούμερα: Ανισότητες, μισθοί-ψίχουλα και ψεύτικη «ανάπτυξη». Αυτά
τα στοιχεία δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που
θησαυρίζει εταιρείες και ελίτ,
ενώ αφήνει τα λαϊκά στρώματα να βυθίζονται. Ο
κατώτατος μισθός στα 880 ευρώ (μεικτά) δεν φτάνει ούτε για ενοίκιο σε Αθήνα,
ενώ ο πληθωρισμός τρώει ό,τι απομένει. Η «ανάπτυξη» του 2,5% που
υμνούν πηγαίνει σε ξενοδοχεία πολυτελείας και off-shore, όχι σε μισθούς ή
συντάξεις.
Το πρωτοσέλιδο των
«ΝΕΩΝ» προσπαθεί να το κάνει ελαφρύ: «Αισθάνονται φτωχοί». Αλλά τα νούμερα
φωνάζουν: Είναι φτωχοί, και σ’ αυτό ευθύνεται η κυβέρνητική αντιλαϊκή
πολιτική. Η μαζική φτώχεια δεν είναι μοίρα. Είναι επιλογή της
εξουσίας. Και μπορούμε να την ανατρέψουμε.
«Ο CEO της Metlen (Μυτιληναίος) προχώρησε τη Δευτέρα 27
Οκτωβρίου στην αγορά 50.000 μετοχών… Στις 30 Σεπτεμβρίου είχε αποκτήσει ακόμη
15.000 μετοχές… Ακολούθησαν νέες αγορές 30.000 μετοχών…
Η Metlen θέλει μεταξύ άλλων να επεκταθεί στον χώρο της άμυνας, με συμπαραγωγή
οχημάτων και εξοπλισμού, καθώς και δημιουργία τεχνολογικού αμυντικού hub».
Με δυο λόγια, αν γίνει πόλεμος, κάποιοι
θα κερδίσουν πολλά χρήματα. Δεν τους συμφέρει επομένως η ειρήνη.
Ο προφήτης Ζαραλίκος –
δοξασμένα τα video του – έχει απόσπασμα μιας
συνέντευξηςτου καπιτάλα που μας εξηγεί πως πρέπει να
πεθάνουν οι Ευρωπαίοι γιατί οι Κινέζοι… πουλάνε φτηνά και καλά αυτοκίνητα! Επιτέλους ένας σοβαρός λόγος να πεθάνουν οι άνθρωποι.
Όχι διεθνές δίκαιο, εισβολές και παραμύθια. Δεν είναι σοβαρός λόγος να πεθάνουν
ίσως εκατομμύρια για να κερδίσουν ελάχιστοι δισεκατομμύρια; Για τους
κεφαλαιούχους εκμεταλλευτές σοβαρότατος!
Το λένε, αλλά μόνο σε video πραγματικών προφητών τα βλέπουμε,
καθώς οι ΑΡΔ – υπάλληλοι όλων αυτών – φροντίζουν να διαστρεβλώνουν την
πραγματικότητα.
Μας ζητάνε λοιπόν να πεθάνουμε για τα κέρδη του κάθε Μυτιληναίου! Βέβαια δε θα το πουν έτσι, θα προσπαθήσουν να πουλήσουν παραμύθι για τους κακούς Ρώσους, Κινέζους… κι όποιον απειλεί τα κέρδη τους. Σκοτωθείτε ρε, τι σας ζητάνε;
Γιατί δεν πεθαίνουν αυτοί; Μα αυτοί είναι το Κεφάλαιο, οι εκμεταλλευτές, τα αφεντικά. Θα πάει ποτέ ο Μυτιληναίος και οι άλλοι ολιγάρχες να πολεμήσουν για τα λεφτά τους; Κορόιδα είναι; Όχι βέβαια. Εφόσον υπάρχουν εκατομμύρια ηλίθιοι να αφανιστούν για αυτούς, γιατί να κινδυνεύσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους;
Έβαλαν τους άλλους υπαλλήλους, τους πολιτικούςσαν τον Δένδια, να πουν πρέπει να δούμε φέρετρα με ευρωπαϊκή σημαία! Νίκο Δένδια, αν το θες τόσο πολύ, τράβα ψόφα! Θα χαρούμε να σε θάψουμε και με ευρωπαϊκή σημαία και με αμερικάνικη… όποια γουστάρεις. Σου προτείνω σημαία Παναμά ή Λιβερίας, μπορεί να έχεις έκπτωση στην κηδεία σου, όπως έχουν οι εφοπλιστές στα καράβια τους. Ψόφα εσύ, κι άσε τα άλλα πάνω μας.
Τι κάνουμε είναι το θέμα. Πρώτα απ’ όλα δεν πάμε να πολεμήσουμε για κανένα κάθαρμα. Αν μας δώσουν όπλα, θα είναι ίσως το τελευταίο τους λάθος. Θέλουμε ειρήνη, δεν θέλουμε να πεθάνουν άνθρωποι, δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με τους Κινέζους, τους Ρώσους, κανένα άλλο εργαζόμενο. Το άλλο που πρέπει να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε μαζικά, συνεχώς, για τα δικαιώματα μας. Τα παραπάνω γίνονται μόνο με ριζική αλλαγή τους ανθρωποφάγου συστήματος που λέγεται Καπιταλισμός. Αν δεν κάνουμε Κομμουνισμό, η Ανθρωπότητα θα αφανιστεί! Δεν ξέρω πως σκέφτονται να τη γλυτώσουν τα κτήνη που μας οδηγούν στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε μια κίνηση που θυμίζει ερασιτεχνική ταινία κατασκοπείας –αλλά
με πραγματικά εκατομμύρια ευρώ στο παιχνίδι–, ο Γιώργος Ξυλούρης, ο
επονομαζόμενος «Φραπές», επικαλέστηκε το «δικαίωμα στη σιωπή» για να αποφύγει
την κατάθεσή του στην εξεταστική επιτροπή του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Στο υπόμνημά του, ο Ξυλούρης υπενθυμίζει το συνταγματικό
δικαίωμα «μη αυτοενοχοποίησης», αρνούμενος
να «καταθέσει περιστατικά από τα οποία θα μπορούσε να προκύψει η ενοχή του για
αξιόποινη πράξη».
Μια στρατηγική που, θεωρητικά, προστατεύει τον «κατηγορούμενο».
Στην πράξη, όμως, μετατρέπεται σε βόμβα για τη
Νέα Δημοκρατία, που βλέπει το σκάνδαλο να φουντώνει ακριβώς εκεί που νόμιζε ότι
το είχε «καθαρίσει».
Υπενθυμίζουμε: Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕξέσπασε όταν
αποκαλύφθηκε ένα κύκλωμα διαφθοράς, με υπαλλήλους να «πουλούν» εγκρίσεις για
εκατομμύρια ευρώ. Ο Ξυλούρης, επιχειρηματίας με «πλάτες» στο Μαξίμου (όπως ο
ίδιος ισχυριζόταν), εμφανίστηκε ως βασικός κρίκος: Έσοδα 2,5 εκατομμυρίων ευρώ που δεν δικαιολογούνται, ψευδείς
δηλώσεις εκτάσεων κ.α
Και όλα αυτά, ενώ ο «Φραπές» φρόντιζε να διαφημίζει τις
«πλάτες» του: «Αν νομίζουν όλοι ότι θα
ξεπλυθούν πάνω μου, θα γελάσουμε καλά. Θα πέσουν πολλοί. Εγώ δεν θα πέσω γιατί
είμαι καθαρός», δήλωνε πριν από έναν μήνα, σε μια κορώνα που τώρα ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο.
Η σιωπή που προδίδει: Από τον «ήρωα» στο φάντασμα
Η άρνηση να καταθέσει δεν είναι απλώς τακτική. Είναι ομολογία. Ο Ξυλούρης, που πριν λίγο καιρό απειλούσε τώρα κρύβεται πίσω από νομικά παραπετάσματα. Και η ΝΔ παραμένει παθητική θεατής. Γιατί δεν ζήτησε –όπως είχε κάθε δικαίωμα– τη βίαιη προσαγωγή του; Γιατί δεν πίεσε να «σπάσει» τη σιωπή του, όπως κάνει με κάθε «αριστερό» μάρτυρα σε άλλες υποθέσεις;
Η απάντηση είναι προφανής: Ο «Φραπές» δεν είναι απλός επιχειρηματίας. Είναι ο καθρέφτης της διαπλοκής ΝΔ-μεγάλου κεφαλαίου, όπου οι επιδοτήσεις γίνονται «χρυσές βρύσες» για λίγους, ενώ οι αγρότες μετράνε ψίχουλα και χρέη.
Αυτή η «υποχώρηση» γίνεται άτακτη φυγή. Οι δηλώσεις του για «πλάτες» στο Μαξίμου δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Η ΝΔ σε αδιέξοδο.
Αν η ΝΔ ήθελε πραγματικά «κάθαρση», θα είχε σύρει τον Ξυλούρη στην επιτροπή με χειροπέδες. Αντί γι’ αυτό, αφήνει την υπόθεση να σέρνεται, ελπίζοντας σε λήθη. Αλλά η λήθη τελειώνει. Οι αγρότες, που βλέπουν τις επιδοτήσεις να πηγαίνουν σε «φίλους» του Μαξίμου, δεν ξεχνούν. Οι πολίτες, που πληρώνουν φόρους για να θησαυρίζουν λίγοι, δεν συγχωρούν.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για το πόσο στριμωγμένη βρίσκεται η κυβέρνηση με την υπόθεση του Φραπέ, από την στάση του λαλίστατου Αδωνι Γεωργιάδη. Η αμηχανία του να απαντήσει σε ερωτήματα που του τέθηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή ολοφάνερη:
Το δικαίωμα στη σιωπή είναι ιερό – για τον αθώο. Για τον ένοχο, είναι ασπίδα ντροπής. Ο Ξυλούρης μπορεί να σωπαίνει,
αλλά τα έγγραφα μιλάνε. Και η κοινωνία πρέπει να φωνάξει: Όχι άλλο «ξέπλυμα» με νομικά τερτίπια. Η σιωπή του «Φραπές» δεν καλύπτει ενοχές – αποκαλύπτει το σύστημα.
Stefanos Pantos Νιώθω την ανάγκη να απαντήσω στις αδιανόητες δηλώσεις του υπουργού Άμυνας (και πλέον, όπως φαίνεται, Πολέμου) Νίκου Δένδια, προαλειφόμενου αρχηγού της Ν.Δ. — θεός φυλάξοι. ΝΙΚΟ ΔΕΝΔΙΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ! Οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας δεν περιγράφουν απλώς μια «αλλαγή κουλτούρας»∙ περιγράφουν μια επικίνδυνη μετατόπιση της Ευρώπης —και της Ελλάδας— προς μια πολεμοκεντρική λογική, όπου η κοινωνική συνοχή, η δημοκρατική συζήτηση και η ανθρώπινη ζωή υποβαθμίζονται στο όνομα μιας υποτιθέμενης «αποτροπής». Το να ζητάς «επιστροφή στην αυτοθυσία» και «να είμαστε έτοιμοι να βλέπουμε φέρετρα με σημαίες» δεν αποτελεί στρατηγική· αποτελεί ηθικοπολιτική ολίσθηση. Ο πόλεμος δεν είναι ζήτημα κουλτούρας, αλλά απόλυτη αποτυχία της πολιτικής. Η Ευρώπη έχτισε το μεταπολεμικό της οικοδόμημα ακριβώς πάνω στην άρνηση τέτοιων λογικών — όχι στην εξοικείωση με τις εικόνες του θανάτου. Η Ελλάδα, μια χώρα με ΑΕΠ 220 δισ. που «έχει περισσότερα βαρέα τεθωρακισμένα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τη Δανία μαζί», δεν χρειάζεται υπερηφάνεια για την υπερεξοπλιστική της εμμονή. Χρειάζεται ψυχραιμία, δημοκρατική εποπτεία και σοβαρή στρατηγική για το πώς αυτή η τεράστια δαπάνη υπηρετεί πραγματικά τον πολίτη – όχι τη βιομηχανία όπλων και τον γεωπολιτικό τυχοδιωκτισμό. Όταν δε ο υπουργός δηλώνει ότι «η σκληρή ισχύς έχει την πρωτοκαθεδρία» και ότι η αμυντική βιομηχανία γίνεται «όχημα διπλωματίας», μετατρέπει την εξωτερική πολιτική σε προέκταση των εξοπλισμών. Αυτή είναι η λογική που οδήγησε την Ευρώπη στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – όχι η λογική που την κράτησε σε ειρήνη για 70 χρόνια. Η Ελλάδα χρειάζεται όχι περισσότερα άρματα, αλλά περισσότερη δημοκρατική συζήτηση. Όχι «κουλτούρα αυτοθυσίας», αλλά κουλτούρα ειρήνης. Όχι αποδοχή φερέτρων, αλλά αποτροπή τους. Η πολιτική ευθύνη δεν είναι να προετοιμάζεις τις κοινωνίες για θυσίες· είναι να εξασφαλίζεις ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να τις κάνουν. Σε μια εποχή παγκόσμιας έντασης,
το πιο ριζοσπαστικό και πραγματικά πατριωτικό πράγμα που μπορεί να πει ένας υπουργός Άμυνας είναι: πώς θα αποφύγουμε τον πόλεμο, όχι πώς θα συνηθίσουμε στον θάνατο. ___ Κείμενο: Vassilis Mazomenos, σκηνοθέτης ( Κενό Δίκτυο)
Τώρα που πέρασαν οι πρώτες εντυπώσεις, ας παραδεχθούμε ότι η νέα Αμερικανίδα πρέσβης -ή πρέσβειρα, για να μη «μας τη λέει» κι ο Μπαμπινιώτης, που αυτοαναγορεύθηκε ξαφνικά σοφή κουκουβάγια του άχαρου γένους- Κίμπερλι Γκίλφοϊλ δεν βρίσκεται στα μέρη μας για να ανεβάσει τον μέσο εξωτισμό της βαλκανικής μας καθημερινότητας.
Πέρα από τις γραφικότητες των νεοσκυλάδικων της παραλιακής και τις παρδαλές εμφανίσεις της αλλοπρόσαλλης συνοδείας της -μια υπερατλαντική και πλατινέ τσοκαρία, συνοδεία γκέι μαύρων στιλιστών-, η Κίμπερλι δεν μασάει τα λόγια της: ήρθε για να λεηλατήσει ό,τι έχει απομείνει στη χώρα.
Κι ό,τι βρίσκεται σε κινεζικά (λιμάνι Πειραιά) ή σε ρωσικά χέρια (λιμάνι Θεσσαλονίκης) ήρθε να το βάλει στη σωστή πλευρά της «Μονόπολης», για να γίνει η χώρα σωστή αποικία, ένα προτεκτοράτο, με διαμελισμένη Κύπρο και μια Turkaegean εθνική «κυριαρχία». Ένα κράτος τύπου Φινλανδίας που πιέζεται να επιστρέψει «στη Μελούνα», εκεί όπου οι παππούδες μας χύσανε το αίμα τους για να μεγαλώσει αυτή η πικρή πατρίδα…
Αναρωτιέμαι αν ο Τσίπρας, στην πολυδιαφημισμένη του «Ιθάκη» που θα κυκλοφορήσει την άλλη Δευτέρα, ευκαίρησε να πει δυο λόγια για την εποχή που έβρισκε τον Τραμπ «διαβολικά καλό» κι άνοιγε τον δρόμο για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ανοιχτή αμερικανική βάση.
Ώστε να φτάσουμε σήμερα με τον προσκυνημένο Μητσοτάκη να θεωρούμαστε όχι απλά ένα αμερικανικό φυλάκιο -αυτό το… είχαμε κατακτήσει από τα μετεμφυλιακά χρόνια-, αλλά μια εμπριμέ μπανανία. Ένας ανυπόληπτος παρίας, που ζει για να ικανοποιεί η πολιτική ελίτ της χώρας τα γούστα του «προστάτη» της, φυγαδεύοντας τα λεφτά της βίζιτας σε ξένες τράπεζες.
Στην ποιητική συλλογή «Οργή λαού», που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του Κώστα Βάρναλη σε επιμέλεια του Γ. Π. Σαββίδη, η οποία περιέχει, όπως γράφει στο ιστολόγιό του ο Νίκος Σαραντάκος, ποιήματα που έγραψε ο Βάρναλης την τελευταία δεκαετία της ζωής του, σχεδόν όλα μέσα στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, και ειδικά στην ενότητα «Άλλα σατιρικά της εφταετίας», υπάρχει και το εξής ποίημα, με τίτλο «Παρωδία», που είναι σαν να γράφτηκε χθες:
«Μακάρι να είχε τελειώσει το 73 η χούντα. Είναι όμως εδώ και
κυβερνά πιο στυγνή έμπειρη και αποφασισμένη. Και -το χειρότερο- ψηφισμένη. Η
Ελλάδα χρωστά ακόμα στον εαυτό της την αποχουντοποίηση. Κι ο δρόμος είναι ακόμα
μακρύς…» Απόλυτο δίκιο έχει ο σύντροφος που έγραψε
αυτό το σχόλιο και τον ευχαριστώ. Αναφερόμουν στη χούντα του Παπαδόπουλου, όχι
του Μητσοτάκη, που είναι συνέχειά της. Μετά το Πολυτεχνείο ήταν σε όλους φανερό
πως οι πραξικοπηματίες του 67 μετρούσαν μέρες. Έμειναν για να κάνουν την
τελευταία ζημιά στην Κύπρο.
Έχουν διαφορά με τους σημερινούς χουντικούς; Καμία ουσιαστική. Άλλωστε έχουν την εξουσία
τα ίδια καθάρματα ή τα μπάσταρδα τους. Σε όλες τις δικτατορίες κυβερνούν
μαλάκες με κεφαλαία γράμματα. Μαλάκες τους λέγαμε, μαλάκες τους λέμε, άλλοτε χαμηλόφωνα,
άλλοτε πιο δυνατά.
Εκείνο που θυμάμαι έντονα ήταν το κόμπλεξ τους. Όπως των
σημερινών. Τι θα φορέσουμε, τι θα ακούσουμε, τι θα πούμε. Πανηλίθιοι καραβανάδες που θεωρούσαν όλους εμάς στρατιωτάκια που
έπρεπε να υπακούμε στις πιο ανόητες και παράλογες διαταγές.
Γιατί; Γιατί, αν ασχολούμασταν με τα σοβαρά, θα έπρεπε να τους κρεμάσουμε από
την πρώτη μέρα, όπως ακριβώς τη συμμορία της ΝΔ σήμερα.
Το άλλο γνώρισμα ήταν η σαπίλα.
Δεν ήταν μόνο το ότι έπεσαν με τα μούτρα στο φαΐ. Ήταν το ρουφιανιλίκι, ο χαφιεδισμός,
η καταστολή, το γεγονός πως όποιος έλεγε την
αλήθεια, όποιος ζητούσε πραγματική δικαιοσύνη, έβρισκε το διάολό του. Η συκοφαντία και η δίωξη των αθώων
ανθρώπων είναι το άλλο γνώρισμα των δικτατοριών. Όπως ακριβώς γίνεται σήμερα με το Ρουβίκωνα πχ.
Φυσικά μια τέτοια μπόχα –
που ξεκινούσε από το κεφάλι – είχε επιπτώσεις σε όλους. Τολμούσε να μιλήσει
κανείς; Όσοι τόλμησαν τους φυλάκισαν, τους βασάνισαν, τους εξόρισαν ή τους
σκότωσαν. Σήμερα δεν το κάνουν τόσο φανερά, το
κάνουν όμως.
Όσοι πήγαμε στρατό, ξέρουμε από χαζομάρες των γαλονάδων. Ο
κόσμος φοβόνταν μη βγει στην αναφορά, μην τον πιάσουν δηλαδή κι αντί για
στέρηση εξόδου του ρίξουν φυλακή ή βρωμόξυλο. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν
ασχολούνταν με την πολιτική, που δεν έκαναν κάτι εναντίον της χούντας και
παρόλα αυτά έφαγαν το ξύλο της αρκούδας. Γιατί; Γιατί ένας χαφιές σε κάρφωνε, επειδή δε σε γούσταρε. Άμα
κάποιος σκατιάς ήθελε να εκδικηθεί κάποιον γείτονα – γνωστό, γιατί είχε
προσωπικά, έλεγε «αριστερός» ή ότι «άκουγε Θεοδωράκη». Αυτό και μόνο έφτανε για
να σε κάνουν τόπι στο ξύλο!
Ήταν τέτοια έλλειψη ελευθερίας που δυσκολευόμασταν να
ανασάνουμε! Αναπνεύσαμε για λίγο, ελάχιστα, μόλις έπεσε ο Παπαδόπουλος, ο
Ιωαννίδης και οι άλλοι προδότες. Μετά όμως σίγα – σιγά μας έφεραν στην ίδια κατάσταση. Έτσι ανεχόμαστε
τώρα όπως τότε τους παραλογισμούς τους. «Απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις!»
Γιατί; Γιατί φοβούνται την αντίσταση του κόσμου. Γιατί ξέρουν, πως μόλις βγει ο
κόσμος, έξω έχασαν! Όπως το 1973.
Γιατί αργούμε να κατέβουμε;
Γιατί οι πραιτοριανοί είναι πάνοπλοι. Που θα πάει όμως η αγανάκτηση αυξάνεται
συνεχώς. Βέβαια σήμερα έχουμε και τους μαλάκες τους ρεφορμιστές που κάνουν
αβάντα στο Χουντικούλη. Αλλά κι αυτούς θα τους κάνει πέρα ο λαός. Θα πέσει κι αυτή η χούντα,
όπως όλες οι προηγούμενες.
Μέχρι να έρθει η εποχή που δε θα έχουμε μαλάκες να μας κάθονται στο σβέρκο.http://vathikokkino.gr
Λαλιώτης: Ένα είναι σίγουρο, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του τίποτα
Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση παρουσίασης του νέου βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη, με τίτλο «Πριν σβήσουν τα φώτα» ήταν το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Λαλιώτης, το απόγευμα της Δευτέρας 14/11, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ο Κώστας Λαλιώτης, αφού αναφέρθηκε στον συγγραφέα, μίλησε για τη δικτατορία των συνταγματαρχών, τα γεγονότα της εξέγερσης Πολυτεχνείου, κατέθεσε στοιχεία-ντοκουμέντα, μίλησε με την αλήθεια της Ιστορίας και «διέλυσε» κομμάτι-κομμάτι όλη τη σαθρή επιχειρηματολογία και τους μύθους των πολέμιων της Εξέγερσης και των νοσταλγών της χούντας.
Πιο συγκεκριμένα, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή για την απαρχή της χούντας ανέφερε χαρακτηριστικά, πως αυτή η «’’Χούντα – Μπάμπουσκα’’ ήταν ενιαία και αδιαίρετη. Είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα. Αυτή η ‘’Χούντα – Μπάμπουσκα’’ έχει ένα οικογενειακό κομματικό και παραταξιακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα και DNAϊκό πολιτικό αποτύπωμα».
Σύμφωνα με τον Κ. Λαλιώτη, «η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη ‘’νομιμότητά’’ τους»-μεταξύ άλλων όπως είπε- «στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς».
«Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα»… έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων», ανέφερε ο ίδιος.
Μιλώντας για τη «γενιά» του Πολυτεχνείου, υποστήριξε ότι «μια ολόκληρη ”γενιά” φώτισε το ορόσημο και το μήνυμα των αγώνων της» και πρόσθεσε με νόημα:
«Ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από ”κατοικίδιους”, από εκπροσώπους του Τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές. Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες. Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες».
Δεν παρέλειψε, εξάλλου, να αναφερθεί και στον Αναθεωρητισμό που επιχειρείται από κάποιους και στους νοσταλγούς της Χούντας,
και κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους Δημοσιογράφους και Διανοούμενους»-όπως τους χαρακτήρισε- «που τα τελευταία χρόνια κλιμακώνουν μία προσπάθεια να συνδέσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου».
«Όλοι αυτοί ισχυρίζονται με διάφορες παράλογες, σχηματικές και προκλητικές συνεπαγωγές ότι ΕΑΝ είχε αφεθεί να εξελιχθεί συντεταγμένα και ομαλά το «Σχέδιο Παπαδόπουλου» με το «Πείραμα Μαρκεζίνη» η Ελλάδα θα προχωρούσε με σταδιακή μετάβαση προς τη Δημοκρατία και θα είχε αποφευχθεί η Τραγωδία της Κύπρου», επισήμανε ο Κ. Λαλιώτης και έσπευσε στη συνέχεια να βάλει τα πράγματα στη θέση τους:
«Να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία. Επίσης πρέπει να μην διαφεύγει της προσοχής μας οι Ψυχροπολεμικές εξάρσεις και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα» από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάλεσε όλους τους «επίδοξους λοβοτομητές της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλους τους αιρετικούς και επιλεκτικούς δήθεν Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «να διαβάσουν το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού».
Άλλωστε, σχολίασε και το κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αλλά και το ρόλο του ΚΚΕ, λέγοντας τα εξής:
«Το Κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αποτυπώνει ένα ανεξήγητα εξόφθαλμο ιστορικό και συνάμα τραγικό πολιτικό λάθος, ένα προκλητικό και συνάμα τραγικό ηθικό ολίσθημα ενός μικρού και ξεκομμένου καθοδηγητικού πυρήνα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ με αργόσυρτες διαδικασίες πήρε πολιτικές αποστάσεις από αυτό το Κείμενο. Δεν το κατήγγειλε πολιτικά αμέσως και κατηγορηματικά. Όμως δεν το υιοθέτησε πολιτικά και κομματικά ποτέ. Παραμένει πάντα ένα έκθετο και λησμονημένο Κείμενο στην πολύχρονη ιστορία του Κόμματος».
Αναλυτικά η ομιλία του Κώστα Λαλιώτη στην παρουσίαση του Βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα Φώτα»:
Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι ένας άνθρωπος αυτόφωτος, άξιος και αυτόνομος, πάντα δημιουργικός, πολυσχιδής και στοχαστικός, πάντα ευρηματικός και καινοτόμος, πάντα χαρισματικός και ταλαντούχος.
Μέσα από μια πολυκύμαντη διαδρομή στην Πολιτική, στη Λογοτεχνία, στη Δημοσιογραφία, στην Επιστήμη και στην Κοινωνία, έχει διεκδικήσει και έχει πετύχει δικαιωματικά και διαχρονικά μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση.
Πιο ειδικά στο χώρο της Πολιτικής με τις ιδέες του, με το Λόγο του, τις ιδέες του και τους αγώνες του, με τη δράση του, τις προτάσεις και τις πρωτοβουλίες του, έχει συμβάλλει ουσιαστικά και καταλυτικά:
στονεπαναπροσδιορισμό, στη μετεξέλιξη και στην ανανέωση του ΚΚΕ,
στηνεπανένωση και τη διεύρυνση της Παραδοσιακής Αριστεράς και του Συνασπισμού,
στηνστρατηγική επανατοποθέτηση των Προοδευτικών Δυνάμεων και της Κεντρο-Αριστεράς, μέσα από τη σηματοδότησή τους από το ΠΑΣΟΚ και τη συσχέτισή τους με το Ευρωπαϊκό όραμα και το πρόγραμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Σε αυτή την πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή πότε με τις ταυτίσεις, τις συμφωνίες και τις συνθέσεις, πότε με τις διαφωνίες, τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις, πότε με τις αμφιθυμίες, τις αμφισημίες και τις αντιφάσεις του, έχει αναδειχτεί σε μια εμβληματική μορφή.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης στη Λογοτεχνία όπως και στην Πολιτική και στη Ζωή είναι σαρωτικός, είναι ένα ατέλειωτο παλιρροϊκό κύμα, ένα ωστικό κύμα με συνέχεια, με κλιμακώσεις και κορυφώσεις.
Στο τριακοστό (30στο) Βιβλίο του, που φέρει το σημαδιακό τίτλο «Πριν σβήσουν τα Φώτα» :
Αυτοβιογραφείται, φιλοσοφεί, αφηγείται, ιστορεί.
Αναζητεί τοDNAκαι τις ρίζες των γενέθλιων τόπων του και της οικογένειάς του.
Διαλέγεται με τον εαυτό του και τους άλλους, με την εποχή του, με τα ορόσημα της γενιάς του και με τις διαφοροποιημένες, μέσα στα 50 χρόνια, κομματικές του αναφορές.
Συμπροσδιορίζεται με τους συναγωνιστές του και τους συντρόφους του, με τους φίλους, τους αντιπάλους ακόμα και με τους εχθρούς του.
Μπροστά στον καθρέφτη της ζωής, της πολιτικής και της ιστορίας, έχοντας «ζήσει επικινδύνως», προσπαθεί να ρίξει φως σε μυστικά, μυστήρια και εμμονές, σε άγνωστες πτυχές και σε σκοτεινούς λαβύρινθους.
Προσπαθεί να λύσει ή να κόψειΓόρδιους δεσμούς.
Προσπαθεί να δώσειαπαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα και σε απωθημένες σιωπές, σε απωθημένες αλήθειες και σε Λευκές σελίδες της Ιστορίας.
Ο τίτλος του Βιβλίου του «…. Πριν σβήσουν τα Φώτα….» αν και δεν έχει τα αναγκαία αποσιωπητικά, προδίδει μία υπαρξιακή αγωνία, μία αγωνία αλήθειας να προφθάσει να καταθέσει τη δική του μαρτυρία.
Δεν συμμερίζομαι αυτή την αγωνία του γιατί για ανθρώπους, όπως ο Μίμης, οι οποίοι έχουν αφήσει τα ίχνη τους, δεν σβήνουν ποτέ τα φώτα. Γιατί αυτοί έχουν το προνόμιο να συμπυκνώνουν σε παρόντα χρόνο εκτός από τη «μνήμη του Παρελθόντος» και τη «μνήμη του Μέλλοντος».
Να συνομιλούν σε ενικό και πληθυντικό με την ιστορία, δίνοντας νόημα, σκοπό και στόχο στο Πριν, το Τώρα και το Μετά.
Βεβαίως υπάρχει γι’ αυτόν, όπως και για όλους μας, το παράγγελμα «Γρηγορείτε», μπορεί όμως να υιοθετήσει και το «Σπεύδε Βραδέως».
Στο εισαγωγικό πρόθεματου Βιβλίου του για να αναζητήσει τον Εαυτό του προβάλλει την φράση «Εγώ είμαι οι Άλλοι».
Όμως αυτή η λυτρωτική και υπερβατική φράση μπορεί να ανατραπεί εάν οι Άλλοι του απαντήσουν αφοπλιστικά με αγάπη και σεβασμό, «Εμείς οι Άλλοι είμαστε ΕΣΥ».
Το Βιβλίο «Πριν σβήσουν τα Φώτα» έχει μία εκπληκτική κινηματογραφική ροή γιατί σηματοδοτεί μία αυτο-βιογραφική αφήγηση, έναν βιωματικό κώδικα ζωής, πολιτικής σκέψης και φιλοσοφικού στοχασμού.
Το Βιβλίο εκτείνεται σε 598 σελίδες και υποδιαιρείται σε 6 θεματικές ενότητες Αιχμαλωτίζει τον Αναγνώστη με όρους μυσταγωγίας και μέθεξης, και αυτόν που συμφωνεί, και αυτόν που διαφωνεί με την αφήγηση, ακόμα και αυτόν που αμφισβητεί ριζικά την αφήγηση του Μίμη.
Οι έξι (6) θεματικές ενότητες του Βιβλίου έχουν τους εξής υπότιτλους:
η πρώτη, Δημήτριος ο Λάτιος, Ταξίδι στο παρελθόν με επίκεντρο πάντα το ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι της Κρήτης
η Δεύτερη, Μία Γενετική Λοταρία στα βουνά της Κρήτης,ρίζα και ιστορία,
η Τρίτη, Δύσκολοι καιροί, παιδικά και εφηβικά χρόνια
η Τέταρτη, Ξεμυτισμό στη συναρπαστική 10ετία του ‘60
η Πέμπτη, Ήμουν ένας από αυτούς Αντίσταση – «Πολυτεχνείο ‘73»
η Έκτη, με τα υστερόγραφά της.
Όλες μαζί οι θεματικές ενότητες και η κάθε μία χωριστά, μια ιστορική τοιχογραφία είναι ένα ψηφιδωτό ζωής, ένα γιγαντιαίο πολιτικό ΠΑΖΛ με γεγονότα και ονόματα, μία ιστορική τοιχογραφία.
Εάν διαβάσει κανείς με προσοχή την 5η Θεματική Ενότητα του Βιβλίου (… Ήμουν ένας από αυτούς – Αντίσταση – Πολυτεχνείο 1973» ….), καθώς και την 6η Θεματική Ενότητα με τα Υστερόγραφά της, θα εμπεδώσει τις Φοιτητικές και τις αντιστασιακές περιπλανήσεις του καθώς και τη βιωματική αναφορά του για ορισμένες αλήθειες, τις οποίες και παραθέτω συνοπτικά.
Ένα, δύο, τρία… πολλά ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα, αλλά χιλιάδες.
Όσοι οι νέοι μιας γενιάς.
Όσα τα λεπτά των τριών ημερών.
Όσες οι ημέρες μιας ολόκληρης επταετίας.
Το Πολυτεχνείο προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες γιατί και πώς, χιλιάδες μικρές ιστορίες και μικρές αφηγήσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Προέκυψε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων, κυρίως φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων, από τη δίψα τους για Ζωή και Ελευθερία.
Η Μεγάλη Εξέγερση, το ορόσημο, είναι μια δημιουργία.
Μια αρμονική σύνθεση χιλιάδων μικρών γεγονότων. Χιλιάδων πράξεων αντίστασης και απελευθέρωσης, χιλιάδων επαναστάσεων με επαναστάτες με αιτία και χωρίς αιτία, όπου το καθετί έχει τους δημιουργούς του και τους πρωταγωνιστές του.
Το Πολυτεχνείο δεν έγινε από το ίδιο ύφασμα, δεν είχε ποτέ το ίδιο χρώμα.
Δεν σφύριζαν ποτέ όλοι μαζί την ίδια στιγμή τον ίδιο σκοπό και δε φώναζαν το ίδιο σύνθημα. Εκτός από μία και μόνο στιγμή, την ύστατη στιγμή.
Το Πολυτεχνείο έμοιαζε και κυρίως ήταν ένα «πολύχρωμο ύφασμα», που όλοι είχαν το δικαίωμα και την υποχρέωση να βάζουν και έβαζαν ένα διαφορετικό νήμα, ένα διαφορετικό χρώμα για να υφάνουν και να υψώσουν τη σημαία της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας στη χώρα μας.
Ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του Τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές.
Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες.Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες.
Όλοι αυτοί δεν κυκλοφορούσαν τότε στους δρόμους, γιατί όλα «… τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά …».
Αυτές οι επισημάνσεις θεωρώ ότι είναι καίριες για να μην παρερμηνευτεί η μαρτυρία του Μίμη για γεγονότα και πρόσωπα τόσο για το τεύχος της «Πανσπουδαστικής Νο 8» για την «Ύβρι Νο 8», (όπως την αποκαλεί ο ίδιος), όσο και για το Κομματικό παρασκήνιο και τον καθοδηγητικό μικρόκοσμο του αμετάκλητου σφάλματος».
Το Τεύχος αυτό συμπεριλαμβάνει το Κείμενο, την ανάλυση και τα συμπεράσματα για το Πολυτεχνείο που γράφτηκαν και εκδόθηκαν τον Φεβρουάριο του 1974, δηλαδή εκ των υστέρων, περίπου 3 μήνες μετά την Εξέγερση.
Δυστυχώς το όμως αποτέλεσε το «Μαύρο Κουτί» για τον πρωταρχικό ηγετικό και καθοδηγητικό πυρήνα της ΚΝΕ την περίοδο του Πολυτεχνείου.
Το Κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αποτυπώνει ένα ανεξήγητα εξόφθαλμο ιστορικό και συνάμα τραγικό πολιτικό λάθος, ένα προκλητικό και συνάμα τραγικό ηθικό ολίσθημα ενός μικρού και ξεκομμένου καθοδηγητικού πυρήνα.
Κατά τη γνώμη μου η «Πανσπουδαστική – Νο 8» δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια της Κατάληψης και της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε κατάφωρη αναντιστοιχία με τις αγωνιστικές παραδόσεις της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ εκείνης της δύσκολης εποχής.
Κατά τη γνώμη μου αδικεί κατάφωρα την ιστορία και τη δράση μιας μεγάλης και «ηρωικής» πολιτικής νεολαίας με αδιαμφισβήτητες πολιτικές περγαμηνές και ηθικές υποθήκες.
Η ηγεσία του ΚΚΕ με αργόσυρτες διαδικασίες πήρε πολιτικές αποστάσεις από αυτό το Κείμενο. Δεν το κατήγγειλε πολιτικά αμέσως και κατηγορηματικά. Όμως δεν το υιοθέτησε πολιτικά και κομματικά ποτέ. Παραμένει πάντα ένα έκθετο και λησμονημένο Κείμενο στην πολύχρονη ιστορία του Κόμματος.
Προσωπικά με το «Κείμενο» αυτό της «Πανσπουδαστικής Νο 8» έχω ριζικά και κατηγορηματικά διαφωνήσει. Το έχω καταδικάσει τόσο για τις προκλητικές και ανιστόρητες περιγραφές των γεγονότων της Εξέγερσης όσο και για την απόπειρά του να στιγματίσει πολιτικά και να εξοντώσει ηθικά έναν κορυφαίο συναγωνιστή μας, τον Διονύση Μαυρογένη, προς τον οποίο έχω εκφράσει από την πρώτη στιγμή την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μου.
Ταυτόχρονα θέλω να είμαι σαφέστατος, ειλικρινής και κατηγορηματικός καταθέτοντας τη δική μου μαρτυρία. Ανεξάρτητα από τις διαφορές και τις αντιπαραθέσεις μας, τα στελέχη της ΚΝΕ και της ΑΝΤ-ΕΦΕΕ ήταν πάντα συμμέτοχοι και πρωταγωνιστές σε όλο το τριήμερο της εξέγερσης και πάντα στις επάλξεις της Εξέγερσης.
Τα «παιδιά της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ» από όλες τις Σχολές του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου, από όλους τους Εθνικο-Τοπικούς Συλλόγους Φοιτητών ήταν εκεί στο Πολυτεχνείο από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή.
«Τα παιδιά της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ», έχουν πρόσωπο, έχουν όνομα, έχουν δράση, έχουν καθαρή στάση αντίστασης και ζωής.
Ήταν πανταχού παρόντες μαζί με όλους Εμάς και Εμείς μαζί με Αυτούς.
Ο Μίμης στο Βιβλίο του περιγράφει με ενάργεια ονομαστικά την παρουσία τους, τη συμμετοχή και την κορυφαία δράση τους κατά το τριήμερο της Κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις μας η ιστορική αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη.
Τελεία και παύλα.
Η Σημειολογία των αριθμών έχουν τη δική τους σημασία.
49χρόνια μετά, μαζί με τις λέξεις, τα πρόσωπα, τις ιδέες, την πολιτική, τα αισθήματα και τα υστερόγραφα υπάρχουν και οι αριθμοί, που χρονομετρούν τη ζωή μας σε χρόνια, σε ώρες, σε στιγμές.
Οι συμβολισμοί ορισμένων αριθμών έχουν μια ανεξήγητη δύναμη, μια μυστηριακή έλξη.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του συνδυασμό, το δικό του κλειδάριθμο για να ανοίγει τη ζωή του, για να φορτίσει την ψυχή του, το νου του και την καρδιά του.
Έχει το δικό του κλειδί και αντικλείδι για να ανοίξει ένα παράθυρο στη μνήμη του, για να ζωντανέψει με λίγο οξυγόνο το παρελθόν του. Φαίνεται ότι στη ζωή των ανθρώπων και στο διάβα της ιστορίας ο χρόνος έχει ρωγμές, ρωγμές που δεν κλείνουν ποτέ.
] Στο παιχνίδι των αριθμών ας κάνουμε
Μια αφαίρεση… 2022-49 = 1973
Σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, σε αυτή την οριακή ιστορική στιγμή, μέσα σε τρεις μέρες του Νοέμβρη, τρεις μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και τον κόσμο, μια ολόκληρη «γενιά» φώτισε το ορόσημο και το μήνυμα των αγώνων της.
Πήρε τη σκυτάλη και σήκωσε τη σημαία στα χέρια της, αφήνοντας για πάντα τα ίχνη της και την υπογραφή της στην Ιστορία.
Έχει λεχθεί και έχει γραφτεί από αρκετούς ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως αντίσταση, ως εξέγερση, ως ρήξη ήταν και είναι το συλλογικό και το άφθαρτο Βίωμα μιας «γενιάς», που κάλυψε το συλλογικό «απωθημένο» και το «ενοχικό κενό» μιας συμβιβασμένης και μιας «απούσας κοινωνίας».
Όμως η θεωρία της «απούσας κοινωνίας» είναι δομημένη πάνω σε περίτεχνα φιλοτεχνημένες μισές αλήθειες.
Θα ήταν ανιστόρητο, άδικο και παράλογο αν δεν επισημαίνουμε κάθε φορά με έμφαση:
τις παρήγορες και ελπιδοφόρες εκλάμψεις αντίστασης του Ελληνικού Λαού στη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Πολιτών στις κηδείες του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968 και του Γιώργου Σεφέρη το 1971,
την 7χρονη παρουσία μιας αγωνιστικής πρωτοπορίας με χιλιάδες συμμετέχοντες ενεργά στην αντίσταση, στις φυλακές και στην εξορία,
την έντονη 7χρονη παρουσία, δράση και κινητοποίηση όλων των πολιτικών και αντιστασιακών οργανώσεων, όλων των κορυφαίων Προσώπων της Πολιτικής, της Τέχνης, της Επιστήμης (Ελλήνων και Φιλελλήνων) σε όλες τις χώρες του Κόσμου,
την κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 και το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 1973 με μαχητική και δυναμική συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων Πολιτών κυρίως Νέων.
Το «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» έχει δύο ιστορικές εγγραφές. Υπάρχει ως μιαπραγματικότητα «αυτή καθαυτή», υπάρχει και ως Μύθος
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως πραγματικότητα, ως ΓΕΓΟΝΟΣ, ως ΣΥΜΒΟΛΟ, ως ΜΗΝΥΜΑ, αν και έδωσε πρόσωπο στα οράματα και στις ευαισθησίες, στις συναισθηματικές δονήσεις και στα σκιρτήματα των Νέων και των «αγνών» ανθρώπων, δυστυχώς γρήγορα άρχισε να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει, γιατί «υπονομεύτηκε» από μέσα, γιατί «αλώθηκε» από έξω.
] Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως ΜΥΘΟΣ γεννήθηκε και θέριεψε από τη συνολική ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών φορέων. Η μυθοπλασία κάλυψε τα κενά, τις ενοχές, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς των «τιποτοφρόνων», των «απόντων» και των «συναλλακτικών», όλων αυτών που ζητούσαν μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλυθούν.
Κάλυψε επίσης τα κόμματα, τις οργανώσεις, τις γκρούπες, τους «Μικρούς και τους Μεγάλους Αρχηγούς», όπως και τους «Μικρούς Ήρωες», που όλοι ήθελαν ένα φωτοστέφανο για τη Μεταπολίτευση.
Δυστυχώς, με τη μικρή και τη μεγάλη ευθύνη όλων μας, ο ΜΥΘΟΣ εκτόπισε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ο ΜΥΘΟΣ έγινε ισχυρός και ακατανίκητος, γιατί συμπορεύτηκαν και πολλές φορές ταυτίστηκαν «οι μεν της καταστάσεως» με τις γήινες ανάγκες τους και τις σκοπιμότητές τους και «οι δε της αντιστάσεως» με τις ματαιοδοξίες και τις φιλοδοξίες τους.
Δυστυχώς, από την ώρα που οι «μισές αλήθειες» κυριάρχησαν οι «μεγάλες αλήθειες» δεν άντεξαν. Έκαναν μια βαθιά υπόκλιση προς την Ιστορία και χάθηκαν σαν τις νεράιδες του παραμυθιού. Η αυλαία έκλεισε, αφήνοντας πίσω της ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ψάχνουμε και ξαναψάχνουμε τις Μεγάλες Αλήθειες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα ανακαλύψουμε, για μια ακόμη φορά, αν όχι τον ίδιο το Μύθο του Σίσυφου, ίσως κάποιες παραλλαγές του.
Η «γενιά του Πολυτεχνείου»γεννήθηκε σε μια ρωγμή του χρόνου και είναι μια γενιά-σύνορο ανάμεσα σε δύο ιστορικούς κύκλους.
Ανάμεσα στον Μεταπολεμικό – Μετεμφυλιακό κύκλο, που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη γέννησή της, και στον Μεταπολιτευτικό κύκλο, που άρχισε να σκιαγραφείται πάλι με τη γέννησή της, με την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, καθώς και με το στίγμα μιας επαίσχυντης Εθνικής προδοσίας της Χούντας, με το στίγμα μιας τραγωδίας για τον Ελληνισμό, μιας προδοσίας με χαίνουσα πληγή στην Κύπρο με την εισβολή των Τούρκων και την κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού.
Η «γενιά» του Πολυτεχνείου ήταν και θαρρώ ότι παραμένει εικονοκλαστική, απελευθερωτική και χειραφετημένη. Με τις ουτοπίες και το ριζοσπαστισμό της δεν αμφισβήτησε μόνο τα πάντα, αλλά επαγγέλθηκε και πολλά.
Πίστεψε στον εαυτό της και στη «σκιά» της, αλλά αγωνίστηκε στο όνομα όλων, ή μάλλον «έσωσε» τη χαμένη τιμή πολλών.
Αμφισβήτησε αλλά σεβάστηκε τις προηγούμενες γενιές της Εθνικής Αντίστασης και του 114.
Σηματοδότησε αλλά και «καταπίεσε» τις επόμενες γενιές. Ήταν και είναι μια «γενιά σύνορο», που ορισμένες φορές έμεινε στη μέση του δρόμου, αδύναμη να προχωρήσει σε μεγάλες υπερβάσεις.
Ένα μεγάλο ρεύμα από αυτή τη «γενιά» είχε την «τύχη μαζί και την ατυχία» να πιστέψει στις μεγάλες αφηγήσεις της Ιστορίας και της πολιτικής. Να ατονήσει την κριτική της σκέψη και να ακρωτηριάσει τις αισθήσεις της. Να συνδέσει ή και να αφιερώσει ένα κομμάτι από τη ζωή της σε χίμαιρες, σε στείρα δόγματα και σε μανιχαϊσμούς, να δικαιολογήσει βαρβαρότητες.
Μια γενιά εγγράφεταιως κοινωνική και πολιτισμική πολύμορφη δύναμη μόνο μέσα από την ταύτισή της με μια εποχή, με το συλλογικό πάθος μιας «οριακής και μόνο στιγμής».
Αμέσως μετά κάθε γενιά γίνεται ευτυχώς «κομμάτια και θρύψαλα». Γιατί διακτινίζεται, δικτυώνεται, διασπάται, στροβιλίζεται και μετασχηματίζεται μέσα στην κοινωνία. Γιατί παύει να αναφέρεται σε κοινούς χρόνους, σε κοινούς τόπους και σε κοινά βιώματα, σε κοινές ιδέες και ουτοπίες εφ’ όρου ζωής.
Η «γενιά» μας μπορεί να σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή, αλλά δεν είχε και δεν έχει «γενάρχες». Όλοι οι «επώνυμοι» εκπρόσωποί της, όπως και οι χιλιάδες άλλοι με την «άγνωστη» επωνυμία τους (γιατί κανένας δεν είναι ανώνυμος), είχαν τις δικές τους διαδρομές, τις δικές τους μικρές ή μεγάλες ιστορίες.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο στο ψηφιδωτό, στη Μεγάλη Τοιχογραφία της «γενιάς» μας, δεν υπάρχει κανένας αποκλειστικός «Ιδιοκτήτης», κανένας «Νονός», κανένας «Μεταπράτης» των γεγονότων, των συμβόλων, των ιδεών, των μηνυμάτων αυτής της εξέγερσης.
Μπορεί να υπάρχει ένας ομφάλιος λώρος, ένα συνεκτικός ιστός για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν έντονα τις συγκινήσεις μιας εποχής. Μπορεί να υπάρχουν ορισμένα αόρατα νήματα μιας αναγνώρισης και ίσως μιας ηθικής αλληλεγγύης.
Πιστεύω ότι, όπως όλες οι Γενιές, έτσι και η δική μας έχει πολλαπλές εκφράσεις, πολλαπλές πρωτοπορίες, πολλαπλά πρόσωπα. Γι’ αυτό είναι ολέθριο λάθος μια «γενιά» να σηματοδοτεί και να σηματοδοτείται μόνο από τους «επώνυμους» του πολιτικού προσκήνιου των Κομμάτων, των Κινημάτων και των Μέσων Επικοινωνίας.
Για να αποτιμηθεί η παρουσία, η ταυτότητα και η συμβολή μιας «γενιάς», πρέπει να βρούμε τις εκφράσεις, το λόγο και το πρόσωπό της στην τέχνη, στην επιστήμη, στο Κράτος, στους θεσμούς, στις επιχειρήσεις, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στην πολιτική, στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας η «αναθεωρητική» τάση για διαφορετική προσέγγιση ιστορικών ορόσημων έχει αρκετούς εκφραστές και θιασώτες, που έχουν εστιάσει την «άοκνη» προσπάθειά τους να «επαναγράψουν» με το δικό τους τρόπο τις αλήθειες για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας το 1967, για το Δημοκρατικά αντιστασιακό φρόνημα του Ελληνικού Λαού απέναντι στη Χούντα, για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, για την τραγωδία της Κύπρου.
Στην εποχή της ΜΕΤΑ-αλήθειας, στην εποχή της ΜΕΤΑ-Ιστορίας και της ΜΕΤΑ-Πολιτικής το «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ» με τις πυρακτωμένες αλήθειές του.
Το «…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» αδιαμφισβήτητα έχει ιστορικά καταγραφεί ως φωνή μιας επιβεβλημένης και δίκαιης εξέγερσης και ως στάση αντίστασης και ρήξης των νέων εναντίον μιας πολυπλόκαμης και πολυπρόσωπης 7χρονης Αμερικανόπνευστης στρατιωτικής δικτατορίας, μιας Χούντας – Μπάμπουσκας.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα», (Χούντα Στρατηγών με αρχηγό τον Σπαντιδάκη – Χούντα Συνταγματαρχών με αρχηγό τον Παπαδόπουλο – Χούντα Ταγματαρχών – Λοχαγών με αρχηγό τον Ιωαννίδη) ανεξάρτητα από τις εποχιακές εκφράσεις της και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις της, ήταν ενιαία και αδιαίρετη. Είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα»με πολλές παραλλαγές στα πρόσωπά της είχε κυοφορηθεί μέσα στα σπλάχνα μιας Μεταπολεμικής και Μετεμφυλιακής «Καχεκτικής Δημοκρατίας», «Περιορισμένης Δημοκρατίας» με πέτρινα χρόνια, με απαγορευμένες και διακεκομμένες Ζώνες.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα» έχει ένα οικογενειακό κομματικό και παραταξιακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα καιDNAϊκή πολιτική εγγραφή.
Η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη «νομιμότητά» τους στους εξής συγκεκριμένους αρμούς:
στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς,
στον ΙΔΕΑ, στη «βία και νοθεία» στις Εκλογές του 1961 και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη,
στο «Σχέδιο Περικλής», στη συμμαχική «Κόκκινη Προβιά»,
στην έξαρση και στους Διχασμούς του Ψυχρού Πολέμου,
στο Βασιλικό Πραξικόπημα και στην καταστροφική Αποστασία τον Ιούλιο του 1965,
στην κινδυνολογική αντιδημοκρατική εμμονική ψύχωση εναντίον της Αριστεράς και εναντίον των «Συνοδοιπόρων» της Κεντρο-Αριστεράς με την εφαρμογή του «Σχεδίου Προμηθέας» για την βίαιη αποτροπή μιας αφυπνισμένης μεγάλης και δυναμικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας,
στην εκτέλεση του «Σχεδίου Ιέραξ» για τη βίαιη ανατροπή μιας σίγουρης συντριπτικής (λαϊκής και κοινοβουλευτικής) νίκης της Ένωσης Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, στις Εκλογές του Απριλίου του 1967.
Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα»ενιαία, αδιαίρετη και αλληλέγγυα, την 21η Απριλίου του 1967 εγκαθίδρυσε το καθεστώς της Στρατιωτικής Δικτατορίας.
Έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Αυτές οι ιστορικές αλήθειες έχουν χαραχθεί, με όρους γνώσης, αυτογνωσίας, στοχασμού και αναστοχασμού, στις σκέψεις και τα συναισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων, που διαχρονικά δίνουν το συγκλονιστικό παρόν τους σε όλες τις εκδηλώσεις και πορείες κατά την ημέρα μνήμης για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ευτυχώς για την ιστορία και την αλήθεια η «άοκνη προσπάθεια» των εκφραστών και των θιασωτών της «ιστορικής αναθεώρησης» να εμφανιστούν όλα τα ιστορικά ορόσημα της «νεότατης ιστορίας» της χώρας μας ως απότοκα τόσο της «πολιτικής ανωριμότητας και πολιτισμικής καθυστέρησης» του Ελληνικού Λαού, όσο και του «Λαϊκισμού», της «πολιτικής ακρότητας» και της «κομματικής εξαλλοσύνης» των Πολιτικών Αρχηγών και των Κομμάτων τους, έχει πέσει στο κενό.
Τα τελευταία χρόνια κλιμακώνεται μία προσπάθεια κυρίως από νοσταλγούς της Χούντας αλλά και από κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους» Δημοσιογράφους και Διανοούμενους να συνδέσουν και να συνδυάσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου.
Πασχίζουν με κάθε τρόπο, έξω και πέρα από γεγονότα, αλήθειες, τεκμήρια, αποδείξεις και ντοκουμέντα, έξω και πέρα από κάθε αντικειμενική ιστορική καταγραφή, να διαμορφώσουν μία ανιστόρητη «άλλη αφήγηση». Να επινοήσουν καταγέλαστες «μετα-αλήθειες». Να γράψουν μια «μετα-ιστορία» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Περιγράφουν με «γραμμικό τρόπο» έωλες σοφιστείες και συνεπαγωγές, διάφορα εάν…, εάν…., εάν…., τα οποία παραγνωρίζουν και (ορισμένα εάν…) εξαγνίζουν την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα».
Όλοι αυτοί ισχυρίζονται με διάφορες παράλογες, σχηματικές και προκλητικές συνεπαγωγές ότι ΕΑΝ είχε αφεθεί να εξελιχθεί συντεταγμένα και ομαλά το «Σχέδιο Παπαδόπουλου» με το «Πείραμα Μαρκεζίνη» η Ελλάδα θα προχωρούσε με σταδιακή μετάβαση προς τη Δημοκρατία και θα είχε αποφευχθεί η Τραγωδία της Κύπρου.
Σύμφωνα με αυτές τις συνεπαγωγές και παραδοχές ΕΑΝ είχαν αξιοποιηθεί με «λογική και μέτρο», οι λεγόμενες «δημοκρατικές ρωγμές» του δίδυμου Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη θα διασφαλίζονταν μία «πολιτική ομαλότητα» και μία «εθνική εγρήγορση» κατά συνέπεια η ανατροπή αυτού του «Εθνικού Δημοκρατικού Σχεδίου» οφείλεται στην άκαιρη, άγονη και ατελέσφορη εξέγερση του Πολυτεχνείου και στην «ιδιοτελή ακρότητα» μιας «αμόρφωτης» Γενιάς, της Γενιάς του Πολυτεχνείου.
Έχουμε χρέος να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα και στοιχεία σε όλες αυτές τις καρικατούρες.
Να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία. Επίσης πρέπει να μην διαφεύγει της προσοχής μας οι Ψυχροπολεμικές εξάρσεις και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα»από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974.
Το χρονολόγιο όλων αυτών των μελανών και μαύρων σελίδων και η εξόχως αρνητική, προδοτική και καταστροφική αποτίμησή τους έχουν καταγραφεί με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητα στο «Φάκελο της Κύπρου» και στο επίσημο «Πόρισμα» για τη διαχρονική Χουντική Προδοσία και την Τραγωδία της Κύπρου.
Το Πόρισμα αυτό έχει εγκριθεί ομόφωνα από όλα τα Κόμματα και όλους τους Βουλευτές της Κυπριακής Βουλής και αποτελεί τον έγκυρο και αδιαπραγμάτευτο Λόγο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ και κανείς γιατί η «Χούντα – Μπάμπουσκα» με διαχρονική αποκλειστική της απόφαση και ευθύνη:
προχώρησε στην απόσυρση από την Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας
στις 29/11/1967,
σχεδίασε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 8/3/1970,
έστειλε στην Κύπρο τον Γεώργιο Γρίβα τον Αύγουστο του 1971 για να ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β, με όλα τα συνεπακόλουθα,
προώθησε το Σχέδιο Πραξικοπήματος στις 15/2/1972, που ευτυχώς και εγκαίρως ματαίωσε ο Μακάριος και η Κυβέρνησή του,
οργάνωσε και εκτέλεσε το προδοτικό Πραξικόπημα στις 15/7/1974, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων.
Το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού οφείλουν να το διαβάσουν, (όπως και δεκάδες άλλα βιβλία ιστορικής τεκμηρίωσης), όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλοι οι αιρετικοί και επιλεκτικοί δήθεν «Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους.
Τέλος όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας και του Ελληνισμού, όλοι αυτοί οι αιρετικοί και επιλεκτικοί «Φιλίστορες», ας ανακαλέσουν στη μνήμη τους δύο ακόμα αλήθειες:
την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974
τη «Δημόσια Συγγνώμη» του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον προς τους Έλληνες για την ΕΥΘΥΝΗ της χώρας του ως προς τα δεινά της Δικτατορίας.
Το «βιντεοκλίπ» μιας γενιάς.
Τρεις μέρες το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ήταν ένας ιερός και τελετουργικός χώρος, ένα όνομα με μαγεία και σαγήνη, ένας σταθμός ζωντανών και νέων ανθρώπων με παλμό, φαντασία και πάθος.
Η κατάληψη ήταν τα πάντα.
Ήταν, με μια «μικρή» καθυστέρηση πέντε ετών, ο απόηχος της μεγάλης πολιτισμικής έκρηξης, της μεγάλης Επανάστασης των νέων του ’68 στη Δύση και στην Ανατολή, στο Βορρά και στο Νότο, με τα Κινήματα Ειρήνης, Δημοκρατίας και Δικαιωμάτων, με τα Αντιδικτατορικά, Αντιφασιστικά και Αντιιμπεριαλιστικά Κινήματα, με τα Κινήματα κριτικής, αμφισβήτησης και χειραφέτησης σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Η κατάληψη ήταν τα πάντα. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων, ερώτων και ονείρων μιας «μεθυσμένης», ελεύθερης και ριζοσπαστικής νέας γενιάς.
Ξέρουμε ότι ξεκινήσαμε με αντιθέσεις, με καταγγελίες, με ριζικές διαφωνίες. Ξέρουμε ότι ήμασταν μια σύγχρονη ΒΑΒΕΛ, με πανσπερμία θέσεων και συνθημάτων, σκοπών και προοπτικών.
Ξέρουμε ακόμα πώς τελειώσαμε, πως ήμασταν την ύστατη, την αξέχαστη ώρα της Διαπραγμάτευσης, της Εισβολής και της Παράδοσης.
Ήμασταν ενωμένοι και αλληλέγγυοι, αγκαλιασμένοι και άοπλοι.
Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία λόγια της συλλογικής μας φωνής, της συλλογικής μας σκέψης και της αφυπνισμένης συνείδησής μας, τα λόγια του Μήτσου, του Νίκου και της Μαρίας από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου, το Σταθμό των Ελεύθερων Ελλήνων …
«… Στρατιώτες Αδέλφια μας ….
… Είμαστε άοπλοι …
… Εθνικός Ύμνος …Σε γνωρίζω από την κόψη … »
Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία σύμβολα που σηκώσαμε:
«… Η Ελληνική Σημαία, σύμβολο μιας νέας Πίστης …
… Η λευκή σημαία… Μια φανέλα… Ένα άσπρο πουκάμισο… σύμβολο μιας αθωότητας, για να αφοπλίσουμε και να αιχμαλωτίσουμε τους φορείς της βίας και της βαρβαρότητας».
Είμαστε σίγουροι ότι το αφιέρωμα που κάνουμε για την εξέγερση του
Πολυτεχνείου του ’73 είναι το πιο ολοκληρωμένο που υπάρχει στο διαδίκτυο.
Ανασύραμε από το αρχείο μας όλα
τα σχετικά βίντεο και τα δημοσιεύματα και τώρα με την επέτειο της συμπλήρωσης
52 χρόνων απ’ αυτό το ηρωικό γεγονός, είναι καλό να φέρουμε στην μνήμη μας
δηλώσεις που έκαναν οι πρωταγωνιστές του, να θυμηθούμε στιγμές της εξέγερσης
του Πολυτεχνείου.
Οι φοιτητές, οι εργάτες και ο λαός μας βγήκαν στους δρόμους
με το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», πολεμώντας για δημοκρατία και
κοινωνική δικαιοσύνη. Το αίμα τους πότισε το δέντρο της ελευθερίας,
υπενθυμίζοντάς μας ότι η πάλη συνεχίζεται.
Τιμούμε αυτή την επέτειο με
αφιέρωμα γεμάτο μνήμες, αναλύσεις και μαχητικά μηνύματα. Η εξέγερση ζει – η
αντίσταση δεν τελειώνει!
Μπορεί σήμερα να μην έχουνε
στρατιωτικοφασιστική δικτατορία αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ακόμα και η
καλύτερη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι παρά μια δικτατορία των
αστών.
Τα μηνύματα, λοιπόν της
εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν και σήμερα επίκαιρα.
Σ’ αυτό το βίντεο ακούμε τον πρόωρα χαμένο φίλο και σύντροφο Τάσο Κατιντσάρο να κάνει τις εκτιμήσεις του γ’
αυτό το καθοριστικό γεγονός της πρόσφατης ιστορίας μας.
Σταυροφόρος Μαζί με τον πρόεδρο της τοπικής οργάνωσης Κερατσινίου της ΝΔ, ο Βουγιουκλάκης, αγαπημένος φίλος του Μαρκόπουλου, οργάνωσε άλλη μία συγκέντρωση τον Ιούνιο του 2023, λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Κομματικός παράγοντας ο "επιχειρηματίας" με τα μασατζίδικα βιτρίνα.
Μας ζητά να θυσιαστούμε σε πολέμους για την υπεράσπιση της Ε.Ε. (από ποιον? Ποιος την απειλεί αλήθεια?) Να πεθαίνουμε και να το κάνουμε και με χαρά. Μίλησε για «την αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών» και την «επιστροφή σε ένα πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδηση του ότι μπορεί να χρειαστεί να θυσιαστεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα που απολαμβάνει».
Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία πού στοχεύει, πρόσθεσε: «Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω. Ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία».
Και μετά είπε τα εξής ανατριχιαστικά: «Λέμε να επέμβουμε στην Ουκρανία. Κάνουνε πλάκα τώρα. Σοβαρά; Μπορεί η Ευρώπη να στηρίξει ευρωπαϊκό στρατό εκτός των συνόρων; Όποιος το νομίζει αυτό, ζει σε έναν άλλον πλανήτη. Πρέπει λοιπόν, “to put our act together”. Αν θέλουμε να το πετύχουμε. Αν πιστεύουμε ότι πρέπει κι εγώ είμαι από αυτούς που πιστεύουν βαθύτατα ότι πρέπει. Πρέπει να είμαστε ειλικρινής απέναντι στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Πρέπει να της πούμε ξεκάθαρα εκτός από χρήματα, τι άλλο χρειάζεται και να αρχίσουμε να δουλεύουμε για αυτό.»
Δηλαδή να μετατρέψουν τις κοινωνίες σε φιλοπόλεμες για να πολεμήσουν τη Ρωσία (και την Κίνα). Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ
Βέβαια για αυτόν τζάμπα είναι. Αυτός θα πάει να πολεμήσει?
Πότε πήγαν στο μέτωπο οι πλούσιοι να πολεμήσουν? Bonus Track στο τέλος που κλείνει το ματάκι στη μαμά-Αμερική Μόνο εμείς μπορούμε να ανακόψουμε την (ενορχηστρωμένη) υπνοβασία των κοινωνιών μας, προς το σφαγείο του Πολέμου.
Σαν σήμερα στις 15 Νοέμβρη του 1983, η Ε.Ο. 17 Νοέμβρη πραγματοποιεί άλλη μια
εντυπωσιακή ενέργεια εκτελώντας τον προϊσταμένου της αμερικανικής στρατιωτικής
αποστολής Jusmagg, Τζορτζ Τσάντες και
τον οδηγό του του Νίκο Βελούτσο.
“Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους
στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, την
αμερικάνικη στρατιωτική αποστολή, εκτελώντας έναν από τα σημαντικότερα ανώτερα
στελέχη του όπως και τον οδηγό-γορίλα-σωματοφύλακά του. Η αμερικανική
στρατιωτική αποστολή μαζί με το σύνολο των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων
και τις άλλες μυστικές υπηρεσίες, αποτελεί μία δύναμη κατοχής και τρομοκράτησης
– σε πελώρια κλίμακα – τον λαού’”, αναφέρονται ανάμεσα στα άλλα στην σχετική προκήρυξη της 17 Ν..
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε όμως σ’ αυτή την ανάρτηση
είναι κάτι άλλο. Είχαμε συνηθίσει για δεκαετίες, κάθε φορά που υπήρχε μια
ενέργεια από οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας να διαβάζουμε “σεντόνια” και από αριστερές γραφίδες,τα
οποία μας έλεγαν ότι τέτοιες δράσεις “είναι νερό στον μύλο της αντίδρασης”,
αφού το κράτος της χρησιμοποιεί για να πολλαπλασιάζει και να θωρακίζει
περισσότερο τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς.
Εδώ και πολλά χρόνια όμως, όχι
απλώς δεν υπάρχει καμιά οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας, αλλά ούτε και
κάποιες στρακουστρούκες όπως αυτές που τοποθετούσε ο Επαναστατικός Αγώνας και η
“ΣτΦ” δεν κάνουν την εμφάνισή τους. Και όμως βιώνουμε καταστάσεις που η
μεγέθυνση των κατασταλτικών μηχανισμών και η μπατσάδικη βία και ασυδοσία δεν έχουν προηγούμενο.
Ο Θεοφιλογιαννάκος και οι άνδρες του έδειραν και βασάνισαν εκατοντάδες ανθρώπους κατά τη διάρκεια της χούντας. Αυτό που τον έκανε ιδιαίτερα απεχθή στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ότι ο ίδιος ξυλοκόπησε κι βασάνισε συνάδελφούς του αξιωματικούς, όπως ο στρατηγός Καλαμάκης, ο ναύαρχος Εγκολφόπουλος, ο ηρωικός ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, ο Γιάννης Παπαδονικολάκης, ο Αλέξανδρος Παπαδόγγονας κ.α.
Αρχικά φοίτησε στη Σχολή Αεροπορίας (σημερινή Σχολή Ικάρων), όμως τον έδιωξαν λόγω ανικανότητας: ο ίδιος στην απολογία του υποστήριξε ότι ο πραγματικός λόγος αποπομπής του ήταν το γεγονός ότι η Αεροπορία ελεγχόταν από κομμουνιστές.
Τελικά αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων ως ανθυπολοχαγός του Πεζικού. Ήταν μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, όμως με την στάση του περισσότερο βοήθησε την υπεράσπιση (κατηγόρησε συνάδελφούς του αξιωματικούς ότι είναι κομμουνιστές επειδή διάβαζαν Τα Νέα και υποστήριζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου). Συμμετείχε ενεργά στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ως λοχαγός Πεζικού, ενώ το 1968 έγινε υποδιοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ, για να γίνει διοικητής το 1970. Επί χούντας προήχθη αρχικά σε ταγματάρχη και έπειτα σε αντισυνταγματάρχη.
Προφυλακίστηκε στα τέλη του 1974 και στις δίκες της χούντας το 1975 καταδικάστηκε για διάφορα αδικήματα (βαρεία σωματική βλάβη, κατάχρηση εξουσίας, ηθική αυτουργία σε απλή σωματική βλάβη κτλ) και συνολικά έμεινε στη φυλακή για 18 χρόνια, μέχρι το Σεπτέμβριο του 1992
Φάλαγγα, ξύλο και σεξουαλικά βασανιστήρια
Στην ανατριχιαστική του κατάθεση στη δίκη των βασανιστών ο Αλέκος Παναγούλης λέει:
«Κύριε Πρόεδρε συνελήφθην το πρωί της 13ης Αυγούστου, στην παραλιακή οδό, στο σημείο που έγινε η απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τη στιγμή που βγήκα από τις φυλακές μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συναντήσω τον κατηγορούμενο Θεοφιλογιαννάκο», ξεκινά την συγκλονιστική αφήγησή του o Παναγούλης.
«Από την πρώτη στιγμή και παρουσία των Λαδά, Τζεβελέκου, Καραμπάτσου άλλων ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών άρχισε με τα χέρια δεμένα πίσω να μου κάνει εγκαύματα με το τσιγάρο του, να μου τραβάει τα μαλλιά και να μου χτυπάει το κεφάλι ωρυόμενος και στη συνέχεια προχωρήσαμε για να φτάσουμε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος ο ίδιος προσωπικά με χτύπησε με ένα καλώδιο, κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη.
Ο ίδιος ο Θεοφιλογιαννάκος υπήρξε μάρτυρας όταν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης μου είχαν περάσει σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα και εθέρμαιναν το εκτός της ουρήθρας μέρος…»
Στη συνέχεια ο Παναγούλης περιγράφει πώς ο Θεοφιλογιαννάκος του έκλεινε το στόμα ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει μέχρι που τον δάγκωσε και έκτοτε χρησιμοποιούσε κουβέρτα και μαξιλάρια για να τον εμποδίσει να αναπνεύσει…
Κατά τη διάρκεια της χούντας, ο έφεδρος αξιωματικός Αλέκος Παναγούλης φεύγει στην Κύπρο αρνούμενος να υπηρετήσει το χουντικό καθεστώς. Εκεί αποφασίζει να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Το σχέδιο ήταν ν’ ακολουθήσουν βομβιστικές επιθέσεις στην Αττική, ώστε να δημιουργηθεί χάος κι αναρχία και να κλονισθεί η χούντα. Ο Πολύκαρπος Γεωργατζής ήταν πρώην υπουργός Άμυνας της Κύπρου. Στον διπλωματικό σάκο, που δεν περνά από έλεγχο, στέλνει στον Παναγούλη τα εκρηκτικά, τα οποία δεν ήταν κατάλληλα για μεγάλες εκρήξεις.
Ο Παναγούλης έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο και τηρεί απόλυτα τους συνωμοτικούς κανόνες. Η επιλογή του σημείου στο οποίο θα δολοφονούσε τον δικτάτορα είχε γίνει μετά από πολλές επιτόπιες έρευνες. Το 31ο χιλιόμετρο της Αθηνών – Σουνίου κρίθηκε ως το κατάλληλο σημείο. Ακριβώς κάτω από την εθνική υπάρχει μια υπόγεια σήραγγα μήκους 7 μέτρων. Ο Παναγούλης αποφάσισε ότι εκεί μπορούσε να κρύψει τα εκρηκτικά, που θα εξουδετέρωναν τον δικτάτορα. Το σχέδιο ήταν παράτολμο, αλλά έτσι ήταν και ο Παναγούλης. Η τεχνική ήταν να καλυφτούν οι εκρηκτικές ύλες με μπετόν,
και να μεταφερθούν στο πορτ μπαγκάζ ενός ταξί….
Το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968, όπως κάθε μέρα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κινείται παραλιακά από το Λαγονήσι προς την Αθήνα. Τον συνοδεύει μια μικρή φάλαγγα αυτοκίνητων, που τον προστατεύει. Ο Παναγούλης καραδοκεί στο 38ο χιλιόμετρο. Στο σημείο όμως, βρίσκεται ένα ζευγαράκι που ερωτοτροπεί κι έτσι καθυστερεί η τοποθέτηση των εκρηκτικών. Την κρίσιμη ώρα οι ενέργειες του Παναγούλη γίνονται σχεδόν μηχανικά. Κρύβεται στα βράχια και περιμένει την κατάλληλη στιγμή που θα περνά η πομπή για να πατήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος του πραξικοπηματία. Η αυτοσχέδια βόμβα έσκασε, αφού είχε περάσει το αυτοκίνητό του. Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου έσωσε έναν δικτάτορα και καταδίκασε μια χώρα. Ενώ είχε υπονομεύσει έξι σημεία, η μπαταρία που είχε από ένα παλιό αυτοκίνητο δεν μπόρεσε να τροφοδοτήσει και τα έξι σημεία και έσκασε μόνο το ένα.
Η καταδίωξη
Η καταδίωξη του Παναγούλη ξεκινά αμέσως μετά την έκρηξη. Ο ίδιος προσπαθεί να φτάσει σε μια βάρκα, όπου τον περίμεναν κάποιοι συνεργάτες του. Αστυνομία, στρατός και χωροφυλακή χτενίζουν την περιοχή. Μετά από δύο ώρες τον εντόπισαν κάτω από ένα βράχο που είχε κρυφτεί και τον έπιασαν. Την επομένη, τα πρωτοσέλιδα των ελεγχόμενων εφημερίδων μιλούν για εκδηλώσεις συμπάθειας υπέρ του πρωθυπουργού, καθώς και για την αγανάκτηση που προκάλεσε στον κόσμο η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, χιλιάδες ήταν και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς τον πρωθυπουργό. Οι εφημερίδες γράφουν ότι η επίθεση στόχευε: «Πρώτον εις την ανακοπήν του τουριστικού ρεύματος προς την Ελλάδαν. Δεύτερον: Εις την ανατροπήν της επικρατούσης εντυπώσεως περί των αρίστων συνθηκών τάξεως, γαλήνης και ασφαλείας οι οποίαι χαρακτηρίζουν την χώρα μας». Ο Παπαδόπουλος δίνει στον εαυτό του προαγωγή σε ηρώα και στήνει μνημείο στο σημείο της αποτυχημένης επίθεσης, με έξοδα του 32ου συντάγματος πεζοναυτών, «εις ενθύμιον της τυφλούς επίθεσης επί του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπαδόπουλου»….
Ο Αλέκος Παναγούλης οδηγείται στο κολαστήριο του ΕΑΤ/ ΕΣΑ. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν αντάξια της ιεράς εξέτασης. Τον κρέμασαν ανάποδα, του έκαναν φάλαγγα, του τρύπησαν την ουρήθρα με βελόνα, τον ξυλοκόπησαν, τον ταπείνωσαν, αλλά δεν έσπασε. Στο τέλος ο Ιωαννίδης αναγνώρισε ότι ο Παναγούλης δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ. Τον χαρακτήρισε ως τον έναν στο εκατομμύριο που θα άντεχε. Ο Παναγούλης δεν ήθελε τον έπαινο του σκοτεινού δικτάτορα. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος που έζησε μια σπάνια ζωή. Ο Αλέκος Παναγούλης, γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1939….
.jpg)
