Λαλιώτης: Ένα είναι σίγουρο, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του τίποτα
Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση παρουσίασης του νέου βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη, με τίτλο «Πριν σβήσουν τα φώτα» ήταν το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Λαλιώτης, το απόγευμα της Δευτέρας 14/11, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ο Κώστας Λαλιώτης, αφού αναφέρθηκε στον συγγραφέα, μίλησε για τη δικτατορία των συνταγματαρχών, τα γεγονότα της εξέγερσης Πολυτεχνείου, κατέθεσε στοιχεία-ντοκουμέντα, μίλησε με την αλήθεια της Ιστορίας και «διέλυσε» κομμάτι-κομμάτι όλη τη σαθρή επιχειρηματολογία και τους μύθους των πολέμιων της Εξέγερσης και των νοσταλγών της χούντας.
Πιο συγκεκριμένα, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή για την απαρχή της χούντας ανέφερε χαρακτηριστικά, πως αυτή η «’’Χούντα – Μπάμπουσκα’’ ήταν ενιαία και αδιαίρετη. Είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα. Αυτή η ‘’Χούντα – Μπάμπουσκα’’ έχει ένα οικογενειακό κομματικό και παραταξιακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα και DNAϊκό πολιτικό αποτύπωμα».
Σύμφωνα με τον Κ. Λαλιώτη, «η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη ‘’νομιμότητά’’ τους»-μεταξύ άλλων όπως είπε- «στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς».
«Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα»… έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων», ανέφερε ο ίδιος.
Μιλώντας για τη «γενιά» του Πολυτεχνείου, υποστήριξε ότι «μια ολόκληρη ”γενιά” φώτισε το ορόσημο και το μήνυμα των αγώνων της» και πρόσθεσε με νόημα:
«Ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από ”κατοικίδιους”, από εκπροσώπους του Τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές. Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες. Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες».
Δεν παρέλειψε, εξάλλου, να αναφερθεί και στον Αναθεωρητισμό που επιχειρείται από κάποιους και στους νοσταλγούς της Χούντας,
και κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους Δημοσιογράφους και Διανοούμενους»-όπως τους χαρακτήρισε- «που τα τελευταία χρόνια κλιμακώνουν μία προσπάθεια να συνδέσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου».
«Όλοι αυτοί ισχυρίζονται με διάφορες παράλογες, σχηματικές και προκλητικές συνεπαγωγές ότι ΕΑΝ είχε αφεθεί να εξελιχθεί συντεταγμένα και ομαλά το «Σχέδιο Παπαδόπουλου» με το «Πείραμα Μαρκεζίνη» η Ελλάδα θα προχωρούσε με σταδιακή μετάβαση προς τη Δημοκρατία και θα είχε αποφευχθεί η Τραγωδία της Κύπρου», επισήμανε ο Κ. Λαλιώτης και έσπευσε στη συνέχεια να βάλει τα πράγματα στη θέση τους:
«Να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία. Επίσης πρέπει να μην διαφεύγει της προσοχής μας οι Ψυχροπολεμικές εξάρσεις και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα» από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάλεσε όλους τους «επίδοξους λοβοτομητές της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλους τους αιρετικούς και επιλεκτικούς δήθεν Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «να διαβάσουν το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού».
Άλλωστε, σχολίασε και το κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αλλά και το ρόλο του ΚΚΕ, λέγοντας τα εξής:
«Το Κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αποτυπώνει ένα ανεξήγητα εξόφθαλμο ιστορικό και συνάμα τραγικό πολιτικό λάθος, ένα προκλητικό και συνάμα τραγικό ηθικό ολίσθημα ενός μικρού και ξεκομμένου καθοδηγητικού πυρήνα.
Η ηγεσία του ΚΚΕ με αργόσυρτες διαδικασίες πήρε πολιτικές αποστάσεις από αυτό το Κείμενο. Δεν το κατήγγειλε πολιτικά αμέσως και κατηγορηματικά. Όμως δεν το υιοθέτησε πολιτικά και κομματικά ποτέ. Παραμένει πάντα ένα έκθετο και λησμονημένο Κείμενο στην πολύχρονη ιστορία του Κόμματος».
Αναλυτικά η ομιλία του Κώστα Λαλιώτη στην παρουσίαση του Βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα Φώτα»:
Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι ένας άνθρωπος αυτόφωτος, άξιος και αυτόνομος, πάντα δημιουργικός, πολυσχιδής και στοχαστικός, πάντα ευρηματικός και καινοτόμος, πάντα χαρισματικός και ταλαντούχος.
Μέσα από μια πολυκύμαντη διαδρομή στην Πολιτική, στη Λογοτεχνία, στη Δημοσιογραφία, στην Επιστήμη και στην Κοινωνία, έχει διεκδικήσει και έχει πετύχει δικαιωματικά και διαχρονικά μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση.
Πιο ειδικά στο χώρο της Πολιτικής με τις ιδέες του, με το Λόγο του, τις ιδέες του και τους αγώνες του, με τη δράση του, τις προτάσεις και τις πρωτοβουλίες του, έχει συμβάλλει ουσιαστικά και καταλυτικά:
στονεπαναπροσδιορισμό, στη μετεξέλιξη και στην ανανέωση του ΚΚΕ,
στηνεπανένωση και τη διεύρυνση της Παραδοσιακής Αριστεράς και του Συνασπισμού,
στηνστρατηγική επανατοποθέτηση των Προοδευτικών Δυνάμεων και της Κεντρο-Αριστεράς, μέσα από τη σηματοδότησή τους από το ΠΑΣΟΚ και τη συσχέτισή τους με το Ευρωπαϊκό όραμα και το πρόγραμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Σε αυτή την πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή πότε με τις ταυτίσεις, τις συμφωνίες και τις συνθέσεις, πότε με τις διαφωνίες, τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις, πότε με τις αμφιθυμίες, τις αμφισημίες και τις αντιφάσεις του, έχει αναδειχτεί σε μια εμβληματική μορφή.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης στη Λογοτεχνία όπως και στην Πολιτική και στη Ζωή είναι σαρωτικός, είναι ένα ατέλειωτο παλιρροϊκό κύμα, ένα ωστικό κύμα με συνέχεια, με κλιμακώσεις και κορυφώσεις.
Στο τριακοστό (30στο) Βιβλίο του, που φέρει το σημαδιακό τίτλο «Πριν σβήσουν τα Φώτα» :
Αυτοβιογραφείται, φιλοσοφεί, αφηγείται, ιστορεί.
Αναζητεί τοDNAκαι τις ρίζες των γενέθλιων τόπων του και της οικογένειάς του.
Διαλέγεται με τον εαυτό του και τους άλλους, με την εποχή του, με τα ορόσημα της γενιάς του και με τις διαφοροποιημένες, μέσα στα 50 χρόνια, κομματικές του αναφορές.
Συμπροσδιορίζεται με τους συναγωνιστές του και τους συντρόφους του, με τους φίλους, τους αντιπάλους ακόμα και με τους εχθρούς του.
Μπροστά στον καθρέφτη της ζωής, της πολιτικής και της ιστορίας, έχοντας «ζήσει επικινδύνως», προσπαθεί να ρίξει φως σε μυστικά, μυστήρια και εμμονές, σε άγνωστες πτυχές και σε σκοτεινούς λαβύρινθους.
Προσπαθεί να λύσει ή να κόψειΓόρδιους δεσμούς.
Προσπαθεί να δώσειαπαντήσεις σε αναπάντητα ερωτήματα και σε απωθημένες σιωπές, σε απωθημένες αλήθειες και σε Λευκές σελίδες της Ιστορίας.
Ο τίτλος του Βιβλίου του «…. Πριν σβήσουν τα Φώτα….» αν και δεν έχει τα αναγκαία αποσιωπητικά, προδίδει μία υπαρξιακή αγωνία, μία αγωνία αλήθειας να προφθάσει να καταθέσει τη δική του μαρτυρία.
Δεν συμμερίζομαι αυτή την αγωνία του γιατί για ανθρώπους, όπως ο Μίμης, οι οποίοι έχουν αφήσει τα ίχνη τους, δεν σβήνουν ποτέ τα φώτα. Γιατί αυτοί έχουν το προνόμιο να συμπυκνώνουν σε παρόντα χρόνο εκτός από τη «μνήμη του Παρελθόντος» και τη «μνήμη του Μέλλοντος».
Να συνομιλούν σε ενικό και πληθυντικό με την ιστορία, δίνοντας νόημα, σκοπό και στόχο στο Πριν, το Τώρα και το Μετά.
Βεβαίως υπάρχει γι’ αυτόν, όπως και για όλους μας, το παράγγελμα «Γρηγορείτε», μπορεί όμως να υιοθετήσει και το «Σπεύδε Βραδέως».
Στο εισαγωγικό πρόθεματου Βιβλίου του για να αναζητήσει τον Εαυτό του προβάλλει την φράση «Εγώ είμαι οι Άλλοι».
Όμως αυτή η λυτρωτική και υπερβατική φράση μπορεί να ανατραπεί εάν οι Άλλοι του απαντήσουν αφοπλιστικά με αγάπη και σεβασμό, «Εμείς οι Άλλοι είμαστε ΕΣΥ».
Το Βιβλίο «Πριν σβήσουν τα Φώτα» έχει μία εκπληκτική κινηματογραφική ροή γιατί σηματοδοτεί μία αυτο-βιογραφική αφήγηση, έναν βιωματικό κώδικα ζωής, πολιτικής σκέψης και φιλοσοφικού στοχασμού.
Το Βιβλίο εκτείνεται σε 598 σελίδες και υποδιαιρείται σε 6 θεματικές ενότητες Αιχμαλωτίζει τον Αναγνώστη με όρους μυσταγωγίας και μέθεξης, και αυτόν που συμφωνεί, και αυτόν που διαφωνεί με την αφήγηση, ακόμα και αυτόν που αμφισβητεί ριζικά την αφήγηση του Μίμη.
Οι έξι (6) θεματικές ενότητες του Βιβλίου έχουν τους εξής υπότιτλους:
η πρώτη, Δημήτριος ο Λάτιος, Ταξίδι στο παρελθόν με επίκεντρο πάντα το ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι της Κρήτης
η Δεύτερη, Μία Γενετική Λοταρία στα βουνά της Κρήτης,ρίζα και ιστορία,
η Τρίτη, Δύσκολοι καιροί, παιδικά και εφηβικά χρόνια
η Τέταρτη, Ξεμυτισμό στη συναρπαστική 10ετία του ‘60
η Πέμπτη, Ήμουν ένας από αυτούς Αντίσταση – «Πολυτεχνείο ‘73»
η Έκτη, με τα υστερόγραφά της.
Όλες μαζί οι θεματικές ενότητες και η κάθε μία χωριστά, μια ιστορική τοιχογραφία είναι ένα ψηφιδωτό ζωής, ένα γιγαντιαίο πολιτικό ΠΑΖΛ με γεγονότα και ονόματα, μία ιστορική τοιχογραφία.
Εάν διαβάσει κανείς με προσοχή την 5η Θεματική Ενότητα του Βιβλίου (… Ήμουν ένας από αυτούς – Αντίσταση – Πολυτεχνείο 1973» ….), καθώς και την 6η Θεματική Ενότητα με τα Υστερόγραφά της, θα εμπεδώσει τις Φοιτητικές και τις αντιστασιακές περιπλανήσεις του καθώς και τη βιωματική αναφορά του για ορισμένες αλήθειες, τις οποίες και παραθέτω συνοπτικά.
Ένα, δύο, τρία… πολλά ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα, αλλά χιλιάδες.
Όσοι οι νέοι μιας γενιάς.
Όσα τα λεπτά των τριών ημερών.
Όσες οι ημέρες μιας ολόκληρης επταετίας.
Το Πολυτεχνείο προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες γιατί και πώς, χιλιάδες μικρές ιστορίες και μικρές αφηγήσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Προέκυψε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων, κυρίως φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων, από τη δίψα τους για Ζωή και Ελευθερία.
Η Μεγάλη Εξέγερση, το ορόσημο, είναι μια δημιουργία.
Μια αρμονική σύνθεση χιλιάδων μικρών γεγονότων. Χιλιάδων πράξεων αντίστασης και απελευθέρωσης, χιλιάδων επαναστάσεων με επαναστάτες με αιτία και χωρίς αιτία, όπου το καθετί έχει τους δημιουργούς του και τους πρωταγωνιστές του.
Το Πολυτεχνείο δεν έγινε από το ίδιο ύφασμα, δεν είχε ποτέ το ίδιο χρώμα.
Δεν σφύριζαν ποτέ όλοι μαζί την ίδια στιγμή τον ίδιο σκοπό και δε φώναζαν το ίδιο σύνθημα. Εκτός από μία και μόνο στιγμή, την ύστατη στιγμή.
Το Πολυτεχνείο έμοιαζε και κυρίως ήταν ένα «πολύχρωμο ύφασμα», που όλοι είχαν το δικαίωμα και την υποχρέωση να βάζουν και έβαζαν ένα διαφορετικό νήμα, ένα διαφορετικό χρώμα για να υφάνουν και να υψώσουν τη σημαία της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας στη χώρα μας.
Ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του Τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές.
Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες.Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες.
Όλοι αυτοί δεν κυκλοφορούσαν τότε στους δρόμους, γιατί όλα «… τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά …».
Αυτές οι επισημάνσεις θεωρώ ότι είναι καίριες για να μην παρερμηνευτεί η μαρτυρία του Μίμη για γεγονότα και πρόσωπα τόσο για το τεύχος της «Πανσπουδαστικής Νο 8» για την «Ύβρι Νο 8», (όπως την αποκαλεί ο ίδιος), όσο και για το Κομματικό παρασκήνιο και τον καθοδηγητικό μικρόκοσμο του αμετάκλητου σφάλματος».
Το Τεύχος αυτό συμπεριλαμβάνει το Κείμενο, την ανάλυση και τα συμπεράσματα για το Πολυτεχνείο που γράφτηκαν και εκδόθηκαν τον Φεβρουάριο του 1974, δηλαδή εκ των υστέρων, περίπου 3 μήνες μετά την Εξέγερση.
Δυστυχώς το όμως αποτέλεσε το «Μαύρο Κουτί» για τον πρωταρχικό ηγετικό και καθοδηγητικό πυρήνα της ΚΝΕ την περίοδο του Πολυτεχνείου.
Το Κείμενο της «Πανσπουδαστικής – Νο 8» αποτυπώνει ένα ανεξήγητα εξόφθαλμο ιστορικό και συνάμα τραγικό πολιτικό λάθος, ένα προκλητικό και συνάμα τραγικό ηθικό ολίσθημα ενός μικρού και ξεκομμένου καθοδηγητικού πυρήνα.
Κατά τη γνώμη μου η «Πανσπουδαστική – Νο 8» δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια της Κατάληψης και της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε κατάφωρη αναντιστοιχία με τις αγωνιστικές παραδόσεις της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ εκείνης της δύσκολης εποχής.
Κατά τη γνώμη μου αδικεί κατάφωρα την ιστορία και τη δράση μιας μεγάλης και «ηρωικής» πολιτικής νεολαίας με αδιαμφισβήτητες πολιτικές περγαμηνές και ηθικές υποθήκες.
Η ηγεσία του ΚΚΕ με αργόσυρτες διαδικασίες πήρε πολιτικές αποστάσεις από αυτό το Κείμενο. Δεν το κατήγγειλε πολιτικά αμέσως και κατηγορηματικά. Όμως δεν το υιοθέτησε πολιτικά και κομματικά ποτέ. Παραμένει πάντα ένα έκθετο και λησμονημένο Κείμενο στην πολύχρονη ιστορία του Κόμματος.
Προσωπικά με το «Κείμενο» αυτό της «Πανσπουδαστικής Νο 8» έχω ριζικά και κατηγορηματικά διαφωνήσει. Το έχω καταδικάσει τόσο για τις προκλητικές και ανιστόρητες περιγραφές των γεγονότων της Εξέγερσης όσο και για την απόπειρά του να στιγματίσει πολιτικά και να εξοντώσει ηθικά έναν κορυφαίο συναγωνιστή μας, τον Διονύση Μαυρογένη, προς τον οποίο έχω εκφράσει από την πρώτη στιγμή την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μου.
Ταυτόχρονα θέλω να είμαι σαφέστατος, ειλικρινής και κατηγορηματικός καταθέτοντας τη δική μου μαρτυρία. Ανεξάρτητα από τις διαφορές και τις αντιπαραθέσεις μας, τα στελέχη της ΚΝΕ και της ΑΝΤ-ΕΦΕΕ ήταν πάντα συμμέτοχοι και πρωταγωνιστές σε όλο το τριήμερο της εξέγερσης και πάντα στις επάλξεις της Εξέγερσης.
Τα «παιδιά της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ» από όλες τις Σχολές του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου, από όλους τους Εθνικο-Τοπικούς Συλλόγους Φοιτητών ήταν εκεί στο Πολυτεχνείο από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή.
«Τα παιδιά της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ», έχουν πρόσωπο, έχουν όνομα, έχουν δράση, έχουν καθαρή στάση αντίστασης και ζωής.
Ήταν πανταχού παρόντες μαζί με όλους Εμάς και Εμείς μαζί με Αυτούς.
Ο Μίμης στο Βιβλίο του περιγράφει με ενάργεια ονομαστικά την παρουσία τους, τη συμμετοχή και την κορυφαία δράση τους κατά το τριήμερο της Κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις μας η ιστορική αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη.
Τελεία και παύλα.
Η Σημειολογία των αριθμών έχουν τη δική τους σημασία.
49χρόνια μετά, μαζί με τις λέξεις, τα πρόσωπα, τις ιδέες, την πολιτική, τα αισθήματα και τα υστερόγραφα υπάρχουν και οι αριθμοί, που χρονομετρούν τη ζωή μας σε χρόνια, σε ώρες, σε στιγμές.
Οι συμβολισμοί ορισμένων αριθμών έχουν μια ανεξήγητη δύναμη, μια μυστηριακή έλξη.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του συνδυασμό, το δικό του κλειδάριθμο για να ανοίγει τη ζωή του, για να φορτίσει την ψυχή του, το νου του και την καρδιά του.
Έχει το δικό του κλειδί και αντικλείδι για να ανοίξει ένα παράθυρο στη μνήμη του, για να ζωντανέψει με λίγο οξυγόνο το παρελθόν του. Φαίνεται ότι στη ζωή των ανθρώπων και στο διάβα της ιστορίας ο χρόνος έχει ρωγμές, ρωγμές που δεν κλείνουν ποτέ.
] Στο παιχνίδι των αριθμών ας κάνουμε
Μια αφαίρεση… 2022-49 = 1973
Σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, σε αυτή την οριακή ιστορική στιγμή, μέσα σε τρεις μέρες του Νοέμβρη, τρεις μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και τον κόσμο, μια ολόκληρη «γενιά» φώτισε το ορόσημο και το μήνυμα των αγώνων της.
Πήρε τη σκυτάλη και σήκωσε τη σημαία στα χέρια της, αφήνοντας για πάντα τα ίχνη της και την υπογραφή της στην Ιστορία.
Έχει λεχθεί και έχει γραφτεί από αρκετούς ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως αντίσταση, ως εξέγερση, ως ρήξη ήταν και είναι το συλλογικό και το άφθαρτο Βίωμα μιας «γενιάς», που κάλυψε το συλλογικό «απωθημένο» και το «ενοχικό κενό» μιας συμβιβασμένης και μιας «απούσας κοινωνίας».
Όμως η θεωρία της «απούσας κοινωνίας» είναι δομημένη πάνω σε περίτεχνα φιλοτεχνημένες μισές αλήθειες.
Θα ήταν ανιστόρητο, άδικο και παράλογο αν δεν επισημαίνουμε κάθε φορά με έμφαση:
τις παρήγορες και ελπιδοφόρες εκλάμψεις αντίστασης του Ελληνικού Λαού στη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Πολιτών στις κηδείες του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968 και του Γιώργου Σεφέρη το 1971,
την 7χρονη παρουσία μιας αγωνιστικής πρωτοπορίας με χιλιάδες συμμετέχοντες ενεργά στην αντίσταση, στις φυλακές και στην εξορία,
την έντονη 7χρονη παρουσία, δράση και κινητοποίηση όλων των πολιτικών και αντιστασιακών οργανώσεων, όλων των κορυφαίων Προσώπων της Πολιτικής, της Τέχνης, της Επιστήμης (Ελλήνων και Φιλελλήνων) σε όλες τις χώρες του Κόσμου,
την κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο του 1973 και το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 1973 με μαχητική και δυναμική συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων Πολιτών κυρίως Νέων.
Το «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» έχει δύο ιστορικές εγγραφές. Υπάρχει ως μιαπραγματικότητα «αυτή καθαυτή», υπάρχει και ως Μύθος
Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως πραγματικότητα, ως ΓΕΓΟΝΟΣ, ως ΣΥΜΒΟΛΟ, ως ΜΗΝΥΜΑ, αν και έδωσε πρόσωπο στα οράματα και στις ευαισθησίες, στις συναισθηματικές δονήσεις και στα σκιρτήματα των Νέων και των «αγνών» ανθρώπων, δυστυχώς γρήγορα άρχισε να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει, γιατί «υπονομεύτηκε» από μέσα, γιατί «αλώθηκε» από έξω.
] Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως ΜΥΘΟΣ γεννήθηκε και θέριεψε από τη συνολική ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών φορέων. Η μυθοπλασία κάλυψε τα κενά, τις ενοχές, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς των «τιποτοφρόνων», των «απόντων» και των «συναλλακτικών», όλων αυτών που ζητούσαν μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλυθούν.
Κάλυψε επίσης τα κόμματα, τις οργανώσεις, τις γκρούπες, τους «Μικρούς και τους Μεγάλους Αρχηγούς», όπως και τους «Μικρούς Ήρωες», που όλοι ήθελαν ένα φωτοστέφανο για τη Μεταπολίτευση.
Δυστυχώς, με τη μικρή και τη μεγάλη ευθύνη όλων μας, ο ΜΥΘΟΣ εκτόπισε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ο ΜΥΘΟΣ έγινε ισχυρός και ακατανίκητος, γιατί συμπορεύτηκαν και πολλές φορές ταυτίστηκαν «οι μεν της καταστάσεως» με τις γήινες ανάγκες τους και τις σκοπιμότητές τους και «οι δε της αντιστάσεως» με τις ματαιοδοξίες και τις φιλοδοξίες τους.
Δυστυχώς, από την ώρα που οι «μισές αλήθειες» κυριάρχησαν οι «μεγάλες αλήθειες» δεν άντεξαν. Έκαναν μια βαθιά υπόκλιση προς την Ιστορία και χάθηκαν σαν τις νεράιδες του παραμυθιού. Η αυλαία έκλεισε, αφήνοντας πίσω της ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ψάχνουμε και ξαναψάχνουμε τις Μεγάλες Αλήθειες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα ανακαλύψουμε, για μια ακόμη φορά, αν όχι τον ίδιο το Μύθο του Σίσυφου, ίσως κάποιες παραλλαγές του.
Η «γενιά του Πολυτεχνείου»γεννήθηκε σε μια ρωγμή του χρόνου και είναι μια γενιά-σύνορο ανάμεσα σε δύο ιστορικούς κύκλους.
Ανάμεσα στον Μεταπολεμικό – Μετεμφυλιακό κύκλο, που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη γέννησή της, και στον Μεταπολιτευτικό κύκλο, που άρχισε να σκιαγραφείται πάλι με τη γέννησή της, με την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, καθώς και με το στίγμα μιας επαίσχυντης Εθνικής προδοσίας της Χούντας, με το στίγμα μιας τραγωδίας για τον Ελληνισμό, μιας προδοσίας με χαίνουσα πληγή στην Κύπρο με την εισβολή των Τούρκων και την κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού.
Η «γενιά» του Πολυτεχνείου ήταν και θαρρώ ότι παραμένει εικονοκλαστική, απελευθερωτική και χειραφετημένη. Με τις ουτοπίες και το ριζοσπαστισμό της δεν αμφισβήτησε μόνο τα πάντα, αλλά επαγγέλθηκε και πολλά.
Πίστεψε στον εαυτό της και στη «σκιά» της, αλλά αγωνίστηκε στο όνομα όλων, ή μάλλον «έσωσε» τη χαμένη τιμή πολλών.
Αμφισβήτησε αλλά σεβάστηκε τις προηγούμενες γενιές της Εθνικής Αντίστασης και του 114.
Σηματοδότησε αλλά και «καταπίεσε» τις επόμενες γενιές. Ήταν και είναι μια «γενιά σύνορο», που ορισμένες φορές έμεινε στη μέση του δρόμου, αδύναμη να προχωρήσει σε μεγάλες υπερβάσεις.
Ένα μεγάλο ρεύμα από αυτή τη «γενιά» είχε την «τύχη μαζί και την ατυχία» να πιστέψει στις μεγάλες αφηγήσεις της Ιστορίας και της πολιτικής. Να ατονήσει την κριτική της σκέψη και να ακρωτηριάσει τις αισθήσεις της. Να συνδέσει ή και να αφιερώσει ένα κομμάτι από τη ζωή της σε χίμαιρες, σε στείρα δόγματα και σε μανιχαϊσμούς, να δικαιολογήσει βαρβαρότητες.
Μια γενιά εγγράφεταιως κοινωνική και πολιτισμική πολύμορφη δύναμη μόνο μέσα από την ταύτισή της με μια εποχή, με το συλλογικό πάθος μιας «οριακής και μόνο στιγμής».
Αμέσως μετά κάθε γενιά γίνεται ευτυχώς «κομμάτια και θρύψαλα». Γιατί διακτινίζεται, δικτυώνεται, διασπάται, στροβιλίζεται και μετασχηματίζεται μέσα στην κοινωνία. Γιατί παύει να αναφέρεται σε κοινούς χρόνους, σε κοινούς τόπους και σε κοινά βιώματα, σε κοινές ιδέες και ουτοπίες εφ’ όρου ζωής.
Η «γενιά» μας μπορεί να σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή, αλλά δεν είχε και δεν έχει «γενάρχες». Όλοι οι «επώνυμοι» εκπρόσωποί της, όπως και οι χιλιάδες άλλοι με την «άγνωστη» επωνυμία τους (γιατί κανένας δεν είναι ανώνυμος), είχαν τις δικές τους διαδρομές, τις δικές τους μικρές ή μεγάλες ιστορίες.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο στο ψηφιδωτό, στη Μεγάλη Τοιχογραφία της «γενιάς» μας, δεν υπάρχει κανένας αποκλειστικός «Ιδιοκτήτης», κανένας «Νονός», κανένας «Μεταπράτης» των γεγονότων, των συμβόλων, των ιδεών, των μηνυμάτων αυτής της εξέγερσης.
Μπορεί να υπάρχει ένας ομφάλιος λώρος, ένα συνεκτικός ιστός για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν έντονα τις συγκινήσεις μιας εποχής. Μπορεί να υπάρχουν ορισμένα αόρατα νήματα μιας αναγνώρισης και ίσως μιας ηθικής αλληλεγγύης.
Πιστεύω ότι, όπως όλες οι Γενιές, έτσι και η δική μας έχει πολλαπλές εκφράσεις, πολλαπλές πρωτοπορίες, πολλαπλά πρόσωπα. Γι’ αυτό είναι ολέθριο λάθος μια «γενιά» να σηματοδοτεί και να σηματοδοτείται μόνο από τους «επώνυμους» του πολιτικού προσκήνιου των Κομμάτων, των Κινημάτων και των Μέσων Επικοινωνίας.
Για να αποτιμηθεί η παρουσία, η ταυτότητα και η συμβολή μιας «γενιάς», πρέπει να βρούμε τις εκφράσεις, το λόγο και το πρόσωπό της στην τέχνη, στην επιστήμη, στο Κράτος, στους θεσμούς, στις επιχειρήσεις, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στην πολιτική, στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας η «αναθεωρητική» τάση για διαφορετική προσέγγιση ιστορικών ορόσημων έχει αρκετούς εκφραστές και θιασώτες, που έχουν εστιάσει την «άοκνη» προσπάθειά τους να «επαναγράψουν» με το δικό τους τρόπο τις αλήθειες για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας το 1967, για το Δημοκρατικά αντιστασιακό φρόνημα του Ελληνικού Λαού απέναντι στη Χούντα, για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, για την τραγωδία της Κύπρου.
Στην εποχή της ΜΕΤΑ-αλήθειας, στην εποχή της ΜΕΤΑ-Ιστορίας και της ΜΕΤΑ-Πολιτικής το «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ» με τις πυρακτωμένες αλήθειές του.
Το «…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» αδιαμφισβήτητα έχει ιστορικά καταγραφεί ως φωνή μιας επιβεβλημένης και δίκαιης εξέγερσης και ως στάση αντίστασης και ρήξης των νέων εναντίον μιας πολυπλόκαμης και πολυπρόσωπης 7χρονης Αμερικανόπνευστης στρατιωτικής δικτατορίας, μιας Χούντας – Μπάμπουσκας.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα», (Χούντα Στρατηγών με αρχηγό τον Σπαντιδάκη – Χούντα Συνταγματαρχών με αρχηγό τον Παπαδόπουλο – Χούντα Ταγματαρχών – Λοχαγών με αρχηγό τον Ιωαννίδη) ανεξάρτητα από τις εποχιακές εκφράσεις της και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις της, ήταν ενιαία και αδιαίρετη. Είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα»με πολλές παραλλαγές στα πρόσωπά της είχε κυοφορηθεί μέσα στα σπλάχνα μιας Μεταπολεμικής και Μετεμφυλιακής «Καχεκτικής Δημοκρατίας», «Περιορισμένης Δημοκρατίας» με πέτρινα χρόνια, με απαγορευμένες και διακεκομμένες Ζώνες.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα» έχει ένα οικογενειακό κομματικό και παραταξιακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα καιDNAϊκή πολιτική εγγραφή.
Η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη «νομιμότητά» τους στους εξής συγκεκριμένους αρμούς:
στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς,
στον ΙΔΕΑ, στη «βία και νοθεία» στις Εκλογές του 1961 και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη,
στο «Σχέδιο Περικλής», στη συμμαχική «Κόκκινη Προβιά»,
στην έξαρση και στους Διχασμούς του Ψυχρού Πολέμου,
στο Βασιλικό Πραξικόπημα και στην καταστροφική Αποστασία τον Ιούλιο του 1965,
στην κινδυνολογική αντιδημοκρατική εμμονική ψύχωση εναντίον της Αριστεράς και εναντίον των «Συνοδοιπόρων» της Κεντρο-Αριστεράς με την εφαρμογή του «Σχεδίου Προμηθέας» για την βίαιη αποτροπή μιας αφυπνισμένης μεγάλης και δυναμικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας,
στην εκτέλεση του «Σχεδίου Ιέραξ» για τη βίαιη ανατροπή μιας σίγουρης συντριπτικής (λαϊκής και κοινοβουλευτικής) νίκης της Ένωσης Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, στις Εκλογές του Απριλίου του 1967.
Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα»ενιαία, αδιαίρετη και αλληλέγγυα, την 21η Απριλίου του 1967 εγκαθίδρυσε το καθεστώς της Στρατιωτικής Δικτατορίας.
Έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Αυτές οι ιστορικές αλήθειες έχουν χαραχθεί, με όρους γνώσης, αυτογνωσίας, στοχασμού και αναστοχασμού, στις σκέψεις και τα συναισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων, που διαχρονικά δίνουν το συγκλονιστικό παρόν τους σε όλες τις εκδηλώσεις και πορείες κατά την ημέρα μνήμης για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ευτυχώς για την ιστορία και την αλήθεια η «άοκνη προσπάθεια» των εκφραστών και των θιασωτών της «ιστορικής αναθεώρησης» να εμφανιστούν όλα τα ιστορικά ορόσημα της «νεότατης ιστορίας» της χώρας μας ως απότοκα τόσο της «πολιτικής ανωριμότητας και πολιτισμικής καθυστέρησης» του Ελληνικού Λαού, όσο και του «Λαϊκισμού», της «πολιτικής ακρότητας» και της «κομματικής εξαλλοσύνης» των Πολιτικών Αρχηγών και των Κομμάτων τους, έχει πέσει στο κενό.
Τα τελευταία χρόνια κλιμακώνεται μία προσπάθεια κυρίως από νοσταλγούς της Χούντας αλλά και από κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους» Δημοσιογράφους και Διανοούμενους να συνδέσουν και να συνδυάσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου.
Πασχίζουν με κάθε τρόπο, έξω και πέρα από γεγονότα, αλήθειες, τεκμήρια, αποδείξεις και ντοκουμέντα, έξω και πέρα από κάθε αντικειμενική ιστορική καταγραφή, να διαμορφώσουν μία ανιστόρητη «άλλη αφήγηση». Να επινοήσουν καταγέλαστες «μετα-αλήθειες». Να γράψουν μια «μετα-ιστορία» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Περιγράφουν με «γραμμικό τρόπο» έωλες σοφιστείες και συνεπαγωγές, διάφορα εάν…, εάν…., εάν…., τα οποία παραγνωρίζουν και (ορισμένα εάν…) εξαγνίζουν την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα».
Όλοι αυτοί ισχυρίζονται με διάφορες παράλογες, σχηματικές και προκλητικές συνεπαγωγές ότι ΕΑΝ είχε αφεθεί να εξελιχθεί συντεταγμένα και ομαλά το «Σχέδιο Παπαδόπουλου» με το «Πείραμα Μαρκεζίνη» η Ελλάδα θα προχωρούσε με σταδιακή μετάβαση προς τη Δημοκρατία και θα είχε αποφευχθεί η Τραγωδία της Κύπρου.
Σύμφωνα με αυτές τις συνεπαγωγές και παραδοχές ΕΑΝ είχαν αξιοποιηθεί με «λογική και μέτρο», οι λεγόμενες «δημοκρατικές ρωγμές» του δίδυμου Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη θα διασφαλίζονταν μία «πολιτική ομαλότητα» και μία «εθνική εγρήγορση» κατά συνέπεια η ανατροπή αυτού του «Εθνικού Δημοκρατικού Σχεδίου» οφείλεται στην άκαιρη, άγονη και ατελέσφορη εξέγερση του Πολυτεχνείου και στην «ιδιοτελή ακρότητα» μιας «αμόρφωτης» Γενιάς, της Γενιάς του Πολυτεχνείου.
Έχουμε χρέος να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα και στοιχεία σε όλες αυτές τις καρικατούρες.
Να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία. Επίσης πρέπει να μην διαφεύγει της προσοχής μας οι Ψυχροπολεμικές εξάρσεις και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα»από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974.
Το χρονολόγιο όλων αυτών των μελανών και μαύρων σελίδων και η εξόχως αρνητική, προδοτική και καταστροφική αποτίμησή τους έχουν καταγραφεί με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητα στο «Φάκελο της Κύπρου» και στο επίσημο «Πόρισμα» για τη διαχρονική Χουντική Προδοσία και την Τραγωδία της Κύπρου.
Το Πόρισμα αυτό έχει εγκριθεί ομόφωνα από όλα τα Κόμματα και όλους τους Βουλευτές της Κυπριακής Βουλής και αποτελεί τον έγκυρο και αδιαπραγμάτευτο Λόγο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ και κανείς γιατί η «Χούντα – Μπάμπουσκα» με διαχρονική αποκλειστική της απόφαση και ευθύνη:
προχώρησε στην απόσυρση από την Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας
στις 29/11/1967,
σχεδίασε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 8/3/1970,
έστειλε στην Κύπρο τον Γεώργιο Γρίβα τον Αύγουστο του 1971 για να ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β, με όλα τα συνεπακόλουθα,
προώθησε το Σχέδιο Πραξικοπήματος στις 15/2/1972, που ευτυχώς και εγκαίρως ματαίωσε ο Μακάριος και η Κυβέρνησή του,
οργάνωσε και εκτέλεσε το προδοτικό Πραξικόπημα στις 15/7/1974, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων.
Το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού οφείλουν να το διαβάσουν, (όπως και δεκάδες άλλα βιβλία ιστορικής τεκμηρίωσης), όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλοι οι αιρετικοί και επιλεκτικοί δήθεν «Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους.
Τέλος όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας και του Ελληνισμού, όλοι αυτοί οι αιρετικοί και επιλεκτικοί «Φιλίστορες», ας ανακαλέσουν στη μνήμη τους δύο ακόμα αλήθειες:
την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974
τη «Δημόσια Συγγνώμη» του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον προς τους Έλληνες για την ΕΥΘΥΝΗ της χώρας του ως προς τα δεινά της Δικτατορίας.
Το «βιντεοκλίπ» μιας γενιάς.
Τρεις μέρες το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ήταν ένας ιερός και τελετουργικός χώρος, ένα όνομα με μαγεία και σαγήνη, ένας σταθμός ζωντανών και νέων ανθρώπων με παλμό, φαντασία και πάθος.
Η κατάληψη ήταν τα πάντα.
Ήταν, με μια «μικρή» καθυστέρηση πέντε ετών, ο απόηχος της μεγάλης πολιτισμικής έκρηξης, της μεγάλης Επανάστασης των νέων του ’68 στη Δύση και στην Ανατολή, στο Βορρά και στο Νότο, με τα Κινήματα Ειρήνης, Δημοκρατίας και Δικαιωμάτων, με τα Αντιδικτατορικά, Αντιφασιστικά και Αντιιμπεριαλιστικά Κινήματα, με τα Κινήματα κριτικής, αμφισβήτησης και χειραφέτησης σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Η κατάληψη ήταν τα πάντα. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων, ερώτων και ονείρων μιας «μεθυσμένης», ελεύθερης και ριζοσπαστικής νέας γενιάς.
Ξέρουμε ότι ξεκινήσαμε με αντιθέσεις, με καταγγελίες, με ριζικές διαφωνίες. Ξέρουμε ότι ήμασταν μια σύγχρονη ΒΑΒΕΛ, με πανσπερμία θέσεων και συνθημάτων, σκοπών και προοπτικών.
Ξέρουμε ακόμα πώς τελειώσαμε, πως ήμασταν την ύστατη, την αξέχαστη ώρα της Διαπραγμάτευσης, της Εισβολής και της Παράδοσης.
Ήμασταν ενωμένοι και αλληλέγγυοι, αγκαλιασμένοι και άοπλοι.
Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία λόγια της συλλογικής μας φωνής, της συλλογικής μας σκέψης και της αφυπνισμένης συνείδησής μας, τα λόγια του Μήτσου, του Νίκου και της Μαρίας από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου, το Σταθμό των Ελεύθερων Ελλήνων …
«… Στρατιώτες Αδέλφια μας ….
… Είμαστε άοπλοι …
… Εθνικός Ύμνος …Σε γνωρίζω από την κόψη … »
Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία σύμβολα που σηκώσαμε:
«… Η Ελληνική Σημαία, σύμβολο μιας νέας Πίστης …
… Η λευκή σημαία… Μια φανέλα… Ένα άσπρο πουκάμισο… σύμβολο μιας αθωότητας, για να αφοπλίσουμε και να αιχμαλωτίσουμε τους φορείς της βίας και της βαρβαρότητας».
Είμαστε σίγουροι ότι το αφιέρωμα που κάνουμε για την εξέγερση του
Πολυτεχνείου του ’73 είναι το πιο ολοκληρωμένο που υπάρχει στο διαδίκτυο.
Ανασύραμε από το αρχείο μας όλα
τα σχετικά βίντεο και τα δημοσιεύματα και τώρα με την επέτειο της συμπλήρωσης
52 χρόνων απ’ αυτό το ηρωικό γεγονός, είναι καλό να φέρουμε στην μνήμη μας
δηλώσεις που έκαναν οι πρωταγωνιστές του, να θυμηθούμε στιγμές της εξέγερσης
του Πολυτεχνείου.
Οι φοιτητές, οι εργάτες και ο λαός μας βγήκαν στους δρόμους
με το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», πολεμώντας για δημοκρατία και
κοινωνική δικαιοσύνη. Το αίμα τους πότισε το δέντρο της ελευθερίας,
υπενθυμίζοντάς μας ότι η πάλη συνεχίζεται.
Τιμούμε αυτή την επέτειο με
αφιέρωμα γεμάτο μνήμες, αναλύσεις και μαχητικά μηνύματα. Η εξέγερση ζει – η
αντίσταση δεν τελειώνει!
Μπορεί σήμερα να μην έχουνε
στρατιωτικοφασιστική δικτατορία αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ακόμα και η
καλύτερη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι παρά μια δικτατορία των
αστών.
Τα μηνύματα, λοιπόν της
εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν και σήμερα επίκαιρα.
Σ’ αυτό το βίντεο ακούμε τον πρόωρα χαμένο φίλο και σύντροφο Τάσο Κατιντσάρο να κάνει τις εκτιμήσεις του γ’
αυτό το καθοριστικό γεγονός της πρόσφατης ιστορίας μας.
Σταυροφόρος Μαζί με τον πρόεδρο της τοπικής οργάνωσης Κερατσινίου της ΝΔ, ο Βουγιουκλάκης, αγαπημένος φίλος του Μαρκόπουλου, οργάνωσε άλλη μία συγκέντρωση τον Ιούνιο του 2023, λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Κομματικός παράγοντας ο "επιχειρηματίας" με τα μασατζίδικα βιτρίνα.
Μας ζητά να θυσιαστούμε σε πολέμους για την υπεράσπιση της Ε.Ε. (από ποιον? Ποιος την απειλεί αλήθεια?) Να πεθαίνουμε και να το κάνουμε και με χαρά. Μίλησε για «την αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών» και την «επιστροφή σε ένα πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδηση του ότι μπορεί να χρειαστεί να θυσιαστεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα που απολαμβάνει».
Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία πού στοχεύει, πρόσθεσε: «Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω. Ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία».
Και μετά είπε τα εξής ανατριχιαστικά: «Λέμε να επέμβουμε στην Ουκρανία. Κάνουνε πλάκα τώρα. Σοβαρά; Μπορεί η Ευρώπη να στηρίξει ευρωπαϊκό στρατό εκτός των συνόρων; Όποιος το νομίζει αυτό, ζει σε έναν άλλον πλανήτη. Πρέπει λοιπόν, “to put our act together”. Αν θέλουμε να το πετύχουμε. Αν πιστεύουμε ότι πρέπει κι εγώ είμαι από αυτούς που πιστεύουν βαθύτατα ότι πρέπει. Πρέπει να είμαστε ειλικρινής απέναντι στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Πρέπει να της πούμε ξεκάθαρα εκτός από χρήματα, τι άλλο χρειάζεται και να αρχίσουμε να δουλεύουμε για αυτό.»
Δηλαδή να μετατρέψουν τις κοινωνίες σε φιλοπόλεμες για να πολεμήσουν τη Ρωσία (και την Κίνα). Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ
Βέβαια για αυτόν τζάμπα είναι. Αυτός θα πάει να πολεμήσει?
Πότε πήγαν στο μέτωπο οι πλούσιοι να πολεμήσουν? Bonus Track στο τέλος που κλείνει το ματάκι στη μαμά-Αμερική Μόνο εμείς μπορούμε να ανακόψουμε την (ενορχηστρωμένη) υπνοβασία των κοινωνιών μας, προς το σφαγείο του Πολέμου.
Σαν σήμερα στις 15 Νοέμβρη του 1983, η Ε.Ο. 17 Νοέμβρη πραγματοποιεί άλλη μια
εντυπωσιακή ενέργεια εκτελώντας τον προϊσταμένου της αμερικανικής στρατιωτικής
αποστολής Jusmagg, Τζορτζ Τσάντες και
τον οδηγό του του Νίκο Βελούτσο.
“Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους
στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, την
αμερικάνικη στρατιωτική αποστολή, εκτελώντας έναν από τα σημαντικότερα ανώτερα
στελέχη του όπως και τον οδηγό-γορίλα-σωματοφύλακά του. Η αμερικανική
στρατιωτική αποστολή μαζί με το σύνολο των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων
και τις άλλες μυστικές υπηρεσίες, αποτελεί μία δύναμη κατοχής και τρομοκράτησης
– σε πελώρια κλίμακα – τον λαού’”, αναφέρονται ανάμεσα στα άλλα στην σχετική προκήρυξη της 17 Ν..
Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε όμως σ’ αυτή την ανάρτηση
είναι κάτι άλλο. Είχαμε συνηθίσει για δεκαετίες, κάθε φορά που υπήρχε μια
ενέργεια από οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας να διαβάζουμε “σεντόνια” και από αριστερές γραφίδες,τα
οποία μας έλεγαν ότι τέτοιες δράσεις “είναι νερό στον μύλο της αντίδρασης”,
αφού το κράτος της χρησιμοποιεί για να πολλαπλασιάζει και να θωρακίζει
περισσότερο τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς.
Εδώ και πολλά χρόνια όμως, όχι
απλώς δεν υπάρχει καμιά οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας, αλλά ούτε και
κάποιες στρακουστρούκες όπως αυτές που τοποθετούσε ο Επαναστατικός Αγώνας και η
“ΣτΦ” δεν κάνουν την εμφάνισή τους. Και όμως βιώνουμε καταστάσεις που η
μεγέθυνση των κατασταλτικών μηχανισμών και η μπατσάδικη βία και ασυδοσία δεν έχουν προηγούμενο.
Ο Θεοφιλογιαννάκος και οι άνδρες του έδειραν και βασάνισαν εκατοντάδες ανθρώπους κατά τη διάρκεια της χούντας. Αυτό που τον έκανε ιδιαίτερα απεχθή στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ότι ο ίδιος ξυλοκόπησε κι βασάνισε συνάδελφούς του αξιωματικούς, όπως ο στρατηγός Καλαμάκης, ο ναύαρχος Εγκολφόπουλος, ο ηρωικός ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, ο Γιάννης Παπαδονικολάκης, ο Αλέξανδρος Παπαδόγγονας κ.α.
Αρχικά φοίτησε στη Σχολή Αεροπορίας (σημερινή Σχολή Ικάρων), όμως τον έδιωξαν λόγω ανικανότητας: ο ίδιος στην απολογία του υποστήριξε ότι ο πραγματικός λόγος αποπομπής του ήταν το γεγονός ότι η Αεροπορία ελεγχόταν από κομμουνιστές.
Τελικά αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων ως ανθυπολοχαγός του Πεζικού. Ήταν μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, όμως με την στάση του περισσότερο βοήθησε την υπεράσπιση (κατηγόρησε συνάδελφούς του αξιωματικούς ότι είναι κομμουνιστές επειδή διάβαζαν Τα Νέα και υποστήριζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου). Συμμετείχε ενεργά στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ως λοχαγός Πεζικού, ενώ το 1968 έγινε υποδιοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ, για να γίνει διοικητής το 1970. Επί χούντας προήχθη αρχικά σε ταγματάρχη και έπειτα σε αντισυνταγματάρχη.
Προφυλακίστηκε στα τέλη του 1974 και στις δίκες της χούντας το 1975 καταδικάστηκε για διάφορα αδικήματα (βαρεία σωματική βλάβη, κατάχρηση εξουσίας, ηθική αυτουργία σε απλή σωματική βλάβη κτλ) και συνολικά έμεινε στη φυλακή για 18 χρόνια, μέχρι το Σεπτέμβριο του 1992
Φάλαγγα, ξύλο και σεξουαλικά βασανιστήρια
Στην ανατριχιαστική του κατάθεση στη δίκη των βασανιστών ο Αλέκος Παναγούλης λέει:
«Κύριε Πρόεδρε συνελήφθην το πρωί της 13ης Αυγούστου, στην παραλιακή οδό, στο σημείο που έγινε η απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τη στιγμή που βγήκα από τις φυλακές μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συναντήσω τον κατηγορούμενο Θεοφιλογιαννάκο», ξεκινά την συγκλονιστική αφήγησή του o Παναγούλης.
«Από την πρώτη στιγμή και παρουσία των Λαδά, Τζεβελέκου, Καραμπάτσου άλλων ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών άρχισε με τα χέρια δεμένα πίσω να μου κάνει εγκαύματα με το τσιγάρο του, να μου τραβάει τα μαλλιά και να μου χτυπάει το κεφάλι ωρυόμενος και στη συνέχεια προχωρήσαμε για να φτάσουμε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος ο ίδιος προσωπικά με χτύπησε με ένα καλώδιο, κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη.
Ο ίδιος ο Θεοφιλογιαννάκος υπήρξε μάρτυρας όταν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης μου είχαν περάσει σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα και εθέρμαιναν το εκτός της ουρήθρας μέρος…»
Στη συνέχεια ο Παναγούλης περιγράφει πώς ο Θεοφιλογιαννάκος του έκλεινε το στόμα ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει μέχρι που τον δάγκωσε και έκτοτε χρησιμοποιούσε κουβέρτα και μαξιλάρια για να τον εμποδίσει να αναπνεύσει…
Κατά τη διάρκεια της χούντας, ο έφεδρος αξιωματικός Αλέκος Παναγούλης φεύγει στην Κύπρο αρνούμενος να υπηρετήσει το χουντικό καθεστώς. Εκεί αποφασίζει να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Το σχέδιο ήταν ν’ ακολουθήσουν βομβιστικές επιθέσεις στην Αττική, ώστε να δημιουργηθεί χάος κι αναρχία και να κλονισθεί η χούντα. Ο Πολύκαρπος Γεωργατζής ήταν πρώην υπουργός Άμυνας της Κύπρου. Στον διπλωματικό σάκο, που δεν περνά από έλεγχο, στέλνει στον Παναγούλη τα εκρηκτικά, τα οποία δεν ήταν κατάλληλα για μεγάλες εκρήξεις.
Ο Παναγούλης έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο και τηρεί απόλυτα τους συνωμοτικούς κανόνες. Η επιλογή του σημείου στο οποίο θα δολοφονούσε τον δικτάτορα είχε γίνει μετά από πολλές επιτόπιες έρευνες. Το 31ο χιλιόμετρο της Αθηνών – Σουνίου κρίθηκε ως το κατάλληλο σημείο. Ακριβώς κάτω από την εθνική υπάρχει μια υπόγεια σήραγγα μήκους 7 μέτρων. Ο Παναγούλης αποφάσισε ότι εκεί μπορούσε να κρύψει τα εκρηκτικά, που θα εξουδετέρωναν τον δικτάτορα. Το σχέδιο ήταν παράτολμο, αλλά έτσι ήταν και ο Παναγούλης. Η τεχνική ήταν να καλυφτούν οι εκρηκτικές ύλες με μπετόν,
και να μεταφερθούν στο πορτ μπαγκάζ ενός ταξί….
Το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968, όπως κάθε μέρα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κινείται παραλιακά από το Λαγονήσι προς την Αθήνα. Τον συνοδεύει μια μικρή φάλαγγα αυτοκίνητων, που τον προστατεύει. Ο Παναγούλης καραδοκεί στο 38ο χιλιόμετρο. Στο σημείο όμως, βρίσκεται ένα ζευγαράκι που ερωτοτροπεί κι έτσι καθυστερεί η τοποθέτηση των εκρηκτικών. Την κρίσιμη ώρα οι ενέργειες του Παναγούλη γίνονται σχεδόν μηχανικά. Κρύβεται στα βράχια και περιμένει την κατάλληλη στιγμή που θα περνά η πομπή για να πατήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος του πραξικοπηματία. Η αυτοσχέδια βόμβα έσκασε, αφού είχε περάσει το αυτοκίνητό του. Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου έσωσε έναν δικτάτορα και καταδίκασε μια χώρα. Ενώ είχε υπονομεύσει έξι σημεία, η μπαταρία που είχε από ένα παλιό αυτοκίνητο δεν μπόρεσε να τροφοδοτήσει και τα έξι σημεία και έσκασε μόνο το ένα.
Η καταδίωξη
Η καταδίωξη του Παναγούλη ξεκινά αμέσως μετά την έκρηξη. Ο ίδιος προσπαθεί να φτάσει σε μια βάρκα, όπου τον περίμεναν κάποιοι συνεργάτες του. Αστυνομία, στρατός και χωροφυλακή χτενίζουν την περιοχή. Μετά από δύο ώρες τον εντόπισαν κάτω από ένα βράχο που είχε κρυφτεί και τον έπιασαν. Την επομένη, τα πρωτοσέλιδα των ελεγχόμενων εφημερίδων μιλούν για εκδηλώσεις συμπάθειας υπέρ του πρωθυπουργού, καθώς και για την αγανάκτηση που προκάλεσε στον κόσμο η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, χιλιάδες ήταν και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς τον πρωθυπουργό. Οι εφημερίδες γράφουν ότι η επίθεση στόχευε: «Πρώτον εις την ανακοπήν του τουριστικού ρεύματος προς την Ελλάδαν. Δεύτερον: Εις την ανατροπήν της επικρατούσης εντυπώσεως περί των αρίστων συνθηκών τάξεως, γαλήνης και ασφαλείας οι οποίαι χαρακτηρίζουν την χώρα μας». Ο Παπαδόπουλος δίνει στον εαυτό του προαγωγή σε ηρώα και στήνει μνημείο στο σημείο της αποτυχημένης επίθεσης, με έξοδα του 32ου συντάγματος πεζοναυτών, «εις ενθύμιον της τυφλούς επίθεσης επί του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπαδόπουλου»….
Ο Αλέκος Παναγούλης οδηγείται στο κολαστήριο του ΕΑΤ/ ΕΣΑ. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν αντάξια της ιεράς εξέτασης. Τον κρέμασαν ανάποδα, του έκαναν φάλαγγα, του τρύπησαν την ουρήθρα με βελόνα, τον ξυλοκόπησαν, τον ταπείνωσαν, αλλά δεν έσπασε. Στο τέλος ο Ιωαννίδης αναγνώρισε ότι ο Παναγούλης δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ. Τον χαρακτήρισε ως τον έναν στο εκατομμύριο που θα άντεχε. Ο Παναγούλης δεν ήθελε τον έπαινο του σκοτεινού δικτάτορα. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος που έζησε μια σπάνια ζωή. Ο Αλέκος Παναγούλης, γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1939….
Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος, τής 6ης Μαΐου 2006, στην απολογία του, ο Παναγούλης στο στρατοδικείο τον Nοέµβριο τού 1968, είπε μεταξύ άλλων:
«H ανάκρισις ήρχισε κλιµακουµένη από τής περιοχής τών γρονθοκοπηµάτων, των εγκαυµάτων, της φάλαγγος και των ραβδισµών µέχρις και τής περιοχής τών σεξουαλικών βασανιστηρίων...
∆εν αποδέχοµαι την βίαν ως µέσον, ούτε την πολιτική δολοφονία, αλλά εις την προκειµένην περίπτωσιν διά να αλλάξη η κατάστασις η οποία µας επεβλήθη διά τής βίας, µόνον διά της βίας ηµπορεί να αλλάξη...
∆εν έχει σηµασίαν ότι ηµείς απετύχαµεν. Άλλοι έρχονται µετά από µας...
∆εν υποχωρώ διότι γνωρίζω, ότι το ωραιότερον κύκνειον άσµα οιουδήποτε πραγµατικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος, προ τού εκτελεστικού αποσπάσµατος, παρά ενώπιον µιάς τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχοµαι».
Αλέκος Παναγούλης και συνταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής:Κορυφαίοι αγνοί αγωνιστές-σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα και οι πιό αισχρά κακοποιηθέντες!
Έρχονται οι μέρες που η νεολαία ύψωσε το μπόι της απέναντι στην
ξενόδουλη δικτατορία .Βγήκε στον δρόμο για να σπάσει τα συρματοπλέγματα που
έκλειναν τη χώρα. Αυτή τη στιγμή στο νησί μας ετοιμάζεται ένα στρατόπεδο
συγκέντρωσης. όλοι σιωπούν, εμείς όχι!
«Ξημερώνοντας οι μέρες που έκαναν μάζωξη τα παιδιά» για να
κόψουν το συρματόπλεγμα που έκλεινε τη χώρα, εδώ στο νησί μπαίνουμε σε
αντίστροφη πορεία.
Αποφάσισαν, έχτισαν, ύψωσαν τείχη. Τα τείχη μιας φυλακής που
θα κλείσει μέσα τους “άλλους” και θα σημαδέψει διαχρονικά το νησί.
Με το χρήμα να ρέει άφθονο από το υπουργείο μετανάστευσης ως
αντάλλαγμα της συναίνεσης των αυτοδιοικητικών και της σιωπής όλων ετοιμάζεται η
φυλακή του μέλλοντός μας…
Κίνηση Μνήμη και Δράση
Λέσβος
Μια νέα εποχή εγκλεισμού: Όχι
στη Μόρια, ναι στη Βάστρια
Στη σκιά των πεύκων και
δίπλα στον ΧΥΤΑ του νησιού,
30 χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη, έχει ήδη σχεδόν ολοκληρωθεί μια από τις
μεγαλύτερες και πιο τεχνοκρατικές υποδομές κράτησης στην
Ευρώπη: το Κλειστό Ελεγχόμενο Κέντρο στη
Βάστρια.
Η δομή αυτή δεν είναι απλώς ένα ακόμα
κέντρο φιλοξενίας. Είναι ο νέος μηχανισμός εγκλεισμού μεταναστών
και αιτούντων άσυλο – χωρίς ποινική καταδίκη, χωρίς
δίκη, χωρίς δημόσιο έλεγχο. Η Βάστρια αντικαθιστά
το χάος της Μόριας, όχι με
φροντίδα, αλλά με σιωπή, τεχνολογική επιτήρηση
και γεωγραφική απομόνωση. Πληροφορίες
εδώ
Τι αναφέρει το ασφαλιστήριο συμβόλαιο του πρώην CEO των ΕΛΤΑ
Λίγες μέρες την απόφαση για το κλείσιμο δεκάδων καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων σε όλη τη χώρα, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΤΑ, Γρηγόρης Σκλήκας, προχώρησε στη σύναψη ασφαλιστηρίου συμβολαίου ύψους 461.000 ευρώ, προκειμένου να καλύπτεται για ενδεχόμενες ζημίες που ενδέχεται να του καταλογιστούν για τη διοίκηση του οργανισμού.
Στην κλειστή τηλεδιάσκεψη ενημέρωσης των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας είχαν ακουστεί σκληρές εκφράσεις. Οι βουλευτές «άστραψαν και βρόντηξαν» ενώ ακούστηκαν εκφράσεις όπως «Πάρτε το πίσω. Μας ακυρώσατε τα μέτρα της ΔΕΘ. Δώστε λύση. Οχι μασάζ» και «με εσάς ισχύει το… ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος».
Τότε είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται η πρόθεση του Σκλήκα να αποχωρήσει από τη θέση του. Μια μέρα ο κ. Σκλήκας παραιτείται και αναφέρει ως αιτία τις ποικίλες αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών από βουλευτές, που τον «οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο αναγκαίος διάλογος για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού (σ.σ. «εξυγίανσης» των ΕΛΤΑ) καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής».
Το συμβόλαιο
Πρόκειται για ασφάλιση ευθύνης στελεχών διοίκησης του ομίλου ΕΛΤΑ, με ισχύ από 26 Σεπτεμβρίου 2025 (00:00) έως 25 Σεπτεμβρίου 2026 (23:59). Η κάλυψη αφορά, συνεπώς, και τις τελευταίες 40 κρίσιμες ημέρες του Σκλήκα στη διοίκηση των Ταχυδρομείων.
Το συγκεκριμένο ασφαλιστήριο δεν αφορά μόνο τον πρώην CEO, αλλά και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου καθώς και τους γενικούς διευθυντές — συνολικά περίπου 15 άτομα. Σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι ζημίωσαν τη διοίκηση των ΕΛΤΑ, η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία θα αναλάβει την κάλυψη των ευθυνών τους.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε σε μία από τις μεγαλύτερες νομαρχιακές οργανώσεις του λεκανοπεδίου, όπου εντοπίστηκαν τουλάχιστον 3.000 «μαϊμού» ηλεκτρονικές εγγραφές μελών σε ένα σύνολο κοντά στις 8.000
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Και (καθόλου ξαφνικά) τα τελευταία εικοσιτετράωρα έχει ξεσπάσει θέμα νοθείας (!!!) στο βαθύ κομματικό παρασκήνιο της Ν.Δ. εν όψει των εκλογών για τις τοπικές και νομαρχιακές επιτροπές, που είναι προγραμματισμένες για τη μεθεπόμενη Κυριακή 23 Νοεμβρίου.
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από το χθεσινό σημείωμά μας για τις εκλογές αυτές και οι «κοριοί» της στήλης έμαθαν ότι το σούσουρο που επικρατεί στην οδό Πειραιώς -και κατ’ επέκταση στο Μέγαρο Μαξίμου- είναι τεράστιο, αλλά μεγαλύτερη υπήρξε η προσπάθεια να κουκουλωθεί το σκάνδαλο και να μη «βγει» εκτός των τειχών…
Κατά τις πληροφορίες, το πρόβλημα εντοπίστηκε σε μία από τις μεγαλύτερες νομαρχιακές οργανώσεις του λεκανοπεδίου, όπου εντοπίστηκαν τουλάχιστον 3.000 «μαϊμού» ηλεκτρονικές εγγραφές μελών σε ένα σύνολο κοντά στις 8.000. Δηλαδή πάνω από το ένα τρίτο…
Το περίεργο (;) είναι ότι το θέμα ήταν εσωτερικά γνωστό εδώ και τουλάχιστον ένα δεκαήμερο, χωρίς όμως να έχει ιδρώσει το αυτί κανενός. Ίσως επειδή, όπως εξηγούν στελέχη με μακρά -και πικρή- εμπειρία από τέτοια «μαγειρέματα», το φαινόμενο δεν ήταν μεμονωμένο…
Πώς συμβαίνει αυτό; Το «παράθυρο» (αν όχι «πόρτα» ολόκληρη) έχει ανοίξει λόγω της δυνατότητας και για ηλεκτρονική ψηφοφορία -εκτός από τη φυσική παρουσία- στις «γαλάζιες» εσωκομματικές εκλογές. Κι ενώ αυτή η δυνατότητα προβάλλεται ως μέτρο εκσυγχρονισμού, στην πράξη χρησιμεύει σε κάτι άλλο…
Οι λεγόμενοι «τοπάρχες» είθισται να παραδίδουν ολόκληρες λίστες με ονόματα υπαρκτών προσώπων, για να μπορούν να καταχωρίζονται με τα στοιχεία τους στο σύστημα, αλλά χωρίς να το… γνωρίζουν οι περισσότεροι. Και έτσι την ημέρα των εκλογών χρησιμοποιούνται αφενός για να μεγαλώνει πλασματικά η γενικότερη συμμετοχή και αφετέρου για να «ψηφίζονται» μαζικά (και… ηλεκτρονικά) συγκεκριμένοι υποψήφιοι…
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, ενώ το ζήτημα σερνόταν, η κομματική ηγεσία υποχρεώθηκε να ενεργοποιηθεί μόλις προχθές. Οι κακές γλώσσες λένε ότι στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου μεσολάβησε και κάτι άλλο (στην ακριτική Αλεξανδρούπολη) που, ως καραμπόλα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Παράλληλα υπήρξε και φόβος να σπάσουν τα στεγανά και να «διαρρεύσει» το θέμα…
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο γραμματέας Οργανωτικού (και βαφτιστήρι του πατρός, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) Στ. Κονταδάκης,
κάλεσε τον υπαίτιο και τον υποχρέωσε να «παραιτηθεί» μόνος του από τη διεκδίκηση της προεδρίας της εν λόγω νομαρχιακής και να αποσυρθεί προς τα… ανατολικά μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος. Τουτέστιν να μην ανοίξουν άλλα μέτωπα και να αποφευχθεί το ντόμινο σε άλλες περιφέρειες.
Και το πιο γλαφυρό της υπόθεσης: Από τις διασταυρώσεις που -υποχρεωτικά πια- έγιναν μεταξύ των ονομάτων που θα… ψήφιζαν στις γαλάζιες «εκλογές» βρέθηκαν ένας πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ένα κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ!
Η φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας, το εξωφρενικό κόστος
διαβίωσης, από τις τιμές στο σούπερ μάρκετ μέχρι τα τιμολόγια του ρεύματος, οι
πλειστηριασμοί σπιτιών και η άκρατη κρατική καταστολή δεν είναι τυχαία
φαινόμενα. Εντάσσονται σε ένα σχέδιο εξουσίας που αποκαλούν «δημοκρατία».
Σύμφωνα με την Eurostat, το 2024 η
Ελλάδα κατέγραψε τον υψηλότερο πληθωρισμό στην ΕΕ, με τις τιμές ενέργειας να
αυξάνονται κατά 20% και τα βασικά αγαθά να γίνονται απαγορευτικά για μεγάλο
μέρος του πληθυσμού.
Παράλληλα, οι πλειστηριασμοί σπιτιών
έφτασαν ρεκόρ το 2025, με πάνω από 10.000 ακίνητα να βγαίνουν στο «σφυρί» μόνο
το πρώτο εξάμηνο, σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων.
Και ταυτόχρονα το κράτος, μέσω της αστυνομίας,
επιχειρεί να επιβάλει σιγή νεκροταφείου σε όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν.
Στο παρακάτω βίντεο που κυκλοφόρησε, ένας αξιωματούχος της
ΕΛ.ΑΣ. διατάζει φοιτητές να κλείσουν πανό και να αποχωρήσουν, απειλώντας
με προσαγωγές. Η συμπεριφορά του, με στυλ «ενωματάρχη της δεκαετίας του ’50»,
αποκαλύπτει την αληθινή φύση της «δημοκρατίας» τους: Μια δημοκρατία όπου δεν
επιτρέπεται να βρίζεις την αστυνομία ή τον πρωθυπουργό, αλλά επιτρέπεται να σε
φτωχοποιούν και να στέλνουν 7χρονα παιδάκια στο νοσοκομείο από χημικά, να ξυλοκοπούν τα ΜΑΤ τυχαίους πολίτες και ανάπηρους! Είναι
οι ίδιοι οι γενναίοι άνδρες των σωμάτων καταστολής που μπροστά σε πραγματικούς
κακοποιούς αποδεικνύοντας κότες ξεπουπουλιασμένες.
Η πρακτική αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Τον Οκτώβριο του 2025,
η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέκρινε νέο νόμο που περιορίζει το δικαίωμα
διαμαρτυρίας, απαγορεύοντας συγκεντρώσεις κοντά σε «ευαίσθητα σημεία», όπως
κυβερνητικά κτίρια.
Παράλληλα, η ΕΛ.ΑΣ. έχει υιοθετήσει τακτικές που θυμίζουν
εποχές δικτατορίας, όπως η χρήση χημικών σε ειρηνικές διαδηλώσεις και η
στοχοποίηση ακτιβιστών, με χαρακτηριστική περίπτωση τα όσα αναφέραμε στηνπροηγούμενη ανάρτησή μας.
Η αντίσταση, όμως, δεν σβήνει. Οι
φοιτητές, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι συνεχίζουν να αγωνίζονται, παρά την
καταστολή. Η μάχη για μια αληθινή δημοκρατία, όπου ο λαός θα έχει φωνή,
συνεχίζεται.
Σήμερα 12 Νοέμβρη 2025, ο Υπουργός Υγείας Αδώνις
Γεωργιάδης αποφάσισε να “τιμήσει” με την παρουσία του το νοσοκομείο της Χίου,
σε μια επίσκεψη που, όπως πάντα, θύμιζε φωτογραφικό σόου παρά ουσιαστική
προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων.
Οι πολίτες της Χίου εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρά
προβλήματα όσον αφορά την παρεχόμενη δημόσια υγεία στο νησί και αυτό το
“λούστηκε” ο Γεωργιάδης όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή μιας νοσοκόμας, η
οποία δεν δίστασε να του πει τα πράγματα με το όνομά τους.«Μας διαλύσατε τα νοσοκομεία. Όλα τα διαλύσατε… Κοροϊδεύετε
τον κόσμο. Για τις συνεντεύξεις τα κάνεις όλα και για την τηλεόραση να σε
δείχνει εκεί που θες» ήταν τα λόγια της, που συνοψίζουν
την αγανάκτηση και την απόγνωση των εργαζομένων στο σύστημα υγείας.
Αυτή η αντίδραση δεν ήταν απλώς μια στιγμιαία έκρηξη, αλλά η
φωνή ενός συστήματος που στενάζει υπό το βάρος της υποχρηματοδότησης, της
υποστελέχωσης και της αδιαφορίας. Και ενώ ο Γεωργιάδης ισχυρίζεται ότι
επισκέπτεται τα νοσοκομεία για να λύσει προβλήματα, η πραγματικότητα είναι ότι
οι επισκέψεις του λειτουργούν ως προπαγανδιστικά εργαλεία, στα πλαίσια μιας
επικοινωνιακής πολιτικής.
Τα συνδικάτα των εργαζομένων στο σύστημα υγείας έχουν
επανειλημμένα καταγγείλει την κυβέρνηση για την έλλειψη μέτρων βελτίωσης των
συνθηκών εργασίας και των υπηρεσιών υγείας. Οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, οι
θέσεις εργασίας λιγοστές, και η ποιότητα των υπηρεσιών υποβαθμίζεται συνεχώς.
Σε αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη του Γεωργιάδη δεν έγινε δεκτή ως λύση, αλλά ως
υπενθύμιση της αδυναμίας της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα πραγματικά
προβλήματα.
Κάποιοι, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουν την αίσθηση -όπως κάποτε ο υπουργός Λάσκαρης- ότι η ταξική πάλη δεν υπάρχει πια. Οτι η πολιτική διεξάγεται όχι με ταξικά όπλα, αλλά με ψηφιακά φίλτρα και viral σόου. Γι’ αυτό και η πρώην πρόεδρος της Βουλής και σημερινή “ναύαρχος” της Πλεύσης της Ελευθερίας, αποφάσισε να παρουσιάσει το “πρόγραμμά” της με τρόπο που θυμίζει περισσότερο χριστουγεννιάτικη βιτρίνα πολυκαταστήματος παρά πρόγραμμα πολιτικού κόμματος.
Στην Τεχνόπολη του Γκαζιού, μπροστά σε ένα κοινό που μάλλον δεν θα έμεινε και έκπληκτο, η Κωνσταντοπούλου εμφανίστηκε ως η απόλυτη πρωταγωνίστρια ενός AI θεάτρου, όπου η ίδια, πολλαπλασιασμένη σε avatars, υποδυόταν τα πάντα: από πυροσβέστη και αγρότισσα μέχρι δικαστή, νοσοκόμα, καπετάνιο και –γιατί όχι;– αρχαία Ελληνίδα που διεκδικεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα.
Αυτή η “πρωτότυπη” –λέμε τώρα– παρουσίαση, που οφείλεται εν μέρει στον σύντροφο (και βουλευτή) της Διαμάντη Καραναστάση, είχε στόχο, σύμφωνα με την ίδια, να βάλει “τον άνθρωπο στο επίκεντρο”.
Και ποιος είναι αυτός ο “άνθρωπος”; Φυσικά, η Ζωή σε όλες τις εκδοχές της – ψηφιακές και μη. Ενώ μιλούσε για Υγεία, εμφανιζόταν ως νοσοκόμα· για Παιδεία, ως δασκάλα· για Οικονομία, ως… οικονομολόγος με στολή εργάτη. Και για την “ταξική δικαιοσύνη”; Ως στρατιώτης του 1940, να διεκδικεί πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς κατακτητές. Ένα σόου που, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να παράγει τα πάντα – εκτός από ταξική συνείδηση.
Αυτή η παράσταση δεν είναι απλώς ένα viral gimmick για likes στο TikTok ή εντυπώσεις στα social media. Είναι η απόλυτη εκδήλωση ενός πολιτικού ναρκισσισμού που πνίγει κάθε ίχνος συλλογικότητας. Θυμηθείτε την περίφημη δήλωσή της το 2015: “Αξίζω όσο 100 βουλευτές”.
Σήμερα, με την Πλεύση της Ελευθερίας μετά το δημοσκοπικό ξεφούσκωμά της να σέρνεται σε θλιβερά μονοψήφια ποσοστά η Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται πια βουλευτές. Χρειάζεται avatars. Δεκάδες ψηφιακές εκδοχές του εαυτού της, για να καλύψει το κενό της απουσίας πραγματικής βάσης.
Και οι άλλοι βουλευτές της; Οι “συνεργάτες” που υποτίθεται ότι χτίζουν μαζί της ένα “δίκτυο ανθρώπων”; Πώς αισθάνονται να βλέπουν το πρόγραμμα –το οποίο, παρεμπιπτόντως, συντάχθηκε από 150 Έλληνες και 60 ξένους “προσωπικότητες” να παρουσιάζεται ως προσωπικό one-woman show; Πιθανότατα σαν κομπάρσοι σε ταινία όπου η πρωταγωνίστρια είναι η Μπάρμπι της πολιτικής, ντυμένη Σάντα Κλάους για τα Χριστούγεννα της εξουσίας.
Και το εκλογικό σώμα; Αυτοί οι λίγοι που ακόμα στηρίζουν αυτό το μόρφωμα πώς ανέχονται αυτή την υποτίμηση; Η απάντηση είναι απλή: Σε ένα κόσμο που δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά που έχει ξεχάσει την ταξική πάλη για χάρη εντυπώσεων και “προοδευτικών” φαντασιώσεων,
τέτοια σόου περνάνε για “καινοτομία” και πιθανόν να ελκύουν μια μερίδα ψηφοφόρων.
Άλλο ένα "χαστούκι" στην ήδη παραμελημένη Φωκίδα επιχειρείται αυτές τις μέρες, για τον ελέγχο των πηγών του Νομού από την ΕΥΔΑΠ που θέλει να εμπορεύεται τα νερά του ως χρηματιστηριακό αγαθό, με τη διευκόλυνση και ανοχή του
Δήμου, χωρίς να δίνει το παραμικρό αντιστάθμισμα στην Φωκίδα, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο για την απώλεια του τοπικού ελέγχου πάνω σε έναν από τους σημαντικότερους
φυσικούς πόρους του νομού.
Πρόκειται για ενέργεια που συνιστά ευθεία υποβάθμιση της
τοπικής αυτοδιοίκησης και παράδοση ενός ζωτικού φυσικού πόρου στα χέρια ενός
κεντρικού φορέα που δεν λογοδοτεί στους κατοίκους της Φωκίδας.
Χρησιμοποιούν την Φωκίδα ως υδάτινη αποθήκη για να την αξιοποιεί όποτε
και όπως θέλει η ΕΥΔΑΠ για να αποκομίζει τεράστια κέρδη χωρίς το παραμικρό όφελος για τον Νομό, και ανοίγει ο δρόμος για κερδοσκοπία πάνω σε έναν φυσικό πόρο απαραίτητο για τη ζωή. Το νερό δηλαδή θα ακολουθήσει την τύχη του ηλεκτρικού ρεύματος.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ όπου εχει εφαρμοστεί αυτο το μοντέλο εμπορευματοποίησης του κοινωνικού αγαθού, του νερού.
Το νερό έχει όντως αρχίσει να εμπορεύεται ως χρηματιστηριακό αγαθό (commodity) στη Wall Street, συγκεκριμένα στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Chicago Mercantile Exchange (CME). Δηλαδή, υπάρχει πλέον “αγορά νερού”, όπου επενδυτές και εταιρείες μπορούν να κάνουν συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures) πάνω στην τιμή του νερού — όπως γίνεται με το πετρέλαιο, το χρυσό ή το σιτάρι.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά:
Η τιμή του νερού μπορεί να αυξομειώνεται ανάλογα με τη ζήτηση, την ξηρασία, και άλλους παράγοντες.
Οι μεγάλες εταιρείες ή οι αγρότες μπορούν να “προστατευτούν” από μελλοντικές αυξήσεις τιμής μέσω αυτών των συμβολαίων.
Όμως ταυτόχρονα, ανοίγει ο δρόμος για κερδοσκοπία πάνω σε έναν φυσικό πόρο απαραίτητο για τη ζωή.
Οι επικρίσεις:
Πολλοί επιστήμονες, ακτιβιστές και οργανώσεις (όπως ο ΟΗΕ) θεωρούν ότι το νερό είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αντικείμενο κέρδους ή χρηματιστηριακής εκμετάλλευσης. Η εμπορευματοποίησή του θεωρείται επικίνδυνη, ειδικά σε εποχές κλιματικής κρίσης και λειψυδρίας.
Πώς “μπήκε” το νερό στο χρηματιστήριο
Το 2020, η εταιρεία CME Group (η μεγαλύτερη αγορά συμβολαίων futures στις ΗΠΑ) εισήγαγε έναν δείκτη τιμής νερού που βασίζεται στην αγορά της Καλιφόρνιας, όπου υπάρχουν σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας.
Αυτός ο δείκτης ονομάζεται Nasdaq Veles California Water Index (NQH2O).
Μετρά την τιμή του νερού ανά acre-foot (περίπου 1.233 κυβικά μέτρα).
Η τιμή καθορίζεται με βάση τις συμφωνίες αγοράς-πώλησης νερού ανάμεσα σε αγρότες, εταιρείες και δήμους στην Καλιφόρνια.
Οι επενδυτές μπορούν να “ποντάρουν” στην άνοδο ή την πτώση αυτής της τιμής, χωρίς να αγοράζουν πραγματικό νερό.
Δηλαδή, δεν αγοράζουν μπουκάλια νερό ή δικαιώματα γεωτρήσεων — αγοράζουν “προσδοκίες” για την τιμή του νερού στο μέλλον, όπως γίνεται και με το πετρέλαιο ή τα σιτηρά.
2. Ποιοι ωφελούνται
Οι κερδισμένοι είναι κυρίως:
Μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις που μπορούν να “κλειδώσουν” τιμές νερού για να μην επηρεάζονται από μελλοντικές αυξήσεις.
Επενδυτές / funds που κερδοσκοπούν πάνω στην έλλειψη νερού.
Χρηματιστηριακές εταιρείες που διαχειρίζονται τα συμβόλαια και τις προμήθειες.
Για παράδειγμα, αν προβλέπεται ξηρασία, η τιμή του νερού ανεβαίνει. Όποιος είχε αγοράσει συμβόλαια futures νωρίτερα, μπορεί να τα πουλήσει αργότερα με μεγάλο κέρδος.
3. Ποιοι ζημιώνονται
Οι χαμένοι είναι συνήθως:
Μικροί αγρότες που δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε τέτοιες αγορές.
Τοπικές κοινωνίες που βλέπουν το νερό να αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα και όχι σαν δημόσιο αγαθό.
Φτωχότερα κράτη ή περιοχές που ήδη υποφέρουν από λειψυδρία — η “τιμή” του νερού ανεβαίνει, αλλά η πρόσβαση μειώνεται.
Πολλοί αναλυτές μιλούν για “υδάτινη αποικιοκρατία”, όπου οι μεγάλες εταιρείες αποκτούν έλεγχο σε πηγές, φράγματα και δίκτυα ύδρευσης.
4. Παγκόσμιες επιπτώσεις
Η αγορά νερού στην Καλιφόρνια θεωρείται “πιλοτικό μοντέλο”. Αν αποδειχθεί “επιτυχημένο” για τους επενδυτές, μπορεί να επεκταθεί:
Στην Αυστραλία (όπου ήδη υπάρχουν αγορές δικαιωμάτων νερού στον ποταμό Μάρεϊ).
Στη Νότια Αμερική, σε χώρες όπως η Χιλή και το Περού, όπου το νερό έχει ιδιωτικοποιηθεί.
Στην Ευρώπη, όπου η πίεση για ιδιωτικοποίηση δικτύων ύδρευσης αυξάνεται.
Από το καλοκαίρι δεν βρίσκω τα φάρμακα που παίρνω εδώ και εφτά χρόνια. Τα βρίσκω πολύ δύσκολα, βασικά. Για να είμαι ακριβής.
Δηλαδή: έχω περιμένει μέρες να τα βρει ο φαρμακοποιός μου ή, έπειτα, μου τα αντικατέστησε με άλλο γενοσημο.
Αυτήν τη φορά δεν βρήκαμε κανένα γενοσημο στην Αθήνα. Κανένα. Αγόρασα το εισαγόμενο, γιατί γενικά αν δεν πάρει ένας άνθρωπος τα φάρμακα που πρέπει, ψιλοχάνει την υγειά του. Αυτός είναι ο λόγος που ακολουθούμε θεραπείες: να είμαστε καλά.
Καθόλου περιττό να πω ότι οι μέρες που χρειάστηκε να περάσω χωρίς την αγωγή μου και μέχρι να βρώ τα φάρμακα ήταν κακές. Πολύ κακές. Η Καζαμπλάνκα να πυροδοτείται από την κατάθλιψη και όλο αυτό να σημαίνει πόνους, απίθανη κόπωση και ψιλοαπογνωση.
Άκου τώρα τι έγινε αυτήν τη φορά: στην Αθήνα δε βρήκα ΠΟΥΘΕΝΑ τα γενοσημα. Αγόρασα το zoloft, ναι, αλλά μη νομίζεις ότι κι αυτό μπορεί να συνεχίζεται σαν ρουλέτα συνταγογράφησης: σου γράφω ένα από τα δύο κι αν είσαι τυχερή το βρίσκεις,αν όχι σκάσε και πλήρωσε.
Έρχομαι Γιάννενα, επειδή τυχαίνει να είναι γιαννιωτισσα. Ούτε εδώ υπάρχει το γενοσημο.
Επίσης τυχαίνει να έχω γνωστό που ο αδερφός του έχει φαρμακείο στην Πέλλα. Και ΜΠΊΝΓΚΟ εκεί υπάρχει το γενοσημο.
Αλλά όχι ολόκληρη η συνταγή. Όχι. Μόνο τα δύο από τα τέσσερα πακέτα. Αυτός ο αδερφός του γνωστού τυχαίνει να βρίσκει το ένα από τα άλλα δύο κουτιά στην Θεσσαλονίκη. Που τα στέλνουν από εκεί στην Πέλλα κι από την Πέλλα στα Γιάννενα.
Και τώρα επιστρέφω στο σπίτι μου με τρία από τα τέσσερα κουτιά, με το τέταρτο να το ψάχνουν σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Πέλλα και με την ελπίδα μετά τον Γενάρη, που θα τελειώσουν τα υπάρχοντα, να μπορώ να βρώ τα φάρμακά μου.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τιμή τους, βέβαια. Οι τεχνητές ελλείψεις τα αυξάνουν σε ύψη που δε μου αρέσει ούτε να τα σκέφτομαι, ούτε να τα θυμάμαι.
Όλα αυτά τα γράφω λέγοντας και πάλι ότι είμαι τυχερή. Που έτυχε να ξέρω τον άνθρωπο που έχει έναν αδερφό που έχει ένα φαρμακείο στην κεντρική Μακεδονία.
Το λουκέτο σε 204 καταστήματα των ΕΛΤΑ δεν ήταν τυχαίο
ούτε ξαφνικό. Είναι η μέθοδος για να περάσουν στα ιδιωτικά συμφέροντα (πακέτο
με φιόγκο) τα φιλέτα του δημοσίου τομέα.
Ο σούπερμαν των ιδιωτικοποιήσεων το
έχει ξανακάνει και μάλιστα καμάρωνε πρόσφατα σε τηλεοπτική συζήτηση. Κανείς δεν
θα πάρει στον Κωστή Χατζηδάκη τη δόξα επειδή έκλεισε την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τη
ΔΕΗ κ.ά. και χρειαζόμαστε δύο πορτοφόλια για να πληρώσουμε λογαριασμούς και
εισιτήρια. Είχε υποσχεθεί ότι αν μπει λουκέτο στη χρεοκοπημένη Ολυμπιακή θα
μπορούμε να χτίζουμε ένα νοσοκομείο τον μήνα. Η αμετροέπεια της κοστολόγησης σε
όλο της το μεγαλείο – συγγνώμη, την ανταγωνίζεται επάξια η δήλωση του Άδωνη
Γεωργιάδη ότι δεν χρειαζόμαστε τα νοσοκομεία λοιμωδών νόσων και κατόπιν
ενέσκηψε η πανδημία της Covid-19.
Άλλωστε η μέθοδος είναι γνωστή. Διαμορφώνει έτσι την
κατάσταση ώστε το κλείσιμο και το ξεπούλημα να φαίνονται απαραίτητα. Η
Ολυμπιακή θα μπορούσε να επιβιώσει αν δεν την είχαν φορτώσει με τόσα πράσινα
και γαλάζια ρουσφέτια. Και τα ΕΛΤΑ θα μπορούσαν να είχαν διασωθεί αν δεν
πλήρωνε η (κάθε) κυβέρνηση σε δόσεις (και αν…) το κόστος για την καθολική
υπηρεσία, δηλαδή να έχει ανοιχτά καταστήματα σε όλη τη χώρα ώστε να
εξυπηρετούνται όλοι οι πολίτες. Θα είχε διασωθεί αν δεν έδιναν δρομολόγια μεταφοράς
σε ιδιώτες, και μάλιστα κολλητούς· αν δεν πήγαιναν σε νέα γραφεία ημετέρων και
δεν έπαιρναν ενοικιαζόμενους υπαλλήλους από άλλους ημέτερους με το αζημίωτο· αν
δεν έπαιρναν χλιδάτα έπιπλα και διευθυντικά προσκέφαλα για να ανακοινώσουν με
μεγάλη άνεση τα λουκέτα. Κυρίως αν δεν στραγγάλιζαν το πιο δυναμικό κομμάτι,
τις ταχυμεταφορές. Έκαναν χώρο στους ιδιώτες: έκλεισαν κέντρα διαλογής, τα
περιβόητα logistics που χρησιμοποιούν οι ιδιώτες ανταγωνιστές.
Φταίνε οι κακοί μάνατζερ, τα golden boys που φέρνουν συμφορές;
Σαφώς, αφού στο μυαλό τους φωλιάζει μόνο μία λύση στη δύσκολη στιγμή: λιτότητα
με λουκέτο. Τι κι αν είχαν αυξήσει τις διευθύνσεις για να βολέψουν κι άλλα
στελέχη στις ακριβές καρέκλες με τα προσκέφαλα; Με τη βοήθεια κολλητών,
έμπειρων από χρόνια χρυσοδάκτυλων που στήνουν παρεάκια για να περνάνε καλά… Από
την εποχή της παχιάς μουστάκας του βαθέος συνδικαλιστικού ΠαΣοΚ, όπως την έζησα
για κάμποσους μήνες ως εποχικός, στα ΕΛΤΑ κυβερνούσαν οι κουμανταδόροι.
Πράσινοι και μπλε.
Στα ίδια χρώματα είναι βαμμένες και οι συμμορίες που
λυμαίνονται την Κρήτη, κυρίως. Έχοντας πολιτική, αστυνομική και δικαστική
ασυλία χρησιμοποιούν για βιτρίνα το… έθιμο (της βεντέτας, του γδικιωμού, των
οικογενειακών) και την οπλοκατοχή. Κρύβεται πολύ μαύρο χρήμα σε κάθε λογής παράνομη
συναλλαγή: όπλα, ναρκωτικά, επιδοτήσεις. Το γνωρίσαμε σε όλη του την έκταση στα
Ζωνιανά το 2007, με την αστυνομία να κάνει επίδειξη δύναμης μετά το κακό. Στα
Βορίζια μεσοβδόμαδα έβρεχε σφαίρες ενώ 70 χρόνια πριν έπεφταν χειροβομβίδες.
Τίποτα δεν άλλαξε; Κι όμως.
Στην πολιτική επικαιρότητα, ο Σαμαράς ξεσπαθώνει κατά
Μητσοτάκη. Καταιγιστικός σε όλα τα επίπεδα, από ιδεολογία, ηθική μέχρι και
πολιτική πρακτική. Στην κεντροαριστερά «ζορίζονται» με την πυξίδα στα κόμματά
τους…
Εμείς πάντως ζοριζόμαστε, το λέει για τα νοικυριά και το
(συστημικό) ΙΟΒΕ. Οι συνταξιούχοι χάνουν προτού καν πάρουν την αύξηση: γκολ από
τα αποδυτήρια. Η οικονομία είναι στον αναπνευστήρα, έρμαιο σε ενδεχόμενη κρίση.
Το λέει και το LSE: αδειάσαμε από παραγωγικές μονάδες και πλημμυρίσαμε από
δουλειές κακοπληρωμένες και χαμηλής παραγωγικότητας στην εστίαση. Εκεί φωλιάζει
η απασχόληση αλλά η οικονομία δεν πάει μπροστά έτσι. Φταίνε και τα ακριβά
ρεύματα…
Στον πλανήτη, μια κρύο – μια ζέστη. Από τη μία φορτσάρουν
με πυρηνικές δοκιμές νέων οπλικών συστημάτων, από την άλλη βγαίνει ο νεαρός
Ζοχράν Μαμντάνι δήμαρχος στη μητρόπολη των δισεκατομμυριούχων. Ελπίδα; Θα
δούμε. Στο χέρι όλων είναι.
Αν κάτι εξακολουθώ να… θαυμάζω στην οικογένεια Μητσοτάκη, είναι πόσο πολύ έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν διάσπαρτους θύλακες που φτιασιδώνουν τη δημόσια εικόνα τους. Και μάλιστα για οποιαδήποτε κηλίδα τυχαίνει να σπιλώσει τη φήμη και την καλή υπόληψή τους! Ακόμα και την πιο δευτερεύουσα.
Με τίτλο «Chapeau!* Η Μαρέβα Μητσοτάκη σε μια εμφάνιση που συνάδει προς το σκοπό της», στον ιστότοπο ονόματι Grace (= η «Χάρη» στα αγγλικά) διαβάζουμε πως, αντί να μας απασχολεί ο πολιτιστικός αντίκτυπος του γεγονότος -τα εγκαίνια του μεγαλύτερου μουσείου παγκοσμίως αφιερωμένου σε έναν μόνο πολιτισμό, το οποίο δεσπόζει πια δίπλα στις Πυραμίδες της Γκίζας και φιλοξενεί πάνω από 100.000 εκθέματα-, εμείς δίνουμε έμφαση στο αν το φόρεμα της Μαρέβας Μητσοτάκη ήταν κομψό ή άκομψο, συμβατικό ή αντισυμβατικό. Και συνεχίζει η υπερασπίστρια της κυρίας πρωθυπουργού: «Η πλειονότητα των εμφανίσεων της συζύγου του Έλληνα πρωθυπουργού είναι κομψές, ανεπιτήδευτες, καθόλου κραυγαλέες, δίχως προκλήσεις, αλλά αποδέχομαι ότι ο Έλληνας πάντα θα βρίσκει ένα λόγο για να ρίχνει τις βολές του, ακόμα κι όταν μιλάμε για γόβες, υφάσματα, κραγιόν και σεσουάρ. Διότι αυτό είναι το DNA μας – αντί να μας κεντρίζει η ουσία, μας διασκεδάζει αρρωστημένα η κλειδαρότρυπα».
Συνέχισα την αναζήτησή μου στα χωράφια των υφασμάτων και των κραγιόν, παρότι δεν τα κατέχω, και διαπίστωσα ότι τα περισσότερα επαινετικά σχόλια τα έλαβε η κυρία Μητσοτάκη για τις ενδυματολογικές της επιλογές όταν συνόδευσε τον σύζυγό της στις συναντήσεις που είχε ο τελευταίος με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Οι γνώστριες του ζητήματος είπαν τότε ότι το σκουρόχρωμο σοφιστικέ σύνολό της σε μια από τις συναντήσεις, αποτελούμενο από τοπ σε σατέν υφή σε συνδυασμό με πλισέ φούστα, συνιστά και την πλέον ασφαλή επιλογή για επίσημες εμφανίσεις. Σε άλλη συνάντηση εκείνων των ημερών την είδαμε με ένα ivory tailored παντελόνι με flared τελείωμα και ψηλή μέση. Από πάνω ένα turtleneck top σε satin υφή, σε ένα βαθύ blue black χρώμα, που τόνιζε το πρόσωπο, σε συνδυασμό με μακρύ, χρυσό κολιέ που έκλεψε τις εντυπώσεις, εξαιρετικό έργο τέχνης της Ελληνίδας γλύπτριας και ζωγράφου Λίζας Σωτήλη (γνωστής ως The Golden Greek σε κύκλους του εξωτερικού).
Για να μη μακρηγορώ με σωρεία εννοιών που δύσκολα συλλαμβάνουμε σε όλο τους το πλάτος εμείς οι ακαλλιέργητοι άνθρωποι του λαού, θα πω τα εξής:
Ναι, ήταν ωραία η εμφάνιση στο αιγυπτιακό μουσείο, ακριβώς όσο ωραίες και ταιριαστές ήταν οι εμφανίσεις στις ΗΠΑ επί Τζο Μπάιντεν. Αλλά δεν σε σώζει κανένας επικοινωνιολόγος παινεύοντας τα τακούνια σου, όταν ο άντρας σου φοράει… γερμανικές αρβύλες και τσακίζει τη χώρα!
Και ακόμα,
η βασική μου απορία: Ως «επίσημες εμφανίσεις» νοούνται μόνον αυτές όπου παρίστανται άλλοι πρωθυπουργοί ή/και αρχηγοί κρατών; Ο εκκλησιασμός της Μεγάλης Παρασκευής, όπου πριν ελάχιστα έτη η κυρία Μαρέβα προσήλθε ως άγριο νιάτο, έτοιμο να βγει για μπίρες σε rock bar, δεν είναι επίσημη εμφάνιση;
Η αποκάλυψη για συρμό που μπήκε σε λάθος γραμμή στη Λάρισα κατέληξε σε απάντηση του ΟΣΕ που αναφερόταν σε ελεγχόμενη… παλινδρόμηση και σε έλλειψη ενημέρωσης του επιβατικού κοινού για τη μανούβρα. Με λίγα λόγια, αν οι υπεύθυνοι για την πορεία του συρμού ενημέρωναν τους επιβάτες για την αλλαγή πορείας, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Οι προαναφερθείσες δικαιολογίες πείθουν μόνον τους συντάκτες τους και όλους όσοι έχουν συμφέρον να πειστούν.
Στην Ελλάδα μας, όπου πέφτει ακόμη βαριά η σκιά από το έγκλημα των Τεμπών, εκείνοι που έχουν τον πρώτο λόγο για τις δημόσιες μεταφορές, αντί να κάνουν έργο ουσίας, προσπαθούν να σκαρφιστούν διάφορα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Υπάρχει μέγα πρόβλημα στον τομέα των ΜΜΜ και οι μόνοι που δεν το παραδέχονται είναι οι κυβερνητικοί αλλά και οι εταιρίες που εκμεταλλεύονται τις κρατικές υποδομές και εκτελούν μεταφορές επιβατών και αγαθών.
Μαζί με τους σιδηροδρόμους πάσχουν και όλα τα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το μετρό της Θεσσαλονίκης που εγκαινιάστηκε με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες θα μείνει κλειστό για έναν μήνα, ενώ είναι καθημερινά τα προβλήματα (συνωστισμός, καθυστερήσεις) στη λειτουργία του. Και το Αττικό Μετρό βρίσκεται στην ίδια μοίρα και τα δρομολόγιά του δεν επαρκούν για να μεταφέρουν με άνεση και ασφάλεια τους επιβάτες. Ολόιδια είναι η εικόνα και στον ΗΣΑΠ, στα αστικά λεωφορεία, στα τρόλεϊ, παντού. Μαζί με τις καθυστερήσεις, τις βλάβες και τους συνωστισμούς, η απίστευτη βρόμα που κυριαρχεί αλλά και η αδυναμία του κράτους να επιβάλει την τάξη στα ΜΜΜ και να πατάξει το φαινόμενο της λαθρεπιβίβασης.
Θα ήταν υπερβολικό να περιμένει κάποιος από μια χώρα που πέρασε μέσα από μνημονιακές συμπληγάδες πέτρες να έχει υποδειγματικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Όμως η κατάσταση τα τελευταία χρόνια είναι χειρότερη από ποτέ.
Καθώς φαίνεται, οι «άριστοι» της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν επιλέγουν τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις τους και γι’ αυτό,
δεν νοιάζονται για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται…
Ηταν σαν σήμερα
5/11/1959 που η κυβέρνηση του “εθνάρχη” Κωνσταντίνου Καραμανλή
αποφυλακίζει και απελαύνει τον Μαξ Μέρντεν του
οποίου τα εγκλήματα του πολέμου στην Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της Κατοχής,
έχουν αφήσει ιστορία.
Είχε διαπράξει
τόσα απίστευτα εγκλήματα ο σφαγέας Μέρτεν που
όταν φτάνει στην Γερμανία οι αρχές της χώρας τον συνέλαβαν προσχηματικά για
να τον αφήσουν πολύ σύντομα ελεύθερο.
Στην συνέχεια μάλιστα το κράτος του τον ανταμείβει για τα
“κατορθώματά” του, διορίζοντας τον σε υψηλή διοικητική θέση στο
υπουργείο Δικαιοσύνης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Θα παραθέσουμε με
λεπτομέρειες αυτή την περίπτωση εστιαζόμενοι περισσότερο στην εμπλοκή του “εθνάρχη”.
Να σας θυμίσουμε
επίσης ότι οι βιογράφοι-αγιογράφοι του αποφεύγουν να κάνουν την
παραμικρή αναφορά για την εμπλοκή του “εθνάρχη” Κωνσταντίνου
Καραμανλή – όχι της κυβέρνησης του, αλλά του ίδιου προσωπικά– στο
να ξελασπώσει ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν.
Ενημερωτικά
προσθέτουμε ότι αυτός ο Ναζί εγκληματίας πολέμου που υπηρέτησε
στη Θεσσαλονίκη, ήταν ο άνθρωπος που υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000
Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ήταν
υπεύθυνος για σειρά δολοφονιών, ενώ είχε ευθύνη και για την αρπαγή των
περιουσιών τους, που η συνολική τους αξία ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά
φράγκα. (Μ’ αυτές τις κατηγορίες είχε καταδικαστεί από Ελληνικό δικαστήριο
μέχρι ο Καραμανλής να τον αφήσει ελεύθερο απελαύνοντάς τον. Ο Μέρτεν είχε
συλληφθεί τυχαία στην Αθήνα το 1957 και τον Νοέμβρη του 1959, η
κυβέρνηση Καραμανλή με τροποποίηση προηγούμενου νόμου «περί αναστολής διώξεως
εγκληματιών πολέμου» που είχε φέρει στη Βουλή στις αρχές του ίδιου χρόνου
φτιάχνει “παραθυράκι” για να απελευθερωθεί)
Η συνέχεια ακόμα
πιο ενδιαφέρουσα. Οταν, λοιπόν ο Μέρτεν κάποια στιγμή συνελήφθη
προσχηματικά στην Γερμανία μετά την απέλαση του από
την Ελλάδα, όπως αναφέραμε, και οδηγείται σε μια δίκη – οπερέτα απέδειξε
πόσο σκληρό καρύδι ήταν. Κατονομάζει σα συνεργάτες του στην κατεχόμενη
Ελλάδα τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον υπουργό Εσωτερικών Δημήτριο
Μακρή, τη σύζυγό του Δοξούλα Λεοντίδου και τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεώργιο
Θεμελή. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι διαθέτει φωτογραφίες που αποδεικνύνουν τα όσα
επικαλείται.
Δημιουργείτε πανικός στον “εθνάρχη” και
ύστερα από ταχύτατες παρασκηνιακές ενέργειες της ελληνικής
διπλωματίας, οι φωτογραφίες εξαφανίζονται και ο
Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών, χάρη στον θρασύτατο εκβιασμό.
(Διαβάστε αναλυτικά εδώ).
Εξίσου σημαντική
είναι επίσης άλλη μια συγκλονιστική αποκάλυψη σε βάρος του Κ.
Καραμανλή που την “έφαγε το σκοτάδι”.
Πηγή έχει ένα «άκρως απόρρητον» που έχει συνταχτεί από τις μυστικές υπηρεσίες
της CIA και αποχαρακτηρίστηκε το 2015. Φέρει ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962 και
παρουσιάζει τον Κων/νο Καραμανλή να είναι συνεργάτης των ναζιστικών κατοχικών
δυνάμεων της χώρας μας και να καταδίδει σ’ αυτές Ελληνες Εβραίους. (Διαβάστε
λεπτομέρειες).
Υ.Γ: Να,
τέτοιες
αναρτήσεις κάνουμε και ορισμένοι μας κατηγορούν ότι “αναμοχλεύουμε
πολιτικά πάθη”
Μετά τα ΕΛΤΑ, τώρα και τα ταξί. Και κάπως έτσι το αφήγημα της «μεταρρυθμιστικής σταθερότητας» που διαλαλούσε εμμονικά και ανάλγητα η κυβέρνηση μετατρέπεται σε αλυσίδα από πρόχειρα μπαλώματα και αναδιπλώσεις. Αν και δεν το λένε ακόμη φωναχτά, όλοι αντιλαμβάνονται ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχει σημάνει άτακτη υποχώρηση. Από παντού…
Σε τι οφείλεται αυτό; Η Ν.Δ. βρίσκεται σε καθοδικό σπιράλ χωρίς καμία πλέον προοπτική ανάκαμψης. Ακόμη χειρότερες από τις δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις είναι οι εσωτερικές κυλιόμενες, που όσον αφορά την πρόθεση ψήφου -χωρίς αναγωγές και φτιασιδώματα- δείχνουν την εικόνα πολύ πιο σκοτεινή. Η φθορά δεν φρενάρεται με τίποτα!
Η ελπίδα ότι «θα το γυρίσουμε με επικοινωνία» αποδείχθηκε όχι απλώς αφελής, αλλά βλακώδης. Ούτε καν η τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη -που κάποιοι έλεγαν ότι «θα μας φέρει κόσμο»- δεν βοήθησε. Και τώρα, εντός των τειχών, έχουν αρχίσει πάλι τα υπονοούμενα για τον (ακριβοπληρωμένο) Σταν Γκρίνμπεργκ, που «τον πήρε στον λαιμό του». Τον Μητσοτάκη, βεβαίως βεβαίως…
Στο μέτωπο των ταξί, χρειάστηκαν οκτώ μήνες για να δεχτεί -και μόνο αυτό- τους εκπροσώπους τους ο Κυρανάκης. Οκτώ μήνες άρνησης, ειρωνείας και δηλώσεων από καθέδρας. Μάλιστα τον Μάιο, αντί για συνάντηση, τα ΜΑΤ και τα χημικά πήραν τη θέση του διαλόγου. «Το ποσοστό που έχασε η Ν.Δ. όλο αυτό το διάστημα από τους ταξιτζήδες είναι ολόκληρο δικό του έργο!» λένε με νόημα οι γνωρίζοντες. Και δεν έχουν άδικο…
Κατά τις πληροφορίες, η εντολή για «αναδίπλωση» του δόθηκε από το Μαξίμου. Ίσως γι’ αυτό όσοι τον είδαν χθες έκαναν λόγο για ένα «φοβισμένο παιδί», που του είχε… φύγει μπόλικη από την έπαρση και την αλαζονεία που επιδείκνυε έως τώρα.
Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Τα μεγάλα κοινωνικά μέτωπα δεν έχουν ανοίξει καν. Ήδη την ερχόμενη εβδομάδα σειρά παίρνουν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι από όλη την Ελλάδα, που ετοιμάζουν για την Τρίτη «απόβαση» στην Αθήνα…
Η νευρικότητα στο εσωτερικό του «επιτελικού κράτους» είναι πλέον έκδηλη. Το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης έχει εξαντληθεί – ξύνουν πια τον πάτο. Κι όπως λέει κάποιος από μέσα, «το 2025 δεν είναι 2023, ούτε καν 2024». Μόνο που είναι ήδη αργά.
Εν όψει όλων αυτών, χαράσσει άραγε κάποια νέα στρατηγική η κυβερνητική ηγεσία; Όχι. Προσπαθεί απλώς να αντέξει. Αλλά η άμυνά της είναι τρύπια, χωρίς σταθερές γραμμές και -κυρίως- χωρίς καθόλου ηθικό στους κόλπους της. Αποτέλεσμα; Άτακτη υποχώρηση από το ένα μέτωπο στο άλλο.
Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, προς το παρόν, «κρύβεται» μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου. Οι φωτογραφίες και τα χαμόγελα με την Κίμπερλι -έστω και στο… απέναντι πεζοδρόμιο,
υπό αστυνομική προστασία- δεν του λύνουν το πρόβλημα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, θα τολμήσει να ξαναβγεί -και πώς- στο ξέφωτο;
Το ότι ασχολήθηκε σήμερα η τηλεοπτική εκπομπή των Ράδιο Αρβύλα με τις πρόσφατες κτηνωδίες της ένστολης αλητείας,- μια
εκπομπή που χτες στην πρεμιέρα της είχε σαρωτική τηλεθέαση φτάνοντας
σε ποσοστό 22.5% στο δυναμικό κοινό- και κάποιοι κυρ’ Παντελήδες είδαν
μια απίστευτη βαναυσότητα να ασκείται από τις “δυνάμεις της τάξης” σε έναν
ανάπηρο συμπολίτη μας και σε μια μικροκαμωμένη διαδηλώτρια, σίγουρα
δημιούργησε ρωγμές στο κυβερνητικό αφήγημα για
τον ρόλο των αστυνομικών δυνάμεων, σε έναν κόσμο φίλα προσκείμενο στην
κυβέρνηση.
Η ουσία όμως είναι άλλη. Οτι το Μέγαρο Μαξίμου συνειδητά οδηγεί την ελληνική κοινωνία σε καταστάσεις που θεωρούσαμε ότι ανήκαν στο σκοτεινό παρελθόν και δεν επρόκειτο να επανέλθουν. Στον τεχνητό διαχωρισμό των πολιτών σε “εθνικόφρονες” και σε “μιάσματα”.
Ας τα πιάσουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Οταν δημιουργήθηκε ένας επικοινωνιακός σάλος με την λεκτική χειροβομβίδα που πέταξε από τον βόθρο του Σκάι και αντήχησε σαν απόηχος από τα σκοτεινά μετεμφυλιακά χρόνια της Ελλάδας ο πολιτικός αναλυτής Ανδρέας Δρυμιώτης ότι «Πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας», κάποιοι το θεώρησαν σαν εμμονές ενός ηλικιωμένου ακροδεξιού.
Εμφανίστηκε όμως ο διευθυντής της ΕΣΤΙΑΣ Μανόλης Κοττάκης, ένας δημοσιολόγος που γνωρίζει πολύ καλά το τι συμβαίνει στα παρασκήνια της γαλάζια πολυκατοικίας καιμας αποκάλυψε ότι ο συνταξιούχος τεχνοκράτης αναλυτής, “συνήθως αναλαμβάνει τις επικίνδυνες αποστολές του Μαξίμου που τον αξιοποιεί για να σφυγμομετρεί τις αντιδράσεις στις τακτικές του”. Δεν ήταν μια πρόταση εν ρύμη του λόγου του Δρυμιώτη δηλαδή, αλλά μια συνειδητή πρόκληση στην κατεύθυνση διαμορφώσης της λεγόμενης μαζικής αντίληψης. Και αυτό ήρθε αμέσως να το επιβεβαιώσει η Ομάδα ακροδεξιάς προπαγάνδας του Μαξίμου που αναπαρήγαγε το επίμαχο απόσπασμα του κ. Δρυμιώτηγράφοντας στη λεζάντα του βίντεο «Τα είπε όλα»!
Αυτή είναι όμως μόνο η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη, την οποία πρέπει να λάβει πολύ σοβαράο υπουργός μπάτσων και καταστολής Χρυσοχοϊδης, είναι ότι αυτές οι μπατσάδικες προκλήσεις και κτηνωδίες που φυσικά δεν αντιμετωπίζονται με ΕΔΕ -αυτές είναι ΓτΠ που λένε οι πιτσιρικάδες- θα δημιουργήσουν αντιδράσεις που μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
Ηθικός αυτουργός για ότι συμβεί από δω και πέρα και έχει σχέση με την λαϊκή αντιβία θα είναι ο γενίτσαρος – υπουργός.
Εν κατακλείδι: Μπορεί να αποκλείσει κανείς ότι στην πορεία κάποια αντιεξουσιαστική συλλογικότητα που έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα να περιφρουρήσει και να τιμωρήσει παραδειγματικά -να τον ξυλοκοπήσει άγρια και να του σπάσει ένα χέρι,
π.χ- έναν ΜΑΤατζή για να περάσει ένα μήνυμα δεν θα το κάνει;
Χτες, Τρίτη 4 Νοέμβρη 2025, το λιμάνι της Σούδας έγινε θέατρο ενός
ακόμη επεισοδίου καταστολής από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, καθώς το ισραηλινό
κρουαζιερόπλοιο Crown Iris, με επιβάτες μεταξύ των οποίων και μέλη του
Ισραηλινού στρατού που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις στη Γάζα, έφτασε στην
πόλη.
Οι διαδηλώσεις ενάντια στην παρουσία του πλοίου, που
εκφράζουν την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και την καταδίκη της ισραηλινής
πολιτικής, συναντήθηκαν με την αποτρόπαιη βία των αστυνομικών δυνάμεων.
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, δύο γυναίκες συνελήφθησαν κατά
τη διάρκεια των επεισοδίων, με τις κατηγορίες να
περιλαμβάνουν παρακώλυση συγκοινωνίας, οπλοχρησία (για τις πέτρες) και φθορά
για το τζάμι ενός λεωφορείου.
Ωστόσο, το βίντεο που ανέβασε στο Χ η
δημοσιογράφος Αρετή Αθανασίου αποτυπώνει με σοκαριστικό τρόπο
τη βάρβαρη μεταχείριση των συλληφθεισών από τα ΜΑΤ.
Στο βίντεο, μια από τις γυναίκες φωνάζει απεγνωσμένα,
αναφερόμενη σε άλλη κοπέλα που οι μπάτσοι έχουν συλλάβει και ρίξει στο έδαφος: «Έχει την καρδιά της, έχει την καρδιά της! Είναι
εκπαιδευτικός και έχει την καρδιά της, ακούστε με, έχει την καρδιά της, είναι
άρρωστη…», ενώ οι αστυνομικοί πιέζουν και κακομεταχειρίζονται
την γυναίκα, η οποία φαίνεται να ασφυκτιά.
Αυτή η εικόνα δεν είναι απλώς μια απομονωμένη στιγμή βίας. Είναι η συνέχεια μιας μακράς σειράς επεισοδίων όπου τα ΜΑΤ, με την
ανοχή και την εντολή της κυβέρνησης, έχουν δείξει το αποτρόπαιο πρόσωπό τους,
καταστέλλοντας με βαναυσότητα κάθε φωνή διαμαρτυρίας.
Φυσικά δεν έχουμε την απαίτηση από το
καθεστώς Μητσοτάκη να σταματήσει να λειτουργεί ως εντολοδόχος ξένων συμφερόντων
και να σεβαστεί την ελευθερία της έκφρασης και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
Αυτό,μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να το επιβάλλει.
Από νωρίς το απόγευμα της Δευτέρας κλιμάκια της Ελληνικής Αστυνομίας αναζητούσαν εναλλακτικές διαδρομές για την πομπή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος επρόκειτο να προσγειωθεί χθες στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης για να επισκεφθεί την περιοχή. Αγρότες και κτηνοτρόφοι από όλο τον Έβρο είχαν ήδη ξεκινήσει μηχανοκίνητη πορεία με τα τρακτέρ τους, ετοιμάζοντάς του «θερμή» υποδοχή.
Η δικαιολογία που διακινήθηκε αρχικά για τη ματαίωση; Συμπτώματα γαστρεντερίτιδας μετά το ταξίδι στην Αίγυπτο και όχι «τρακτερίτιδα» όπως σχολίαζαν σκωπτικά κάποιοι. Ο Κυριάκος λοιπόν… κρατήθηκε μακριά από τους αγανακτισμένους Εβρίτες. Ακολούθως προέκυψε και η σύσκεψη υπό την προεδρία του για τα ΕΛ.ΤΑ., όπου αποφασίστηκε η απομάκρυνση, με τη μέθοδο της «παραίτησης», του Σκλήκα…
Όπως και να ‘χει, το γεγονός είναι ότι πρώτη φορά αναγκάστηκε να παραμείνει «κλειδωμένος» στο Μέγαρο Μαξίμου, ακυρώνοντας ή έστω αναβάλλοντας επίσκεψή του σε περιοχή που μυρίζει μπαρούτι. Μάλιστα, το πρόγραμμα των επόμενων περιοδειών του θα χρειαστεί, όπως λένε τώρα, να… ξαναγραφτεί!
Οι εξελίξεις γύρω από τα ΕΛ.ΤΑ. είναι πάντως μόνο η αρχή, καθώς σηματοδοτούν μια γενικότερη καμπή στο ήδη βαρύ σκηνικό μέσα στο «γαλάζιο» στρατόπεδο. Και δεν είναι απλώς η «απομόνωση» του κ. Μητσοτάκη που σχολιάζεται ήδη ευρύτατα στα παρασκήνια και δυσμενώς για τον ίδιο. Το δεύτερο αποτέλεσμα είναι η αποσταθεροποίηση και της πολιτικής του κατεύθυνσης…
Τις προηγούμενες ημέρες υπήρχαν, για παράδειγμα, από τη μια οι φανατικοί υπέρμαχοι του κλεισίματος των ΕΛ.ΤΑ. ως σπουδαίας «μεταρρυθμιστικής» κίνησης -κατεξοχήν μητσοτακικοί όλοι τους- και από την άλλη οι διαφωνούντες που με τρόμο οσφραίνονταν την επερχόμενη καταστροφή εξαιτίας της πλήρους αποκοπής από την κοινωνική πραγματικότητα και ξεσηκώθηκαν…
Προσπαθώντας να πατήσει ο Κ. Μητσοτάκης και στις δύο βάρκες -καρατόμηση του Σκλήκα αλλά και εμμονή στην πολιτική των λουκέτων-, στο τέλος, όπως νομοτελειακά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα γλιτώσει το περαιτέρω βούλιαγμα…
Το τρίτο χαρακτηριστικό της νέας κατάστασης έχει να κάνει με την πλήρη… χειραφέτηση των βουλευτών. Όχι, φυσικά,
γιατί είδαν ξαφνικά το φως το αληθινόν. Αν δεν ένιωθαν ότι χάνουν κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια στις εκλογικές τους περιφέρειες, δεν θα προχωρούσαν σε μαζική ανταρσία. Σε άπειρα θέματα, εσωτερικά και εξωτερικά, εδώ και πάνω από έξι χρόνια είχαν πάθει αφωνία και ψήφιζαν αδιαμαρτύρητα «ναι σε όλα»…
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των βουλευτών αποδεικνύεται πλέον ισχυρότερο από τη «συμμόρφωση». Και ο άλλοτε στιβαρός και απόλυτος Μητσοτάκης τώρα αναγκάζεται να συμβιβαστεί δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες, προκειμένου να κρατηθεί όπως όπως στην καρέκλα. Η δεδηλωμένη είναι πλέον διάτρητη και με πολλούς αστερίσκους…
Πιο προσγειωμένος στην πραγματικότητα ένας μπαρουτοκαπνισμένος από τους «γαλάζιους» που συνομολογούσε χθες στο περιστύλιο της Βουλής: «Τον τελευταίο καιρό το ποτήρι γεμίζει επικίνδυνα. Μένει η σταγόνα που θα το κάνει να ξεχειλίσει…»
Μην τους υποτιμάτε τους Αμερικανούς σύντροφοι κοψοχέρηδες.
Η αποστολή της ευειδούς και καλλίπυγης Κίμπερλι έχει… βάθος!!!
Ήγουν, να σερβιριστεί ως πατριωτική πολιτική το επερχόμενο εθνικό ξεπούλημα.
Οι Πρέσπες του Αιγαίου δηλαδή μέσω των οποίων οι Αμερικανοί θα καταστίσουν την ευρύτερη περιοχή Αιγαίου και Μεσογείου πλήρως ελεγχόμενη σφαίρα επιρροής στο πλαίσιο της εγκαθίδρυσης της τελικής φάσης της Pax Americana.
Επομένως επειδή οι καουμπόηδες αντιλαμβάνονται ότι κατόπιν του ξεπουλήματος ενδέχεται να πυροδοτηθεί ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα από μικρή μερίδα όμως Ελλήνων πατριωτών, τι κάνουν;
Επιχειρούν να πάρουν με το μέρος τους την εκμαυλισμένη πλέμπα.
Η οποία εδώ και αιώνες επιβιώνει μέσω των ποταπών ενστίκτων αντί των ενάρετων. Κοινώς… πουλάνε και τη μανά τους για να φάνε, να πιούνε, να ικανοποιηθούν κ.ο.κ…
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί γιατί συνυπήρχαν «ειρηνικά» για 400 χρόνια Έλληνες και Τούρκοι; Για ψάξτε το λιγάκι.
Γνωρίζετε πώς εκλέγονταν βουλευτές ιδιαίτερα στην επαρχία μέσω της… φιλοξενίας σε σπίτια εν δυνάμει ψηφοφόρων;
Επί πασοκικής ευμάρειας ξέρετε τι κάναν κάποιοι Ελληνάρες για να γευτούν κι αυτοί τους πράσινους καρπούς της ευτυχίας;
Με κορυφαία στιγμή τους το προσκύνημα του Αντρέα όταν βγήκε με τη «γκόμενα» από το αεροπλάνο; Μέχρι Lego έγινε ο εξευτελισμός της Ελλάδας από Έλληνες.
Το τέλμα με το «ξεβλάχεμα» του Κωστόπουλου που ακολουθήσε το οποίο επιεικώς έχει ξεφύγει σήμερα, με την κοινωνική διαφθορά (την ώρα που ο λαός δεν έχει στον ήλιο μοίρα) να σαπίζει τη χώρα, φρονούμε ότι το έχετε εμπεδώσει πλέον και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα περιστατικά.
Εικάζουμε ότι κατανοήσατε γιατί μας κυβερνούν… Μητσοτάκηδες.
Οι Αμερικανοί τα ξέρουν όλα αυτά από πρώτο χέρι.
Συνεπώς για τους λόγους που αναφέραμε έστειλαν το… πανέξυπνο και επικοινωνιακό «τούμπανο» για να εκμεταλλευτεί τα νοσηρά νεοελληνικά ένστικτα προς όφελος των ΗΠΑ όπως εξηγήσαμε.
Ήτοι, Έλληνες και Αμερικανοί, όλοι μαζί, να φάμε, να πιούμε και να ικανοποιηθούμε μέχρις εσχάτων.
Άραγε τι πιστεύετε ότι σκέφτεται ο φαιδρός νεοέλληνας όταν βλέπει την Κίμπερλι να λέει ότι η στρατηγική-ενεργειακή συνεργασία ΗΠΑ-Ελλάδας θα πάει σε νέα ύψη;
Πάντως σίγουρα όχι πώς θα καταφέρει η Ελλάδα να κατατροπώσει τους Τούρκους,
στο επερχόμενο μοίρασμα της ευρύτερης περιοχής που ξεκινάει αύριο με προπομπό και οικοδεσπότη τον μητσοτακικό εθνομηδενισμό.
Το πιάσατε νομίζουμε το υπονοούμενο…
Εν κατακλείδι, γουστάρουμε Κίμπερλι… κι ας ξαναφτάσει η Ελλάδα μέχρι την Πελοπόννησο!!!